Kinderen
alle pijlers
‘Ingewikkeld’ kind
woensdag 22 maart 2023 om 09:27
Heb even een nieuwe nick aangemaakt ivm herkenbaarheid.
Wij zijn een gezin met 3 kinderen (13,10 en 3 jaar). Momenteel zitten we in een diagnose traject voor de middelste.
Waar ik een beetje naar op zoek ben zijn ervaringen van andere gezinnen met een ‘ingewikkeld’ kind.
Hoe gaan jullie hiermee om? Welk effect heeft het op jullie andere kinderen? Hoe bewaar je zoveel mogelijk de balans en harmonie in huis, met alle uitdagingen die er met je kind meekomen?
Ons kind heeft angsten, slaapproblemen, is impulsief èn rigide en heeft regelmatig boze uitbarstingen.
Aanvulling: er wordt nu gekeken naar (een combi van )ADHD, ASS en een Angststoornis.
Kind doet het eigenlijk prima op het regulier onderwijs. Hij kan zich goed aanpassen en met zijn intelligentie kan hij veel compenseren.
Wij zijn een gezin met 3 kinderen (13,10 en 3 jaar). Momenteel zitten we in een diagnose traject voor de middelste.
Waar ik een beetje naar op zoek ben zijn ervaringen van andere gezinnen met een ‘ingewikkeld’ kind.
Hoe gaan jullie hiermee om? Welk effect heeft het op jullie andere kinderen? Hoe bewaar je zoveel mogelijk de balans en harmonie in huis, met alle uitdagingen die er met je kind meekomen?
Ons kind heeft angsten, slaapproblemen, is impulsief èn rigide en heeft regelmatig boze uitbarstingen.
Aanvulling: er wordt nu gekeken naar (een combi van )ADHD, ASS en een Angststoornis.
Kind doet het eigenlijk prima op het regulier onderwijs. Hij kan zich goed aanpassen en met zijn intelligentie kan hij veel compenseren.
evenzondernick wijzigde dit bericht op 22-03-2023 12:30
16.45% gewijzigd
woensdag 22 maart 2023 om 10:47
Ik heb een ingewikkelde en gevoelige kleuter, waarmee we zo veel mogelijk mee proberen te bewegen. En veel duidelijkheid, ruimte, rust en voorbereiding. Hij is wel mijn enige kind dus impact op andere kinderen is hier geen zorg. Een zoektocht voor onszelf blijft het wel 
Er is hier een fijn topic over ‘je kind op speciaal onderwijs’ waar meerdere ouders met allerhande zorgen over hun kinderen schrijven. Misschien heb je daar wat aan?
Er is hier een fijn topic over ‘je kind op speciaal onderwijs’ waar meerdere ouders met allerhande zorgen over hun kinderen schrijven. Misschien heb je daar wat aan?
woensdag 22 maart 2023 om 11:08
Daar is niet zomaar een kort en bondig antwoord op te geven helaas.
Wij zorgen voor een pleegkind van 8 met complex gedrag. Geen andere kinderen, dat zou met hem ook totaal niet wenselijk en ik denk zelfs niet haalbaar zijn.
Maar zijn gedrag heeft bij tijd en wijle behoorlijk invloed op de sfeer in huis en geeft zo nu en dan ook wel druk op de relatie tussen man en mij. Wij kunnen daar wel goed mee omgaan, maar het is ook wel eens een uitdaging.
Net als Positive_vibes bewegen wij zoveel mogelijk mee met kind, met de kanttekening dat we behoorlijk duidelijk zijn in bepaalde regels en daar ook geen discussie over mogelijk is omdat zijn gedrag wel echt zorgwekkend kan zijn (agressie en een enorme aantrekking naar crimineel gedrag).
Voorspelbaarheid, regelmaat en ritme zijn behoorlijk van levensbelang hier in huis. Dat is voor onszelf nog wel echt zoeken soms (en inleveren), omdat dat niet de manier is waarop we er zelf voor zouden kiezen ons leven te leven. Er is geen / nauwelijks ruimte meer voor spontaniteit. Maar het helpt kind wel enorm.
Kind gaat naar speciaal onderwijs, en ook naar een BSO met gespecialiseerde begeleiding. Het geeft ons in elk geval rust dat hij daar de juiste zorg krijgt.
Het topic wat hiervoor wordt aangehaald, is inderdaad een fijne om door te lezen.
Wij zorgen voor een pleegkind van 8 met complex gedrag. Geen andere kinderen, dat zou met hem ook totaal niet wenselijk en ik denk zelfs niet haalbaar zijn.
Maar zijn gedrag heeft bij tijd en wijle behoorlijk invloed op de sfeer in huis en geeft zo nu en dan ook wel druk op de relatie tussen man en mij. Wij kunnen daar wel goed mee omgaan, maar het is ook wel eens een uitdaging.
Net als Positive_vibes bewegen wij zoveel mogelijk mee met kind, met de kanttekening dat we behoorlijk duidelijk zijn in bepaalde regels en daar ook geen discussie over mogelijk is omdat zijn gedrag wel echt zorgwekkend kan zijn (agressie en een enorme aantrekking naar crimineel gedrag).
Voorspelbaarheid, regelmaat en ritme zijn behoorlijk van levensbelang hier in huis. Dat is voor onszelf nog wel echt zoeken soms (en inleveren), omdat dat niet de manier is waarop we er zelf voor zouden kiezen ons leven te leven. Er is geen / nauwelijks ruimte meer voor spontaniteit. Maar het helpt kind wel enorm.
Kind gaat naar speciaal onderwijs, en ook naar een BSO met gespecialiseerde begeleiding. Het geeft ons in elk geval rust dat hij daar de juiste zorg krijgt.
Het topic wat hiervoor wordt aangehaald, is inderdaad een fijne om door te lezen.
woensdag 22 maart 2023 om 13:35
Dank, heb de OP nog iets aangevuld.
Ik zal eens kijken op dat topic, hoewel ons kind het momenteel prima doet op regulier onderwijs. Dat maakt het juist soms zo lastig uit te leggen merk ik. Hij oogt ‘normaal’ maar hij loopt soms zo vast met zijn gedrag en emoties, en wij daarmee ook….
Hier proberen we ook mee te buigen en rekening te houden met zijn behoeften. We bereiden alles voor, hebben duidelijke regels en zijn zo consequent als mogelijk is.
Ik zal eens kijken op dat topic, hoewel ons kind het momenteel prima doet op regulier onderwijs. Dat maakt het juist soms zo lastig uit te leggen merk ik. Hij oogt ‘normaal’ maar hij loopt soms zo vast met zijn gedrag en emoties, en wij daarmee ook….
Hier proberen we ook mee te buigen en rekening te houden met zijn behoeften. We bereiden alles voor, hebben duidelijke regels en zijn zo consequent als mogelijk is.
woensdag 22 maart 2023 om 13:42
Hij doet het goed op school, maar thuis komt alles eruit?
Misschien kan het dan toch nuttig zijn om te kijken hoe school wat minder belastend zou kunnen worden.
Hier ook in een testtraject met kind van 7. Onze thuissituatie is heel rustig en gestructureerd. Was al zo omdat ik ziek ben, maar het bleek dat zij nog wat meer structuur nodig had om goed te functioneren.
Heeft hij veel activiteiten na school?
Misschien kan het dan toch nuttig zijn om te kijken hoe school wat minder belastend zou kunnen worden.
Hier ook in een testtraject met kind van 7. Onze thuissituatie is heel rustig en gestructureerd. Was al zo omdat ik ziek ben, maar het bleek dat zij nog wat meer structuur nodig had om goed te functioneren.
Heeft hij veel activiteiten na school?
woensdag 22 maart 2023 om 13:56
Ik snap dat je in de ‘actie’ stand wil maar adviseer je toch om even af te wachten omdat er niet alleen een diagnose maar ook een behandeladvies zal komen met gerichte uitleg.
Afgelopen jaar nam ik vanwege kind (11) deel aan een serie groepssessies over ASS (psycho educatie) en wat zijn er veel verschillende vormen waarin zich dit uit. Van geen sokken willen dragen tot sociaal onhandig, time outs en verzuim op school.
Kind zit op een normale basisschool, vertoont daar weinig problematisch gedrag, dat komt er thuis uit…..
Afgelopen jaar nam ik vanwege kind (11) deel aan een serie groepssessies over ASS (psycho educatie) en wat zijn er veel verschillende vormen waarin zich dit uit. Van geen sokken willen dragen tot sociaal onhandig, time outs en verzuim op school.
Kind zit op een normale basisschool, vertoont daar weinig problematisch gedrag, dat komt er thuis uit…..
woensdag 22 maart 2023 om 21:17
De actiestand valt eigenlijk wel mee, zou juist in de actiestand willen als we de diagnose en het behandelvoorstel hebben. Nu is het zo’n gekke tussenfase.
Ik ben vooral op zoek naar ervaringen van anderen, hoe ga je ermee om dat je gezinsleven er zo uit ziet, zo anders dan je van te voren had gehoopt en verwacht?
Ik merk dat ik daar dagelijk enorm tegen aan loop. Dat mijn middelste een enorme uitbarsting krijgt omdat hij iets binnen zijn fixatie niet mag. En dat mijn jongste daar dan bij is en er niet op reageert. Ik sta zelf stijf van de stress na zo’n escalatie en maak me dan echt zorgen om mijn jongste. Dat ik hem niet de jeugd geef die hij verdiend.
De onmacht die ik hierin voel is echt naar.
Ben ook benieuwd hoe gezinnen die misschien al verder zijn in dit proces hier mee omgaan?
Hoe voorkom je dat je andere kids hier te veel onder gaan lijden? Of dat je ze toch teveel rekening laat houden met hun ingewikkelde sibling?
Ik ben vooral op zoek naar ervaringen van anderen, hoe ga je ermee om dat je gezinsleven er zo uit ziet, zo anders dan je van te voren had gehoopt en verwacht?
Ik merk dat ik daar dagelijk enorm tegen aan loop. Dat mijn middelste een enorme uitbarsting krijgt omdat hij iets binnen zijn fixatie niet mag. En dat mijn jongste daar dan bij is en er niet op reageert. Ik sta zelf stijf van de stress na zo’n escalatie en maak me dan echt zorgen om mijn jongste. Dat ik hem niet de jeugd geef die hij verdiend.
De onmacht die ik hierin voel is echt naar.
Ben ook benieuwd hoe gezinnen die misschien al verder zijn in dit proces hier mee omgaan?
Hoe voorkom je dat je andere kids hier te veel onder gaan lijden? Of dat je ze toch teveel rekening laat houden met hun ingewikkelde sibling?
woensdag 22 maart 2023 om 21:20
woensdag 22 maart 2023 om 21:22
Als het in het gezin heel erg intensief is dat er veel zorg om/met je middelste is, is het te overwegen om (na een diagnose) te kijken of hij/zij eens per maand (of vaker) naar een zorgboerderij kan. Dat kan, als er PGB-budget beschikbaar is voor je kind.
Dat geeft je ruimte om even op adem te komen of even iets met de andere kinderen te ondernemen.
Dat geeft je ruimte om even op adem te komen of even iets met de andere kinderen te ondernemen.
woensdag 22 maart 2023 om 21:24
Ik heb ook een speciaal kind -). Kind heeft veel structuur en rust nodig. Kind zit dan ook na school vaak in zijn kamer om tot rust te komen. Kan uren duren. Komt naar beneden om te eten en daarna tv te kijken. Daar zijn afspraken over. Eigen plek aan tafel. 30 minuten bijvoorbeeld tv kijken. Dus veel regelmaat, rust en afspraken. Soms zijn er natuurlijk ruzies waarbij hij kan ontploffen, maar dan grijp ik heel snel in door hem van de situatie weg te halen en daarna rustig alles uit te praten waarbij hij of de broer excuses aanbiedt. Ik ervaar dus geen stress met hem. Hij zit op speciaal onderwijs.
Nog een toevoeging. Kind heeft soms ook angsten zoals doodgaan, dan helpt veel praten en geruststellen. Heeft wel hulp gehad in het verleden voor ongeveer 1 jaar. Bijvoorbeeld hoe zijn hersenen werken enz.
Nog een toevoeging. Kind heeft soms ook angsten zoals doodgaan, dan helpt veel praten en geruststellen. Heeft wel hulp gehad in het verleden voor ongeveer 1 jaar. Bijvoorbeeld hoe zijn hersenen werken enz.
mamavanasyw wijzigde dit bericht op 22-03-2023 21:38
14.71% gewijzigd
woensdag 22 maart 2023 om 21:27
Wij hebben ook nog een puber van 14 die zich vreselijk irriteert aan zijn broertje.
De keren dat de jongste laat in de avond of in de nacht nightterrors heeft, kosten de oudste ook slaap.
Ook heel veel aandacht gaat naar de jongste.
We lopen allemaal op eieren thuis eigenlijk.
Jongste heeft CP en dat uit zich vnml in gedrag. Hij heeft smetvrees, angsten en een prikkelingverwerkingsstoornis.
De hulp is opgestart, maar duur laaaaaang
De keren dat de jongste laat in de avond of in de nacht nightterrors heeft, kosten de oudste ook slaap.
Ook heel veel aandacht gaat naar de jongste.
We lopen allemaal op eieren thuis eigenlijk.
Jongste heeft CP en dat uit zich vnml in gedrag. Hij heeft smetvrees, angsten en een prikkelingverwerkingsstoornis.
De hulp is opgestart, maar duur laaaaaang
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 22 maart 2023 om 21:33
woensdag 22 maart 2023 om 21:38
De kinderen die opgroeien in een gezin waar enorm veel aandacht naar 1 kind gaat, om welke reden dan ook, worden op tiktok glass childeren genoemd.
Toen ik die term hoorde vond ik het heftig om te lezen, doorzichtig, niet gezien door hun ouders.
Er is bij ons thuis een hele andere reden waarom het afgelopen jaar er heel veel van onze energie en tijd naar de oudste van 17 jaar is gegaan en de middelste van 15 en jongste van 12 hebben daardoor eigenlijk geen kans om puber te zijn.
We proberen nu heel bewust de problemen van de oudste te erkennen, maar niet de sfeer te laten bepalen of alles overheersend te zijn. Maar heel moeilijk en lastig en ik voel me er schuldig over, hoewel het soms ook echt niet anders kon. Gelukkig lijkt het allemaal wat stabieler te worden.
Toen ik die term hoorde vond ik het heftig om te lezen, doorzichtig, niet gezien door hun ouders.
Er is bij ons thuis een hele andere reden waarom het afgelopen jaar er heel veel van onze energie en tijd naar de oudste van 17 jaar is gegaan en de middelste van 15 en jongste van 12 hebben daardoor eigenlijk geen kans om puber te zijn.
We proberen nu heel bewust de problemen van de oudste te erkennen, maar niet de sfeer te laten bepalen of alles overheersend te zijn. Maar heel moeilijk en lastig en ik voel me er schuldig over, hoewel het soms ook echt niet anders kon. Gelukkig lijkt het allemaal wat stabieler te worden.
woensdag 22 maart 2023 om 21:45
Sensorische integratietherapie voor de prikkelverwerking hebben we gehad, al 2 x zelfs. Dit heeft wel wat nuttige tips gegeven maar niet dè oplossing.
@calvijn, hier ook de irritaties vanuit de oudste. Ze kan echt boos zijn over zijn gedrag. Ook merk ik dat zij ook aandacht wil op momenten dat ik met de middelste bezig ben. Hem naar bed brengen kan makkelijk de hele avond in beslag nemen.
We proberen niet op eieren te lopen maar id praktijk doen we dat wel. We passen al zo veel aan hem aan. Dat valt ook de oudste nu steeds meer op.
Zorgboerderij is het wel over gegaan maar dat vind ik best een grote stap. Nu bevindt hij zich tussen ‘normale’ kinderen, daar loopt van alles rond waar hij ook weer van af kan kijken. Ook vind ik het een enorme drempel om hem uit te leggen waarom hij daarheen moet.
@calvijn, hier ook de irritaties vanuit de oudste. Ze kan echt boos zijn over zijn gedrag. Ook merk ik dat zij ook aandacht wil op momenten dat ik met de middelste bezig ben. Hem naar bed brengen kan makkelijk de hele avond in beslag nemen.
We proberen niet op eieren te lopen maar id praktijk doen we dat wel. We passen al zo veel aan hem aan. Dat valt ook de oudste nu steeds meer op.
Zorgboerderij is het wel over gegaan maar dat vind ik best een grote stap. Nu bevindt hij zich tussen ‘normale’ kinderen, daar loopt van alles rond waar hij ook weer van af kan kijken. Ook vind ik het een enorme drempel om hem uit te leggen waarom hij daarheen moet.
woensdag 22 maart 2023 om 22:06
Hoe pakken jullie dit aan met jullie kids? ik vind het in praktische zin bijvoorbeeld al heel lastig om mijn aandacht te geven aan de andere 2 als de middelste een uitbarsting heeft. Of als ik er de hele avond bij moet blijven om hem naar bed te brengen. (=elke avond). Mijn man werkt regelmatig in de avond en dan breng ik eerst de jongste naar bed en dan de middelste. De oudste een beetje tussendoor want die gaat vaak nog huiswerk maken of even tv kijken in haar kamer. Maar niemand brengt haar naar bed. Niemand die even bij haar komt zitten voor een praatje of gezellig samen een filmpje kijken.
De andere dagen wisselen mijn man en ik elkaar af. Maar op mijn ‘vrije’ avond besteed ik dan toch tijd aan de oudste omdat ik me besef dat zij ook tekort komt door de situatie. Maar ik kom daardoor zelf ook onvoldoende bij.
De andere dagen wisselen mijn man en ik elkaar af. Maar op mijn ‘vrije’ avond besteed ik dan toch tijd aan de oudste omdat ik me besef dat zij ook tekort komt door de situatie. Maar ik kom daardoor zelf ook onvoldoende bij.
woensdag 22 maart 2023 om 22:11
(verwijderd)Evenzondernick schreef: ↑22-03-2023 21:17De actiestand valt eigenlijk wel mee, zou juist in de actiestand willen als we de diagnose en het behandelvoorstel hebben. Nu is het zo’n gekke tussenfase.
Ik ben vooral op zoek naar ervaringen van anderen, hoe ga je ermee om dat je gezinsleven er zo uit ziet, zo anders dan je van te voren had gehoopt en verwacht?
Ik merk dat ik daar dagelijk enorm tegen aan loop. Dat mijn middelste een enorme uitbarsting krijgt omdat hij iets binnen zijn fixatie niet mag. En dat mijn jongste daar dan bij is en er niet op reageert. Ik sta zelf stijf van de stress na zo’n escalatie en maak me dan echt zorgen om mijn jongste. Dat ik hem niet de jeugd geef die hij verdiend.
De onmacht die ik hierin voel is echt naar.
Ben ook benieuwd hoe gezinnen die misschien al verder zijn in dit proces hier mee omgaan?
Hoe voorkom je dat je andere kids hier te veel onder gaan lijden? Of dat je ze toch teveel rekening laat houden met hun ingewikkelde sibling?
Daarom, bewaak jezelf, je kinderen en probeer naar beste kunnen de hulp in te schakelen die niet alleen voor je middelste goed is, maar ook voor de andere kinderen. Af en toe een op een tijd maken, zorgen dat je andere kinderen ook een stressvrije plek hebben waar ze zich terug kunnen én mogen trekken. Vraag begeleiding hoe je dat kunt vormgeven. Want mijn jongste is echt getraumatiseerd.
hoerabanaan wijzigde dit bericht op 23-03-2023 18:11
36.20% gewijzigd
woensdag 22 maart 2023 om 22:21
Wat verdrietig hoe dit bij jullie is gegaan. En dat het uiteindelijk zo’n impact heeft gehad op jullie jongste en de relatie die jullie met haar hebben.
Het is ook waar ik bang voor ben, dat de andere 2 er uiteindelijk echt blijvend last van gaan hebben. Onze jongste is nu nog idolaat van de middelste. Daar verbaas ik me vaak over, want zo leuk doet hij niet tegen de jongste. Maar ja, die is nu nog 3 en maakt al die onrust al steeds mee.
We nemen hem vooral veel mee naar buiten, weg uit de situatie. En we splitsen veel op, doen niet veel als gezin samen.
Het is ook waar ik bang voor ben, dat de andere 2 er uiteindelijk echt blijvend last van gaan hebben. Onze jongste is nu nog idolaat van de middelste. Daar verbaas ik me vaak over, want zo leuk doet hij niet tegen de jongste. Maar ja, die is nu nog 3 en maakt al die onrust al steeds mee.
We nemen hem vooral veel mee naar buiten, weg uit de situatie. En we splitsen veel op, doen niet veel als gezin samen.
woensdag 22 maart 2023 om 23:19
Evenzondernick schreef: ↑22-03-2023 22:06Hoe pakken jullie dit aan met jullie kids? ik vind het in praktische zin bijvoorbeeld al heel lastig om mijn aandacht te geven aan de andere 2 als de middelste een uitbarsting heeft. Of als ik er de hele avond bij moet blijven om hem naar bed te brengen. (=elke avond). Mijn man werkt regelmatig in de avond en dan breng ik eerst de jongste naar bed en dan de middelste. De oudste een beetje tussendoor want die gaat vaak nog huiswerk maken of even tv kijken in haar kamer. Maar niemand brengt haar naar bed. Niemand die even bij haar komt zitten voor een praatje of gezellig samen een filmpje kijken.
De andere dagen wisselen mijn man en ik elkaar af. Maar op mijn ‘vrije’ avond besteed ik dan toch tijd aan de oudste omdat ik me besef dat zij ook tekort komt door de situatie. Maar ik kom daardoor zelf ook onvoldoende bij.
Oef, dat klinkt inderdaad wel heel eenzaam voor je oudste, dat ze dan eigenlijk bijna altijd de hele avond alleen is. Je man werkt regelmatig in de avond, zit daar geen ruimte? Is dat echt niet anders in te vullen? Want nu kan je oudste het nog echt goed gebruiken dat een van jullie er ook voor haar is in de avond, over een paar jaar zoekt ze dat waarschijnlijk niet meer op. Ik zou daar toch wel echt op inzetten, dat jullie in de avond met z'n tweeën zijn zolang je middelste de hele avond claimt.
Zie je ergens nog ruimte bij het naar bed brengen van de middelste? Iets meer zelfstandigheid zodat je er niet continu bij hoeft te blijven?
donderdag 23 maart 2023 om 00:10
mijn jongste is ingewikkeld (adhd/ass/hoog begaafd/suicidaal )
Er zijn periodes geweest waarin hij heel veel invloed had op de sfeer thuis Dat was bij tijden enorm heftig. Wij hadden , na de diagnose, wel goede ouder begeleiding, dat scheelde enorm. Kind ging naar psychiater/psycholoog/therapeut, maar ik ook.
Ik probeerde wel altijd 1 op 1 tijd met de andere twee te regelen, dus weekend weg nav verjaardag. Dan had dat kind mij 1 op 1. Uiteraard ook met jongste weg natuurlijk
. Ook voorlezen, naar bed brengen etc. Hij moest toch echt ook wachten. En dat gaf soms drama, maar dat was dan maar zo.
Wij hebben op gegevens moment een logeerhuis (zorgboerderij) voor hem gevonden. Daar ging hij dan 1 x per maand heen zodat de rest van het gezin even op adem kon komen. Dat was voor iedereen fijn. Hij genoot van het getuttel op de boerdrij en wij konden even relaxed iets doen met zijn 4-en. En soms deden we niets en rommelden we wat aan in huis of kwamen er vriendjes/vriendinnetjes van de andere 2 spelen (dat kon lastig als jongste thuis was). Kortom.. even een weekend voor jezelf. Later kwamen er ook vakantie bij speciaal voor kinderen met een diagnose. (overigens heb ik er 2 met een diagnose, maar middelste was minder heftig)
In de heftigste periode (suïcidaal) was het erg lastig en zeker voor de anderen. Ik hoorde laatst van mijn oudste dat dit heel heftig was en dat iedereen toen op zijn /haar tenen liep. Zelf had ik dat toen niet zo door omdat ik volop in de hulpverlening zat voor jongste. Achteraf had ik daar wel hulp bij willen hebben.
Moraal van het verhaal. Zorg voor hulp, zorg voor respijtzorg (dus zorgboederij oid) en maak echt speciaal tijd voor je andere kinderen.
Ik had de pech dat mijn partner ivm werk vrijwel nooit thuis was, dus ik deed het alleen en dat was eenzaam.
En soms accepteren dat het even niet zo lekker loopt, dat hij even drama maakt (zet hem dan op veilige plek, leg uit dat je begrijpt dat hij boos/verdrietig whatever is, maar dat hij toch echt even moet wachten totdat jij (of je partner ) tijd heeft voor hem, leg uit (100.000 keer) dat de wereld niet alleen om hem draait (uitleggen in taal die bij zijn niveau/leeftijd past) dat ook zijn zus/broer even jouw aandacht nodig heeft.
Dat zal hij lastig in kunnen zien want ass maar blijven herhalen herhalen herhalen.
En had ik al gezegd om hulp te vragen ? Echt.. doe je zelf dat plezier en zoek ondersteuning en die respijtzorg.. dat was voor ons echt een hele fijne manier van ontlasten.. even dat weekend niets.
Jongste is hier inmiddels volwassen en we zitten nu in rustiger vaarwater, maar ingewikkeld zal hij altijd blijven.
Er zijn periodes geweest waarin hij heel veel invloed had op de sfeer thuis Dat was bij tijden enorm heftig. Wij hadden , na de diagnose, wel goede ouder begeleiding, dat scheelde enorm. Kind ging naar psychiater/psycholoog/therapeut, maar ik ook.
Ik probeerde wel altijd 1 op 1 tijd met de andere twee te regelen, dus weekend weg nav verjaardag. Dan had dat kind mij 1 op 1. Uiteraard ook met jongste weg natuurlijk
. Ook voorlezen, naar bed brengen etc. Hij moest toch echt ook wachten. En dat gaf soms drama, maar dat was dan maar zo. Wij hebben op gegevens moment een logeerhuis (zorgboerderij) voor hem gevonden. Daar ging hij dan 1 x per maand heen zodat de rest van het gezin even op adem kon komen. Dat was voor iedereen fijn. Hij genoot van het getuttel op de boerdrij en wij konden even relaxed iets doen met zijn 4-en. En soms deden we niets en rommelden we wat aan in huis of kwamen er vriendjes/vriendinnetjes van de andere 2 spelen (dat kon lastig als jongste thuis was). Kortom.. even een weekend voor jezelf. Later kwamen er ook vakantie bij speciaal voor kinderen met een diagnose. (overigens heb ik er 2 met een diagnose, maar middelste was minder heftig)
In de heftigste periode (suïcidaal) was het erg lastig en zeker voor de anderen. Ik hoorde laatst van mijn oudste dat dit heel heftig was en dat iedereen toen op zijn /haar tenen liep. Zelf had ik dat toen niet zo door omdat ik volop in de hulpverlening zat voor jongste. Achteraf had ik daar wel hulp bij willen hebben.
Moraal van het verhaal. Zorg voor hulp, zorg voor respijtzorg (dus zorgboederij oid) en maak echt speciaal tijd voor je andere kinderen.
Ik had de pech dat mijn partner ivm werk vrijwel nooit thuis was, dus ik deed het alleen en dat was eenzaam.
En soms accepteren dat het even niet zo lekker loopt, dat hij even drama maakt (zet hem dan op veilige plek, leg uit dat je begrijpt dat hij boos/verdrietig whatever is, maar dat hij toch echt even moet wachten totdat jij (of je partner ) tijd heeft voor hem, leg uit (100.000 keer) dat de wereld niet alleen om hem draait (uitleggen in taal die bij zijn niveau/leeftijd past) dat ook zijn zus/broer even jouw aandacht nodig heeft.
Dat zal hij lastig in kunnen zien want ass maar blijven herhalen herhalen herhalen.
En had ik al gezegd om hulp te vragen ? Echt.. doe je zelf dat plezier en zoek ondersteuning en die respijtzorg.. dat was voor ons echt een hele fijne manier van ontlasten.. even dat weekend niets.
Jongste is hier inmiddels volwassen en we zitten nu in rustiger vaarwater, maar ingewikkeld zal hij altijd blijven.
donderdag 23 maart 2023 om 07:56
Ondanks wat de titel doet vermoeden gaat dat andere topic lang niet alleen over speciaal onderwijsEvenzondernick schreef: ↑22-03-2023 13:35Dank, heb de OP nog iets aangevuld.
Ik zal eens kijken op dat topic, hoewel ons kind het momenteel prima doet op regulier onderwijs. Dat maakt het juist soms zo lastig uit te leggen merk ik. Hij oogt ‘normaal’ maar hij loopt soms zo vast met zijn gedrag en emoties, en wij daarmee ook….
Hier proberen we ook mee te buigen en rekening te houden met zijn behoeften. We bereiden alles voor, hebben duidelijke regels en zijn zo consequent als mogelijk is.
Er posten mensen met allerhande zorgen, ook heel vergelijkbare verhalen als de jouwe. Ik heb er zelf ook een tijdje meegeschreven.
donderdag 23 maart 2023 om 16:38
Herkenbaar. Hier twee jonge pubers waarvan de oudste ASS/ADHD/HB. En mijn man komt net uit een burn-out en blijkt extreem hoogbegaafd en emotioneel verwaarloosd te zijn en zit middenin de verwerking daarvan.
Al vanaf klein is het zwaar. Oudste vraagt heel veel aandacht, tijd, aanpassing. We hebben wel altijd hulp gehad in de zin van psychologen, sensorische integratie therapie, experimenteren met medicatie etc. Maar PGB hebben we niet gekregen en hulp vanuit familie alleen maar van mijn moeder maar zij werd ziek en overleed uiteindelijk toen de oudste 7 was. We staan er dus echt alleen voor.
Wat wij doen is sowieso veel aanpassen aan de oudste. Dus hoe we vakantie houden, wel of niet naar verjaardagen, wat eten we, wat doen we in de weekenden, welke muziek staat aan etc. Prikkels en escalatie vermijden. Maar heel bewust ook heel veel 1-op-1 tijd voor de jongste. Vooral met mij. Ik ga dus sowieso elk jaar met haar een weekend weg, en nu ze ouder is gaan we nog vaker. Ook omdat zoon liever niet op vakantie gaat. En ik doe veel uitstapjes met haar alleen, of met haar en een vriendin die ze dan mee mag nemen. Maar ook altijd uitgebreid haar naar bed brengen, de dag doorspreken, even kletsen en tutten.
Ik werk alleen onder schooltijd zodat ik er na school ben voor beide kinderen. Zoon is later thuis dan dochter, dus dan heb ik altijd even alleen tijd voor haar.
Het moeilijkst was toen zoon thuis kwam te zitten van school en suïcidaal was. We hebben toen echt een periode overleefd als gezin, en niet geleefd. Dochter heeft het daar gelukkig niet vaak over. Mag altijd, maar ik denk dat ze het goed verwerkt heeft.
Maar hoe dan ook, het blijft lastig en laveren tussen de compleet verschillende wensen en behoeftes van de kinderen.
Al vanaf klein is het zwaar. Oudste vraagt heel veel aandacht, tijd, aanpassing. We hebben wel altijd hulp gehad in de zin van psychologen, sensorische integratie therapie, experimenteren met medicatie etc. Maar PGB hebben we niet gekregen en hulp vanuit familie alleen maar van mijn moeder maar zij werd ziek en overleed uiteindelijk toen de oudste 7 was. We staan er dus echt alleen voor.
Wat wij doen is sowieso veel aanpassen aan de oudste. Dus hoe we vakantie houden, wel of niet naar verjaardagen, wat eten we, wat doen we in de weekenden, welke muziek staat aan etc. Prikkels en escalatie vermijden. Maar heel bewust ook heel veel 1-op-1 tijd voor de jongste. Vooral met mij. Ik ga dus sowieso elk jaar met haar een weekend weg, en nu ze ouder is gaan we nog vaker. Ook omdat zoon liever niet op vakantie gaat. En ik doe veel uitstapjes met haar alleen, of met haar en een vriendin die ze dan mee mag nemen. Maar ook altijd uitgebreid haar naar bed brengen, de dag doorspreken, even kletsen en tutten.
Ik werk alleen onder schooltijd zodat ik er na school ben voor beide kinderen. Zoon is later thuis dan dochter, dus dan heb ik altijd even alleen tijd voor haar.
Het moeilijkst was toen zoon thuis kwam te zitten van school en suïcidaal was. We hebben toen echt een periode overleefd als gezin, en niet geleefd. Dochter heeft het daar gelukkig niet vaak over. Mag altijd, maar ik denk dat ze het goed verwerkt heeft.
Maar hoe dan ook, het blijft lastig en laveren tussen de compleet verschillende wensen en behoeftes van de kinderen.
donderdag 23 maart 2023 om 21:08
Snap ik, dat is ook een grote stap. En wellicht ook lastig uitleggen, als hij zelf niet staat te trappelen om erheen te gaan. Maar het is niet alleen goed voor hem, maar ook zeker voor je andere kinderen. Dat kun je bij zulke beslissingen ook voor ogen houden.Evenzondernick schreef: ↑22-03-2023 21:45
Zorgboerderij is het wel over gegaan maar dat vind ik best een grote stap. Nu bevindt hij zich tussen ‘normale’ kinderen, daar loopt van alles rond waar hij ook weer van af kan kijken. Ook vind ik het een enorme drempel om hem uit te leggen waarom hij daarheen moet.
Sterkte met alles, het is niet niks. Hier in het verleden pleegkinderen met problemen gehad.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
