Kinderen
alle pijlers
Selectieve angst voor vreemden
woensdag 17 april 2024 om 20:32
Ons kind van vier laat vrij heftig gedrag zien bij aanraking door personen die ze niet goed kent. Zo is kind een keer volledig in paniek geraakt omdat de gastouder van de jongste met haar handen op de schouder kind wegleidde bij de woonkamer (ruimte was net opgeruimd). Ze bedoelde het goed, was vriendelijk maar wel duidelijk. Kind raakte helemaal over de rooie. Ander voorbeeld, tijdens verjaardag wurmt kind zich tussen tafel en bank door. Een gast pakte een arm om te voorkomen dat kind zou vallen. Weer enorme paniek dat zich uit in ontroostbaar huilen en zich aan me vastklampen.
Nu is mijn eerste gedachte, die mensen hoeven kind helemaal niet aan te raken. Maar in de praktijk gebeurd dit soms toch. Ik kan het niet altijd voorkomen. Het zijn ook geen totale vreemden. Beide personen heeft ze weleens eerder gezien. Zeker de gastouder.
In de titel heb ik haar angst selectief genoemd omdat kind dit gedrag dus niet altijd en bij iedereen laat zien.
Wie herkent dit gedrag? En heeft tips om hiermee om te gaan?
Nu is mijn eerste gedachte, die mensen hoeven kind helemaal niet aan te raken. Maar in de praktijk gebeurd dit soms toch. Ik kan het niet altijd voorkomen. Het zijn ook geen totale vreemden. Beide personen heeft ze weleens eerder gezien. Zeker de gastouder.
In de titel heb ik haar angst selectief genoemd omdat kind dit gedrag dus niet altijd en bij iedereen laat zien.
Wie herkent dit gedrag? En heeft tips om hiermee om te gaan?
donderdag 18 april 2024 om 09:00
Allemaal dingen die de mijne echt niet deed. Vaak dénken volwassenen het wel, dat ie zoiets gaat doen en dat ze wel moeten handelen.
Maar doorgaans kan je gewoon praten met en tegen kinderen, alsof het mensen zijn zeg maar.
•
donderdag 18 april 2024 om 09:03
Ja dat was verkeerd inderdaad. Wisten zij niet destijds, maar dat was het wel. Kijk maar eens naar de cijfers over gehechtheid bv.Jesco schreef: ↑18-04-2024 08:47Zelf heb ik geen kinderen dus ik begeef mij waarschijnlijk op glad ijs, echter als ik enkele reacties lees denk ik: slaan we niet een beetje ver door? Trauma, emoties, rollenspellen met knuffels, hand boven de navel leggen etc.
Als ik dan denk aan de verhalen mijn ouders, schoonouders etc. De oudere generatie. Opgegroeid in gezinnen van soms 10+ kinderen. Hard werken, weinig geld/luxe, geen tijd voor gezeur, eten wat de pot schaft (of anders niet), wellicht nog een draai om de oren ook af en toe. Psychologen en labeltjes hadden ze nog nooit van gehoord en waarschijnlijk ook niet in overweging genomen. Deze mensen zijn allemaal prima terecht gekomen. Was dit dan achteraf de verkeerde opvoedkundige aanpak? Soms krijg ik het idee dat elke karaktereigenschap van een kind zorgvuldig, al dan niet met behulp van zorgverleners, benoemd en uitgeplozen moet worden om het vervolgens te kunnen labelen.
Van een afstand lijkt iedereen wellicht prima terecht te zijn gekomen, maar weet jij wat er in hun binnenwereld afspeelt?
•
donderdag 18 april 2024 om 09:08
Nee dat weet ik niet, maar krijg de indruk dat ze verder niet als (psychisch) zorgbehoevend door het leven gaan. Ik wil overigens niet beweren dat het vroeger perse beter was. Wel krijg ik de indruk dat (sommige) kinderen door hun ouders zo "uniek" worden gemaakt waardoor ze juist kwetsbaar opgroeien, of erger, als prinsjes en prinsesjes die zich niet meer laten corrigeren en daardoor strontvervelend worden, in mijn ogen. Zie dat laatste fenomeen bij mijn eigen zwager/schoonzus.
.
donderdag 18 april 2024 om 09:14
die oudere generatie die massaal te veel drinkt en gruwelijk hoeveelheden AD nodig heeft??Jesco schreef: ↑18-04-2024 08:47Zelf heb ik geen kinderen dus ik begeef mij waarschijnlijk op glad ijs, echter als ik enkele reacties lees denk ik: slaan we niet een beetje ver door? Trauma, emoties, rollenspellen met knuffels, hand boven de navel leggen etc.
Als ik dan denk aan de verhalen mijn ouders, schoonouders etc. De oudere generatie. Opgegroeid in gezinnen van soms 10+ kinderen. Hard werken, weinig geld/luxe, geen tijd voor gezeur, eten wat de pot schaft (of anders niet), wellicht nog een draai om de oren ook af en toe. Psychologen en labeltjes hadden ze nog nooit van gehoord en waarschijnlijk ook niet in overweging genomen. Deze mensen zijn allemaal prima terecht gekomen. Was dit dan achteraf de verkeerde opvoedkundige aanpak? Soms krijg ik het idee dat elke karaktereigenschap van een kind zorgvuldig, al dan niet met behulp van zorgverleners, benoemd en uitgeplozen moet worden om het vervolgens te kunnen labelen.
donderdag 18 april 2024 om 09:17
donderdag 18 april 2024 om 09:17
Ik ken ze persoonlijk niet.Lila-Linda schreef: ↑18-04-2024 09:14die oudere generatie die massaal te veel drinkt en gruwelijk hoeveelheden AD nodig heeft??
.
donderdag 18 april 2024 om 09:18
donderdag 18 april 2024 om 09:19
Dat wil ik geenzins ontkennen, het is een omslag door de generaties heen denk ik.Frizz schreef: ↑18-04-2024 09:17Ik zou zeggen lees je er eens over in. En bedenk je dat cijfers over psychische zorgbehoefte niet toereikend zijn, ook werkloosheid en ziekte hebben een correlatie met hechting en psychisch welbevinden.
Grenzen herkennen en kunnen aangeven is van wezenlijk belang in je volwassen leven.
.
donderdag 18 april 2024 om 09:21
De meeste mensen leren van de fouten van hun ouders.
Het mooiste wat je kunt worden voor je kind, is de ouder die jezelf nodig had gehad
Dat is geen ouder die alles goed vindt, maar wel een ouder die wil luisteren naar het specifieke kind. En de behoeftes wil zien, die het kind heeft om een stabiele volwassene te worden.
donderdag 18 april 2024 om 09:37
Lila-Linda schreef: ↑18-04-2024 09:21De meeste mensen leren van de fouten van hun ouders.
Het mooiste wat je kunt worden voor je kind, is de ouder die jezelf nodig had gehad
Dat is geen ouder die alles goed vindt, maar wel een ouder die wil luisteren naar het specifieke kind. En de behoeftes wil zien, die het kind heeft om een stabiele volwassene te worden.
Heel mooi gezegd. Ik maak me dan ook niet zo druk om het feit dat m’n kind openlijk zo van slag raakt van ongewenste aanraking. Want dat heb ik liever dan twijfels over wat je een ander wel en niet bij jezelf mag laten doen, en wat je wel en niet fijn vindt.
•
donderdag 18 april 2024 om 09:47
Van slag raken, schrikken van iemand die je zomaar aanraakt, ik vind dat heel logisch. In de situaties die je omschrijft gaat het ook om correcties. Zowel mijn oudste als ik toen ik een kind was ervaarden bij correcties van vreemde mensen enorme schaamte. Iemand anders had zomaar gezien dat jij iets deed wat niet slim was. Wij reageerden dan vrij bangig, wegduikerig, maar als je vier bent, zou het best kunnen dat je veel emoties tegelijkertijd voelt en dat boos worden de makkelijkste manier om ermee om te gaan is.
Ik praatte er altijd maar gewoon over. "Adelheid, we doen allemaal wel eens onhandig. De buurvrouw van tante Ellen was bang dat je je pijn zou doen, daarom hield ze je tegen. Dat bedoelde ze juist goed."
Kan me niet zoveel schelen dat mensen dat zijig vonden. Ik wilde namelijk wel dat ze de nuance zouden zien tussen aanraking is altijd goed en aanraking is altijd fout. Ze moesten wel de baas blijven over hun eigen lijf, maar niet de huisarts voor haar muil slaan.
Ik praatte er altijd maar gewoon over. "Adelheid, we doen allemaal wel eens onhandig. De buurvrouw van tante Ellen was bang dat je je pijn zou doen, daarom hield ze je tegen. Dat bedoelde ze juist goed."
Kan me niet zoveel schelen dat mensen dat zijig vonden. Ik wilde namelijk wel dat ze de nuance zouden zien tussen aanraking is altijd goed en aanraking is altijd fout. Ze moesten wel de baas blijven over hun eigen lijf, maar niet de huisarts voor haar muil slaan.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
donderdag 18 april 2024 om 10:14
Kan je als kind gekalmeerd is met haar praten over dit soort incidenten? Want dar de emotie er is kan je weinig aan doen, maar achteraf uitleggen waarom volwassene dat deed en vragen waarom kind zo heftig reageert kan wellicht wel wat inzicht opleveren? Zo niet dan zou ik sowieso dat soort gesprekjes blijven voeren. Want de voorbeelden zijn zaken die niet te voorkomen zijn (zeker die van de verjaardag niet) en komen voort uit goede intenties. Zou fijn zijn als kind daar niet zo heftig op reageert.
Overigens vind ik het voorbeeld van de gastouder ook klinken als boosheid over begrenzing. Als een kind niet luistert zal je soms als volwassene moeten ingrijpem door kind tegen te houden oid. Dat heb ik met kind af en toe ook. Mag ze boos ovet worden, en ik erken die emotie ook en leg uit waarom ik iets deed. Maar dat betekent niet dat ik er mee ga stoppen om haar (liefdevol) te begrenzen.
Overigens vind ik het voorbeeld van de gastouder ook klinken als boosheid over begrenzing. Als een kind niet luistert zal je soms als volwassene moeten ingrijpem door kind tegen te houden oid. Dat heb ik met kind af en toe ook. Mag ze boos ovet worden, en ik erken die emotie ook en leg uit waarom ik iets deed. Maar dat betekent niet dat ik er mee ga stoppen om haar (liefdevol) te begrenzen.
donderdag 18 april 2024 om 11:42
Nou, dat is wel weer het andere uiterste.Ceester schreef: ↑18-04-2024 01:43Ik zou ontzettend trots zijn op mijn vierjarige ( hij is nu tien) als hij dit gedrag zou laten zien. Niet fixen!
Stel je voor dat jij bij je schouders wordt gepakt en ergens wordt weg geleid? Geeft toch een rotgevoel en mijn hartslag zou ook omhoog gaan als het bij mij zou gebeuren.
Of stel je voor dat jij tussen twee stoelen doorloopt en iemand pakt je bij de arm?
De redenen van de mensen in kwestie doen er niet toe...
Het enige wat je kunt doen is met je dochter de blinde paniek bespreken en met de volwassene die het op dat moment verkeerd doet, dat hij of zij dat niet moet doen. Als ik dit onverhoopt zou doen, zou ik mijn excuses aanbieden aan het kind...
Hysterisch gaan huilen als iemand hem aanraakt zou ik zorgelijk vinden
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 18 april 2024 om 14:30
In het kader van het zijn net mensen: kinderen zijn niet allemaal hetzelfde. Ik vind het voor jou heel fijn dat jouw kind dat niet deed, maar andere kinderen doen dat wel.
donderdag 18 april 2024 om 14:35
Dit vroeg ik mij ook af. In de twee voorbeeldsituaties werd het kind aangeraakt om haar te corrigeren/beletten. Is het wel de aanraking op zich, of is het het corrigeren of een de combinatie van de twee?fryskefaam schreef: ↑18-04-2024 08:15Is het angst voor aanraken of het nog niet om kunnen gaan met ergens in belet worden.
donderdag 18 april 2024 om 14:54
Oh, dus als een kind naar iets graait op tafel waar ook hete thee oid staat, dan moet je denken ‘dat doet het kind van Frizz echt niet, dus laat maar gaan’. En daarna tegen kind zeggen ‘pas je op, er staat hete thee en als je dat over je heen krijgt doet het pijn/verbrand je/moet je naar de dokter’.
Of als je een kind ziet vallen richting de punt van de tafel. Op het punt staat de weg op te rennen.
En dat allemaal in een split second als je het ziet gebeuren.
Dan mag je mij een vreselijke tante/buurvrouw vinden, maar ik hou het kind dan wel tegen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 18 april 2024 om 15:20
Is het gedrag nieuw of had ze het altijd al?
Mijn oudste had sinds de peuterleeftijd dat ze compleet overstuur kon raken als ze door een (relatief) vreemde gecorrigeerd werd. Soms ook als het niet eens corrigeren was, maar ze het wel zo ervaarde.
Er was bij haar geen link met aanraking. Meestal alleen verbaal en diegene deed eigenlijk nooit boos, alleen 'hé dat mag niet' en vervolgens ging ze compleet uit d'r stekker: huilen / schreeuwen.
Correcties door bekenden waren geen probleem, dan reageerde ze normaal.
Bij mijn kind is het vanzelf over gegaan. Tegen een jaar of 6 kwam het nooit meer voor. Ik heb daar niks voor gedaan, omdat het niet zo vaak voorkwam. Nu heeft ze ADHD diagnose, dus misschien kwam het bijzondere gedrag daardoor.
Als je kind ouder wordt zal het ook vanzelf steeds minder aangeraakt worden door volwassenen.
Mijn oudste had sinds de peuterleeftijd dat ze compleet overstuur kon raken als ze door een (relatief) vreemde gecorrigeerd werd. Soms ook als het niet eens corrigeren was, maar ze het wel zo ervaarde.
Er was bij haar geen link met aanraking. Meestal alleen verbaal en diegene deed eigenlijk nooit boos, alleen 'hé dat mag niet' en vervolgens ging ze compleet uit d'r stekker: huilen / schreeuwen.
Correcties door bekenden waren geen probleem, dan reageerde ze normaal.
Bij mijn kind is het vanzelf over gegaan. Tegen een jaar of 6 kwam het nooit meer voor. Ik heb daar niks voor gedaan, omdat het niet zo vaak voorkwam. Nu heeft ze ADHD diagnose, dus misschien kwam het bijzondere gedrag daardoor.
Als je kind ouder wordt zal het ook vanzelf steeds minder aangeraakt worden door volwassenen.
donderdag 18 april 2024 om 15:24
donderdag 18 april 2024 om 15:30
donderdag 18 april 2024 om 15:33
donderdag 18 april 2024 om 15:35
Hier was altijd wel een link puur met ongevraagd/onverwachts aanraken en helemaal niets te maken met corrigeren ofzo. Mijn jongste schrikt ook vaak gewoon als mensen onverwachts gaan knuffelen of aaien ofzo. Vreselijk vindt ze het.
En nooit over gegaan.ij mij ook niet, gewoon je handen thuishouden graag zeker onverwachts.
En ja daar hangen ook labels aan ondertussen.
Maar vaak zijn ook gewoon kinderen die last hebben van sensorische dingen, niet alleen die met labels.
Aanraken kan daar een van zijn. En nee niet ieder kind krijgt dan later een label hoor.
En het worden ook geen verwende kinderen als je als ouder zorgt dat mensen ze niet steeds zomaar aanraken. Of dat je er een heel hulptraject van maakt en je over hun grenzen wil gaan.
En wederom ik heb het niet over een kind vastpakken als ze de straat oprennen voor een auto of de koffie ondersteboven struikelen.
En nooit over gegaan.ij mij ook niet, gewoon je handen thuishouden graag zeker onverwachts.
En ja daar hangen ook labels aan ondertussen.
Maar vaak zijn ook gewoon kinderen die last hebben van sensorische dingen, niet alleen die met labels.
Aanraken kan daar een van zijn. En nee niet ieder kind krijgt dan later een label hoor.
En het worden ook geen verwende kinderen als je als ouder zorgt dat mensen ze niet steeds zomaar aanraken. Of dat je er een heel hulptraject van maakt en je over hun grenzen wil gaan.
En wederom ik heb het niet over een kind vastpakken als ze de straat oprennen voor een auto of de koffie ondersteboven struikelen.
donderdag 18 april 2024 om 15:41
Nana, ik haak even aan, in combi met de post van een andere forummer "van niet gehoord en gezien worden als kind kun je gewoon een stabiel mens zijn voor de rest van je leven".Nana_Mouskouri schreef: ↑18-04-2024 09:47Van slag raken, schrikken van iemand die je zomaar aanraakt, ik vind dat heel logisch. In de situaties die je omschrijft gaat het ook om correcties. Zowel mijn oudste als ik toen ik een kind was ervaarden bij correcties van vreemde mensen enorme schaamte. Iemand anders had zomaar gezien dat jij iets deed wat niet slim was. Wij reageerden dan vrij bangig, wegduikerig, maar als je vier bent, zou het best kunnen dat je veel emoties tegelijkertijd voelt en dat boos worden de makkelijkste manier om ermee om te gaan is.
Mijn moeder en haar zussen zijn nu 90+ , afhankelijk van hulp, positief en zo bang dat ze iets verkeerd gedaan hebben. Al gaat het om een plakje kaas. Dat zit heel diep!
Mijn mazzel 4 generaties bij elkaar. Zegt dreumes van 3 jaar "oude oma je hoeft niet bang te zijn". Zegt oude oma tegen dreumes: "kom maar hier, die meneer (kennis, verzorgende) mag jou niet zomaar vastpakken, je valt echt niet van de trap".
Boze dreumes werd gezien, vroeger kroop je vol schaamte of wrok in je hoekje. Anthropologie dicht bij huis
Alles sal reg kom
donderdag 18 april 2024 om 15:45
Ach hou toch op. Dit gaat niet over snowflakes. Blijkbaar zijn er meer kinderen die bijzonder kunnen reageren op vreemden.
Mensen denken altijd meteen dat het kind nooit een grens van de ouders krijgt als ze heftig reageren, echt complete bullshit.
donderdag 18 april 2024 om 15:49
En wat moet een gastouder dan doen, in een situatie zoals TO beschrijft? Het is toch niet normaal dat een kind daar zo van slag van raakt? Naar mijn mening doet de gastouder niks geks. Ik denk juist als je alle aanraking uit de weg wilt gaan, je er een heel ding van maakt.Lucifee2024 schreef: ↑18-04-2024 15:35Hier was altijd wel een link puur met ongevraagd/onverwachts aanraken en helemaal niets te maken met corrigeren ofzo. Mijn jongste schrikt ook vaak gewoon als mensen onverwachts gaan knuffelen of aaien ofzo. Vreselijk vindt ze het.
En nooit over gegaan.ij mij ook niet, gewoon je handen thuishouden graag zeker onverwachts.
En ja daar hangen ook labels aan ondertussen.
Maar vaak zijn ook gewoon kinderen die last hebben van sensorische dingen, niet alleen die met labels.
Aanraken kan daar een van zijn. En nee niet ieder kind krijgt dan later een label hoor.
En het worden ook geen verwende kinderen als je als ouder zorgt dat mensen ze niet steeds zomaar aanraken. Of dat je er een heel hulptraject van maakt en je over hun grenzen wil gaan.
En wederom ik heb het niet over een kind vastpakken als ze de straat oprennen voor een auto of de koffie ondersteboven struikelen.
De juf pakt mijn dochter ook beet bij haar schouder, op het moment dat ze aan mijn been staat te huilen en trekken omdat ik niet weg mag uit de klas maar ik wel graag weg wil op dat moment.
Mijn jongste gaat naar de opvang, en als daar het traphekje open staat, en zij wil daar doorheen rennen als er een andere ouder een kind komt brengen, pakt ze mijn dochter ook vast zodat ze niet weg loopt door het poortje.
Dit soort dingen vind ik er bij horen, en vind ook dat je daar als kind niet zo hysterisch op hoeft te reageren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
