Psyche
alle pijlers
Basketcase
vrijdag 18 oktober 2024 om 20:26
Net nieuw hier, hoop iemand te vinden die zich in mij herkent.
Afgelopen 3 jaar heb ik af en aan, niet de hele periode, in therapie gezeten omdat ik op het werk volledig onderuit was gegaan. En in die 3 jaar ben ik mijzelf behoorlijk tegen gekomen.
Opgegroeid met een moeder met vermoedelijk narcisme, een vader met NAH die meer afwezig was dan aanwezig, een stiefvader met een oorlogstrauma en PTSS en een pleegzus met hechtingstrauma en mps heeft ervoor gezorgd dat ik niet de meest stabiele en veilige jeugd heb gehad. Ik heb gelukkig een goede therapeut getroffen waarmee ik dmv gedragstherapie en emdr de meeste trauma's heb opgeruimd. Ik heb geleerd mijn overlevingsstrategieen aan te pakken en langzaam aan geleerd, stapje bij beetje, om uit mijn hoofd te komen en te gaan voelen.
Ik ben gediagnosticeerd met c-ptss (hoewel ik denk dat we een hoop hebben opgeruimd), hechtingstrauma (met codependency als gevolg) en een dysthyme stoornis.
Hoewel ik zo ontzettend veel over mijzelf geleerd heb, en ontelbaar veel boeken heb gelezen ondertussen over de verschillende thema's, lijk ik elke keer weer terug te vallen. En voel ik mij een basketcase.
Mijn therapeut heeft ondertussen aangegeven dat ik volgens haat mijzelf nu zou moeten kunnen reguleren, dat ik op mijzelf moet kunnen gaan vertrouwen. Maar als ik het moeilijk heb, zoals nu, dan weet ik niet goed hoe ik dat moet doen. Ben nu door haar doorgestuurd naar lichaamsgerichte therapie, daar ga ik beginnen.
Maar ooit moet ik toch stabieler kunnen worden? Het zelf kunnen gaan doen?
Zijn er mensen die zich herkennen in toch elke keer het gevoel hulp nodig te hebben?
(Het stomme is: tot 3 jaar geleden had ik geen hulp. Waarom lijk ik er nu dan bijna afhankelijk van te zijn...?)
Afgelopen 3 jaar heb ik af en aan, niet de hele periode, in therapie gezeten omdat ik op het werk volledig onderuit was gegaan. En in die 3 jaar ben ik mijzelf behoorlijk tegen gekomen.
Opgegroeid met een moeder met vermoedelijk narcisme, een vader met NAH die meer afwezig was dan aanwezig, een stiefvader met een oorlogstrauma en PTSS en een pleegzus met hechtingstrauma en mps heeft ervoor gezorgd dat ik niet de meest stabiele en veilige jeugd heb gehad. Ik heb gelukkig een goede therapeut getroffen waarmee ik dmv gedragstherapie en emdr de meeste trauma's heb opgeruimd. Ik heb geleerd mijn overlevingsstrategieen aan te pakken en langzaam aan geleerd, stapje bij beetje, om uit mijn hoofd te komen en te gaan voelen.
Ik ben gediagnosticeerd met c-ptss (hoewel ik denk dat we een hoop hebben opgeruimd), hechtingstrauma (met codependency als gevolg) en een dysthyme stoornis.
Hoewel ik zo ontzettend veel over mijzelf geleerd heb, en ontelbaar veel boeken heb gelezen ondertussen over de verschillende thema's, lijk ik elke keer weer terug te vallen. En voel ik mij een basketcase.
Mijn therapeut heeft ondertussen aangegeven dat ik volgens haat mijzelf nu zou moeten kunnen reguleren, dat ik op mijzelf moet kunnen gaan vertrouwen. Maar als ik het moeilijk heb, zoals nu, dan weet ik niet goed hoe ik dat moet doen. Ben nu door haar doorgestuurd naar lichaamsgerichte therapie, daar ga ik beginnen.
Maar ooit moet ik toch stabieler kunnen worden? Het zelf kunnen gaan doen?
Zijn er mensen die zich herkennen in toch elke keer het gevoel hulp nodig te hebben?
(Het stomme is: tot 3 jaar geleden had ik geen hulp. Waarom lijk ik er nu dan bijna afhankelijk van te zijn...?)
zaterdag 19 oktober 2024 om 07:54
Jouw laatste zin is voor mij erg herkenbaar geweest. Na een moeilijke jeugd met daardoor opgelopen trauma's ben ik op volwassen leeftijd ingestort. Ik heb ook ptss en een dysthymie stoornis. Naast ass en twee persoonlijkheidsstoornissen.
Toen ik 5 jaar geleden begon met therapie, leek ik er ook ineens afhankelijk van te zijn. Maar ineens na 5 jaar voelde ik alles op zijn plek vallen van wat ik allemaal in therapie had geleerd en sloeg de emdr ook grotendeels aan. En vanaf dat moment had ik steeds minder behoefte aan therapie en kwam ik op een punt dat ikzelf vond dat ik klaar was en het alleen zou kunnen. Ik heb nog opvolgzorg van een andere instantie, maar verder doe ik het alleen.
Ooit kom jij ook op dat punt, denk ik. Maar het laat zich niet geheel dwingen. Zolang jij je nog afhankelijk voelt van therapie ben je er in mijn ogen nog niet klaar voor om ermee te stoppen.
Toen ik 5 jaar geleden begon met therapie, leek ik er ook ineens afhankelijk van te zijn. Maar ineens na 5 jaar voelde ik alles op zijn plek vallen van wat ik allemaal in therapie had geleerd en sloeg de emdr ook grotendeels aan. En vanaf dat moment had ik steeds minder behoefte aan therapie en kwam ik op een punt dat ikzelf vond dat ik klaar was en het alleen zou kunnen. Ik heb nog opvolgzorg van een andere instantie, maar verder doe ik het alleen.
Ooit kom jij ook op dat punt, denk ik. Maar het laat zich niet geheel dwingen. Zolang jij je nog afhankelijk voelt van therapie ben je er in mijn ogen nog niet klaar voor om ermee te stoppen.
zaterdag 19 oktober 2024 om 13:13
zaterdag 19 oktober 2024 om 13:41
Ik vind 3 jaar vrij kort voor een diagnose, cptss stabilisatie, verwerking en rehabilitatie.
Zeker als je daarnaast ook nog een dysthyme stoornis hebt om mee te leren leven.
Dat het dan na 3 jaar zomaar 'klaar' moet zijn en je jezelf moet kunnen redden klinkt mij wat vreemd.
Lichaamsgerichte therapie kan wel een top uitgangspunt zijn voor verdere steun: trauma zit opgeslagen in het lichaam, je kan verbaasd zijn over wat je lichaam je nog kan vertellen.
Daarnaast is holistisch/lichaamsgericht ook fijn om te kijken waar je nu tegenaan loopt, en wat dat met je doet.
Er ging voor mij een wereld open.
Zeker als je daarnaast ook nog een dysthyme stoornis hebt om mee te leren leven.
Dat het dan na 3 jaar zomaar 'klaar' moet zijn en je jezelf moet kunnen redden klinkt mij wat vreemd.
Lichaamsgerichte therapie kan wel een top uitgangspunt zijn voor verdere steun: trauma zit opgeslagen in het lichaam, je kan verbaasd zijn over wat je lichaam je nog kan vertellen.
Daarnaast is holistisch/lichaamsgericht ook fijn om te kijken waar je nu tegenaan loopt, en wat dat met je doet.
Er ging voor mij een wereld open.
zaterdag 19 oktober 2024 om 13:48
Het is altijd moeilijk om niet meer bij een vertrouwde hulpverlener terecht te kunnen. Lijkt me ook heel normaal. Het is toch afscheid nemen en een nieuwe balans vinden.
zaterdag 19 oktober 2024 om 18:20
Ik heb niet in de reguliere (als in: vermoedde, ggz) hulpverlening gezeten. Wel een hele fijne praktijk. Heel veel geleerd. En soms gaat het ook heel goed, maat soms, zoals nu, krijg ik weer een terugval. Mede veroorzaakt door lichamelijke klachten waarbij ik in januari onderzoeken krijg en bij een slechte uitkomst niet meer zal kunnen werken, maar ook niet meer in staat zal zijn om mijn leven zoals ik dat tot voorkort kende nog zal kunnen leven. Bij een goede uitkomst is er geen zekerheid, maar wel een kans dat ik kan herstellen. En het idee, dat ik nooit meer mijn vak Jan uitoefenen, nooit meer naar concerten kan, of uit eten ofzo... dat boezemt me angst in.
En ook waar: na 3 jaar is er absoluut ook sprake van afscheid van iemand die in mijn hart is gaan zitten, ook al is de relatie professioneel. Iemand bij wie ik altijd terecht kon en waar ik op kon leunen. En misschien ben ik wel teveel gaan leunen...
Dank jullie voor jullie lieve reacties
En ook waar: na 3 jaar is er absoluut ook sprake van afscheid van iemand die in mijn hart is gaan zitten, ook al is de relatie professioneel. Iemand bij wie ik altijd terecht kon en waar ik op kon leunen. En misschien ben ik wel teveel gaan leunen...
Dank jullie voor jullie lieve reacties
zaterdag 19 oktober 2024 om 19:23
Ik heb 2 jaar geleden na 14 jaar afscheid moeten nemen van mijn spv’er, ze ging met pensioen. We hadden een fijne klik en ze begreep me zonder praten. Dat was echt een beetje rouwen en ik mis haar nog steeds en denk op moeilijke momenten echt nog aan haar. Gewoon, om wie ze was.
Vlak daarna gebeurde er iets enorm heftigs in mijn leven wat heel veel invloed heeft op mijn leven, nog steeds. Ik had het fijn gevonden als ze nog beschikbaar was
Vlak daarna gebeurde er iets enorm heftigs in mijn leven wat heel veel invloed heeft op mijn leven, nog steeds. Ik had het fijn gevonden als ze nog beschikbaar was
zaterdag 19 oktober 2024 om 19:38
Dat is ook lastig. Ik heb drie keer moeten wisselen en vond dat de eerste keer echt erg. Met haar had ik zi'n goede klik en voelde me echt op mijn gemak bij haar. De volgende twee waren super aardig, maar die klik die ik met de eerste had, kreeg ik niet meer.
Dat middelste gaat in je eigen tempo. Niet direct van de therapeut.
En ja, je mag milder zijn voor jezelf
zaterdag 19 oktober 2024 om 20:52
Lastig hé? Deze dame kent mij ook beter dan ik mijzelf ken voor mijn gevoel. Ze is veilig, vertrouwd, empatisch.Selene schreef: ↑19-10-2024 19:23Ik heb 2 jaar geleden na 14 jaar afscheid moeten nemen van mijn spv’er, ze ging met pensioen. We hadden een fijne klik en ze begreep me zonder praten. Dat was echt een beetje rouwen en ik mis haar nog steeds en denk op moeilijke momenten echt nog aan haar. Gewoon, om wie ze was.
Vlak daarna gebeurde er iets enorm heftigs in mijn leven wat heel veel invloed heeft op mijn leven, nog steeds. Ik had het fijn gevonden als ze nog beschikbaar was
Wat naar voor je dat je spv-er hé niet meer bij kan staan. Ook al hoort dat bij de loop der dingen: sommige mensen kunnen zo'n verschil maken in je leven.
Hoe ga je ermee om?
woensdag 30 oktober 2024 om 15:01
Even in mijn eigen topic, om niet ergens anders de volledige aandacht op mij te richten.
Ik ben vandaag naar de huisarts gegaan, omdat iemand hier op het forum opperde dat ik misschien chronische hyperventilatie zou kunnen hebben.
De huisarts stond erachter dat dat een goede mogelijkheid was. En nam even al mijn chronische diagnoses door. Dat was wat confronterend, en bijna aandachtzoekend veel...
- ptss + hechtongsstoornis
- dysthyme stoornis
- chronische eczeem
- reumatische artritis
- endometriose
- pppd (chronische duizeligheid en verstoorde prikkrlverwerking)
En nu dus geen vaste diagnose, maar een redelijk vermoeden op chronische hyperventilatie.
Huisarts kwam als eerste met traumatherapie, maar die heb ik dus net achter de rug. Dus heeft hij mij doorverwezen naar een psychosomatische fysiotherapeut die naar het hele plaatje kijkt.
Ondertussen heb ik het idee dat mijn dagen bestaan uit therapie...
- lichaamsgericht therapeut
- ergotherapeut voor asitt training
- kno arts, reumatoloog, dermatoloog
- personal trainer voor evenwichtstabilisatie en opbouw met sporten
En dan nu dus de fysio erbij, heb me al op de wachtlijst laten zetten.
Maar kun je ook te hard willen werken aan herstel...?
Ik ben vandaag naar de huisarts gegaan, omdat iemand hier op het forum opperde dat ik misschien chronische hyperventilatie zou kunnen hebben.
De huisarts stond erachter dat dat een goede mogelijkheid was. En nam even al mijn chronische diagnoses door. Dat was wat confronterend, en bijna aandachtzoekend veel...
- ptss + hechtongsstoornis
- dysthyme stoornis
- chronische eczeem
- reumatische artritis
- endometriose
- pppd (chronische duizeligheid en verstoorde prikkrlverwerking)
En nu dus geen vaste diagnose, maar een redelijk vermoeden op chronische hyperventilatie.
Huisarts kwam als eerste met traumatherapie, maar die heb ik dus net achter de rug. Dus heeft hij mij doorverwezen naar een psychosomatische fysiotherapeut die naar het hele plaatje kijkt.
Ondertussen heb ik het idee dat mijn dagen bestaan uit therapie...
- lichaamsgericht therapeut
- ergotherapeut voor asitt training
- kno arts, reumatoloog, dermatoloog
- personal trainer voor evenwichtstabilisatie en opbouw met sporten
En dan nu dus de fysio erbij, heb me al op de wachtlijst laten zetten.
Maar kun je ook te hard willen werken aan herstel...?
woensdag 30 oktober 2024 om 15:09
Ik heb voor heel veel jaren een af- en aan relatie gehad met GGZ. En dan echt voor heel veel jaren. En ja, je kunt zeker stabieler worden en het zelf gaan doen, dat is mij ook gelukt. Of bijna, want ik doe na al die jaren nog steeds therapie.
Waar de ommekeer is geweest is voor mij duidelijk, maar waar die voor jou is weet je op dit moment niet. Therapie helpt, al is 'het je moet het zelf doen' erg pittig.
woensdag 30 oktober 2024 om 15:13
Ja.
Het is óók belangrijk om ruimte én energie te hebben voor leuke dingen of lekker lanterfanten (en dan niet omdat je te moe bent om van de bank te komen).
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
woensdag 30 oktober 2024 om 15:54
Leuke dingen is sowieso lastig door die duizeligheid en verstoorde prikkelverwerking, maar omdat ik nu maar heel beperkt werk (ongeveer 1,5 uur per week ofzo) houd ik genoeg tijd over zou je zeggen.
Zit enorm te twijfelen te stoppen met asitt. Het is een lange termijn behandeling, maar ik kan bijna de motivatie niet meer opbrengen om dagelijks te oefenen omdat ik zo weinig vooruitgang zie. Maar opgeven voelt als een kans weggooien om beter te worden ofzo....
donderdag 31 oktober 2024 om 06:08
Herkenbaar ook hier.
Van jongs af aan heb ik geworsteld met forse depressieve periodes. Steeds weer therapie, maar elke keer aan het eind weer de boodschap dat ik het zelf moest kunnen.
Totdat de volgende depressie zich aandiende.
Ik heb lang geprobeerd om een soort permanente hulp te krijgen, zodat ik bij dreigende depressie al kon ingrijpen, maar nee, dat kon niet.
Totdat ik 10 jaar geleden de diagnose autisme kreeg. Ineens kon ik wel blijvende hulp krijgen, waar ik het nu nog steeds (redelijk) goed op doe.
Mijn idee: mss blijkt dat je het gewoon nooit helemaal zonder hulp gaat redden. En dat is niet erg, behalve dan dat je constant de boodschap krijgt dat dat eigenlijk wel zou moeten.
Veranderen van hulpverlener sucks.
Van jongs af aan heb ik geworsteld met forse depressieve periodes. Steeds weer therapie, maar elke keer aan het eind weer de boodschap dat ik het zelf moest kunnen.
Totdat de volgende depressie zich aandiende.
Ik heb lang geprobeerd om een soort permanente hulp te krijgen, zodat ik bij dreigende depressie al kon ingrijpen, maar nee, dat kon niet.
Totdat ik 10 jaar geleden de diagnose autisme kreeg. Ineens kon ik wel blijvende hulp krijgen, waar ik het nu nog steeds (redelijk) goed op doe.
Mijn idee: mss blijkt dat je het gewoon nooit helemaal zonder hulp gaat redden. En dat is niet erg, behalve dan dat je constant de boodschap krijgt dat dat eigenlijk wel zou moeten.
Veranderen van hulpverlener sucks.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 31 oktober 2024 om 07:42
Dat heb ik dus ook al eens bedacht: dat ik misschien nooit helemaal zonder hulp zal kunnen. Mijn man noemde het mijn apk, als ik na een aantal maanden toch weer hulp nodig had.
Ben nu 2x bij lichaamsgericht geweest, maar mis het volledige vertrouwen (de band is nog niet opgebouwd natuurlijk) die ik bij mijn vorige psycholoog had. Tijdens de sessie met haar is er zelfs een moment geweest dat ik dacht: hoe moet ik hier nu doorheen zonder *psych*?
Heb ik zelfs natijd hardop benoemd, maar dat werd niet helemaal gewaardeerd geloof ik. Gek
.
Sol: heb je nu een hulpverlener waar je soms maanden niet bent en dan weer aanklopt?
Ben nu 2x bij lichaamsgericht geweest, maar mis het volledige vertrouwen (de band is nog niet opgebouwd natuurlijk) die ik bij mijn vorige psycholoog had. Tijdens de sessie met haar is er zelfs een moment geweest dat ik dacht: hoe moet ik hier nu doorheen zonder *psych*?
Heb ik zelfs natijd hardop benoemd, maar dat werd niet helemaal gewaardeerd geloof ik. Gek
.Sol: heb je nu een hulpverlener waar je soms maanden niet bent en dan weer aanklopt?
donderdag 31 oktober 2024 om 09:00
Ik heb bij de ggz een hulpverlener waar ik 1x per maand kom en dat kan opgeschaald worden als het nodig is.
Daarnaast heb (had) ik een ambulante begeleider die 1x per week komt, waarbij ik vooral even van me af kan praten.
Maar daar is nu even iets misgegaan bij het overgaan naar een nieuwe begeleider, dus ik zit even zonder.
Daarnaast heb (had) ik een ambulante begeleider die 1x per week komt, waarbij ik vooral even van me af kan praten.
Maar daar is nu even iets misgegaan bij het overgaan naar een nieuwe begeleider, dus ik zit even zonder.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 31 oktober 2024 om 11:42
Goede vraag.
Voor een ander: een hele duidelijke nee.
Voor mijzelf: de hulp die ik had voelde veilig en vertrouwd. Ik sloot af als ik me sterk genoeg voelde, ik meldde me weer aan als de depressie om de hoek kwam kijken of als ik een stuk in mijzelf raakte dat te zwaar voelde.
De laatste keer dat ik die hulp vroeg, was een maand geleden. En vroeg mijn psych dus aan mij hoe het komt dat het het ene moment heel goed lijkt te gaan en ik het andere moment weer hulp nodig heb.
Dat gaf mij een gevoel van "basketcase". Kennelijk moet ik het dus zelf kunnen. Ik ben analytisch genoeg om situaties te kunnen beoordelen. Ik vertrouw alleen mijzelf niet. Ik sta volledig onder spanning en het lukt me niet om er zelf weer uit te komen. En ja, daar vindt mijn kritische zelf iets van, zeker nu ik dus kennelijk niet meer voor hulp aan mag kloppen.
En ik heb nog steeds hulp hé. Teveel misschien wel. Ik loop nu bij de ergo, bij een lichaamsgericht therapeut, ben aangemeld bij een psychosociaal fysiotherapeut. De laatste heb ik nog niet ontmoet, de eerste twee is prima, maar de vertrouwensband is er nog niet.
Dus is het erg om langdurig hulp nodig te hebben? Nee, maar kennelijk heb ik meer vertrouwensissues dan ik dacht. En vind ik het vooral heel lastig dat ik die langdurige hulp niet meer kan krijgen bij de enige persoon die ik volledig vertrouw.
(Rare post misschien, het was een denkproces tijdens het schrijven:)
Voor een ander: een hele duidelijke nee.
Voor mijzelf: de hulp die ik had voelde veilig en vertrouwd. Ik sloot af als ik me sterk genoeg voelde, ik meldde me weer aan als de depressie om de hoek kwam kijken of als ik een stuk in mijzelf raakte dat te zwaar voelde.
De laatste keer dat ik die hulp vroeg, was een maand geleden. En vroeg mijn psych dus aan mij hoe het komt dat het het ene moment heel goed lijkt te gaan en ik het andere moment weer hulp nodig heb.
Dat gaf mij een gevoel van "basketcase". Kennelijk moet ik het dus zelf kunnen. Ik ben analytisch genoeg om situaties te kunnen beoordelen. Ik vertrouw alleen mijzelf niet. Ik sta volledig onder spanning en het lukt me niet om er zelf weer uit te komen. En ja, daar vindt mijn kritische zelf iets van, zeker nu ik dus kennelijk niet meer voor hulp aan mag kloppen.
En ik heb nog steeds hulp hé. Teveel misschien wel. Ik loop nu bij de ergo, bij een lichaamsgericht therapeut, ben aangemeld bij een psychosociaal fysiotherapeut. De laatste heb ik nog niet ontmoet, de eerste twee is prima, maar de vertrouwensband is er nog niet.
Dus is het erg om langdurig hulp nodig te hebben? Nee, maar kennelijk heb ik meer vertrouwensissues dan ik dacht. En vind ik het vooral heel lastig dat ik die langdurige hulp niet meer kan krijgen bij de enige persoon die ik volledig vertrouw.
(Rare post misschien, het was een denkproces tijdens het schrijven:)
donderdag 31 oktober 2024 om 13:09
Het lijkt ook dat het voor jou een nieuwe gedachte is dat je mss altijd (enige mate van) hulp nodig hebt.
Lijkt me ook niet zo gek hoor, als je het tot 3 jaar geleden zonder kon stellen.
En mss hoeft het ook niet voor altijd te zijn, maar nu lijkt het nog wel nodig.
Lijkt me ook niet zo gek hoor, als je het tot 3 jaar geleden zonder kon stellen.
En mss hoeft het ook niet voor altijd te zijn, maar nu lijkt het nog wel nodig.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 31 oktober 2024 om 13:23
Klopt Solo.
Toen ik me drie jaar geleden aanmeldde, was de verwachting 6-9 maanden.
En daarna zou ik fluitend weer buiten staan en de zon zien schijnen.
Toen klopte ik aan voor 2 of 3 keer, want het was nog niet klaar.
Toen klopte ik weer aan, want het was nog steeds niet klaar.
Maar dat was de nasleep, toch?
En nu begint het een beetje vervelend te worden
Toen ik me drie jaar geleden aanmeldde, was de verwachting 6-9 maanden.
En daarna zou ik fluitend weer buiten staan en de zon zien schijnen.
Toen klopte ik aan voor 2 of 3 keer, want het was nog niet klaar.
Toen klopte ik weer aan, want het was nog steeds niet klaar.
Maar dat was de nasleep, toch?
En nu begint het een beetje vervelend te worden
donderdag 31 oktober 2024 om 13:26
Je beschrijft het leuk, maar ik kan me voorstellen dat het nu vervelend gaat worden.
Ik heb elk jaar een winterdepressie, wisselend qua ernst. En elk jaar ben ik ervan overtuigd dat ik dit jaar de juiste stappen zet om em te voorkomen.
Je hebt sommige dingen gewoon niet zelf in de hand.
Ik heb elk jaar een winterdepressie, wisselend qua ernst. En elk jaar ben ik ervan overtuigd dat ik dit jaar de juiste stappen zet om em te voorkomen.
Je hebt sommige dingen gewoon niet zelf in de hand.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 31 oktober 2024 om 13:37
Ik pik deze twee er uit omdat het herkenbaar is.Lucy schreef: ↑31-10-2024 11:42Goede vraag.
Voor een ander: een hele duidelijke nee.
Voor mijzelf: de hulp die ik had voelde veilig en vertrouwd. Ik sloot af als ik me sterk genoeg voelde, ik meldde me weer aan als de depressie om de hoek kwam kijken of als ik een stuk in mijzelf raakte dat te zwaar voelde.
De laatste keer dat ik die hulp vroeg, was een maand geleden. En vroeg mijn psych dus aan mij hoe het komt dat het het ene moment heel goed lijkt te gaan en ik het andere moment weer hulp nodig heb.
Dat gaf mij een gevoel van "basketcase". Kennelijk moet ik het dus zelf kunnen. Ik ben analytisch genoeg om situaties te kunnen beoordelen. Ik vertrouw alleen mijzelf niet. Ik sta volledig onder spanning en het lukt me niet om er zelf weer uit te komen. En ja, daar vindt mijn kritische zelf iets van, zeker nu ik dus kennelijk niet meer voor hulp aan mag kloppen.
En ik heb nog steeds hulp hé. Teveel misschien wel. Ik loop nu bij de ergo, bij een lichaamsgericht therapeut, ben aangemeld bij een psychosociaal fysiotherapeut. De laatste heb ik nog niet ontmoet, de eerste twee is prima, maar de vertrouwensband is er nog niet.
Dus is het erg om langdurig hulp nodig te hebben? Nee, maar kennelijk heb ik meer vertrouwensissues dan ik dacht. En vind ik het vooral heel lastig dat ik die langdurige hulp niet meer kan krijgen bij de enige persoon die ik volledig vertrouw.
(Rare post misschien, het was een denkproces tijdens het schrijven:)
Dat is op zich een gunstig voortschrijdend inzicht, bij mij ook.
Ik heb er ook allerlei traumatherapie op zitten en nu sinds ruim een jaar lichaamsgerichte therapie. Het duurde minstens een jaar voordat er iets is wat lijkt op vertrouwen. Nee eigenlijk is dat het niet eens, ik heb het vertrouwen niet. Maar juist dat inzicht heb ik iets aan, het zet me aan het denken over alles in mijn leven, hoe ik met elke relatie omga.
Lichaamsgerichte therapie komt erg dichtbij, bij gevoelens waar je geen woorden voor hebt, bij afhankelijk en naakt (figuurlijk) in iemands handen zijn. Met onbetrouwbare ouders/hechtingsfiguren, roept dat een oerangst op. Dat brengt me soms erg uit balans, deze sessies werken lang na.
En zo kwam ik ook tot de conclusie dat ik mezelf niet vertrouw met mezelf. En daar ben ik lang verdrietig over geweest.
Dit alles is niet leuk, maar wel nuttig om te weten en om te verwerken.
Kortom ik heb wel het gevoel dat ik ermee verder kom, ondanks dat het vertrouwen in de therapeut er niet zo is. Afhankelijk zijn van één persoon heb ik sowieso moeite mee, zo'n relatie als jij met je vorige hulpverlener had kan ik me niet eens voorstellen. Dat heb ik ook nooit gehad. Maar toch heb ik erg veel aan therapie gehad altijd.
Of je ook te veel therapie kan hebben, ik weet het oprecht niet. Ik heb ook wel een poos diverse therapievormen tegelijk gehad, ik gedijde daar best wel op. Maar ook hele periodes dat ik geen therapie had en het zonder zijwieltjes moest doen. Toen ging ik vaak op mijn bek, ik liep nieuwe kwetsuren op psychische en somatisch. Maar achteraf gezien is ook dat goed geweest.
Dit alles over een tijdsspanne van 2 decennia trouwens. Dus 3 jaar vind ik eerlijk gezegd heel kort, dan heb je dus al heel veel bereikt in die tijd!
Jouw problemen zijn complex omdat ze deels een psychosomatische component hebben, dat is behoorlijk moeilijk te behandelen.
donderdag 31 oktober 2024 om 13:40
Je leert jezelf vertrouwen door op je bek te gaan en te leren dat fouten maken niet erg is, denk ik. Met c-ptss ben je heel erg angstig om iets te doen wat mogelijk fout gaat, omdat je geen vangnet kent. Dat is verlammend en daardoor zijn we geneigd om onszelf met een kaasschaaf te bewerken, in plaats van te groeien.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
