Kinderen
alle pijlers
Kind (6) moeite met nieuwe relatie
donderdag 3 oktober 2024 om 06:32
Hi allemaal,
Ik zal proberen het verhaal kort te houden. Ik heb twee zoontjes van 10 (bijna 11) en 6 jaar. Ruim 5 jaar geleden ben ik gescheiden. De jongste was toen 1. Het is hun vader heel lang niet gelukt om de jongens regelmatig te zien. Eigenlijk gaan ze pas sinds dit jaar meer geregeld naar hem toe. Ook slapen ze sinds dit jaar af en toe een nachtje bij hem.
Ik heb altijd alleen voor de jongens gezorgd. Omdat ik ook een drukke baan heb, heb ik altijd een vaste oppas aan huis gehad. Als ik dan wel eens een nachtje weg moest, dan was (is) zij er. Maar dit was sporadisch. In al die jaren was het werk en daarnaast was mijn vrije tijd voor en met de jongens. Ik heb ook nooit een relatie gehad in die tijd, ook bewust. Omdat de jongens hun vader al moesten missen grotendeels, wilde ik wel stabiliteit bieden. We hebben lang met zn 3en op een slaapkamer geslapen en tot voor kort sliep de jongste nog altijd vaak bij mij in bed. We gingen altijd met zn 3en op vakantie en de laatste jaren ging ook onze oppas mee (ook omdat zij ondertussen wel als een zusje voor mij is geworden, dus echt voor de gezelligheid).
Nu heb ik in mei een leuke man leren kennen. Het heeft zich tot iets moois ontwikkeld en ik word daar erg gelukkig van. Aangezien hij ver weg woont, komt hij of hier het weekend of ik ga naar hem. De jongens hebben hem twee keer kort ontmoet en weten van hem af. Nu heeft mijn jongste er erg veel moeite mee. Ik wil niet dat je een vriend hebt, ik wil niet dat je bij hem gaat logeren. Ik mis jou, ik wil alleen maar bij jou zijn, ik wil niet meer bij papa logeren.
Niet makkelijk voor mij om te horen. Het doet mij ook wel verdriet. Ook omdat ik begrijp dat überhaupt bij zijn vader logeren voor hem al een stap is geweest. We hebben daarin erg naar hem geluisterd en dat gaat de laatste tijd goed. Ik confronteer de jongens verder ook nog niet met mijn relatie, behalve dus twee korte ontmoetmomenten bij halen en brengen door hun vader. Mijn vriend logeert hier niet als de jongens er zijn. Maar mijn jongste heeft dus moeite met het idee op zich dat ik een vriend heb en van huis ben als zij er niet zijn. De vraag is, wat moet ik hiermee? Ik twijfel bijna aan of ik de relatie wel door moet zetten. Gewoon omdat ik vind dat een scheiding natuurlijk nooit hun keuze is geweest en ze daar ook al mee hebben te leven. Daarbij is misschien relevant dat ik niet lichtvaardig tot een scheiding heb besloten; de dynamiek met hun vader was zo slecht, dat er ook sprake was van fysieke mishandeling. De oudste heeft daar wel het eea van meegekregen helaas. Ik denk de jongste ook, maar verwacht zonder actieve herinnering, omdat hij pas 1 jaar oud was.
Nou, toch een lang verhaal. Ik hoop dat hier wellicht wat ervaringsdeskundigen zijn en weten wat hierin het beste is om te doen. Het lastige met ouderschap, waaraan doe je goed...
Ik zal proberen het verhaal kort te houden. Ik heb twee zoontjes van 10 (bijna 11) en 6 jaar. Ruim 5 jaar geleden ben ik gescheiden. De jongste was toen 1. Het is hun vader heel lang niet gelukt om de jongens regelmatig te zien. Eigenlijk gaan ze pas sinds dit jaar meer geregeld naar hem toe. Ook slapen ze sinds dit jaar af en toe een nachtje bij hem.
Ik heb altijd alleen voor de jongens gezorgd. Omdat ik ook een drukke baan heb, heb ik altijd een vaste oppas aan huis gehad. Als ik dan wel eens een nachtje weg moest, dan was (is) zij er. Maar dit was sporadisch. In al die jaren was het werk en daarnaast was mijn vrije tijd voor en met de jongens. Ik heb ook nooit een relatie gehad in die tijd, ook bewust. Omdat de jongens hun vader al moesten missen grotendeels, wilde ik wel stabiliteit bieden. We hebben lang met zn 3en op een slaapkamer geslapen en tot voor kort sliep de jongste nog altijd vaak bij mij in bed. We gingen altijd met zn 3en op vakantie en de laatste jaren ging ook onze oppas mee (ook omdat zij ondertussen wel als een zusje voor mij is geworden, dus echt voor de gezelligheid).
Nu heb ik in mei een leuke man leren kennen. Het heeft zich tot iets moois ontwikkeld en ik word daar erg gelukkig van. Aangezien hij ver weg woont, komt hij of hier het weekend of ik ga naar hem. De jongens hebben hem twee keer kort ontmoet en weten van hem af. Nu heeft mijn jongste er erg veel moeite mee. Ik wil niet dat je een vriend hebt, ik wil niet dat je bij hem gaat logeren. Ik mis jou, ik wil alleen maar bij jou zijn, ik wil niet meer bij papa logeren.
Niet makkelijk voor mij om te horen. Het doet mij ook wel verdriet. Ook omdat ik begrijp dat überhaupt bij zijn vader logeren voor hem al een stap is geweest. We hebben daarin erg naar hem geluisterd en dat gaat de laatste tijd goed. Ik confronteer de jongens verder ook nog niet met mijn relatie, behalve dus twee korte ontmoetmomenten bij halen en brengen door hun vader. Mijn vriend logeert hier niet als de jongens er zijn. Maar mijn jongste heeft dus moeite met het idee op zich dat ik een vriend heb en van huis ben als zij er niet zijn. De vraag is, wat moet ik hiermee? Ik twijfel bijna aan of ik de relatie wel door moet zetten. Gewoon omdat ik vind dat een scheiding natuurlijk nooit hun keuze is geweest en ze daar ook al mee hebben te leven. Daarbij is misschien relevant dat ik niet lichtvaardig tot een scheiding heb besloten; de dynamiek met hun vader was zo slecht, dat er ook sprake was van fysieke mishandeling. De oudste heeft daar wel het eea van meegekregen helaas. Ik denk de jongste ook, maar verwacht zonder actieve herinnering, omdat hij pas 1 jaar oud was.
Nou, toch een lang verhaal. Ik hoop dat hier wellicht wat ervaringsdeskundigen zijn en weten wat hierin het beste is om te doen. Het lastige met ouderschap, waaraan doe je goed...
donderdag 3 oktober 2024 om 11:43
Je leven on hold zetten is nergens voor nodig, maar dit gaat om best een prille relatie van hooguit 5 maanden. Ik zou dit niet vermelden aan de kinderen, dat wekt alleen maar onrust.Poeszie schreef: ↑03-10-2024 11:11Ik vind dit een nogal vervelende projectie. Want ik lees juist een heel aanwezige en betrokken moeder, niet bepaald een moeder die haar kinderen in de steek laat
Ze is heel blij met deze nieuwe partner. Hoe lang moet ze haar leven nog on hold zetten dan? Ze is al jaren vrijwel alleen moeder
donderdag 3 oktober 2024 om 12:05
Binnen 4 maanden je kinderen al introduceren en dan ook nog eens bij de overdrachtsmomenten: waarom?
Ik merk ook dat kritische reacties bij zulke topics vaak als weerwoord krijgen dat de TS in kwestie toch niet eeuwig haar leven on hold kan zetten. Maar er is een groot grijs gebied tussen je leven on hold zetten en je kinderen zo abrupt laten kennismaken tijdens een toch al kwetsbaar moment.
Ik merk ook dat kritische reacties bij zulke topics vaak als weerwoord krijgen dat de TS in kwestie toch niet eeuwig haar leven on hold kan zetten. Maar er is een groot grijs gebied tussen je leven on hold zetten en je kinderen zo abrupt laten kennismaken tijdens een toch al kwetsbaar moment.
andnowwedance wijzigde dit bericht op 03-10-2024 12:30
1.27% gewijzigd
donderdag 3 oktober 2024 om 12:21
andnowwedance schreef: ↑03-10-2024 12:05Binnen 4 maanden je kinderen al introduceren en dan ook nog eens bij de contactmomenten: waarom?
Ik merk ook dat kritische reacties bij zulke topics vaak als weerwoord krijgen dat de TS in kwestie toch niet eeuwig haar leven on hold kan zetten. Maar er is een groot grijs gebied tussen je leven on hold zetten en je kinderen zo abrupt laten kennismaken tijdens een toch al kwetsbaar moment.
Ik reageerde op iemand die zei dat ze vriend maar aan de kant moest zetten (die dus geen grijs gebied zag). Dat vind ik dan on hold zetten. Het ging niet over wat je hierboven schrijft. Natuurlijk is dat grijze gebied er
donderdag 3 oktober 2024 om 12:31
Excuses, ik doelde niet expliciet op jou. Ik snap dat dat zo overkomt door mijn woordkeuze, maar zie dat vaak in zulke topics.
donderdag 3 oktober 2024 om 12:32
Dit ja. Maar het is al gebeurd, terugdraaien gaat niet meer.
Maar TO had inderdaad beter haar mond kunnen houden...
donderdag 3 oktober 2024 om 13:56
Viva-forum is m.i. ontzettend anti-nieuwe-relatie bij kinderen.
Ik denk dat je het prima doet: vriend is er nu nog alleen als je kinderen er niet zijn, dus je doet al heel rustig aan.
Geef je kind de tijd, maar laat hem niet je leven bepalen.
Schipperen dus, en hopen dat het bijtrekt.
Ik denk dat je het prima doet: vriend is er nu nog alleen als je kinderen er niet zijn, dus je doet al heel rustig aan.
Geef je kind de tijd, maar laat hem niet je leven bepalen.
Schipperen dus, en hopen dat het bijtrekt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 3 oktober 2024 om 14:08
Het klinkt overigens vooral als een soort verlatingsangst van je jongste. Blijkbaar brengt het logeren bij zijn vader al een soort spanning met zich mee en vindt hij het een naar idee dat zijn moeder dan ook nog ver weg is (waarom weet hij dat?).
Misschien helpt het je kind om met je vriend af te spreken dat hij de komende tijd bij jou komt, zodat je kind weet dat je gewoon thuis bent.
Sowieso zou ik het onderwerp vriend even laten rusten en de aandacht proberen te verschuiven naar andere zaken.
Misschien helpt het je kind om met je vriend af te spreken dat hij de komende tijd bij jou komt, zodat je kind weet dat je gewoon thuis bent.
Sowieso zou ik het onderwerp vriend even laten rusten en de aandacht proberen te verschuiven naar andere zaken.
donderdag 3 oktober 2024 om 15:27
Ik vraag me af of de jongste niet vooral worstelt met het tijd doorbrengen met zijn vader.
Wellicht had hij eerst het idee dat hij altijd nog makkelijk terug naar jou zou kunnen als het bij zijn vader niet fijn is of erge heimwee heeft. En dat hij vreest dat dat niet meer zomaar kan als jij een nieuwe relatie hebt.
Wellicht had hij eerst het idee dat hij altijd nog makkelijk terug naar jou zou kunnen als het bij zijn vader niet fijn is of erge heimwee heeft. En dat hij vreest dat dat niet meer zomaar kan als jij een nieuwe relatie hebt.
donderdag 3 oktober 2024 om 15:33
Eens.andnowwedance schreef: ↑03-10-2024 12:05Binnen 4 maanden je kinderen al introduceren en dan ook nog eens bij de overdrachtsmomenten: waarom?
Ik merk ook dat kritische reacties bij zulke topics vaak als weerwoord krijgen dat de TS in kwestie toch niet eeuwig haar leven on hold kan zetten. Maar er is een groot grijs gebied tussen je leven on hold zetten en je kinderen zo abrupt laten kennismaken tijdens een toch al kwetsbaar moment.
donderdag 3 oktober 2024 om 19:40
Ik denk dat je het beste heel rustig aan door kunt gaan. Misschien een stapje terug zetten om je jongste nog wat meer gerust te stellen. Maar niet helemaal stoppen. Langzaam went hij er dan aan en misschien lukt het ook bij gesprekjes tussendoor om er meer achter te komen wat hem dwars zit. Hij kan dat vast niet direct benoemen maar misschien blijkt het na een tijdje toch wel
Het is zoals het is
donderdag 3 oktober 2024 om 19:46
Hi allemaal,
Allereerst dank voor alle reacties! Fijn om te lezen, ook de kritische. Als je er al lang alleen voor staat als ouder, krijg je weinig reflectie. En ik heb dat misschien ook niet (of onvoldoende) opgezocht.
Het kan best zijn dat ik te snel ben geweest met het voorstellen van mijn nieuwe partner, en dat het inderdaad een ongelukkig moment was. Ik heb me daarin misschien wel onvoldoende verplaatst in het gevoel/perspectief van de jongens. Ik probeer altijd eerlijk te zijn en handel altijd vrij intuïtief. En ik heb hier misschien onvoldoende over nagedacht.
Ook omdat ik prima door een deur kan met mijn ex ondertussen, hij luncht hier vaak ook even mee met halen van de jongens. Dus voor mij zit er in dat overdrachtsmoment geen spanning, het is vaak wel gezellig. En omdat mijn jongste ook maanden niet bij zijn vader heeft moeten logeren (dan haalde ik hem tussentijds weer op en bracht hem s ochtends weer); we zijn dit pas gaan doen, sinds hij dat zelf ook wil. Ik heb er daardoor niet bij stilgestaan, dat hij misschien nog steeds spanning ervaart in dit moment.
Het klopt overigens dat mijn jongste erg gehecht is aan mij. Ik denk dat ik op zeer jonge leeftijd ook onvoldoende heb gestimuleerd dat hij zich ook aan anderen kon gaan hechten. Maar dat is allemaal achteraf. En ook het vertellen en ontmoeten van mijn nieuwe vriend kan ik niet terugdraaien
De oudste heeft overigens een telefoon en als ze willen bellen of appen in het weekend, doen we dat altijd.
De jongste geeft overigens aan dat hij mijn nieuwe vriend wel lief vindt en dat hij graag wil dat hij hier komt de weekenden. Maar ik vind dat structureel zelf nog te vroeg.
Ik zal voorlopig in ieder geval de situatie houden zoals nu, dat ik hem alleen zie als de jongens bij hun vader zijn. En moet de rest even laten bezinken. Wellicht heb ik hier indd ook wat hulp bij nodig of professioneel advies.
Allereerst dank voor alle reacties! Fijn om te lezen, ook de kritische. Als je er al lang alleen voor staat als ouder, krijg je weinig reflectie. En ik heb dat misschien ook niet (of onvoldoende) opgezocht.
Het kan best zijn dat ik te snel ben geweest met het voorstellen van mijn nieuwe partner, en dat het inderdaad een ongelukkig moment was. Ik heb me daarin misschien wel onvoldoende verplaatst in het gevoel/perspectief van de jongens. Ik probeer altijd eerlijk te zijn en handel altijd vrij intuïtief. En ik heb hier misschien onvoldoende over nagedacht.
Ook omdat ik prima door een deur kan met mijn ex ondertussen, hij luncht hier vaak ook even mee met halen van de jongens. Dus voor mij zit er in dat overdrachtsmoment geen spanning, het is vaak wel gezellig. En omdat mijn jongste ook maanden niet bij zijn vader heeft moeten logeren (dan haalde ik hem tussentijds weer op en bracht hem s ochtends weer); we zijn dit pas gaan doen, sinds hij dat zelf ook wil. Ik heb er daardoor niet bij stilgestaan, dat hij misschien nog steeds spanning ervaart in dit moment.
Het klopt overigens dat mijn jongste erg gehecht is aan mij. Ik denk dat ik op zeer jonge leeftijd ook onvoldoende heb gestimuleerd dat hij zich ook aan anderen kon gaan hechten. Maar dat is allemaal achteraf. En ook het vertellen en ontmoeten van mijn nieuwe vriend kan ik niet terugdraaien
De oudste heeft overigens een telefoon en als ze willen bellen of appen in het weekend, doen we dat altijd.
De jongste geeft overigens aan dat hij mijn nieuwe vriend wel lief vindt en dat hij graag wil dat hij hier komt de weekenden. Maar ik vind dat structureel zelf nog te vroeg.
Ik zal voorlopig in ieder geval de situatie houden zoals nu, dat ik hem alleen zie als de jongens bij hun vader zijn. En moet de rest even laten bezinken. Wellicht heb ik hier indd ook wat hulp bij nodig of professioneel advies.
donderdag 3 oktober 2024 om 19:48
Oh ja, en ik heb er vertrouwen in dat vader geen losse handjes heeft richting de jongens. Anders waren ze er natuurlijk niet naartoe gegaan. Dat komt ook door gesprekken die ik hier met vader over heb gehad en het feit dat vader ook een stabiele relatie heeft met een lieve vrouw. Dus ik heb daarover geen zorgen.
donderdag 3 oktober 2024 om 19:53
Ik gok dat het ook gewoon te veel in één keer is.
En bij zijn vader blijven logeren, én niet meer bij jou slapen, én een nieuwe partner, misschien dat school ook nog speelt, ...
Tegelijk ... Is het een optie om van die nieuwe partner minder een mysterie te maken en eventueel wel een keer samen - met zijn 4 - wat te gaan doen zodat ze hem leren kennen? Dag pretpark, naar het park, ... Maar dus wel zonder dat hij nadien blijft slapen.
Voor sommigen zal het als de hel klinken en veel te vroeg, maar de kinderen weten nu toch dat er iemand is. Dan kan je hem maar beter ineens goed voorstellen en er iets leuks aan koppelen.
En bij zijn vader blijven logeren, én niet meer bij jou slapen, én een nieuwe partner, misschien dat school ook nog speelt, ...
Tegelijk ... Is het een optie om van die nieuwe partner minder een mysterie te maken en eventueel wel een keer samen - met zijn 4 - wat te gaan doen zodat ze hem leren kennen? Dag pretpark, naar het park, ... Maar dus wel zonder dat hij nadien blijft slapen.
Voor sommigen zal het als de hel klinken en veel te vroeg, maar de kinderen weten nu toch dat er iemand is. Dan kan je hem maar beter ineens goed voorstellen en er iets leuks aan koppelen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 3 oktober 2024 om 20:09
Magenta, het is logisch dat je misschien wat weinig reflectie hebt gehad en juist goed dat je het nu op zoekt.
Wat betreft de overdrachten: het gaat niet eens om spanning, maar het is gewoon een moment dat de meeste kinderen van gescheiden ouders niet fijn vinden. Het is onrustig, je moet afscheid nemen van de ene ouder, je moet spullen meenemen, hopen dat je alles mee gaat, je komt misschien weer in een net ander ritme of een ander setje regels etc. Ik ben stiefmoeder van drie pubers en er is er eentje die die overgang vanaf het begin fluitend doet en de andere twee vinden het om allerlei redenen toch altijd een lastig momentje. En dat zijn dan dus zelfs al pubers. Mijn man heeft die avond dat ze kwamen om die reden ook altijd rustig aan gedaan, zodat ze hun verhaal konden vertellen, rustig konden landen en niet gelijk iets moesten. En nog steeds zorgen we dat dan de boodschappen gedaan zijn, de bedden verschoond en opgemaakt, dat de verwarming op hun kamer open is gedraaid en halen we meestal een pastasaus uit de vriezer, allemaal zodat het gewoon ook rustig is als ze aankomen en ze nooit een soort halve chaos in stappen. Klinkt als ik het zo typ enorm gezapig
maar werkt hier wel goed.
Wat betreft de overdrachten: het gaat niet eens om spanning, maar het is gewoon een moment dat de meeste kinderen van gescheiden ouders niet fijn vinden. Het is onrustig, je moet afscheid nemen van de ene ouder, je moet spullen meenemen, hopen dat je alles mee gaat, je komt misschien weer in een net ander ritme of een ander setje regels etc. Ik ben stiefmoeder van drie pubers en er is er eentje die die overgang vanaf het begin fluitend doet en de andere twee vinden het om allerlei redenen toch altijd een lastig momentje. En dat zijn dan dus zelfs al pubers. Mijn man heeft die avond dat ze kwamen om die reden ook altijd rustig aan gedaan, zodat ze hun verhaal konden vertellen, rustig konden landen en niet gelijk iets moesten. En nog steeds zorgen we dat dan de boodschappen gedaan zijn, de bedden verschoond en opgemaakt, dat de verwarming op hun kamer open is gedraaid en halen we meestal een pastasaus uit de vriezer, allemaal zodat het gewoon ook rustig is als ze aankomen en ze nooit een soort halve chaos in stappen. Klinkt als ik het zo typ enorm gezapig
maar werkt hier wel goed.
donderdag 3 oktober 2024 om 20:10
Ja, klopt, hij is ook net in groep 3 begonnen... Het zijn ook veel veranderingen. Ik denk dat jullie daarin een terecht punt aanstippen.
En zeker zou het een mogelijkheid zijn een keer iets met zn 4en te doen. Ik zal ook eens in mij om laten gaan.
En overigens, ik begrijp dat het overkomt als snel, dat ik heb verteld over mijn nieuwe vriend. Wellicht wel goed om toe te voegen dat ik dit niet lichtvaardig aanga. Ik heb de afgelopen jaren veel aan mijzelf gewerkt. Ook onderzocht hoe ik in de relatie met de vader van de jongens heb kunnen zitten, wat mijn aandeel daarin is geweest, wat eea over mijzelf zegt. Ik heb daardoor veel meer eigenwaarde ontwikkeld, waardoor ik nu beter in staat ben denk ik om een partner uit te kiezen die bij mij past en waarmee ik een gelijkwaardige relatie kan opbouwen. Daarnaast heb ik natuurlijk wel gedate en is dit de eerste man bij wie ik ooit überhaupt heb overwogen mijn kinderen over hem te vertellen en aan hem voor te stellen. En het is waar dat het pril is, maar het is een ontzettend goede en lieve man, met het hart op de juiste plek. Dat het voor mij goed voelde. Maar dat is dus niet lichtvaardig geweest.... Hoewel je natuurlijk mag vinden dat het te vroeg is; welke mening ik ook wel snap.
En zeker zou het een mogelijkheid zijn een keer iets met zn 4en te doen. Ik zal ook eens in mij om laten gaan.
En overigens, ik begrijp dat het overkomt als snel, dat ik heb verteld over mijn nieuwe vriend. Wellicht wel goed om toe te voegen dat ik dit niet lichtvaardig aanga. Ik heb de afgelopen jaren veel aan mijzelf gewerkt. Ook onderzocht hoe ik in de relatie met de vader van de jongens heb kunnen zitten, wat mijn aandeel daarin is geweest, wat eea over mijzelf zegt. Ik heb daardoor veel meer eigenwaarde ontwikkeld, waardoor ik nu beter in staat ben denk ik om een partner uit te kiezen die bij mij past en waarmee ik een gelijkwaardige relatie kan opbouwen. Daarnaast heb ik natuurlijk wel gedate en is dit de eerste man bij wie ik ooit überhaupt heb overwogen mijn kinderen over hem te vertellen en aan hem voor te stellen. En het is waar dat het pril is, maar het is een ontzettend goede en lieve man, met het hart op de juiste plek. Dat het voor mij goed voelde. Maar dat is dus niet lichtvaardig geweest.... Hoewel je natuurlijk mag vinden dat het te vroeg is; welke mening ik ook wel snap.
donderdag 3 oktober 2024 om 20:15
meisje85 schreef: ↑03-10-2024 20:09Magenta, het is logisch dat je misschien wat weinig reflectie hebt gehad en juist goed dat je het nu op zoekt.
Wat betreft de overdrachten: het gaat niet eens om spanning, maar het is gewoon een moment dat de meeste kinderen van gescheiden ouders niet fijn vinden. Het is onrustig, je moet afscheid nemen van de ene ouder, je moet spullen meenemen, hopen dat je alles mee gaat, je komt misschien weer in een net ander ritme of een ander setje regels etc. Ik ben stiefmoeder van drie pubers en er is er eentje die die overgang vanaf het begin fluitend doet en de andere twee vinden het om allerlei redenen toch altijd een lastig momentje. En dat zijn dan dus zelfs al pubers. Mijn man heeft die avond dat ze kwamen om die reden ook altijd rustig aan gedaan, zodat ze hun verhaal konden vertellen, rustig konden landen en niet gelijk iets moesten. En nog steeds zorgen we dat dan de boodschappen gedaan zijn, de bedden verschoond en opgemaakt, dat de verwarming op hun kamer open is gedraaid en halen we meestal een pastasaus uit de vriezer, allemaal zodat het gewoon ook rustig is als ze aankomen en ze nooit een soort halve chaos in stappen. Klinkt als ik het zo typ enorm gezapig
Heel mooi om te lezen! Ik zal dat ter harte nemen. Ik probeer ook altijd te handelen vanuit het belang en het perspectief van de kinderen, juist ook omdat ik vind dat het mijn verantwoordelijkheid is, dat ik ze wat aan heb gedaan en dat zij niet voor een scheiding hebben gekozen. En nu realiseer ik mij dat ik waarschijnlijk nog onvoldoende stilsta bij de impact van alles. Dit terwijl ik zelf ook oudste kind ben van gescheiden ouders. Zij hebben een vechtscheiding van meer dan 10 jaar gehad, waardoor ik altijd in een enorm loyaliteitsconflict zat en daarnaast mijn jongere zusjes en broertje in bescherming probeerde te nemen. Ik heb dus altijd wel gedacht dat ik nooit zou ruziemaken in een scheiding. Dan maar slikken. Alles om ook de jongens een goed gevoel bin hun vader te kunnen laten houden. Ik denk dat dat aardig is gelukt. Al weet je dat natuurlijk nooit. En je hebt niet alles zelf in de hand natuurlijk.
Typ zo weer een heel verhaal. Maar bedankt voor jullie reacties en reflecties. Leuk om het daar zo eens met anderen over te hebben.
donderdag 3 oktober 2024 om 20:18
Het gaat niet om jouw spanning...Magenta84 schreef: ↑03-10-2024 19:46Hi allemaal,
Allereerst dank voor alle reacties! Fijn om te lezen, ook de kritische. Als je er al lang alleen voor staat als ouder, krijg je weinig reflectie. En ik heb dat misschien ook niet (of onvoldoende) opgezocht.
Het kan best zijn dat ik te snel ben geweest met het voorstellen van mijn nieuwe partner, en dat het inderdaad een ongelukkig moment was. Ik heb me daarin misschien wel onvoldoende verplaatst in het gevoel/perspectief van de jongens. Ik probeer altijd eerlijk te zijn en handel altijd vrij intuïtief. En ik heb hier misschien onvoldoende over nagedacht.
Ook omdat ik prima door een deur kan met mijn ex ondertussen, hij luncht hier vaak ook even mee met halen van de jongens. Dus voor mij zit er in dat overdrachtsmoment geen spanning, het is vaak wel gezellig. En omdat mijn jongste ook maanden niet bij zijn vader heeft moeten logeren (dan haalde ik hem tussentijds weer op en bracht hem s ochtends weer); we zijn dit pas gaan doen, sinds hij dat zelf ook wil. Ik heb er daardoor niet bij stilgestaan, dat hij misschien nog steeds spanning ervaart in dit moment.
Het klopt overigens dat mijn jongste erg gehecht is aan mij. Ik denk dat ik op zeer jonge leeftijd ook onvoldoende heb gestimuleerd dat hij zich ook aan anderen kon gaan hechten. Maar dat is allemaal achteraf. En ook het vertellen en ontmoeten van mijn nieuwe vriend kan ik niet terugdraaien
De oudste heeft overigens een telefoon en als ze willen bellen of appen in het weekend, doen we dat altijd.
De jongste geeft overigens aan dat hij mijn nieuwe vriend wel lief vindt en dat hij graag wil dat hij hier komt de weekenden. Maar ik vind dat structureel zelf nog te vroeg.
Ik zal voorlopig in ieder geval de situatie houden zoals nu, dat ik hem alleen zie als de jongens bij hun vader zijn. En moet de rest even laten bezinken. Wellicht heb ik hier indd ook wat hulp bij nodig of professioneel advies.
donderdag 3 oktober 2024 om 20:21
Nee, dat realiseer ik mij. Ik geef aan doordat het voor mij ontspannen voelde, ik er onvoldoende bij stil heb gestaan dat mijn jongste daarbij wel spanning kan ervaren. Al denk ik dat meestal goed aan te kunnen voelen, ook omdat hij heel open is over zijn gevoel altijd. Maar dat het overdrachtsmoment voor kinderen vaak zo'n groot ding is, was ik me onvoldoende van bewust.
donderdag 3 oktober 2024 om 20:24
Je schrijft in je reactie voornamelijk vanuit jezelf. Jij hebt aan jezelf gewerkt, jij kunt nu een goede partner kiezen. Is natuurlijk erg fijn maar de kinderen hebben daar geen boodschap aan. Die hebben niet kunnen wennen en zijn te jong om te reflecteren zoals jij dat kunt en zijn vrij snel met veranderingen geconfronteerd.Magenta84 schreef: ↑03-10-2024 20:21Nee, dat realiseer ik mij. Ik geef aan doordat het voor mij ontspannen voelde, ik er onvoldoende bij stil heb gestaan dat mijn jongste daarbij wel spanning kan ervaren. Al denk ik dat meestal goed aan te kunnen voelen, ook omdat hij heel open is over zijn gevoel altijd. Maar dat het overdrachtsmoment voor kinderen vaak zo'n groot ding is, was ik me onvoldoende van bewust.
Wel petje af dat je nu open staat voor reflectie.
donderdag 3 oktober 2024 om 21:12
Magenta84 schreef: ↑03-10-2024 20:15Heel mooi om te lezen! Ik zal dat ter harte nemen. Ik probeer ook altijd te handelen vanuit het belang en het perspectief van de kinderen, juist ook omdat ik vind dat het mijn verantwoordelijkheid is, dat ik ze wat aan heb gedaan en dat zij niet voor een scheiding hebben gekozen. En nu realiseer ik mij dat ik waarschijnlijk nog onvoldoende stilsta bij de impact van alles. Dit terwijl ik zelf ook oudste kind ben van gescheiden ouders. Zij hebben een vechtscheiding van meer dan 10 jaar gehad, waardoor ik altijd in een enorm loyaliteitsconflict zat en daarnaast mijn jongere zusjes en broertje in bescherming probeerde te nemen. Ik heb dus altijd wel gedacht dat ik nooit zou ruziemaken in een scheiding. Dan maar slikken. Alles om ook de jongens een goed gevoel bin hun vader te kunnen laten houden. Ik denk dat dat aardig is gelukt. Al weet je dat natuurlijk nooit. En je hebt niet alles zelf in de hand natuurlijk.
Typ zo weer een heel verhaal. Maar bedankt voor jullie reacties en reflecties. Leuk om het daar zo eens met anderen over te hebben.
Je klinkt heel bewust en liefdevol, je kinderen hebben geluk met een moeder die zo haar best doet. Perfect kan je het gewoon niet doen, dat kan geen enkele ouder (nee, ook niet degenen die wel nog in een harmonieuze relatie met de vader zijn, ook die laten steken vallen). Dat je reflecteert op je eigen gedrag is echt al prachtig, dat kunnen heel veel ouders niet.
Blijf het gewoon rustig aan doen zoals je nu doet. Liever een tandje eraf dan een tandje erbij.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:49
Even mijn ervaring als kind van een gelukkig getrouwd ouderpaar: toen ik een jaar of 6 was vond ik het verschrikkelijk als mijn moeder een avond weg wilde. Ze vertrok pas als ik al in bed lag en mijn vader bleef gewoon thuis, niks aan de hand zou je zeggen. Maar toch was het voor mij echt een drama toen. Geen idee waarom, een soort verlatingsangst denk ik. Achteraf vind ik het heel goed dat ze wel gewoon ging. Geen idee meer hoe lang die periode geduurd heeft en mijn moeder kan ik het niet meer vragen. Maar het is 'vanzelf' goed gekomen. Het is een fase vermoed ik ( 
)
)
The owls are not what they seem
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:59
Mee eens in zoverre dat het zo te lezen misschien nu wel veel verandering tegelijk in relatief korte tijd is voor het kind, vanuit de wellicht wat overbeschermende bubbel. Misschien in dat opzicht kijken of er toch iets meer te doseren is.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
