‘Ingewikkeld’ kind

Hoe de impact is op andere kinderen in een gezin, weet ik niet. Ik heb er maar een. Wel denk ik dat er veel overlap zit in kenmerken binnen de verschillende DSM-5/ASS diagnoses. Hoogbegaafdheid/Hooggevoeligheid valt daar dan weer niet onder. Maar ook die kenmerken kun je verschillend uitleggen. Wat ik vooral ingewikkeld vind, is waar ligt de sleutel om het kind uit de frustratie te halen, handvaten te geven etc. En onder welke diagnose dat het dan valt, is uiteindelijk niet belangrijk. Je wil je kind gelukkig zien, zich zien ontwikkelen ipv dat ze dood wil en uit staat.

Mijn kind past ook niet echt in een hokje. Ze heeft nu de diagnose DCD, motorische ontwikkelingsstoornis in de DSM, omdat als dat onder controle is, ze minder gefrustreerd is. De diagnose DCD maakt haar ook zorgleerling waardoor ze op de laptop werkt, extra tijd krijgt, begeleiding krijgt bij plannen, in een prikkelarme omgeving haar toetsen afwerkt tussende andere zorgleerlingen.

Ondanks een te sterk disharmonie in haar IQ-test dat deze onbruikbaar is, sluit ik HB niet uit. De psycholoog van dienst wel, op sommige onderdelen was ze toch echt zwakbegaafd en kwam tot ADHD omdat motoriek niet haar expertise was. Dat ze precies zwakbegaafd scoorde op de onderdelen waar ze moest tekenen/schrijven binnen tijd... ik vraag me nu nog steeds af of daarmee de intelligentie is bepaald of de invloed van haar motorische stoornis op de output van haar intelligentie. Want ze zit nu fluitend in een havo/vwo brugklas met extra plus uren en gaat volgend jaar verder in de gymnasiumklas.

Maar de aanbevelingen, therapie en aanpassingen vanuit de DCD werken wellicht bij haar ook bij ADHD en ook bij HB. De afgelopen jaren heeft ze fysio/ergo gehad voor motoriek, logopedie voor spraak en kauwen, mindsettrainingen, aangepast onderwijs, peergroep meer/hoogbegaafd voor de executieve vaardigheden op de basisschool. Verder heeft ze heel veel gehad aan het boek van Wouter de Jong; Superkrachten voor je hoofd. Dat boek was een omslagpunt, het gaf haar zelf (be)grip en door het groeiende zelfvertrouwen kwamen de succeservaringen. Aanrader dat boek!

Het zoeken naar een balans is en blijft een puzzel. Maar het is nu wel beheersbaar. Zij kan zich beter uiten, wij begrijpen het beter, de begeleiding loopt/kan ingeschakeld worden.

Wissewis schreef: ↑

24-03-2023 19:27

Welke lol?

Er klinkt weinig lolligs aan voor hem als hij daar de hele dag ongelukkig loopt te wezen.

Dat je hem eventueel nog meestuurt naar dingen die écht educatieve waarde hebben wil ik nog volgen.
Maar zoiets als de Efteling ... nee, lijkt mij volkomen zinloos dat hij daar tegen zijn zin naartoe gaat.

Dat klopt helemaal.
Hij gaat nu wel mee naar de Efteling, maar kamp van zijn sport hebben we afgezegd.
Broer (ander team) en zijn vader (coach/trainer) gaan ook mee en voor hen is her dan ook niet leuk.

Heel herkenbaar TO, ik vind het woord ingewikkeld ook erg passend. Precies wat je schrijft, soms gaat het een tijdje goed, denk je dat je een goede manier hebt gevonden om er mee om te gaan, en dan ineens gaat het weer helemaal mis, zonder dat echt duidelijk wordt waarom. En als je een keer helemaal bent voorbereid op problemen, blijkt er ineens niks aan het handje.

Onze 7-jarige heeft de diagnose ASS gekregen. Ik ben zelf heel blij dat het nu een naam heeft. De buitenwereld merkt vaak (iig aanvankelijk) niks aan hem, waardoor we als ouders steeds meer gingen twijfelen of het toch niet aan ons lag. En het verklaart ook de motorische problemen bij o.a. schrijven en zwemmen.

Kind drukt een enorme stempel op de sfeer in huis, en ik weet nog steeds niet goed hoe er mee om te gaan omdat het voor mij/ons nog steeds vaak onvoorspelbaar is. Met name omdat ons andere kind inderdaad lijdt onder de 'autistische uitbarstingen' zijn we begonnen met PMT (psycho motorische therapie) met het hele gezin, waarbij we allemaal leren triggers en 'alarmsignalen' te herkennen, zodat we kunnen bijsturen voordat het misgaat. Het lijkt op zich wel nuttig, en geeft inzicht, al heb ik nog wel twijfels bij de toepasbaarheid in het echte leven, omdat ik dan simpelweg niet de hele tijd met mijn neus bovenop kind zit om hem en zijn frustraties te observeren. Hopelijk kan hij ook zelf leren om zijn emoties beter te reguleren.

Sterkte iig. Hoop voor jullie dat er ook snel duidelijkheid komt over de oorzaak, en dat alleen dat al wat rust geeft. Wij zijn ook erg blij met de begeleiding die we krijgen, het is soms even zoeken welke zorgverlener/instantie bij je past maar er zijn veel mogelijkheden en de hulp is echt goed.

TO, hier precies hetzelfde. Diagnose altijd uitgesteld, terwijl wij ons jongste kind al sinds dag 1 als 'ingewikkeld' ervaren. Problemen met slapen, drinken, eten... alles was een struggle. Dan ging het een tijdje goed, en maakten we onszelf wijs dat het toch normale fases waren, en dat we gewoon geluk hadden dat ons oudste kind zo bijzonder makkelijk was.

Op kdv, psz en school zagen ze niets, ook niet als we er specifiek naar vroegen, en zelfs niet midden in het diagnose traject. Er heeft ook een psych in de klas geobserveerd, en die vond het niet gek dat juf niks zag, want in de groep valt hij kennelijk niet op, en de schoolse structuur is gewoon heel veilig en vertrouwd. Veel is ook nog te verklaren door jonge leeftijd, alle kleintjes hebben behoefte aan duidelijkheid en structuur, niet iedereen leert even snel praten of schrijven etc.

Wat vervelend voor je dat er nu ook zorgen om jongste zijn. Ik zou zeker het gesprek aangaan, maar vooral je eigen gevoel volgen, en pas verder gaan testen als je denkt dat iemand last heeft van de 'opvallendheden' (jij, kind, buitenwereld). Voor nu even focussen op de middelste... Weet de opvang van problemen met middelste kind? Want danzien ze mogelijk ook dingen die er niet zijn. En als je zelf toch ook het gevoel hebt dat er iets niet klopt, dan ben je er bij hem iig vroeg bij, sterkte!

Evenzondernick schreef: ↑

28-03-2023 23:16

Vandaag heb ik een gesprekje op de opvang van de jongste gehad; zij signaleren ook bij hem al opvallende dingen mbt motoriek en sociale aansluiting

Mijn oudste is een hooggevoelig slim meisje die door de puberteit en de onrust rond haar broertje een tijd niet goed in haar vel heeft gezeten. Zij vraagt op haar manier ook veel aandacht, al van baby af aan.
Altijd zoekend naar de balans tussen overprikkeling en onderprikkeling.

En dan beginnen ze nu over de 3e….mijn kleine vrolijke mannetje over wie ik me geen zorgen maakte. Buiten de invloed van zijn broer op hem dan.
ik merk dat ik dit even heel veel vind vandaag. Ik heb maar een langer gesprek aangevraagd, kijken wat we ermee kunnen/moeten.

Bij de middelste viel dit ook vanaf deze leeftijd op, maar dat is zo’n totaal ander kind.

Ik pik dit er even uit. Niet om je nog verdrietiger te maken overigens... maar bij meisjes is ASS vaak nog moeilijker vast te stellen, omdat ze meer sociaal wenselijk gedrag zichzelf hebben aangeleerd. Ze kunnen dus enorm compenseren. Mijn dochter doet dit ook. Pas halverwege de puberteit begonnen dingen op te vallen.

En als je dan schrijft dat jouw dochter altijd op zoek is naar de balans tussen over en onderprikkeling, dan roept dat wel wat bij mij op.

Sterkte, het lijkt me niet niks allemaal.