Opname voor (suicidale) puber – hielp het?

Even een nieuwe nick aangemaakt in verband met mogelijke herkenning. Mijn 15 jarige zoon is vandaag in een psychiatrische kliniek hier in Zwitserland, waar we wonen, opgenomen. Hij was op zomerkamp en na een ruzie met een meisje, of een groep meisjes, heeft hij 's nachts een overdosis Concerta (ADHD medicatie) ingenomen – 12 pillen. De volgende ochtend heeft het kamp mij meteen ingelicht en na gesprekken met hem en met mij is besloten dat hij naar huis moest omdat ze zijn veiligheid niet konden waarborgen. Vandaag meteen naar de kinderarts, en die raadde een bezoek aan de spoedafdeling van het ziekenhuis. Zowel de arts als de psychiater daar hebben lang met hem gesproken en raadden aan om hem op te laten nemen. Ze vonden het risico op een hernieuwde poging te groot, en hij is waarschijnlijk al lang een stuk depressiever dan ik dacht. Hij blijkt al eerder een poging te hebben ondernomen met Paracetamol. Hij wilde niet zozeer dood, maar wel rust in zijn hoofd . Hij stemde in met de opname, hoewel het idee van 48 uur zonder telefoon nog het ergste leek. Fysiek is hij trouwens in orde, ondanks deze overdosis was zijn hartslag niet dramatisch te hoog.

Zo geschiedde, ik heb hem net weg gebracht en heb nog geen idee of hij een paar dagen, of weken moet blijven. Zit nu vooral met vragen. Hebben jullie ervaring met dit soort opnames, GGZ, privéklinieken, andere opties? Werkte het? Wat deed het met een kind? Wat volgt erna?

Eind van de zomer verhuizen we naar Nederland vanuit Zwitserland dus ik zal straks ook de GGZ moeten gaan navigeren. Het brak mijn hart om mijn jochie daar achter te laten.

Alle advies en tips zijn welkom. Ik ben trouwens alleen met hem, er is geen vader in beeld.

Solomio schreef: ↑

10-07-2025 21:47

Ow, wat een nare toestand.

Mijn jongste is 10 jaar geleden (hij was toen 13) ook opgenomen vanwege o.a. suïcidale gedachten. Zijn problematiek was dermate ernstig (autisme) dat hij daarna niet meer thuis is komen wonen. Eerst een behandelgroep, daarna een verblijfsgroep, daarna zelfstandig met intensieve ambulante begeleiding.
Hij is nu 24, niet meer suïcidaal geweest, maar het blijft een kind dat weinig plezier in zijn leven heeft.

Dit is mss niet direct wat je wilt horen.

Ik zou wel alvast proberen in Nederland contact te leggen met de gemeente waar jullie gaan wonen (hopelijk weet je dat al), want alle jeugdhulp wordt gefinancierd vanuit de gemeente en de wachtlijsten zijn niet mals.

Hopelijk knapt je kind snel op en kun je hem weer thuis halen.
Sterkte.

Ik ben blij dat je meteen reageerde, want ik "ken" je als ervaringsdeskundige op het forum. Zoon heeft - voor zover we weten - geen ASS, maar behalve ADHD wel enorm laag zelfbeeld, is verslavingsgevoelig en heeft een vrij beroerde start in het leven gehad (hij is bij zijn geboorte afgestaan en ik heb hem geadopteerd toen hij 2 was).

Ik zal inderdaad contact met de gemeente waar we gaan wonen opnemen, en zal alvast met de huisarts die ik heb gevonden afstemmen welke stappen ik verder moet zetten voor GGZ of CJG of wat er verder beschikbaar is. Goede tips, dank je!

Frizz schreef: ↑

10-07-2025 21:54

Ah wat verdrietig. Ik begrijp je zorgen. Wanneer kun je weer op bezoek, of is er een gesprek gepland?

Dank je, Eerste 48 uur geen bezoek of telefonisch contact met hem, dus pas weer op zaterdagavond / zondag. Wel vanmorgen even met de afdeling gesproken, hij heeft redelijk geslapen. Ze beginnen vandaag al met activiteiten en gesprekken.

ZuurSnoepje schreef: ↑

10-07-2025 21:58

Ik heb vier jaar in een gesloten acute opnamekliniek gewerkt, vanwege herkenbaarheid schrijf ik hier niet direct maar je mag me pb’en. Sterkte

Ik stuur je een PB!

NomenNesci0 schreef: ↑

10-07-2025 22:06

Ik heb ook geen tips to. Veel sterkte. Lijkt me intens verdrietig en onrustgevend.

Ik reageer alleen op 1 ding: denk je dat het verhuizen naar Nederland voor hem positief of negatief voelt en kan hebben bijgedragen aan escalatie?

Voor jou, en anderen die die link leggen: ja, ik vrees dat het er wel mee te maken heeft. Aan de andere kant is zeker het hele afgelopen schooljaar niet goed voor hem geweest. Hij zat op een school met allemaal "perfecte" kinderen (lees: met ouders met héél veel geld) en kon daar nooit aan tippen. Nederland is nieuw voor hem, en dus eng en spannend, maar ik denk wel dat het op de lange termijn een betere basis voor hem is dan hier. We zitten hier pas twee jaar (vanuit ander buitenland gekomen), de bedoeling was dat we hier tot zijn eindexamen zouden blijven maar met alle bezuinigingen in mijn sector is het financieel gewoon niet vol te houden.

En voor mij zijn de afgelopen dagen een bevestiging dat ik echt naar Nederland wil. Ik heb hier eigenlijk geen goed netwerk - ik heb de afgelopen uren meet steun gehad aan het Viva forum dan aan mensen in mijn omgeving hier! Ik mis mijn familie en vrienden in Nederland De medische zorg is fantastisch, hoewel andere protocollen dan in Nederland heb ik er het volste vertrouwen in dat hij hier de komende periode in goede handen is. Maar de rest van dit land voelt niet als "thuis", noch voor mij, noch voor hem.

yasmijn schreef: ↑

11-07-2025 06:32

Eens. Daar zit ik ook op.


Voor wat betreft de zorg, 2 van mijn Nederlandse vriendinnen wonen in CH. Zij zweren bij de zorg daar. Een van hen is psychiatrisch verpleegkundige, als je wilt, kan ik haar wel een berichtje sturen.

Wereldvrouwen heb ik inderdaad ook op FB, nog niet ingeroepen maar als ik zelf vastloop is dat wel een goed idee. In welke stad /kanton zit jouw vriendin? Mag ook via PB. Dank je!

Voor alle anderen die ervaringen hebben gedeeld - heel fijn te lezen dat in de meeste gevallen de crises toch op de één of andere manier zijn afgenomen. Ik zie zelf ook wel het nut van thuisblijven of "rooming in", maar om heel eerlijk te zijn geeft het feit dat ik hem niet 24/7 in de gaten moet houden ook een stukje rust om de komende periode weer energie te hebben.

Hij kan zo boos worden, van 0 naar 100 in een fractie van een seconde en na alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd heb ik daar nu niet de tools voor om adequaat op te reageren. Aan de andere kant ben ik ergens blij dat het dagenlang in zijn bed liggen scrollen op zijn telefoon, niets willen en om het minste geringste kwaad worden een reden heeft die we hopelijk kunnen behandelen, in plaats van lamlendig pubergedrag.