Extreme heimwee en paniekaanvallen

Ik heb nooit een langere uitwisseling gehad, dat was geen verplicht onderdeel van mijn studie, maar ik herken wel het heimwee hebben en ook het gevoel dat je erbuiten valt omdat je het als enige niet als de tijd van je leven ervaart. Dat had ik als kind al op schoolkamp.

Het is jouw geval jammer dat je studiegenoten zich niet iets meer kunnen inleven: heel fijn dat zij nergens last van hebben, maar het is wel gewoon algemeen bekend dat heimwee bestaat en heel heftig kan zijn. Als je daar dan samen zit is het wel fijn als je een studiegenootje die het allemaal niet zo makkelijk vindt een luisterend oor te bieden en wat steun, in plaats van alleen even melden dat je nergens last van hebt. Maar goed, daar is weinig aan te doen.

Hoe lang moet je nog? En hoe ver ben je van huis?

Jeetje, wat verdrietig dat het zo zwaar voelt allemaal.
Heimwee is lastig.
Hoe lang zal je in het buitenland verblijven? Het kan helpen om de mindset om te keren, dus bedenken dat je nog een paar zware maanden gaat hebben. Maar op een heel leven gaat het niets zijn.
Je kunt ook jezelf een deadline geven. Ik heb dat bij mezelf een keer gedaan toen ik dacht dat het nooit zou stoppen. Als ik na 2 weken nog steeds zo vaak moest huilen, dan zou ik terug naar huis gaan. Dan had ik het geprobeerd en dan was het gewoon niet gelukt. Dit hielp me heel erg om de heimwee los te laten, omdat ik mezelf een deadline had gegeven.

Een andere tip: plan elke avond op een bepaalde tijd een ‘huiluurtje’. Dit is de geplande tijd om je rot te voelen en iedereen te bellen hoe zwaar je het hebt, maar daarna is het weer over en zijn de andere 23 uur om je te focussen op de leuke dingen. Klinkt nogal bot, maar het kan helpen..
Succes

Ik heb op de middelbare school een uitwisseling gehad van een week. Ik had ook enorme heimwee. Voelde me doodongelukkig en totaal niet welkom daar. Ik was nog een stuk jonger, maar heimwee is mij nog steeds niet vreemd. Het is een rotgevoel

Hoelang moet je nog? Misschien een aftellijstje maken en elke dag iets leuks doen wat in Nederland niet kan?

Wat naar dat je je zo voelt! Hoe ver ben je van huis? Zouden je ouders/vrienden een aantal dagen naar je toe kunnen komen, of kun jij bijvoorbeeld een weekend terug naar huis gaan? Heb je spullen bij je die je aan thuis doen denken? Een kussensloop, dekentje, of bijvoorbeeld een t-shirt van je vriend? Zijn er studenten waarmee je leuke dingen kunt gaan doen, die je wat afleiding kunnen bezorgen?

Wat zou de consequentie zijn als je het niet zou redden en eerder naar huis te gaab? MOET je een half jaar in het buitenland studeren of mag het? Niet om te zeggen dat je het nu al op moet geven, maar als je het niet af hoeft te maken geeft dat misschien rust en hou je het juist makkelijker vol.

Waarom voel je je opgesloten?

Waarvoor heb je je familie en vrienden dichtbij nodig? Wat kun je bedenken om te zorgen dat je jezelf dit kunt geven op de plek waar je nu bent?

Waarom wilde je naar het buitenland? Heb je eerder heimwee ervaren of is dit voor het eerst? Ik heb op Exchange vroeger ook wel heimwee ervaren. Dat kwam vooral door culture schock over hoe sommige dingen er aan toe gingen en de arrogante en onvriendelijke inwoners van dat land. Ik heb daar ook heel leuke mensen ontmoet en heb doorgezet. Ik waardeerde Nederland veel meer toen ik thuiskwam. Misschien inderdaad een limiet stellen voor je zelf: i ieder geval tot je vriend komt in november proberen het beste er van te maken. Als het dan nog ruk is, gewoon naar huis.

Je bent echt niet de enige die dat heeft hoor. Toen ik naar het buitenland vertrok voor mijn studie heb ik tranen met tuiten gehuild terwijl ik eerder nooit heimwee had. Laat los dat je de tijd van je leven moet hebben, het is af en toe best lastig en dat gevoel mag er ook zijn.

Dat gezegd hebbende, ik vond na een paar weken langzaam mijn draai en toen werd het leuker. De tip om jezelf een deadline te stellen is een goede. Niet iedereen is gemaakt voor een half jaar in het buitenland. Je hebt het geprobeerd, dat is al superknap.

Mij hielp afleiding in moeilijke tijden. Ik ging sporten en werd lid van studentenclubs. Zo leerde ik ook meer mensen kennen en voelde ik me minder verloren. En misschien heeft je universiteit een dienst die hulp biedt aan buitenlandse studenten? Misschien kunnen die je ook helpen, je zult echt niet de eerste student met heimwee zijn die ze tegenkomen.

vlinder1996 schreef: ↑

11-09-2022 19:29

Nee, de uitwisseling is niet verplicht, maar wordt wel sterk aangeraden. Maar ik had ook kunnen kiezen om een minor te doen op mijn thuisuniversiteit.

Misschien geeft het dan wat rust dat als het ECHT ECHT ECHT niet meer gaat, je ervoor kan kiezen om naar huis te gaan. Dan zul je wel wat uitlopen met je studie, denk ik, maar dat zal te overzien zijn. Probeer het gewoon per dag te bekijken. En voel je niet verplicht hier enorm van te genieten, of je minder te voelen dan de mensen die het wel helemaal te gek vinden. Als je dat nou eenmaal zo ervaart dan is dat zo. Reizen leuk vinden is niet een soort norm waar je aan moet voldoen. Het helpt niks om die druk ook nog te voelen.

Misschien helpt het om een dagboek bij te houden van deze maanden waarin je je gevoel kwijt kan? Of brieven te schrijven naar huis in plaats van alles aan de telefoon te vertellen? Of een videodagboek als je niet van schrijven houdt. En kijk of je in de weekends wat meer activiteiten kunt vinden die je leuk vindt. Misschien is dat niet wat je studiegenoten doen. Misschien gaan zij uit, maar wil jij liever op excursie, of ergens een cursus volgen, of noem maar op.

vlinder1996 schreef: ↑

11-09-2022 19:34

Ik wilde graag naar het buitenland omdat dat gewoon 'normaal' was: het is onderdeel van de studie en ik hoorde alleen maar positieve verhalen. Dat ik zulke erge heimwee zou hebben zag ik totaal niet aankomen: ik focuste me alleen maar op wat een leuke tijd ik hier zou hebben. Ik heb op vakantie ook wel eens heimwee gehad maar nog geen greintje van wat ik nu memaak. Het overvalt me echt en daarom heb ik ook paniekaanvallen. Ook de cultuurshock speelt absoluut mee: niet iedereen spreekt Engels en de mensen zijn heel introvert en op zichzelf gericht.

En nu focus je je juist op hoe erg het allemaal wel niet is. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar probeer die focus te verleggen. Wat je voedt, dat groeit.

Ik heb zelf altijd verschrikkelijk heimwee gehad, tot overgeven toe. De keren dat ik probeerde te logeren, moest ik steevast weer midden in de nacht opgehaald worden. Op mijn eerste weekje weg heb ik getracht om me zo min mogelijk met thuis bezig te houden en er vooral geen vergrootglas op te leggen. En dat hielp. Gelukkig kan ik inmiddels overal naartoe, zonder heimwee. Behalve naar de katten.

Maar mocht het nou toch echt niet lukken, kan je toch naar huis gaan, hoe zonde ook? Misschien helpt die wetenschap?

Ik heb ook af en toe een tijd in het buitenland gewerkt en bij mij hielp het om wat diepere relaties aan te gaan met anderen daar, zodat je je wat veiliger en meer thuis voelt. Misschien met mensen die je in eerste instantie niet echt zijn opgevallen maar die eigenlijk heel gezellig zijn. En verder misschien eens over praten met iemand van de opleiding? Over 2 weken bijv. een evaluatiemoment plannen en dan beslissen of je er daarna weer een tijdje aan plakt, of dat je naar huis gaat.

vlinder1996 schreef: ↑

11-09-2022 19:31

Ik ben echt een huismus: ik hou van reizen en avontuurlijke dingen doen maar thuis met mijn familie en vriendje ben ik het allergelukkigst. Daarnaast ben ik echt iemand die human touch nodig heeft en afgezien van de snelle knuffel die ik mijn medestudenten geef wanneer ik ze zie heb ik dat hier niet.

Naast aanraken en aangeraakt worden, waarom ben je thuis het gelukkigst? Wat maakt jou zo gelukkig thuis, wat geven ze jou?

Ik ben zelf ook overvallen door heimwee, totaal niet verwacht, maar toch was het er.
In Nederland super zelfstandig, verhuisde zo 200km van huis, geen problemen. Maar toen ik een semester in het buitenland ging studeren (ik was 20), raakte ik totaal van de leg. Vanaf het moment van aankomst kon ik alleen maar huilen. Verschrikkelijk. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Les aan de uni was maar 4 uur per week dus ik had teveel tijd om verdrietig te zijn. Ik ben toen ook met twee weken weer thuis gekomen. Nooit geen spijt van gehad, was op dat moment de juiste beslissing voor mij.

Maar, ik wilde ontzettend graag reizen. Dus na mijn studie (toen was ik 23) vond ik ergens een baan in het buitenland in de richting van mijn studie, 40 uur werken en zij regelde huisvesting voor mij in een soort studentenhuis. Ik dacht, dat ondervangt in ieder geval een stuk van mijn heimwee, want ik ben bezig en onder de mensen. Nou, viel dat even tegen. Elke ochtend huilend wakker worden. Maar met de ervaring van de vorige keer in mijn hoofd had ik mijzelf een doel gesteld. Ik had een retourticket geboekt een maand verder, maar het idee was om maanden te blijven. Als ik het dan toch niet trok, had ik mijzelf ruim de tijd gegeven om te wennen. Ik weet niet eens meer hoe ik de tijd ben doorgekomen. In het studentenhuis was ik erg ongelukkig, er was geen internet (en dus moeizaam contact met het thuisfront), geen airco (bloedheet snachts) en mijn eten werd gejat uit de gezamenlijke koelkast. Via via kreeg ik contact met een Nederlands stel die daar woonden, zij zochten iemand om op hun huis te passen terwijl zij terug naar Nederland gingen. Daar vond ik een luisterend oor, er was internet, airco en ik was even uit de vervelende omgeving. In totaal heeft de heimwee zo'n vier weken geduurd en opeens was het weg. Werd ik niet meer huilend wakker. Ik had echt de tijd nodig om te wennen en om mijn draai te vinden. Vervolgens ben ik in dat andere huis blijven wonen de resterende maanden dat ik daar was. Toen ik eenmaal gesetteld was kon ik weer genieten van het buitenland.

Dus mijn tips zouden zijn:
-geef jezelf een einddatum een stukje verder weg (ik zou zeggen, minimaal een maand na aankomstdatum), dat als het dan écht niet gaat, dat je naar huis mag
-geef jezelf de tijd om te wennen, het is wat het is
-blijf niet thuis kniezen, maar ga er op uit met mensen, verzet je gedachten, probeer vrienden te maken (of in ieder geval gezelschap om je heen)
-contact met het thuisfront is fijn, maar houdt je ook weg van het wennen, dus probeer dit te beperken (kijk wat voor jou fijn is en werkt)
-voor mij was het fijn om mobieler te zijn om dingen te kunnen ondernemen en altijd er op uit te kunnen, al is het een blokje om, een huurauto hielp mij hierbij (maar kan ook een fiets zijn of goed OV)


Ik ben hierna trouwens nooit meer zo lang weggeweest. Maar ik hou nu rekening met het feit dat ik op een bestemming gewoon even moet wennen.
Ik ben zes weken op werkvakantie geweest en toen merkte ik ook een unheimisch gevoel (want te lang voor vakantie en te kort om echt vrienden te maken). En met vier wekend rondreizen waarbij ik het eerste weekend alleen was, moest ik ook even twee dagen wennen en door het verdrietige gevoel heen. Korte vakanties merk ik verder niet zo heel erg, hooguit de eerste dag even acclimatiseren.
Kortom, luister naar je lichaam, vraag wat het nodig heeft en hou daar rekening mee. Maar zorg ook dat je niet verzwelgt in zelfmedelijden. Kijk wat voor jou werkt. Succes

Wat dapper van je dat je alsnog naar het buitenland bent vertrokken voor het avontuur. Ik weet hoe het is om heimwee te hebben en in je eentje ergens in het buitenland te zijn. Toen ik net mijn middelbare school diploma behaalde, ben ik vertrokken voor een maand naar Azie om daar vrijwilligerswerk te doen.
Wat spannend vond ik het. Voor het eerst naar Azie, voor het eerst zo een lange vliegreis. Doodeng. Ik had er vooraf zoveel zin in, en toen kwam ik daar als 17jarige in een vreemd land. Wat een heimwee heb ik gehad. Iedere dag huilend aan de telefoon gehangen met mijn moeder.
Maar na een week mezelf er door heen slepen en een aantal mensen te hebben gevonden waar ik aan op trok ging het beter en vlogen die 4 weken zo om.
Later toen ik ouder was, heb ik het nogmaals geprobeerd. In mijn eentje op vakantie. Toen ben ik naar Amerika gegaan. Ook dat viel vies tegen. Ik ben toen een week eerder naar huis gegaan, ik trok het niet meer ook al had ik op het einde van mijn vakantie de draai wel een beetje gevonden.
Conclusie: in mijn eentje op reis is niets voor mij en dat ga ik dus ook niet meer. Ik ben wel trots op mezelf dat ik het heb geprobeerd.

Mijn tips zijn:
- Blijf onder de mensen, plan leuke dingen
- Bel je familie en vrienden op het moment dat je heimwee hebt
- Wees trots op jezelf dat je deze uitdaging bent aangegaan
- Luister muziek als je verdrietig bent
- en vooral: wees niet te streng voor jezelf. Misschien gaat de heimwee niet helemaal weg, maar lukt het wel om deze enkel te voelen op het moment dat je savonds een momentje voor jezelf hebt terwijl je verder wel een leuke dag hebt gehad. Weet dat dit compleet normaal is en er ook gewoon bij hoort.

heimwee toen ik op kamers ging! de eerste weken wilde ik alleen maar huis, echt afschuwelijk! Wat hier uiteindelijk hielp:
- aansluiten bij een sportclub
- avondeten met anderen (maar lees dat je dat al doet)
- einddatum stellen, als het echt niet gaat dan verhuis je weer naar huis (gesteld op 6 weken want dan had ik m'n eerste tentamens gehad)
- eens per week naar huis bellen, ik begon ook met elke dag, maar het legde alleen maar de nadruk op hun nieuwe leven, waar ik niet bij was. Het geinige is, bel nog steeds iedere week op diezelfde dag op hetzelfde tijdstip naar m'n ouders

Succes! echt een rotgevoel

Ik heb ook zo ongeveer 3 maanden in het buitenland gezeten, Amerika. In het begin vond ik het verschrikkelijk, ook heel erge heimwee en ik heb heel erg getwijfeld om naar huis te komen. Ik heb toen op een gegeven moment met mezelf afgesproken dat ik het toch af zou maken. Het waren "maar" 3 maanden en al zou ik het verschrikkelijk vinden, ik zou het wel overleven en er veel van leren. Ik heb me er toen een soort van bij neergelegd en geprobeerd een zo leuke mogelijke tijd te krijgen.

Ik ging bij een sportvereniging, verhuisde naar een ander veel gezelliger huis met studenten van mijn leeftijd en ging in het weekend vaak wat doen. Verdere vrije tijd vulde ik in met lekker koken, netflix, sporten, chille met huisgenoten etc.

En na verloop van tijd (vooral door het verhuizen) begon ik het steeds leuker te vinden. De heimwee bleef altijd een beetje, maar op t einde was ik heel trots dat ik t afgemaakt had en ik heb er nu hele leuke herinneringen aan overgehouden.

Het is geen verplichting te blijven, dus schaam je zeker niet als het niet lukt. Je kan ook bv met jezelf een deadline afspreken: tot ... probeer ik het. Vind ik het dan nog verschrikkelijk, dan mag je naar huis. Bv tot je vriendje komt in november ofzo (ik zeg maar wat)? Maar ga in die tijd wel proberen zo een gaaf mogelijke tijd te hebben. Ga ergens bij, ga dingen doen die je leuk vindt. Al ga je in je 1tje reizen en dingen bezichtigen, dat kan ook heel leuk zijn (vond ik toen).

Heel veel succes in ieder geval en knap dat je het probeert! Hoor je wel vaker hoor dat mensen heimwee krijgen. Maar heel vaak zakt dat na verloop van tijd ook als je je draai wat meer vindt. Het is ook zeker niet makkelijk zo in een heel vreemde omgeving, waar je niemand kent

En dan is er verdriet en heimwee.
Laat het er zijn.
Ik lees dat je je op afleiding stort Maar ook neg gevoelens horen bij het leven.
Het ebt nml ook wel weer weg .

Misschien heb je te veel contact met thuis? Is het een idee om te proberen dat wat te minderen?

Mijn tip: Ga terug naar huis. Dit is het niet waard. Paniekaanvallen zijn heftig en moet je niet onderschatten. Het is niet nodig daar te blijven. Je hoeft je niet te bewijzen. Het is geen falen om terug te gaan.
Dit is het niet voor jou. En dat geeft niets. Misschien later, ooit, wanneer je er echt aan toe bent. En zo niet, dan is het ook goed.
Doe wat je het liefste zou doen. Je hebt het al tot aan paniekaanvallen laten komen, het is genoeg zo.
Wees lief voor jezelf.