Kinderen
alle pijlers
Mijn dochter sluit zich volledig van mij af.
donderdag 16 januari 2025 om 22:48
Hallo,
Ik heb een dochter van net 16 waar ik maar geen contact mee kan krijgen.
En dat is niets nieuws want dat is altijd al zo geweest. Ze is heel gesloten en ze wil absoluut niet geholpen worden, op geen enkel vlak.
Ze heeft enorm veel last van de puberteit en ze heeft ADD. Op de basisschool zat ze in een onveilige groep (veel pesten), misschien daardoor stelde ze zich afzijdig op. Maar wellicht is het ook haar karakter. Haar vader is ook ontzettend gesloten en toont zijn emoties niet, dus misschien neemt ze dat gedrag ook over.
Ze zit thuis alleen maar op haar kamer.
En nu hoor ik vaak dat dat gedrag normaal is en ik laat haar dan ook maar. Maar ook als het erop aan komt geeft ze geen thuis bij mij.
Af en toe zeg ik door haar deur dat ik van haar hou en dat ik er voor haar ben. Gesprekjes zijn er bijna niet of heel kort want ze voelt zich overal bij aangevallen.
We eten samen maar daar is ook alles bij gezegd. Er zijn geen activiteiten die ze met mij samen zou willen doen, ze wil bijvoorbeeld ook niet mee om ergens te gaan lunchen. Ze neemt nooit meer mensen mee naar huis (vroeger wel soms). Ontzettend veel last van de puberteit dus. Leraren op school zeggen dat haar pubergedrag wel extreem is.
Ze heeft ook gesprekken gehad met een psycholoog maar ook daar liet ze niets los. Dat hebben we toen laten varen omdat ze er nu (puber) er niet voor open staat.
Ik laat mijn kinderen best wel vrij binnen redelijke grenzen. Ik heb niet het idee dat ik veeleisend ben of juist helemaal de boel helemaal loslaat. Een gemiddelde opvoeder denk ik zelf.
Ik ben zelf altijd open over vanalles, ik vind niet zo snel iets raar en oordeel nooit over hun keuzes. En toch krijg ik door het gedrag van mijn dochter wel eens het idee dat ik iets fout doe.
Toen ze in de brugklas zat pleegde een van haar vriendinnen zelfmoord. Ze was toen 12 en ik kon er voor geen mogelijkheid met haar over hebben. Ze wilde niet dat ik meeging naar het uitvaartcentrum maar ik wilde ook niet dat ze daar alleen heen zou gaan. Uiteindelijk heb ik met haar mentor geregeld dat ze bij het afscheid wat school had geregeld zou zijn en dat haar mentor bij haar in de buurt zou zijn. Ook daarna wilde ze er niets over kwijt. De periode erna was ze nog meer onbereikbaar en als ze van ons iets niet mocht (normale huis tuin en keuken-regels) dan kreeg ze een meltdown. Ze ging zichzelf ook beschadigen en liep weg. Ik had het idee dat ze uit mijn handen glipte.
Later werd dat minder en was ze weer wat vrolijker.
Nu is er weer iets voorgevallen. Ze waren voor 1 nachtje met school op excursie en op de kamer waar ze met vriendinnen sliep raakte haar vriendin in een psychose, viel iedereen aan en wilde uit het raam springen.
Ik hoorde van haar mentor dat mijn dochter in en hoekje zat net haar oren dicht en later had ze zich op de wc opgesloten. Mijn moederhart huilde!
Het was dus haar mentor van wie ik het moest vernemen, ze had mij of haar vader niet gebeld. Ik stelde voor haar op te halen, of mee te lopen om haar tas te dragen of iets lekkers voor haar te halen voor de schrik. Maar ze wilde niks van dat. Ze wilde alleen lopen en ging linea recta naar haar kamer.
Ik deed een aantal pogingen om een ingang te vinden maar niets werkte. Nu ben ik meteen weer bang dat ze misschien weer stomme dingen gaat doen omdat ze er niet mee om kan gaan.
Ik heb het er zo ontzettend moeilijk mee. (Terwijl zij degene is die het moeilijk heeft). Ik word er zo verdrietig van maar ik heb het gevoel dat ik er niks mee kan.
Ik heb dan ook niet echt een vraag hier, maar ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven en misschien een luisterend oor vinden.
Pee
Ik heb een dochter van net 16 waar ik maar geen contact mee kan krijgen.
En dat is niets nieuws want dat is altijd al zo geweest. Ze is heel gesloten en ze wil absoluut niet geholpen worden, op geen enkel vlak.
Ze heeft enorm veel last van de puberteit en ze heeft ADD. Op de basisschool zat ze in een onveilige groep (veel pesten), misschien daardoor stelde ze zich afzijdig op. Maar wellicht is het ook haar karakter. Haar vader is ook ontzettend gesloten en toont zijn emoties niet, dus misschien neemt ze dat gedrag ook over.
Ze zit thuis alleen maar op haar kamer.
En nu hoor ik vaak dat dat gedrag normaal is en ik laat haar dan ook maar. Maar ook als het erop aan komt geeft ze geen thuis bij mij.
Af en toe zeg ik door haar deur dat ik van haar hou en dat ik er voor haar ben. Gesprekjes zijn er bijna niet of heel kort want ze voelt zich overal bij aangevallen.
We eten samen maar daar is ook alles bij gezegd. Er zijn geen activiteiten die ze met mij samen zou willen doen, ze wil bijvoorbeeld ook niet mee om ergens te gaan lunchen. Ze neemt nooit meer mensen mee naar huis (vroeger wel soms). Ontzettend veel last van de puberteit dus. Leraren op school zeggen dat haar pubergedrag wel extreem is.
Ze heeft ook gesprekken gehad met een psycholoog maar ook daar liet ze niets los. Dat hebben we toen laten varen omdat ze er nu (puber) er niet voor open staat.
Ik laat mijn kinderen best wel vrij binnen redelijke grenzen. Ik heb niet het idee dat ik veeleisend ben of juist helemaal de boel helemaal loslaat. Een gemiddelde opvoeder denk ik zelf.
Ik ben zelf altijd open over vanalles, ik vind niet zo snel iets raar en oordeel nooit over hun keuzes. En toch krijg ik door het gedrag van mijn dochter wel eens het idee dat ik iets fout doe.
Toen ze in de brugklas zat pleegde een van haar vriendinnen zelfmoord. Ze was toen 12 en ik kon er voor geen mogelijkheid met haar over hebben. Ze wilde niet dat ik meeging naar het uitvaartcentrum maar ik wilde ook niet dat ze daar alleen heen zou gaan. Uiteindelijk heb ik met haar mentor geregeld dat ze bij het afscheid wat school had geregeld zou zijn en dat haar mentor bij haar in de buurt zou zijn. Ook daarna wilde ze er niets over kwijt. De periode erna was ze nog meer onbereikbaar en als ze van ons iets niet mocht (normale huis tuin en keuken-regels) dan kreeg ze een meltdown. Ze ging zichzelf ook beschadigen en liep weg. Ik had het idee dat ze uit mijn handen glipte.
Later werd dat minder en was ze weer wat vrolijker.
Nu is er weer iets voorgevallen. Ze waren voor 1 nachtje met school op excursie en op de kamer waar ze met vriendinnen sliep raakte haar vriendin in een psychose, viel iedereen aan en wilde uit het raam springen.
Ik hoorde van haar mentor dat mijn dochter in en hoekje zat net haar oren dicht en later had ze zich op de wc opgesloten. Mijn moederhart huilde!
Het was dus haar mentor van wie ik het moest vernemen, ze had mij of haar vader niet gebeld. Ik stelde voor haar op te halen, of mee te lopen om haar tas te dragen of iets lekkers voor haar te halen voor de schrik. Maar ze wilde niks van dat. Ze wilde alleen lopen en ging linea recta naar haar kamer.
Ik deed een aantal pogingen om een ingang te vinden maar niets werkte. Nu ben ik meteen weer bang dat ze misschien weer stomme dingen gaat doen omdat ze er niet mee om kan gaan.
Ik heb het er zo ontzettend moeilijk mee. (Terwijl zij degene is die het moeilijk heeft). Ik word er zo verdrietig van maar ik heb het gevoel dat ik er niks mee kan.
Ik heb dan ook niet echt een vraag hier, maar ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven en misschien een luisterend oor vinden.
Pee
donderdag 16 januari 2025 om 23:01
Wat zwaar, Pee. Ik denk niet dat je het jezelf moet aanrekenen. Het klinkt als een combinatie van factoren en wat ze meegemaakt heeft is natuurlijk ook heel heftig. Ik snap je zorg over destructief gedrag. Kan een uiting onder extreme druk zijn. Het klinkt alsof de mentor haar makkelijker bereikt, ik zou daarmee in gesprek gaan en als je dat kunt ook aangeven dat je je dochter (weer) niet bereiken kunt. Het maakt jou geenszins een slechte ouder. Ik denk dat het het belangrijkst is dat je dochter ergens terecht kan als zij dat nodig heeft. Misschien is dat voor haar juist moeilijker bij mensen het dichtst bij. Wil ze jullie niet belasten of heeft ze het gevoel te falen. Dat zijn denk ik geen rare gevoelens bij iemand - zeker zo'n jonge meid - die worstelt met zichzelf en/of hoe het leven loopt. Ik kan me wel voorstellen dat het pijnlijk voor je is, kun je daar met haar vader een beetje over praten?
Sterkte in ieder geval!
Sterkte in ieder geval!
canis-felis wijzigde dit bericht op 17-01-2025 17:42
0.75% gewijzigd
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 16 januari 2025 om 23:18
Ach jeetje wat naar!
Je bent sowieso al een lieve moeder omdat je dit hier post.. dus niet denken dat het aan jou ligt hoor.
Je dochter heeft veel meegemaakt en ik las in je andere topic dat er in het gezin nog wel meer aan de hand is. Het is dus niet zo gek dat ze het zwaar heeft.
Ik weet dat je ze met 16 niet kan dwingen maar als ik het hele verhaal zo lees dan klinkt het toch echt alsof je dochter hulp nodig heeft van een psycholoog of therapeut. Ik weet niet hoe je dat voor elkaar moet krijgen als ze zelf niet wil maar misschien kan je je zorgen eens met de mentor bespreken? En heb je hulp voor jezelf, iemand met wie je zelf kan praten over wat er allemaal speelt, en die je wellicht kan ondersteunen in het contact met je dochter?
Je bent sowieso al een lieve moeder omdat je dit hier post.. dus niet denken dat het aan jou ligt hoor.
Je dochter heeft veel meegemaakt en ik las in je andere topic dat er in het gezin nog wel meer aan de hand is. Het is dus niet zo gek dat ze het zwaar heeft.
Ik weet dat je ze met 16 niet kan dwingen maar als ik het hele verhaal zo lees dan klinkt het toch echt alsof je dochter hulp nodig heeft van een psycholoog of therapeut. Ik weet niet hoe je dat voor elkaar moet krijgen als ze zelf niet wil maar misschien kan je je zorgen eens met de mentor bespreken? En heb je hulp voor jezelf, iemand met wie je zelf kan praten over wat er allemaal speelt, en die je wellicht kan ondersteunen in het contact met je dochter?
donderdag 16 januari 2025 om 23:26
Het is zo ontzettend moeilijk als ze niks zeggen erover met iemand.
Wij hebben een zware periode met dochter gehad, helemaal niks vertellen aan ons wat haar dwars zat.
Maar daardoor wel een paar zelfmoord pogingen gehad, zelfbeschadiging. Rare dingen plaatsen op sociale media.
Vreetbuien hebben.
Een verschrikkelijk humeur hebben.
Tijdens het eten zo chagrijnig doen dat heel de sfeer verziekt werd en ook uitjes compleet verpesten.
Ik werd er ook echt paranoia van, als ik wat hoorde op haar kamer, dan dacht ik dat ze rare dingen aan het doen was. Ze sliep haast niet in de nacht, dan ging ze juist spoken in huis.
Een gedeelte van alles probeer je normaal te vinden, dat is toch puber gedrag. Maar het was niet allemaal normaal.
Dochter is in therapie gegaan, 2 soorten tegelijk. De ene die met een omweg leerde met simpele gewone dingen dat ze gewoon om hulp kon vragen.
De andere zou ze de diepte mee in kunnen gaan, maar ook daar vertelde ze niks.
Maar na een tijd kwam er toch een band. En wat het beste nog werkte was een schriftje.
Zij schreef daar dingen in op en die nam ze mee naar therapie. Maar die persoon mocht het dan ook niet lezen waar dochter bij was, dat vond ze al te moeilijk.
Maar schrijven werkte voor haar dus wel het beste.
Wij hebben een zware periode met dochter gehad, helemaal niks vertellen aan ons wat haar dwars zat.
Maar daardoor wel een paar zelfmoord pogingen gehad, zelfbeschadiging. Rare dingen plaatsen op sociale media.
Vreetbuien hebben.
Een verschrikkelijk humeur hebben.
Tijdens het eten zo chagrijnig doen dat heel de sfeer verziekt werd en ook uitjes compleet verpesten.
Ik werd er ook echt paranoia van, als ik wat hoorde op haar kamer, dan dacht ik dat ze rare dingen aan het doen was. Ze sliep haast niet in de nacht, dan ging ze juist spoken in huis.
Een gedeelte van alles probeer je normaal te vinden, dat is toch puber gedrag. Maar het was niet allemaal normaal.
Dochter is in therapie gegaan, 2 soorten tegelijk. De ene die met een omweg leerde met simpele gewone dingen dat ze gewoon om hulp kon vragen.
De andere zou ze de diepte mee in kunnen gaan, maar ook daar vertelde ze niks.
Maar na een tijd kwam er toch een band. En wat het beste nog werkte was een schriftje.
Zij schreef daar dingen in op en die nam ze mee naar therapie. Maar die persoon mocht het dan ook niet lezen waar dochter bij was, dat vond ze al te moeilijk.
Maar schrijven werkte voor haar dus wel het beste.
donderdag 16 januari 2025 om 23:29
vrijdag 17 januari 2025 om 07:34
Wat heftig voor jullie.
Dit is te groot om als moeder alleen te doen. Reken jezelf dit niet aan.
Staat je dochter open voor lichamelijke dichtbijheid? Een knuffel, hand op haar been enz? Zonder druk om te praten. Zeg dat haar ook. Dat je graag zou praten maar dat je haar daar de tijd voor geeft om dat pas te doen als zij dat wil. Ook als dat pas over dertig jaar of nooit is. Maar dat je haar nabijheid wilt laten voelen zonder te praten. Lichamelijk contact is voor een mens net zo belangrijk als praten. Krijgt ze de knuffels en aanrakingen nu van iemand anders (partner, vriendinnen?). Zou als moeder proberen of haar dit gaat helpen.
Heel veel sterkte.
Dit is te groot om als moeder alleen te doen. Reken jezelf dit niet aan.
Staat je dochter open voor lichamelijke dichtbijheid? Een knuffel, hand op haar been enz? Zonder druk om te praten. Zeg dat haar ook. Dat je graag zou praten maar dat je haar daar de tijd voor geeft om dat pas te doen als zij dat wil. Ook als dat pas over dertig jaar of nooit is. Maar dat je haar nabijheid wilt laten voelen zonder te praten. Lichamelijk contact is voor een mens net zo belangrijk als praten. Krijgt ze de knuffels en aanrakingen nu van iemand anders (partner, vriendinnen?). Zou als moeder proberen of haar dit gaat helpen.
Heel veel sterkte.
vrijdag 17 januari 2025 om 08:42
Hoe doe je dat precies met iemand die niet wil? Tenminste, het lukt mij eigenlijk nooit om iemand iets te laten doen als diegene zijn kont tegen de krib gooit maar misschien heb jij de gouden tip?
TO, ikzelf geloof eigenlijk vooral in de omgekeerde remedie. Haar laten, zoveel mogelijk. Energetisch en praktisch ben je er maar je zit haar op geen enkele manier op de huid. Ook door de deur heen roepen dat je van haar houdt zou ik niet doen, ik denk dat het allemaal averechts werkt. Het gaat niet goed met haar en wat ze nodig heeft weet ze op dit moment niet, elke optie die bij jou vandaan komt zal weerstand oproepen. Als jij haar helemaal laat bestaat er een klein kansje dat ze op een gegeven moment echt de bodem van de put raakt en beseft hulp nodig te hebben. Dan ben je er, helemaal veilig.
En inderdaad, zoek hulp voor jezelf, in elk geval iemand waar je mee kunt praten. Het is fijn om je verhaal kwijt te kunnen, gerustgesteld te worden, iemand waar je al je emoties mee kunt delen zodat je thuis de stabiele factor kunt zijn voor je dochter en wellicht de rest van het gezin.
Ik lees dat anderen hebben gelezen dat er meer speelt in je gezin, valt daar nog iets te winnen?
.
vrijdag 17 januari 2025 om 08:57
Als jij haar nu niet kan helpen, help dan nu jezelf. Ik vond het op die leeftijd ook lastig om over mezelf te praten, dat is goed gekomen. Het was al makkelijker om over anderen te praten en mijn vader pakte dat handig aan door soaps te kijken met me, vaak bespraken we erna nog wat er gebeurde en daardoor kwamen ook allerlei maatschappelijke dingen aan bod waar ik me soms in kon inleven. Een beetje therapeutisch was dat wel... zou dat iets voor jullie zijn, samen een nieuwe serie beginnen die raakvlakken heeft voor haar?
Lorem Ipsum
vrijdag 17 januari 2025 om 09:03
Wat heftig wat zij allemaal heeft meegemaakt met vriendinnen. En natuurlijk ook voor jou heftig.
Mijn vraag is net als Apiejapie, staat ze open voor affectie? Mag je haar een knuffel of andere aanraking geven? Zonder verwachtingen, zonder woorden…
Ik zou in gesprek gaan met school en huisarts, je zorgen uiten en waar kan korte lijntjes hebben met elkaar.
Verder denk ik aan creatieve therapie of muziektherapie voor het uiten en verwerken van emoties zonder te hoeven praten. Maar dat moet ze ook zelf willen.
Mijn vraag is net als Apiejapie, staat ze open voor affectie? Mag je haar een knuffel of andere aanraking geven? Zonder verwachtingen, zonder woorden…
Ik zou in gesprek gaan met school en huisarts, je zorgen uiten en waar kan korte lijntjes hebben met elkaar.
Verder denk ik aan creatieve therapie of muziektherapie voor het uiten en verwerken van emoties zonder te hoeven praten. Maar dat moet ze ook zelf willen.
vrijdag 17 januari 2025 om 09:08
vrijdag 17 januari 2025 om 09:39
vrijdag 17 januari 2025 om 09:52
MockTurtle schreef: ↑17-01-2025 09:39Kijk met behulp van de zorgcoördinator van school en desnoods gemeente welke hulp je dochter nodig heeft en kan krijgen. En wacht niet te lang, de wachtlijsten zijn om te janken.
Een 16 jarige wordt voor de gezondheidszorg gezien als volwassene en moet dus zelf ook hulp willen. Als ze dat weigert dan kan je op je kop gaan staan, dan gebeurt er niets.
vrijdag 17 januari 2025 om 09:58
Als ik google kom ik deze organisatie tegen:
https://www.heldr.nu/zo-helpen-we-je/hu ... problemen/
Er zullen vast wel meer van dit soort organisaties zijn, klop hier eens aan voor je vragen en hulp.
https://www.heldr.nu/zo-helpen-we-je/hu ... problemen/
Er zullen vast wel meer van dit soort organisaties zijn, klop hier eens aan voor je vragen en hulp.
vrijdag 17 januari 2025 om 10:05
Wauw wat mooi van je vader, ik word er gewoon emo van.turquasi schreef: ↑17-01-2025 08:57Als jij haar nu niet kan helpen, help dan nu jezelf. Ik vond het op die leeftijd ook lastig om over mezelf te praten, dat is goed gekomen. Het was al makkelijker om over anderen te praten en mijn vader pakte dat handig aan door soaps te kijken met me, vaak bespraken we erna nog wat er gebeurde en daardoor kwamen ook allerlei maatschappelijke dingen aan bod waar ik me soms in kon inleven. Een beetje therapeutisch was dat wel... zou dat iets voor jullie zijn, samen een nieuwe serie beginnen die raakvlakken heeft voor haar?
To: heeft dochter een bepaalde interesse waarop je zou kunnen inhaken om een contactpuntje te creëren? Iets wat ze leuk vindt?
vrijdag 17 januari 2025 om 10:44
Allereerts heel veel sterkte voor jou en je gezin.
Mijn dochter (ook met ADD) heeft ook een hele rotte depressieve periode gehad ook met pogingen tot zelfverwonding en zelfmoordneigingen, ze heeft nu ook nog last van dwangstoornissen en terugval maar gelukkig wel iets leefbaarder als voorheen vooral voor haar. Bij ons wilde ze bijv helemaal niet knuffelen of horen constant horen dat we van haar hielden, dat werkte helaas averechts. Ik probeerde 24 uur voor haar klaar te staan, maar dat was eigenlijk ook niet goed voor haar. Ze wilde ook geen hulp in het begin. Ik probeerde haar zoveel mogelijk te laten behalve als ze in crisis was en probeerde haar zelf te verwonden, niet meer kon ophouden met gillen, om zich heen slaan en beven, dan pakten we haar liefdevol maar stevig beet om te voorkomen dat ze zich idd zou verwonden en haar te kalmeren, de hond heeft daar ook een hele mooie rol in gespeeld. In het begin van dit soort aanvallen was dat altijd strubbelen en schelden en tieren maar daarna ging het snel over in heftige huilbuien, soms kwam er dan wat uit wat haar dwars zat en liet ze het toe haar te troosten maar vaak ook niet . Ik ben hulp voor mezelf gaan zoeken, om te praten want tja ik wilde niet altijd vrienden en familie belasten en het is ook niet makkelijk om over haar privé-leven te praten tegen anderen, het voelde niet helemaal eerlijk en mensen oordelen snel (over haar of over ons als ouders) en te weten hoe ik afstand kon nemen en beter reageren. Zoek hulp voor jezelf want het is echt zo moeilijk als het niet goed gaat met onze kinderen... Wie weet als ze ziet dat jij verandert of de stap naar hulpt durft te nemen wordt het voor haar ook minder moelijk om dit te doen. Het schrijven wat iemand hier noemde is ook een goed idee, dat deed ik ook. Iets creatiefs kan ook helpen, mijn dochter vond het bijvoorbeeld fijn om te haken daar werd ze rustig van en verzette haar gedachten. Daar konden we dan bijvoorbeeld wel over praten (modelletjes, wol bestellen, ...) Wie weet kan jouw dochter met iets creatiefs of muzikaals een beetje haar emoties kwijt of igg haar gedachten verzetten?
Mijn dochter (ook met ADD) heeft ook een hele rotte depressieve periode gehad ook met pogingen tot zelfverwonding en zelfmoordneigingen, ze heeft nu ook nog last van dwangstoornissen en terugval maar gelukkig wel iets leefbaarder als voorheen vooral voor haar. Bij ons wilde ze bijv helemaal niet knuffelen of horen constant horen dat we van haar hielden, dat werkte helaas averechts. Ik probeerde 24 uur voor haar klaar te staan, maar dat was eigenlijk ook niet goed voor haar. Ze wilde ook geen hulp in het begin. Ik probeerde haar zoveel mogelijk te laten behalve als ze in crisis was en probeerde haar zelf te verwonden, niet meer kon ophouden met gillen, om zich heen slaan en beven, dan pakten we haar liefdevol maar stevig beet om te voorkomen dat ze zich idd zou verwonden en haar te kalmeren, de hond heeft daar ook een hele mooie rol in gespeeld. In het begin van dit soort aanvallen was dat altijd strubbelen en schelden en tieren maar daarna ging het snel over in heftige huilbuien, soms kwam er dan wat uit wat haar dwars zat en liet ze het toe haar te troosten maar vaak ook niet . Ik ben hulp voor mezelf gaan zoeken, om te praten want tja ik wilde niet altijd vrienden en familie belasten en het is ook niet makkelijk om over haar privé-leven te praten tegen anderen, het voelde niet helemaal eerlijk en mensen oordelen snel (over haar of over ons als ouders) en te weten hoe ik afstand kon nemen en beter reageren. Zoek hulp voor jezelf want het is echt zo moeilijk als het niet goed gaat met onze kinderen... Wie weet als ze ziet dat jij verandert of de stap naar hulpt durft te nemen wordt het voor haar ook minder moelijk om dit te doen. Het schrijven wat iemand hier noemde is ook een goed idee, dat deed ik ook. Iets creatiefs kan ook helpen, mijn dochter vond het bijvoorbeeld fijn om te haken daar werd ze rustig van en verzette haar gedachten. Daar konden we dan bijvoorbeeld wel over praten (modelletjes, wol bestellen, ...) Wie weet kan jouw dochter met iets creatiefs of muzikaals een beetje haar emoties kwijt of igg haar gedachten verzetten?
vrijdag 17 januari 2025 om 11:24
Ik weet het, dit is mijn werkveld. Maar ze staat nu toch ook met haar rug tegen de muur? Anders is het wellicht toekijken totdat het met haar dochter ook verkeerd afloopt. Dus het proberen waard?
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
vrijdag 17 januari 2025 om 11:27
Dit zou ik ook doen. En het dan dus ook alleen hebben over paarden, Netflix, gamen, make up, wat het maar is dat haar interesse heeft. Praten over moeilijkere dingen komt later wel weer, als snap ik heel goed dat je dat wil en dat je je zorgen maakt.
Het is zoals het is
vrijdag 17 januari 2025 om 11:29
NL71 schreef: ↑17-01-2025 10:44Allereerts heel veel sterkte voor jou en je gezin.
Mijn dochter (ook met ADD) heeft ook een hele rotte depressieve periode gehad ook met pogingen tot zelfverwonding en zelfmoordneigingen, ze heeft nu ook nog last van dwangstoornissen en terugval maar gelukkig wel iets leefbaarder als voorheen vooral voor haar. Bij ons wilde ze bijv helemaal niet knuffelen of horen constant horen dat we van haar hielden, dat werkte helaas averechts. Ik probeerde 24 uur voor haar klaar te staan, maar dat was eigenlijk ook niet goed voor haar. Ze wilde ook geen hulp in het begin. Ik probeerde haar zoveel mogelijk te laten behalve als ze in crisis was en probeerde haar zelf te verwonden, niet meer kon ophouden met gillen, om zich heen slaan en beven, dan pakten we haar liefdevol maar stevig beet om te voorkomen dat ze zich idd zou verwonden en haar te kalmeren, de hond heeft daar ook een hele mooie rol in gespeeld. In het begin van dit soort aanvallen was dat altijd strubbelen en schelden en tieren maar daarna ging het snel over in heftige huilbuien, soms kwam er dan wat uit wat haar dwars zat en liet ze het toe haar te troosten maar vaak ook niet . Ik ben hulp voor mezelf gaan zoeken, om te praten want tja ik wilde niet altijd vrienden en familie belasten en het is ook niet makkelijk om over haar privé-leven te praten tegen anderen, het voelde niet helemaal eerlijk en mensen oordelen snel (over haar of over ons als ouders) en te weten hoe ik afstand kon nemen en beter reageren. Zoek hulp voor jezelf want het is echt zo moeilijk als het niet goed gaat met onze kinderen... Wie weet als ze ziet dat jij verandert of de stap naar hulpt durft te nemen wordt het voor haar ook minder moelijk om dit te doen. Het schrijven wat iemand hier noemde is ook een goed idee, dat deed ik ook. Iets creatiefs kan ook helpen, mijn dochter vond het bijvoorbeeld fijn om te haken daar werd ze rustig van en verzette haar gedachten. Daar konden we dan bijvoorbeeld wel over praten (modelletjes, wol bestellen, ...) Wie weet kan jouw dochter met iets creatiefs of muzikaals een beetje haar emoties kwijt of igg haar gedachten verzetten?
Het is zoals het is
vrijdag 17 januari 2025 om 11:36
Wat een vervelende situatie. Ik was zelf ook zo'n dochter die zich afsloot van de ouders. Dit kwam door gebeurtenissen die waren gebeurd in het gezin zoals ruzies, slechte sfeer in huis, geen veiligheid en warmte voelen en geen vertrouwd gevoel. Ik zou ervoor zorgen dat je veel liefde en vertrouwdheid en een gezellige sfeer aan je dochter geeft. En dat je een soort van beste vriendin word in plaats van de strenge ouder. Dit gevoel had ik ook liever gehad.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
