Mijn dochter sluit zich volledig van mij af.

Hallo,

Ik heb een dochter van net 16 waar ik maar geen contact mee kan krijgen.
En dat is niets nieuws want dat is altijd al zo geweest. Ze is heel gesloten en ze wil absoluut niet geholpen worden, op geen enkel vlak.
Ze heeft enorm veel last van de puberteit en ze heeft ADD. Op de basisschool zat ze in een onveilige groep (veel pesten), misschien daardoor stelde ze zich afzijdig op. Maar wellicht is het ook haar karakter. Haar vader is ook ontzettend gesloten en toont zijn emoties niet, dus misschien neemt ze dat gedrag ook over.
Ze zit thuis alleen maar op haar kamer.
En nu hoor ik vaak dat dat gedrag normaal is en ik laat haar dan ook maar. Maar ook als het erop aan komt geeft ze geen thuis bij mij.
Af en toe zeg ik door haar deur dat ik van haar hou en dat ik er voor haar ben. Gesprekjes zijn er bijna niet of heel kort want ze voelt zich overal bij aangevallen.
We eten samen maar daar is ook alles bij gezegd. Er zijn geen activiteiten die ze met mij samen zou willen doen, ze wil bijvoorbeeld ook niet mee om ergens te gaan lunchen. Ze neemt nooit meer mensen mee naar huis (vroeger wel soms). Ontzettend veel last van de puberteit dus. Leraren op school zeggen dat haar pubergedrag wel extreem is.
Ze heeft ook gesprekken gehad met een psycholoog maar ook daar liet ze niets los. Dat hebben we toen laten varen omdat ze er nu (puber) er niet voor open staat.

Ik laat mijn kinderen best wel vrij binnen redelijke grenzen. Ik heb niet het idee dat ik veeleisend ben of juist helemaal de boel helemaal loslaat. Een gemiddelde opvoeder denk ik zelf.
Ik ben zelf altijd open over vanalles, ik vind niet zo snel iets raar en oordeel nooit over hun keuzes. En toch krijg ik door het gedrag van mijn dochter wel eens het idee dat ik iets fout doe.

Toen ze in de brugklas zat pleegde een van haar vriendinnen zelfmoord. Ze was toen 12 en ik kon er voor geen mogelijkheid met haar over hebben. Ze wilde niet dat ik meeging naar het uitvaartcentrum maar ik wilde ook niet dat ze daar alleen heen zou gaan. Uiteindelijk heb ik met haar mentor geregeld dat ze bij het afscheid wat school had geregeld zou zijn en dat haar mentor bij haar in de buurt zou zijn. Ook daarna wilde ze er niets over kwijt. De periode erna was ze nog meer onbereikbaar en als ze van ons iets niet mocht (normale huis tuin en keuken-regels) dan kreeg ze een meltdown. Ze ging zichzelf ook beschadigen en liep weg. Ik had het idee dat ze uit mijn handen glipte.
Later werd dat minder en was ze weer wat vrolijker.

Nu is er weer iets voorgevallen. Ze waren voor 1 nachtje met school op excursie en op de kamer waar ze met vriendinnen sliep raakte haar vriendin in een psychose, viel iedereen aan en wilde uit het raam springen.
Ik hoorde van haar mentor dat mijn dochter in en hoekje zat net haar oren dicht en later had ze zich op de wc opgesloten. Mijn moederhart huilde!
Het was dus haar mentor van wie ik het moest vernemen, ze had mij of haar vader niet gebeld. Ik stelde voor haar op te halen, of mee te lopen om haar tas te dragen of iets lekkers voor haar te halen voor de schrik. Maar ze wilde niks van dat. Ze wilde alleen lopen en ging linea recta naar haar kamer.
Ik deed een aantal pogingen om een ingang te vinden maar niets werkte. Nu ben ik meteen weer bang dat ze misschien weer stomme dingen gaat doen omdat ze er niet mee om kan gaan.

Ik heb het er zo ontzettend moeilijk mee. (Terwijl zij degene is die het moeilijk heeft). Ik word er zo verdrietig van maar ik heb het gevoel dat ik er niks mee kan.
Ik heb dan ook niet echt een vraag hier, maar ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven en misschien een luisterend oor vinden.

Pee