Puber en vriendschappen

Stientje schreef: ↑

14-10-2022 20:18

Door dit soort reacties heb ik geen zin meer om hier verder te schrijven. Wat een vooroordelen die je baseert op een paar stukjes tekst. Je hebt echt geen idee waar je het over hebt.

Bedankt aan iedereen die hier wel aardig reageert maar ik haak af want ik heb geen zin me te verdedigen. Ik heb al fijne reacties en tips gelezen en kan daar zeker wat mee!

Laat je niet wegjagen door één forumster. Zij reageert wel vaker heel bot. Die reactie staat inderdaad zoals je zegt: vol aannames.

En anders kaart je het aan in het brugklasserstopic. In zo'n kletstopic mag je toch best een keer een zorg delen die over je oudste gaat?

Ik herken het wel een beetje. Ik heb een zoon van zestien. Heeft jarenlang een leuk groepje van zes vrienden gehad, maar de laatste twee jaar, begonnen met corona, is het groepje een beetje uit elkaar aan het vallen. Pakweg de helft is verder dan mijn kind, en wil uit, drinken, grote groepen, meiden. Dat is niets voor mijn zoon, die wil dat niet en/of is daar niet aan toe. Er zijn nog wel twee andere jongens van dat groepje die daar ook niet zo in mee kunnen, maar toch merk ik dat het uit elkaar aan het vallen is. En mijn kind heeft er niet echt iets voor in de plaats.
Jammer, want het is een makkelijk kind in de omgang. Niet erg extravert, wel erg vriendelijk en behulpzaam. Gewoon echt een lief kind. En ik krijg altijd van leraren terug dat hij met iedereen leuk overweg kan. Alleen op één of andere manier vloeien daar toch niet echt vriendschappen uit voort.
Hij heeft een zeer beperkt sociaal leven op het moment en ik vind dat erg lastig voor hem. Ik weet niet hoe ik hem kan helpen.

Stientje schreef: ↑

14-10-2022 20:18

Door dit soort reacties heb ik geen zin meer om hier verder te schrijven. Wat een vooroordelen die je baseert op een paar stukjes tekst. Je hebt echt geen idee waar je het over hebt.

Bedankt aan iedereen die hier wel aardig reageert maar ik haak af want ik heb geen zin me te verdedigen. Ik heb al fijne reacties en tips gelezen en kan daar zeker wat mee!

Niks van aantrekken joh, is ook maar een mening.
Hopelijk vindt je kind een paar leuke vriendinnen, het is gewoon niet leuk je kind zo te zien.

Velvetlady schreef: ↑

14-10-2022 19:38

Wat erg! En denk maar niet dat het op het VMBO beter is. Het VMBO heeft niet voir niets een slechte naam en dan zeker haar ook al 10 -0 achterop om carrière te maken.

Ja ik vind het ook een twijfelachtige situatie hoor, alleen dochter denkt nu van: alles beter dan dit, en dan ben ik eerder klaas met 'de middelbare' ..Maar wel een papieren diploma in handen ipv overgang 3 naar 4 havo..

Zo lastig, ik denk inmiddels ook van: maak niet uit waar ze heen gaat als ze maar hier weg is...Maar ja waar doe je goed aan??

Je wordt er moedeloos van...

Stientje schreef: ↑

14-10-2022 13:53

Ze wil het wel. Gisteravond moest ze huilen en sprak ze uit dat ze het mist om een groepje vrienden te hebben om leuke dingen mee te doen.

Kijk, dat snap ik wel, dan breekt je hart wel een beetje. Ook als ik later lees dat ze zich echt buitengesloten voelt.

Jufjoke schreef: ↑

14-10-2022 20:22

Ik herken het wel een beetje. Ik heb een zoon van zestien. Heeft jarenlang een leuk groepje van zes vrienden gehad, maar de laatste twee jaar, begonnen met corona, is het groepje een beetje uit elkaar aan het vallen. Pakweg de helft is verder dan mijn kind, en wil uit, drinken, grote groepen, meiden. Dat is niets voor mijn zoon, die wil dat niet en/of is daar niet aan toe. Er zijn nog wel twee andere jongens van dat groepje die daar ook niet zo in mee kunnen, maar toch merk ik dat het uit elkaar aan het vallen is. En mijn kind heeft er niet echt iets voor in de plaats.
Jammer, want het is een makkelijk kind in de omgang. Niet erg extravert, wel erg vriendelijk en behulpzaam. Gewoon echt een lief kind. En ik krijg altijd van leraren terug dat hij met iedereen leuk overweg kan. Alleen op één of andere manier vloeien daar toch niet echt vriendschappen uit voort.
Hij heeft een zeer beperkt sociaal leven op het moment en ik vind dat erg lastig voor hem. Ik weet niet hoe ik hem kan helpen.

Wat verdrietig. Ik zou het ook niet weten.
Van wat ik van je vorige posts etc weet: een clubje of iets nog steeds geen optie qua energie? Misschien anders schaken of iets met kunst?

Surebaby schreef: ↑

14-10-2022 22:10

Wat verdrietig. Ik zou het ook niet weten.
Van wat ik van je vorige posts etc weet: een clubje of iets nog steeds geen optie qua energie? Misschien anders schaken of iets met kunst?

Hij zit op voetbal. Twee keer per week trainen en een keer wedstrijd, al ligt dat straks een tijdje stil. Dat is goed voor hem, in allerlei opzichten. En hij kan het ook prima met zijn teamgenoten vinden. Maar dat is ook het gekke: hij kan het altijd wel met diverse mensen goed vinden. Maar echt doorpakken naar een vriendschap.... Dat vindt hij dan toch moeilijk. Beetje angst voor afwijzing misschien.
Helaas is er niet echt ruimte voor nog een clubje, met school, stage en een bijbaan. Ook op school, hij is dit jaar begonnen op het mbo, heeft hij een paar klasgenoten waar hij leuk mee optrekt. Ik weet dat, werk op dezelfde school en kom het groepje regelmatig tegen. Maar het is nog niet zover dat hij met hen ook buiten school afspreekt. Ik denk dat hij dat niet goed durft of zo.
Maar inderdaad, ik word er wel verdrietig van, al maakt hij niet de indruk dat hij ongelukkig is. Maar hij is in zijn vrije tijd wel veel alleen, en ik gun hem zo dat hij echt een nieuw clubje mensen om zich heen heeft.
Lief dat je meedenkt.

Velvetlady schreef: ↑

14-10-2022 19:44

Het kan zijn dat ze daar zo mee zit omdat ze weet dat haar moeder andere verwachtingen van haar heeft.

2 vriendinnen js prima maar aan jouw posts te zien kan jij dat niet geloofwaardig aan haar overbrengen.

Je blijkbaar sowieso nogal hoge verwachtingen . Ze is begonnen op het gymnasium maat ook dat was te hoog gegrepen.

Ze was daar wel in staat om vriendinnen te maken dus ligt het niet aan haargebrek aan sociale vaardigheden dat ze nu geen groepje heeft.

Wat een vervelende reactie. Wie zegt dat TS per se wilde dat haar dochter naar het gymnasium ging? Misschien wilde haar dochter dit wel omdat haar vriendinnen erop zaten. En het reguliere vwo is echt niet makkelijker hoor. Ik heb zelf gymnasium gedaan maar leeftijdsgenoten die bijvoorbeeld vwo natuur en techniek volgden, hadden het echt niet eenvoudiger. Sterker nog: ik had naast de klassieke talen best wel een pretpakket.

En TS geeft toch aan dat dochter huilend naar haar toe komt. Het is wel een heel negatieve invulling over TS om te suggereren dat dat komt door haar verwachtingen.

Jufjoke schreef: ↑

14-10-2022 22:49

Hij zit op voetbal. Twee keer per week trainen en een keer wedstrijd, al ligt dat straks een tijdje stil. Dat is goed voor hem, in allerlei opzichten. En hij kan het ook prima met zijn teamgenoten vinden. Maar dat is ook het gekke: hij kan het altijd wel met diverse mensen goed vinden. Maar echt doorpakken naar een vriendschap.... Dat vindt hij dan toch moeilijk. Beetje angst voor afwijzing misschien.
Helaas is er niet echt ruimte voor nog een clubje, met school, stage en een bijbaan. Ook op school, hij is dit jaar begonnen op het mbo, heeft hij een paar klasgenoten waar hij leuk mee optrekt. Ik weet dat, werk op dezelfde school en kom het groepje regelmatig tegen. Maar het is nog niet zover dat hij met hen ook buiten school afspreekt. Ik denk dat hij dat niet goed durft of zo.
Maar inderdaad, ik word er wel verdrietig van, al maakt hij niet de indruk dat hij ongelukkig is. Maar hij is in zijn vrije tijd wel veel alleen, en ik gun hem zo dat hij echt een nieuw clubje mensen om zich heen heeft.
Lief dat je meedenkt.

Och zo herkenbaar, idd een aantal losse leuke contacten, maar er komt verder niet heel veel uit...En je gunt het ze zo om een paar echte vaste vrienden te hebben voor in die vrije tijd..Zo jammer..Ik vind het echt sneu om te zien dat mn dochter in de zomervakantie niet afspreekt omdat of kids zijn op vakantie of zijn al met hun vaste vriendin wat aan t doen ..

Hey
Wat rot dat je dochter zo verdrietig daar over is. Ik zelf had in mijn puberteit ook geen ruim sociaal leven en vond dat heel erg. Omdat je overal hoort dat dat zo hoort anders was je echt raar volgens de meiden van mijn klas. Uiteindelijk heeft in mijn geval mijn mentor mij gekoppeld aan een heel sociaal meisjes en die nam me mee in de pauzes. Iedereen dol gelukkig behalve ik want ik werd continu geconfronteerd dat ik deze situaties lastig vond. Ik ben uiteindelijk van de havo teruggezakt naar het vmbo en pas op mijn tweede mbo vond ik aansluiting met mensen met gelijkwaardige hobbies en had ik een echt vriendengroepje maar toen was ik al 19. Mijn moeder benadrukte altijd dat gelukkig zijn met je zelf alleen een groter goed is dan een heleboel vrienden om je heen hebben. En benadrukte dat je beter 1 vriend kunt hebben die je midden in de nacht mag bellen dan 10 vrienden om mee naar de bios te gaan maar als er wat is dat ze niks van zich laten horen. Ik vind het nu nog wel eens jammer dat ik maar een echte vriendin heb. Maar kwam er laatst achter dat twee vriendinnen die ik als kennisen beschouwde mij wel echt als vriendin zagen juist omdat ik altijd voor de klaar sta. Ik heb overigens het syndroom van Asperger dus bij mij is mijn gebrek aan sociale vaardigheden wel ergens vanaf te leiden. Maar zoals mijn man altijd zegt de wereld is gebouwd door extraverte personen en de introverte houden hem draaiende. Mijn man is een typische nerd heeft een baan achter de computer bijhorend steriotype uiterlijk. Geen vrienden ook totaal geen behoefte aan. En zijn moeder heeft er juist zijn hele puberteit alles aangedaan om dat te veranderen. Is van de ene cursus naar de andere gesleept. Moest op stoere teamsporten want dan zou hij vanzelf wel vrienden maken. Nu de druk eraf is is hij een stuk gelukkiger.

Onze kids zijn nog jonger maar mijn oudste heeft een groepje van 10 vriendjes en is super verlegen. Terwijl mijn middelste met iederen kan samenwerken super behulpzaam is maar hij heeft maar 1 vriendje en dat vind hij meer dan genoeg. En dat is prima.

Probeer eens aan je dochter te vragen wat ze mist want door insta en Snapchat ligt erbij die kids ook een enorme. Zo moet het zijn druk. Maar gezellig naar de bios of ergens wat eten kan net zo leuk zijn met een of twee vriendinnen dan met 20. Probeer haar zelfvertrouwen te vergroten laat zien dat ze mag zijn wie ze is. Misschien komen de vriendinnengroepen straks vanzelf maar het is ook goed als dat niet gebeurt want zei is goed zoals ze is.

TO, je schrijft dat je haar wil stimuleren, maar ik denk dat dit averechts werkt. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij is jouw rol om er te zijn voor haar, te luisteren naar haar. En je kunt heus eens een tip geven, maar het moet toch uit haar zelf komen.
En er niet te veel bovenop zitten. Ik snap dat dit lastig is, maar elk mens moet het toch zelf ontdekken in het leven.

Het had bij mij in elk geval averechts gewerkt als mijn moeder zich er mee bemoeide of mij zou stimuleren.

KooktMetKnoflook schreef: ↑

14-10-2022 12:14

Dit is één van de dingen die ze leren op de middelbare; dit is ook hoe ze zelf is.

Niet doen: Tips geven over mensen aanspreken ofzo. Dan projecteer je iets op haar dat haar niet ligt.

Wel doen: Stel af en toe je huis open voor een klein feestje met een klein groepje (of misschien alleen die 2); film kijken, lekker eten, zwemmen, makeup-party; en daarna logeren.
Schep de juiste omstandigheden en laat de social bonding spontaan ontstaan.

Wie moet dat kind daar dan voor uitnodigen? Iemand uitnodigen is voor velen het moeilijkste dat er is!

Creatieveling schreef: ↑

15-10-2022 08:42

TO, je schrijft dat je haar wil stimuleren, maar ik denk dat dit averechts werkt. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij is jouw rol om er te zijn voor haar, te luisteren naar haar. En je kunt heus eens een tip geven, maar het moet toch uit haar zelf komen.
En er niet te veel bovenop zitten. Ik snap dat dit lastig is, maar elk mens moet het toch zelf ontdekken in het leven.

Het had bij mij in elk geval averechts gewerkt als mijn moeder zich er mee bemoeide of mij zou stimuleren.

Dit probeer ik ook zo. Het laatste wat ik wil is mijn kind het gevoel geven dat hij niet goed is zoals hij is. We zullen erop moeten vertrouwen dat het zijn weg wel vindt.

Stientje schreef: ↑

15-10-2022 08:00

Jullie hebben gelijk, ik zal de negativiteit negeren. Vooral omdat er lieve reacties met zoveel herkenning zijn!

Misswold en Jufjoke: wat kan je je machteloos voelen als moeder als je ziet dat je kind niet 100% gelukkig is he? Je gunt je echt een rijk sociaal leven in hun puberteit en het is pijnlijk om te zien als dat niet lukt en ze daar last van hebben.

Missworld: zo’n schoolwissel is ook pittig. Ik neem aan dat ze dit zelf heel graag wil?
Mijn dochter had zelf bewust gekozen voor een specifiek gymnasium om redenen die achteraf niet de juiste bleken. Ze had gewoon dik VWO advies dus er was voor ons geen reden om aan te nemen dat ze het niet aan zou kunnen. Maar ze bleek niet handig met Latijn, de brugklas was een coronajaar, en mede daardoor verdronk ze helemaal.
De schoolwissel was in veel opzichten goed maar in sociaal opzicht helaas niet. Bij jouw kind zou het misschien wel het tegenovergestelde kunnen zijn, maar dat weet je uiteraard nog niet..

Wat betreft de oppervlakkigheid van vriendschappen: mijn dochter is introvert, rustig en lief, en daarom heeft ze juist niet van dat soort vriendschappen. Ik hoor van haar ook wel regelmatig dat er gedoe is in de populaire groepjes, en misschien is het daarom wel een zegen dat ze daar niet in zit.
Ze is met ons buurmeisje heel hecht, maar ze zien elkaar helaas niet super veel (buurmeisje heeft co-ouderschap en heel veel hobbies) maar ik ga wel weer mijn best doen die vriendschap zoveel mogelijk te stimuleren denk ik..

Ik snap je bezorgdheid heel goed, zeker omdat ze zelf met haar verdriet hierover komt. In die zin denk ik dus niet, zoals een aantal users hier oppert, dat jij jouw zienswijze op haar projecteert.

Toch zou ik uitkijken met jouw idee van een rijk sociaal leven al te veel te ventileren, ook al is het natuurlijk positief dat je haar iets gunt.
Dit kan onbewust en onbedoeld toch haar verdriet versterken.