'Anders zijn': over eenzaamheid, acceptatie en zelfliefde

"Van wie zijn die baby-sokjes?" Ik wees naar het bord met beterschaps-kaartjes, met daar bovenop twee kleine sokjes met hartjes. Ik was op bezoek bij mijn oma (of beppe, zoals wij haar noemen), die in het ziekenhuis ligt. "Je nicht is zwanger".
"Oh!" Het o-zo-bekende gevoel bekroop me weer. "Wat leuk". Ik keek naar de sokjes. Ging dit gevoel ooit weg? Of zou ik er altijd weer mee geconfronteerd worden, als iemand om me heen weer aan kwam zetten met babynieuws?

Thuis pakte ik, bijna als een soort therapie, het boek uit de kast wat ik een aantal jaren daarvoor ooit eens gekocht had. Over het niet hebben van kinderen in een zo op kinderen gerichte maatschappij. ‘Echte vrouwen krijgen een kind’, heet het.

Waarom maakt dit toch altijd iets in me los? Wát maakt het eigenlijk precies in me los? Is het dan toch een verborgen verlangen om wel kinderen te krijgen? Nee, mijn keuze is heel bewust gemaakt. Het is iets essentiëlers, wat eigenlijk niks met kinderen krijgen te maken heeft. Of wat voor extern onderwerp in het leven dan ook. Dit gevoel gaat dieper.

Het is het gevoel er niet bij te horen. Niet te voldoen aan het plaatje. Niet mee te kunnen praten. Nooit dat ultieme punt van volwassenheid te bereiken, of vrouwelijkheid.

Er niet toe doen. Dáár had het mee te maken. En toevallig (of misschien niet zo toevallig, zoals dat boek illustreert) is kinderen krijgen een van mijn triggers voor dit gevoel. En tien jaar geleden was het hoogstwaarschijnlijk wat anders. Geen studie doen, bijvoorbeeld. Want daarin week ik ook af van het ‘plaatje’.

Best gek eigenlijk, dat ik in zoveel dingen niet voldoe aan het ‘plaatje’, wat me soms een ongemakkelijk gevoel geeft, maar tóch mijn eigen pad bewandel, en doe wat ik voel dat goed is. Maar eigenlijk is dat toch heel mooi? Jazeker, maar als je kijkt naar vroeger, naar hoe ik opgegroeid ben, had ik heel goed een ontzettende strever kunnen zijn. Iemand die álles uit de kast trekt om erbij te horen. Wél te voldoen. Mee te kunnen praten op familiefeestjes. Ik werd vroeger ontzettend gepest, altijd buitengesloten.

En ook al heeft me dat blijkbaar nooit tegengehouden te doen wat ík belangrijk vond, waar ík achterstond, toch is dat gevoel ‘er niet bij te horen’ altijd blijven hangen. Overal waar ik kom. Op werk, bij familie, bij vrienden. Het is een bijna niet te duiden schaduw die me overal achtervolgt. Het gevoel 'doorzichtig' te zijn. Aanwezig, maar toch ook niet.

Ik ben dit topic gestart om te oefenen hier woorden aan te geven. Meer aanwezig te zijn. Ik denk dat vrijwel niemand om me heen, weet dat ik me zo voel. En ik ben van plan hier met kleine stapjes verandering in te brengen. Ik mág bestaan, ik mág dingen uitdragen. Dit topic is voor mij een manier om mijn stem te laten horen terwijl ik in dit proces zit.

Ben jij of doe jij dingen anders dan de - in jouw ogen - 'norm'? Hoe voelt dat voor jou? Ik ben benieuwd naar anderen die zich hier in herkennen. Wellicht kan dit topic dienen als klankbord, en kan iemand hier iets aan ontlenen.

Lieve groetjes,

Iemand met willekeurige kruiden als gebruikersnaam Maar laat ik mezelf maar Lavendel noemen.

nerdopviva schreef: ↑

05-12-2023 16:51

Hoe komt het dat je het gevoel hebt er niet bij te horen? Komt dat door je omgeving of door jezelf?

Ik herken het wel een beetje. Er zijn mensen die vinden dat je niet helemaal meetelt als je geen kinderen hebt (of niet getrouwd of geen relatie). Ik vind dat vooral een beetje sneu voor die mensen. Ik gun ze minder vooroordelen en een breder wereldbeeld. Ik laat ze meestal ook een beetje links liggen. Er zijn zoveel leuke mensen op deze wereld die het helemaal niets uitmaakt dat je niet helemaal in het plaatje past. En waarom is het plaatje: getrouwd heterostelletje met twee kinderen met een koophuis? Waarom is het plaatje niet: lat-relatie in een commune met 10 honden. Mijn ideale plaatje is ongetrouwd samenwonend zonder kinderen. En laat dat nou net mijn leven zijn

Dat komt absoluut van mezelf! Er kunnen verwachtingen zijn van buitenaf, maar wat je daar mee doet of niet doet, ligt altijd bij jezelf. En dat is een proces (voor mij in elk geval), zekerheid voelen bij wie je bent en dan loskomen van die verwachtingen.

En mooi gezegd

lemoos2 schreef: ↑

05-12-2023 16:54

Mijn opa zei eens: ‘Je grootste vijand ben jij zelf als je niet leert jezelf met compassie te bekijken’. Nu had opa wel redenen om dat credo te hanteren maar er zit wel een kern van waarheid in. Althans voor mij.

Ik kan niet zeggen dat ik ‘de norm’ op welk gebied dan ook als dwingend heb ervaren of als een soort streefpunt dat je moet bereiken. Dan kun je er ook wat losser instaan.

Dat heeft je opa mooi gezegd. Daar zit heel veel waarheid in, denk ik. Kijk maar naar mensen die 'alles' hebben (wat dat dan ook moge zijn) en dan nog diepongelukkig zijn. Dat zit van binnen. Dan is het nooit goed genoeg, want dan vind je in essentie jezelf niet goed genoeg.

Ik ervaar de 'norm' (zoals ik deze ervaar in mijn omgeving) ook niet als dwingend (gelukkig). Het is een gevoel wat er al was denk ik, en in het afwijken van de 'norm' is waar ik dan met dat al bestaande gevoel geconfronteerd word.

KamilleT schreef: ↑

05-12-2023 17:04

Zo’n blog nodigt voor mij niet echt uit tot reageren. Ik denk dat iedereen wel eens dingen niet doet zoals de meeste anderen. Ik zie die algemene gewoonte ook niet per se als de norm. De norm is dat je je leven vormgeeft zoals het komt of zoals je kiest, en dat je geen rekenschap hoeft af te leggen aan anderen.

En toch reageer je Maar fijn, dat jij dat niet zo ervaart!

En inderdaad; het stomme is, dat er zóveel mensen niet voldoen aan de door hen waargenomen 'norm'. In mijn geval heb ik veel mensen om me heen die het daar het liefst niet over hebben en er een 'schone schijn' neergezet wordt. En als je dan van binnen dat gevoel van 'afstand' al ervaart, ontstaat er in die combinatie het idee dat het er niet 'mag' zijn.
Je hoeft inderdaad helemaal geen rekenschap af te leggen aan anderen, maar tussen dat weten en dat ook écht voelen, zit nog wel eens een verschil.

Lila-Linda schreef: ↑

05-12-2023 17:22

ook keuzes die je bewust maakt, kunnen pijn doen

Dat is ook zeker waar

Mia schreef: ↑

05-12-2023 17:30

Ja, ik voel me ook anders dan anderen. Maar ik vind dit niet vaak erg, het doet me niet zo heel veel, en ik vind mezelf op veel gebieden anders maar niet slechter.

Waar het me wel raakt is bij mijn angststoornis, maar heel langzaam begin ik te beseffen dat iedereen wel iets heeft. En dat eigenlijk iedereen op bepaalde gebieden 'anders' is. Ik zei een keer tegen mijn psycholoog 'I am afraid I am broken', waarop zij zei 'you áre broken! But we all are...' en dat vind ik een goeie leidraad voor mezelf.

Anders, maar niet slechter; dat is een mooie om mee te nemen.

vervelend dat je daar last van hebt, op wat voor momenten loop je daar het meest tegenaan? Maar inderdaad, iedereen heeft wel iets. En als iedereen zich dat realiseert, is de 'norm' dat we allemaal anders zijn, en goed zoals we zijn, en dan is eigenlijk ook niemand meer 'broken'.

Lieneke schreef: ↑

05-12-2023 18:49

Ik vind dat TO dit mooi verteld heeft. En ik herken er heel veel in, ook al heb ik kinderen. Aan geen enkel plaatje voldoe ik, ik heb het gevoel dat ik me maar wat door het leven heen blunder. En dat ik een heel raar mens ben.

De buitenwereld valt dit niet op, ik word over het algemeen wel wat afwijkend gevonden, maar dan juist op een leuke manier.
Ook zijn er mensen die mij bloedirritant vinden omdat ik wat anders ben, daar hoef ik niets voor te doen eigenlijk.

Vroeger maakte dit me stokongelukkig, maar hoe ouder ik word, hoe minder het me doet. In een sombere bui kan ik er nog weleens verdrietig om worden, maar dat gaat weer over.

Dankjewel, fijn dat je er herkenning in kunt vinden - al is het niet fijn dat je je zo voelt, natuurlijk.

Als ik je bericht zo lees, denk ik wel dat je jezelf uitdraagt; zoals je bent. En dat trekt mensen aan, en stoot mensen af. En dat is eigenlijk alleen maar goed, zo trek je de mensen aan die bij je passen.

Hoe vervelend het ook is om te zien dat iemand dat als 'irritant' ervaart, die mensen hoef je ook niet in je leven.
Diegene mag zichzelf trouwens ook wel afvragen waarom ze daar zo sterk op reageren.

Trixie schreef: ↑

05-12-2023 20:09

Hoe oud ben je TO? Ik herken je gevoel een beetje van toen ik 35 was. Ik was single en kinderloos en het was toen net alsof de hele wereld mij vragend zat aan te staren: En? En? Komt er nog wat van? Ga je nog meedoen met ons? Waar blijft die man? Waar blijft die baby? Je hebt nu wel lang genoeg net gedaan alsof je het niet wil. Tijd om in de pas te gaan lopen!

Ik zit in die leeftijdscategorie waarbij vriendinnen en zeker mijn leeftijdsgenoten onder neven en nichten nu allemaal kinderen krijgen. Zelf zitten we nog wel een beetje op zo'n punt dat niemand er nog naar vraagt; we hebben pas net een huurhuis kunnen bemachtigen na heel lang onzekerheid en anti-kraak. Wellicht dat de meesten ook wel meegekregen hebben dat wij geen kinderen willen.

Maar het kinderverhaal is ook niet de kern van het probleem, dat ligt veel dieper en heeft zijn oorsprong verder terug. Kinderen krijgen is op dit moment gewoon het thema wat het triggert. In een ander levensstadium zou het weer wat anders zijn.

milesdavis schreef: ↑

05-12-2023 20:58

Dit gevoel krijg ik ook bij het lezen van je post, TO. Heb je zelf het gevoel iets te missen?

Zeker mis ik iets: zelfacceptatie en een stuk zingeving.

Ook om op het door jou ge-quote bericht te reageren, het is niet zo dat ik niet content ben met de keuzes die ik gemaakt heb. Alle keuzes die ik tot nu toe in mijn leven heb gemaakt, heb ik op gevoel gemaakt en hebben me geleid tot waar ik nu sta.

Zoals ik een reactie of twee terug ook zei; de onderwerpen zijn de trigger, maar niet de kern van het probleem.

Blauweelf41 schreef: ↑

06-12-2023 08:28

Ik herken mij zeker erin
Ik voldoe ook niet aan de norm.

Ik kies nu wel mijn.eigen weg en probeer ook nu steeds meer in te zien
Dat ik oke ben ,om wie ik ben en dingen als kids hebben niet zalig makend is en ik de juiste keuzes heb gemaakt voor mijzelf ,
Ook kies ik bewust ervoor om geen reizen meer naar het buitenland te maken omdat dit enorm veel spanning voor mij oplevert en ik dat niet waard vind .

Ik voel mijn hele leven al anders en heb mij behalve bij mijn familie en goede vriendinnen twee stuks nergens thuis gevoeld niet op school en op geen enkele werkplek..
Maar ik neem nu het wel zo als het komt ,

Het klinkt zeker dat je de juiste keuzes voor jezelf maakt, die goed voelen voor jou. Dat is veel belangrijker dan geaccepteerd worden door mensen die je eigenlijk niet in je leven wilt hebben als je daarvoor ergens aan moet 'voldoen'.

Wel vervelend als je op plekken als je werk, je niet thuis voelt. Hoe reageren je collega's dan, als je bijvoorbeeld zou vertellen dat je andere hobby's hebt dan zij?

Lila-Linda schreef: ↑

06-12-2023 11:12

in JOUW ogen hebben ze alles, maar misschien hebben ze wel een volstrekte kutjeugd gehad? Een onzichtbare pijnlijke aandoening? Zijn ze heel eenzaam?
In JOUW ogen zijn andere mensen 'normaal', maar ik denk dat er heel veel mensen zijn, die zich lang niet altijd begrepen voelen, en die in lang niet alle situaties op hun gemak zijn.
je anders voelen is echt heen gewoon.
En hoe sneller je je beseft, dat anderen ook maar aanklooien en hun onzekerheden hebben, hoe prettiger het leven wordt

Het was een voorbeeld om te illustreren dat dat gevoel van 'genoeg' zijn, van binnen komt - en dan kan iemand nog een topjeugd hebben gehad, gezond zijn, een leuke relatie hebben, een goede baan en een mooi huis; dan nog zou dat dan niet genoeg zijn, want dat gevoel kan niemand of niks je geven, dat komt van binnenuit.

Daarmee zeg ik natuurlijk niet dat er mensen zijn die 'alles' hebben en nul obstakels tegenkomen in het leven. Daar geloof ik niet in.

yasmijn schreef: ↑

06-12-2023 11:27

Volgens mij zweef jij, of niet?

Mag ik vragen, als dit topic niks voor je is, waarom je het dan blijft lezen?

En wat dan het doel is van je reactie?

Lila-Linda schreef: ↑

06-12-2023 12:31

ik vind het een hele terechte opmerking van Jasmijn
je zweeft en hebt erg het gevoel anders te zijn, dan anderen
Kom eens naar beneden, kijk om je heen en zie dat je niet anders bent.

Bedankt voor je mening! Dan is het me niet helemaal gelukt de strekking van mijn verhaal goed op je over te brengen.

Waarom zou ik hier een topic over starten als ik het idee had hier 'speciaal' in te zijn? Anders te zijn dan anderen? Dan hoef ik anderen hun ervaringen toch niet te vragen, want die zouden er dan immers niet zijn.

Ik zit simpel gezegd met een rotgevoel en aan sommige reacties en PB's te zien, zijn er mensen die dat rotgevoel herkennen en er ook over willen delen. Niemand voelt zich dan beter of zieliger dan 'de rest'. Iedereen heeft wel 'iets', en dit gevoel is mijn 'iets', en blijkbaar ook van sommige anderen. En daar kan ik in stilte in therapie mee aan de slag, of ik kan er ook eens iets over uitwisselen met anderen.

En als je je daar niet in herkent, mijn manier van schrijven je niet aanstaat en het allemaal maar zweverig gedoe vindt, stel ik voor dat je je energie steekt in een topic waar je wel iets mee hebt.