Uitzichtloze situatie kind (7j) en vader

Hallo,

Even getwijfeld over het openen van dit topic. Laat ik voorop stellen dat ik degene waarover het gaat niet wil diskwalificeren. Ik hoop oprecht neutraal advies te krijgen, want ik vind het een moeilijke situatie.

Mijn kind (7j) heeft geen optimale relatie met haar vader. Hij heeft haar 3 jaar geleden leren kennen dmv een begeleide omgang. Aansluitend adviseerde de omgangsbegeleider aan ons ouders om een communicatie traject te volgen. Dit gedaan, maar helaas heb ik dit beëindigd na een half jaar. Vader was 8x afwezig en uiteindelijk zat ik er vaak alleen met begeleiding.. dat leverde niet veel op zo. Desondanks wel de omgang altijd laten doorgaan, welke inmiddels al een jaar niet meer begeleid was. Vader haalde kind bij mij thuis op 1x per 2w een dagdeel. Dat verliep oke. Soms vergat hij kind op te halen, maar kind leek geen hinder te ondervinden.

Totdat ik het communicatie traject heb stopgezet. Vader is kind hierna nog 2x komen halen en dat was het zo'n beetje. Vader meldde zich af met een blessure aan zijn hand en sindsdien was er plots radiostilte..10 weken lang. Kind was zelfs jarig, geen felicitatie van vader. Als ik hem berichtte, kreeg ik pas een week later antwoord en alleen een "ok". Na 10w probeerde hij weer contact met kind op te nemen. Ik adviseerde hem toen misschien eerst te bellen met kind, omdat het al zo lang geleden was. Belafspraak ingepland, hij belde niet. Vervolgens nieuwe belafspraak ingepland, hij belde weer niet.

Kind was erg gefrustreerd en boos na al deze teleurstellingen. Kind wilde vervolgens zelf ook niet bellen naar hem.

2w later wilde vader weer bellen. Ik zei, bel eerst maar even met mij. Ik heb toen uitgelegd wat dit gedrag bij kind heeft teweeg gebracht. Helaas weinig inlevingsvermogen van zijn kant. Hij wilde hierna kind ook even aan de lijn en kind begon te huilen en zei tegen hem dat ze heel erg kwaad en verdrietig is en dat hij haar verjaardag was vergeten.

Momenteel wil kind helemaal niks meer van hem weten. Niet bellen, geen dagdeel mee. Ik begrijp haar, maar vind het een moeilijke situatie. Ze heeft op school geklaagd tegen de juffen en slaapt niet meer goed. De huisarts heeft kind verwezen naar een psycholoog. Hier heeft ze pas 1 consult gehad.

Vader wil nu een rechtszaak starten. Ik wil graag advies van anderen of ervaringen van anderen horen. Want ik zit met mijn handen in het haar. Ik respecteer en erken mijn kind haar gevoelens, maar vertel haar ook dat vader haar graag wilt zien. Ik vraag haar elke 2 a 3 dagen of we even zullen bellen met hem, maar tevergeefs. Ik weet niet hoe ik goed doe in deze situatie...

S-Groot schreef: ↑

27-10-2022 19:33

Wat vreselijk voor je dochter en wat zal het voor jou moeilijk zijn om te bepalen hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Fijn dat ze naar een psycholoog gaat, is er nog iets mogelijk voor jou, dat je ergens advies kunt vragen over hoe je je hierin het beste opstelt richting dochter? Of komt dat mogelijk nog uit de gesprekken met de psycholoog?

Tijdens het eerste consult heb ik aangegeven zelf het ook als moeilijk te ervaren. Vooral moeilijk, omdat ik geen oplossing en antwoorden voor haar heb. De psycholoog wil mij af en toe bij de behandeling betrekken om mij hierin te kunnen begeleiden.

Sjaantje37 schreef: ↑

27-10-2022 19:36

Je zegt tegen je dochter dat haar vader haar graag wil zien maar hij laat het 9 van de 10 keer afweten en zelfs op haar verjaardag waar dochter terecht boos en verdrietig om is.

Dan is haar vader om de twee a drie dagen bellen omdat Hij daar behoefte aan heeft echt teveel gevraagd van jouw dochter.

Ben ik het mee eens. Dankje voor de feedback. Ik deed het met de intentie, zodat ze weet dat het wel mag van mij. Je hoort zo vaak verhalen over een loyaliteitsconflict en ook dat heb ik meegenomen in mijn overweging. Ik heb haar deze week gezegd dat wanneer haar gevoel verandert en ze wel wil bellen of wil langsgaan, ze het me altijd mag vertellen en dat ik dit zal regelen voor haar. Ik denk dat ik het hier dan ook bij laat. Ze weet dat de deur openstaat en dat ik haar hier vrij in laat.

Vond dit heel moeilijk, want ik dacht misschien verandert haar gevoel binnen een paar weken (daarom vroeg ik het ook regelmatig). Maar ze bleef heel standvastig.

Hoerabanaan schreef: ↑

27-10-2022 19:42

Jeetje, ik vind het heftig voor je dochter. Ik snap dat je in een moeilijke spagaat zit, maar mijn loyaliteit zou nu toch echt bij je kind moeten liggen. Probeer het wat minder over vader te hebben en aan te dringen op contact. Jouw kind moet weten dat ze bij jou wel kan rekenen op support en je wil voorkomen dat ze zich niet serieus genomen voelt in haar frustratie. Contact is belangrijk, maar niet over haar grens en dat gebeurd nu wel de hele tijd.
Kun je weer contact opnemen met de instantie die destijds de begeleiding heeft gedaan en daar je situatie voorleggen? Ik weet niet of kinderen gehoord worden op deze leeftijd, maar het zou wel moeten.

En die rechtzaak, laat hem dat idd maar proberen. Hij staat er niet goed voor en ik denk dat je een goede kans maakt dat als hij weer een poging mag wagen, dat dat onder begeleiding zal moeten.

De huisarts overwoog ook terug te gaan naar de instantie die ons destijds begeleid heeft. Lijkt me geen verkeerde optie. Maar nu kind met zulke gevoelens kampt, zou ik het ook weer schrijnend vinden als ze daar weer teleur wordt gesteld, omdat hij er weer niet is/zal zijn. Dit kwam voorheen ook regelmatig voor, maar toen had ze er nog niet zo'n last van. Ik denk hier de komende tijd nog over na en bespreek het ook met de psycholoog.

Mataranka schreef: ↑

27-10-2022 19:43

Als vader daadwerkelijk een rechtszaak start, duurt het zo nog 3-4 maanden voordat de zaak op zitting komt. En ik gok dat de rechter jullie in dit geval direct terugverwijst naar de hulpverlening. Die stap kun je ook voor zijn door zelf met een voorstel voor hulpverlening te komen. Een familierechter zal bijna altijd proberen de omgang weer op te starten, en ik lees in jouw verhaal niet veel contra-indicaties (natuurlijk is het rot dat vader z’n kind heeft laten zitten, maar het kan nog veel erger zeg maar) die maken dat de rechter direct al tot de conclusie zou komen dat omgang niet in het belang van het kind is. Er zal wel gehamerd worden op het nakomen van afspraken uiteraard.

Je kind is logischerwijs gekwetst door zijn/haar vader, maar voor de langere termijn is het wel fijn als er weer een vorm van contact mogelijk is. Als vader de optie van hulpverlening direct afwijst, kun je dat weer gebruiken voor het geval het toch tot een rechtszaak zou komen, al denk ik dat iedere familierechtadvocaat hem zal adviseren de hulpverlening op te zoeken.

Je kunt als ouder niet simpelweg zeggen dat je wel omgang wil, maar geen moeite wil doen voor een goed contact met de andere ouder. Daar zul je je voor moeten blijven inspannen (en dit bedoel ik in het algemeen en voor beide ouders)

Dankje. Ik verwacht dit ook en dit is precies de reden waarom ik hem toch informeer over hoe het met haar gaat en toch een sport van contact probeer in stand te houden (als ouders). Maar ik verwacht ook wederom een hulptraject. Alleen schrijnend voor kind als hij nu weer nalaat, voorheen had ze hier geen moeite mee...nu ze 7 is wel.

yobwoc56 schreef: ↑

27-10-2022 19:44

Ik heb altijd gezegd dat beide ouders in het leven van hun kinderen of kind moeten kunnen zijn.

Sinds ik zelf helaas soortgelijke situatie met de vader van mijn kinderen en besef ik mij: soms is het beter de andere ouder volledig te bannen uit het leven van kind.

Dit hoeft niet voor altijd, maar soms moet een ouder (in mijn opinie) eerst nog wat levenslessen leren om zorgvuldig met het nageslacht om te gaan.

Volwassen worden heet dat. Leren dat belang van het kind voor gaat op dat van een ouder.
Sommigen leren dat, sommigen helaas niet.

Tegenwoordig geloof ik er ook heilig in dat vechtscheidingen over de rug van kinderen een stuk verminderd kunnen worden als een ouder met zulk gedrag tijdelijk uit het leven van de kinderen kan worden gezet.
Zo lang vader (of moeder) alleen nog aan zichzelf denkt, en belt of het kind wilt zien als het hem uitkomt, lijkt mij dit een opvulling van zijn eigen ego/ gemis. Ten koste van het kind.

En helaas wordt dat door de rechten van ouders om het kind te zien in stand gehouden. Terwijl het juist andersom moet zijn natuurlijk.

Ik zou niet bang zijn voor een rechtszaak.
Zo lang jouw intenties zuiver en oprecht zijn, zal je sterk staan en overtuigend genoeg zijn. Been there done that.

Ontzettend veel sterkte

Dank je. Ik sluit me hier volledig bij aan.

Velvetlady schreef: ↑

27-10-2022 20:58

Eens.

Daarbij wil ik wel opmerken dat jij schrijft dat vader een poos niet is geweest door problemen met zijn hand. Wie weet kon hij geen auto rijden. Had hij veel pijn. Nadat hij zich dan weer meld beslis jij eenzijdig dat hij dan maat eerst moet bellen in plaats van dat hij kind mag meenemen.

En alszij haar vader maar 1 dagdeel per 2 weten xowt kennen ze elkaar nauwelijks.

Best kans dat hij xo gefrustreerd wad door jouw weigering dat hij toen dacht ach laat dam maar helemaal zitten.

Wat heeft een kind aan een vader waar ze alleen maar mee mag bellen.

Ik denk dat als jullie terug worden gestuurd naar de hulpverlening jou ook verweten gaat worden dat je niet bijster veel moeite hebt gedaan om dochter contact net haar vader te laten onderhouden.

Ik begrijp je standpunt. Ik heb hier ook eerder over nagedacht. Maar laten we eerlijk zijn..een blessure aan je hand neemt de mogelijkheid tot (video)bellen of een felicitatie op haar verjaardag niet weg.

Muselet schreef: ↑

27-10-2022 21:58

Zou je wat willen vertellen over de redenen waarom vader de eerste vier jaar niet in het leven van je kind was?

Ja hoor. Kort na de geboorte een relatiebreuk, waarna nooit echt contact gezocht is, althans op dat moment. Paar jaar (2,5j zoiets?) later kreeg ik een brief van een advocaat, maar voordat we in de rechtbank zaten waren we weer 8mnd verder. Dan komt de Raad voor de Kinderbescherming erbij kijken, dat neemt een hoop tijd in beslag. Bizar. Die brengen dan advies uit aan de rechtbank, daarvoor is weer een nieuwe zitting nodig.

fashionvictim schreef: ↑

27-10-2022 22:30

Ik heb ook een dochter van ongeveer die leeftijd, maar ook een inmiddels zo goed als volwassen kind die ook zo'n soort vader hebben. Wat ik in de loop der jaren geleerd heb is dat als je gewoon eerlijk bent dat je kind daar het meest aan heeft. Jij hoeft ook geen oplossing te hebben, jij hoeft alleen maar (alleen maar... ) een stabiele basis te zijn, je kind te troosten en te begeleiden in haar eigen gevoelens en zorgen dat je zelf niet meegesleept wordt door je emoties. Dus als je kind boos is, dan erken je dat het heel terecht is dat het boos is, want je verjaardag vergeten is voor niemand leuk. En van je vader mag je meer verwachten dan dat, dus het is niet gek dat je daar boos van wordt. Vervolgens kun je haar ook begeleiden in het verdriet dat ze ongetwijfeld ook voelt. "Maar het is ook een beetje verdrietig he? Het voelt vast niet fijn?" En afhankelijk van hoe goed je kind daar zelf al in is kan je of erkennen dat je afgewezen voelen en in de steek gelaten voelen heel normaal is, of haar helpen om woorden aan die gevoelens te geven. "Voel je je misschien een beetje in de steek gelaten? Of alsof je niet belangrijk bent?"

En dan bevestig je dat het niet aan haar ligt, dat de schuld is van haar papa dat hij zo doet en niet van haar, je kunt bijvoorbeeld zeggen dat grote mensen soms dingen doen die je kunnen kwetsen. En dat ze dat niet altijd expres doen, maar bijvoorbeeld omdat er iets anders aan de hand is. Zoiets, op haar niveau de bal terugleggen waar hij hoort en uitleggen hoe het komt dat haar vader er niet is. Uiteraard zonder hem daarbij zwart te maken, gewoon door de feiten te benoemen.

Hou het bij jezelf en blijf gewoon altijd eerlijk. Natuurlijk zeg je niet "ja, die klootzak was altijd al onbetrouwbaar", maar je kan wel zeggen dat jij het ook niet leuk vindt ofzo. Daarmee zorg je dat het onderwerp gewoon bespreekbaar blijft en dat je kind zich ook veilig genoeg voelt om aan je te vertellen dat ze haar vader mist of andere gevoelens die anders misschien voor een loyaliteitsconflict of minderwaardigheidsgevoelens zouden kunnen zorgen.

Dankje hiervoor. Fijn om dit te kunnen lezen van een "lotgenoot". In mijn directe omgeving kampt niemand met dit probleem, dat maakt het ook niet makkelijker.

Gelukkig heb ik bovenstaande stappen benoemd bij haar. Erkent dat het niet leuk is dat haar verjaardag wordt vergeten. En als hij wederom niet belt of noem maar op, uitgelegd dat het niet haar schuld is.

Het is ontzettend triest dat een jong kind zoiets onnodigs moet meemaken.

SweetFirefly schreef: ↑

27-10-2022 21:51

Staat hij op de geboorte akte? Heeft hij haar erkent? Zoals jij het beschrijft leidt deze man geen doorsnee leven met een huis, een inkomen, regelmaat? Spelen er psychische oorzaken mee? Dit omdat hij zich dus niet kan verplaatsten in de gevoelens en behoeften van je dochter.

Zou je wel denken als je dit verhaal hoort, ik stel mezelf de vraag ook dagelijks.
Hij heeft haar erkent en leidt daarnaast ook een normaal leven..vreemd genoeg. Heeft een eigen bedrijf, een vrouw en inmiddels ook een ander kind.

Psychische problemen weet ik niet, maar geen empatisch vermogen staat als een paal boven water.