Beetje vreemde opmerking therapeut?

Stoutehond schreef: ↑

15-07-2022 10:26

Ik ben het niet oneens dat is als kind aandacht wou, ik ben het alleen oneens dat ik hyperventileerde om aandacht te trekken.

Dat laatste is angst en stress. Rare psych

Er zijn ook genoeg rare BIG-geregistreerde therapeuten.

En psychologen zijn niet automatisch BIG-geregistreerd. Dat ben je pas als je GZ-psycholoog bent. Dus het kan prima dat je een psycholoog hebt die hartstikke bekwaam is, maar niet BIG-geregistreerd. Die valt dan wel onder de verantwoordelijkheid van een BIG-geregistreerde regiebehandelaar.
Dus ik zou het oppakken met de psycholoog zelf en als jullie er samen niet uit komen de regiebehandelaar erbij betrekken. Want dat moet een ander, BIG-geregistreerd persoon, zijn als jouw psycholoog dat niet is.

Mijn therapeut zei ook ooit zoiets tegen mij, en bracht dat ook enigszins confronterend en vasthoudend.

Wat achteraf gezien niet erg was, want hij had gelijk. Ik zat vast te houden aan een eigen verhaal over mezelf en het hielp me niet.

Dus ik snap jou wel. Maar ik ben toen wat meer vertrouwend/vergevingsgezind geweest naar de therapeut en heb in het midden gelaten wie er nou 'gelijk' had. Misschien was het niet helemaal volgens het boekje hoe hij het bracht, ik voelde er spanning of conflict bij en meende bij hem ongeduld, irritatie of frustratie te bespeuren. Maar dat is ook precies wat mijn angst voor afwijzing me vaak laat denken, dus soms breng ik zelf ook ongemerkt mensen in die positie (via overdracht). Een therapeut is eigenlijk ook vaak simpelweg een spiegel en veroorzaak je het conflict door iets in jou zelf.

En als ik nu, 10 jaar later terugdenk aan hoe ik daar toen zat, vol zelfmedelijden, zou ik ook echt niet weten of ik het anders of beter had kunnen aanpakken dan hij toen deed. Ik weet wel zeker van niet, eigenlijk was hij uiterst professioneel op dat moment vind ik. Als een cliënt getriggerd is en in een kindsdeel zit, kan je eigenlijk niets goed doen en toch moet je er als therapeut een interventie op doen, dat is erg moeilijk. Therapie hoeft geen ferme trap onder je hol te zijn, maar dat het ergens gaat schuren, of dat je getriggerd wordt in het disfunctionele deel van jezelf, ik denk niet dat het te voorkomen is.

Wat ik geleerd heb is dat mensen heel moeilijk willen/kunnen veranderen en dat weerstand zich openbaart in de meest kleine en subtiele vormen, zoals misverstanden zoals deze. Ik denk dat je wel een beetje ervoor moet waken dat je vanuit jouw disfunctionele deel steun gaat zoeken bij anderen waardoor het nog groter wordt. Therapie is ontzettend persoonlijk, wij kunnen helemaal niet weten of een uitspraak "vreemd" of ongepast is want wij zitten niet in jullie dynamiek.

Ik hield mezelf altijd maar voor dat wat voor mij heel normaal voelt en is, dat waarschijnlijk toch niet is, anders zat ik daar niet. Ik zit door een andere bril naar de werkelijkheid te kijken dan de meeste andere mensen en daardoor loop ik vast. Als ik dat wil veranderen zal ik toch een andere bril op moeten gaan zetten en dat zal vast niet goed voelen voor mij.

Ik heb uiteindelijk mijn complete verhaal over mezelf moeten opgeven/loslaten, dus eigenlijk al die voorbeelden van "ik doe/deed X, omdat Y." Trauma zit namelijk verscholen in de gedeelten van jezelf die níet in dat verhaal zitten. Wat dat betreft ben je echt volledig blind. En is de therapeut je enige gids. Dus die gaat sowieso dingen zeggen die niet waar zijn in jouw beleving.

Sorry beetje lang verhaal dit had vast korter gekund.

Ik hoop dat je dit aankaart en kunt uitpraten met je peut, want opmerkingen als dit kunnen je een leven lang achtervolgen.
Je hoeft niet naar de mond gepraat te worden, maar ook een peut kan hele kwetsende of onjuiste dingen zeggen.
Als jong volwassene heb ik een tijdje in de knoop gezeten met mezelf. Ik had echt hoge verwachtingen van een sessie met een therapeut waaraan ik toen begon.
Maar die vrouw hielp me eerder van de wal in de sloot.
Ze keek heel kattig en had een knerpende, strenge stem. Ze maakte opmerkingen als: "je bent toch niet gek ofzo?"
"Wil je aandacht hebben?"
"Wat is nou eigenlijk je probleem" En zelfs: "ik weet niet wat ik jou moet?!"
Na onze tweede afspraak zat ik gewoon te huilen opweg naar huis. Ik ben nooit meer gegaan. Ze heeft nog een keer gebeld en torn gooide ik meteen de hoorn erop. Ik was gewoon bang van haar.
Ik heb er nooit wat mee gedaan en dat had ik wél moeten doen. Nu knaagt het 25 jaar later soms nog steeds..

Bespreek dit met je therapeut en niet op een forum. Je ziet dat veel mensen hun mening klaar hebben of hun eigen ervaringen (goed of slecht) op jouw ervaring projecteren. Het heeft allemaal geen zin en draagt hoe dan ook niet bij aan een goede relatie tussen jou en je therapeut. Dus kaart het de eerstvolgende keer aan, dat je dit een rare opmerking vond en vond dat ze erop bleef hameren. Dat jij daardoor met een rotgevoel achterbleef. En ga daar dan samen het gesprek over aan.

Je hoeft niet van anderen te horen of het inderdaad een rare opmerking was of niet. Dat is niet relevant. Het enige wat relevant is, is wat het met jou doet (ook al vinden talloze anderen hetzelfde of juist iets anders).

Succes!

Zo!!!

Alle monden meteen gesnoerd.

Einde topic.

Avage schreef: ↑

15-07-2022 11:55

Mijn therapeut zei ook ooit zoiets tegen mij, en bracht dat ook enigszins confronterend en vasthoudend.

Wat achteraf gezien niet erg was, want hij had gelijk. Ik zat vast te houden aan een eigen verhaal over mezelf en het hielp me niet.

Dus ik snap jou wel. Maar ik ben toen wat meer vertrouwend/vergevingsgezind geweest naar de therapeut en heb in het midden gelaten wie er nou 'gelijk' had. Misschien was het niet helemaal volgens het boekje hoe hij het bracht, ik voelde er spanning of conflict bij en meende bij hem ongeduld, irritatie of frustratie te bespeuren. Maar dat is ook precies wat mijn angst voor afwijzing me vaak laat denken, dus soms breng ik zelf ook ongemerkt mensen in die positie (via overdracht). Een therapeut is eigenlijk ook vaak simpelweg een spiegel en veroorzaak je het conflict door iets in jou zelf.

En als ik nu, 10 jaar later terugdenk aan hoe ik daar toen zat, vol zelfmedelijden, zou ik ook echt niet weten of ik het anders of beter had kunnen aanpakken dan hij toen deed. Ik weet wel zeker van niet, eigenlijk was hij uiterst professioneel op dat moment vind ik. Als een cliënt getriggerd is en in een kindsdeel zit, kan je eigenlijk niets goed doen en toch moet je er als therapeut een interventie op doen, dat is erg moeilijk. Therapie hoeft geen ferme trap onder je hol te zijn, maar dat het ergens gaat schuren, of dat je getriggerd wordt in het disfunctionele deel van jezelf, ik denk niet dat het te voorkomen is.

Wat ik geleerd heb is dat mensen heel moeilijk willen/kunnen veranderen en dat weerstand zich openbaart in de meest kleine en subtiele vormen, zoals misverstanden zoals deze. Ik denk dat je wel een beetje ervoor moet waken dat je vanuit jouw disfunctionele deel steun gaat zoeken bij anderen waardoor het nog groter wordt. Therapie is ontzettend persoonlijk, wij kunnen helemaal niet weten of een uitspraak "vreemd" of ongepast is want wij zitten niet in jullie dynamiek.

Ik hield mezelf altijd maar voor dat wat voor mij heel normaal voelt en is, dat waarschijnlijk toch niet is, anders zat ik daar niet. Ik zit door een andere bril naar de werkelijkheid te kijken dan de meeste andere mensen en daardoor loop ik vast. Als ik dat wil veranderen zal ik toch een andere bril op moeten gaan zetten en dat zal vast niet goed voelen voor mij.

Ik heb uiteindelijk mijn complete verhaal over mezelf moeten opgeven/loslaten, dus eigenlijk al die voorbeelden van "ik doe/deed X, omdat Y." Trauma zit namelijk verscholen in de gedeelten van jezelf die níet in dat verhaal zitten. Wat dat betreft ben je echt volledig blind. En is de therapeut je enige gids. Dus die gaat sowieso dingen zeggen die niet waar zijn in jouw beleving.

Sorry beetje lang verhaal dit had vast korter gekund.

Goede post, ik herken dit ook goed.

Pindakaasjes schreef: ↑

15-07-2022 12:21

Zo!!!

Alle monden meteen gesnoerd.

Einde topic.

Nou inderdaad. Er is even van hogerhand besloten dat alle andere reacties zinloos zijn, ook weer afgehandeld.

Ja, Avage, dat snap ik ook heel goed. Er zijn best dingen die je als kind doet met een bepaalde reden, maar waarvan je nu niet meer kunt zien dat je dat ergens deed om iets te bewerkstelligen. Omdat je iets nu bijvoorbeeld met een volwassen blik ziet en vindt dat je daar als kind ook recht op had. En dat is dan waarschijnlijk ook terecht, maar het doet dan niets af aan je wanhopige actie als kind om iets voor elkaar te krijgen, bewust of onbewust.

TO beschrijft dat hij/zij ook in zijn/haar uppie zat te hyperventileren. Waar dus niemand bij was!
Aandacht van wie dan? De kat of de kamerplant?

Pindakaasjes schreef: ↑

15-07-2022 14:31

TO beschrijft dat hij/zij ook in zijn/haar uppie zat te hyperventileren. Waar dus niemand bij was!
Aandacht van wie dan? De kat of de kamerplant?

Ja, maar volgens mij wordt er ook niet bedoeld dat het in dat moment letterlijk om aandacht wordt gevraagd, maar misschien heeft die gewoonte dat op een ander moment opgedaan. En dat je daar dan in schiet, ook als er niemand bij is.

Net zoals mensen die bijvoorbeeld een hun eerste paniekaanval krijgen bij een concrete aanleiding, en daarna ook in situaties waar die aanleiding er op dat moment eigenlijk niet is.

Maar goed, ik heb er ook de ballen verstand van hoor!