'Anders zijn': over eenzaamheid, acceptatie en zelfliefde

"Van wie zijn die baby-sokjes?" Ik wees naar het bord met beterschaps-kaartjes, met daar bovenop twee kleine sokjes met hartjes. Ik was op bezoek bij mijn oma (of beppe, zoals wij haar noemen), die in het ziekenhuis ligt. "Je nicht is zwanger".
"Oh!" Het o-zo-bekende gevoel bekroop me weer. "Wat leuk". Ik keek naar de sokjes. Ging dit gevoel ooit weg? Of zou ik er altijd weer mee geconfronteerd worden, als iemand om me heen weer aan kwam zetten met babynieuws?

Thuis pakte ik, bijna als een soort therapie, het boek uit de kast wat ik een aantal jaren daarvoor ooit eens gekocht had. Over het niet hebben van kinderen in een zo op kinderen gerichte maatschappij. ‘Echte vrouwen krijgen een kind’, heet het.

Waarom maakt dit toch altijd iets in me los? Wát maakt het eigenlijk precies in me los? Is het dan toch een verborgen verlangen om wel kinderen te krijgen? Nee, mijn keuze is heel bewust gemaakt. Het is iets essentiëlers, wat eigenlijk niks met kinderen krijgen te maken heeft. Of wat voor extern onderwerp in het leven dan ook. Dit gevoel gaat dieper.

Het is het gevoel er niet bij te horen. Niet te voldoen aan het plaatje. Niet mee te kunnen praten. Nooit dat ultieme punt van volwassenheid te bereiken, of vrouwelijkheid.

Er niet toe doen. Dáár had het mee te maken. En toevallig (of misschien niet zo toevallig, zoals dat boek illustreert) is kinderen krijgen een van mijn triggers voor dit gevoel. En tien jaar geleden was het hoogstwaarschijnlijk wat anders. Geen studie doen, bijvoorbeeld. Want daarin week ik ook af van het ‘plaatje’.

Best gek eigenlijk, dat ik in zoveel dingen niet voldoe aan het ‘plaatje’, wat me soms een ongemakkelijk gevoel geeft, maar tóch mijn eigen pad bewandel, en doe wat ik voel dat goed is. Maar eigenlijk is dat toch heel mooi? Jazeker, maar als je kijkt naar vroeger, naar hoe ik opgegroeid ben, had ik heel goed een ontzettende strever kunnen zijn. Iemand die álles uit de kast trekt om erbij te horen. Wél te voldoen. Mee te kunnen praten op familiefeestjes. Ik werd vroeger ontzettend gepest, altijd buitengesloten.

En ook al heeft me dat blijkbaar nooit tegengehouden te doen wat ík belangrijk vond, waar ík achterstond, toch is dat gevoel ‘er niet bij te horen’ altijd blijven hangen. Overal waar ik kom. Op werk, bij familie, bij vrienden. Het is een bijna niet te duiden schaduw die me overal achtervolgt. Het gevoel 'doorzichtig' te zijn. Aanwezig, maar toch ook niet.

Ik ben dit topic gestart om te oefenen hier woorden aan te geven. Meer aanwezig te zijn. Ik denk dat vrijwel niemand om me heen, weet dat ik me zo voel. En ik ben van plan hier met kleine stapjes verandering in te brengen. Ik mág bestaan, ik mág dingen uitdragen. Dit topic is voor mij een manier om mijn stem te laten horen terwijl ik in dit proces zit.

Ben jij of doe jij dingen anders dan de - in jouw ogen - 'norm'? Hoe voelt dat voor jou? Ik ben benieuwd naar anderen die zich hier in herkennen. Wellicht kan dit topic dienen als klankbord, en kan iemand hier iets aan ontlenen.

Lieve groetjes,

Iemand met willekeurige kruiden als gebruikersnaam Maar laat ik mezelf maar Lavendel noemen.

Lila-Linda schreef: ↑

06-12-2023 15:00

als jij hier echt iets mee wil, moet je niet alleen meehuilers zoeken
dan heb je veel meer aan mensen die anders kijken. Je eigen gelijk ken je nou wel

Als je goed gelezen had, had je kunnen weten dat ik hier al iets mee doe. Ik ben hier voor mezelf mee bezig, middels o.a. therapie, én dus mezelf meer uit durven spreken (in het echt, en online). Waar dit topic dus onderdeel van is.

Ik vroeg simpelweg of mensen zich erin herkenden, daar ook mee bezig zijn en of ze daar iets over willen delen. Ik 'huil' er niet over, en zoek geen 'meehuilers'.

Een andere kijk delen is natuurlijk prima. Maar zeg nou zelf, klinkt een opmerking als "Volgensmij zweef jij, of niet?" nou heel constructief? En echt aardig klinkt het ook niet. Zou dat nou uitnodigen nog dingen van jullie aan te nemen, en anders te kijken?

De discussie die nu onder dit topic is begonnen was niet waarvoor ik het gestart ben. Ik voel niet echt meer de behoefte er naar terug te keren, dus wat mij betreft mag dit topic dan nu ook 'gesloten' worden.