Overig
alle pijlers
Wat je niet hardop wil zeggen deel XII
vrijdag 2 februari 2024 om 14:13
Nou, echt veel meer weten we nu nog niet. De procedure ging goed, er zijn biopten gemaakt van verdachte plekjes en er komt nog een MRI voor de alvleesklier.
Maar gelukkig had ze geen pijn en met de napijn valt het ook mee. Ik had wel gehoopt dat er nu al wat meer duidelijk zou zijn, nu blijft er toch nog veel onzekerheid tot de uitslagen er zijn.
Maar goed, ik probeer dat maar even uit mijn hoofd te zetten, ik kan er nu toch nog niets aan doen. Mezelf gek maken schiet niemand wat mee op.
Maar gelukkig had ze geen pijn en met de napijn valt het ook mee. Ik had wel gehoopt dat er nu al wat meer duidelijk zou zijn, nu blijft er toch nog veel onzekerheid tot de uitslagen er zijn.
Maar goed, ik probeer dat maar even uit mijn hoofd te zetten, ik kan er nu toch nog niets aan doen. Mezelf gek maken schiet niemand wat mee op.
vrijdag 2 februari 2024 om 19:06
Miss_Edwards schreef: ↑02-02-2024 14:13Nou, echt veel meer weten we nu nog niet. De procedure ging goed, er zijn biopten gemaakt van verdachte plekjes en er komt nog een MRI voor de alvleesklier.
Maar gelukkig had ze geen pijn en met de napijn valt het ook mee. Ik had wel gehoopt dat er nu al wat meer duidelijk zou zijn, nu blijft er toch nog veel onzekerheid tot de uitslagen er zijn.
Maar goed, ik probeer dat maar even uit mijn hoofd te zetten, ik kan er nu toch nog niets aan doen. Mezelf gek maken schiet niemand wat mee op.
Qua behandeling gelukkig meegevallen dus. Jammer dat er nog niks duidelijk is. Nu op naar de volgende horde. Goed dat je probeert het even opzij te zetten.
vrijdag 2 februari 2024 om 19:11
Miss_Edwards schreef: ↑02-02-2024 10:10Dank je, Muselet.
Rabarber, hoe is het nu met jou? Jij hebt ook zware weken gehad in januari, hoe voel je je nu?
Wat lief, dat je dat nog weet.
Het is die eerste week ontzettend zwaar geweest. Absoluut geen ruimte voor mij en mijn verdriet. Daarna weer druk met huis leeghalen, bankzaken regelen, dingen stopzetten, etc. etc. Pas sinds deze week komt er wat ruimte voor mijn verdriet. En dat kan me soms ineens overvallen.
Het is stil, ik grijp mis op mijn moeder, kan niet even gauw bellen. En avondeten wat over is hoef ik niet te bewaren. Net een klein plastic bakje in mijn handen, dacht meteen: handig voor mijn moeder voor wat appelmoes. Meteen daarna het besef: nee, dat is niet meer...
Hey contact was de laatste 3,5 jaar zó ontzettend intens, dat het gat heel groot voelt. Tegelijkertijd is het verlies soms nog zo abstract en denk ik dat ze nog leeft.
En hoewel veel pijn door verdriet, voel ik ook minder last op mijn schouders. Daar komt dan weer schuldgevoel overheen... Enfin, ik ben er nog lang niet.
anoniem_65cb27049b5a8 wijzigde dit bericht op 02-02-2024 19:14
0.09% gewijzigd
vrijdag 2 februari 2024 om 19:13
Miss_Edwards schreef: ↑02-02-2024 10:05Nou ik ben ook een dramatische patient hoor want ik vind het zelf ook doodeng als ik naar het ziekenhuis moet, ik schijt al in mijn broek bij bloedprikken.
Maar ze is nu zo gelukkig, na jaren van matige relaties en ze heeft zoveel plannen dat ik panisch ben voor haar dat er iets tussen komt dat haar leven vergalt.
Ik zit inderdaad maar wat doelloos te scrollen hier, te nerveus om iets nuttigs te gaan doen. Ik laat ook alles vallen. Gelukkig komt mijn leen hondje straks.
Dan snap ik het dubbel zo goed.
vrijdag 2 februari 2024 om 21:26
Voor jou ook een
Is de crisissituatie bij jou weer weg? Of is het blijvend? Hoe dan ook sterkte gewenst.
anoniem_65cb27049b5a8 wijzigde dit bericht op 02-02-2024 21:46
1.73% gewijzigd
vrijdag 2 februari 2024 om 21:43
Jezus Christus man! Ik kreeg een hartverzakking van dat telefoontje! Waarom moet je mij met zo’n grafstem bellen en naar dat ziekenhuis laten komen? Zit ik daar in een soort ‘huiskamer’ met een ‘gastvrouw’ i.p.v. assistente tussen allemaal vrouwen die borstkanker hebben, denken te hebben, tussen hoop en vrees…
Ik werd gek van dat wachten, gek van dat ‘We wachten even op een gaatje, wilt u misschien een kopje thee?’ Overal angstige gezichten, mensen met pijn die niet weten hoe te zitten/liggen, zachtjes huilende mensen. Precies alsof ik weer met mijn moeder daar zit na ronde 101 chemo.
Om vervolgens in een kamertje te moeten zitten waar iemand tergend langzaam tig scans van mijn tetten op zo’n scherm projecteert om dan te zeggen dat ‘alles in orde’ was. Dat had die echoscopiste toch al gezegd man! GDV ik had die vent wel naar zijn strot kunnen grijpen! Met zijn pseudo empathische ‘Ja huilen van opluchting komt vaak voor hoor mevrouw, hier staan tissues’. Wat had ik dan moeten verwachten als ik eerst krijg te horen van die scanmevrouw èn echoscopiste dat er geen bijzonderheden waren te zien en je mij vervolgens laat opdraven ‘vandaag nog’ voor een gesprek naar aanleiding van dat onderzoek?!
En het spijt mij helemaal niet dat ik ben geëxplodeerd daar in dat kamertje. En nee mam, het helpt niet dat jij nu ook nog eens komt binnenvallen met een hoop emotie waarom ik jou niet onmiddellijk heb gebeld om met mij mee te gaan.
Ik haat het dat mijn kostbare energie voor het hele weekend op is gegaan aan dit soort ongein. Morgen heb ik weer barstende koppijn, dat weet ik nu al.
Ik werd gek van dat wachten, gek van dat ‘We wachten even op een gaatje, wilt u misschien een kopje thee?’ Overal angstige gezichten, mensen met pijn die niet weten hoe te zitten/liggen, zachtjes huilende mensen. Precies alsof ik weer met mijn moeder daar zit na ronde 101 chemo.
Om vervolgens in een kamertje te moeten zitten waar iemand tergend langzaam tig scans van mijn tetten op zo’n scherm projecteert om dan te zeggen dat ‘alles in orde’ was. Dat had die echoscopiste toch al gezegd man! GDV ik had die vent wel naar zijn strot kunnen grijpen! Met zijn pseudo empathische ‘Ja huilen van opluchting komt vaak voor hoor mevrouw, hier staan tissues’. Wat had ik dan moeten verwachten als ik eerst krijg te horen van die scanmevrouw èn echoscopiste dat er geen bijzonderheden waren te zien en je mij vervolgens laat opdraven ‘vandaag nog’ voor een gesprek naar aanleiding van dat onderzoek?!
En het spijt mij helemaal niet dat ik ben geëxplodeerd daar in dat kamertje. En nee mam, het helpt niet dat jij nu ook nog eens komt binnenvallen met een hoop emotie waarom ik jou niet onmiddellijk heb gebeld om met mij mee te gaan.
Ik haat het dat mijn kostbare energie voor het hele weekend op is gegaan aan dit soort ongein. Morgen heb ik weer barstende koppijn, dat weet ik nu al.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 2 februari 2024 om 22:10
Nee vandaag ging niet lekker daar. Meestal weet ik het te beperken tot zeer duidelijke non-verbale reacties want ik weet ook dat voor iedere eikel er drie mensen rondrennen die wel geschapen lijken te zijn voor hun werk. Het is een beetje een loterij wie je treft.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 2 februari 2024 om 22:41
Oh, ik doelde op je borstonderzoek. Dat je sleutelbeen gescheurd is. Of haal ik je nu door de war met een andere forummer?
vrijdag 2 februari 2024 om 22:44
Nee je bent correct. Die vrouw vond dat ook erg dus daarover ben ik niet geëxplodeerd. Ik trek dat lot 1 op de zoveel nu eenmaal vaak behalve voor prijsgeld.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 2 februari 2024 om 23:17
zaterdag 3 februari 2024 om 07:57
Ik weet het zeker nog, ik probeer altijd zoveel mogelijk te onthouden van mede forummers en ik kan me je verdriet zo goed voorstellen. Zeker als het contact zo inetens is geweest de afgelopen jaren, dan val je echt in een diep dal.Rabarber schreef: ↑02-02-2024 19:11Wat lief, dat je dat nog weet.
Het is die eerste week ontzettend zwaar geweest. Absoluut geen ruimte voor mij en mijn verdriet. Daarna weer druk met huis leeghalen, bankzaken regelen, dingen stopzetten, etc. etc. Pas sinds deze week komt er wat ruimte voor mijn verdriet. En dat kan me soms ineens overvallen.
Het is stil, ik grijp mis op mijn moeder, kan niet even gauw bellen. En avondeten wat over is hoef ik niet te bewaren. Net een klein plastic bakje in mijn handen, dacht meteen: handig voor mijn moeder voor wat appelmoes. Meteen daarna het besef: nee, dat is niet meer...
Hey contact was de laatste 3,5 jaar zó ontzettend intens, dat het gat heel groot voelt. Tegelijkertijd is het verlies soms nog zo abstract en denk ik dat ze nog leeft.
En hoewel veel pijn door verdriet, voel ik ook minder last op mijn schouders. Daar komt dan weer schuldgevoel overheen... Enfin, ik ben er nog lang niet.
Het duurt ook gewoon heel lang voor je een beetje gaat genezen van zoiets heftigs en het is nog maar zo kort geleden voor je. Vooral die eerste periode gaat het vaak als een soort waas langs je heen en zit je in de overlevingsstand. Ik weet bijna niets meer van die tijd toen mijn oma net overleden was.
Dat zijn voor mij altijd de lastigste dingen, dat ik mijn oma niet zomaar even kan bellen om te kletsen, of even bij haar langs kan gaan. Dat mis ik het meeste. En de pijn wordt geleidelijk minder maar helemaal weg gaat het bij mij in elk geval niet. Het komt in golven. Maar zeker als het nog zo vers is en zo kort geleden voelt het echt vreselijk.
Zo rauw, als een open wond. Ik ben na oma's overlijden een paar dagen in mijn eentje naar Sevilla gegaan en dat was echt heerlijk. Even een andere omgeving, naar Spanje, waar ze gek op was. Het was duur maar elke cent waard.
Is er nu wel ruimte voor je verdriet? Krijg je genoeg steun van je omgeving en familie? Ik wens je veel sterkte en schrijf vooral van je af als het helpt.
Met mijn moeder komt het vast wel goed. We zitten nu te kijken om eind deze maand een paar dagen samen weg te gaan, misschien naar Valencia of zo. Ik wil graag naar de zon en vind het een heel leuk idee van haar.
Maar ik blijf altijd weer met zo'n knoop in mijn maag zitten omdat ik dan mijn kat achter moet laten.
Dan moet ik hem of naar een opvang brengen ( vond hij drie keer niks vorige keer ) voor die 4 dagen of ik moet het een van mijn buren vragen om voor hem te zorgen ( vind ik ook eng ) of ik zoek een oppas via Pawshake of zo. Het enige wat hij wil is naar buiten en eten. Naar buiten kan hij niet zelf want ik zit op drie hoog.
Ik zou dan zo niet op vakantie gaan omdat de moed in mijn schoenen zakt vanwege die kat. En ik wil zo graag weg. Waarom maak ik er altijd zo'n drama van??
zaterdag 3 februari 2024 om 09:23
Ah gossie Rabarber, veel sterkte.
Dat besef dat ze er niet meer is, de schok en het verdriet dat je ineens overvalt.
Het blijft, maar je gaat ermee leren leven.
Ik denk altijd maar dat je op een dag al je geliefden weer ziet.
Miss Edwards, jij ook veel sterkte.
Ga lekker een paar dagen weg met je moeder. Jouw kat overleeft dat wel, dus je niet schuldig ofzo voelen.
Lemoos, ik snap niet dat je naar de arts moest als er niets aan de hand is. Jij in de stress en tijd verbruikt voor een ander bij wie het wel nodig is.
Dat besef dat ze er niet meer is, de schok en het verdriet dat je ineens overvalt.
Het blijft, maar je gaat ermee leren leven.
Ik denk altijd maar dat je op een dag al je geliefden weer ziet.
Miss Edwards, jij ook veel sterkte.
Ga lekker een paar dagen weg met je moeder. Jouw kat overleeft dat wel, dus je niet schuldig ofzo voelen.
Lemoos, ik snap niet dat je naar de arts moest als er niets aan de hand is. Jij in de stress en tijd verbruikt voor een ander bij wie het wel nodig is.
Cum non tum age
zaterdag 3 februari 2024 om 13:10
Wat bizar lemoos.
Hier krijg je alles op 1 dag en dan ook gelijk de uitslag.
Daar moet iemand bij zijn.
Was ook een beetje raar: ik moest alsnog eerst mijn borst laten bevoelen voor de uitslag, en de (duidelijk lesbische) arts knikte naar man en zei: 'bofkont, zulke grote borsten zijn op deze leeftijd vaak niet meer zo stevig, mooi hoor en naturel'.
Super ongemakkelijk en heel raar.
Daarna goede uitslag, en moest ik me alsnog laten wegen want het gewicht klopte niet dacht ze, klopte wel, en toen weer een 'het gewicht zit dus grotendeels in de borsten' en een soort onduidelijk verhaal dat ik moest afvallen maar dat ik dan waarschijnlijk hangborsten zou krijgen.
Dat je echt opgelucht maar tegelijk ook wat aangerand het pand verlaat.
Hier krijg je alles op 1 dag en dan ook gelijk de uitslag.
Daar moet iemand bij zijn.
Was ook een beetje raar: ik moest alsnog eerst mijn borst laten bevoelen voor de uitslag, en de (duidelijk lesbische) arts knikte naar man en zei: 'bofkont, zulke grote borsten zijn op deze leeftijd vaak niet meer zo stevig, mooi hoor en naturel'.
Super ongemakkelijk en heel raar.
Daarna goede uitslag, en moest ik me alsnog laten wegen want het gewicht klopte niet dacht ze, klopte wel, en toen weer een 'het gewicht zit dus grotendeels in de borsten' en een soort onduidelijk verhaal dat ik moest afvallen maar dat ik dan waarschijnlijk hangborsten zou krijgen.
Dat je echt opgelucht maar tegelijk ook wat aangerand het pand verlaat.
zaterdag 3 februari 2024 om 13:51
@surebaby: 
Aangerand heb ik mij nog nooit gevoeld. Maar van zo’n opmerking (bofkont) was mijn bekwerk gelijk in actie geschoten.
@noa: ja precies. Normaliter krijg je een belafspraak om zaken even door te nemen en als je alle testen bent doorlopen pas een afspraak bij de behandelend arts die al die testuitslagen samenvat en er een conclusie uit weet te halen met eventueel een behandeling indien nodig.
Aangerand heb ik mij nog nooit gevoeld. Maar van zo’n opmerking (bofkont) was mijn bekwerk gelijk in actie geschoten. @noa: ja precies. Normaliter krijg je een belafspraak om zaken even door te nemen en als je alle testen bent doorlopen pas een afspraak bij de behandelend arts die al die testuitslagen samenvat en er een conclusie uit weet te halen met eventueel een behandeling indien nodig.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 5 februari 2024 om 09:45
Madam klaagt over pestcultuur en hoe onveilig ze zich voelde.
Opvallend is wel dat ze tijdens deze voor haar blijkbaar vreselijke periode haar bitchgedrag in toom hield, nooit ziek was en sowieso altijd op het werk aanwezig was en normaal haar werk deed.
Als madam zich 'veilig' voelt is ze er niet want ziek/druk/niet begrepen dat ze moet komen, als ze er wel is is ze een soort vals dood vogeltje wat met haar laatste adem alleen bitchgedrag vertoont.
Waarom ziet niemand dit?
Opvallend is wel dat ze tijdens deze voor haar blijkbaar vreselijke periode haar bitchgedrag in toom hield, nooit ziek was en sowieso altijd op het werk aanwezig was en normaal haar werk deed.
Als madam zich 'veilig' voelt is ze er niet want ziek/druk/niet begrepen dat ze moet komen, als ze er wel is is ze een soort vals dood vogeltje wat met haar laatste adem alleen bitchgedrag vertoont.
Waarom ziet niemand dit?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
