Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
zaterdag 2 maart 2024 om 20:12
zaterdag 2 maart 2024 om 20:37
Dank. Zal ook op jullie gaan reageren als ik denk dat dit iets gaat toevoegen. Vandaag zal dat niet zijn.OlleGrieze schreef: ↑02-03-2024 20:12Welkom Sasha! Dat klinkt als een moeilijke start en nog steeds zware wegen. Ik zag je andere topic ivm therapie en daar zijn niet veel mensen die jouw traject doorlopen.
Ik hoop dat je in dit topic voelt dat je niet alleen bent. Dat het iets minder eenzaam voelt.
En idd weinig reactie op MBT therapie.
zaterdag 2 maart 2024 om 22:47
Dank je.
Ik ga direct ff flink slijmen. ..
Nee grapje het volgende meen ik 100%
Ik bewonder jou zo! Ik heb zo vaak iets van je gelezen hier dat ik dacht... Neee! Je bent niet zwak, dom, raar! Je hebt het met een aantal dingen , terecht, heel moeilijk!
Er zijn regelmatig momenten geweest dat ik mezelf zo herkende. Soms moest ik ervan huilen.
Ik hoop niet dat dit ongemakkelijk voelt want dat is totaal niet de bedoeling. Voelt het wel zo, dat mag natuurlijk! Ik hoop wel dat het voelt als een compliment.
maandag 4 maart 2024 om 17:11
maandag 4 maart 2024 om 18:16
maandag 4 maart 2024 om 18:43
Maar ik twijfel dan of ik wel mag vinden hoe ik het zou willen. Moeilijk en apart geval. Ga liever door zonder zeuren en alles slikken. Maar goed dat loopt nu al een tijdje niet lekker.
3 weken wachten op de afspraak. Niet heel lang maar toch wel eventjes. Maar slinger al zo lang heen en weer, dus die drie weken overleef ik vast wel.
3 weken wachten op de afspraak. Niet heel lang maar toch wel eventjes. Maar slinger al zo lang heen en weer, dus die drie weken overleef ik vast wel.
maandag 4 maart 2024 om 22:29
Met mij gaat het slecht.
Ik heb moeite met vertrouwen en mezelf de moeite waard vinden . Therapie moet daarin verandering brengen. .
Maar als er binnen een week 3 keer een bel afspraak " gewoon" niet doorgaat zonder afzegging dan krijgt mijn vertrouwen weer een flinke duw. En niet de goede kant op.
Fysiek en mentaal behoorlijk aan mijn eind.
En ik voel me zo enorm alleen .
Ik kan er verder niet echt woorden aan geven. Alleen dat ik op ben. En zo graag een arm om mij heen.
En terwijl ik dit typ komt mijn hond , Sasha, naast me liggen op de bank. En ik denk heel ff dat ze dat voor mij doet en niet omdat ze haar avondsnack wil.
Ik schijn verhaal best sterk te zijn. En dat klopt ook wel denk ik. Maar nu... ik weet het niet meer.
Ik heb moeite met vertrouwen en mezelf de moeite waard vinden . Therapie moet daarin verandering brengen. .
Maar als er binnen een week 3 keer een bel afspraak " gewoon" niet doorgaat zonder afzegging dan krijgt mijn vertrouwen weer een flinke duw. En niet de goede kant op.
Fysiek en mentaal behoorlijk aan mijn eind.
En ik voel me zo enorm alleen .
Ik kan er verder niet echt woorden aan geven. Alleen dat ik op ben. En zo graag een arm om mij heen.
En terwijl ik dit typ komt mijn hond , Sasha, naast me liggen op de bank. En ik denk heel ff dat ze dat voor mij doet en niet omdat ze haar avondsnack wil.
Ik schijn verhaal best sterk te zijn. En dat klopt ook wel denk ik. Maar nu... ik weet het niet meer.
dinsdag 5 maart 2024 om 12:10
Pas op: ongefilterd en ongenuanceerde post 
Mijn sociale kring is zeer klein. Na gisteren nog kleine. Met het motto in gedachten iff you're not a priority don't be an option een " vriendin " laten weten dat ik interesse / belangstelling mis van haar. Ze vroeg nooit meer hoe gaat het met je of zo. Ze weet dat ik 2 maanden geleden gestart ben met therapie.
Haar reactie maakte mij zwaar geïrriteerd. Ja , sorry maar ik denk wel heel vaak aan je "
Dat klinkt lief maar ik heb er niks aan. Dus ik zeg dit en vraag waarom ze als ze dan aan mij dacht niet een keer een appje stuurde of belde of...
Dat wist ze niet zo goed en ze vindt het zelf ook vervelend van zichzelf dat ze zo onattent is. Maar dat ging voorlopig niet veranderen.
Ze zou wel ook voor mij blijven bidden.
Ik ben zelf niet Christelijk meer maar kan het gebaar van iemand die voor je bid wel waarderen. Al heb ik geen verwachtingen dat het iets op gaat leveren. En als het niet als ik leg het wel bij God op het to do lijstje neer.
Zoals ik het vroeger begrepen heb doe je bidden NAAST er voor iemand zijn. Want bidden voor iemand die honger heeft terwijl jij eten hebt om te delen is best raar en zinloos.
Ik heb haar dit laten weten. Niet aardig maar wel hoe ik er echt over denk. En ook 1 van de redenen waarom ik 30 jaar geleden uit de kerk ben gestapt. Geen reactie meer gehad en dat is prima.
Het is wel hoe het met mijn sociale kring zit. Ik sta op niemands prioriteiten lijstje. En mensen zijn al druk zat met hun prioriteitenlijstje. Dus schiet ik erbij in.
Verstandelijk begrijp ik dat het zo werkt. Maar het voelt heel naar , eenzaam en er niet toe doen.
Dezelfde mensen zeggen dat ik ertoedoe maar ik merk en voel het nergens aan.
En dit maakt mij zo verdrietig, gefrustreerd, boos, en ook machteloos en moedeloos.
En het is veranderd sinds mijn zoon 4 jaar geleden uit mijn leven verdwenen. Dit heeft mijn leven kapot gemaakt , heeft mij kapot gemaakt. En het heeft mij geen leuker mens gemaakt. En mensen vinden het lastig want oplossen kan niemand het. En dat verwacht ik ook niet! Maar sleep me erdoorheen. Ik zal zelf de therapie moeten doen. Trauma s moeten verwerken en van alles aan en af moeten leren. Maar ergens een kop koffie drinken, bioscoop, etentje, wandelen, museum , etc dat zou zo fijn zijn omdat met iemand te doen.
Ik mis dat zo! En het bevestigd zo enorm mijn gevoel van er niet toe doen.
De behandeling die nu eindelijk is gestart blijkt ook op losse schroeven te staan. Ik heb veel last van trauma s / traumaklachten dus wellicht beter dat ik dit eerst aanpak.
Tja, misschien wel maar het was fijn geweest als jullie dit wat eerder hadden bedacht!
Ik schiet in paniekmodus. Want eerst trauma .. weer eerst op wachtlijst? Na 3 jaar wachten ? Hoelang dan ? En wat in de tussentijd?
Allemaal paniekvragen waar ik nu nog geen antwoord op krijg. Misschien morgen voor een deel want dan gesprek met persoonlijk begeleidster maar de psychiater duurt nog 2 weken.
Ik wil niet meer! Ik kan niet meer! Mag ik please een spuiten? Mag ik gaan ? Op een nette manier die 100% zeker slaagt?
Een lang verhaal, vast een raar en onbegrijpelijk verhaal , maar wel het verhaal zoals ik het voel.
Mijn sociale kring is zeer klein. Na gisteren nog kleine. Met het motto in gedachten iff you're not a priority don't be an option een " vriendin " laten weten dat ik interesse / belangstelling mis van haar. Ze vroeg nooit meer hoe gaat het met je of zo. Ze weet dat ik 2 maanden geleden gestart ben met therapie.
Haar reactie maakte mij zwaar geïrriteerd. Ja , sorry maar ik denk wel heel vaak aan je "
Dat klinkt lief maar ik heb er niks aan. Dus ik zeg dit en vraag waarom ze als ze dan aan mij dacht niet een keer een appje stuurde of belde of...
Dat wist ze niet zo goed en ze vindt het zelf ook vervelend van zichzelf dat ze zo onattent is. Maar dat ging voorlopig niet veranderen.
Ze zou wel ook voor mij blijven bidden.
Ik ben zelf niet Christelijk meer maar kan het gebaar van iemand die voor je bid wel waarderen. Al heb ik geen verwachtingen dat het iets op gaat leveren. En als het niet als ik leg het wel bij God op het to do lijstje neer.
Zoals ik het vroeger begrepen heb doe je bidden NAAST er voor iemand zijn. Want bidden voor iemand die honger heeft terwijl jij eten hebt om te delen is best raar en zinloos.
Ik heb haar dit laten weten. Niet aardig maar wel hoe ik er echt over denk. En ook 1 van de redenen waarom ik 30 jaar geleden uit de kerk ben gestapt. Geen reactie meer gehad en dat is prima.
Het is wel hoe het met mijn sociale kring zit. Ik sta op niemands prioriteiten lijstje. En mensen zijn al druk zat met hun prioriteitenlijstje. Dus schiet ik erbij in.
Verstandelijk begrijp ik dat het zo werkt. Maar het voelt heel naar , eenzaam en er niet toe doen.
Dezelfde mensen zeggen dat ik ertoedoe maar ik merk en voel het nergens aan.
En dit maakt mij zo verdrietig, gefrustreerd, boos, en ook machteloos en moedeloos.
En het is veranderd sinds mijn zoon 4 jaar geleden uit mijn leven verdwenen. Dit heeft mijn leven kapot gemaakt , heeft mij kapot gemaakt. En het heeft mij geen leuker mens gemaakt. En mensen vinden het lastig want oplossen kan niemand het. En dat verwacht ik ook niet! Maar sleep me erdoorheen. Ik zal zelf de therapie moeten doen. Trauma s moeten verwerken en van alles aan en af moeten leren. Maar ergens een kop koffie drinken, bioscoop, etentje, wandelen, museum , etc dat zou zo fijn zijn omdat met iemand te doen.
Ik mis dat zo! En het bevestigd zo enorm mijn gevoel van er niet toe doen.
De behandeling die nu eindelijk is gestart blijkt ook op losse schroeven te staan. Ik heb veel last van trauma s / traumaklachten dus wellicht beter dat ik dit eerst aanpak.
Tja, misschien wel maar het was fijn geweest als jullie dit wat eerder hadden bedacht!
Ik schiet in paniekmodus. Want eerst trauma .. weer eerst op wachtlijst? Na 3 jaar wachten ? Hoelang dan ? En wat in de tussentijd?
Allemaal paniekvragen waar ik nu nog geen antwoord op krijg. Misschien morgen voor een deel want dan gesprek met persoonlijk begeleidster maar de psychiater duurt nog 2 weken.
Ik wil niet meer! Ik kan niet meer! Mag ik please een spuiten? Mag ik gaan ? Op een nette manier die 100% zeker slaagt?
Een lang verhaal, vast een raar en onbegrijpelijk verhaal , maar wel het verhaal zoals ik het voel.
dinsdag 5 maart 2024 om 15:42
Sasha, wie heeft gezegd dat je beter eerst je traumaklachten aan kunt pakken? Moet je nu met deze therapie stoppen?
Ik heb trouwens ook MBT gehad. Ik kwam voor een autismeonderzoek maar na de heteroamnemnese dacht mijn psych dat het dat niet zou zijn, dus het onderzoek is er nooit gekomen. Het zou meer persoonlijkheidsproblematiek zijn, dus toen werd het MBT. Ik heb bijna 3 jaar lang één gesprek per week gehad maar toen ben ik ermee gestopt omdat ik niet het gevoel had verder te komen. Ik kwam er (zelf) ook steeds meer en meer achter dat een bepaald trauma nog erg aanwezig was en wilde liever daarmee aan de slag, maar behalve er keer op keer over praten, en stil moeten staan bij mijn gevoel ('en wat vind je ervan / en wat voel je nu?), hielp dat praten me niet verder. Ik wilde toen schematherapie maar dat gaven ze daar niet, dus ben ik gestopt. Nu al een poos geen therapie, wat ik fijn vind omdat ik voor mijn gevoel te lang de focus heb gelegd op wat er niet goed gaat. Wel nog steeds last van triggers en ik ben er nu van overtuigd dat e.e.a. echt door trauma komt en dat besef (en het durven te geloven) doet ook al wat. Eerder bagatelliseerde ik het heel erg. Ik ben nu bezig met Live the connection om van negatieve overtuigingen en patronen af te komen.
Ik lees dat je je eenzaam voelt. En dat je op niemands prioriteitenlijstje staat. Dat is een heel naar gevoel en helaas ook herkenbaar. Ik begin er wel steeds meer zo in te staan als jij 'no priority, no option', maar blijft moeilijk, helemaal als het over familie gaat.
Vind je het moeilijk om nieuwe contacten op te doen? Of lid te worden van zoiets als Nieuwe mensen leren kennen? Daar tref je mensen met dezelfde interesses en kun je vrijblijvend activiteiten doen met andere mensen. En wie weet houd je daar weer een vriendin aan over. Je eenzaam voelen is echt niet leuk.
Ik heb trouwens ook MBT gehad. Ik kwam voor een autismeonderzoek maar na de heteroamnemnese dacht mijn psych dat het dat niet zou zijn, dus het onderzoek is er nooit gekomen. Het zou meer persoonlijkheidsproblematiek zijn, dus toen werd het MBT. Ik heb bijna 3 jaar lang één gesprek per week gehad maar toen ben ik ermee gestopt omdat ik niet het gevoel had verder te komen. Ik kwam er (zelf) ook steeds meer en meer achter dat een bepaald trauma nog erg aanwezig was en wilde liever daarmee aan de slag, maar behalve er keer op keer over praten, en stil moeten staan bij mijn gevoel ('en wat vind je ervan / en wat voel je nu?), hielp dat praten me niet verder. Ik wilde toen schematherapie maar dat gaven ze daar niet, dus ben ik gestopt. Nu al een poos geen therapie, wat ik fijn vind omdat ik voor mijn gevoel te lang de focus heb gelegd op wat er niet goed gaat. Wel nog steeds last van triggers en ik ben er nu van overtuigd dat e.e.a. echt door trauma komt en dat besef (en het durven te geloven) doet ook al wat. Eerder bagatelliseerde ik het heel erg. Ik ben nu bezig met Live the connection om van negatieve overtuigingen en patronen af te komen.
Ik lees dat je je eenzaam voelt. En dat je op niemands prioriteitenlijstje staat. Dat is een heel naar gevoel en helaas ook herkenbaar. Ik begin er wel steeds meer zo in te staan als jij 'no priority, no option', maar blijft moeilijk, helemaal als het over familie gaat.
Vind je het moeilijk om nieuwe contacten op te doen? Of lid te worden van zoiets als Nieuwe mensen leren kennen? Daar tref je mensen met dezelfde interesses en kun je vrijblijvend activiteiten doen met andere mensen. En wie weet houd je daar weer een vriendin aan over. Je eenzaam voelen is echt niet leuk.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 5 maart 2024 om 16:24
Imaginary Diva
MBT Ben ik pas 2 maanden geleden mee gestart. Nu eerst 1 keer per week gesprek met persoonlijk begeleidster. En 1 keer per 4 weken met psychiater.
Dan door naar psycho educatie 10 sessies. En dan de groep in voor 1.1/2 jaar.
Ik roep al jaren dat de trauma s mij in de weg zitten. Nu blijkt dit ook uit allerlei testen . Plan was , eerst MBT en daarna eventueel nog trauma behandeling.
Familie heb ik geen contact meer mee. En nieuwe mensen, dat is na veel minder fijne dingen wel een dingetje geworden. Ik mis juist Nu ook mensen die mij al kennen. Mijn verleden ( in grote lijnen)
Het is een beetje hetzelfde als daten , doe ik nu ook niet want leuk doen lukt mij nu niet , wel voor een paar uur maar niet altijd. En om nu mezelf te presenteren als " traumatrut " is ook niet echt een goed plan en aantrekkelijk ook al niet.
En het ontbreekt me ook aan energie.
Morgen hoor ik , waarschijnlijk meer, of dat de psychiater het mij wel gaat vertellen.
MBT zie ik zeker heel veel goede dingen in die ik moet/ kan leren. Waar ik vooral bang voor ben is dat het weer symtoombestreiding is. Weer een paracetamol tegen de hoofdpijn maar niet de hoofdpijn aanpakken.
Schematherapie was eerst het plan maar MBT zou beter passen. En ik ben geen deskundige dus neem ik aan dat dit zo is. Natuurlijk ook wel zelf overnagedacht . Beide zag ik goede dingen in.
MBT Ben ik pas 2 maanden geleden mee gestart. Nu eerst 1 keer per week gesprek met persoonlijk begeleidster. En 1 keer per 4 weken met psychiater.
Dan door naar psycho educatie 10 sessies. En dan de groep in voor 1.1/2 jaar.
Ik roep al jaren dat de trauma s mij in de weg zitten. Nu blijkt dit ook uit allerlei testen . Plan was , eerst MBT en daarna eventueel nog trauma behandeling.
Familie heb ik geen contact meer mee. En nieuwe mensen, dat is na veel minder fijne dingen wel een dingetje geworden. Ik mis juist Nu ook mensen die mij al kennen. Mijn verleden ( in grote lijnen)
Het is een beetje hetzelfde als daten , doe ik nu ook niet want leuk doen lukt mij nu niet , wel voor een paar uur maar niet altijd. En om nu mezelf te presenteren als " traumatrut " is ook niet echt een goed plan en aantrekkelijk ook al niet.
En het ontbreekt me ook aan energie.
Morgen hoor ik , waarschijnlijk meer, of dat de psychiater het mij wel gaat vertellen.
MBT zie ik zeker heel veel goede dingen in die ik moet/ kan leren. Waar ik vooral bang voor ben is dat het weer symtoombestreiding is. Weer een paracetamol tegen de hoofdpijn maar niet de hoofdpijn aanpakken.
Schematherapie was eerst het plan maar MBT zou beter passen. En ik ben geen deskundige dus neem ik aan dat dit zo is. Natuurlijk ook wel zelf overnagedacht . Beide zag ik goede dingen in.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
