De vicieuze cirkel van schuldgevoel

Ik voel me nagenoeg altijd schuldig. Vaak gaat dat onbewust, maar door mijn gedragingen wordt dit zichbaar. Schuldig voelen door dingen die ik doe, of Schuldig voelen als ik dingen niet doe die ik wel zou willen. Ik faal dus altijd, of ik probeer dat aan de voorkant te voorkomen.
Ik leef het leven niet echt, ben altijd gereserveerd, behoefte aan controle omdat dit veilig voelt. Rationeel, emoties maar moeilijk te voelen, veel denken. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel, bang afgewewezen te worden en niet te voldoen.
Het zijn dingen waar ik al jaren last van heb, psychologen en therapeuten bezocht, gegeneraliseerde angstoornis zou het zijn en ik slik antidepressiva die de scherpe randen eraf haalt. Maar ik ben er zo klaar mee, omdat ik moe ben. Het kost zoveel energie. Een vicieuze cirkel van schuldgevoel, dat is wat het is. En ik weet dat het nergens op slaat, ik doe niks waar ik me schuldig over hoef te voelen. Maar ik doe dus niks, niks waaraan ik misschien ook weleens veel plezier zou kunnen beleven. Het gaat dan echt om heel veel kleine dingen ook, sex met mn man ontwijk ik steeds vaker want ik durf me nooit echt over te geven. Een verre reis (grote droom) nee hoor, je zou maar eens echt genieten. Dus doe ik al jaren hetzelfde, dat geeft een gevoel van veiligheid maar ik wil zoveel meer. En tegelijkertijd zeg ik tegen mezelf "doe normaal, niet zo hysterisch, je hebt het toch goed, waarom wil je meer?" En zo hobbel ik door in mn veilige leven
Ik zeg al jaren dat er zoveel meer in mij zit, veel energie, veel gekkigheid en vrolijkheid, maar het is weggedrukt. Want ik voel me standaard schuldig. Ik besef het me nu pas, het kwartje valt ofzo, als ik vroeger ging stappen voelde ik me in mn buik een soort van schuldig. Ik ging niet op reis met vriendinnen, ik droeg geen kleding die opviel (maar ik wel mooi vond) want ik kreeg of een oordeel of het gevoel dat ik dit niet moest doen. Het komt vanuit mijn jeugd, een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel wat nooit ontkracht werd. Ik zorgde voor iedereen, een verwaarloosde vader (die ik zielig vond) een moeder die veel alleen was, een zus die altijd iets van me vond en veel oordeelde over me.
Oke, ik weet wel waar het vandaan komt maar daar koop ik niks voor.

Ik wil leven, genieten, plezier maken, spelen. Niet denken, wel voelen, mogen genieten. Vooral dat laatste, het mogen genieten! Het mag niet, hoe stom het ook klinkt, het is een overtuiging geworden blijkbaar. En ik doe mezelf zo tekort. En ik weet dat!

Hoe? Hoe doe je dit?

Bedankt voor je toelichting. Ook de andere schrijvers. "Ik mag verzachten" is een zin die ik vandaag een aantal keer heb uitgesproken naar mezelf.
Nu ik een aantal dagen uit m'n werk ben realiseer ik me hoe ik daar opgeslokt wordt door mijn eigen gedachten. Dat ik altijd eerst aan die ander denk, dat ik altijd veel wil uitleggen over waarom ik vrij ben of thuis werk, dat ik altijd bang ben dat ze mij niet goed genoeg vinden of zelfs lui. Niks van dat alles is waar, ik ben niet lui en ben wel goed genoeg. Het is angst, een diepgewortelde angst voor afwijzing.