Secundaire kinderloosheid

Ik ben zelf een enig kind, en daarna secundaire kinderloosheid bij mijn ouders.

Wat ik je vooral graag mee wil geven is dat jouw ervaring en die van je kind heel verschillend zijn. Wat voor jou een groot verdriet is en mag zijn, hoeft dat voor je dochter niet te zijn. Het risico is dat je jouw verdriet tot haar verdriet gaat maken. Dat het zo jammer is voor haar, en dat zij nu een sibling mist, dat dat zo zielig is etc. Maar dat hoeft voor haar helemaal geen diep gemis te zijn zoals jij dat ervaart. Voor kinderen is het leven vaak gewoon zoals het is.

Ik heb wel 100.000 keer de vraag gekregen of ik het erg vond dat ik enig kind was, en dan zei ik altijd dat ik dat niet vond, want het was wel lekker rustig en ik wist toch niet of die niet-bestaande broer of zus überhaupt leuk zou zijn? Eerlijk gezegd vond ik het constant die vraag krijgen een van de irritantste dingen van enig kind zijn.

Misschien vindt ze het (later) wel jammer, dat kan, maar ook dan hoeft dat niet heel diep te zitten. En misschien vindt ze het wel best. Dat was voor mij ook het geval. Mijn band met mijn ouders was onwrikbaar, en ik denk dat dat te maken heeft met het enig kind zijn.

Mijn ouders dachten er wel over na: we gingen bijvoorbeeld vaak met een ander gezin met kinderen samen op vakantie, of er ging een vriendinnetje mee naar een pretpark, zodat ik op dat soort momenten wel iemand had om mee te spelen.

Maar nu mag er eerst plaats zijn voor jouw verdriet, want dat is wel heel vers! Sterkte!

Heey to, wat verdrietig.
Bij ons is het ook bij 1 kind gebleven omdat een tweede niet is gelukt. Ik was twee keer even zwanger, maar beide keren resulteerde dit in een miskraam. In een vroeg stadium weliswaar, maar in die paar weken dat ik even zwanger mocht zijn van de tweede gaat je brein toch op hol en ga je in je hoofd alles plannen en bedenken wat met de komst van een broertje of zusje te maken heeft. En dan komt de enorme teleurstelling.. Wij hebben toen ook besloten om er een streep onder te zetten, want het is emotioneel niet vol te houden.

Het is inmiddels ruim vier jaar geleden en ik kan oprecht zeggen dat ik er vrede mee heb. Wat voor mij hielp was veel info opzoeken over enig kinderen, om zo te lezen dat de meeste enig kinderen niks missen en vaker een goede band hebben met hun ouders.
Zoon is inmiddels vijf jaar. Hij heeft wel eens gevraagd waarom hij geen broertje of zusje heeft. Dan zeggen we dat papa en mama dat ook graag wilden, maar dat dat niet is gelukt. En dat we heel gelukkig zijn met zn drieën. En toen was het goed voor hem.

En verder, cliche maar waar; tijd heelt wonden. Wees niet hard voor jezelf, jij hebt niet gefaald, je kan er niks aan doen. Sterkte!