Scheiden vanwege kinderwens, advies/ervaringen

Fiene89 schreef: ↑

28-12-2022 12:45

Bij hele moeilijke keuzes probeer ik mezelf weleens voor te stellen als ik 80 ben en terugkijk op mijn eigen leven. Waar zou ik dan absoluut met voldoening op terugkijken? Komen kinderen in dat rijtje voor dan zou ik nu voor mezelf tijdslimiet nemen om er met mijn vriend uit te komen, en daarna voor mezelf kiezen (ook al betekent dat uit elkaar).

Dit is precies wat ik voor mezelf gedaan heb toentertijd. Ik heb tegen mijn toenmalige vriend gezegd dat hij hetzelfde moest doen. Dat beeld was op ‘het moment’ ook het uitgangspunt voor ‘het gesprek’. Helaas lag ons beeld (dus) te ver en onverenigbaar ver van elkaar…..

biekoe schreef: ↑

28-12-2022 11:23

TO vraagt om ervaringen in haar openingspost, mijn ervaring is heftig geweest.
Jaren geleden heb ik mezelf een deadline gesteld, voor een bepaalde datum moest ik voor mezelf besluiten wat ik wilde. Het werd: kiezen voor mezelf en kans op een gezin maar ook mijn relatie beëindigen…wat een verdriet heb ik gehad!!!
Na een paar jaar een leuke man ontmoet en nu heb ik een geweldig gezin. Mijn partner van toen zie ik nog wel eens, hij is nog steeds alleen maar vindt dat prima. Hij vindt het voor mij ook fijn dat ik nu, jaren later, een gezin heb.
Toen ik de datingwereld inging vond ik het wel lastig, niet op zoek naar een zaaddonor maar naar een partner. Ik had het gevoel dat er met koeienletters: “kinderwens” op mijn voorhoofd stond. Blijkbaar viel het wel mee. Uiteindelijk had ik meer geduld toen het puntje bij paaltje kwam en wilde mijn man eerder stoppen met voorbehoedmiddelen dan ik.
Nu alle partijen gelukkig.

Ik had mezelf ook deze “deadline” gesteld, al was mijn situatie anders. Ik had namelijk geen partner, maar wel een kinderwens.

Op mijn 32e besloot ik daarom een bewust alleenstaande moeder te worden. Dit had ik al vanaf m’n 30e voorbereid en op mijn 32e had ik dan eindelijk de stap naar de huisarts gezet, was gestopt met de pil en was mijn familie op de hoogte.

Ik stopte ook met daten zodat ik op mijn kinderwens kon focussen en omdat ik ook het idee had dat het woord kinderwens op mijn voorhoofd stond geschreven. Dus in jouw situatie was ik denk ik ook voor mijn kinderwens gegaan.

Hoe het bij mij afliep (bizar verhaal):
- ik werd straalverliefd op een man toen ik net 2 maanden in het traject zat.
- ik ging in allerijl weer aan de pil zodat ik met deze man kon daten (hij wil natuurlijk niet in de datefase al een kind), mijn artsen en familie verbijsterd achterlatend
- mentaal deed dit natuurlijk wel wat bij mij dus ik vertelde mijn vriend over de situatie en kon bij hem m’n ei kwijt
- 6 maanden later stelde mijn vriend voor de anticonceptie te stoppen. Hij gaf aan er vanaf dag 1 erover te hebben nagedacht of hij dit wilde met mij aangezien hij wist wat de situatie was voor ik met hem begon
- 2 maanden later was ik zwanger

Uiteindelijk kind op mijn 34e, getrouwd en nu aan het proberen voor kind 2.

Iedereen blij
Al had ik toentertijd geen idee hoe ik mijn liefdesleven moest regelen terwijl je sl bezig bent met in je uppie een kind krijgen.

Mijn advies: je hart volgen (dus voor het kind gaan) en zien waar het schip strandt. In mijn geval kwam de rest ook toen op zijn pootjes terecht (met een beetje reuring)

Lijkt me ook goed om het gesprek te voeren om te zien wat er bij hem qua redenen zitten.
Veel sterkte met je keuze.

Ik kwam erachter dat mijn kinderwens toch niet zo sterk was als ik dacht. Nu mijn vriendinnen baby's hebben vind ik het gek dat ze in een andere situatie zitten, het zal niet makkelijk worden op sommige momenten, hun leven is nu anders dan de mijne. Maar met heel veel van hun gespreksonderwerpen denk ik: mijn god, hier wil ik niet mee dealen. En hun kids zijn kerngezond tot nu toe.

Maar als ik juist te sterk had gevoeld 'dit wil ik wel' was ik mogelijk toch weggegaan bij mijn partner.

Abeltje013 schreef: ↑

27-12-2022 15:18

Ik ben zo bang dat ik spijt ga krijgen als ik niet voor een kindje ga.

Ik ken iemand. Zij is nu halverwege de 50. Twintig jaar geleden wilde zij graag een kind. Hij, een stuk ouder dan zij, wilde dat niet. Zij koos voor de liefde. Hij heeft inmiddels een kind bij een ander. En zij heeft lege handen.

Nu zeg ik niet dat jouw situatie ook zo verloopt. Wel zou ik bij een intense kinderwens altijd daarvoor kiezen.

Persoonlijk vind ik het zelfs zo dat als de ander echt niet wil, deze zo mans (of vrouw) genoeg moet zijn om de ander los te laten om die wens te realiseren.

-April- schreef: ↑

29-12-2022 04:36

Op mijn 32e besloot ik daarom een bewust alleenstaande moeder te worden. Dit had ik al vanaf m’n 30e voorbereid en op mijn 32e had ik dan eindelijk de stap naar de huisarts gezet, was gestopt met de pil en was mijn familie op de hoogte.

Ik stopte ook met daten zodat ik op mijn kinderwens kon focussen en omdat ik ook het idee had dat het woord kinderwens op mijn voorhoofd stond geschreven. Dus in jouw situatie was ik denk ik ook voor mijn kinderwens gegaan.

Toen ik mijn man leerde kennen, twee jaar na de breuk met mijn ex, had ik die deadline ook voor ogen.

Je blijft ook je leven lang geconfronteerd worden met een niet vervulde kinderwens.

Want op een gegeven moment worden vriendinnen oma en wordt er weer volop over de kleinkinderen gepraat. En ook dat maak je dan niet mee.