Kinderen
alle pijlers
Hoe omgaan met autisme?
woensdag 26 juli 2023 om 21:09
De titel is een beetje wazig, maar het gaat me vooral om hoe je omgaat met een ouder van een kind met autisme. Hoe je over autisme praat en hoe je dit best niet doet.
Daarmee bedoel ik niet alleen autisme van het eigen kind, maar autisme in het algemeen. Een opmerking zoals " we zijn allemaal een beetje autistisch", vallen meestal niet in goede aarde denk ik.
Ik heb een goede vriendin met een kind met autisme, dus wil geen onbedoeld foute opmerkingen meer maken.
Daarmee bedoel ik niet alleen autisme van het eigen kind, maar autisme in het algemeen. Een opmerking zoals " we zijn allemaal een beetje autistisch", vallen meestal niet in goede aarde denk ik.
Ik heb een goede vriendin met een kind met autisme, dus wil geen onbedoeld foute opmerkingen meer maken.
donderdag 27 juli 2023 om 09:10
MientjeTientje schreef: ↑27-07-2023 08:16Geen moeder van autistische kinderen, maar toch tips uit mijn persoonlijke ervaring:
- vooral luisteren. Dat doen maar weinig mensen en doordat je vriendin moeilijke situaties zal komen, is dit extra belangrijk
- aannemen dat alle autisten "hetzelfde" zijn. Ze zijn vooral eerst een uniek persoonlijk met eigen karaktereigenschappen en hobbies en autisme vormt daar een onderdeel van.
- praat tegen het kind zoals je tegen andere kinderen van die leeftijd praat, tenzij je druk bent of lange verhalen houdt.
Dit idd. Ik heb zelf een kind met autisme en zou het absoluut niet fijn vinden om daardoor anders behandeld te worden. Ik ben gewoon een mens en mijn zoon ook. Neurodiversiteit is geen ziekte, elk mens is anders. Als we dat gewoon zouden accepteren met elkaar, zijn we al een heel eind!
donderdag 27 juli 2023 om 09:38
Zelfs hier op het forum krijg ik regelmatig de reactie: ja, maar jouw kinderen hebben autisme. Als ik me bijv meng in opvoeddiscussies.Spookje80 schreef: ↑27-07-2023 09:10Dit idd. Ik heb zelf een kind met autisme en zou het absoluut niet fijn vinden om daardoor anders behandeld te worden. Ik ben gewoon een mens en mijn zoon ook. Neurodiversiteit is geen ziekte, elk mens is anders. Als we dat gewoon zouden accepteren met elkaar, zijn we al een heel eind!
Alsof mijn mening er dan niet toe doet, terwijl de meeste dingen in de opvoeding echt niet enorm anders zijn.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 27 juli 2023 om 09:42
Senseo schreef: ↑26-07-2023 21:23Als moeder van een autist en een ADHD-er hoef ik niet meer te horen dat mijn kind anders is, raar doet of wat dan ook. Ik heb zelf ook ogen en oren en ik weet dat mijn kind autistisch of een ADHD-er is. De opmerkingen (al dan niet grappig) maak ik zelf wel. Ze hebben beiden ook heel veel leuke en goede kanten maar soms denk ik wel eens dat alleen hun bijzondere kant gezien wordt.
Wat ik wel fijn vond, was dat mensen vroegen hoe het voor mij was, of ik het lastig vond dat mijn kinderen “anders” zijn en of ik er mee om kon gaan, of dat zij mij ergens mee konden helpen. Uiteindelijk zal de diagnose er altijd ergens zijn, je weet dat het pad wat ze gaan lopen lastiger zal zijn, dan bij een kind zonder diagnose. Maar hoe dat pad zal zijn, dat weet je niet. Daar heb ik mij echt wel zorgen over gemaakt. Maar weinigen vroegen het, omdat ze het lastig vonden om erover te beginnen.
Dit.
En luisteren. Laat moeder (of vader) weten haar ei kwijt te kunnen bij jou, zonder oordeel.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 27 juli 2023 om 09:51
Ceester schreef: ↑26-07-2023 21:30Dat vind ik interessant, naar iemands zorgen vragen is juist iets wat ik niet zo goed durf, hoewel we het hier weleens over gehad hebben.
Ik zei namelijk over iemand dat het me niks zou verbazen als ze ergens wat autistische trekken zou hebben en vervolgens : Ach, dat hebben we allemaal!
Maar dat viel dus niet in goede aarde. Ze werd echt niet heel boos ofzo en we zijn gewoon nog besties, maar ik wil gewoon niet graag nog een keer iets verkeerds zeggen. Niet omdat ik bang ben dat het me de vriendschap kost, want daar is wel meer voor nodig, maar gewoon omdat ik aardig wil zijn... De echt lompe opmerkingen zoals dat haar kind anders is of dat ik hem wel even zal opvoeden, maak ik van mezelf al niet...
Hiermee maak je het kleiner, terwijl je als ouder gezien en erkend wil worden.
En probeer geen clichés te noemen over autisme. 'Ze' zijn allemaal anders.
We hebben het immers niet meer over autisme, maar over het autisme spectrum stoornis. Het is te groot om in 1 hokje met kenmerken te stoppen.
De een zal alles weten over treinen en kijkt je niet aan (het klassieke beeld wat we hebben van autisten) en de ander kijkt je wel aan maar is in ontwikkeling achtergebleven en weet niet wat een trein is.
En zeg nooit, maar dan ook echt nooit: Wat knap dat je dit voor je kind doet, ik zou het niet kunnen.
Deze zin komt me echt mn strot uit.
Heel vaak kan ik het ook even niet, maar ik heb geen keuze.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 27 juli 2023 om 09:52
Ik werk met (ouders van) kinderen met autisme, wel een uiterste van het spectrum. Wat de ouders van 'mijn' kinderen fijn vinden, is als anderen erkennen dat het (soms) zwaar is. Het vraagt vaak nogal wat van de ouders, qua aanpassingen doen in het dagelijks leven, je hele leven afstemmen op wat je kind nodig heeft. Voor de een is dat makkelijker dan voor de ander, maar iedereen heeft daarin zijn eigen uitdagingen en pijnpunten.
Mensen zijn vaak geneigd dingen mooier te maken dan ze zijn, om te zeggen dat iets vast wel mee valt om hun eigen ongemak te verzachten. Opmerkingen als "o maar zoveel kinderen vinden verandering lastig, dat is toch niet zo erg?" zijn misschien goed bedoeld, maar geeft ouders van kinderen met ASS (of wat dan ook) het gevoel dat hun moeilijkheden eigenlijk niet serieus genomen worden. Het is dan juist fijn als iemand iets zegt als "het vraagt veel van jullie als ouders om steeds zo'n strakke dagplanning te hanteren en om te gaan met de driftbuien als iets onverhoopt toch anders loopt, maar wat knap dat jullie je hiervoor blijven inzetten ook als het moeilijk is voor jullie".
Een kind met ASS of wat voor diagnose dan ook vraagt nu eenmaal aanpassingen in het dagelijks leven, extra inzet, extra tijd, keihard werken, flexibiliteit vanuit werkgevers die er soms eigenlijk niet is met zorgen over werk en inkomen als gevolg, etc. Het werkt door in nog zoveel meer aspecten van je leven, iets wat buitenstaanders zich vaak niet kunnen voorstellen.
En uit eigen ervaring (bij mijn eigen kind met vermoedens ASS): geen opmerkingen maken als "het komt wel goed" of "het achterneefje van de schoonzus van de buurvrouw had dat ook en studeert nu aan de universiteit" of "mijn kind deed dat ook op leeftijd maar is er gewoon overheen gegroeid". Want dat weet je helemaal niet. Werkelijk waar iedereen zegt dat, in elk geval nu er nog geen diagnose is. Maar het geeft mij (en man) vooral het gevoel dat we niet serieus genomen worden, dat mensen onze zorgen onterecht vinden en dat we ons aanstellen, dat ze vinden dat we gewoon geduld moeten hebben en afwachten tot het vanzelf goed komt in plaats van gelijk aan de bel te trekken als het (in hun ogen) wel meevalt.
Lang verhaal kort: niet bagatelliseren, een luisterend oor bieden en erken gevoelens / zorgen van ouders ipv overal een positieve draai aan te willen geven.
Mensen zijn vaak geneigd dingen mooier te maken dan ze zijn, om te zeggen dat iets vast wel mee valt om hun eigen ongemak te verzachten. Opmerkingen als "o maar zoveel kinderen vinden verandering lastig, dat is toch niet zo erg?" zijn misschien goed bedoeld, maar geeft ouders van kinderen met ASS (of wat dan ook) het gevoel dat hun moeilijkheden eigenlijk niet serieus genomen worden. Het is dan juist fijn als iemand iets zegt als "het vraagt veel van jullie als ouders om steeds zo'n strakke dagplanning te hanteren en om te gaan met de driftbuien als iets onverhoopt toch anders loopt, maar wat knap dat jullie je hiervoor blijven inzetten ook als het moeilijk is voor jullie".
Een kind met ASS of wat voor diagnose dan ook vraagt nu eenmaal aanpassingen in het dagelijks leven, extra inzet, extra tijd, keihard werken, flexibiliteit vanuit werkgevers die er soms eigenlijk niet is met zorgen over werk en inkomen als gevolg, etc. Het werkt door in nog zoveel meer aspecten van je leven, iets wat buitenstaanders zich vaak niet kunnen voorstellen.
En uit eigen ervaring (bij mijn eigen kind met vermoedens ASS): geen opmerkingen maken als "het komt wel goed" of "het achterneefje van de schoonzus van de buurvrouw had dat ook en studeert nu aan de universiteit" of "mijn kind deed dat ook op leeftijd maar is er gewoon overheen gegroeid". Want dat weet je helemaal niet. Werkelijk waar iedereen zegt dat, in elk geval nu er nog geen diagnose is. Maar het geeft mij (en man) vooral het gevoel dat we niet serieus genomen worden, dat mensen onze zorgen onterecht vinden en dat we ons aanstellen, dat ze vinden dat we gewoon geduld moeten hebben en afwachten tot het vanzelf goed komt in plaats van gelijk aan de bel te trekken als het (in hun ogen) wel meevalt.
Lang verhaal kort: niet bagatelliseren, een luisterend oor bieden en erken gevoelens / zorgen van ouders ipv overal een positieve draai aan te willen geven.
donderdag 27 juli 2023 om 10:06
Of nog een pareltje: Iedereen krijgt wat hij/zij aankan.
Als ik kijk naar de ouders van de kinderen van de zorginstelling van zoon, zie ik vooral dat iedereen heel anders omgaat met het proces. De ene ouder praat heel open over alles en over gevoel, de anders is meer gesloten en weer anderen willen er helemaal niet over praten. Wat ik prettig vind is oprechte interesse. En in die interesse mag je alles aan mij vragen.
Blijf weg van tips, tenzij je vriendin er letterlijk om vraagt. Ik merk dat veel mensen dit toch onbedoeld doen. Maar als het zo simpel zou zijn, had ik het al lang zelf gedaan en bedacht.
Geruststelling zijn ook niet gepast. Je weet niet hoe de ontwikkeling zal lopen, dus daar kan ze helemaal niks mee.
Ik denk dus vooral luisteren en vragen hoe het gaat. Ook vragen hoe het met haar gaat wordt denk ik erg op prijs gesteld. Die vraag krijg ik weinig en mis ik weleens. Ze vragen altijd naar zoon (heel lief natuurlijk), maar weinig naar mij.
Als ik kijk naar de ouders van de kinderen van de zorginstelling van zoon, zie ik vooral dat iedereen heel anders omgaat met het proces. De ene ouder praat heel open over alles en over gevoel, de anders is meer gesloten en weer anderen willen er helemaal niet over praten. Wat ik prettig vind is oprechte interesse. En in die interesse mag je alles aan mij vragen.
Blijf weg van tips, tenzij je vriendin er letterlijk om vraagt. Ik merk dat veel mensen dit toch onbedoeld doen. Maar als het zo simpel zou zijn, had ik het al lang zelf gedaan en bedacht.
Geruststelling zijn ook niet gepast. Je weet niet hoe de ontwikkeling zal lopen, dus daar kan ze helemaal niks mee.
Ik denk dus vooral luisteren en vragen hoe het gaat. Ook vragen hoe het met haar gaat wordt denk ik erg op prijs gesteld. Die vraag krijg ik weinig en mis ik weleens. Ze vragen altijd naar zoon (heel lief natuurlijk), maar weinig naar mij.
donderdag 27 juli 2023 om 10:11
En wat betreft empathie: niet alleen begrip voor dingen die moeilijk zijn, maar juist ook voor de positieve dingen!
De mijlpalen voor kinderen met ASS zijn soms anders dan voor andere kinderen. Wat voor jouw eigen kind misschien totaal geen big deal was, is misschien wel een gigantische mijlpaal voor het kind met ASS van je vriendin.
2 voorbeelden van mijn eigen kind:
- Hij is 2,5 maar heeft een forse spraakachterstand. De woordjes die hij echt goed kan zeggen zijn op 2 handen te tellen, voor de rest is het vooral gebrabbel waar je soms wat herkenbare klanken uit kan halen. Momenteel maakt hij echter een flinke sprong door qua spraakontwikkeling en even geleden begon hij 2 (voor ons herkenbare) klanken te combineren om zo een soort 2 woord zinnetjes te maken. Voor buitenstaanders is het nog steeds gebrabbel, maar mijn man en ik herkennen zijn klanken en weten dus dat hij "lopen (met de) hond" bedoelt als hij "oppa hosj" zegt. Een mega mijlpaal voor hem en wij zijn ontzettend trots, maar toen ik dit blij vertelde op werk, werd ik toch wat meewarig aangekeken door collega's.
- Hij toont 0,0 interesse in andere kinderen, doet niet aan fantasiespel etc. Maar laatste had hij zijn knuffel in zijn handen tijdens het tanden poetsen en wilde hij ineens ook de 'tanden' van zijn knuffel poetsen. Ook weer zo'n gigantische mijlpaal voor ons, want hij liet voor het eerst een stukje fantasie en inlevingsvermogen zien. Nog zoiets wat anderen totaal niet bijzonder vinden.
En voorbeeld van familielid: had ontzettende smetvrees (naast ASS) wat zijn hele leven beïnvloedde. Had zowaar een fantastische bijbaan gevonden die perfect aansloot bij zijn interesse (/obsessie) maar moest daar ook kassa draaien. Aan een kassa die ook door anderen werd gebruikt en die niet na elk gebruik volledig ontsmet werd. Toen zijn ouders dat hoorden waren ze ontzettend teleurgesteld, want no way dat hun zoon dat zou doen met als gevolg dat hij niet zou worden aangenomen. Maar jawel: hij draaide kassa. Zonder de kassa eerst te ontsmetten. Iets wat zo doodnormaal is voor menig ander mens, maar een bizar grote mijlpaal voor de betreffende tiener. We hebben met zijn allen staan huilen van geluk en trots.
Als een ouder zulke positieve verhalen met je deelt: wees blij en trots! Denk niet "nou nou, zo bijzonder is dat toch niet" want ja dat is het dus wel! Wel voor hen en voor hun kind.
De mijlpalen voor kinderen met ASS zijn soms anders dan voor andere kinderen. Wat voor jouw eigen kind misschien totaal geen big deal was, is misschien wel een gigantische mijlpaal voor het kind met ASS van je vriendin.
2 voorbeelden van mijn eigen kind:
- Hij is 2,5 maar heeft een forse spraakachterstand. De woordjes die hij echt goed kan zeggen zijn op 2 handen te tellen, voor de rest is het vooral gebrabbel waar je soms wat herkenbare klanken uit kan halen. Momenteel maakt hij echter een flinke sprong door qua spraakontwikkeling en even geleden begon hij 2 (voor ons herkenbare) klanken te combineren om zo een soort 2 woord zinnetjes te maken. Voor buitenstaanders is het nog steeds gebrabbel, maar mijn man en ik herkennen zijn klanken en weten dus dat hij "lopen (met de) hond" bedoelt als hij "oppa hosj" zegt. Een mega mijlpaal voor hem en wij zijn ontzettend trots, maar toen ik dit blij vertelde op werk, werd ik toch wat meewarig aangekeken door collega's.
- Hij toont 0,0 interesse in andere kinderen, doet niet aan fantasiespel etc. Maar laatste had hij zijn knuffel in zijn handen tijdens het tanden poetsen en wilde hij ineens ook de 'tanden' van zijn knuffel poetsen. Ook weer zo'n gigantische mijlpaal voor ons, want hij liet voor het eerst een stukje fantasie en inlevingsvermogen zien. Nog zoiets wat anderen totaal niet bijzonder vinden.
En voorbeeld van familielid: had ontzettende smetvrees (naast ASS) wat zijn hele leven beïnvloedde. Had zowaar een fantastische bijbaan gevonden die perfect aansloot bij zijn interesse (/obsessie) maar moest daar ook kassa draaien. Aan een kassa die ook door anderen werd gebruikt en die niet na elk gebruik volledig ontsmet werd. Toen zijn ouders dat hoorden waren ze ontzettend teleurgesteld, want no way dat hun zoon dat zou doen met als gevolg dat hij niet zou worden aangenomen. Maar jawel: hij draaide kassa. Zonder de kassa eerst te ontsmetten. Iets wat zo doodnormaal is voor menig ander mens, maar een bizar grote mijlpaal voor de betreffende tiener. We hebben met zijn allen staan huilen van geluk en trots.
Als een ouder zulke positieve verhalen met je deelt: wees blij en trots! Denk niet "nou nou, zo bijzonder is dat toch niet" want ja dat is het dus wel! Wel voor hen en voor hun kind.
donderdag 27 juli 2023 om 10:17
Chamaedorea schreef: ↑27-07-2023 10:11En wat betreft empathie: niet alleen begrip voor dingen die moeilijk zijn, maar juist ook voor de positieve dingen!
De mijlpalen voor kinderen met ASS zijn soms anders dan voor andere kinderen. Wat voor jouw eigen kind misschien totaal geen big deal was, is misschien wel een gigantische mijlpaal voor het kind met ASS van je vriendin.
2 voorbeelden van mijn eigen kind:
- Hij is 2,5 maar heeft een forse spraakachterstand. De woordjes die hij echt goed kan zeggen zijn op 2 handen te tellen, voor de rest is het vooral gebrabbel waar je soms wat herkenbare klanken uit kan halen. Momenteel maakt hij echter een flinke sprong door qua spraakontwikkeling en even geleden begon hij 2 (voor ons herkenbare) klanken te combineren om zo een soort 2 woord zinnetjes te maken. Voor buitenstaanders is het nog steeds gebrabbel, maar mijn man en ik herkennen zijn klanken en weten dus dat hij "lopen (met de) hond" bedoelt als hij "oppa hosj" zegt. Een mega mijlpaal voor hem en wij zijn ontzettend trots, maar toen ik dit blij vertelde op werk, werd ik toch wat meewarig aangekeken door collega's.
- Hij toont 0,0 interesse in andere kinderen, doet niet aan fantasiespel etc. Maar laatste had hij zijn knuffel in zijn handen tijdens het tanden poetsen en wilde hij ineens ook de 'tanden' van zijn knuffel poetsen. Ook weer zo'n gigantische mijlpaal voor ons, want hij liet voor het eerst een stukje fantasie en inlevingsvermogen zien. Nog zoiets wat anderen totaal niet bijzonder vinden.
En voorbeeld van familielid: had ontzettende smetvrees (naast ASS) wat zijn hele leven beïnvloedde. Had zowaar een fantastische bijbaan gevonden die perfect aansloot bij zijn interesse (/obsessie) maar moest daar ook kassa draaien. Aan een kassa die ook door anderen werd gebruikt en die niet na elk gebruik volledig ontsmet werd. Toen zijn ouders dat hoorden waren ze ontzettend teleurgesteld, want no way dat hun zoon dat zou doen met als gevolg dat hij niet zou worden aangenomen. Maar jawel: hij draaide kassa. Zonder de kassa eerst te ontsmetten. Iets wat zo doodnormaal is voor menig ander mens, maar een bizar grote mijlpaal voor de betreffende tiener. We hebben met zijn allen staan huilen van geluk en trots.
Als een ouder zulke positieve verhalen met je deelt: wees blij en trots! Denk niet "nou nou, zo bijzonder is dat toch niet" want ja dat is het dus wel! Wel voor hen en voor hun kind.
Wat een mooie mijlpalen!! Echt iets om trots op te zijn!
Hier ook heel herkenbaar; wij vieren de kleinste dingetjes. 4 woordjes aan elkaar geplakt. Samen met een ander kindje gespeeld. Iets nieuws op brood gegeten. Een heel klein stukje fantasiespel laten zien. Of sowieso meer dan 5 minuten met iets gespeeld.
@TO: Vier dit mee! Is dit voor ouders iets groots, geloof dit dan en wees blij voor hen.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 27 juli 2023 om 10:17
‘Oh die van mij doet ook wel eens….’
Mijn zoon is niet goed zindelijk en daar heb ik me veel zorgen om gemaakt, en ook bespreekbaar proberen te maken. En dan: die van mij plast ook wel eens in z’n broek. Ja, maar niet elke 8 keer per dag, iedere dag.
Ik denk dat de intentie is om aan te geven dat je je niet zorgen moet maken, maar dat deed ik toch wel. Dus het hielp niet door dat te zeggen. Sterker nog, ik voelde me totaal niet gehoord of begrepen en me nog meer alleen.
Toen was er nog geen diagnose (nog steeds niet, maar gaat nu eindelijk komen), maar ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat er meer aan de hand was/is.
Mijn zoon is niet goed zindelijk en daar heb ik me veel zorgen om gemaakt, en ook bespreekbaar proberen te maken. En dan: die van mij plast ook wel eens in z’n broek. Ja, maar niet elke 8 keer per dag, iedere dag.
Ik denk dat de intentie is om aan te geven dat je je niet zorgen moet maken, maar dat deed ik toch wel. Dus het hielp niet door dat te zeggen. Sterker nog, ik voelde me totaal niet gehoord of begrepen en me nog meer alleen.
Toen was er nog geen diagnose (nog steeds niet, maar gaat nu eindelijk komen), maar ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat er meer aan de hand was/is.
donderdag 27 juli 2023 om 10:38
Wat een goeie tips zitten erbij!
Inderdaad, niet vergelijken met anderen ( die neiging heb ik, ik heb een vriend met autisme maar dat is een volwassen kerel en die leeft een prima leven met een begeleider die hij eens in de zoveel tijd spreekt. Niemand weet inderdaad of het voor kind van vriendin ook zo gaat worden)
Kind van vriendin kan ( heel klassiek) echt heel goed en snel rekenen. Je kan wel honderd keer op een dag zeggen dat hij weer iets knaps heeft gedaan. Dat doe ik expres niet bij de rekendingen, maar wèl bij de meer executieve vaardigheden dingen of als hij een leuke grap maakt.
Deze vriendin heeft twee kinderen, waarvan eentje zonder autisme en dus eentje met. Mijn kind ziet beide als vriend en is daarmee de enige vriend van kind met autisme. Ze zijn echt samen opgegroeid, mijn kind was twee toen we het gezin leerden kennen...
Soms logeert kind daar en dan wil kind met autisme hem heel graag bij hem op de kamer. Dat vindt kind zonder autisme soms jammer, maar die heeft zijn eigen logees....
Ook slapen beide kinderen soms hier en zijn ze weleens een weekend met ons weg geweest. Ook is kind zonder autisme mee op een mini cruise geweest naar Engeland met ons. Dat durfde geen van de volwassenen aan voor kind met autisme, die toen best jong was.
De drie kinderen zijn echt prima met elkaar, ons kind brengt een leuke afleiding en andere dynamiek, vandaar dat hij ook regelmatig daar slaapt. Dat is ook voor kind met autisme het leukst want hij is graag in zijn eigen huis
Vriendin zegt ook: die is gewoon ' eigen' en volledig zelfstandig en levert geen extra werk 
Dit kind met autisme kan trouwens prima met veranderingen of kleine tegenslagen omgaan. Als je vantevoren even zegt dat hij een tosti met alleen kaas krijgt omdat de ham op is bijvoorbeeld, gaat dat prima. Ook kan je op ieder moment zeggen: kom, we gaan even de deur uit ( ijsje halen, even boodschappen doen) hij heeft niet altijd zin, maar dat heeft niemand... Hij is allerminst driftig ofzo. Ik heb ook wel het idee dat hij echt lekker in zijn vel zit op het moment....
Inderdaad, niet vergelijken met anderen ( die neiging heb ik, ik heb een vriend met autisme maar dat is een volwassen kerel en die leeft een prima leven met een begeleider die hij eens in de zoveel tijd spreekt. Niemand weet inderdaad of het voor kind van vriendin ook zo gaat worden)
Kind van vriendin kan ( heel klassiek) echt heel goed en snel rekenen. Je kan wel honderd keer op een dag zeggen dat hij weer iets knaps heeft gedaan. Dat doe ik expres niet bij de rekendingen, maar wèl bij de meer executieve vaardigheden dingen of als hij een leuke grap maakt.
Deze vriendin heeft twee kinderen, waarvan eentje zonder autisme en dus eentje met. Mijn kind ziet beide als vriend en is daarmee de enige vriend van kind met autisme. Ze zijn echt samen opgegroeid, mijn kind was twee toen we het gezin leerden kennen...
Soms logeert kind daar en dan wil kind met autisme hem heel graag bij hem op de kamer. Dat vindt kind zonder autisme soms jammer, maar die heeft zijn eigen logees....
Ook slapen beide kinderen soms hier en zijn ze weleens een weekend met ons weg geweest. Ook is kind zonder autisme mee op een mini cruise geweest naar Engeland met ons. Dat durfde geen van de volwassenen aan voor kind met autisme, die toen best jong was.
De drie kinderen zijn echt prima met elkaar, ons kind brengt een leuke afleiding en andere dynamiek, vandaar dat hij ook regelmatig daar slaapt. Dat is ook voor kind met autisme het leukst want hij is graag in zijn eigen huis
Vriendin zegt ook: die is gewoon ' eigen' en volledig zelfstandig en levert geen extra werk Dit kind met autisme kan trouwens prima met veranderingen of kleine tegenslagen omgaan. Als je vantevoren even zegt dat hij een tosti met alleen kaas krijgt omdat de ham op is bijvoorbeeld, gaat dat prima. Ook kan je op ieder moment zeggen: kom, we gaan even de deur uit ( ijsje halen, even boodschappen doen) hij heeft niet altijd zin, maar dat heeft niemand... Hij is allerminst driftig ofzo. Ik heb ook wel het idee dat hij echt lekker in zijn vel zit op het moment....
donderdag 27 juli 2023 om 10:42
Wat lief dat je er zo over nadenkt.
Ik heb zelf een zoontje met autisme, en mijn twee vriendinnen hebben ook beide een kind met autisme.
Onderling maken we er wel eens 'grapjes' over maar we bespreken ook veel onze struggles.
Er zijn ook zoveel gradaties als het gaat om Autisme. Mijn vriendinnen wilde altijd koste wat het kost een diagnose ik liever niet, maar wel tools om te leren hoe er mee om te gaan. Zo is elke ouder verschillend ook hierin.
Ik zou er gewoon voor haar zijn, wellicht dat ze af en toe wel even haar hart wilt luchten,, of even het huis wilt ontvluchten omdat het best intens kan zijn.
Ik heb zelf een zoontje met autisme, en mijn twee vriendinnen hebben ook beide een kind met autisme.
Onderling maken we er wel eens 'grapjes' over maar we bespreken ook veel onze struggles.
Er zijn ook zoveel gradaties als het gaat om Autisme. Mijn vriendinnen wilde altijd koste wat het kost een diagnose ik liever niet, maar wel tools om te leren hoe er mee om te gaan. Zo is elke ouder verschillend ook hierin.
Ik zou er gewoon voor haar zijn, wellicht dat ze af en toe wel even haar hart wilt luchten,, of even het huis wilt ontvluchten omdat het best intens kan zijn.
donderdag 27 juli 2023 om 10:46
Dat bagatelliseren deed ik heel erg om aan te geven dat ik het niet raar vond. Dus: kind plast in broek en dan zei ik expres iets negatiefs over de mijne... Dat was dan niet om te zeggen dat ik het erger had, maar meer om te zeggen dat het normaal is om weleens moeite te hebben met een aspect van het hebben van een kind.Tinkeltje33 schreef: ↑27-07-2023 10:17‘Oh die van mij doet ook wel eens….’
Mijn zoon is niet goed zindelijk en daar heb ik me veel zorgen om gemaakt, en ook bespreekbaar proberen te maken. En dan: die van mij plast ook wel eens in z’n broek. Ja, maar niet elke 8 keer per dag, iedere dag.
Ik denk dat de intentie is om aan te geven dat je je niet zorgen moet maken, maar dat deed ik toch wel. Dus het hielp niet door dat te zeggen. Sterker nog, ik voelde me totaal niet gehoord of begrepen en me nog meer alleen.
Toen was er nog geen diagnose (nog steeds niet, maar gaat nu eindelijk komen), maar ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat er meer aan de hand was/is.
Hoewel ik het volgende soms ook wel lastig vind: mijn kind heeft geen diagnose, maar ik maak me soms ook zorgen... Hij heeft nu gelukkig een redelijk passend preadvies gekregen op school, maar ik heb me daar best wel zorgen over gemaakt... Dan zei vriendin altijd zoiets als: ja jouw kind komt er wel...
Terwijl je ook niet in de toekomst kan kijken voor kind zonder autisme....
donderdag 27 juli 2023 om 11:04
Dat fantasiespel is volgens mij echt een dingetje. De orthopedagoog die mijn kind onderzocht noemde dat specifiek. Kind wilde niet doen of een klimrek een berg was Ook vroeger Playmobil e.d., daar werden geen verhaaltjes mee gespeeld maar het werd gewoon mooi neergezet. Dat herken ik ook bij mezelf trouwens, net als de klassieker ‘draaien aan wieltjes van speelgoedauto’s en kijken of de deuren open kunnen.’
Ook vroeger Playmobil e.d., daar werden geen verhaaltjes mee gespeeld maar het werd gewoon mooi neergezet. Dat herken ik ook bij mezelf trouwens, net als de klassieker ‘draaien aan wieltjes van speelgoedauto’s en kijken of de deuren open kunnen.’
donderdag 27 juli 2023 om 11:11
Ceester schreef: ↑27-07-2023 10:46Dat bagatelliseren deed ik heel erg om aan te geven dat ik het niet raar vond. Dus: kind plast in broek en dan zei ik expres iets negatiefs over de mijne... Dat was dan niet om te zeggen dat ik het erger had, maar meer om te zeggen dat het normaal is om weleens moeite te hebben met een aspect van het hebben van een kind.
Hoewel ik het volgende soms ook wel lastig vind: mijn kind heeft geen diagnose, maar ik maak me soms ook zorgen... Hij heeft nu gelukkig een redelijk passend preadvies gekregen op school, maar ik heb me daar best wel zorgen over gemaakt... Dan zei vriendin altijd zoiets als: ja jouw kind komt er wel...
Terwijl je ook niet in de toekomst kan kijken voor kind zonder autisme....
Ik snap dat het vanuit jou goed bedoeld is. Maar luisteren en erkennen is veel fijner.
In je 2e voorbeeld: Ook je vriendin mag naar jou luisteren. Heel eerlijk: Ik zou hetzelfde hebben gedacht. Jouw kind komt er inderdaad wel.
Maar ook jij als moeder wil erkend worden in jouw zorgen.
Ik vind het vaak heel moeilijk om aan de lunchtafel met collega's over kinderen te praten. Bij hun problemen denk ik altijd: waar heb je het over? Wees blij dat je kind pubert. Dat is een heel gezond teken van ontwikkeling.
Niet heel netjes van mij. Maar het steekt vaak gewoon dat zij zich druk maken om voor mij kleine dingetjes. Mijlpalen (ook een puberbui is een mijlpaal in ontwikkeling) die wij nooit zullen halen.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 27 juli 2023 om 11:12
Ik heb ook autisme, maar had als kind wel een rijke fantasie.KamilleT schreef: ↑27-07-2023 11:04Dat fantasiespel is volgens mij echt een dingetje. De orthopedagoog die mijn kind onderzocht noemde dat specifiek. Kind wilde niet doen of een klimrek een berg was
donderdag 27 juli 2023 om 11:12
Het lijkt mij, om het even of iemand iets heeft of niet. Dat het gewoon belangrijk is om niet gelijk een oordeel uit te spreken.
Dus als iemand enthousiast zegt: Pietje deed gisteren voor het eerst dit! Dan is dat iets leuks en positiefs, reageer dan ook zo. En niet met Klaasje kon dat vorig jaar al of zoiets bijzonders is het niet.
Als het bijvoorbeeld iets negatiefs is: Pietje plaste gisteren in zijn broek. Dan is een opmerking zoals: vervelend voor hem. Of vervelend, enig idee waardoor het komt? In plaats van: daar is hij toch veel te groot voor. Of wat raar!
Dus als iemand enthousiast zegt: Pietje deed gisteren voor het eerst dit! Dan is dat iets leuks en positiefs, reageer dan ook zo. En niet met Klaasje kon dat vorig jaar al of zoiets bijzonders is het niet.
Als het bijvoorbeeld iets negatiefs is: Pietje plaste gisteren in zijn broek. Dan is een opmerking zoals: vervelend voor hem. Of vervelend, enig idee waardoor het komt? In plaats van: daar is hij toch veel te groot voor. Of wat raar!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 27 juli 2023 om 11:16
En daarom is het zo ontzettend belangrijk om het kind van je vriendin niet te vergelijken met het neefje van de buurvrouw wat ook autisme heeft.
Er is geen standaard.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 27 juli 2023 om 11:17
Mijn kind heeft op zich wel een grote fantasie, ze schrijft ook, maar het hele doen-alsof vindt ze een raar concept. Ze was de eerste week op de basisschool ook stomverbaasd dat de kinderen zo kinds waren. Ik zelf ook trouwens. Ik had niet veel ervaring met kleuters en was mijn eigen kleine wijsneus gewend. Toen wisten we nog niet dat ze autisme had.
donderdag 27 juli 2023 om 11:40
Is dat onderzocht?MientjeTientje schreef: ↑27-07-2023 11:23En ik heb geen autisme, maar ben weinig bezig geweest met fantasiespellen als kind of volwassene. Vond het stom.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 27 juli 2023 om 13:28
Het is slechts één aspect. Mijn kind had en heeft fantasie en inlevingsvermogen, maar ook ASS.KamilleT schreef: ↑27-07-2023 11:04Dat fantasiespel is volgens mij echt een dingetje. De orthopedagoog die mijn kind onderzocht noemde dat specifiek. Kind wilde niet doen of een klimrek een berg was
donderdag 27 juli 2023 om 14:16
Ik vergeet het nooit meer, halverwege groep 2:
ik heb Pietje geobserveerd en hij kan nog niet zo goed samen spelen in de blokkenhoek en daarom stel ik voor om hem te laten doubleren in groep 2.
Zo’n 4 jaar later kwam de diagnose ASS, vermoeden was er veel langer. Ben ik blij dat ik hem niet heb laten doubleren om te leren samen spelen.
ik heb Pietje geobserveerd en hij kan nog niet zo goed samen spelen in de blokkenhoek en daarom stel ik voor om hem te laten doubleren in groep 2.
Zo’n 4 jaar later kwam de diagnose ASS, vermoeden was er veel langer. Ben ik blij dat ik hem niet heb laten doubleren om te leren samen spelen.
donderdag 27 juli 2023 om 14:27
Deze snap ik niet ... Je zegt dat je doubleren voorstelt omdat hij niet zo goed samen kan spelen in de blokken hoek...Superuser2023 schreef: ↑27-07-2023 14:16Ik vergeet het nooit meer, halverwege groep 2:
ik heb Pietje geobserveerd en hij kan nog niet zo goed samen spelen in de blokkenhoek en daarom stel ik voor om hem te laten doubleren in groep 2.
Zo’n 4 jaar later kwam de diagnose ASS, vermoeden was er veel langer. Ben ik blij dat ik hem niet heb laten doubleren om te leren samen spelen.
donderdag 27 juli 2023 om 16:17
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
