Kinderen
alle pijlers
Huismoeder worden?
vrijdag 15 november 2024 om 22:08
Hi allemaal, even op zoek naar advies/herkenning. Ik zou heel graag een tweede kindje willen, mocht dat gegund zijn. Maar mijn man twijfelt hierover omdat we het beide nu al best wel zwaar vinden, combinatie werk en zorgen voor een peuter. Hij geeft aan dat als ik stop met werken dat hij dan wel misschien een tweede kind wil.
Ik vind het zelf ook best wel zwaar werken in combinatie met het moederschap, ook omdat ik best wat stress ervaar op mijn werk. Als ik stop met werken heeft dat natuurlijk wel een impact op de financiën en ben ik volledig afhankelijk van mijn man. Ik ben ook bang dat wanneer mijn kind(eren) groot zijn, het dan ook moeilijker is om een baan te vinden omdat ik er dan een tijd tussenuit ben geweest. Heeft iemand anders dit ook, iemand advies?
Ik vind het zelf ook best wel zwaar werken in combinatie met het moederschap, ook omdat ik best wat stress ervaar op mijn werk. Als ik stop met werken heeft dat natuurlijk wel een impact op de financiën en ben ik volledig afhankelijk van mijn man. Ik ben ook bang dat wanneer mijn kind(eren) groot zijn, het dan ook moeilijker is om een baan te vinden omdat ik er dan een tijd tussenuit ben geweest. Heeft iemand anders dit ook, iemand advies?
dinsdag 26 november 2024 om 11:58
Het lijkt me dat deze verantwoordelijkheid niet alleen bij de vrouw gelegd kan worden, alsof de mening van de man een vaststaand feit is.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 26 november 2024 om 11:59
Ik heb helaas de keuze niet. Ik verdien met 16 uur werken veel meer dan mijn man met 42 uur. Dus de meeste huishoudelijke taken komen toch op mij neer.
Als de rollen omgedraaid waren, zou ik zeker thuisblijven en niet “piepen”. Het kost je het nodige maar het levert ook heel erg veel op.
dinsdag 26 november 2024 om 12:10
Werken betekent niet dat je niet zelf voor je kind zorgt. Als ouder ben je nog steeds degene die zorgt dat kind alles krijgt wat het nodig heeft. En zorgen dat er een inkomen is, is ook een heel belangrijk onderdeel van zorgen voor je kind.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 12:01Als je erover nadenkt klinkt het gewoon als een gigantische scam: werken, zodat je andere mensen kunt betalen om voor je kind te zorgen, om te kunnen gaan werken. Ik snap eigenlijk nooit waarom we dat zo normaal zijn gaan vinden.
Je vindt het blijkbaar wel normaal dat je man 42 uur werkt?
dinsdag 26 november 2024 om 12:17
Ik wil niet heel vervelend zijn, maar hoe denk je dat de vrouwen dit vroeger (dus ver voor de jaren 50) aanpakten. Ze hadden meer kinderen, het huishoudelijk werk vergde veel meer tijd en daarnaast moesten ze zelf ook nog vaak werken (op het land etc.). Overigens de kinderen ook... hoeveel 1 op 1 tijd was er toen met de kinderen?
Volgens mij vergeten we dat kinderen vroeger meer door anderen werden opgevoed, denk aan familie/buurt/broers/zussen. En ook meer gecorrigeerd door anderen. Ze zeggen niets voor niets 'it takes a village to raise a child'. Het idee dat we nu allemaal indivdueel in ons eigen huis onze kinderen opvoeden, is eigenlijk heel raar.
Volgens mij vergeten we dat kinderen vroeger meer door anderen werden opgevoed, denk aan familie/buurt/broers/zussen. En ook meer gecorrigeerd door anderen. Ze zeggen niets voor niets 'it takes a village to raise a child'. Het idee dat we nu allemaal indivdueel in ons eigen huis onze kinderen opvoeden, is eigenlijk heel raar.
dinsdag 26 november 2024 om 12:18
Nou, toen ik mijn eerste kreeg heb ik de eerste 3 jaar fulltime gewerkt, met 3 uur reistijd per dag. Mijn kind was de eerste 3 jaar van zijn leven dus 5 dagen per week, ruim 10 uur per dag bij een gastouder. Ik zorgde dus niet zelf voor hem, tenzij jij een verhaaltje voor het slapengaan en in het weekend naar Balorig gaan genoeg inspanning vindt voor een ouder?Mette schreef: ↑26-11-2024 12:10Werken betekent niet dat je niet zelf voor je kind zorgt. Als ouder ben je nog steeds degene die zorgt dat kind alles krijgt wat het nodig heeft. En zorgen dat er een inkomen is, is ook een heel belangrijk onderdeel van zorgen voor je kind.
Je vindt het blijkbaar wel normaal dat je man 42 uur werkt?
Dat mijn man fulltime werkt is een bewuste keuze van hem. Ik vind fulltime werken sowieso geen normaal concept, maar dat is een ander verhaal. Eerder was hij één dag per week thuis, maar dat werkt voor hem niet.
dinsdag 26 november 2024 om 12:27
Het is altijd normaal geweest dat ouders niet 100% zelf voor hun kinderen zorgden.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 12:01Als je erover nadenkt klinkt het gewoon als een gigantische scam: werken, zodat je andere mensen kunt betalen om voor je kind te zorgen, om te kunnen gaan werken. Ik snap eigenlijk nooit waarom we dat zo normaal zijn gaan vinden.
Vroeger werkten de meeste vrouwen ook (op het land, in de fabriek...) en de kinderen werden vaak opgevangen door buren/familie/dorpelingen. Al jong gingen de kinderen natuurlijk ook mee uit werken.
Daarnaast was het veel normaler om kinderen voor langdurige periodes naar familie elders te sturen als dat beter uitkwam.
Rijke mensen hebben altijd veel gebruikt gemaakt van kinderopvang (min, kindermeisjes...) ook als de moeder helemaal niet werkte.
Ook had je vroeger natuurlijk veel meer kinderen die achtergelaten werden omdat de ouders er financieel niet zelf voor konden zorgen en die dus in weeshuizen terechtkwamen.
In armere landen zie je veel van bovenstaande patronen nog steeds (moeders die gaan werken in het MO en de kinderen achterlaten bij hun familie, kinderen die naast hun moeders op het land werken, kinderen die naar familie in de stad of elders in het landen worden gezonden (zie je veel in China en sommige Afrikaanse landen), kinderen die achtergelaten worden....
Een moeder die 100% thuisblijft om 100% voor de kinderen te zorgen is een fenomeen dat eigenlijk alleen een korte periode heeft gedomineerd. Daarvoor konden de meeste mensen zich dat echt niet veroorloven en de mensen die wel geld hadden huurden meestal hulp in.
dinsdag 26 november 2024 om 12:32
Ik heb geen zorgen (meer), fijne buren en heb geen ziekte. Ik klaag niet na een week werken, maar ik ben wel degelijk na een week werken heel erg moe. Vaak kom ik in het weekend tot weinig, behalve uitrusten.
Ik heb een pittige baan als sociaal werker in een inloophuis voor o.a. dak-en thuisloze mensen. Vooral emotioneel best zwaar. Ook omdat we deel werken met vrijwilligers die ervaringskennis hebben met psychische en psychiatrische problematiek.
En ik loop me op sommige dagen de benen vanonder m’n lijf voor praktische zaken. Op andere dagen doe ik veel van m’n werk zittend. En in allebei de gevallen, ben ik aan het einde van de dag moe. En dan mopper ik ook nog als ik in de gietende regen naar huis moet. Al mag ik dat eigenlijk niet van mezelf, omdat een deel van onze bezoekers in diezelfde regen moeten overnachten.
En ook nog eens doodmoe opstaan omdat ze om allerlei redenen slecht slapen buiten of in een tent.
En weet je wat zo leuk is? Als ik mezelf tegenover een bezoeker weleens laat ontvallen dat ik moe ben of baal van de regen, krijg ik alleen maar hartelijke reacties. Heb nog nooit de reactie gekregen dat ik me niet aan moet stellen, omdat zij het zwaarder hebben. En ze nemen in het algemeen echt geen blad voor de mond.
Dus Merel, jouw grootste probleem is niet dat je het zwaar hebt met de kinderen. Maar je gebrek aan empathie met anderen.
dinsdag 26 november 2024 om 12:36
Ik ben zo blij dat we hier niet meer in die tijd leven. Zou daar niet tegen kunnen hoor, dat gebemoei van anderen.oKathyo schreef: ↑26-11-2024 12:17Ik wil niet heel vervelend zijn, maar hoe denk je dat de vrouwen dit vroeger (dus ver voor de jaren 50) aanpakten. Ze hadden meer kinderen, het huishoudelijk werk vergde veel meer tijd en daarnaast moesten ze zelf ook nog vaak werken (op het land etc.). Overigens de kinderen ook... hoeveel 1 op 1 tijd was er toen met de kinderen?
Volgens mij vergeten we dat kinderen vroeger meer door anderen werden opgevoed, denk aan familie/buurt/broers/zussen. En ook meer gecorrigeerd door anderen. Ze zeggen niets voor niets 'it takes a village to raise a child'. Het idee dat we nu allemaal indivdueel in ons eigen huis onze kinderen opvoeden, is eigenlijk heel raar.
dinsdag 26 november 2024 om 12:37
Maar dat vangnet van buren, familieleden en dorpelingen hebben we in de huidige maatschappij toch niet of nauwelijks?Saelle1 schreef: ↑26-11-2024 12:27Het is altijd normaal geweest dat ouders niet 100% zelf voor hun kinderen zorgden.
Vroeger werkten de meeste vrouwen ook (op het land, in de fabriek...) en de kinderen werden vaak opgevangen door buren/familie/dorpelingen. Al jong gingen de kinderen natuurlijk ook mee uit werken.
Daarnaast was het veel normaler om kinderen voor langdurige periodes naar familie elders te sturen als dat beter uitkwam.
Rijke mensen hebben altijd veel gebruikt gemaakt van kinderopvang (min, kindermeisjes...) ook als de moeder helemaal niet werkte.
Ook had je vroeger natuurlijk veel meer kinderen die achtergelaten werden omdat de ouders er financieel niet zelf voor konden zorgen en die dus in weeshuizen terechtkwamen.
In armere landen zie je veel van bovenstaande patronen nog steeds (moeders die gaan werken in het MO en de kinderen achterlaten bij hun familie, kinderen die naast hun moeders op het land werken, kinderen die naar familie in de stad of elders in het landen worden gezonden (zie je veel in China en sommige Afrikaanse landen), kinderen die achtergelaten worden....
Een moeder die 100% thuisblijft om 100% voor de kinderen te zorgen is een fenomeen dat eigenlijk alleen een korte periode heeft gedomineerd. Daarvoor konden de meeste mensen zich dat echt niet veroorloven en de mensen die wel geld hadden huurden meestal hulp in.
Tip: lees The Two Income Trap van Elizabeth Warren eens.
Elizabeth Warren legt uit dat toen vrouwen massaal gingen werken, dat in eerste instantie super positief was. Het extra inkomen zorgde ervoor dat gezinnen betere huizen konden kopen. Hun kinderen werden naar betere (duurdere) scholen gestuurd. Maar juist daardoor ging de vraag naar betere huizen en scholen omhoog en gingen de prijzen door het dak. Opeens hadden bijna alle gezinnen een tweede inkomen nodig, niet om luxe te leven, maar om überhaupt mee te komen.
Vroeger vingen buren of familie de kinderen idd vaak op, maar nu? Die hebben het zelf te druk met werken. En thuisblijvende ouders? Dat wordt steeds meer een luxe, terwijl het vroeger juist een soort vangnet was. De keuzevrijheid die er vroeger was, is er dus nu niet meer.
dinsdag 26 november 2024 om 12:41
Eens.Nana_Mouskouri schreef: ↑26-11-2024 11:35Ik zal wel weer de ouwe calvinist zijn, maar wie niet werkt zal niet eten. Ik geloof in gedeelde verantwoordelijkheid. Kies jij ervoor niet verantwoordelijk te zijn voor (een deel van) het gezinsinkomen, kies je voor een afhankelijke positie. Uiteraard kun je nog steeds een weldenkend en intelligent persoon zijn, maar wel een intelligent en weldenkend persoon zonder eigen inkomen.
En of je kunt leven met die wetenschap, dat zal voor iedereen anders liggen. Ik kan het niet.
Ik heb een vrouwelijke collega die weleens zegt dat ze niet hoeft te werken omdat haar man meer dan genoeg verdient, maar ze vindt het leuk om er even uit te zijn. Dat vind ik zo raar.
dinsdag 26 november 2024 om 12:43
Dan moet je wel dat kerstdiner en de rest van je leven maar net kunnen financieren van je aow.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 11:47Dat ben ik wel met je eens. Ik zou met die gedachte prima kunnen leven als het haalbaar was, dus mijn persoonlijke keuze zou dan thuisblijven zijn.
Als je straks 75 bent en je hebt je huis vol kleinkinderen met kerst, vragen die echt niet of je wel je eigen inkomen had vroeger. Die zijn gewoon superblij met en dankbaar voor hun lieve oma die er altijd voor ze is.
Leven van alleen je aow is niet zo romantisch als jij het in deze post voorstelt. En die kleinkinderen gaan na het kerstdiner weer naar hun eigen huis en dan zit jij weer naar je kapotte tv te staren terwijl je geen geld hebt voor een nieuwe.
dinsdag 26 november 2024 om 12:43
Huh, dus omdat jij meer verdient dan je man werk je minder dan hij? Dat wordt met dezelfde stellige logica gebracht als de (on)logica dat degene die het minste verdient moet stoppen.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 11:59Ik heb helaas de keuze niet. Ik verdien met 16 uur werken veel meer dan mijn man met 42 uur. Dus de meeste huishoudelijke taken komen toch op mij neer.
Als de rollen omgedraaid waren, zou ik zeker thuisblijven en niet “piepen”. Het kost je het nodige maar het levert ook heel erg veel op.
Het maakt dus niet uit wie er het meeste verdient, de vrouw is degene die niet of minder werkt. Logisch. Not.
dinsdag 26 november 2024 om 12:45
Nare kinderen dan, die niet even een nieuwe tv (al is het maar een kleintje of tweedehandsje) kopen voor hun ouder. Nog zo iets dat vroeger beter was en in veel andere culturen nog normaal is: zorgen voor je ouders.Mette schreef: ↑26-11-2024 12:43Dan moet je wel dat kerstdiner en de rest van je leven maar net kunnen financieren van je aow.
Leven van alleen je aow is niet zo romantisch als jij het in deze post voorstelt. En die kleinkinderen gaan na het kerstdiner weer naar hun eigen huis en dan zit jij weer naar je kapotte tv te staren terwijl je geen geld hebt voor een nieuwe.
dinsdag 26 november 2024 om 12:48
Ik ben dan ook absoluut geen calvinist, maar bij mij gaan de rillingen over mijn rug van het "wie niet werkt zal niet eten". Bij mij (en mijn man) wordt er door iedereen waar ik van hou gegeten. Punt.Nana_Mouskouri schreef: ↑26-11-2024 11:35Ik zal wel weer de ouwe calvinist zijn, maar wie niet werkt zal niet eten. Ik geloof in gedeelde verantwoordelijkheid. Kies jij ervoor niet verantwoordelijk te zijn voor (een deel van) het gezinsinkomen, kies je voor een afhankelijke positie. Uiteraard kun je nog steeds een weldenkend en intelligent persoon zijn, maar wel een intelligent en weldenkend persoon zonder eigen inkomen.
En of je kunt leven met die wetenschap, dat zal voor iedereen anders liggen. Ik kan het niet.
Voor wij kinderen kregen werkten we de eerste jaren allebei fulltime, vervolgens ben ik zo'n 5 jaar de kostwinner geweest (geen vrijwillige keuze), weer een jaartje beiden, toen kwamen er kinderen en is hij 8 jaar lang de kostwinner geweest (wel vrijwillige keuze) en nu werken we weer allebei, maar dan parttime. En ook al werkte 1 van ons niet, dan nog is het gewoon beider verantwoordelijkheid, hè. Net zoals de kinderen dat ook zijn.
En ik moet zeggen, hier hebben we dus zo'n beetje alle scenario's wel uitgeprobeerd, maar de consequenties waren/zijn vooral praktisch. Qua onderlinge verhoudingen is er tussen ons nooit iets veranderd en werk zal misschien 1% van onze gespreksstof zijn, dus daar heeft het ook niet echt invloed op. En ik heb ook niet het idee dat ik nu intelligenter of weldenkender ben doordat ik weer werk, of een betere moeder, of meer mijn eigen persoonlijkheid heb, of een grotere wereld of wat voor andere ideeën er toch leven bij vrouwen die er alles over weten en het nooit ervaren hebben.
dinsdag 26 november 2024 om 12:50
Er zit nog heel veel tussen helemaal niet werken en fulltime werken met 3 uur reistijd per dag.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 12:18Nou, toen ik mijn eerste kreeg heb ik de eerste 3 jaar fulltime gewerkt, met 3 uur reistijd per dag. Mijn kind was de eerste 3 jaar van zijn leven dus 5 dagen per week, ruim 10 uur per dag bij een gastouder. Ik zorgde dus niet zelf voor hem, tenzij jij een verhaaltje voor het slapengaan en in het weekend naar Balorig gaan genoeg inspanning vindt voor een ouder?
Dat mijn man fulltime werkt is een bewuste keuze van hem. Ik vind fulltime werken sowieso geen normaal concept, maar dat is een ander verhaal. Eerder was hij één dag per week thuis, maar dat werkt voor hem niet.
En soms zal het niet anders kunnen. Dan ben je nog steeds zelf aan het zorgen voor je kind, namelijk voor brood op de plank.
dinsdag 26 november 2024 om 12:54
Ik denk dat ik weer eens scherper overkwam dan ik bedoelde. Of je wel werkt of niet werkt, zegt uiteraard niets over je intelligentie. En ik begrijp heel goed dat in een normaal functionerende relatie er geen "mindere" partner is, omdat hij of zij niet werkt.CHL schreef: ↑26-11-2024 12:48Ik ben dan ook absoluut geen calvinist, maar bij mij gaan de rillingen over mijn rug van het "wie niet werkt zal niet eten". Bij mij (en mijn man) wordt er door iedereen waar ik van hou gegeten. Punt.
Voor wij kinderen kregen werkten we de eerste jaren allebei fulltime, vervolgens ben ik zo'n 5 jaar de kostwinner geweest (geen vrijwillige keuze), weer een jaartje beiden, toen kwamen er kinderen en is hij 8 jaar lang de kostwinner geweest (wel vrijwillige keuze) en nu werken we weer allebei, maar dan parttime. En ook al werkte 1 van ons niet, dan nog is het gewoon beider verantwoordelijkheid, hè. Net zoals de kinderen dat ook zijn.
En ik moet zeggen, hier hebben we dus zo'n beetje alle scenario's wel uitgeprobeerd, maar de consequenties waren/zijn vooral praktisch. Qua onderlinge verhoudingen is er tussen ons nooit iets veranderd en werk zal misschien 1% van onze gespreksstof zijn, dus daar heeft het ook niet echt invloed op. En ik heb ook niet het idee dat ik nu intelligenter of weldenkender ben doordat ik weer werk, of een betere moeder, of meer mijn eigen persoonlijkheid heb, of een grotere wereld of wat voor andere ideeën er toch leven bij vrouwen die er alles over weten en het nooit ervaren hebben.
Ik weet zeker dat als man of ik zou stoppen met werken door omstandigheden, we er samen goed uit zouden komen. Ik zou geen andere mevrouw zijn als ik niet zou werken. Dingen als een grotere wereld ofzo heb ik nooit genoemd als argument om te gaan werken, want ik ken genoeg mensen die werken en niets weten van de wereld net zoals niet-werkers waar je een enorm interessant verhaal van kunt verwachten.
Dus ik begrijp jouw standpunt volledig.
Punt is dat dit forum volzit met vrouwen voornamelijk, die ineens ontdekken dat de liefde van hun leven toch niet voor het leven lijkt te zijn. Of hun partner wordt ernstig ziek, of sterft. En deze vrouwen hebben een hoop praktische problemen die ik niet zal krijgen.
Is het nodig dat ik zo voorbereid ben op rampspoed die wellicht nooit komt? Geen idee, maar ik vind het fijn.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 26 november 2024 om 12:54
Maar dat eten moet wel ergens van betaald worden toch? Dus iemand zal ervoor moeten werken en die iemand is onder werktijd niet bij zijn kind.CHL schreef: ↑26-11-2024 12:48Ik ben dan ook absoluut geen calvinist, maar bij mij gaan de rillingen over mijn rug van het "wie niet werkt zal niet eten". Bij mij (en mijn man) wordt er door iedereen waar ik van hou gegeten. Punt.
Voor wij kinderen kregen werkten we de eerste jaren allebei fulltime, vervolgens ben ik zo'n 5 jaar de kostwinner geweest (geen vrijwillige keuze), weer een jaartje beiden, toen kwamen er kinderen en is hij 8 jaar lang de kostwinner geweest (wel vrijwillige keuze) en nu werken we weer allebei, maar dan parttime. En ook al werkte 1 van ons niet, dan nog is het gewoon beider verantwoordelijkheid, hè. Net zoals de kinderen dat ook zijn.
En ik moet zeggen, hier hebben we dus zo'n beetje alle scenario's wel uitgeprobeerd, maar de consequenties waren/zijn vooral praktisch. Qua onderlinge verhoudingen is er tussen ons nooit iets veranderd en werk zal misschien 1% van onze gespreksstof zijn, dus daar heeft het ook niet echt invloed op. En ik heb ook niet het idee dat ik nu intelligenter of weldenkender ben doordat ik weer werk, of een betere moeder, of meer mijn eigen persoonlijkheid heb, of een grotere wereld of wat voor andere ideeën er toch leven bij vrouwen die er alles over weten en het nooit ervaren hebben.
dinsdag 26 november 2024 om 12:58
Aha. Dus de kinderen moeten wel werken om voor oma een tv te kunnen kopen.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 12:45Nare kinderen dan, die niet even een nieuwe tv (al is het maar een kleintje of tweedehandsje) kopen voor hun ouder. Nog zo iets dat vroeger beter was en in veel andere culturen nog normaal is: zorgen voor je ouders.
dinsdag 26 november 2024 om 13:06
Ja, dat bepaal je zelf. Maar keuzes hebben consequenties, op korte en lange termijn.Callmecrazy schreef: ↑26-11-2024 12:59Niemand zegt dat er niet gewerkt moet worden. Maar door wie en hoeveel bepaalt iedereen nog altijd zelf.
Ik zou zeker niet van mijn kinderen verwachten dat ze mij onderhouden als ik ervoor gekozen had om geen pensioen op te bouwen bijvoorbeeld.
dinsdag 26 november 2024 om 13:13
Hier moest ik echt veels te hard om lachen
dinsdag 26 november 2024 om 13:24
Het valt mij altijd op in dit soort gesprekken dat er dan wordt gezegd ‘vroeger hielp de hele buurt mee met de opvoeding en nu moeten we het alleen doen.’
Dat is wel eenzijdig belicht.
Die buurt bestaat alleen als jijzelf ook buurt bent, van andermans kinderen. In zo’n systeem sta je dus constant aan als deel van een buurt, ben je altijd kinderen aan het opvoeden. Geen ‘hehe de kinderen zijn groot’. Ik weet niet of dat minder zwaar is. Wel anders maar het lijkt mij eigenlijk ook best zwaar.
Dat is wel eenzijdig belicht.
Die buurt bestaat alleen als jijzelf ook buurt bent, van andermans kinderen. In zo’n systeem sta je dus constant aan als deel van een buurt, ben je altijd kinderen aan het opvoeden. Geen ‘hehe de kinderen zijn groot’. Ik weet niet of dat minder zwaar is. Wel anders maar het lijkt mij eigenlijk ook best zwaar.
dinsdag 26 november 2024 om 13:31
Ik sleepte er gewoon nog wat argumenten die ik regelmatig tegenkom bij, die jij inderdaad niet aanhaalde hoor.Nana_Mouskouri schreef: ↑26-11-2024 12:54Ik denk dat ik weer eens scherper overkwam dan ik bedoelde. Of je wel werkt of niet werkt, zegt uiteraard niets over je intelligentie. En ik begrijp heel goed dat in een normaal functionerende relatie er geen "mindere" partner is, omdat hij of zij niet werkt.
Ik weet zeker dat als man of ik zou stoppen met werken door omstandigheden, we er samen goed uit zouden komen. Ik zou geen andere mevrouw zijn als ik niet zou werken. Dingen als een grotere wereld ofzo heb ik nooit genoemd als argument om te gaan werken, want ik ken genoeg mensen die werken en niets weten van de wereld net zoals niet-werkers waar je een enorm interessant verhaal van kunt verwachten.
Dus ik begrijp jouw standpunt volledig.
Punt is dat dit forum volzit met vrouwen voornamelijk, die ineens ontdekken dat de liefde van hun leven toch niet voor het leven lijkt te zijn. Of hun partner wordt ernstig ziek, of sterft. En deze vrouwen hebben een hoop praktische problemen die ik niet zal krijgen.
Is het nodig dat ik zo voorbereid ben op rampspoed die wellicht nooit komt? Geen idee, maar ik vind het fijn.
Op het wegvallen van mijn man door scheiding, ziekte of dood was ik gevoelsmatig genoeg voorbereid, nou ja niet echt natuurlijk, maar wel praktisch in de zin dat ik dan sowieso nog wel een tijdje kon uitzingen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
