Kinderen
alle pijlers
Volwassen en hoe ondersteunen?
woensdag 12 november 2025 om 22:08
Een topic om even wat te delen, misschien wat tips of ervaringen van anderen.
Ok, ik heb een kind. Geweldig mens die nu (jong) volwassen is. Neuro-spicy in de (licht) autistische hoek. Doet het sociaal eigenlijk heel goed met een fijne vriendengroep, lief, gezellig, behulpzaam, we hebben een fijne band.
Recent overgestapt van de middelbare school naar een vervolgopleiding. Hen is slim maar werkt toch wel wat anders dan de gemiddelde leerling. Heeft moeite met overzicht krijgen/ houden, kan heel gevoelig reageren en is erg trots. Vindt hulp vragen mn heel moeilijk. Weigert het categorisch. Docenten en (heel betrokken!) mentoren hebben het jaren geprobeerd (en trainingen gegeven, organisatie tips, you name it en het is langs gekomen), deze weigert. En ja, iets nieuws leren zonder wat te vragen is best lastig..
En nu kan ik als moeder geen vinger meer aan de pols houden want volwassen, niet bijsturen, ik mag geen mentor gegevens. Hen wil dat ik me nergens mee bemoei. Maar ik zie dat het op een aantal vlakken moeizaam gaat. Soms heeft hen geen idee welke stof voor een toets gevraagd wordt of wanneer iets is. En de totale paniek als een toets dan misloopt of als hen overvallen wordt doordat er 'ineens' een toets is. Dit is geen desinteresse maar echt een probleem met overzicht. Vroegah mailde ik de mentor, die gaf info en daarmee zette ik hen weer op het goede spoor.
Ik maak me zorgen! De intelligentie is er, de fascinatie voor de opleiding maar hen zit zichzelf zo verschrikkelijk in de weg. Het doet me zeer, maar blijkbaar kan ik niet anders dan toekijken en advies geven (wat natuurlijk matig wordt gewaardeerd, ook omdat hen over de afgelopen jaren alles al een keer heeft aangehoort).
Iemand ervaring hiermee? Tips? Trucs?
Ik hoop zo dat de weg hierin gevonden wordt en die soepeler zal worden!
Ok, ik heb een kind. Geweldig mens die nu (jong) volwassen is. Neuro-spicy in de (licht) autistische hoek. Doet het sociaal eigenlijk heel goed met een fijne vriendengroep, lief, gezellig, behulpzaam, we hebben een fijne band.
Recent overgestapt van de middelbare school naar een vervolgopleiding. Hen is slim maar werkt toch wel wat anders dan de gemiddelde leerling. Heeft moeite met overzicht krijgen/ houden, kan heel gevoelig reageren en is erg trots. Vindt hulp vragen mn heel moeilijk. Weigert het categorisch. Docenten en (heel betrokken!) mentoren hebben het jaren geprobeerd (en trainingen gegeven, organisatie tips, you name it en het is langs gekomen), deze weigert. En ja, iets nieuws leren zonder wat te vragen is best lastig..
En nu kan ik als moeder geen vinger meer aan de pols houden want volwassen, niet bijsturen, ik mag geen mentor gegevens. Hen wil dat ik me nergens mee bemoei. Maar ik zie dat het op een aantal vlakken moeizaam gaat. Soms heeft hen geen idee welke stof voor een toets gevraagd wordt of wanneer iets is. En de totale paniek als een toets dan misloopt of als hen overvallen wordt doordat er 'ineens' een toets is. Dit is geen desinteresse maar echt een probleem met overzicht. Vroegah mailde ik de mentor, die gaf info en daarmee zette ik hen weer op het goede spoor.
Ik maak me zorgen! De intelligentie is er, de fascinatie voor de opleiding maar hen zit zichzelf zo verschrikkelijk in de weg. Het doet me zeer, maar blijkbaar kan ik niet anders dan toekijken en advies geven (wat natuurlijk matig wordt gewaardeerd, ook omdat hen over de afgelopen jaren alles al een keer heeft aangehoort).
Iemand ervaring hiermee? Tips? Trucs?
Ik hoop zo dat de weg hierin gevonden wordt en die soepeler zal worden!
woensdag 12 november 2025 om 22:24
Loslaten. Kind is jongvolwassen en wil dat je je er niet mee bemoeit.
Zal misschien wel een paar keer op zn bek gaan, maar dat mag gewoon.
Je zegt zelf dat je kind slim is, vrienden heeft, is een leuk mens: die komt er wel, maar misschien niet rechtdoor over het geasfalteerde straatje zoals het hoort.
Je kunt je kind ondersteunen door vertrouwen in hen te hebben.
Zal misschien wel een paar keer op zn bek gaan, maar dat mag gewoon.
Je zegt zelf dat je kind slim is, vrienden heeft, is een leuk mens: die komt er wel, maar misschien niet rechtdoor over het geasfalteerde straatje zoals het hoort.
Je kunt je kind ondersteunen door vertrouwen in hen te hebben.
woensdag 12 november 2025 om 23:39
Ik snap je... hier ook een jongvolwassen kind, met ASS, studerend en ik moet soms zo op mijn handen zitten en haar haar eigen fouten laten maken.
Als de paniek echt uitbreekt, dan ondersteun ik waar ik kan. Dingen op een rij zetten, samen een opdracht lezen. Proberen de rust weer terug te brengen. Hier ook een studie binnen haar interesse gebied, maar hou ook mijn hart vast voor het uiteindelijk "echte" werkende leven. Fulltime zal er nooit inzitten en dat is prima, maar ik voorzie moeilijke periodes... heel lastig!
Als de paniek echt uitbreekt, dan ondersteun ik waar ik kan. Dingen op een rij zetten, samen een opdracht lezen. Proberen de rust weer terug te brengen. Hier ook een studie binnen haar interesse gebied, maar hou ook mijn hart vast voor het uiteindelijk "echte" werkende leven. Fulltime zal er nooit inzitten en dat is prima, maar ik voorzie moeilijke periodes... heel lastig!
donderdag 13 november 2025 om 07:10
Ik weet niet precies wat je met neuro- spicy bedoelt, maar ik heb een 18-jarige met “gewoon” ASS en sterke trekken van ADD.
En ik herken het wel.
Ze is aan de ene kant volwassen, aan de andere kant is ze sociaal-emotioneel nog echt een puber met bijbehorend gedrag en dat botst. Ze moet het meeste nu zelf regelen, maar dat doet ze niet. Als het mis loopt, en dat doet het regelmatig, moeten wij de puinhopen opruimen want dan raakt ze in paniek en blokkeert ze, wat zich uit in voornamelijk woede.
Natuurlijk kun je zeggen dat we haar maar op haar bek moeten laten gaan want daar leert ze van, maar of dat daadwerkelijk zo is in haar geval betwijfel ik, bovendien zijn we nog wél verantwoordelijk voor haar op financieel gebied.
Ze is net begonnen aan een nieuwe mbo-opleiding, bij de vorige is ze uitgevallen. Geen idee hoe het gaat want daar wil ze niet over praten. Ze wil überhaupt liever niet met ons praten, vaak is dezelfde lucht inademen al te veel.
Vorige week heb ik nog een poging gewaagd met haar te praten, te vragen hoe ze zich voelt, of wij het anders kunnen aanpakken. Dat was na een escalatie vanwege het voor de derde keer dit jaar kwijtraken van haar studenten-ov en ze zélf een nieuwe moest aanvragen. Want 18 geworden en een mail gemist waarin stond dat ze nu zelf een account moest aanmaken.
Daar waren we niet boos over of zo, maar er moest wel een nieuwe komen.
Maar er staat een metershoge muur om haar heen, ik kom niet binnen.
En ik herken het wel.
Ze is aan de ene kant volwassen, aan de andere kant is ze sociaal-emotioneel nog echt een puber met bijbehorend gedrag en dat botst. Ze moet het meeste nu zelf regelen, maar dat doet ze niet. Als het mis loopt, en dat doet het regelmatig, moeten wij de puinhopen opruimen want dan raakt ze in paniek en blokkeert ze, wat zich uit in voornamelijk woede.
Natuurlijk kun je zeggen dat we haar maar op haar bek moeten laten gaan want daar leert ze van, maar of dat daadwerkelijk zo is in haar geval betwijfel ik, bovendien zijn we nog wél verantwoordelijk voor haar op financieel gebied.
Ze is net begonnen aan een nieuwe mbo-opleiding, bij de vorige is ze uitgevallen. Geen idee hoe het gaat want daar wil ze niet over praten. Ze wil überhaupt liever niet met ons praten, vaak is dezelfde lucht inademen al te veel.
Vorige week heb ik nog een poging gewaagd met haar te praten, te vragen hoe ze zich voelt, of wij het anders kunnen aanpakken. Dat was na een escalatie vanwege het voor de derde keer dit jaar kwijtraken van haar studenten-ov en ze zélf een nieuwe moest aanvragen. Want 18 geworden en een mail gemist waarin stond dat ze nu zelf een account moest aanmaken.
Daar waren we niet boos over of zo, maar er moest wel een nieuwe komen.
Maar er staat een metershoge muur om haar heen, ik kom niet binnen.
donderdag 13 november 2025 om 07:27
Niet toevallig iemand binnen de fijne vriendengroep die dezelfde studie doet of bij dezelfde onderwijsinstelling studeert? Komt de vraag van vrienden wil het nog weleens makkelijker gaan. Hier in huis wil de combinatie broer/zus ook nog weleens werken (onze jongvolwassene met autisme heeft vrijwel geen vrienden) voor dit soort vragen. Toen de drempel om tegen ons te zeggen dat de vorige studie toch echt niet leuk/fijn was te hoog was kwam het ook via zus. Terwijl switchen geen enkel issue was bij ons en hij dat eigenlijk wel wist.
Vrienden kunnen ook wijzen op ondersteuning vanuit de opleiding. Mentoren/decanen/coaches. Ik werk in het hbo en wij hebben zelfs een coach (opleidingsbreed) die gespecialiseerd is in autisme en ad(h)d-problematiek bij studenten. Hebben heel erg veel studenten naar bij.
Vrienden kunnen ook wijzen op ondersteuning vanuit de opleiding. Mentoren/decanen/coaches. Ik werk in het hbo en wij hebben zelfs een coach (opleidingsbreed) die gespecialiseerd is in autisme en ad(h)d-problematiek bij studenten. Hebben heel erg veel studenten naar bij.
Forever is a hell of a long time.
donderdag 13 november 2025 om 07:34
Tip van de andere kant. Rond die leeftijd had ik ook veel escalaties met mijn ouders. Ik ben zelf volwassener geworden natuurlijk. Maar een grote verandering die mijn moeder heeft gemaakt is dat ze vooral luistert tegenwoordig. En dus niet van alles op probeert te lossen op een manier die voor haar werkt. Je kind zal het zelf uit moeten gaan vogelen. En dat zal waarschijnlijk niet binnen een paar maanden lukken.
Ik had laatst vanuit het werk een lezing over neurodiversiteit. En wat ze daar heel mooi uitlegde is waarom bepaalde dingen die voor “normale” mensen niet als groot voelen, voor een neurodivers iemand dat wel zo kan voelen. En hoe meer je het klein probeert te maken, hoe groter het juist wordt.
Ik had laatst vanuit het werk een lezing over neurodiversiteit. En wat ze daar heel mooi uitlegde is waarom bepaalde dingen die voor “normale” mensen niet als groot voelen, voor een neurodivers iemand dat wel zo kan voelen. En hoe meer je het klein probeert te maken, hoe groter het juist wordt.
badeendje92 wijzigde dit bericht op 13-11-2025 09:52
Reden: Aanspreekvorm veranderd, excuses
Reden: Aanspreekvorm veranderd, excuses
0.63% gewijzigd
donderdag 13 november 2025 om 09:21
Je kunt aan hen vragen of hen het goed vindt dat de mentor gegevens met jullie deelt.
Dat mag n.l. gewoon bij 18+, mits de leerling toestemming geeft.
En als hen geen toestemming geeft vrees ik dat je idd niet veel meer kunt doen dan luisteren.
Het probleem is dat met op de middelbare nog overal begrip voor heeft. Elk rugzakje, elke sneeuwvlok, iedereen. Er wordt rekening mee gehouden en e.u. aangepast.
Maar op de vervolgopleiding doet men dat niet.
Want in de "gewone maatschappij" doet men dat ook niet.
Je zult erin moeten functioneren.
Geen collega die zegt: ik werk wel harder of meer voor jou.
Zo werkt het gewoon niet.
Zelf ben ik dan ook geen voorstaander van "de wereld aan het kind aanpassen". Nee, het kind zal zich, hoe moeilijk ook, aan de wereld moeten aanpassen.
Ik weet niet wat jullie hierin al hebben gedaan qua therapieen, maar misschien is dat wel een aanrader.
Dat mag n.l. gewoon bij 18+, mits de leerling toestemming geeft.
En als hen geen toestemming geeft vrees ik dat je idd niet veel meer kunt doen dan luisteren.
Het probleem is dat met op de middelbare nog overal begrip voor heeft. Elk rugzakje, elke sneeuwvlok, iedereen. Er wordt rekening mee gehouden en e.u. aangepast.
Maar op de vervolgopleiding doet men dat niet.
Want in de "gewone maatschappij" doet men dat ook niet.
Je zult erin moeten functioneren.
Geen collega die zegt: ik werk wel harder of meer voor jou.
Zo werkt het gewoon niet.
Zelf ben ik dan ook geen voorstaander van "de wereld aan het kind aanpassen". Nee, het kind zal zich, hoe moeilijk ook, aan de wereld moeten aanpassen.
Ik weet niet wat jullie hierin al hebben gedaan qua therapieen, maar misschien is dat wel een aanrader.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 13 november 2025 om 09:49
Waarom doe je het dan?gonniegijsje schreef: ↑12-11-2025 22:08blijkbaar kan ik niet anders dan toekijken en advies geven (wat natuurlijk matig wordt gewaardeerd, ook omdat hen over de afgelopen jaren alles al een keer heeft aangehoort).
Is dat de behoefte van je kind of jouw behoefte.
donderdag 13 november 2025 om 09:55
Ik vrees dat je ook het advies geven even moet laten varen en dat je het moet zien als kind dat gaat proefdraaien in de volwassen maatschappij. Op verzoek kun jij helpen. Ongevraagd liever niet. Dan raakt kind geïrriteerd en zal zich minder snel bij jou melden als er echt iets is.
Je wilt je kind uiteindelijk toch ook zelfstandig zien. Liever dat kind tijdens studie en thuiswonend dan maar een keer flink onderuit gaat dan zelfstandig wonend en in een volwassen baan.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Is er een diagnose en is die in beeld bij de studieadviseur voor eventuele speciale voorzieningen? Mochten er echt serieuze problemen ontstaan zoals een BSA die niet wordt gehaald, dan is het wel handig als de opleiding weet dat kind 'iets' heeft.
Je wilt je kind uiteindelijk toch ook zelfstandig zien. Liever dat kind tijdens studie en thuiswonend dan maar een keer flink onderuit gaat dan zelfstandig wonend en in een volwassen baan.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Is er een diagnose en is die in beeld bij de studieadviseur voor eventuele speciale voorzieningen? Mochten er echt serieuze problemen ontstaan zoals een BSA die niet wordt gehaald, dan is het wel handig als de opleiding weet dat kind 'iets' heeft.
donderdag 13 november 2025 om 12:54
Als je advies geeft zeg je eigenlijk: jij bent te dom om zelf dit antwoord te bedenken.
Zeker als je al jaren steeds hetzelfde herhaalt.
Probeer alleen maar vragen te stellen en echt te luisteren.
En als je dan echt bijna explodeert van de aandrang om advies te geven vraag je:
Welk advies zou je je vriend X geven als hij dit probleem zo voorlegt aan jou?
Welke obstakels zie je om je eigen advies op te volgen?
Zeker als je al jaren steeds hetzelfde herhaalt.
Probeer alleen maar vragen te stellen en echt te luisteren.
En als je dan echt bijna explodeert van de aandrang om advies te geven vraag je:
Welk advies zou je je vriend X geven als hij dit probleem zo voorlegt aan jou?
Welke obstakels zie je om je eigen advies op te volgen?
donderdag 13 november 2025 om 13:13
Dit en vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt . Was hier wel zo . Hier is kind inmiddels 26 .La_Galette schreef: ↑12-11-2025 22:34Jij moet denk ik vooral niks doen, behalve laten weten dat je er bent als die hulp nodig heeft.
Je klinkt als een lieve betrokken moeder overigens
donderdag 13 november 2025 om 13:30
donderdag 13 november 2025 om 14:12
Dank voor de reacties!
Hier heb ik veel aan. Toch nog meer loslaten, aanhoren zonder direct in actie te willen springen en op mijn handen zitten terwijl ik zie dat hen richting een probleem gaat en het laten gebeuren (wel beschikbaar zijn om op te lossen bij een vraag. Maar das voor ons logisch).
Even nav de vragen:
Hen is bekend bij de school als ass-er en krijgt begeleiding. Verteld daar niks dus dat haalt weinig uit. Hetzelfde geldt voor andere vormen van begeleiding, met een smile 'alles gaat goed' zeggen is hier tot kunst verheven.
Ik probeer heel erg los te laten maar ben van nature meer een mommy-bear dan een mommy-zwaluw (die haar kids vriendelijk doch beslist uit het nest duwt)! En errug oplossingsgericht ook nog. Heb echt geleerd om heel bewust ook stil te staan bij de emotie ipv direct tips te geven. Maar blijft een werkpunt!
Kind wordt trouwens gelukkig zelden boos. Wel verdrietig en gefrustreerd, paniekerig. Als hen boos wordt dan krijg ik rap excuses, baalt hen dan enorm van ook. Gelukkig is het na een dikke knuffel dan weer ok
Waarom geef ik advies, ja das natuurlijk mijn schuldgevoel. Mijn falen proberen te beperken. Want ja kind heeft een probleem dus heb ik gefaald. Onzin maar ja het voelt wel zo!!
Hen wil trouwens ook niet dat mentor mijn gegevens heeft of zaken doorgeeft naar mij.
Overigens is neuro-spicy een synoniem voor neuro-divers maar klinkt wat 'gezelliger', ik vind de term veel fijner.
Hier heb ik veel aan. Toch nog meer loslaten, aanhoren zonder direct in actie te willen springen en op mijn handen zitten terwijl ik zie dat hen richting een probleem gaat en het laten gebeuren (wel beschikbaar zijn om op te lossen bij een vraag. Maar das voor ons logisch).
Even nav de vragen:
Hen is bekend bij de school als ass-er en krijgt begeleiding. Verteld daar niks dus dat haalt weinig uit. Hetzelfde geldt voor andere vormen van begeleiding, met een smile 'alles gaat goed' zeggen is hier tot kunst verheven.
Ik probeer heel erg los te laten maar ben van nature meer een mommy-bear dan een mommy-zwaluw (die haar kids vriendelijk doch beslist uit het nest duwt)! En errug oplossingsgericht ook nog. Heb echt geleerd om heel bewust ook stil te staan bij de emotie ipv direct tips te geven. Maar blijft een werkpunt!
Kind wordt trouwens gelukkig zelden boos. Wel verdrietig en gefrustreerd, paniekerig. Als hen boos wordt dan krijg ik rap excuses, baalt hen dan enorm van ook. Gelukkig is het na een dikke knuffel dan weer ok
Waarom geef ik advies, ja das natuurlijk mijn schuldgevoel. Mijn falen proberen te beperken. Want ja kind heeft een probleem dus heb ik gefaald. Onzin maar ja het voelt wel zo!!
Hen wil trouwens ook niet dat mentor mijn gegevens heeft of zaken doorgeeft naar mij.
Overigens is neuro-spicy een synoniem voor neuro-divers maar klinkt wat 'gezelliger', ik vind de term veel fijner.
donderdag 13 november 2025 om 18:58
Ik ben het hier zo ontzettend niet mee eens. Door deze wijze van denken, zitten veel te veel neurodivergente mensen met arbeidspotentieel, thuis. Soms kan er juist met kleine aanpassingen veel bereikt worden en kan er meer toegewerkt worden naar meer inclusiviteit als het gaat om neurodivergente mensen op de werkvloer.
donderdag 13 november 2025 om 22:12
Dat klinkt mooi, maar er zit ook een middenweg in. Ik heb veel neuro-spicy mensen in mijn team verwelkomd, maar soms werkt het gewoon niet op sommige plekken of fases van een organisatie. Net zoals bij neurotypische mensen trouwens.Flipflop schreef: ↑13-11-2025 18:58Ik ben het hier zo ontzettend niet mee eens. Door deze wijze van denken, zitten veel te veel neurodivergente mensen met arbeidspotentieel, thuis. Soms kan er juist met kleine aanpassingen veel bereikt worden en kan er meer toegewerkt worden naar meer inclusiviteit als het gaat om neurodivergente mensen op de werkvloer.
*Ik heb zelf een kind met een uitdaging fysiek en qua neurodivers ook. Zij zit op een gewone basisschool zolang dit redelijkerwijs kan en zij daarin gelukkig is. Ze ging tot voor kort twee keer per week naar zwemles, 1 keer naar speciale les, 1 keer naar de reguliere groep waar ze sinds kort echt niet meer meekomt en mee moet stoppen. Ik steun haar van harte en de sky is the limit, maar tegelijk verwacht ik ook niet van anderen dat ze hun aandacht en energie tot het uiterste rekken om mijn kind mee te laten doen. Soms kan het gewoon niet en dan hebben we het geprobeerd en gaan iets anders bedenken. Dus, eens met jou, als de aanpassing een eenmalige inspanning is oid moet dat wel gewoon gebeuren, maar niet continue. Ik doe dit mede omdat ik niet wil dat ze hier als jongvolwassene voor het eerst mee moet dealen.
vrijdag 14 november 2025 om 00:28
Mensen met bijvoorbeeld ASS moeten zich al continu aanpassen. Het is een gegeven dat 50 % van de mensen met ASS geen baan kan hebben of weet vast te houden. De maatschappij zou deze mensen wel wat meer tegemoet mogen komen.Madrigalscapybara schreef: ↑13-11-2025 22:12Dat klinkt mooi, maar er zit ook een middenweg in. Ik heb veel neuro-spicy mensen in mijn team verwelkomd, maar soms werkt het gewoon niet op sommige plekken of fases van een organisatie. Net zoals bij neurotypische mensen trouwens.
*Ik heb zelf een kind met een uitdaging fysiek en qua neurodivers ook. Zij zit op een gewone basisschool zolang dit redelijkerwijs kan en zij daarin gelukkig is. Ze ging tot voor kort twee keer per week naar zwemles, 1 keer naar speciale les, 1 keer naar de reguliere groep waar ze sinds kort echt niet meer meekomt en mee moet stoppen. Ik steun haar van harte en de sky is the limit, maar tegelijk verwacht ik ook niet van anderen dat ze hun aandacht en energie tot het uiterste rekken om mijn kind mee te laten doen. Soms kan het gewoon niet en dan hebben we het geprobeerd en gaan iets anders bedenken. Dus, eens met jou, als de aanpassing een eenmalige inspanning is oid moet dat wel gewoon gebeuren, maar niet continue. Ik doe dit mede omdat ik niet wil dat ze hier als jongvolwassene voor het eerst mee moet dealen.
Ze laten "wennen " aan de "normale wereld " is voor veel mensen met bijvoorbeeld ASS een recept voor een autistische burnout, depressie, angstklachten etc. Wat valt er te wennen als je bent wie je bent?
vrijdag 14 november 2025 om 07:52
Flipflop schreef: ↑14-11-2025 00:28Mensen met bijvoorbeeld ASS moeten zich al continu aanpassen. Het is een gegeven dat 50 % van de mensen met ASS geen baan kan hebben of weet vast te houden. De maatschappij zou deze mensen wel wat meer tegemoet mogen komen.
Ze laten "wennen " aan de "normale wereld " is voor veel mensen met bijvoorbeeld ASS een recept voor een autistische burnout, depressie, angstklachten etc. Wat valt er te wennen als je bent wie je bent?
Ik geef je theoretisch wel gelijk hoor.
Maar ff serieus. Ik ren me kapot op het werk. En dan zou ik meer moeten doen omdat mijn ass collega het anders niet aan kan? Maar die krijgt wel hetzelfde betaald?
Sorry, zo werkt het niet.
Andersom; stel je hebt een doodnormaal kind. Geen problemen, geen rugzak, niks.
En in de klas zitten 3 Ass-ers... die veel aandacht vragen van de leerkracht.
Zou jij het als moeder accepteren dat de ass-ers die aandacht blijven krijgen als je merkt dat je kind net even wat extra hulp nodig heeft met breuken?
Daar is dan n.l. geen tijd voor.
Aan to:
Elk kind herft het recht om zijn eigen fouten te maken.
En wat iemand anders al zei: draai de vraag.... "wat zou je vriendin X in dit geval adviseren?"
de wereld wacht om ontdekt te worden
vrijdag 14 november 2025 om 08:24
Ik vind dat je ASS'ers onderschat hier. Ook zij kunnen gewoon wennen aan dingen, zijn leerbaar, maken persoonlijke ontwikkeling door, waardoor dingen ze makkelijker af gaan
Het probleem is alleen ook: als je eenmaal gevestigd bent in je beroep, dan kun je wel een potje breken bij je baas.
Ik ken succesvolle ASS'ers die inmiddels vrij zijn in hoe ze hun werk indelen, omdat hun baas hun waarde ziet en ze hun gang laat gaan, zo lang het werk maar gedaan wordt. En ze hebben inmiddels genoeg zelfkennis om in te zien aan welke verwachtingen ze kunnen voldoen en welke niet.
Maar daar zijn wel frustrerende oververmoeiende jaren aan vooraf gegaan om het werk te leren, goed te worden, hun eigen minpunten in te kunnen schatten, voor zichzelf op durven komen en zeggen: ik doe het X ook al verwachten jullie Y.
Een tijdje worstelen met je grenzen ga je niet dood aan, maar er zou zeker meer begeleiding en kennis moeten zijn.
vrijdag 14 november 2025 om 11:42
Uhm even over de ass-discussie. Ik ken er zat met topbanen. Rete-slim icm een monomane hyperfocus kan verschrikkelijk goede werknemers geven. Om maar eens een subgroep te pakken 
Over dat schuldgevoel en falen, het is niet dat hen faalt wat ik moeilijk vind. Maar dat ik onvoldoende ben, trouwens wel degelijk iets waar ik ook hard aan werk. Accepteren en loslaten wederom!
Over dat schuldgevoel en falen, het is niet dat hen faalt wat ik moeilijk vind. Maar dat ik onvoldoende ben, trouwens wel degelijk iets waar ik ook hard aan werk. Accepteren en loslaten wederom!
vrijdag 14 november 2025 om 11:48
Eens. Zeker als het inderdaad maar om kleine aanpassingen gaat, wat in mijn ogen vaak genoeg het geval is. Dat principieel vasthouden aan "zij moeten zich maar aanpassen" en "zij moeten dat maar leren" vind ik heel star en weinig invoelend.Flipflop schreef: ↑13-11-2025 18:58Ik ben het hier zo ontzettend niet mee eens. Door deze wijze van denken, zitten veel te veel neurodivergente mensen met arbeidspotentieel, thuis. Soms kan er juist met kleine aanpassingen veel bereikt worden en kan er meer toegewerkt worden naar meer inclusiviteit als het gaat om neurodivergente mensen op de werkvloer.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 14 november 2025 om 13:04
Ff serieus vanuit de andere kant dan. Sociale voelsprieten heb ik niet waardoor dat neurotypische gedrag me gigantisch veel energie kost. Daarentegen verzet ik wel 2x zoveel werk als degene die beweren sociaal te zijn. Maar die het vervolgens blijkbaar te veel moeite vinden om een beetje rekening te houden met iemand wiens brein net wat anders werkt. Wie is er dan eigenlijk echt inflexibel?thanx schreef: ↑14-11-2025 07:52Ik geef je theoretisch wel gelijk hoor.
Maar ff serieus. Ik ren me kapot op het werk. En dan zou ik meer moeten doen omdat mijn ass collega het anders niet aan kan? Maar die krijgt wel hetzelfde betaald?
Sorry, zo werkt het niet.
Andersom; stel je hebt een doodnormaal kind. Geen problemen, geen rugzak, niks.
En in de klas zitten 3 Ass-ers... die veel aandacht vragen van de leerkracht.
Zou jij het als moeder accepteren dat de ass-ers die aandacht blijven krijgen als je merkt dat je kind net even wat extra hulp nodig heeft met breuken?
Daar is dan n.l. geen tijd voor.
Aan to:
Elk kind herft het recht om zijn eigen fouten te maken.
En wat iemand anders al zei: draai de vraag.... "wat zou je vriendin X in dit geval adviseren?"
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
