Contact verbroken met familie

Eindelijk een grote stap gemaakt maar ik durfde het eerst nooit.

Even in het kort:
Van de week naar de psycholoog geweest en daar alles verteld over zusje en moeder.

Ik ben al zowat mijn hele leven een zwarte schaap van de familie geweest. Thuis was het nooit gezellig en ook daar werd ik gekleineerd en geestelijk en lichamelijk mishandeld. Ook toen het huis uit ging, soms nog geestelijk. Vaak door moeder.

Maar ach, al die jaren dacht ik, mensen maken fouten, ik neem het ze niet kwalijk. Ene keer was het gezellig en de andere keer drama.

Maar tot vorige week was voor mij echt de druppel. Mijn zusje had sws de laatste tijd al apart gedrag, ik hoefde maar te appen of zij appte mij en ik reageerde normaal, en ze ging helemaal uit haar plaat wat ik wel niet verkeerd en verwijten. Nou ik heb maar zitten te denken en weet niet wat.

Vorig weekend ging het weer mis, ik was er klaar mee en laat mij niet zo behandelen. Haar gevraagd wanneer ze haar dozen ophaalde, staan hier al 2 jaar en weer werd ze boos en schelde ze mij uit.

Maar niet alleen dat, mijn moeder bemoeide zich er ook mee. Kreeg rare appjes dat ik dwars ben en niet deug. Mijn op fb zwart maken met wie ik ben.

Iemand uit fb lijst een bericht met hoe ik werkelijk ben en moest oppassen met mij. Wat er vroeger al wel niet allemaal was gebeurd en wat ik deed. Dat ik misbruikt ben en vastgehouden ben in een huis etc en mijn eigen schuld is.

Ja elke keer als ik iets deed wat mijn moeder niet wou omdat ik alles moest doen wat zei wou, haalde ze het verleden er bij, dat het mijn schuld was van dat ik verkracht ben... zo kwam het er wel op neer.

Ja mijn zusje en moeder zijn 2 handen op 1 buik. En dan nog echt hard nadrukken van je vroeger was je al geen lieverdje. Het is wel de waarheid en neemt ze het voor mijn moeder op.

De psycholoog; het haar verteld en eerst stelde ze moeilijke vragen. Ik dacht wat wil ze nou. Voelde mij haast schuldig maar uiteindelijk ja een goed gesprek gehad. Mijn moeder heeft LVB en ook narcisme stoornis.

Ik heb tegen psycholoog gezegd dat ik het contact heb verbroken en ze nu rare dingen doet. Ja controle kwijt over mij. Psycholoog steunt mij hierin en vond het heel dapper dat ik door zette en krachtig van mij dat ik nu eindelijk die stap weet te zetten.

Hele leven al bepaald mijn moeder wat ik moet doen en als ik haar zin geef is alles koek en ei maar zodra ik Iets anders doe... 1 grote drama.

En ja eerst was ik stellig en later begon ik te twijfelen van; doe ik hier wel goed aan? Of ligt dr fout bij mij? Ik heb iets verkeerds gedaan? Omdat hun het zo wisten om te draaien dat alles mijn schuld was.

Mijn psycholoog zei dat is haar techniek, ze is de controle kwijt. En moest ik echt een mezelf denken
Ben nu 36 jaar en moet loskomen van mijn moeder en zusje. Heb nog een leven voor mij. Richten op nieuwe mensen te ontmoeten. Want door alles heb ik nooit echt vrienden gehad en lange relaties, omdat mijn moeder altijd zat te stoken en nooit was het goed.

En dan nog mijn vader. Heb ergens nog wel nauw contact met hem.Woont nog samen met mijn moeder.
Die was hier gisteravond nog om te kijken hoe het was omdat hij de hele week niks had gehoord. Ik heb hem eerlijk verteld dat ik geen contact met moeder wil. Dan zusje, dat ik daar wel heen kon gaan want mijn tantezeggertje roepen ook steeds om mij.
Maar mijn zusje heeft ook behoorlijk wat verwijten naar mij toe geslingerd, en is niet de 1e keer. Er over praten lukt niet want ik krijg de schuld op mij en weet ook niet waarom, wat ik heb gedaan.

Gisteren nadat mijn vader is geweest, weer een berichtje van dat het mijn eigen schuld is en allerlei verwijten dat ze hulp voor mij gaat inschakelen. En gelijk voel ik wel stress.
Gelijk ook daar weer op geblokkeerd

Inmiddels de wijkagent ingeschakeld want je weet het maar nooit, mijn moeder kan echt ver gaan

Maar toch voelt het ergens wat onwerkelijk en apart.

Toch Ook een opluchting nu, en nu kan ik verder mezelf te ontwikkelen en rust proberen te vinden.

Psycholoog zei ook, nu kun je echt op jezelf richten en wees niet te streng voor jezelf.

Ook al zal ik nu nog geen rust ervaren op den duur komt het vast goed. Maar steeds over mijn verleden beginnen.... ja dat doet pijnlijk. Heel vaak als ik bij ouders was en ik deed iets wat moeder niet zinde ging het altijd over het verleden, over mijn verkrachting, over de mensen die het hadden gedaan en alles. Vaak begon ik gelijk over een ander onderwerp

Iemand soortgelijke ervaring contact verbreken met familie?

Ik heb nog spul staan zoals een ledikantje, campingbedje, autostoeltje etc. Ik hen zoiets van ik geef het weg zodat ik een nieuwe start heb en niet herinnerd hoef te worden. Ze hebben ook al een leeftijd dat ze er toch niet in kunnen.
Maar dan voelt het gelijk zo definitief. En ga ik echt weer twijfelen waar ik goed aan doe.

Gisteren naar psycholoog geweest en die heeft mij ook advies gegeven. Ze begreep het wel dat ij het lastig vindt maar ik heb zoiets dan kan ik het achter mij laten. Maar wil ook niet te snel een beslissing maken om het spul weg te geven maar wil ook rust.

Butterfly_fly schreef: ↑

16-05-2024 13:30

Kun je de spullen ergens zetten waar je ze niet ziet? Op zolder, hoekje in een kamer waar je niet komt?

Ik heb nog veel spullen die me herinneren aan andere (niet perse betere) tijden. Die staan ergens in een hoekje te wachten totdat ik er afscheid van kan nemen.
Wat helpt is je afvragen waarom je het wilt bewaren of wegdoen en dan afvragen wat er gebeurd als je het daadwerkelijk doet.

Stel je doet het ledikantje weg, wat kan er dan gebeuren?

Zou het helpen als je er een foto van maakt zodat je het wel kunt bekijken als je daar behoefte aan hebt?

Ze staan inmiddels al op zolder.
Als ik het weg doe is het definitief en bang ben dat ik spijt krijg. Maar als ik het bewaar dan heb ik ook het gevoel dat ik ergens aan verbonden ben, qua moeder en zusje.

En misschien moet ik er nog mee wachten omdat het nog vrij recent is en ik weet dat iedereen denk oh die trekt wel weer bij, wacht maar af.

Maar als ik het ledikantje en het andere spul weg doe.... dan ben ik ook bang dat ze opeens zien dat ik het spul weg doe en dan pas misschien door hebben dat ik serieus ben dat ik geen contact meer met hun wil.

Maar dat spul is de laatste tijd niet gebruikt omdat voornamelijk mijn oudste tantezeggertje van 4 hier vaak kwam en daar toch niet meer in lig en zit.
Andere tantezeggertje kwam hier niet vaak

Butterfly_fly schreef: ↑

16-05-2024 15:47

Ik denk dat ik grotendeels begrijp wat je bedoelt. Als je het wegdoet dan is het definitief. Het gevoel van misschien spijt krijgen herken ik.

Waarom zouden ze zien dat je spulletjes weg doet? Hoe moeten ze dat dan zien?

Goed dat je ze op zolder gezet hebt. Het is er nog, maar je wordt er niet/minder mee geconfronteerd. Wellicht kun je de eerst tijd even afwachten of je de spulletjes mist, zo niet dan kun je ze tegen die tijd wellicht met een geruster hart weg doen. Wat mij helpt is om te bedenken dat ik met die spulletjes iemand anders help. Ik breng bruikbare spullen naar een kringloopwinkel.

Het klinkt in ieder geval alsof je nu nog geen afscheid kan nemen van die spullen en dat is prima. Je hebt de ruimte om ze te bewaren (neem ik aan vanuit je reactie), dus bewaar ze net zo lang als jij fijn vindt.

Nou dan zou ik het weggeven via een weggeef hoek en daar zitten ook wel bekenden op, mochten ze het doorvertellen. Maar aan de ene kant denk ik ja ben niemand een verantwoording schuldig.

Ik denk idd eerlijk gezegd dat ik er nog even mee wacht tot ik wat stabieler ben en er minder waarde aan hecht. Anders gaat het redelijk snel. Ik heb idd een grote zolder waar ik niet vaak kom, weinig last ervan als ik het daar tijdelijk neer zet.

mijn vader was hier van de week. We gingen naar het stort. En toen vroeg hij wil je ook mee naar Duitsland? Ik: nee dan gaat (mijn moeder) ook mee zeker? Ja. Ik zo van ik wil geen contact meer, ben toch duidelijk geweest? En toen was het gelijk van, ik moest maar weer normaal doen met andere woorden; het duurt nu wel lang.

Vanochtend belde hij mij of ik thuis was. Eh ja. Hij wou wat ophalen, wat hij van de week niet kon houden. Hij zei ja ik ben nu net uit de kerk kan ik er gelijk bij aan rijden. Toen heb ik gezegd, nee komt niet uit. Omdat mijn moeder dan ook mee is.

Net onverwachts stond mijn vader toch bij mij aan de deur. Wel met mijn tantezeggertje. Blij om haar te zien. Het nog een keer duidelijk uitgelegd. Maar krijg ik gelijk weer te horen van trammelant om niks etc. Ik zo het houdt een keer op, jij weet niet wat er is gebeurd. Maar nu is mijn moeder de controle wel kwijt.

Op dit moment voel ik mij best sterk en hou ik vol. Maar vele zullen denken ah die trekt wel weer bij. Maar ook weer zo schuldgevoel die mijn vader mij aan praat.


Maar als t zo moet zit ik er ook aan te denken om het contact met vader te verbreken...