Contact verbroken met familie

Eindelijk een grote stap gemaakt maar ik durfde het eerst nooit.

Even in het kort:
Van de week naar de psycholoog geweest en daar alles verteld over zusje en moeder.

Ik ben al zowat mijn hele leven een zwarte schaap van de familie geweest. Thuis was het nooit gezellig en ook daar werd ik gekleineerd en geestelijk en lichamelijk mishandeld. Ook toen het huis uit ging, soms nog geestelijk. Vaak door moeder.

Maar ach, al die jaren dacht ik, mensen maken fouten, ik neem het ze niet kwalijk. Ene keer was het gezellig en de andere keer drama.

Maar tot vorige week was voor mij echt de druppel. Mijn zusje had sws de laatste tijd al apart gedrag, ik hoefde maar te appen of zij appte mij en ik reageerde normaal, en ze ging helemaal uit haar plaat wat ik wel niet verkeerd en verwijten. Nou ik heb maar zitten te denken en weet niet wat.

Vorig weekend ging het weer mis, ik was er klaar mee en laat mij niet zo behandelen. Haar gevraagd wanneer ze haar dozen ophaalde, staan hier al 2 jaar en weer werd ze boos en schelde ze mij uit.

Maar niet alleen dat, mijn moeder bemoeide zich er ook mee. Kreeg rare appjes dat ik dwars ben en niet deug. Mijn op fb zwart maken met wie ik ben.

Iemand uit fb lijst een bericht met hoe ik werkelijk ben en moest oppassen met mij. Wat er vroeger al wel niet allemaal was gebeurd en wat ik deed. Dat ik misbruikt ben en vastgehouden ben in een huis etc en mijn eigen schuld is.

Ja elke keer als ik iets deed wat mijn moeder niet wou omdat ik alles moest doen wat zei wou, haalde ze het verleden er bij, dat het mijn schuld was van dat ik verkracht ben... zo kwam het er wel op neer.

Ja mijn zusje en moeder zijn 2 handen op 1 buik. En dan nog echt hard nadrukken van je vroeger was je al geen lieverdje. Het is wel de waarheid en neemt ze het voor mijn moeder op.

De psycholoog; het haar verteld en eerst stelde ze moeilijke vragen. Ik dacht wat wil ze nou. Voelde mij haast schuldig maar uiteindelijk ja een goed gesprek gehad. Mijn moeder heeft LVB en ook narcisme stoornis.

Ik heb tegen psycholoog gezegd dat ik het contact heb verbroken en ze nu rare dingen doet. Ja controle kwijt over mij. Psycholoog steunt mij hierin en vond het heel dapper dat ik door zette en krachtig van mij dat ik nu eindelijk die stap weet te zetten.

Hele leven al bepaald mijn moeder wat ik moet doen en als ik haar zin geef is alles koek en ei maar zodra ik Iets anders doe... 1 grote drama.

En ja eerst was ik stellig en later begon ik te twijfelen van; doe ik hier wel goed aan? Of ligt dr fout bij mij? Ik heb iets verkeerds gedaan? Omdat hun het zo wisten om te draaien dat alles mijn schuld was.

Mijn psycholoog zei dat is haar techniek, ze is de controle kwijt. En moest ik echt een mezelf denken
Ben nu 36 jaar en moet loskomen van mijn moeder en zusje. Heb nog een leven voor mij. Richten op nieuwe mensen te ontmoeten. Want door alles heb ik nooit echt vrienden gehad en lange relaties, omdat mijn moeder altijd zat te stoken en nooit was het goed.

En dan nog mijn vader. Heb ergens nog wel nauw contact met hem.Woont nog samen met mijn moeder.
Die was hier gisteravond nog om te kijken hoe het was omdat hij de hele week niks had gehoord. Ik heb hem eerlijk verteld dat ik geen contact met moeder wil. Dan zusje, dat ik daar wel heen kon gaan want mijn tantezeggertje roepen ook steeds om mij.
Maar mijn zusje heeft ook behoorlijk wat verwijten naar mij toe geslingerd, en is niet de 1e keer. Er over praten lukt niet want ik krijg de schuld op mij en weet ook niet waarom, wat ik heb gedaan.

Gisteren nadat mijn vader is geweest, weer een berichtje van dat het mijn eigen schuld is en allerlei verwijten dat ze hulp voor mij gaat inschakelen. En gelijk voel ik wel stress.
Gelijk ook daar weer op geblokkeerd

Inmiddels de wijkagent ingeschakeld want je weet het maar nooit, mijn moeder kan echt ver gaan

Maar toch voelt het ergens wat onwerkelijk en apart.

Toch Ook een opluchting nu, en nu kan ik verder mezelf te ontwikkelen en rust proberen te vinden.

Psycholoog zei ook, nu kun je echt op jezelf richten en wees niet te streng voor jezelf.

Ook al zal ik nu nog geen rust ervaren op den duur komt het vast goed. Maar steeds over mijn verleden beginnen.... ja dat doet pijnlijk. Heel vaak als ik bij ouders was en ik deed iets wat moeder niet zinde ging het altijd over het verleden, over mijn verkrachting, over de mensen die het hadden gedaan en alles. Vaak begon ik gelijk over een ander onderwerp

Iemand soortgelijke ervaring contact verbreken met familie?

Lila-Linda schreef: ↑

22-04-2024 10:22

Dit is die psycholoog die grensoverschrijdend is naar jou?
Of heb je wel een nieuwe?

Dit soort stappen zijn echt te groot om te nemen, met slechte hulp als je back-up

Nee deze psycholoog had ik al, maar POH heb ik stopgezet. Die was grensoverschrijdend

Butterfly_fly schreef: ↑

22-04-2024 10:22

Wat zei de psycholoog over het contact met de poh?

Voor mijn eigen gemoedstoestand en door mijn verleden was het beter om het contact daar te stoppen voordat ik er zelf onder door zou gaan. Dat is inmiddels gestopt

Butterfly_fly schreef: ↑

22-04-2024 10:20

Geen ervaring.

Meerdere topics van je gelezen en als ik je verhaal zo lees dan ben je goed bezig. Afstand nemen van de mensen die je pijn doen. Dat is heel moeilijk.

Sterkte!

Kun je contact opnemen met je psycholoog als het je teveel wordt?

Ik had mijn psycholoog al een bericht gestuurd en ook mijn ambulant een appje. Die gaat mij straks even bellen om te ventileren omdat ik merk dat ik nu weer erg veel stress en onrust ervaar met lichamelijke klachten. Wat mijn angst ook sterker maakt. Hopelijk helpt dat een beetje

appelwangetje schreef: ↑

22-04-2024 10:40

Deel herkenbaar.
De tip. Blokkeer en verwijder hun van al je sociale media inclusief WhatsApp.
Dat geeft nog meer rust

Ik had ze idd al verwijderd van social media en app alleen mijn moeder nog niet op de app maar dat heb ik inmiddels gedaan

bijtie schreef: ↑

22-04-2024 10:46

Wat een heftig verhaal. Laat je goed steunen door je omgeving, het kan wel even duren voordat ze dit zullen accepteren en je stress gaat zakken. Erg dapper dat je voor jezelf kiest in deze situatie, petje af en hou vol.

Momenteel heb ik geen relatie en geen vrienden meer. Ook een beetje door dit. En wil dan toch op den duur mijn sociale netwerk uitbreiden. Maar gelukkig kan ik terecht bij mijn ambulant en psycholoog.

summerheat schreef: ↑

22-04-2024 11:41

Poe wat een verhaal. Wat een heftig leven heb je gehad.

Ik heb niet echt een advies maar wil enkel zeggen dat je heel dapper bent.
Richt je nu op jezelf. Het helingsproces gaat nu pas starten. Wees lief voor jezelf.

Soms helpt het om veel te schrijven zodat het wat meer uit je hoofd verdwijnt en je wat orde schept in de chaos die je wellicht voelt nu.

Veel sterkte!

Ik ben voor mezelf al wel aan het schrijven. En daarnaast ook gebeld met ambulant. Voor de rest moet ik nu wat rust proberen te vinden omdat ik nu zoveel last heb van stressklachten en paniek

Butterfly_fly schreef: ↑

22-04-2024 12:27

Ventileren helpt meestal wel om even weer vooruit te komen.

Je zou het forum ook kunnen gebruiken om te ventileren. Of schrijf het van je af in een dagboek. Als dat je helpt natuurlijk.

Hier kun je het ook kwijt als je dat veilig genoeg vindt. Er is altijd wel iemand die leest en reageert. Er loopt een topic waar je alles mag schrijven en weer weghalen (als dat fijner voelt). Daar zit een groepje vaste schrijfsters die erg fijn met elkaar en nieuwkomers omgaan.
Misschien is dat wat voor je?

In een dagboek schrijven doe ik al.

Die topic ken ik, heb ik wel vaker Iets ingeschreven. Zal daar nog eens kijken.

Inmiddels heb om moeder en zusje geblokkeerd op app en SMS.
Zodat ze geen contact meer kunnen opnemen. Zelfs mijn broertje die tijdelijk bij mijn zusje woont, doet mee.

Ik merkte dat de stress er in hakte. Vorige week zondag kreeg ik een heftige duizeligheidsaanval. Misschien paniekaanval? Icm met veel stress, volle stress emmer, weinig eten, over grenzen heen gaan etc. Ja dat gevoel maakt mij toch bang, omdat in oktober vorig jaar precies hetzelfde gebeurde na veel stress.

En daarna ging het al maanden zo met moeder en zusje dat waarschijnlijk opeens alle stress eruit komt.

Maar voel mij soms best nog wel onrustig en angstig. Ik heb mijn psycholoog gemaild en die heeft gelukkig wat bemoedigende woorden gegeven

Poehpoeh schreef: ↑

27-04-2024 12:58

Ja, ervaring, helaas. Ik was 35 toen ik het contact met mijn moeder heb verbroken. Narcistisch, dat is de korte samenvatting. Wat je schrijft is heel herkenbaar.

Ook wat je schrijft over je vader is herkenbaar. Hij kwam nog een tijdje stiekem bij mij over de vloer, tot ze daar achter kwam. Hem heb ik nu ook al jaren niet gezien.

De eerste jaren heb ik mijn twijfels gehad, vooral wat mijn vader aangaat, moet ik ze tolereren, mijn moeder, zodat ik mijn vader kan zien?
Het antwoord is altijd nee gebleven.

De eerste jaren waren verdrietig, veel te verwerken. Maar in het herstellen van contact was en ben ik nog steeds heel stellig. Nee, gaat nooit meer gebeuren. Ze heeft me erg veel gekost. Te veel.

Nu kan ik zeggen, het was de beste keuze ooit die ik gemaakt heb voor mezelf. Ik heb nu een eigen leven! Dat had ik zeker niet gehad als ik in contact was gebleven.

Sterkte. Deze psycholoog klinkt goed, lijkt je gerust te stellen en te helpen. Blijf dat zeker doen!

Sterk, deze stap. Ben trots op jezelf, het is niet makkelijk.

Dat herstellen van contact moet ik ook niet aan denken. Geeft mij alleen maar meer stress. Er is zoveel gebeurd de afgelopen jaren, en nu moet ik echt aan mijzelf werken.

Soms twijfel ik wel een beetje van, heb ik er goed aan gedaan, maar ik weet ook krijg dan veel meer ellende. Ik ben er nog niet want ik weet ookndat ze vast zullen denken die trekt wel weer bij.

Mijn psycholoog ben ik blij mee, ze geeft mij veel nieuwe inzichten alhoewel ik in het begin erg aan haar moest wennen. Nu nog wel een beetje, omdat ik haar nog niet lang heb. Mijn vorige ging weg.

Maar ik weet het komt uiteindelijk allemaal goed

Ik moet zeggen, gaat nu iets beter. Ik heb zusje, broertje en moeder geblokkeerd op alles.
Alleen nu zie ik net in mijn oproepenlijst, dat mijn zusje mijn maandag probeerde te bellen en dinsdag mijn broertje 4x en moeder 1x.
Ik merkte net gelijk al wat spanning en stress. Ik weet dat ik sterk moet zijn en niet moet toegeven. Want alles wat ze tegen mij hebben gezegd en voor uit hebben gescholden, dat pik ik niet meer. Vooral mijn moeder die iemand een fb. Bericht had gestuurd hoe ik ben, was voor mij de druppel. Mijn zusje die mij alles verweet een extra benadrukte dat ik geen familie meer heb en mijn broertje mij nooit had gemogen. Het ging al jaren zo. En ze zullen nu vast wel denken van, ach die trekt wel weer bij omdat ik vaker heb geprobeerd het contact te verbreken. En als ik er nu aan terug denk om contact met ze te hebben, krijg ik alleen maar meer stress want ik weet ook mochten we contact hebben, dan gast het precies zoals het toen ging en dat ging al jaren zo.

Toch nog even mijn verhaal;

Ik merk dat ik juist nu meer tot besef komt.
Ik voel mij zo emotioneel en veel stress.
Waar het eerst een opluchting was....

Voel mij nu vooral verdrietig en boos. Vooral waarom vragen. Dat ik nu weer erg gespannen ben en last heb van stress en paniek.

Eerst wou ik er niet echt aan geloven maar ambulant en psycholoog verklaarde dat het een soort rouw is.

Op dit moment voelt het soms uitzichtloos. En kan ik alleen maar huilen.

En daarnaast mis ik mijn tantezeggertjes ook. Met mijn vader heb ik nog wel enkel contact. Hij was hier gisteren even om een klusje te doen. Hij appte vrijdag dat mijn tantezeggertje ook mee zou komen. Ik had echt zin om haar te zien. Maar gisteren was hij alleen. Tantezeggertje sliep bij ouders maar was niet wakker te krijgen. Mijn vader was er al best vroeg.

En gelijk baalde ik wel want had mij er op verheugd om haar te zien. En nu zit ik echt weer in zo dip.
Het lijkt soms dat mijn leven stil staat, en dat iedereen maar doorgaat met leven.
En ja soms schieten er weer eens rare gedachten door mijn hoofd.

Heb nu ook veel last van onrust en angst.

Butterfly_fly schreef: ↑

12-05-2024 08:50

De eerste schok is voorbij waarbij de opluchting (keuze gemaakt en uitgevoerd) plaats maakt voor het besef dat het nu echt is. Dat je dan boos en verdrietig bent is begrijpelijk. Je keuze heeft ook consequenties die minder fijn zijn, zoals het veranderende contact met je vader en tantezeggertje. Die gevolgen ga je langzaam meer herkennen en dat is pittig.

Een dag als vandaag (Moederdag) zal ook confronterend zijn. Tenminste, ik vind dat wel een lastige dag. Voor datgene wat er had kunnen zijn, er niet is en nooit zal komen.

Heb je handvatten hoe je kunt omgaan met de onrust en de angst? Hoe je je rare gedachten (wil je die delen?) kunt ombuigen naar fijnere gedachten?

Ik ben wel voorbereid dat het ergste nog kan komen. Bijvoorbeeld mijn vader, is wel een man die mij soms ook regelmatig afsnauwt of bot kan reageren. Zoals ik gisteren toen ik hem wat vroeg. Daarom laat ik hem hier zo min mogelijk hier komen.

Ja ook moederdag vind ik confronterend. Net als dat mijn moeder 2 weken geleden jarig was en tantezeggertje vorige week. Dan denk ik er wel meer aan.

Ik probeer mezelf beetje af te leiden in huis door wat te hobby'en en minder prikkels op te zoeken. Gisteravond in bed erg veel last van onrust en angst dat ik niet kon slapen en dat heb ik 1x in de zoveel tijd. Het zijn meer gedachten van ik ben niks waard, waar heb ik het aan verdiend en ja ook sucide gedachten. Het ging een tijd best redelijk ok. En een tijd geen last gehad van suïcide gedachten. En toch probeer ik mezelf in te prenten van het komt goed, ook al voelt het niet zo. Je bent het waard om te leven.

En daarbij vind ik het ook lastig om mijn emoties te tonen aan mijn psycholoog etc. Ik vertel natuurlijk wel alles waar ik mee zit en hoe ik mij voel maar vaak hou ik mij in als ik tranen voel opkomen. En ja als ik alleen bem en thuis dan breek ik.