Kinderen
alle pijlers
Zorgen om de kinderen
zondag 30 oktober 2022 om 09:52
Ik ben een alleenstaande moeder van twee kinderen, 13 en 15 jaar. Ik woon samen met mijn vriend maar ik voel me nog altijd een alleenstaande moeder. Niet omdat hij niet helpt, integendeel maar het voelt voor mij zo.
Mijn jongste heeft veel meegemaakt, slechte ervaringen basisschool, laatste jaartje basisschool op een andere school doorgebracht (zijn eigen keuze), verhuizing, middelbare school, nieuwe jongens, eigenlijk geen vrienden en opnieuw beginnen. Ik probeer hem te helpen. We hebben een feest gegeven voor zijn verjaardag en zijn hele team uitgenodigd. Erg leuk!!
Maar hij is wantrouwend, vertrouwt mensen moeilijk en ziet het negatieve vaak.
Hij belt mij vaak als hij bij andere is. Mijn angst is dat hij bozig doet en zo zijn eigen ruiten ingooit. De laatste tijd kruipt het onder mijn huid, ik ga er mee naar bed en sta ermee op. De angst dat hij geen vrienden krijgt. De angst dat mijn oudste ook niet gelukkig is.
Ik wil dat ze gelukkig zijn. Daarbij wil ik zelf ook gelukkig zijn wat door alles ook vaker niet meer lukt.
Ik merk dat ik er ook niet echt over kan praten in mijn omgeving. Hoor heel vaak dat het goed komt en dat ik het los moet laten.
Maar het doet pijn als de jongste zegt dat hij niemand heeft terwijl het wel is of kan zijn maar hij moet geduld hebben en positief zijn.
Ik kan dit elke dag de hele dag door zeggen.
Mijn jongste heeft veel meegemaakt, slechte ervaringen basisschool, laatste jaartje basisschool op een andere school doorgebracht (zijn eigen keuze), verhuizing, middelbare school, nieuwe jongens, eigenlijk geen vrienden en opnieuw beginnen. Ik probeer hem te helpen. We hebben een feest gegeven voor zijn verjaardag en zijn hele team uitgenodigd. Erg leuk!!
Maar hij is wantrouwend, vertrouwt mensen moeilijk en ziet het negatieve vaak.
Hij belt mij vaak als hij bij andere is. Mijn angst is dat hij bozig doet en zo zijn eigen ruiten ingooit. De laatste tijd kruipt het onder mijn huid, ik ga er mee naar bed en sta ermee op. De angst dat hij geen vrienden krijgt. De angst dat mijn oudste ook niet gelukkig is.
Ik wil dat ze gelukkig zijn. Daarbij wil ik zelf ook gelukkig zijn wat door alles ook vaker niet meer lukt.
Ik merk dat ik er ook niet echt over kan praten in mijn omgeving. Hoor heel vaak dat het goed komt en dat ik het los moet laten.
Maar het doet pijn als de jongste zegt dat hij niemand heeft terwijl het wel is of kan zijn maar hij moet geduld hebben en positief zijn.
Ik kan dit elke dag de hele dag door zeggen.
zondag 30 oktober 2022 om 12:35
En ook ditDiscobar schreef: ↑30-10-2022 11:28Geef hem dan ook een beetje vertrouwen en laat het wat meer los. Ik zou eerst met hem bespreken dat hij jou niet meer belt als hij met zijn vrienden is, op die manier houden jullie elkaar in de houdgreep. Jij bent er niet bij dus kan je vrij weinig voor hem doen, waardoor jij je alleen maar rot gaat voelen.
zondag 30 oktober 2022 om 13:38
Wat prachtig geformuleerd!Saanvi schreef: ↑30-10-2022 11:15Heel erg herkenbaar met mijn middelste zoon. Mij hielp het om in te zien dat veel van 'zijn problemen' eigenlijk 'mijn problemen' waren. Schuldgevoel over zijn wellbeing (onbewust) en veel te veel bezig zijn met zijn gevoelens. Zoveel dat ik daarin ook wel de fout heb gemaakt dat de oudste even dreigde te ontsporen en dat ik dit helemaal niet on de gaten had omdat ik teveel bezig was met de middelste.
Ik realiseer me steeds meer dat ik onbewust ook een druk bij hem neerleg dat hij zich goed moet voelen en dat hij niet boos/onzeker 'mag' zijn. Laat hem puberen met al zijn fouten is wat iemand ooit tegen mij zei. Sinds ik dat laat doen gaat het veel beter met hem. Ook een eerlijk gesprek gehad met mijn moeder over een donkere tijd in mijn puberteit. Ze was ook bang dat ik nooit meer vrienden zou maken en ongelukkig zou worden. Gelukkig heeft zij hier nooit iets van laten merken want ik zou er doodonzeker van zijn geworden. Zij zag het als een puberfase (van een paar jaar) en met mij is het ook helemaal goed gekomen. Laat het niet onder je huid kruipen. Wees sterk en heb vertrouwen dat als er iets is dat hij je weet te vinden. Je klinkt liefdevol, vaak is dat genoeg.
Ik ga door iets soortgelijks en ik haal heel veel steun uit hoe jij dit opschrijft.
@TO: het is ook moeilijk. Natuurlijk wil je dat ze gelukkig zijn maar dat gaat niet altijd. Ik probeer altijd maar te denken: hij gaat zijn eigen pad. Dat kan ik niet voor hem doen, al zou ik het soms graag willen.
Het is zoals het is
zondag 30 oktober 2022 om 18:17
Echt bedankt voor jullie reacties. Hier heb ik echt iets aan. En vooral dat ik niet alleen ben hierin. Iedereen die zegt: komt goed enz. Maar iemand die ook weet hoe zwaar en moeilijk het is soms is….dat is soms zo moeilijk
Want ik ben heel trots op mijn kinderen. Ze zijn pubers maar gaan wel samen naar de film vanmiddag. Ze bellen elkaar als ze hulp nodig hebben op school bv. En dat vind ik ook belangrijk. En het klopt dat ik mijn eigen onzekerheid projecteer soms. Ik wil ook zeker niet dat ze voelen wat ik voel of voelde.
Ik ga morgen nog eens jullie berichten lezen
Want ik ben heel trots op mijn kinderen. Ze zijn pubers maar gaan wel samen naar de film vanmiddag. Ze bellen elkaar als ze hulp nodig hebben op school bv. En dat vind ik ook belangrijk. En het klopt dat ik mijn eigen onzekerheid projecteer soms. Ik wil ook zeker niet dat ze voelen wat ik voel of voelde.
Ik ga morgen nog eens jullie berichten lezen
dinsdag 1 november 2022 om 10:33
Wat rot dat je je zo voelt TO.
Ik denk dat het allereerst kan helpen om het idee los te laten dat jij en je kinderen gelukkig moeten zijn. Het is mooi als je tevreden bent, maar geluk? Dat is nogal een opgave en gaat zeker niet lukken als je het pusht. Hooguit zijn dit korte momentopnamen.
Laat weten dat je er voor ze bent. Dat er ruimte is voor hun emoties, ookal kun je niet alles voor ze oplossen (moet je ook niet willen).
Maar ook herkenbaar hoor. De worsteling van je kinderen voel je zelf ook. Ik denk dat dat het lot is dat alle ouders moeten dragen. Sterkte
Ik denk dat het allereerst kan helpen om het idee los te laten dat jij en je kinderen gelukkig moeten zijn. Het is mooi als je tevreden bent, maar geluk? Dat is nogal een opgave en gaat zeker niet lukken als je het pusht. Hooguit zijn dit korte momentopnamen.
Laat weten dat je er voor ze bent. Dat er ruimte is voor hun emoties, ookal kun je niet alles voor ze oplossen (moet je ook niet willen).
Maar ook herkenbaar hoor. De worsteling van je kinderen voel je zelf ook. Ik denk dat dat het lot is dat alle ouders moeten dragen. Sterkte
dinsdag 1 november 2022 om 16:40
Er lopen volgens mij wat dingen door elkaar heen hier. Ik lees namelijk ook veel dingen die over jou gaan en niet zozeer met je zoon te maken hebben; dat je je een alleenstaande ouder voelt (waarom?), dat je zorgen hebt om je oudste (waarom?), dat je ongelukkig bent (waarom?).
Je zoon is bij iemand onder de pannen, dus je mag erop vertrouwen dat dat de goede kant op gaat. Je mag sowieso op hem vertrouwen. Het zou misschien helpen als je zelf ook met iemand gaat praten over de dingen waar je bij jezelf tegenaan komt. Kinderen zijn een spiegel, Saanvi schrijft het eigenlijk ook al een beetje, als je jezelf wat beter en zekerder voelt, zou het zomaar kunnen dat je zoon ook wat lekkerder in zijn vel gaat zitten.
Je zoon is bij iemand onder de pannen, dus je mag erop vertrouwen dat dat de goede kant op gaat. Je mag sowieso op hem vertrouwen. Het zou misschien helpen als je zelf ook met iemand gaat praten over de dingen waar je bij jezelf tegenaan komt. Kinderen zijn een spiegel, Saanvi schrijft het eigenlijk ook al een beetje, als je jezelf wat beter en zekerder voelt, zou het zomaar kunnen dat je zoon ook wat lekkerder in zijn vel gaat zitten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
