Kinderen
alle pijlers
Mijn zoon heeft geen vrienden
donderdag 27 oktober 2022 om 17:51
De titel bezorgt me buikpijn en tranen in mijn ogen. Maar het lijkt toch echt zo te zijn. Mijn lieve, vriendelijke, behulpzame en grappige zoon heeft geen vrienden. En waarom? Ik weet het niet.
Vanaf zijn jonge jaren heeft hij altijd graag met andere kinderen gespeeld. Er kwamen vriendjes over de vloer, er logeerde elk weekend wel iemand bij ons, of hij bij iemand anders. Op zeker moment destilleerde dat zich tot een groepje van zes leuke jongens.
Op medisch gebied hebben we vanaf drie jaar geleden veel getobd, maar niets waardoor hij er op sociaal gebied echt uit lag. Toen kwam corona. Hij was toen veertien. Een lastige tijd voor een puber die net zijn plaats in de wereld leert ontdekken. Mede daardoor is hij afgevloeid naar een schoolniveau lager, wat een andere school betekende. Na corona, of in ieder geval toen er weer wat meer mogelijk was, merkten we al dat er iets veranderd was. De andere jongens leken, althans een paar ervan, verder in hun ontwikkeling dan mijn zoon. Afspreken met grotere groepen, meiden, biertjes... mijn zoon was er niet klaar voor. Hij wilde het liefst dat alles nog bleef zoals het vroeger was. Af en toe deed hij zijn best en hij ging mondjesmaat mee met het een en ander. Maar het werd steeds minder. En nu heb ik het gevoel dat hij eruit ligt. Dat ze van alles doen samen, maar zonder hem.
Zoon is gesloten. Ik weet dus niet of er onenigheid is geweest of wat er is gebeurd. Of er überhaupt iets is gebeurd. Misschien vragen ze hem niet meer omdat hij nooit mee wil? Nu zag ik vier van hen onderweg naar een activiteit die mijn zoon heel leuk zou hebben gevonden. Ik denk niet dat ze hem gevraagd hebben.
En dat doet pijn.
Hij zit nu sinds kort op het mbo, waar hij een paar leuke mensen om zich heen heeft. Maar tot echte vriendschap leidt het (nog?) niet. Mijn zoon toont kleine tekenen van onzekerheid en angst voor afwijzing, maar lijkt verder niet echt ongelukkig.
Mijn man en ik voelen hetzelfde, maar zijn het voor het eerst oneens over wat we moeten doen.
Ik weet dat dit niet te beïnvloeden is, maar misschien zijn er hier toch nog nuttige tips te krijgen.
Wat kunnen we doen? Ik vind het zo verdrietig.
Vanaf zijn jonge jaren heeft hij altijd graag met andere kinderen gespeeld. Er kwamen vriendjes over de vloer, er logeerde elk weekend wel iemand bij ons, of hij bij iemand anders. Op zeker moment destilleerde dat zich tot een groepje van zes leuke jongens.
Op medisch gebied hebben we vanaf drie jaar geleden veel getobd, maar niets waardoor hij er op sociaal gebied echt uit lag. Toen kwam corona. Hij was toen veertien. Een lastige tijd voor een puber die net zijn plaats in de wereld leert ontdekken. Mede daardoor is hij afgevloeid naar een schoolniveau lager, wat een andere school betekende. Na corona, of in ieder geval toen er weer wat meer mogelijk was, merkten we al dat er iets veranderd was. De andere jongens leken, althans een paar ervan, verder in hun ontwikkeling dan mijn zoon. Afspreken met grotere groepen, meiden, biertjes... mijn zoon was er niet klaar voor. Hij wilde het liefst dat alles nog bleef zoals het vroeger was. Af en toe deed hij zijn best en hij ging mondjesmaat mee met het een en ander. Maar het werd steeds minder. En nu heb ik het gevoel dat hij eruit ligt. Dat ze van alles doen samen, maar zonder hem.
Zoon is gesloten. Ik weet dus niet of er onenigheid is geweest of wat er is gebeurd. Of er überhaupt iets is gebeurd. Misschien vragen ze hem niet meer omdat hij nooit mee wil? Nu zag ik vier van hen onderweg naar een activiteit die mijn zoon heel leuk zou hebben gevonden. Ik denk niet dat ze hem gevraagd hebben.
En dat doet pijn.
Hij zit nu sinds kort op het mbo, waar hij een paar leuke mensen om zich heen heeft. Maar tot echte vriendschap leidt het (nog?) niet. Mijn zoon toont kleine tekenen van onzekerheid en angst voor afwijzing, maar lijkt verder niet echt ongelukkig.
Mijn man en ik voelen hetzelfde, maar zijn het voor het eerst oneens over wat we moeten doen.
Ik weet dat dit niet te beïnvloeden is, maar misschien zijn er hier toch nog nuttige tips te krijgen.
Wat kunnen we doen? Ik vind het zo verdrietig.
vrijdag 28 oktober 2022 om 09:22
vrijdag 28 oktober 2022 om 09:38
Jouw verhaal geeft me weer wat moed, dank je wel.Grobbekuiken_ schreef: ↑28-10-2022 09:10Wow. Een groot deel van je op is (of eigenlijk was) alsof je het over mijn kind hebt.
Ik heb ook vaak gedacht 'waaróm?' en ja, dat deed pijn. Bovendien werd hij ook nog eens gepest op het vmbo (waar ook niet veel mee gedaan werd, hij moest zich maar aanpassen, dat soort shit, dus dat werkte ook niet mee).
Eenmaal op het mbo ging het al veel beter, nog niks spectaculairs maar er veranderde langzaam aan wel iets. Hij zat zelf duidelijk ook beter in zijn vel want deed iets wat ie heel graag wilde, met een klas vol gelijkgestemden.
Eenmaal aan het werk en na nog een tijdje fladderen en zo nu en dan toch nog op z'n bek gaan qua contacten heeft ie nu een leuk groepje vrienden om zich heen.
In grote lijnen wat Turquasi zegt eigenlijk, zo is het uiteindelijk hier verlopen. Dat gun ik jouw kind ook. Ze noemt jouw zoon dapper, en zo lees ik het ook. Denk ook dat het goed komt, het heeft alleen wat tijd nodig
Hij wordt niet gepest, goddank. Dat lijkt me echt vreselijk. Wat rot dat jouw kind dat mee heeft moeten maken.
vrijdag 28 oktober 2022 om 09:39
Snap ik. En echt ongelukkig komt hij niet over, maar ik heb wel het idee dat hij meer hier het beste van probeert te maken dan dat hij liever alleen is.Zonnebloem101 schreef: ↑28-10-2022 09:22Oef. Ik hoop dat mijn ouders gezien hebben dat ik zelf liever alleen was.
Als hij voetbalt, een bijbaan heeft en mensen op school waar hij mee spreekt is het toch niet zo dat hij geïsoleerd is ofzo. Ik vind het pas een probleem als hij er zelf niet happy mee is
vrijdag 28 oktober 2022 om 14:29
Mijn dochter heeft vanuit haar (eerste en huidige) bijbaan een hele leuke vriendengroep overgehouden waar ze ieder weekend mee afspreekt en leuke dingen mee doet. Is het natuurlijk wel handig dat het een bijbaan is waar veel mensen zijn van zijn eigen leeftijd. Ik weet niet of je zoon een bijbaan heeft? Maar misschien zoiets proberen?
vrijdag 28 oktober 2022 om 17:10
Ook weer herkenbaar. Zoon deed het ook zo en was ook niet persé ongelukkig ondanks het pesten.
Het is even zoeken voor ze en soms fladderen ze eerst een tijdje (dat deed zoon dus, duidelijk zoekend) maar uiteindelijk ontstaat er wel iets als (een) leuke vriendschap(pen).
vrijdag 28 oktober 2022 om 17:47
TO's zoon is/word niet gepest, hoezo ga je dan steeds situaties/kinderen vergelijken?
Hij is van school veranderd en dan veranderen contacten vaak ook en moet iemand soms gewoon even tijd aan zijn of haar kant hebben en verdiept er vanzelf wel ergens iets tot een vriendschap buiten school, daar heb je wel gelijk in.
Hij is van school veranderd en dan veranderen contacten vaak ook en moet iemand soms gewoon even tijd aan zijn of haar kant hebben en verdiept er vanzelf wel ergens iets tot een vriendschap buiten school, daar heb je wel gelijk in.
vrijdag 28 oktober 2022 om 17:51
Omdat dat mijn referentiekader is. Is dat echt zo vreemd? Zal wel dan.LuciFee2022 schreef: ↑28-10-2022 17:47TO's zoon is/word niet gepest, hoezo ga je dan steeds situaties/kinderen vergelijken?
Hij is van school veranderd en dan veranderen contacten vaak ook en moet iemand soms gewoon even tijd aan zijn of haar kant hebben en verdiept er vanzelf wel ergens iets tot een vriendschap buiten school, daar heb je wel gelijk in.
TO's zoon wordt idd godzijdank niet gepest, maar al het andere lijkt precies op zoon. Dat benoemen is erg omdat.......waarom precies? Omdat het 'm ondanks het pesten toch gelukt is? Goh...laat ik daar nou juist blij mee zijn.
vrijdag 28 oktober 2022 om 22:15
Ach, ik snap je gevoel 
best lastig om je kind zo te zien, maar je schrijft ook dat hij er niet direct onder lijdt. Probeer het wat tijd te geven, ik herken dit gevoel... (Zoon hier een stuk jonger, ligt goed in de groep, maakt deel uit van ' het trio van populaire jongens' maar wordt weleens niet voor een partijtje uitgenodigd en de andere twee wel. Dat steekt dan BIJ MIJ, maar hij heeft nergens last van. Dus ik weet heel goed dat hij een goed leven heeft, maar soms voelt dat anders...
Ik denk dat je jezelf wat meer tijd kan gunnen
Voordat mensen over de flos gaan en ivm woordkeuze: hij en zijn twee vrienden werden als ' het trio' benoemd door de moeder van een meisje uit de klas...
best lastig om je kind zo te zien, maar je schrijft ook dat hij er niet direct onder lijdt. Probeer het wat tijd te geven, ik herken dit gevoel... (Zoon hier een stuk jonger, ligt goed in de groep, maakt deel uit van ' het trio van populaire jongens' maar wordt weleens niet voor een partijtje uitgenodigd en de andere twee wel. Dat steekt dan BIJ MIJ, maar hij heeft nergens last van. Dus ik weet heel goed dat hij een goed leven heeft, maar soms voelt dat anders...Ik denk dat je jezelf wat meer tijd kan gunnen
Voordat mensen over de flos gaan en ivm woordkeuze: hij en zijn twee vrienden werden als ' het trio' benoemd door de moeder van een meisje uit de klas...
vrijdag 28 oktober 2022 om 22:51
Ik lees echt helemaal niks geks hoor. Hij is van school veranderd, ziet zijn oude vrienden nog op voetbal en dat gaat prima. Hij heeft het naar zijn zin op school en dat is prima, hij heeft een bijbaantje waar hij graag naartoe gaat en ook dat is prima.
Ik denk dat dit er gewoon bijhoort. Dingen veranderen, interesses veranderen en op die leeftijd al helemaal. Ik zie dat bij mijn kinderen ook. Van de hele groep van de basisschool spreken ze niemand meer, een paar echt goede vrienden nog van de middelbare school en het stik van de nieuwe vrienden op de uni. Ze proberen allebei de nieuwe vrienden een beetje te integreren in hun oude vriendengroep door af en toe een feestje te geven en dat loopt lekker. En vergeet niet, online blijven ze van iedereen op de hoogte he. Ik hoorde dochter laatst zeggen dat ze wat gaat drinken met haar vriendinnengroep van de basisschool. Een soort reunietje noemde ze het.
Echt ik zou de zorgen loslaten en hem lekker in zijn eigen tempo mensen om zich heen laten verzamelen waar hij zich in deze fase van zijn leven bij thuisvoelt.
Klein vraagje nog: hoe oud is je zoon nu? Ik schat een jaar of 16, klopt dat? Dan liggen de interesses echt enorm uit elkaar. De 1 wil nog de hele avond gamen op zijn kamer en de ander wil de clubs in om achter de meisen aan te gaan.
Ik denk dat dit er gewoon bijhoort. Dingen veranderen, interesses veranderen en op die leeftijd al helemaal. Ik zie dat bij mijn kinderen ook. Van de hele groep van de basisschool spreken ze niemand meer, een paar echt goede vrienden nog van de middelbare school en het stik van de nieuwe vrienden op de uni. Ze proberen allebei de nieuwe vrienden een beetje te integreren in hun oude vriendengroep door af en toe een feestje te geven en dat loopt lekker. En vergeet niet, online blijven ze van iedereen op de hoogte he. Ik hoorde dochter laatst zeggen dat ze wat gaat drinken met haar vriendinnengroep van de basisschool. Een soort reunietje noemde ze het.
Echt ik zou de zorgen loslaten en hem lekker in zijn eigen tempo mensen om zich heen laten verzamelen waar hij zich in deze fase van zijn leven bij thuisvoelt.
Klein vraagje nog: hoe oud is je zoon nu? Ik schat een jaar of 16, klopt dat? Dan liggen de interesses echt enorm uit elkaar. De 1 wil nog de hele avond gamen op zijn kamer en de ander wil de clubs in om achter de meisen aan te gaan.
zaterdag 29 oktober 2022 om 11:39
Mijn zoon was in die zin ook een laatbloeier en had geen enkele interesse in meisjes. Dat begint nu een beetje te komen. Als je zoon er zelf last van heeft, vindt hij ook wel een weg hierin. Het enige dat jij kunt doen is hem laten zijn wie hij is en hem helemaal accepteren zoals hij is. Als hij er geen last van heeft, des te beter.
edit: ik lees net je vindt dat hij geen ongelukkige indruk maakt en ook graag alleen is. Dan is het toch helemaal prima?
anoniem_637fde5445245 wijzigde dit bericht op 29-10-2022 11:41
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
10.34% gewijzigd
zaterdag 29 oktober 2022 om 11:46
nee dat klopt. Ik had het beter kunnen verwoorden. ik bedoelde meer: interesses liggen enorm uit elkaar en iedereen gaat op zoek naar zijn eigen mensen die passen bij zijn of haar interesses.
zaterdag 29 oktober 2022 om 21:16
Hoeveel vrienden heb jij zelf nog vanuit je jongere jaren? Ik heb maar 1 vriendin die terug gaat naar mn pubertijd. De rest is verloren gegaan in de tijd. Mijn andere vriendinnen zijn van studententijd en bijbanen. Als ouder kan je je veel zorgen maken maar de vraag is in hoeverre dat nodig is. Sommige vrienden zijn voor het leven en sommigen alleen voor een bepaalde tijd.
zaterdag 29 oktober 2022 om 22:24
Eens met Enthousiasteling. Op die leeftijd veranderen interesses. Dat is normaal en zorgt ervoor dat vriendschappen veranderen. En dat is moeilijk, maar uiteindelijk ook goed. Het geeft ruimte om je open te stellen voor nieuwe vrienden voor een nieuwe levensfase, maar dat kan even duren.
Ik herken dit uit mij eigen tienerjaren ook. Rond mijn 16e raakte ik ook mijn beste vriendin kwijt. Zij ging ineens stappen, had vriendjes etc. en ik was nog veel meer “kind”. Zij trok daardoor meer naar anderen. We bleven gewoon aardig naar elkaar en soort van vriendinnen. Maar afspreken in het weekend was er niet meer bij. Zij stond in de disco, ik zat thuis. En zelfs dingen die ook met mij konden, deed ze toen met haar nieuwe vriendinnen.
Een jaar later raakte ik zelf ook bevriend met een nieuwe groep, die veel beter bij mij paste qua interesses. En die fijne groep bleef, tot vandaag de dag.
Op basis van mijn ervaring zou ik zeggen: wees geduldig en probeer er niet te zwaar aan te tillen. Het klinkt alsof je zoon niet bewust wordt buitengesloten of gepest, maar dat hij even geen hecht vriendenclubje heeft. Hij zal vast wel gezellige interacties hebben op zijn nieuwe school, maar hechte vriendschappen sluiten kost tijd. Zo lang hij dingen doet die hij leuk vindt, komt hij vanzelf gelijkgestemden tegen.
Ik herken dit uit mij eigen tienerjaren ook. Rond mijn 16e raakte ik ook mijn beste vriendin kwijt. Zij ging ineens stappen, had vriendjes etc. en ik was nog veel meer “kind”. Zij trok daardoor meer naar anderen. We bleven gewoon aardig naar elkaar en soort van vriendinnen. Maar afspreken in het weekend was er niet meer bij. Zij stond in de disco, ik zat thuis. En zelfs dingen die ook met mij konden, deed ze toen met haar nieuwe vriendinnen.
Een jaar later raakte ik zelf ook bevriend met een nieuwe groep, die veel beter bij mij paste qua interesses. En die fijne groep bleef, tot vandaag de dag.
Op basis van mijn ervaring zou ik zeggen: wees geduldig en probeer er niet te zwaar aan te tillen. Het klinkt alsof je zoon niet bewust wordt buitengesloten of gepest, maar dat hij even geen hecht vriendenclubje heeft. Hij zal vast wel gezellige interacties hebben op zijn nieuwe school, maar hechte vriendschappen sluiten kost tijd. Zo lang hij dingen doet die hij leuk vindt, komt hij vanzelf gelijkgestemden tegen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
