Psyche
alle pijlers
'Anders zijn': over eenzaamheid, acceptatie en zelfliefde
dinsdag 5 december 2023 om 15:38
"Van wie zijn die baby-sokjes?" Ik wees naar het bord met beterschaps-kaartjes, met daar bovenop twee kleine sokjes met hartjes. Ik was op bezoek bij mijn oma (of beppe, zoals wij haar noemen), die in het ziekenhuis ligt. "Je nicht is zwanger".
"Oh!" Het o-zo-bekende gevoel bekroop me weer. "Wat leuk". Ik keek naar de sokjes. Ging dit gevoel ooit weg? Of zou ik er altijd weer mee geconfronteerd worden, als iemand om me heen weer aan kwam zetten met babynieuws?
Thuis pakte ik, bijna als een soort therapie, het boek uit de kast wat ik een aantal jaren daarvoor ooit eens gekocht had. Over het niet hebben van kinderen in een zo op kinderen gerichte maatschappij. ‘Echte vrouwen krijgen een kind’, heet het.
Waarom maakt dit toch altijd iets in me los? Wát maakt het eigenlijk precies in me los? Is het dan toch een verborgen verlangen om wel kinderen te krijgen? Nee, mijn keuze is heel bewust gemaakt. Het is iets essentiëlers, wat eigenlijk niks met kinderen krijgen te maken heeft. Of wat voor extern onderwerp in het leven dan ook. Dit gevoel gaat dieper.
Het is het gevoel er niet bij te horen. Niet te voldoen aan het plaatje. Niet mee te kunnen praten. Nooit dat ultieme punt van volwassenheid te bereiken, of vrouwelijkheid.
Er niet toe doen. Dáár had het mee te maken. En toevallig (of misschien niet zo toevallig, zoals dat boek illustreert) is kinderen krijgen een van mijn triggers voor dit gevoel. En tien jaar geleden was het hoogstwaarschijnlijk wat anders. Geen studie doen, bijvoorbeeld. Want daarin week ik ook af van het ‘plaatje’.
Best gek eigenlijk, dat ik in zoveel dingen niet voldoe aan het ‘plaatje’, wat me soms een ongemakkelijk gevoel geeft, maar tóch mijn eigen pad bewandel, en doe wat ik voel dat goed is. Maar eigenlijk is dat toch heel mooi? Jazeker, maar als je kijkt naar vroeger, naar hoe ik opgegroeid ben, had ik heel goed een ontzettende strever kunnen zijn. Iemand die álles uit de kast trekt om erbij te horen. Wél te voldoen. Mee te kunnen praten op familiefeestjes. Ik werd vroeger ontzettend gepest, altijd buitengesloten.
En ook al heeft me dat blijkbaar nooit tegengehouden te doen wat ík belangrijk vond, waar ík achterstond, toch is dat gevoel ‘er niet bij te horen’ altijd blijven hangen. Overal waar ik kom. Op werk, bij familie, bij vrienden. Het is een bijna niet te duiden schaduw die me overal achtervolgt. Het gevoel 'doorzichtig' te zijn. Aanwezig, maar toch ook niet.
Ik ben dit topic gestart om te oefenen hier woorden aan te geven. Meer aanwezig te zijn. Ik denk dat vrijwel niemand om me heen, weet dat ik me zo voel. En ik ben van plan hier met kleine stapjes verandering in te brengen. Ik mág bestaan, ik mág dingen uitdragen. Dit topic is voor mij een manier om mijn stem te laten horen terwijl ik in dit proces zit.
Ben jij of doe jij dingen anders dan de - in jouw ogen - 'norm'? Hoe voelt dat voor jou? Ik ben benieuwd naar anderen die zich hier in herkennen. Wellicht kan dit topic dienen als klankbord, en kan iemand hier iets aan ontlenen.
Lieve groetjes,
Iemand met willekeurige kruiden als gebruikersnaam
Maar laat ik mezelf maar Lavendel noemen.
"Oh!" Het o-zo-bekende gevoel bekroop me weer. "Wat leuk". Ik keek naar de sokjes. Ging dit gevoel ooit weg? Of zou ik er altijd weer mee geconfronteerd worden, als iemand om me heen weer aan kwam zetten met babynieuws?
Thuis pakte ik, bijna als een soort therapie, het boek uit de kast wat ik een aantal jaren daarvoor ooit eens gekocht had. Over het niet hebben van kinderen in een zo op kinderen gerichte maatschappij. ‘Echte vrouwen krijgen een kind’, heet het.
Waarom maakt dit toch altijd iets in me los? Wát maakt het eigenlijk precies in me los? Is het dan toch een verborgen verlangen om wel kinderen te krijgen? Nee, mijn keuze is heel bewust gemaakt. Het is iets essentiëlers, wat eigenlijk niks met kinderen krijgen te maken heeft. Of wat voor extern onderwerp in het leven dan ook. Dit gevoel gaat dieper.
Het is het gevoel er niet bij te horen. Niet te voldoen aan het plaatje. Niet mee te kunnen praten. Nooit dat ultieme punt van volwassenheid te bereiken, of vrouwelijkheid.
Er niet toe doen. Dáár had het mee te maken. En toevallig (of misschien niet zo toevallig, zoals dat boek illustreert) is kinderen krijgen een van mijn triggers voor dit gevoel. En tien jaar geleden was het hoogstwaarschijnlijk wat anders. Geen studie doen, bijvoorbeeld. Want daarin week ik ook af van het ‘plaatje’.
Best gek eigenlijk, dat ik in zoveel dingen niet voldoe aan het ‘plaatje’, wat me soms een ongemakkelijk gevoel geeft, maar tóch mijn eigen pad bewandel, en doe wat ik voel dat goed is. Maar eigenlijk is dat toch heel mooi? Jazeker, maar als je kijkt naar vroeger, naar hoe ik opgegroeid ben, had ik heel goed een ontzettende strever kunnen zijn. Iemand die álles uit de kast trekt om erbij te horen. Wél te voldoen. Mee te kunnen praten op familiefeestjes. Ik werd vroeger ontzettend gepest, altijd buitengesloten.
En ook al heeft me dat blijkbaar nooit tegengehouden te doen wat ík belangrijk vond, waar ík achterstond, toch is dat gevoel ‘er niet bij te horen’ altijd blijven hangen. Overal waar ik kom. Op werk, bij familie, bij vrienden. Het is een bijna niet te duiden schaduw die me overal achtervolgt. Het gevoel 'doorzichtig' te zijn. Aanwezig, maar toch ook niet.
Ik ben dit topic gestart om te oefenen hier woorden aan te geven. Meer aanwezig te zijn. Ik denk dat vrijwel niemand om me heen, weet dat ik me zo voel. En ik ben van plan hier met kleine stapjes verandering in te brengen. Ik mág bestaan, ik mág dingen uitdragen. Dit topic is voor mij een manier om mijn stem te laten horen terwijl ik in dit proces zit.
Ben jij of doe jij dingen anders dan de - in jouw ogen - 'norm'? Hoe voelt dat voor jou? Ik ben benieuwd naar anderen die zich hier in herkennen. Wellicht kan dit topic dienen als klankbord, en kan iemand hier iets aan ontlenen.
Lieve groetjes,
Iemand met willekeurige kruiden als gebruikersnaam
Maar laat ik mezelf maar Lavendel noemen.
vervelend dat je je daar zo bij voelt.
dinsdag 5 december 2023 om 16:51
Hoe komt het dat je het gevoel hebt er niet bij te horen? Komt dat door je omgeving of door jezelf?
Ik herken het wel een beetje. Er zijn mensen die vinden dat je niet helemaal meetelt als je geen kinderen hebt (of niet getrouwd of geen relatie). Ik vind dat vooral een beetje sneu voor die mensen. Ik gun ze minder vooroordelen en een breder wereldbeeld. Ik laat ze meestal ook een beetje links liggen. Er zijn zoveel leuke mensen op deze wereld die het helemaal niets uitmaakt dat je niet helemaal in het plaatje past. En waarom is het plaatje: getrouwd heterostelletje met twee kinderen met een koophuis? Waarom is het plaatje niet: lat-relatie in een commune met 10 honden. Mijn ideale plaatje is ongetrouwd samenwonend zonder kinderen. En laat dat nou net mijn leven zijn
Ik herken het wel een beetje. Er zijn mensen die vinden dat je niet helemaal meetelt als je geen kinderen hebt (of niet getrouwd of geen relatie). Ik vind dat vooral een beetje sneu voor die mensen. Ik gun ze minder vooroordelen en een breder wereldbeeld. Ik laat ze meestal ook een beetje links liggen. Er zijn zoveel leuke mensen op deze wereld die het helemaal niets uitmaakt dat je niet helemaal in het plaatje past. En waarom is het plaatje: getrouwd heterostelletje met twee kinderen met een koophuis? Waarom is het plaatje niet: lat-relatie in een commune met 10 honden. Mijn ideale plaatje is ongetrouwd samenwonend zonder kinderen. En laat dat nou net mijn leven zijn
dinsdag 5 december 2023 om 16:54
Mijn opa zei eens: ‘Je grootste vijand ben jij zelf als je niet leert jezelf met compassie te bekijken’. Nu had opa wel redenen om dat credo te hanteren 
maar er zit wel een kern van waarheid in. Althans voor mij.
De dingen aan mij die anders zijn, zijn door anderen altijd gewoon geaccepteerd. Niemand hing daar een waardeoordeel aan vast, dat was iets wat ik zelf deed. Ik kan niet zeggen dat ik ‘de norm’ op welk gebied dan ook als dwingend heb ervaren of als een soort streefpunt dat je moet bereiken. Dan kun je er ook wat losser instaan.
maar er zit wel een kern van waarheid in. Althans voor mij. De dingen aan mij die anders zijn, zijn door anderen altijd gewoon geaccepteerd. Niemand hing daar een waardeoordeel aan vast, dat was iets wat ik zelf deed. Ik kan niet zeggen dat ik ‘de norm’ op welk gebied dan ook als dwingend heb ervaren of als een soort streefpunt dat je moet bereiken. Dan kun je er ook wat losser instaan.
dinsdag 5 december 2023 om 17:04
Zo’n blog nodigt voor mij niet echt uit tot reageren. Ik denk dat iedereen wel eens dingen niet doet zoals de meeste anderen. Ik zie die algemene gewoonte ook niet per se als de norm. De norm is dat je je leven vormgeeft zoals het komt of zoals je kiest, en dat je geen rekenschap hoeft af te leggen aan anderen.
dinsdag 5 december 2023 om 17:30
Ja, ik voel me ook anders dan anderen. Maar ik vind dit niet vaak erg, het doet me niet zo heel veel, en ik vind mezelf op veel gebieden anders maar niet slechter.
Waar het me wel raakt is bij mijn angststoornis, maar heel langzaam begin ik te beseffen dat iedereen wel iets heeft. En dat eigenlijk iedereen op bepaalde gebieden 'anders' is. Ik zei een keer tegen mijn psycholoog 'I am afraid I am broken', waarop zij zei 'you áre broken! But we all are...' en dat vind ik een goeie leidraad voor mezelf.
Waar het me wel raakt is bij mijn angststoornis, maar heel langzaam begin ik te beseffen dat iedereen wel iets heeft. En dat eigenlijk iedereen op bepaalde gebieden 'anders' is. Ik zei een keer tegen mijn psycholoog 'I am afraid I am broken', waarop zij zei 'you áre broken! But we all are...' en dat vind ik een goeie leidraad voor mezelf.
dinsdag 5 december 2023 om 17:41
Ik wandel mijn eigen weg want veel van andermans wegen lukten me niet goed. En ik hou me enigszins vast aan het idee dat sommige mensen niet interessant genoeg zijn om andere keuzes voor te maken (mensen die dat wel zijn 'laten' me mijn keuzes maken). En aan het idee dat vooral de vervelende gevolgen voor mijn keuzes vooral voor mij zijn en veel minder tot niet voor een ander.
Dus bijvoorbeeld als ik een kind neem zit ik met dat kind opgezadeld en een ander niet of veel minder.
Dus bijvoorbeeld als ik een kind neem zit ik met dat kind opgezadeld en een ander niet of veel minder.
dinsdag 5 december 2023 om 18:09
Tsja. Ik ben benieuwd of je op dit forum ook maar een iemand kunt vinden die nooit het gevoel heeft erbuiten te vallen. Die nooit gedacht heeft dat ze niet al haar potentie heeft waargemaakt. Of die innig tevreden vertelt dat ze eigenlijk precies is zoals iedereen.
Ik heb ook geen kinderen. Sokjes daargelaten: het betekent ook dat op mijn zestigste verjaardag niemand de quiz gaat doen “wie kent Xynix het best?” Al mijn vrienden hebben zo’n quiz gekregen.
Maar ik dwaal af.
Ik heb ook geen kinderen. Sokjes daargelaten: het betekent ook dat op mijn zestigste verjaardag niemand de quiz gaat doen “wie kent Xynix het best?” Al mijn vrienden hebben zo’n quiz gekregen.
Maar ik dwaal af.
dinsdag 5 december 2023 om 18:35
Jazeker wel. Het vertelt iets over hoe de TO zichzelf ziet. Namelijk als de hoofdpersoon in een weemoedig verhaal.
Vertel je het op een andere manier, dan geef je een andere boodschap.
dinsdag 5 december 2023 om 18:49
Ik vind dat TO dit mooi verteld heeft. En ik herken er heel veel in, ook al heb ik kinderen. Aan geen enkel plaatje voldoe ik, ik heb het gevoel dat ik me maar wat door het leven heen blunder. En dat ik een heel raar mens ben.
De buitenwereld valt dit niet op, ik word over het algemeen wel wat afwijkend gevonden, maar dan juist op een leuke manier.
Ook zijn er mensen die mij bloedirritant vinden omdat ik wat anders ben, daar hoef ik niets voor te doen eigenlijk.
Vroeger maakte dit me stokongelukkig, maar hoe ouder ik word, hoe minder het me doet. In een sombere bui kan ik er nog weleens verdrietig om worden, maar dat gaat weer over.
De buitenwereld valt dit niet op, ik word over het algemeen wel wat afwijkend gevonden, maar dan juist op een leuke manier.
Ook zijn er mensen die mij bloedirritant vinden omdat ik wat anders ben, daar hoef ik niets voor te doen eigenlijk.
Vroeger maakte dit me stokongelukkig, maar hoe ouder ik word, hoe minder het me doet. In een sombere bui kan ik er nog weleens verdrietig om worden, maar dat gaat weer over.
dinsdag 5 december 2023 om 18:55
Werkelijk?LavendelTijm-enSalie schreef: ↑05-12-2023 15:38"
Thuis pakte ik, bijna als een soort therapie, het boek uit de kast wat ik een aantal jaren daarvoor ooit eens gekocht had. Over het niet hebben van kinderen in een zo op kinderen gerichte maatschappij. ‘Echte vrouwen krijgen een kind’, heet het.
Ik herken dit als bewust kindervrije helemaal niet.
Ben oprecht blij voor mensen die graag een kind willen en zwanger worden, met mijn eigen gevoelen en beslissing doet het helemaal niks.
Voel mij ook nergens buiten staan, ik zou ook niet binnen willen staan bij de bewust gekozen kindergezinnen en wil er ook niet bij horen.
Tenslotte is dat mijn keuze niet.
Is ipv een ‘zelfhulpboek’ misschien echt eens therapie een idee?
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 5 december 2023 om 18:58
Ik reageer op iemand die beweert dat de manier van schrijven niet relevant is. Ik zeg niet meer dan dat dat wèl relevant is en jij bevestigt dat met bovenstaande.
dinsdag 5 december 2023 om 19:36
Klopt! Ik wilde alleen maar zeggen dat haar manier van schrijven mij raakt. Verder niets, ik sta niet in de discussiemodus,
dinsdag 5 december 2023 om 20:09
Hoe oud ben je TO? Ik herken je gevoel een beetje van toen ik 35 was. Ik was single en kinderloos en het was toen net alsof de hele wereld mij vragend zat aan te staren: En? En? Komt er nog wat van? Ga je nog meedoen met ons? Waar blijft die man? Waar blijft die baby? Je hebt nu wel lang genoeg net gedaan alsof je het niet wil. Tijd om in de pas te gaan lopen!
dinsdag 5 december 2023 om 20:13
Ik heb wel een kind, maar omdat ik 39 was toen ik mijn zoon kreeg, heb ik ook ruim 20 volwassen jaren rondgelopen als kinderloze. Wat mij betreft is de wereld toch ook wel een beetje zoals je hem zelf rond jezelf vormgeeft. Dus ik vond de wereld helemaal niet zo op kinderen gericht en zoek nu zelf de plekken uit waar mijn kind naar mee kan, maar ik heb ook mensen om me heen zonder kinderen en ik geloof niet dat zij de wereld als erg kindgericht ervaren. Zij leven hun leven met meer vrijheid, dat wel.
Verder pas ik niet zo in allerlei hokjes, maar vind ik dat wel leuk aan mezelf. Ik ben een nerd, een vrouw in een mannenwereld en met deels hobbies die ook meer mannen doen. En ik heb er lol in! Ik voel me ook niet raar of mislukt of onbegrepen. Soms natuurlijk wel, maar meestal niet.
Verder pas ik niet zo in allerlei hokjes, maar vind ik dat wel leuk aan mezelf. Ik ben een nerd, een vrouw in een mannenwereld en met deels hobbies die ook meer mannen doen. En ik heb er lol in! Ik voel me ook niet raar of mislukt of onbegrepen. Soms natuurlijk wel, maar meestal niet.
dinsdag 5 december 2023 om 20:21
Als iemand dit interpreteert als dat ik mezelf zie als een 'hoofdpersoon in een weemoedig verhaal', lijkt het erop dat de boodschap toch nét niet goed is overgekomen.
Het verhaal dat ik voor dit topic had geschreven is, zoals de meeste posts op een forum lijkt me, bedoeld als achtergrond voor waarom ik dit topic heb geopend, en als een eerlijke verwoording van het gevoel waar ik lang mee rond heb gelopen zonder het echt te begrijpen. Het is bedoeld om wellicht herkenning op te roepen bij anderen, wat met enkel een vraag stellen lastig gaat zijn.
Daarnaast ben ik absoluut de hoofdpersoon van mijn eigen verhaal, jullie ook; hoop ik
We doen allemaal ons best ons door het leven te navigeren en dat is een proces. Het is mooi om daarin andere perspectieven te lezen, en deze mee te nemen. We lopen ieder ons eigen pad, en kunnen dat allemaal met elkaar delen. Ervaringen, kennis, ons eigen perspectief.
Voor mij is dit één van de stappen in dat proces; uitspreken wat ik voel, en connectie maken met anderen.
Het verhaal dat ik voor dit topic had geschreven is, zoals de meeste posts op een forum lijkt me, bedoeld als achtergrond voor waarom ik dit topic heb geopend, en als een eerlijke verwoording van het gevoel waar ik lang mee rond heb gelopen zonder het echt te begrijpen. Het is bedoeld om wellicht herkenning op te roepen bij anderen, wat met enkel een vraag stellen lastig gaat zijn.
Daarnaast ben ik absoluut de hoofdpersoon van mijn eigen verhaal, jullie ook; hoop ik
We doen allemaal ons best ons door het leven te navigeren en dat is een proces. Het is mooi om daarin andere perspectieven te lezen, en deze mee te nemen. We lopen ieder ons eigen pad, en kunnen dat allemaal met elkaar delen. Ervaringen, kennis, ons eigen perspectief.
Voor mij is dit één van de stappen in dat proces; uitspreken wat ik voel, en connectie maken met anderen.
dinsdag 5 december 2023 om 20:33
Wat rot dat je je zo voelt. Waar komt dat gevoel vandaan?
Zelf pas ik ook niet binnen de norm. Ik wil geen kinderen, ik wil niet samenwonen met mijn partner, ik hou niet van vastigheid dus wil geen vast contract die ik steeds met een jaar laat verlengen. Ben met regelmaat na 2 jaar weer weg. Etc.
Ik herken me niet in jouw worsteling, ergens voelt het alsof je niet content bent met je keuzes?
Voor mij voelen mijn keuzes helemaal juist en ben ik niet vatbaar voor de mening van anderen. Die glijden van me af, beklijven niet. Ik hoor ze volgens mij ook niet, waarschijnlijk omdat het voor mij geen issue is.
Alles valt en staat met acceptatie in jezelf. En iets in jou heeft weerstand. Mooi om te onderzoeken.
Zelf pas ik ook niet binnen de norm. Ik wil geen kinderen, ik wil niet samenwonen met mijn partner, ik hou niet van vastigheid dus wil geen vast contract die ik steeds met een jaar laat verlengen. Ben met regelmaat na 2 jaar weer weg. Etc.
Ik herken me niet in jouw worsteling, ergens voelt het alsof je niet content bent met je keuzes?
Voor mij voelen mijn keuzes helemaal juist en ben ik niet vatbaar voor de mening van anderen. Die glijden van me af, beklijven niet. Ik hoor ze volgens mij ook niet, waarschijnlijk omdat het voor mij geen issue is.
Alles valt en staat met acceptatie in jezelf. En iets in jou heeft weerstand. Mooi om te onderzoeken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
