Psyche
alle pijlers
De vicieuze cirkel van schuldgevoel
vrijdag 19 juli 2024 om 20:51
Ik voel me nagenoeg altijd schuldig. Vaak gaat dat onbewust, maar door mijn gedragingen wordt dit zichbaar. Schuldig voelen door dingen die ik doe, of Schuldig voelen als ik dingen niet doe die ik wel zou willen. Ik faal dus altijd, of ik probeer dat aan de voorkant te voorkomen.
Ik leef het leven niet echt, ben altijd gereserveerd, behoefte aan controle omdat dit veilig voelt. Rationeel, emoties maar moeilijk te voelen, veel denken. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel, bang afgewewezen te worden en niet te voldoen.
Het zijn dingen waar ik al jaren last van heb, psychologen en therapeuten bezocht, gegeneraliseerde angstoornis zou het zijn en ik slik antidepressiva die de scherpe randen eraf haalt. Maar ik ben er zo klaar mee, omdat ik moe ben. Het kost zoveel energie. Een vicieuze cirkel van schuldgevoel, dat is wat het is. En ik weet dat het nergens op slaat, ik doe niks waar ik me schuldig over hoef te voelen. Maar ik doe dus niks, niks waaraan ik misschien ook weleens veel plezier zou kunnen beleven. Het gaat dan echt om heel veel kleine dingen ook, sex met mn man ontwijk ik steeds vaker want ik durf me nooit echt over te geven. Een verre reis (grote droom) nee hoor, je zou maar eens echt genieten. Dus doe ik al jaren hetzelfde, dat geeft een gevoel van veiligheid maar ik wil zoveel meer. En tegelijkertijd zeg ik tegen mezelf "doe normaal, niet zo hysterisch, je hebt het toch goed, waarom wil je meer?" En zo hobbel ik door in mn veilige leven
Ik zeg al jaren dat er zoveel meer in mij zit, veel energie, veel gekkigheid en vrolijkheid, maar het is weggedrukt. Want ik voel me standaard schuldig. Ik besef het me nu pas, het kwartje valt ofzo, als ik vroeger ging stappen voelde ik me in mn buik een soort van schuldig. Ik ging niet op reis met vriendinnen, ik droeg geen kleding die opviel (maar ik wel mooi vond) want ik kreeg of een oordeel of het gevoel dat ik dit niet moest doen. Het komt vanuit mijn jeugd, een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel wat nooit ontkracht werd. Ik zorgde voor iedereen, een verwaarloosde vader (die ik zielig vond) een moeder die veel alleen was, een zus die altijd iets van me vond en veel oordeelde over me.
Oke, ik weet wel waar het vandaan komt maar daar koop ik niks voor.
Ik wil leven, genieten, plezier maken, spelen. Niet denken, wel voelen, mogen genieten. Vooral dat laatste, het mogen genieten! Het mag niet, hoe stom het ook klinkt, het is een overtuiging geworden blijkbaar. En ik doe mezelf zo tekort. En ik weet dat!
Hoe? Hoe doe je dit?
Ik leef het leven niet echt, ben altijd gereserveerd, behoefte aan controle omdat dit veilig voelt. Rationeel, emoties maar moeilijk te voelen, veel denken. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel, bang afgewewezen te worden en niet te voldoen.
Het zijn dingen waar ik al jaren last van heb, psychologen en therapeuten bezocht, gegeneraliseerde angstoornis zou het zijn en ik slik antidepressiva die de scherpe randen eraf haalt. Maar ik ben er zo klaar mee, omdat ik moe ben. Het kost zoveel energie. Een vicieuze cirkel van schuldgevoel, dat is wat het is. En ik weet dat het nergens op slaat, ik doe niks waar ik me schuldig over hoef te voelen. Maar ik doe dus niks, niks waaraan ik misschien ook weleens veel plezier zou kunnen beleven. Het gaat dan echt om heel veel kleine dingen ook, sex met mn man ontwijk ik steeds vaker want ik durf me nooit echt over te geven. Een verre reis (grote droom) nee hoor, je zou maar eens echt genieten. Dus doe ik al jaren hetzelfde, dat geeft een gevoel van veiligheid maar ik wil zoveel meer. En tegelijkertijd zeg ik tegen mezelf "doe normaal, niet zo hysterisch, je hebt het toch goed, waarom wil je meer?" En zo hobbel ik door in mn veilige leven
Ik zeg al jaren dat er zoveel meer in mij zit, veel energie, veel gekkigheid en vrolijkheid, maar het is weggedrukt. Want ik voel me standaard schuldig. Ik besef het me nu pas, het kwartje valt ofzo, als ik vroeger ging stappen voelde ik me in mn buik een soort van schuldig. Ik ging niet op reis met vriendinnen, ik droeg geen kleding die opviel (maar ik wel mooi vond) want ik kreeg of een oordeel of het gevoel dat ik dit niet moest doen. Het komt vanuit mijn jeugd, een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel wat nooit ontkracht werd. Ik zorgde voor iedereen, een verwaarloosde vader (die ik zielig vond) een moeder die veel alleen was, een zus die altijd iets van me vond en veel oordeelde over me.
Oke, ik weet wel waar het vandaan komt maar daar koop ik niks voor.
Ik wil leven, genieten, plezier maken, spelen. Niet denken, wel voelen, mogen genieten. Vooral dat laatste, het mogen genieten! Het mag niet, hoe stom het ook klinkt, het is een overtuiging geworden blijkbaar. En ik doe mezelf zo tekort. En ik weet dat!
Hoe? Hoe doe je dit?
vrijdag 19 juli 2024 om 21:03
Dit herken ik wel. Voelde me ook altijd schuldig, wat te maken had met een pestverleden. Toen dit pesten in therapie aan de orde kwam gebeurde er iets bijzonders. Ik had een visualisatie die spontaan opkwam waarbij ik als volwassen Woll het meisje Woll van vroeger zag, haar in mijn armen nam en zei "het is niet jouw schuld".
Daarna had ik veel minder last van dat schuldgevoel.
Misschien kan het jou ook helpen als je een manier vindt om het kind Spek te helen.
Succes, het is naar als zoiets je zo tegenhoudt in je leven.
Daarna had ik veel minder last van dat schuldgevoel.
Misschien kan het jou ook helpen als je een manier vindt om het kind Spek te helen.
Succes, het is naar als zoiets je zo tegenhoudt in je leven.
vrijdag 19 juli 2024 om 21:08
Ik herken het voor een groot deel.
Een therapeut heeft op een gegeven moment een lichte vorm van schematherapie toegepast om inzicht te geven in wat er gebeurt.
Het is bij mij zeker niet weg. Daarvoor had ik waarschijnlijk nog meer sessies nodig, maar ik was ff therapiemoe. Ik pas het nog wel regelmatig toe.
Familieopstellingen schijnen ook goede inzichten te geven waardoor je meer ruimte voor je eigen behoeften kunt nemen zonder (met minder) schuldgevoel.
Verder helaas geen tips. Wel een
Een therapeut heeft op een gegeven moment een lichte vorm van schematherapie toegepast om inzicht te geven in wat er gebeurt.
Het is bij mij zeker niet weg. Daarvoor had ik waarschijnlijk nog meer sessies nodig, maar ik was ff therapiemoe. Ik pas het nog wel regelmatig toe.
Familieopstellingen schijnen ook goede inzichten te geven waardoor je meer ruimte voor je eigen behoeften kunt nemen zonder (met minder) schuldgevoel.
Verder helaas geen tips. Wel een
vrijdag 19 juli 2024 om 21:18
Dat is inderdaad iets wat veel gebeurt in therapie en echt kan helpenWollstonecraft schreef: ↑19-07-2024 21:03Dit herken ik wel. Voelde me ook altijd schuldig, wat te maken had met een pestverleden. Toen dit pesten in therapie aan de orde kwam gebeurde er iets bijzonders. Ik had een visualisatie die spontaan opkwam waarbij ik als volwassen Woll het meisje Woll van vroeger zag, haar in mijn armen nam en zei "het is niet jouw schuld".
Daarna had ik veel minder last van dat schuldgevoel.
Misschien kan het jou ook helpen als je een manier vindt om het kind Spek te helen.
Succes, het is naar als zoiets je zo tegenhoudt in je leven.
Opzoek naar een goeie therapeut, TO
vrijdag 19 juli 2024 om 21:22
In therapie heb ik ook weleens gesproken tegen mijn innerlijke kind, dan vond ik het heel logisch om tegen haar te zeggen dat het niet haar schuld was. Dat zij maar een kind was, ik kon dat ook voelen. Toch heeft het me niet genoeg geholpen blijkbaar.
Ik realiseerde het me afgelopen dagen heel heftig, want mijn vakantie begon. En ik voelde me ongemakkelijk wat ik herkende van andere vakanties. Dat ik er niet ben op m'n werk voelt als verzaken. Vrij nemen, ik heb dan altijd behoefte om goed uit te leggen waarom ik vrij neem. En ik weet echt dat deze gedachte niet klopt, want natuurlijk mag ik vakantie nemen. Ander voorbeeld: schoonvader overleed na een week van intensieve zorg/waken wat we als kleine familie gedaan hebben. Ik bleef ook werken want ik voelde me schuldig dat ik niet zou werken en niet gewoon zou functioneren, vader was immers hoog bejaard, dan is de dood toch heel logisch. Ik ontdekte dat ik mezelf niet eens toestond om deze periode ook even moeilijk te vinden, want joh "het hoort erbij dus stel je niet aan" (hier hoor ik mijn eigen stem, en ook die van andere familieleden)
Het is toch van de zotte!
Ik realiseerde het me afgelopen dagen heel heftig, want mijn vakantie begon. En ik voelde me ongemakkelijk wat ik herkende van andere vakanties. Dat ik er niet ben op m'n werk voelt als verzaken. Vrij nemen, ik heb dan altijd behoefte om goed uit te leggen waarom ik vrij neem. En ik weet echt dat deze gedachte niet klopt, want natuurlijk mag ik vakantie nemen. Ander voorbeeld: schoonvader overleed na een week van intensieve zorg/waken wat we als kleine familie gedaan hebben. Ik bleef ook werken want ik voelde me schuldig dat ik niet zou werken en niet gewoon zou functioneren, vader was immers hoog bejaard, dan is de dood toch heel logisch. Ik ontdekte dat ik mezelf niet eens toestond om deze periode ook even moeilijk te vinden, want joh "het hoort erbij dus stel je niet aan" (hier hoor ik mijn eigen stem, en ook die van andere familieleden)
Het is toch van de zotte!
vrijdag 19 juli 2024 om 21:28
Dat vond ik inderdaad heel helpend, niet alleen op dat moment, om zaken te visualiseren. Verhelderend vaak.Lila-Linda schreef: ↑19-07-2024 21:18Dat is inderdaad iets wat veel gebeurt in therapie en echt kan helpen
Opzoek naar een goeie therapeut, TO
To, het is niet zozeer dat je een beeld moet maken. Ik stelde me dan bij hele belangrijke zaken de vraag: hoe zou dat eruit zien? En dan kwam een heel duidelijk beeld opborrelen, zonder dat ik dat stuurde.
vrijdag 19 juli 2024 om 21:37
Hoezo?
Je kan ook denken: wat is mij overkomen, dat ik niet meer durf te voelen?
Want volgens mij is dat je probleem.
"Schuldgevoel" is niets meer dan een oordeel, wat onze diepere gevoelens en onze eigenheid veilig afdekt.
Zo is het ooit geleerd. En ergens is het voor onze psyche heel fijn dat we kunnen gehoorzamen aan de oeroude gezinstraditie van niet aanstellen en geen aandacht vragen. Het is misschien niet fijn maar wel vertrouwd en daardoor voelt het toch wel goed. Beter dan niet gehoorzamen.
Stoppen met er gehoor aan geven levert allerlei ellende op, dan gaan we onze echte diepe pijn voelen, zelfs rouwen, en voelen we ons afgewezen en fout en: schuldig.
Hoe stop je ermee, door tóch te gaan voelen ondanks het verzet. Dagelijks mediteren, mindfulness, ga ondanks de stemmen in je hoofd eens een timer zetten op 10 minuten en ben alleen maar zonder oordeel met alles wat er is.
Als je wil mogen genieten zal je toch ooit daar naartoe moeten, naar je gevoelens.
vrijdag 19 juli 2024 om 21:52
Ik lees graag mee, herken het, ben er ook mee bezig bij de psycholoog, diepgeworteld, bijv ook complimenten ontvangen vind ik heel moeilijk, zoiets van ja maar je weet maar nooit of ik het toch niet fout doe, ook opgegroeid in een familie van niet zeuren en doorgaan, goede resultaten waren niet meer dan een staaltje van je plicht, bescheiden opstellen enz., mijn ouders waren nog wel wat lichter maar de rest van de familie veel strenger, veel veroordeeld, bijna alles was wereldgelijkvormig 
Bij mij heeft ook geholpen om samen met de psycholoog naar "oud transgenerationeel schuldgevoel" in de familie te kijken, dingen die voor ons leven of toen we kind waren gebeurd zijn met onze ouders, voorouders enz. Dat heeft mij wel veel inzichten, rust en iets meer moed gegeven om wat losser te worden tov van mezelf en meer te genieten. Sterkte!
Bij mij heeft ook geholpen om samen met de psycholoog naar "oud transgenerationeel schuldgevoel" in de familie te kijken, dingen die voor ons leven of toen we kind waren gebeurd zijn met onze ouders, voorouders enz. Dat heeft mij wel veel inzichten, rust en iets meer moed gegeven om wat losser te worden tov van mezelf en meer te genieten. Sterkte!
vrijdag 19 juli 2024 om 22:03
vrijdag 19 juli 2024 om 22:19
Ja helaas wel. Ik ben niet perse perfectionistisch, maar vind mezelf eigenlijk gewoon een sukkel en een nietszeggend persoon. Rationeel vind ik dit belachelijk en weet ik dat ik wel wat waard ben, maar ik voel het niet. Ik ben gepest vroeger, hoewel ik dat destijds niet zo zag. Ik kreeg veel kritiek vooral op mijn uiterlijk, op m'n drukke aanwezigheid en ik moest vooral rustig doen. Mij is aangeleerd om in de pas te lopen, nuchter te zijn, gevoelens was voor watjes. In therapie heb ik daar trouwens wel behoorlijke stappen in gezet, maat lang niet genoeg. Mijn gevoel wordt standaard weggedrukt en overschaduwd door rationele gedachten, en elke keer keer overkomt het me weer: ik word er moe van, want ik ga altijd voorbij aan mijn behoeftes.Wollstonecraft schreef: ↑19-07-2024 21:42Ik lees bij jou ook wel schuldgevoel als keerzijde van perfectionisme To.
Kan het zijn dat je je heel diep "niets waard" voelt?
vrijdag 19 juli 2024 om 22:22
Ik heb eigenlijk het meest gehad aan af en toe in een therapie sessie voelen in m'n buik, als ik daar heel bewust naartoe ging kwam alles los. Maar ik ontweek het ook graag, ik praatte lieverPickingUpThePieces schreef: ↑19-07-2024 22:03Je post is heel erg herkenbaar.
Ik ben op dit moment zelf met schematherapie bezig en dat lijkt sinds kort zijn vruchten af te werpen.
Heb zoveel therapie gehad in mijn leven maar niks hielp me echt verder tot ik bij deze therapeut kwam.
Ik heb binnenkort een intake bij een psychologenpraktijk, de verwijzing is voor een adhd onderzoek, als dat er niet uitkomt dan hoop ik toch dat ik daar iets van hulp krijg. Schematherapie zou mij ook kunnen helpen denk ik.
vrijdag 19 juli 2024 om 22:23
Maeliran schreef: ↑19-07-2024 21:52Ik lees graag mee, herken het, ben er ook mee bezig bij de psycholoog, diepgeworteld, bijv ook complimenten ontvangen vind ik heel moeilijk, zoiets van ja maar je weet maar nooit of ik het toch niet fout doe, ook opgegroeid in een familie van niet zeuren en doorgaan, goede resultaten waren niet meer dan een staaltje van je plicht, bescheiden opstellen enz., mijn ouders waren nog wel wat lichter maar de rest van de familie veel strenger, veel veroordeeld, bijna alles was wereldgelijkvormig
vrijdag 19 juli 2024 om 22:49
Ik kon vroeger niet voelen, want als ik zou voelen dan zou ik overspoeld raken en kon ik niet zorgen voor het gezin. Dit was mijn diepste overtuiging. Overeind blijven anders stortte alles in!
Maar ik weet wel dat het hier vandaan komt, alleen kan ik dat niet meer terugdraaien. Dus wil ik door, want elke keer in dat verleden blijven hangen vind ik ook zo...tja klaar ofzo. Ik heb in groepstherapie m'n hele jeugd doorgespit
Maar ik weet wel dat het hier vandaan komt, alleen kan ik dat niet meer terugdraaien. Dus wil ik door, want elke keer in dat verleden blijven hangen vind ik ook zo...tja klaar ofzo. Ik heb in groepstherapie m'n hele jeugd doorgespit
vrijdag 19 juli 2024 om 22:54
Het leren voelen vind ik ook heel lastig, zo herkenbaar! Ik kan uren praten over de meest heftige dingen zonder daar iets bij te voelen. Zodra ik bij die knoop in mijn maag moet stilstaan of we sessies doen waar ik tegen mijn jonge ik moet praten stromen de tranenSpekpannenkoek schreef: ↑19-07-2024 22:22Ik heb eigenlijk het meest gehad aan af en toe in een therapie sessie voelen in m'n buik, als ik daar heel bewust naartoe ging kwam alles los. Maar ik ontweek het ook graag, ik praatte liever
Ik heb binnenkort een intake bij een psychologenpraktijk, de verwijzing is voor een adhd onderzoek, als dat er niet uitkomt dan hoop ik toch dat ik daar iets van hulp krijg. Schematherapie zou mij ook kunnen helpen denk ik.
Ik heb zelf ook de diagnose ADD waarvoor ik medicatie slik. Hopelijk vind je snel iets wat je verder gaat helpen. Dapper dat je hier schrijft
vrijdag 19 juli 2024 om 22:58
Ja ook herkenbaar wat jij schrijft hoor. Positieve noot: in heftige situaties kan ik heel rustig blijven en doen wat op dat moment nodig is ipv hysterisch emotioneel te zijn en bevriezen ofzo.PickingUpThePieces schreef: ↑19-07-2024 22:54Het leren voelen vind ik ook heel lastig, zo herkenbaar! Ik kan uren praten over de meest heftige dingen zonder daar iets bij te voelen. Zodra ik bij die knoop in mijn maag moet stilstaan of we sessies doen waar ik tegen mijn jonge ik moet praten stromen de tranen
Ik heb zelf ook de diagnose ADD waarvoor ik medicatie slik. Hopelijk vind je snel iets wat je verder gaat helpen. Dapper dat je hier schrijft
Dat heb jij vast ook?
vrijdag 19 juli 2024 om 23:51
Je gaat pas door als je door de gevoelens heen gaat. Als je het wegdrukt blijf je gevangen in het verleden.Spekpannenkoek schreef: ↑19-07-2024 22:49Ik kon vroeger niet voelen, want als ik zou voelen dan zou ik overspoeld raken en kon ik niet zorgen voor het gezin. Dit was mijn diepste overtuiging. Overeind blijven anders stortte alles in!
Maar ik weet wel dat het hier vandaan komt, alleen kan ik dat niet meer terugdraaien. Dus wil ik door, want elke keer in dat verleden blijven hangen vind ik ook zo...tja klaar ofzo. Ik heb in groepstherapie m'n hele jeugd doorgespit
zaterdag 20 juli 2024 om 05:40
Het is ook lastig. Weten (denken) dat je wat waard bent is een stap. Dat ook echt zo voelen is weer een andere stap, in mijn ervaring is die veel moeilijker om te zetten.Spekpannenkoek schreef: ↑19-07-2024 22:19Ja helaas wel. Ik ben niet perse perfectionistisch, maar vind mezelf eigenlijk gewoon een sukkel en een nietszeggend persoon. Rationeel vind ik dit belachelijk en weet ik dat ik wel wat waard ben, maar ik voel het niet. Ik ben gepest vroeger, hoewel ik dat destijds niet zo zag. Ik kreeg veel kritiek vooral op mijn uiterlijk, op m'n drukke aanwezigheid en ik moest vooral rustig doen. Mij is aangeleerd om in de pas te lopen, nuchter te zijn, gevoelens was voor watjes. In therapie heb ik daar trouwens wel behoorlijke stappen in gezet, maat lang niet genoeg. Mijn gevoel wordt standaard weggedrukt en overschaduwd door rationele gedachten, en elke keer keer overkomt het me weer: ik word er moe van, want ik ga altijd voorbij aan mijn behoeftes.
zaterdag 20 juli 2024 om 12:03
Hoi TO, wat moeilijk waar je doorheen gaat. Je zegt dat je eerder al veel hebt gedaan in therapie, maar ook dat er recebt kwartjes vielen bij je. Ik herken dat wel, het is denk ik te vergelijken met een ui pellen, maar het zal ook te maken hebben met je levensfase (met een jong gezin in de overtuiging van vooral doorgaan en sterk blijven, bijvoorbeeld).
Ik lees in jouw posts eigenlijk sterk(er) een straffende houding naar jezelf toe. Jezelf dingen ontzeggen, etc. Er zullen zeker raakvlakken zijn, maar ik zelf ervaar schuldgevoel vooral als me verantwoordelijk voelen voor van alles en nog wat (soms ook stomweg als ik toevallig in dezelfde ruimte ben en eigenlijk rationeel niks kon bedenken wat ik had kunnen doen, zoals toen iemand wagenziek werd in een auto waar ik ook als passagier in zat). Ik ervaar het als een soort pavlovreactie, zeker wanneer het om mijn moeder gaat. T.a.v. haar blijft het lastig, omdat de hele relatie complex is, maar meer in het algemeen probeer ik het wat lichter te benaderen. "Ha, ben je daar weer?" Zo probeer ik er wat afstand van te creëren en er soms ook een beetje om te lachen. Daarbij heeft schematherapie me geholpen, ook om onderscheid te maken tussen reacties zoals: is het schuldgevoel of jezelf straffen? Ik ken het straffende ook, maar daar ga ik dan weer minder lichtvoetig mee om, ik probeer het wel meteen de mond te snoeren en als het ware te isoleren. Maar zo zal ieder ook wel weer eigen manieren hebben of vinden misschien.
Ik lees in jouw posts eigenlijk sterk(er) een straffende houding naar jezelf toe. Jezelf dingen ontzeggen, etc. Er zullen zeker raakvlakken zijn, maar ik zelf ervaar schuldgevoel vooral als me verantwoordelijk voelen voor van alles en nog wat (soms ook stomweg als ik toevallig in dezelfde ruimte ben en eigenlijk rationeel niks kon bedenken wat ik had kunnen doen, zoals toen iemand wagenziek werd in een auto waar ik ook als passagier in zat). Ik ervaar het als een soort pavlovreactie, zeker wanneer het om mijn moeder gaat. T.a.v. haar blijft het lastig, omdat de hele relatie complex is, maar meer in het algemeen probeer ik het wat lichter te benaderen. "Ha, ben je daar weer?" Zo probeer ik er wat afstand van te creëren en er soms ook een beetje om te lachen. Daarbij heeft schematherapie me geholpen, ook om onderscheid te maken tussen reacties zoals: is het schuldgevoel of jezelf straffen? Ik ken het straffende ook, maar daar ga ik dan weer minder lichtvoetig mee om, ik probeer het wel meteen de mond te snoeren en als het ware te isoleren. Maar zo zal ieder ook wel weer eigen manieren hebben of vinden misschien.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 20 juli 2024 om 12:54
Ik denk dat je al best ver bent met inzichten. Kun je accepteren dat de situatie nu is zoals die is?
Je mag verzachten en hoeft niet zo hard te zijn. Maar dat is een proces. Kleine successen kunnen bijdragen aan de verandering.
Draag de kleren eens die je mooi vind. Als dat spannend is begin je binnenshuis.
Het bewustzijn is er. De wil is er en dat gaat er voor zorgen dat het wel goed komt. Maar makkelijk is het zeker niet..
Ik herken mijn verhaal deels in dat van jou. Succes
Je mag verzachten en hoeft niet zo hard te zijn. Maar dat is een proces. Kleine successen kunnen bijdragen aan de verandering.
Draag de kleren eens die je mooi vind. Als dat spannend is begin je binnenshuis.
Het bewustzijn is er. De wil is er en dat gaat er voor zorgen dat het wel goed komt. Maar makkelijk is het zeker niet..
Ik herken mijn verhaal deels in dat van jou. Succes
Decrypting life one day at the time
zaterdag 20 juli 2024 om 14:41
Zou het helpen dat je niet alleen snapt waardoor het komt maar ook accepteert dat dit is wie je bent geworden door de omstandigheden.
Iedereen heeft punten waar je minder blij mee bent. Het gaat er niet om daartegen te vechten. Maar tegen jezelf te kunnen zeggen ik ben Spek en ik accepteer mezelf ondanks deze lastige eigenschap van onnodig schuldgevoel, waardoor ik het leven niet kan leiden zoals ik dat zou willen. En ik zoek handvatten om ondanks dat ik deze gevoeligheid heb, toch te gaan genieten van mn leven.
Het boek de Fontein van Els van Stein kan je misschien ook helpen. Vraag je telkens bewust af is dit probleem, deze verantwoordelijkheid van jou of van een ander. Neem alleen de verantwoordelijkheid voor je eigen bak van de fontein. Door over te nemen van een ander ontneem je de ander de kans te groeien, door zn eigen problemen en taken op te pakken. En jij ontloopt door je zo te focussen op dingen doen voor anderen, je eigen verantwoordelijkheid voor jezelf.
Iedereen heeft punten waar je minder blij mee bent. Het gaat er niet om daartegen te vechten. Maar tegen jezelf te kunnen zeggen ik ben Spek en ik accepteer mezelf ondanks deze lastige eigenschap van onnodig schuldgevoel, waardoor ik het leven niet kan leiden zoals ik dat zou willen. En ik zoek handvatten om ondanks dat ik deze gevoeligheid heb, toch te gaan genieten van mn leven.
Het boek de Fontein van Els van Stein kan je misschien ook helpen. Vraag je telkens bewust af is dit probleem, deze verantwoordelijkheid van jou of van een ander. Neem alleen de verantwoordelijkheid voor je eigen bak van de fontein. Door over te nemen van een ander ontneem je de ander de kans te groeien, door zn eigen problemen en taken op te pakken. En jij ontloopt door je zo te focussen op dingen doen voor anderen, je eigen verantwoordelijkheid voor jezelf.
zaterdag 20 juli 2024 om 15:32
Tja accepteren, wat zou ik dat graag doen! Maar hoe doe je dat? Zoiets moet je voelen toch?
Els van steijn heb ik gelezen inderdaad. En ook daar snap ik alles, alleen beklijft het niet. Voor dat ik het doorheb handel ik allang weer volgend de verkeerde maar ook veilige patronen. Daar ben ik ook achter, dat patronen heel negatief kunnen zijn maar je het blijft doen omdat je het kent, en dus vertrouwd.
Els van steijn heb ik gelezen inderdaad. En ook daar snap ik alles, alleen beklijft het niet. Voor dat ik het doorheb handel ik allang weer volgend de verkeerde maar ook veilige patronen. Daar ben ik ook achter, dat patronen heel negatief kunnen zijn maar je het blijft doen omdat je het kent, en dus vertrouwd.
zaterdag 20 juli 2024 om 15:44
Mijn ervaring is meer dat je eerst de acties uitvoert die bij acceptatie horen, en dat dit allesbehalve goed voelt en veel weerstand oproept.
Je staat geprogrammeerd om jezelf af te wijzen en dat is vertrouwd idd. Een mens stopt daar eigenlijk nooit mee, want dan val je in een diep zwart gat. Er komt dan ook rouw bij kijken en verlies van identiteit. Schuld is een soort jas die je aan hebt en zonder die jas is het maar koud. De psyche beschermt zichzelf tegen die kou, ook al zal je er uiteindelijk aan wennen en is de kou eigenlijk gewoon vrijheid. Maar zelfacceptatie voelen, dat denk ik niet, dat duurt lang.
Wat een boek als de fontein voor mij wel deed is me triggeren, waardoor ik met een nieuwe hulpvraag aan de slag kon gaan met een therapeut.
Net als een ui pel je telkens een laag af. Je merkt op den duur vanzelf wanneer je in een andere fase komt en dingen makkelijker gaan, of juist wanneer je stilstaat en het vast lijkt te zitten.
Je staat geprogrammeerd om jezelf af te wijzen en dat is vertrouwd idd. Een mens stopt daar eigenlijk nooit mee, want dan val je in een diep zwart gat. Er komt dan ook rouw bij kijken en verlies van identiteit. Schuld is een soort jas die je aan hebt en zonder die jas is het maar koud. De psyche beschermt zichzelf tegen die kou, ook al zal je er uiteindelijk aan wennen en is de kou eigenlijk gewoon vrijheid. Maar zelfacceptatie voelen, dat denk ik niet, dat duurt lang.
Wat een boek als de fontein voor mij wel deed is me triggeren, waardoor ik met een nieuwe hulpvraag aan de slag kon gaan met een therapeut.
Net als een ui pel je telkens een laag af. Je merkt op den duur vanzelf wanneer je in een andere fase komt en dingen makkelijker gaan, of juist wanneer je stilstaat en het vast lijkt te zitten.
zaterdag 20 juli 2024 om 15:50
Ik volg je, dank je wel.bijtie schreef: ↑20-07-2024 15:44Mijn ervaring is meer dat je eerst de acties uitvoert die bij acceptatie horen, en dat dit allesbehalve goed voelt en veel weerstand oproept.
Je staat geprogrammeerd om jezelf af te wijzen en dat is vertrouwd idd. Een mens stopt daar eigenlijk nooit mee, want dan val je in een diep zwart gat. Er komt dan ook rouw bij kijken en verlies van identiteit. Schuld is een soort jas die je aan hebt en zonder die jas is het maar koud. De psyche beschermt zichzelf tegen die kou, ook al zal je er uiteindelijk aan wennen en is de kou eigenlijk gewoon vrijheid. Maar zelfacceptatie voelen, dat denk ik niet, dat duurt lang.
Wat een boek als de fontein voor mij wel deed is me triggeren, waardoor ik met een nieuwe hulpvraag aan de slag kon gaan met een therapeut.
Net als een ui pel je telkens een laag af. Je merkt op den duur vanzelf wanneer je in een andere fase komt en dingen makkelijker gaan, of juist wanneer je stilstaat en het vast lijkt te zitten.
Kun jij een voorbeeld noemen van een actie die voor jou hoorde bij jouw acceptatie? Hopelijk snap je mijn vraag.
Bij mij zit veel kennis, maar het doen ontbreekt en hoe stom het ook klinkt ik heb werkelijk geen idee waar te beginnen
zaterdag 20 juli 2024 om 16:25
Zelfde hier hoor, die woorden heb ik mezelf al ettelijke keren horen uitspreken.
Acties die ik niet leuk vind:
- voelen, zonder het gevoel in een mentaal hokje te stoppen (je laten overspoelen door gevoelens ipv de rem erop)
- mezelf dwingen te stoppen met afleiding zoeken op momenten dat ik ontevreden ben met mezelf of iets heftigs voel
- eraan toegeven als ik moe ben
- stoppen mezelf te pushen om iets te doen maar iets anders bedenken, en de consequenties aanvaarden
- mezelf observeren zonder oordeel, dus niet oordelen over al het "ongezonde" gedrag
- alle negatieve self talk vervangen door positieve
- eerlijk uitspreken wat ik voel, dat ik me klein voel en bang ben, of jaloers ben
- stoppen met piekeren (=controledrang)
- brief schrijven aan mezelf met waar ik allemaal trots op ben
- elke dag opschrijven waar ik dankbaar voor ben
Veel van wat we dagelijks doen is verzet tegen de realiteit, als je erop gaat letten. De realiteit laten binnenkomen leidt noodgedwongen tot acceptatie. Je gaat merken dat oordelen zinloos is en hoe veel energie het kost. En zo kan je op den duur zelfs lachen met jezelf en compassie voor jezelf hebben.
Maar ik had dit niet zonder hulp gekund want zelfs als ik mediteerde was ik nog agressief tegen mezelf, zonder het door te hebben.
Acties die ik niet leuk vind:
- voelen, zonder het gevoel in een mentaal hokje te stoppen (je laten overspoelen door gevoelens ipv de rem erop)
- mezelf dwingen te stoppen met afleiding zoeken op momenten dat ik ontevreden ben met mezelf of iets heftigs voel
- eraan toegeven als ik moe ben
- stoppen mezelf te pushen om iets te doen maar iets anders bedenken, en de consequenties aanvaarden
- mezelf observeren zonder oordeel, dus niet oordelen over al het "ongezonde" gedrag
- alle negatieve self talk vervangen door positieve
- eerlijk uitspreken wat ik voel, dat ik me klein voel en bang ben, of jaloers ben
- stoppen met piekeren (=controledrang)
- brief schrijven aan mezelf met waar ik allemaal trots op ben
- elke dag opschrijven waar ik dankbaar voor ben
Veel van wat we dagelijks doen is verzet tegen de realiteit, als je erop gaat letten. De realiteit laten binnenkomen leidt noodgedwongen tot acceptatie. Je gaat merken dat oordelen zinloos is en hoe veel energie het kost. En zo kan je op den duur zelfs lachen met jezelf en compassie voor jezelf hebben.
Maar ik had dit niet zonder hulp gekund want zelfs als ik mediteerde was ik nog agressief tegen mezelf, zonder het door te hebben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
