Basketcase

Net nieuw hier, hoop iemand te vinden die zich in mij herkent.

Afgelopen 3 jaar heb ik af en aan, niet de hele periode, in therapie gezeten omdat ik op het werk volledig onderuit was gegaan. En in die 3 jaar ben ik mijzelf behoorlijk tegen gekomen.

Opgegroeid met een moeder met vermoedelijk narcisme, een vader met NAH die meer afwezig was dan aanwezig, een stiefvader met een oorlogstrauma en PTSS en een pleegzus met hechtingstrauma en mps heeft ervoor gezorgd dat ik niet de meest stabiele en veilige jeugd heb gehad. Ik heb gelukkig een goede therapeut getroffen waarmee ik dmv gedragstherapie en emdr de meeste trauma's heb opgeruimd. Ik heb geleerd mijn overlevingsstrategieen aan te pakken en langzaam aan geleerd, stapje bij beetje, om uit mijn hoofd te komen en te gaan voelen.

Ik ben gediagnosticeerd met c-ptss (hoewel ik denk dat we een hoop hebben opgeruimd), hechtingstrauma (met codependency als gevolg) en een dysthyme stoornis.

Hoewel ik zo ontzettend veel over mijzelf geleerd heb, en ontelbaar veel boeken heb gelezen ondertussen over de verschillende thema's, lijk ik elke keer weer terug te vallen. En voel ik mij een basketcase.

Mijn therapeut heeft ondertussen aangegeven dat ik volgens haat mijzelf nu zou moeten kunnen reguleren, dat ik op mijzelf moet kunnen gaan vertrouwen. Maar als ik het moeilijk heb, zoals nu, dan weet ik niet goed hoe ik dat moet doen. Ben nu door haar doorgestuurd naar lichaamsgerichte therapie, daar ga ik beginnen.

Maar ooit moet ik toch stabieler kunnen worden? Het zelf kunnen gaan doen?

Zijn er mensen die zich herkennen in toch elke keer het gevoel hulp nodig te hebben?

(Het stomme is: tot 3 jaar geleden had ik geen hulp. Waarom lijk ik er nu dan bijna afhankelijk van te zijn...?)

bijtie schreef: ↑

31-10-2024 13:40

Je leert jezelf vertrouwen door op je bek te gaan en te leren dat fouten maken niet erg is, denk ik. Met c-ptss ben je heel erg angstig om iets te doen wat mogelijk fout gaat, omdat je geen vangnet kent. Dat is verlammend en daardoor zijn we geneigd om onszelf met een kaasschaaf te bewerken, in plaats van te groeien.

Wat zeg je dat mooi.

Ik kom straks even op de rest terug. Sta nu in de wacht voor een afspraak bij de bedrijfsarts.

Bijtje, ik ben opgegroeid met een moeder waar ik geen eigen mening mocht hebben en waar mijn gevoel en klachten gebagetalisseerd werden. Ik heb geleerd niet naar mijn lijf te luisteren en mijzelf niet serieus te nemen. Daarbij heeft mijn lijf mij zo vaak "in de steek gelaten" (en ja, het is maar vanuit welk perspectief je kijkt) dat ik het vertrouwen daarin uitgeschakeld heb. Ik ben heel goed in geen pijn voelen.

Ik leer nu heel langzaam om weer te voelen. Maar mijzelf vertrouwen... mijn laatste appje aan de psych ging letterlijk erover dat ik mijzelf niet vertrouw, maar haar wel. En dat zij veilig voelt als het donker het overneemt. Dat ik de overtuiging dat ik mijzelf niet kan vertrouwen zal moeten gaan tackelen. Maar dat is wel a tough cookie to crack.

Ik vind het ongelofelijk lastig Moiren, dat ik door lichamelijke klachten nu niet meer naar een ander toe kan of ergens halverwege kan afspreken om iets te gaan doen. Sowieso vind ik het al lastig om mensen in mijn huis te laten (ik spreek met vrienden eigenlijk nooit thuis af. Mijn huis is mijn veilige plek), maar dat het ook nog elke keer bij mij moet zijn en er niet een soort wederzijdse gelijkheid is daarin vind ik echt heel lastig.

bijtie schreef: ↑

31-10-2024 15:36

Voel je je ook zo hulpeloos, omdat de steun van je oude therapeut is weggevallen en je nu iets boven het hoofd hangt wat je angstig maakt (de onderzoeken/diagnose in januari)?

Zeker. De onderzoeken in januari en de angst om niet meer beter te worden waren de reden om weer hulp te zoeken.

Ik heb een stabiel inkomen, stabiele relatie en een dak boven mijn hoofd. Gelukkig.

O, en een leidinggevende die me alle ruimte geeft en niet pusht. Dat is ook fijn.

Ik zoek mijn afleiding niet in drugs, alcohol of middelen. Mijn broer was verslaafd, de vader van beste vriendin was verslaafd. Heb al heel jong bedacht: dat nooit. Dus hoe slechter het gaat, hoe minder ik drink.

Ik denk dat ik me eerder kan verliezen in dit forum, spelletjes, dat soort dingen.

Maar het verdragen van de angst en je gevoel: ja, dat vind ik geel lastig soms.

Ik bedoel niet stoppen met vechten hoor.

En ik begrijp je. Als ik in januari een slechte uitslag krijg, als dit het is... daar wil ik gewoon niet aan denken. Ik heb geen idee wat ik dan nog moet.

Ik bedoel meer het verdragen van het moment. Te zwaar soms.