Psyche
alle pijlers
Emotioneel reageren op huisdieren
donderdag 6 juli 2023 om 17:32
Advies gevraagd!
Ik wist niet goed onder welke pijler dit te plaatsen, denk dat psyche het meeste in de richting komt van waar ik tegenaan loop.
Het gaat namelijk om het volgende.
Ik heb twee katten uit de dierenopvang geadopteerd. eentje 3 jaar geleden, eentje een paar maanden terug.
En ik merk dat ik vrijwel continu met ze bezig ben. Of ze zich wel goed voelen,
of ze genoeg aandacht krijgen, of ze wel lekker in hun vacht zitten en een veilig gevoel hebben. Als ik merk of denk dat 1 van de katten een tikje ''down'' is dan word ik daar ook meteen neerslachtig en verdrietig van. Kortom ik maak me voortdurend druk, en merk dat het mijn stemming beinvloed.
Ik werk thuis en het piekeren over de katten haalt me meerdere malen per dag uit mijn concentratie. Omdat ik toch weer even wil checken hoe het met ze gaat. En of ze zich niet vervelen (wij wonen op een appartement waarbij ze niet naar buiten kunnen)
Je zou dus kunnen zeggen dat het belemmerend is. Ook laat ik ze s'nachts bij me slapen omdat recent geadopteerde kat nog jong is en ik haar graag een veilig en vertrouwd gevoel wil geven. Katten komen niet uit hetzelfde nestje dus moeten ook nog wat wennen aan elkaar. En daar maak ik me ook weer druk om! Pfff doodvermoeiend...
Ik denk zelf aan een sterke hormonale reactie, herkent iemand dit bij huisdieren?
Tips om van dit licht obsessieve gedrag af te komen uiteraard ook welkom!
Ik wist niet goed onder welke pijler dit te plaatsen, denk dat psyche het meeste in de richting komt van waar ik tegenaan loop.
Het gaat namelijk om het volgende.
Ik heb twee katten uit de dierenopvang geadopteerd. eentje 3 jaar geleden, eentje een paar maanden terug.
En ik merk dat ik vrijwel continu met ze bezig ben. Of ze zich wel goed voelen,
of ze genoeg aandacht krijgen, of ze wel lekker in hun vacht zitten en een veilig gevoel hebben. Als ik merk of denk dat 1 van de katten een tikje ''down'' is dan word ik daar ook meteen neerslachtig en verdrietig van. Kortom ik maak me voortdurend druk, en merk dat het mijn stemming beinvloed.
Ik werk thuis en het piekeren over de katten haalt me meerdere malen per dag uit mijn concentratie. Omdat ik toch weer even wil checken hoe het met ze gaat. En of ze zich niet vervelen (wij wonen op een appartement waarbij ze niet naar buiten kunnen)
Je zou dus kunnen zeggen dat het belemmerend is. Ook laat ik ze s'nachts bij me slapen omdat recent geadopteerde kat nog jong is en ik haar graag een veilig en vertrouwd gevoel wil geven. Katten komen niet uit hetzelfde nestje dus moeten ook nog wat wennen aan elkaar. En daar maak ik me ook weer druk om! Pfff doodvermoeiend...
Ik denk zelf aan een sterke hormonale reactie, herkent iemand dit bij huisdieren?
Tips om van dit licht obsessieve gedrag af te komen uiteraard ook welkom!
vrijdag 7 juli 2023 om 08:33
TO, niet perse aan jou gericht. Maar sommige huisdiereigenaren mishandelen hun huisdier door een overkill aan liefde en beschermdrang. Die zien hun dier niet meer als hond, kat of konijn, maar als hun kind, een mens. En daar gaat het volgens mij heel vaak fout. Je ontkomt er denk ik niet aan dat je jouw menselijke interpretaties en emoties op je dier projecteert. Ik denk dat de meeste dieren daar prima mee kunnen leven, maar laat ze wel in hun waarde als dier. Daarmee bedoel ik dat een kat geen mens is, net zo min als een kanarie, hond, cavia of konijn dat is. Ik hoop dat ik een beetje goed uitleg wat ik bedoel. Ik heb zelf momenteel 7 huisdieren en voel ontzettend veel liefde voor ze. Maar met die liefde kan ik ze ook gaan verstikken, dwingen, benauwen en zelfs veel stress en gezondheidsklachten bezorgen. Begrijp je wat ik bedoel? Denk maar aan baasjes die hun dier bijna dood voeren omdat ze continu hun affectie willen laten blijken door véél lekkers te geven lSlechts een klein voorbeeld)
Ik bedoel dit niet aanvallend op jou hoor TO, maar probeer er iets nuchterder in te gaan staan.
Ik bedoel dit niet aanvallend op jou hoor TO, maar probeer er iets nuchterder in te gaan staan.
vrijdag 7 juli 2023 om 08:51
Jouw katten zijn met hun kontje in de boter gevallen bij jou. Probeer dat zo te zien en het rotgevoel los te laten.
Ik herken het wel een beetje. Ik heb dit ook weleens met mijn papegaai waar ik enorm veel van hou. Echter, ik ben ook tegen het kweken van huiskamervogels want in basis horen ze mi gewoon heerlijk vrij rond te vliegen. Het zijn ontiegelijk slimme dieren en er is zoveel leed, daar kan ik soms echt verdrietig en gefrustreerd van raken.
Maar het mooiste van huisdieren is het plezier die ze je geven. Ik kan zo om mijn dieren lachen en zeker om die gekke vogel. Ze maakt me altijd blij. Heerlijk.
Ik hoop dat jij er ook zo in kan staan en vooral gaat genieten van die bofkonten die bij jou mogen wonen
Ik herken het wel een beetje. Ik heb dit ook weleens met mijn papegaai waar ik enorm veel van hou. Echter, ik ben ook tegen het kweken van huiskamervogels want in basis horen ze mi gewoon heerlijk vrij rond te vliegen. Het zijn ontiegelijk slimme dieren en er is zoveel leed, daar kan ik soms echt verdrietig en gefrustreerd van raken.
Maar het mooiste van huisdieren is het plezier die ze je geven. Ik kan zo om mijn dieren lachen en zeker om die gekke vogel. Ze maakt me altijd blij. Heerlijk.
Ik hoop dat jij er ook zo in kan staan en vooral gaat genieten van die bofkonten die bij jou mogen wonen
vrijdag 7 juli 2023 om 10:21
Ach, op de dag dat mijn eerste toom kippen bij me kwam wonen ben ik 's nachts nog naar buiten te gaan om in het hok te checken of ze nog wel adem haalden. 
En als het buiten giet van de lucht, dan is is mijn eerste gedachte: "Arme kippen". Ik lees dus niks geks 
.
Je voelt je (en bent) verantwoordelijk voor je dieren en ze zijn van jou afhankelijk voor hun leven en welzijn. Je houdt van ze en daarom wil je dat ze het goed hebben en dat hun niets overkomt. Dat lijkt me niet meer dan normaal. Als je maar niet vergeet ook te genieten van hun gezelschap. Ze hebben het bij jou goed getroffen en ze hadden veel slechter terecht kunnen komen.
Dat dieren geen menselijke emoties kunnen hebben weet ik zo net nog niet. Ze kunnen stress en angst voelen, dat sowieso. We weten nog lang niet alles, denk ik. Er wordt nog altijd onderzoek naar gedaan door biologen en daaruit blijkt soms dat het gevoelsleven van het onderzochte dier complexer is dan we dachten. Honden kunnen bijvoorbeeld empathie voelen en van kraaien is bekend dat ze wrok kunnen koesteren. Dat is niet vermenselijken maar voortschrijdend inzicht.
En als het buiten giet van de lucht, dan is is mijn eerste gedachte: "Arme kippen". Ik lees dus niks geks .Je voelt je (en bent) verantwoordelijk voor je dieren en ze zijn van jou afhankelijk voor hun leven en welzijn. Je houdt van ze en daarom wil je dat ze het goed hebben en dat hun niets overkomt. Dat lijkt me niet meer dan normaal. Als je maar niet vergeet ook te genieten van hun gezelschap. Ze hebben het bij jou goed getroffen en ze hadden veel slechter terecht kunnen komen.
Dat dieren geen menselijke emoties kunnen hebben weet ik zo net nog niet. Ze kunnen stress en angst voelen, dat sowieso. We weten nog lang niet alles, denk ik. Er wordt nog altijd onderzoek naar gedaan door biologen en daaruit blijkt soms dat het gevoelsleven van het onderzochte dier complexer is dan we dachten. Honden kunnen bijvoorbeeld empathie voelen en van kraaien is bekend dat ze wrok kunnen koesteren. Dat is niet vermenselijken maar voortschrijdend inzicht.
Ik vind hier dingen van.
vrijdag 7 juli 2023 om 10:35
Ik krijg het idee dat je je in overtreffende trap verantwoordelijk voelt en daar niet heel lekker mee om kan gaan. Voor mij leest het alsof je elk rottig gevoeletje van je kat tot jouw verantwoordelijkheid maakt, jij moet er 24/7 voor zorgen dat het goed gaat met de dieren.
Het is heel goed mogelijk dat de dieren hier uiteindelijk heel gestresst van raken van ze snappen natuurlijk absoluut niet waarom jij ze tig keer per dag checkt, zeker katten gaan graag hun eigen gang.
Ik vind dit overigens iets heel anders dan je kipjes de eerste nacht checken of het sneu vinden dat ze in de regen lopen, dit heeft iets dwangmatigs en je hebt er zelf ook last van.
Heb je nog hulp/therapie ivm je depressie? Ik zou dit hier zeker in meenemen, ik vrees dat het advies "joh, laat gewoon los" niet echt gaat aankomen bij je.
Sterkte. Het lijkt me heel naar.
Het is heel goed mogelijk dat de dieren hier uiteindelijk heel gestresst van raken van ze snappen natuurlijk absoluut niet waarom jij ze tig keer per dag checkt, zeker katten gaan graag hun eigen gang.
Ik vind dit overigens iets heel anders dan je kipjes de eerste nacht checken of het sneu vinden dat ze in de regen lopen, dit heeft iets dwangmatigs en je hebt er zelf ook last van.
Heb je nog hulp/therapie ivm je depressie? Ik zou dit hier zeker in meenemen, ik vrees dat het advies "joh, laat gewoon los" niet echt gaat aankomen bij je.
Sterkte. Het lijkt me heel naar.
...
vrijdag 7 juli 2023 om 11:04
Je link met hormonen begrijp ik niet. Voor iemand zorgen gaat over liefde en vertrouwen, niet over angst en controle.Natuurvrouw schreef: ↑06-07-2023 22:39Met hormonale reactie bedoel ik een beetje dat het misschien vergelijkbaar is met een kind krijgen/hebben. Opeens de natuurdrang voelen om te zorgen en je dan voortdurend druk maken over de veiligheid van je kind... zoiets?
En ik ben gewoon bang dat we die beestjes totaal verkeerd begrijpen en ze daardoor niet in fijne situaties terechtkomen. Kortom ik leef me veel te veel in in hoe ik denk dat zij de wereld ervaren.
Het is ook geen inleven wat je doet. Het is vooral je angst die spreekt en projecteert. Iets wat heel menselijk is trouwens. Maar wel een teken dat het idd niet zo goed met je gaat en je meer aandacht zou mogen hebben voor wat er in jezelf gebeurt.
vrijdag 7 juli 2023 om 12:59
Ik neem aan dat je niet nog steeds iedere nacht bij je kippen gaat kijken of ze nog ademen, toch?Sabeltandcavia schreef: ↑07-07-2023 10:21Ach, op de dag dat mijn eerste toom kippen bij me kwam wonen ben ik 's nachts nog naar buiten te gaan om in het hok te checken of ze nog wel adem haalden.
TO ervaart haar eigen gedrag als belemmerend en vermoeiend. Voor haar katten zal het waarschijnlijk dus niet veel beter zijn..
Het lijkt nu alsof je haar geobsedeerde gedrag juist complimenteerd en aanmoedigd. Ik weet niet of je hebt gelezen wat ik schreef over killing love? Dat is namelijk voor beide partijen helemaal niet zo leuk.
vrijdag 7 juli 2023 om 15:05
Sabeltandcavia schreef: ↑07-07-2023 13:39De liefde en verantwoordelijkheid die ze voor haar dieren voelt vind ik niet raar. Maar als ze er niet van kan genieten en er alleen zorgen om heeft dan wordt het een ander verhaal.
Maar dat schreef ze dus. Waarop jij resgeerde dat je niks vreemds las.
Van je dieren houden, je verantwoordelijk voor ze voelen, is héél iets anders dan geobsedeerd door ze raken.
Een vriendin van me is dierenartsassistente, en zij krijgt regelmatig dieren over de vloer, waarvan eigenlijk het baasje nagekeken zou moeten worden, niet het dier. Heel schrijnend, maar het komt voor. Dat vind ik bepaald geen dieren die met hun kontjes in de boter zijn gevallen. Vaak zie je enorme stressklachten bij deze dieren. Slecht eten en drinken, diarree, haaruitval of zelfs agressie. Spijtig genoeg belanden deze dieren uiteindelijk vaak op marktplaats of in het asiel.. omdat het baasje (die de wereld voor ze overhad) het niet meer aankon.
Ik weet dat het heel hard staat wat ik schrijf, maar het maakt me oprecht verdrietig. Het dier vraagt er namelijk niet om.
vrijdag 7 juli 2023 om 18:57
Ik wou het zo niet schrijven maar dat is helaas wel vaak wat het is. Angst staat liefde in de weg, ook al ervaart iemand dat zelf absoluut niet zo. Hoe pijnlijk het ook is.Pindakaasjes schreef: ↑07-07-2023 15:05Maar dat schreef ze dus. Waarop jij resgeerde dat je niks vreemds las.
Van je dieren houden, je verantwoordelijk voor ze voelen, is héél iets anders dan geobsedeerd door ze raken.
Een vriendin van me is dierenartsassistente, en zij krijgt regelmatig dieren over de vloer, waarvan eigenlijk het baasje nagekeken zou moeten worden, niet het dier. Heel schrijnend, maar het komt voor. Dat vind ik bepaald geen dieren die met hun kontjes in de boter zijn gevallen. Vaak zie je enorme stressklachten bij deze dieren. Slecht eten en drinken, diarree, haaruitval of zelfs agressie. Spijtig genoeg belanden deze dieren uiteindelijk vaak op marktplaats of in het asiel.. omdat het baasje (die de wereld voor ze overhad) het niet meer aankon.
Ik weet dat het heel hard staat wat ik schrijf, maar het maakt me oprecht verdrietig. Het dier vraagt er namelijk niet om.
Mijn adoptiekat komt van iemand die ergens echt wel een groot hart voor dieren heeft, maar het beest is getraumatiseerd geraakt door haar stress/gedrag en het feit dat ze meer dieren in huis gehaald heeft dan ze aankon.
Zelf kon ik geen plant in leven houden toen ik depressief was, ook al baalde ik daar ontzettend van en wilde ik het juist allemaal goed doen.
Hiermee wil ik niet zeggen dat de katten van TO het niet goed hebben. Maar dat kan niet dankzij iemands angsten en zorgen zijn. Vooral katten voelen stress haarfijn aan en hebben waarschijnlijk liever dat je relaxed en positief bent in hun omgeving.
vrijdag 7 juli 2023 om 21:31
Ben ik weer! Zal zoveel mogelijk proberen te reageren op iedereen.
Allereerst wil ik de mensen die zich zorgen maken over mijn al dan niet overdreven gedoe die dieren schaadt: ik snap de zorgen. Maar dit valt denk ik wel mee. Ik knuffel ze niet kapot of iets, en sta ook niet om de haverklap bij de dierenarts. Verre van zelfs. Heb meer het gevoel dat ik ze de hele dag moet bezighouden.
een paar voorbeelden van situaties: mijn jongste lieverd miauwt en is erg aanhankelijk. Ik trek dan rustig een half uur uit om lekker met haar te gaan knuffelen op de bank omdat ik voel dat ze behoefte aan heeft aan contact. Ze is nog een tikje onwennig in haar nieuwe huis en ik wil haar het gevoel geven dat ze niet bang hoeft te zijn en dat ze hier blijft. Ondanks dat dit wel van mijn werktijd af gaat, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om haar dan maar te laten miauwen.
voorbeeld 2: mijn jongste kat mag bij mij in bed slapen want ik denk dat ze daar behoefte aan heeft. Ze ligt zo lekker tegen me aan... tot ergernis van mijn vriend. Mede hierdoor slapen wij s'nachts apart. Dit heeft trouwens ook een andere oorzaak maar ik vind het stiekem gewoon heeeel fijn om met de katten te slapen!
Aan Tulpie en Sabeltandcavia: het heeft enige tijd geduurd voordat ik de juiste psychische hulp had. Gelukkig is dit nu het geval. ga dit ook zeker eens aankaarten. Het klopt inderdaad dat ik soms snel denk dat ik het verkeerd doe.
Denk ook dat ik een schuldgevoel heb. Diep in mijn hart vind ik dat alle katten naar buiten moeten kunnen. Ik heb ze toen geadopteerd met het idee dat ze in elk geval veiligheid en eten hebben. En bescherming. Ik ben vrijwilliger geweest bij de dierenopvang en de verhalen daar gingen me niet in de koude kleren zitten. NU denk ik soms: hm, misschien was een plek met buitenmogelijkheid beter voor ze geweest. Daarom vertoon ik denk ik dat obsessieve goedmaakgedrag.. pfff de beestjes houden me wel bezig!
Allereerst wil ik de mensen die zich zorgen maken over mijn al dan niet overdreven gedoe die dieren schaadt: ik snap de zorgen. Maar dit valt denk ik wel mee. Ik knuffel ze niet kapot of iets, en sta ook niet om de haverklap bij de dierenarts. Verre van zelfs. Heb meer het gevoel dat ik ze de hele dag moet bezighouden.
een paar voorbeelden van situaties: mijn jongste lieverd miauwt en is erg aanhankelijk. Ik trek dan rustig een half uur uit om lekker met haar te gaan knuffelen op de bank omdat ik voel dat ze behoefte aan heeft aan contact. Ze is nog een tikje onwennig in haar nieuwe huis en ik wil haar het gevoel geven dat ze niet bang hoeft te zijn en dat ze hier blijft. Ondanks dat dit wel van mijn werktijd af gaat, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om haar dan maar te laten miauwen.
voorbeeld 2: mijn jongste kat mag bij mij in bed slapen want ik denk dat ze daar behoefte aan heeft. Ze ligt zo lekker tegen me aan... tot ergernis van mijn vriend. Mede hierdoor slapen wij s'nachts apart. Dit heeft trouwens ook een andere oorzaak maar ik vind het stiekem gewoon heeeel fijn om met de katten te slapen!
Aan Tulpie en Sabeltandcavia: het heeft enige tijd geduurd voordat ik de juiste psychische hulp had. Gelukkig is dit nu het geval. ga dit ook zeker eens aankaarten. Het klopt inderdaad dat ik soms snel denk dat ik het verkeerd doe.
Denk ook dat ik een schuldgevoel heb. Diep in mijn hart vind ik dat alle katten naar buiten moeten kunnen. Ik heb ze toen geadopteerd met het idee dat ze in elk geval veiligheid en eten hebben. En bescherming. Ik ben vrijwilliger geweest bij de dierenopvang en de verhalen daar gingen me niet in de koude kleren zitten. NU denk ik soms: hm, misschien was een plek met buitenmogelijkheid beter voor ze geweest. Daarom vertoon ik denk ik dat obsessieve goedmaakgedrag.. pfff de beestjes houden me wel bezig!
vrijdag 7 juli 2023 om 21:40
Natuurvrouw schreef: ↑07-07-2023 21:33Haha, vreselijk he! En tegelijkertijd wil ik ook weer niet anders
Haha, ja. Ik maak me gewoon al-tijd zorgen om ze. Ze kunnen immers niet praten, zijn zo afhankelijk van ons. Wij zijn hun hele wereld! Ik kan me dan zo verschrikkelijk druk maken
Overigens wel voor wat hem in zijn hond-zijn waarde laat hoor. Speel ik wel genoeg met hem, krijgt hij genoeg kans om met andere honden te spelen, zijn zijn hersentjes genoeg aan de bak, krijgt hij genoeg structuur en duidelijkheid, verveelt hij zich niet, heeft hij het niet te warm, is zijn voer wel goed genoeg, zitten er geen teken etc. etc.En soms ben ik ook wel té baby met hond hoor. Laatst wilde hij (teckeltje) heel graag meespelen met andere honden op het veldje. Die waren groot en konden gewoon beter met elkaar spelen, dus negeerden hem. En hij deed zó zijn best om mee te spelen, heel lief, maar ze keken echt geen seconde naar hem. Dan rende hij heel hard weg en keek dan achterom -> niemand volgt. Beteuterd stoppen met kwispelen...
Mijn hart brak echt, moest bijna huilen
"Kom maar, mama wil wel met je spelen, gaan wij daar snuffelen, kom maar". Het voelde alsof mijn kind werd gepest op het schoolplein 
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
vrijdag 7 juli 2023 om 21:48
Ik herken het ergens wel. Wij hebben zelfs weleens eens een vakantie afgebroken, omdat we dachten dat hondje ons vast zou missen. We hielden het geen 14 dagen vol zonder haar... En op de terugweg in de auto ons al verheugen op haar 'blije gezichtje'.
Maar je lijkt me een lieverd voor je katten. Knuffel ze lekker door zou ik zeggen
@ LaFolie; ik vind dit ook heel zielig voor je hondje!! Arme lieverd.
Maar je lijkt me een lieverd voor je katten. Knuffel ze lekker door zou ik zeggen
@ LaFolie; ik vind dit ook heel zielig voor je hondje!! Arme lieverd.
vrijdag 7 juli 2023 om 22:02
Vage schreef: ↑07-07-2023 18:57Ik wou het zo niet schrijven maar dat is helaas wel vaak wat het is. Angst staat liefde in de weg, ook al ervaart iemand dat zelf absoluut niet zo. Hoe pijnlijk het ook is.
Hiermee wil ik niet zeggen dat de katten van TO het niet goed hebben. Maar dat kan niet dankzij iemands angsten en zorgen zijn. Vooral katten voelen stress haarfijn aan en hebben waarschijnlijk liever dat je relaxed en positief bent in hun omgeving.
Dit ben ik zeker met je eens. Het kan juist averechts werken als je die dieren de hele tijd maar in de gaten wil houden.
vrijdag 7 juli 2023 om 22:06
Dit is wel heel zielig, daar zou ik ook heel verdrietig van worden! Ik merk het soms ook bij onze katten, jongste kat wil graag contact en spelen met de andere kat maar krijgt af en toe een deksel op de neus. Dan zie ik haar met de staart tussen de benen afdruipen.. dat vind ik dan zo zielig en dan ga ik maar zoveel mogelijk met haar spelen.LaFolie schreef: ↑07-07-2023 21:40Haha, ja. Ik maak me gewoon al-tijd zorgen om ze. Ze kunnen immers niet praten, zijn zo afhankelijk van ons. Wij zijn hun hele wereld! Ik kan me dan zo verschrikkelijk druk maken
Nou precies dit! Het is altijd maar wat gissen, en katten hebben geen stem.
En soms ben ik ook wel té baby met hond hoor. Laatst wilde hij (teckeltje) heel graag meespelen met andere honden op het veldje. Die waren groot en konden gewoon beter met elkaar spelen, dus negeerden hem. En hij deed zó zijn best om mee te spelen, heel lief, maar ze keken echt geen seconde naar hem. Dan rende hij heel hard weg en keek dan achterom -> niemand volgt. Beteuterd stoppen met kwispelen...
Mijn hart brak echt, moest bijna huilen
vrijdag 7 juli 2023 om 23:52
Ik ken een aantal stichtingen en hun geplaatste katten mogen alleen op een afgesloten balkon of in de tuin.
Zolang ze in de zon kunnen liggen vinden ze het fantastisch. In de winter komen ze niet buiten (ik kan helaas geen kattenluik plaatsen). Heb je een balkon of tuin? Katten vinden dat vaak al prima.
Zolang ze in de zon kunnen liggen vinden ze het fantastisch. In de winter komen ze niet buiten (ik kan helaas geen kattenluik plaatsen). Heb je een balkon of tuin? Katten vinden dat vaak al prima.
zaterdag 8 juli 2023 om 00:27
Klopt, we hebben een balkon. Daar vertoeven ze nu heerlijk met extra waterbakken. En natuurlijk is er veel te zien en horenMoezig schreef: ↑07-07-2023 23:52Ik ken een aantal stichtingen en hun geplaatste katten mogen alleen op een afgesloten balkon of in de tuin.
Zolang ze in de zon kunnen liggen vinden ze het fantastisch. In de winter komen ze niet buiten (ik kan helaas geen kattenluik plaatsen). Heb je een balkon of tuin? Katten vinden dat vaak al prima.
zaterdag 8 juli 2023 om 11:02
Ach, maar dit snap ik heel goed hoor! Dat zou mij ook raken. Mijn eigen honden weten inmiddels hun plek binnen een groep vrij makkelijk op te eisen. Maar ze zijn dan ook reuen op leeftijd die onderhand een bepaald respect hebben verkregen (is mijn indruk).LaFolie schreef: ↑07-07-2023 21:40Haha, ja. Ik maak me gewoon al-tijd zorgen om ze. Ze kunnen immers niet praten, zijn zo afhankelijk van ons. Wij zijn hun hele wereld! Ik kan me dan zo verschrikkelijk druk maken
En soms ben ik ook wel té baby met hond hoor. Laatst wilde hij (teckeltje) heel graag meespelen met andere honden op het veldje. Die waren groot en konden gewoon beter met elkaar spelen, dus negeerden hem. En hij deed zó zijn best om mee te spelen, heel lief, maar ze keken echt geen seconde naar hem. Dan rende hij heel hard weg en keek dan achterom -> niemand volgt. Beteuterd stoppen met kwispelen...
Mijn hart brak echt, moest bijna huilen
De hond van een vriendin logeert wel eens bij me, en wat jij beschrijft zie ik bij haar ook wel eens gebeuren. Ze benaderd een groep spelende honden dan heel voorzichtig en onderdanig. Is ze oké gekeurd, dan probeert ze of ze mee mag doen in het spel. Meestal wordt ze gedoogd, maar niet in het spel opgenomen. Ze gaat zich dan net als jouw hondje uitsloven. Ze is pijlsnel en daagt de rest uit om achter haar aan te komen,, maar geen respons. Vaak gaat ze dan stukjes hout of takjes aandragen, dat bij andere honden neerleggen van: "pak dan!, mijn speeltje, jouw speeltje!" Maar eigenlijk heeft ze zelden succes en mag ze uiteindelijk maar toekijken. Geen idee waar dit door komt. Maar hoewel ze niet eens mijn eigen hond is, voel ik dat dan ook wel even. Inderdaad zie je dan die opstaande oortjes en kwispelende staart steeds verder omlaag gaan. En zonder te willen vermenselijken, voel je dan best wel effe de afwijzing. En dan ben jij er om hun mensen-maatje te zijn. Ookal geloof ik niet dat je met ze kunt spelen zoals ze dat net soortgenoten onderling kunnen, je kunt ze wel afleiden met jouw aandacht en ze weer in een andere, positieve modus brengen. Maar ik snap jouw gevoel heel goed hoor, bij het voorbeeld dat je gaf.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
