Depressietopic - deel 2

Bedankt voor het openen van het nieuwe topic Fade!

Vanmorgen weer rond half 5 uit bed gegaan en rond 6 uur sloot mijn man zich bij mij aan. Er is veel koffie doorheen gegaan maar ik ben niet meer gaan slapen dus hoop straks goed moe te zijn.

Ik doe nu iedere dag de bodyscan ik merk er nog niet veel van op de langere termijn maar tot zeker 10 min. erna is de spanning in mijn kaak even minder en lijkt mijn geest wat rustiger. Dat is dan toch mooi meegenomen.

Komende week komt er een vriendin, in de achtertuin, een drankje drinken. We zijn beide risico patiënt en hebben elkaar al maanden niet gezien dus kijk er erg naar uit. Hopelijk blijven we beide klachtenvrij en kan de afspraak doorgaan.

Redelijke dagen gehad. Vooral vandaag wel kunnen doen wat ik wilde. Nieuw recept gekookt als avondeten en ook aardbeien muffins gebakken. Wat sociale contacten onderhouden, praktische zaken aangepakt en creatief bezig geweest.

@ibi. Dat klinkt wel weer rustiger even! Aardbeien muffins, wat leuk dat je dat hebt gemaakt, en lekker denk ik!
Hopelijk wordt het gezellig met je vriendin.



Hier gaat het erg goed. Alleen kan ik nu niet slapen. Door de hitte, denk ik.

Gisteren een spel gespeeld. Het duurde inclusief pizza stop negen uur! Erg zwaar dus. Maar ik kon het wel aan. En vandaag was ik er moe van maar het ging wel.

Ik ga nu even stoppen met proberen te slapen want ik wordt er gek van.

Morgen komt mijn woonbegeleider en ik ben trots want ik heb veel opgeruimd.

Ik heb vandaag een zware dag. Met heel veel moeite opgestaan en dochter naar de kinderopvang gebracht. Daarna een paar uur op de bank gelegen. Net een rondje buiten gewandeld. Straks ga ik boodschappen doen. Zie er als een berg tegenop, maar ga toch maar. Hebben jullie ook zulke periodes gehad? En wordt het op een moment ook weer beter?

Jullie klinken allemaal nog vrij actief met werk en dingen bakken. Hebben jullie ‘s ochtends ook moeite met opstaan of valt dat mee?

DaCities schreef: ↑

02-06-2020 13:49

Ik heb vandaag een zware dag. Met heel veel moeite opgestaan en dochter naar de kinderopvang gebracht. Daarna een paar uur op de bank gelegen. Net een rondje buiten gewandeld. Straks ga ik boodschappen doen. Zie er als een berg tegenop, maar ga toch maar. Hebben jullie ook zulke periodes gehad? En wordt het op een moment ook weer beter?

Jullie klinken allemaal nog vrij actief met werk en dingen bakken. Hebben jullie ‘s ochtends ook moeite met opstaan of valt dat mee?

Wat naar dat je een zware dag hebt. Wat goed dat je wel even naar buiten bent gegaan! Dat is op dit soort dagen vaak al intensief genoeg. Ikzelf heb geen kinderen en dat lijkt mij dan weer veel moeilijker en energie slurpend dan de oven aan zetten en wat ingrediënten erin te doen. Betaald werk heb ik al 8 jaar niet gedaan en vrijwilligerswerk kan ik ook niet meer. Dit zeg ik om het in perspectief te zetten want ik herken het ergens tegen op zien ook enorm, al jaren. Maar de heftigheid ervan komt en gaat.
Ikzelf heb, naast reguliere depressies, een dysthyme stoornis dat betekend dat ik chronisch licht depressief ben.

Ik heb geen moeite met op staan. Ben tegenwoordig wel vaak om half 5-5 uur wakker en dan ga ik er maar uit. Ik zie juist wel altijd enorm tegen het slapen gaan op. Hoe snel val ik in slaap, ga ik weer zulke vreselijke nachtmerries hebben, gil ik mijn man weer wakker vannacht, lukt het mij om wat langer te slapen morgen enz enz.

Het lastige met psychische klachten is dat het heel breed en enorm per persoon wisselend is en zelfs per dag of dagdeel. Zo heb ik een vriendin met psychische klachten die bij vrienden en familie goed haar grenzen aan kan geven en dit soms bijna bot doet.
Maar als iemand in de rij voorpiept blokkeert ze totaal. Iets zeggen tegen vreemden kan ze gewoonweg niet.

Bij mij is dat totaal anders. Als ik een redelijke dag heb kan ik best rustig zeggen: "Sorry, meneer of mevrouw maar de rij begint daar al, u dringt nu voor". Maar op vrijwel geen enkele dag kan ik echt dit soort dingen zeggen tegen vrienden of familie. Onvrede daarnaar toe uitspreken is echt de horror voor mij en daar komt mijn vermijdende persoonlijkheidsstoornis om de hoek kijken en ik zeg niks. Dat vreet mij op en vervolgens sla ik, bij iedere kleine tegenslag, mijn vuisten kapot op een deur/muur.

Heb jij ergens begeleiding/behandeling trouwens?

@dacities. Ik herken wat jij beschrijft zeker (op andere momenten).

Mijn werk is soort vrijwilligerswerk waar ik altijd boventallig sta. Dat gaat via mijn woonbegeleidingsorganisatie. Inmiddels ben ik wel goed ingewerkt. En kan wel meedraaien als een volwaardige kracht als het goed gaat. Maar het is dus niet zoveel druk als normaal werk en in krijg ook niet betaald.

Maar ik ben verder zeker best actief. Maar daar ga ik in op jou andere vraag. Ja het kan veranderen/verbeteren.

Als ik depressief ben heb in de ochtend de heftigste depressieve klachten. Dan heb ik heel veel moeite met opstaan.
Mijn broer belt me dan weleens in de morgen. Dan zorg ik dat ik eruit ben aangekleed voor hij belde.

Ik blijf vaak wel dingen doen maar het valt me dan heel zwaar. En ik doe ook echt een stuk minder.

Zoals ibi al aangaf lijkt het mij ook zwaar met een kind. Want dat is ook nog druk in de weer zijn!

Hoe zit het met je hulpverlening?

Heftige fase waarin je zit. Ik heb dat in maart gehad en ben er nu veel beter aan toe. Ik hoop dat jij dat ook snel kan zeggen. Want dat sombere is zo zwaar. Sterkte!

te prive

Ik zie dat dingen bij mijn zussen wel veel meer vanzelf gaan : partners die aanschuiven bij het eten, leuke banen met fijne, betrokken collega;'s, hechte vriendengroepen. Ik heb dat niet echt, en ik weet dat ik daardoor een beetje een zorgenkind ben, wat de druk/angst/stress en met name het schuldgevoel. alleen maar verder aanwakkert.

IBIopviva schreef: ↑

02-06-2020 14:23

Wat naar dat je een zware dag hebt. Wat goed dat je wel even naar buiten bent gegaan! Dat is op dit soort dagen vaak al intensief genoeg. Ikzelf heb geen kinderen en dat lijkt mij dan weer veel moeilijker en energie slurpend dan de oven aan zetten en wat ingrediënten erin te doen. Betaald werk heb ik al 8 jaar niet gedaan en vrijwilligerswerk kan ik ook niet meer. Dit zeg ik om het in perspectief te zetten want ik herken het ergens tegen op zien ook enorm, al jaren. Maar de heftigheid ervan komt en gaat.
Ikzelf heb, naast reguliere depressies, een dysthyme stoornis dat betekend dat ik chronisch licht depressief ben.

Ik heb geen moeite met op staan. Ben tegenwoordig wel vaak om half 5-5 uur wakker en dan ga ik er maar uit. Ik zie juist wel altijd enorm tegen het slapen gaan op. Hoe snel val ik in slaap, ga ik weer zulke vreselijke nachtmerries hebben, gil ik mijn man weer wakker vannacht, lukt het mij om wat langer te slapen morgen enz enz.

Het lastige met psychische klachten is dat het heel breed en enorm per persoon wisselend is en zelfs per dag of dagdeel. Zo heb ik een vriendin met psychische klachten die bij vrienden en familie goed haar grenzen aan kan geven en dit soms bijna bot doet.
Maar als iemand in de rij voorpiept blokkeert ze totaal. Iets zeggen tegen vreemden kan ze gewoonweg niet.

Bij mij is dat totaal anders. Als ik een redelijke dag heb kan ik best rustig zeggen: "Sorry, meneer of mevrouw maar de rij begint daar al, u dringt nu voor". Maar op vrijwel geen enkele dag kan ik echt dit soort dingen zeggen tegen vrienden of familie. Onvrede daarnaar toe uitspreken is echt de horror voor mij en daar komt mijn vermijdende persoonlijkheidsstoornis om de hoek kijken en ik zeg niks. Dat vreet mij op en vervolgens sla ik, bij iedere kleine tegenslag, mijn vuisten kapot op een deur/muur.

Heb jij ergens begeleiding/behandeling trouwens?

Ik heb behandeling. Morgen naar mijn psychiater en donderdag naar de psycholoog. Waarschijnlijk ga ik ook anti depressiva krijgen. Wat is jullie ervaring daar mee?

Ik ben in februari met antidepressiva begonnen. We hebben het heel rustig opgebouwd zodat ik niet te veel last had van bijwerkingen. Ik slik cipramil, eerst in de avond maar dan had ik wat meer last van slapeloosheid en nu ik hem ‘s ochtends slik is mijn slaap er juist op vooruit gegaan. Je moet het even de tijd geven maar mijn stemming is nu beter. Daarnaast zijn de pieken van wanhoop die ik eerst heel erg had stukken minder geworden, de scherpste kantjes zijn er af. Ik ben ‘blij’ dat ik nu aan de antidepressiva zit, het doet me goed en geeft mij weer de mogelijkheid om aan mijn problemen te werken, dat was me zonder medicatie niet meer gelukt.

Ik heb afgelopen week niet veel energie gehad om te forummen, ik had een ongelukje gehad op werk. Dat eiste al veel van me waardoor ik weinig energie over had om te reageren of in therapie oefeningen te steken. Ik merk nu wel dat ik daar minder in geïnvesteerd heb waardoor ik me psychisch wat minder goed voel en slechter slaap. Morgen heb ik gelukkig weer volop therapie dus hopelijk gaat het daarna weer een beetje de goede kant op.

Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat.

DaCities schreef: ↑

02-06-2020 18:31

Ik heb behandeling. Morgen naar mijn psychiater en donderdag naar de psycholoog. Waarschijnlijk ga ik ook anti depressiva krijgen. Wat is jullie ervaring daar mee?

Ik slik al AD sinds ik 15 ben, ik ben inmiddels 36 dus slik het nu 21 jaar. Wel af en toe gewisseld van merk. Ik slik momenteel 2 AD en 1 anti-psychotica

Bij mij kan ik wel zeggen dat ze mijn leven, vrij letterlijk, gered hebben.

hope19 schreef: ↑

03-06-2020 18:27

Ik heb afgelopen week niet veel energie gehad om te forummen, ik had een ongelukje gehad op werk. Dat eiste al veel van me waardoor ik weinig energie over had om te reageren of in therapie oefeningen te steken. Ik merk nu wel dat ik daar minder in geïnvesteerd heb waardoor ik me psychisch wat minder goed voel en slechter slaap. Morgen heb ik gelukkig weer volop therapie dus hopelijk gaat het daarna weer een beetje de goede kant op.

Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat.

Wat naar van je ongelukje en de invloed die dat heeft op je stemming en psyche.
Veel succes bij de therapie morgen, fijn dat je er weer heen kan!

Karratha schreef: ↑

02-06-2020 16:21

Hoi!

Ik wil hier ook graag meepraten.

De laatste drie weken zit ik niet zo lekker in mijn vel. Dat heb ik opzich wel eens vaker, maar dit keer is de fase wel erg lang en extreem.

Zelf denk ik dat het getriggerd wordt door het feit dat ik i.v.m. corona nu al 14 weken thuis werk 40 uur per week. (Ik woon alleen). Ik ben bang dat ik een beetje aan het doordraaien ben. Het thuiswerken zag ik de eerste 10 weken nog als een geschenk. Als introvert voelde ik me de koning te rijk in mijn appartement. Maar dat is opeens volledig omgeslagen.

Hele negatieve gedachten als schuldgevoelens, angsten, etc. passeren de revue en net als ik denk dat ik klaar ben met het piekeren over een bepaalde gedachte, begint het een (halve) dag later gewoon weer van voor af aan.

Er zijn periodes van opluchting dat het even wat beter gaat, maar ook periodes van zware paniek waarin ik me zwaar kut voel. Dit zijn met name de nachten, als het weer eens een slechte slaapnacht is, rond half 4 in de nacht, het begint alweer licht te worden en ik heb nog geen oog dicht gedaan. Op dit momenten voel ik me zo alleen met mijn gedachten en angsten, dat ik me nog eenzamer voel. Het liefste pak ik dan de auto, rijd ik naar mijn ouders en bel ik jankend aan maar dat wil ik natuurlijk niet.

Mijn ouders zijn enorm met mij begaan en ik heb wel al met hen gedeeld dat ik mij niet echt heel fijn voel. Om de sleur te doorbeken eet ik vaak bij hen, soms in de weekends slaap ik er ook. Maar naar hen toe gaan zorgt ook weer voor dubbele gevoelens. Enerzijds biedt het mij mentaal comfort en geruststelling. Anderzijds wakker het juist het gevoel van falen / schuldgevoel aan. Ik voel namelijk wel de zorgen die mijn ouders weer om mij hebben, zie mensen om me heen gezinnen opbouwen etc. en ik zit dan in de weekenden als 31 jarige bij mijn ouders thuis...
En dat wakkert juist weer een heel schuldig gevoel jegens mijn ouders aan, soms tot tranen aan toe.

Ik hoop echt dat ik weer snel mezelf ben.

Ik herken het heel erg dat de eerste corona periode haast een zegen was maar dat het allemaal te lang duurt. Dat hoor ik ook veel over andere cliënten van mijn woonbegeleiding en ook bij deelnemers van vorige vrijwilligerswerk.
Wat goed dat je eerlijk bent tegen je ouders! Ik heb periodes in mijn leven gehad waarbij ik heel veel bij mijn oom en tante verbleef. Zelfs tijdens opnames door de weekenden heen gegaan omdat ik niet alleen thuis mocht/kon gaan. Ik heb me daar nooit schuldig over gevoeld wel erg dankbaar dat ik deze mensen in mijn leven mag hebben.
Zelfs nu ik getrouwd ben weet ik dat ik daar altijd terecht kan, heb zelfs een huissleutel. Ik probeer maar gewoon te genieten van deze luxe, ik zou het jou ook gunnen als je er zo tegenaan kan kijken.

IBIopviva schreef: ↑

03-06-2020 19:53

Wat naar van je ongelukje en de invloed die dat heeft op je stemming en psyche.
Veel succes bij de therapie morgen, fijn dat je er weer heen kan!

Ik kan er helaas nog niet heen, ik heb 3 afspraken via videobellen. Dat begint gelukkig wel steeds beter te werken en ik ben het ook gewend inmiddels.

@Karattha ik herken het schuldgevoel ook maar je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik denk dat je ouders alleen maar blij zijn dat ze je op deze manier kunnen helpen.

@dacities. Ik slik geen antidepressiva. Dit omdat ik bipolair ben en dus snel manisch wordt van antidepressiva.
Ik heb het ook ooit geslikt met ook die ervaring (prozac).

@karratha. Wat naar dat je je zo voelt. Dat hele corona gedoe kan ook een hoop overhoop halen. Zeker als je dagstructuur zo drastisch veranderd.

Dat eten bij je ouders klinkt mij juist als een hele passende oplossing in de oren. En zoals al eerder genoemd zullen je ouders juist blij zijn dat ze je helpen.

En dat kijken naar waar je hoort te staan echt een typisch iets om te doen als je depressief bent. En ook typisch iets wat niet helpt. Want stel die vraag nu maar eens na je depressie. Nu zijn je antwoorden namelijk vertekend door een ziekte genaamd depressie. Je mist stofjes waardoor je nog positief naar kan kijken naar je positie in het leven.

Maar blijf gewoon bij je ouders leven. De dingen gaan echt wel weer veranderen en nu heb je dat nou eenmaal nodig. Bovendien is het fijn dat het kan.

Sterkte!

Hier gaat het goed. Ik ben aan het spelen om te proberen of ik meer op een dag aankan.
Vandaag heb ik een uur langer gewerkt en ben daarna uiteten geweest. Ik ben nu dan ook totaal kapot. Maar ook soort opgefokt. Dus vanavond ga ik wel slapen met slaapmedicatie.

Verder ga ik dit weekend bii mijn vriendin (die verblijft bij haar ouders) logeren om voor haar te zorgen. Zij heeft vorige week een hele zware operatie ondergaan en heeft bij het revalideren fysieke zorg nodig (en vast ook mentaal).
Haar ouders gaan ook weg en dus neem ik de zorg op mij. Ook gaan we even zitten om te kijken of ik vaker kan worden ingepland.

Goed dus om morgen een rustige dag te houden. En daarvoor ga ik naar mijn ouders.

Dat klinkt als een drukke dag chocoladeballetjes. Dan was het misschien toch nog iets teveel of niet? Goed dat je dan kiest voor slaapmedicatie! Ik vind dat altijd een lastige omdat ik op zo’n moment mezelf graag wil laten boeten voor mijn fouten, heel stom is dat. Gelukkig weet mijn vriend dat ook van mij en kan hij mij vaak toch overtuigen.

Wat lief dat je aankomend weekend je vriendin gaat helpen.

@hope. Ik denk eerder meer dat over je grenzen gaan wel onderdeel van het leven is.
Ik wil ook mijn grenzen op gaan rekken nu het beter gaat. En ik zie zo'n dag als onderdeel daarvan.

Oef boeten voor fouten klinkt super heftig. Moeilijk voor jezelf dat je zo denkt.
Het leven is nu eenmaal niet maakbaar en altijd planbaar en je probeert eens wat uit.
Volgens mij is het ook niet goed om altijd naar je grenzen te luisteren. En als ik een fout maak dan besef ik me dat wel en probeer er van te leren. Maar ik besef wel dat fouten menselijk zijn.

Maar gisteren voelde niet als fout, meer als stap vooruit om langzaam meer aan te kunnen. En dan vind ik het niet moeilijk temazepam nodig te hebben.

Hopelijk kan jij ook wat milder naar jezelf worden! Ik schrok best van die zin over 'boeten doen'. Lijkt me vervelend voor jezelf om zo te denken.

Fijn dat het als een stap in de goede richting voelde!

Ik zou willen dat ik er net zo naar kon kijken als jij, dat klinkt een stuk gezonder. Ik ben me er in elk geval inmiddels wel bewust van dat die gedachtes van mij niet goed zijn, dus de eerste stap is daarin wel gezet.

Je hebt ook wel gelijk denk ik, misschien is het wel goed om zo nu en dan over je grenzen heen te gaan.

@chocoladeballetjes, wat fijn dat het goed gaat! @hope, niet te streng zijn voor jezelf!

Op het moment voelt bij mij alles zwaar. Naar de supermarkt gaan is vooral traumatiserend. Dan sta ik tijdens het boodschappen doen in de supermarkt en denk ik kan dit niet. Zo heftig dat me dat tijdens zoiets simpels overkomt. Herkennen jullie dit soort ervaringen? En hoe gaan jullie daar mee om? Hebben jullie tips? Ik voel me er zo naar onder

@Dacities: Wat rot dat het allemaal zo zwaar voor je is. Ik heb geen kinderen en ik woon thuis. Dus mijn thuissituatie is heel anders en ik moet daardoor ook veel minder dan jij. Hierdoor kon ik me richten op school en nu op mijn werk. Een kind lijkt me enorm zwaar erbij omdat je vaak al genoeg aan jezelf hebt.

Maar ik herken het niet uit bed komen van vroeger wel. In begin moest ik mijn medicijnen slikken in bed om eruit te komen en dat lukte dan na een half uur. Nu ben ik vroeg wakker en kom ik makkelijk mijn bed uit. Want mijn ervaring bij mijn laatste zware depressie was dat ik veel nachtmerries had. En onder de ochtend krijg ik die vaak, dus dan wil ik er wel uit. Dan was ik tussen 5-6 wakker. Nu het goed gaat tussen 6-8 denk ik.

Ondanks zware depressies ben ik altijd naar school geweest. Soms met enige aanpassing maar ik ben wel doorgegaan. Dat is echt heel lastig geweest en het heeft heel wat drama's gekost om te zijn waar ik nu ben. Maar ik kan wel zeggen dat ik nu beter met een depressie kan omgaan. Ik weet het verloop een beetje en ik weet wat ik wel en niet moet doen. Ik heb in het vorige topic nog een aantal tips geschreven (kan ze zo niet meer noemen), maar had je daar wat aan?

Ik blijf wel mijn normale dingen doen met een depressie. Tenzij het echt niet gaat en ik vastliep op stage. Nu werk ik en heb nog geen terugval gehad. Maar dit is een totaal andere plek, dus ik vermoed dat het daar ook wel goed moet komen. Ik probeer ondanks dat ik er tegenop zie wel af te spreken met vriendinnen, want achteraf doet het me toch goed.

Daarnaast slik ik meerdere AD en stemmingsstabilisator omdat ik een bipolaire stoornis heb. Ik zou niet zonder mijn medicijnen willen omdat ik een relatief normaal leven kan leiden sinds ik de goede dosis heb. Er zijn heus wel beperkingen, maar als ik kijk hoe ik 10 jaar geleden was en nu, dan is het zoveel verbeterd en ben ik sterker geworden. En je AD lossen echt niet alles voor je op, maar kunnen je wel net dat duwtje in de rug geven wat je nodig hebt. Waardoor het leven wat makkelijker wordt.

@Ibi: Fijn dat je redelijke dagen hebt gehad! Was het gezellig met je vriendin? Aardbeien muffins klinkt trouwens wel heel goed.

@Choco: Dus het gaat wel beter met je? Aangezien je je grenzen wil gaan oprekken? Hopelijk heb je het ondertussen ook gezellig met je vriendin en kan je het aan! Klinkt trouwens wel als een leuke dag en na 8 uur mag je ook best moe zijn toch? (ja ik weet het, laatst liep ik nog zelf te klagen dat ik moe was en dat niet leuk vond na een hele dag )

@Hope: Maar ik denk niet dat je jezelf ervoor moet willen straffen. Het is toch juist goed dat je zoiets geprobeerd hebt? Je had er ook voor kunnen kiezen om het helemaal niet te doen. En af en toe over je grenzen gaan is ook alleen maar goed vind ik. Maar daar zullen de meningen over verschillen. En ja, in begin maak je fouten in je inschattingsvermogen met wat je aan kan en soms kan het per dag verschillen zelfs. Dus zie het niet als een fout van jezelf, maar eerder als een leermoment.

@Karratha: Maar het is toch fijn dat je bij je ouders terecht kan? Je hoeft het jezelf ook niet gelijk heel moeilijk te maken als je een depressie hebt. En ze vinden het niet erg, dus ik zou het zeker blijven doen.

Ik kan eigenlijk oprecht zeggen dat het goed gaat met me. Ben stabiel en functioneer zoals ik altijd heb willen functioneren. Dus ik hoop echt dat dit blijft. Want wanneer ik nu terugval, is de teleurstelling groot en dat zal zeker gevolgen hebben voor mn depressie.

Zoals gisteren was ik nog moe van het sporten van dinsdag. Toch iets te veel over mn grenzen gegaan. Maar dan maak ik me gelijk zorgen of ik geen terugval heb. Ik sprak met een vriendin en die heeft me wel helpen relativeren gelukkig. En vandaag is het weer gewoon goed. Maar het vertrouwen heb ik gewoon nog niet.

DaCities schreef: ↑

04-06-2020 15:39

@chocoladeballetjes, wat fijn dat het goed gaat! @hope, niet te streng zijn voor jezelf!

Op het moment voelt bij mij alles zwaar. Naar de supermarkt gaan is vooral traumatiserend. Dan sta ik tijdens het boodschappen doen in de supermarkt en denk ik kan dit niet. Zo heftig dat me dat tijdens zoiets simpels overkomt. Herkennen jullie dit soort ervaringen? En hoe gaan jullie daar mee om? Hebben jullie tips? Ik voel me er zo naar onder

Wat gebeurt er dan nadat je die gedachte hebt? Ik herken het wel. Als het goed met me gaat dan kan ik makkelijk zelf naar de supermarkt maar als het slecht gaat kan ik compleet vast lopen en niet meer weten wat ik daar kom doen. Als je veel last hebt van besluiteloosheid dan is het makkelijk om van te voren samen met iemand anders een boodschappenlijstje te maken zodat die persoon keuzes voor je kan maken, dan hoef je dat in ieder geval niet meer in de supermarkt te doen. Wanneer het heel slecht gaat met mij ga ik nooit alleen. Bijvoorbeeld mijn vriend gaat dan mee, hij neemt de beslissingen en hij helpt mij als ik het even niet meer weet. Doordat ik het dan niet alleen hoef te doen is de spanning al een stuk minder hoog en ben ik er toch weer even uit geweest.

Ik heb vanavond trouwens weer voor het eerst sinds langere tijd het avondeten uitgekozen. Voor anderen misschien iets heel kleins maar voor mij wel een stapje in de goede richting