Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Heel goed van je Diva!
Als het echt nodig is, is er altijd wel een oplossing. Nee dat is niet leuk, maar als jij volledig uitvalt hebben ze een groter probleem.

Avo, ik voel me een aansteller. En alsof ik het allemaal veel groter maak dan het is. En ik heb de neiging om het 'dan toch maar weer gewoon te doen'. Dat ga ik niet doen hoor.

Maar: ik ben tijdens het gesprek (via Teams) wel bij mezelf gebleven en heb het probleem echt bij hen gelaten. Ik heb ook niet veel gezegd, behalve mijn punt een paar keer herhaald. Wat dus werd opgevat alsof ik hen niet tegemoet wilde komen.

Nou, mede aansteller hier hoor.

Boodschap TCNL: daarom had er ook goede nazorg moeten zijn.
Bel met je zorgverzekeraar voor zorgbemiddeling.
Ze kunnen verder niets betekenen, maar wilden nog wel de poh bellen.

Man komt net: zo rot, ik hoor je wanhoop (probeer wat te delen, want he, ik moet stoppen met het alleen doen). Hij heeft het hele fucking theorieboekje dat ik neergelegd heb nog niet eens aangeraakt. Hij reageerde niet op de app dat ik TCNL gebeld had.
Hij reageert nu met 'ik wilde dat ik wat kan doen. Wil je dat ik mensen bel?'
En ik denk alleen maar: zoek het uit. Je wilt helemaal niets doen. Je hebt dat kutboekje nog niet eens aangeraakt. En wie ga jij bellen dan?


Het is voor mij een beetje klaar.
Ik heb mijn grens qua uitreiken wel bereikt.
Coach reageert elk jaar minimaal.
Ik heb nu poh extra gevraagd (de poh-ggz psycholoog die nazorg wilde leveren bleek toen ik belde niet meer beschikbaar te zijn tot hij wegging in januari) die is lief maar heeft geen ervaring met trauma oid.
Man zal het serieus jeuken, die zit rustig te wachten en hopen tot ik er een einde aan maak.
Kinderen doe ik al dik een maand tekort.
Ik lig veel in bed, ik ben jankerig.
Ik heb zelfs naar mijn werk aangegeven dat het toch nog niet lukte.
TCNL was beetje mijn laatste strohalm.
En ik begrijp duidelijk van ze dat het mijn eigen schuld is, had ik maar nazorg moeten hebben.
Dat ik nazorg heb, die erg meedenkt, maar geen klinische opvang bieden en 7 uur therapie, dat krijg ik er niet in.
Dat de zorgverzekering bellen ook niet gaat zorgen dat ik komende twee weken ineens wel verder kan verwerken, dat snapte ze maar vond ze hoge verwachtingen.
Nah dacht ik, jullie kunnen het wel.

En ik weet dat ik onredelijk en ondankbaar ben.
Dat zij er ook niets aan kan doen, dat ze meedenkt.
Dat het mijn schuld is dat ik te laat de stap genomen heb naar TCNL.

Maar ik ben ergens boos. Teleurgesteld. Verdrietig.
Op al die mensen die zeggen er voor me te zijn, dat ik zo hard werk, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze me willen steunen.
Maar eigenlijk gewoon duidelijk van me af willen.
Het geen hol kan schelen dat ik weer een winter inga en het niet meer wil.
Ik heb het nog nooit zo zo zo vaak uitgesproken.
Dit is de reden dat ik nooit hulp vraag. Liever niet praat. Het doet zo'n zeer.


En tegelijkertijd denk ik dat ik beter vol kan houden dat het oke gaat. Dat ik ervoor ga. Niets meer zeggen vanaf nu.
Want straks beland ik op een reguliere opname waar ik geen middelen binnen handbereik heb, maar ook geen verwerking.
Ik hoef geen hulp meer om de winter door te komen.
Dat is te laat.
Ik wilde hulp om deze winter niet weer zo te hoeven doen.
Die kreeg ik.
Ik mag het nu zonder coping doen, en met de wetenschap dat 'je hoeft het niet alleen te doen' erg holle woorden zijn.

En ik ben ook boos op man.
Die zit deze week continue op zolder.
Als ik thuiskom zitten de kinderen alleen en hij op zolder.
Als ik even ben gaan liggen, zitten de kinderen alleen en hij op zolder.
Hij gaat 'even de was doen' en komt vervolgens niet terug.

Hij toont geen interesse in de theorie van trauma maar blaat dat hij toch zo graag zou willen helpen.
Hij vraagt of hij moet bellen...
Het zegt me zoveel. Het maakt zo ontzettend duidelijk dat ik overlast ben.

Andersom had ik bij het systeemgesprek al gevraagd of er info voor partners was. Dat boekje verslonden. Extra info verslonden.
Had ik zelf al contact gezocht met behandelaren/huisarts/whatever het eerste jaar dat het zo slecht ging.

Ach lieverd, wat intens verdrietig dat dit het antwoord was. Ik lees je wanhoop en boosheid, en kan me dat heel goed voorstellen. Ook naar man toe.

Heb je nog gevraagd wat dan wel een indicatie was voor een nieuwe opname? Op korte of langere termijn?

Ik heb geen advies of nuttige bijdrage lieve Avo, maar lees en voel je verdriet en boosheid. Wij zijn er wel al snap ik ook dat het niet genoeg is hoop ik wel dat het je een heel klein beetje troost biedt

Ik kan gewoon weer een verwijzing aanvragen. Dan is de eerste intake over 16 weken.
Moet ik deze keer wel specialistische ggz nazorg hebben natuurlijk, om niet nogmaals in deze nare situatie te komen.

Maar ik hoef gewoon niet over 5 maanden.
Ik heb nog twee weken...
Zo voelt het. Ik heb nog twee weken om alles op te lossen.
Ik weet dat dat niet kan.
Maar ik kan niet verder.

Selune, jullie zijn superlief. Zonder jullie was k al drie keer gillend gek geweest.
Ook nu weer dat ik dit ergens hardop uit kan spreken. Durf te spreken.
Het is veilig bij jullie... Dat is zo dierbaar.

Wat ongelooflijk kut

Ik had zo gehoopt dat ze het via de achtdeur je zouden helpen.

Maar zou je nog wel terug willen ?
Want dan zou ik met de huisarts een plan gaan maken dat over 16 weken wel de juiste hulp er is. En het liefst deze hulp over 2 weken al buiten hapto/poh en coach

Leuk Friet, maar er is geen goede traumahulp zonder lange wachttijd.anders was dat voor de opname al gelukt.
Dan moet ik nu bij de zorgverzekering zielig gaan doen en zij gaan leuren en zielig doen.
Tnx maar nee.

Ik hoef geen hulp meer over 4 maanden. Ook niet over 1 maand merk ik.
Nu zou fijn zijn. Hoop bieden.
Maar het is me duidelijk dat dat niet haalbaar is, dat ik te hoge verwachtingen heb.

Coach en hapto doen hun uiterste best. De poh denkt mee. Het gaat gewoon weer zo zijn. Maar dan zonder coping.

.

Wat klote avo dat je niet krijgt wat je nodig hebt. Ik weet niet zo goed wat te schrijven, maar vindt het rot voor je hoe zwart alles nu lijkt. Kan me ook heel goed voorstellen dat je klaar bent met hulp vragen, jezelf openscheuren en dan steeds teleurgesteld te worden. En dat het ontzettend frustrerend is dat je hebt ervaren dat je stappen kunt zetten, maar dat de hulp die je daar nu bij nodig hebt buiten bereik is.
Ik ga hieronder wat dingen die je schrijft nuanceren of tegenspreken. Als je daar totaal niet op zit te wachten snap ik dat. Lekker overslaan dan.

Ik geloof bijvoorbeeld niet dat man zit te wachten tot je er een einde aan maakt. Ik weet niet waarom hij dat boekje niet heeft gelezen; is dat echt onwil of kan het een andere reden hebben? Bv dat hij iets lezen niet als hulp ziet? Als hij zegt dat hij zou willen helpen, is dat een opening om op dat boekje te wijzen.
Als de situatie hem teveel is, dan is dat niet omdat jij een last bent, maar omdat het trauma zo groot is dat het hem ook raakt. En hij klinkt daarin onhandig. Maar het is niet eens zeker of dat überhaupt aan de hand is, toch?

Bedoel zonder coping dat het plaatje van jouw 6 nu verzwakt is? Is daarmee al je coping weg?

Avo, ik denk aan je

Ik weet ergens prima dat hij daar niet op zit te wachten. Maar het zijn, als ik minder goed ga of denken vanuit de gezonde volwassene niet lukt, wel logische beredeneringen.
Net als dat ik mijn kinderen beter nu in een keer verdriet kan doen, de pleister eraf trekken, zodat ze daarna een kans hebben.

En met mijn gezonde verstand weet ik dat het anders zit.
Maar goed.

Coping: doorgaan doorgaan, afleiding, rennen en doorgaan. Lukt dus blijkbaar niet meer.
Wandelen met iemand gaat, sporten ben ik te moe voor/geen motivatie voor, werk was daarna dus breakdown, het huishouden ligt ver achter, zelfs een legpuzzel of boek lukt niet echt.
Normaal ga ik hardlopen met een podcast aan een onderwijl tafels opzeggen of een spelletje doen. Tv kijken, kruiswoordpuzzelen en ondertussen breien. Wandelen met een podcast op een ondertussen appen.
Dat, of een ritme zoeken waarin ik wegglijdt en op de automatische piloot door blijf gaan.
Wat ik afgelopen week eigenlijk thuis deed. Met de kinderen, huishouden, pleegje, afspraken.
En normaal daarbij werk en sport.
3 dagen verplicht vroeg op, bezig tot 14.00, dan even huishouden, zitten, en als de kinderen er zijn masker, koken, sporten.
Een dag therapie, dan wandelen, goed huishouden, werk voorbereiden, klooien in het bos of de tuin of iets creatiefs. Dan als de kinderen er zijn daar wat tijd in, koken, avond werk of tv met extra activiteiten.
In het weekend sporten, kinderen, gezinsactiviteiten,vboodschappen en al die dingen.
Het lukt me niet. Ik kom al twee weken overal bijna te laat (ik ben van het ruim te vroeg. Geen risico op te laat komen. Op tijd komen is netjes, anticipeer op oponthoudt, altijd op tijd komen.)
Douchen lijkt teveel werk. Opstaan sowieso.
Sporten, twee keer gedaan in twee weken tijd...
Werk pas een keer geweest, en dus meteen koekoek erna.
Ik zit steeds met een boek, zodat het voor de kinderen nog wat lijkt. (In de verte staren, of bingewatchen vind ik geen goed voorbeeld). In heb in twee weken tijd denk ik 24 keer dezelfde 2 hoofdstukken gelezen.
Ik ben vandaag aan een ander begonnen, in de hoop dat dat beter gaat.
Een weekmenu of boodschappenlijst lijkt een onoverzichtelijke wiskunde opdracht. Naar de supermarkt een marathon.
Ik doe het wel. Het moet toch. En vermijden is niet de oplossing.
Maar goed, de doorgaan zodat geen tijd om te voelen, doorgaan als vlucht, lukt niet meer.
Het vluchten wil niet.

Daarnaast de coping vroeger viel prima mee, in ben en aansteller en een slecht kind. Ik moet gewoon beter mijn best doen.
Die zorgde ervoor dat ik gewoon met ouders om kon gaan. Mijn kinderen hun grootouders gunnen. Dat ik controle had, dat de pijn en het leed te overzien vielen.
Bovendien teveel angst en schaamte om te vertellen, dus nooit gewetensnood of problemen daardoor.
Nu blijkt het niet mee te vallen. Ik voel. Pijn, verdriet, boosheid. Het besef dat het niet oke was. Hoe groot de rol van ouders is.
Ik weet niet hoe ik ze onder ogen moet komen. Loyaliteitsconfkict. En tegelijkertijd de angst van slechte dochter zijn. Het niet goed doen. Trigerrrr. Gevaarlijk.

Ik heb gepraat. Veel. Ik probeer dat actief ivm verwerking. De angst. Beelden. Herinneringen.
Ik heb gepraat, v ik praat makkelijker. Angst en schuld en schaamte en angst.
Weg coping van zwijgen en ontkennen.

De 6 en 9 spelen ook mee.
Ik kan niet meer vol overtuiging 6 zeggen. 6 voelen. 6 doen... . En 9 is nog niet klaar


Lang verhaal.
Ik heb het gevoel dat ik vooral faal.
Ik heb niet verwerkt, ik doe het niet goed thuis, p werk. De kinderen lijden eronder,

Advo als je geen antwoord wilt geven of wilt dat ik het wis graag aangeven.


Als ik mijn goed kan herinneren weet man maar een klein percentage van het trauma.
En als ik het zo lees is het nu heel erg lastig om alle trauma kaarten tegen de borst te houden. Zou het helpen als je man met hulp van coach/poh/hapto de kern van het trauma gaat vertellen ?

Want ik heb een vermoeden dat man helemaal niet door heeft hoe heftig jouw situatie is en dat hij nu bepaalde stukken over moet nemen en dat hij samen met jouw en de hulp een plan voor aankomende winter moet gaan maken.

Want ook lijkt het soms niet zo uit mijn verhalen ook mijn Man heeft dit moeten leren hoe hij met bepaalde tijden van het jaar moet omgaan.

Diva, wat ongelofelijk goed en sterk van je! Wauw! Hou vol hoor, je hebt zo gelijk.

Avo, je faalt niet. Dit is niet in een week opgelost, dit is net losgemaakt. Ik hoop voor je dat je snel goede ondersteuning krijgt.

En wees in de tussentijd maar boos, je hebt alle reden om boos te zijn. Op het systeem. Op vroeger. Op de mensen en systemen die alles graag zo houden als het altijd al was.

Ik hoop alleen heel erg dat je je woede niet op jezelf richt.

En ik denk dat Frietje heel wijze woorden schrijft.

Man is bij systeemgesprek grof ingelicht. Ik kon donderdag niet verbergen hoe het ging en ben daar eerlijk over geweest.
Heb hem gister laten weten dat ik tc gebeld had, hij kwam net na het gesprek smiddags en toen was ik overstuur en heb ik er wanhoop en paniek niet alleen verteld maar waren ook zichtbaar.
Dat is voor mij ver genoeg.
Ik merk dat hij idd niet weet wat hij er mee moet, en dat zorgt ook dat ik me terugtrek. Ik bezorg duidelijk meer overlast en ongemak, en ik heb niets aan 'ik wilde dat ik iets kon doen' of 'is er iets wat ik kan doen'.

Gisteravond eten bij vriendinnen. Ik was erg afwezig tot op driekwart van de avond.
Toen vroeg een van hen die het wist hoe het geweest was. Ik dacht ik vertel gewoon de grappige verhalen en wat feiten.
Ze hadden ook veel vragen over met hoeveel je dan bent, en wat je doet hele dagen enzo.
(Ik had niet gezegd dat het over trauma ging).
Dat liep compleet uit de hand.
Van of ik nu klaar was, en of ik nu verschil merkte en hoe het nu verder gaat.
Op gegeven moment brak ik tijdens het antwoorden dat ik nog niet weet hoe het verder gaat, maar dat de nazorg keihard zijn best doet.
Controle kwijt, ik weet flarden, volgens mij weten ze nu dat het om trauma gaat en hoe wanhopig ik ben en willen ze 1000 dingen doen om te helpen.
Ik ben erg bang voor wat ik gezegd heb, volgens mij heb ik alle hulp wel afgehouden en weggeduwd. Ik herinner me dat ik dacht 'ik moet op alles zeggen dat het een goed idee is en dat ik zal appen als ik daar behoefte aan heb'.
Ik weet het niet zo goed.


Het is allemaal in elkaar aan het storten. En ik vind het vreselijk. De angst is zo groot.
Ik lig weer op bed.
Ik stink. Ik zou eruit moeten zijn, gezellig beneden. Ik kan mezelf er niet toe motiveren.
Douchen. Brrr.

O lieve advo

Ik zou zo graag je willen laten voelen hoe fijn het kan zijn als man maar ook vriendinnen weten hoe het zit met je ouders maar ook met p&s.

Dat ze in die tijd ook gewoon dingen van je overnemen zonder dat het gevraagd moet worden. Dat ze met je gaan wandelen zonder vragen

Verdwijnt daar mee het trauma nee maar op moeilijke momenten een balletje door iemand anders omhoog laten houden is dan ook fijn en nee dat is geen falen. Want ik vermoed dat jij dit ook zou doen als een vriendin bij jouw aanklopt met een trauma die hulp vraagt om niet te verdrinken.

Voor nu maakt het vooral angstig en dat ik ze allemaal af wil stoten en naar de mond wil praten.
Teveel ruimte ingenomen, teveel overlast, teveel onrust veroorzaakt.
Ik wil ze blij en onbezorgd en niet belasten.
Ik wil geen ruimte innemen, maar geen ruimte geven. Dat moet.

Griebus, dankje!
Ik ga maandag eerst nog even jullie woorden doorlezen want ik ben bang dat ik me anders toch om laat praten.

Ergens ben ik ook boos: ik geef het 2x ruim op tijd aan en als puntje bij paaltje komt is er niks mee gedaan en wordt er ook nog gezegd dat het nu nog lastig is iets te veranderen en moet ik genoegen nemen met alsnog een hele dag werken (wat ik nog nooit gedaan heb om dezelfde reden), op m'n vrije dag of verder rijden. En als ik zeg dat niet te willen, kom ik ze niet tegemoet. Voelt als omgedraaide wereld.

Volgende week ga ik even bellen met een oud-collega bij een andere school. Vragen hoe het daar gaat. Is er ook nog eens een stuk dichterbij.

Avo, ik lees je wanhoop. Ik vind het goed dat je meer aan het delen bent, want daar ligt uiteindelijk ook een deel van de oplossing. Maar ik snap ook heel goed dat je al het gevoel wat er nu los aan het komen is, niet goed weet te handelen. En ik denk ook dat man er echt voor je wilt zijn, maar dat hij oprecht niet weet hoe. Hoe expliciet is dat boekje? Staat er bijvoorbeeld in over welk trauma het gaat? Ik zou hem er toch nog eens expliciet op attenderen. Mannen kunnen soms zo simpel zijn. Zeg hem dat hij kan beginnen met dat boekje te lezen. Misschien dacht hij dat het voor jou was, weet ik veel. Ik hoop dat je de dag een beetje door komt.

Diva, wat ontzettend knap dat je voor jezelf opgekomen bent, én dat je voet bij stuk hebt gehouden toen je onder druk werd gezet! Lees dit allemaal maandag nog maar een keer, je doet het heel goed!

Avo, ik lees je boosheid en verdriet. Ik denk dat de vorige schrijfsters hele zinnige dingen hebben gezegd, en dat meer openheid over wat er gebeurd is uiteindelijk een stap is die nodig is. Misschien ga je dan wel ervaren dat het helpt om te weten dat mensen blijven en je helemaal niet fout of walgelijk vinden. Maar de timeing is ontzettend ruk. Precies voor de moeilijkste tijd van het jaar helpt je normale coping niet meer, dat wat je nog een beetje houvast gaf in deze tijd. Alsof ze je zenuwen blootgelegd hebben om je daarna zonder hechtingen naar huis te sturen.
Ik snap dat je boos bent en niet meer wil uitreiken, maar het maken van een crisisplan hoe je wel de komende tijd door kan komen, en misschien ook wat je van man verwacht hierin, zou misschien wel helpend zijn. Het klinkt alsof man het echt niet weet/snapt, en in de onhandige acties/een soort niks doen schiet. Misschien lukt het hem wel als je duidelijk kan aangeven wat je van hem verwacht. En ik snap dat je het liefste zou willen dat hij het zelf oppakt, ziet wat je nodig hebt, en dat regelt zonder te vragen. Maar het klinkt alsof hij hulp nodig heeft. En dat is kut, en oneerlijk. Want jij verdient ook hulp.

Diva, een diepe buiging voor jou.
En hopelijk de kracht om nóg harder te zeggen dat jouw meewerken heeft bestaan en bestaat uit op tijd dingen aangeven en voorkomen dat jij uit gaat vallen.
En je mag best boos worden als ze er toch op aansturen om jou kapot te maken, en je eigen vernietiging ook nog eens bij jou neer te leggen.

Avo, ik vermoed dat jou man zijn eigen beschadigingen heeft en jou niet alles kan geven wat jij nu nodig hebt.
En natuurlijk ga jij wél voor iets wat je met zo’n enorme sprong geholpen heeft. Van de blubber in de modder, maar wel dichter bij de rand van de poel. Niet om de winter door te komen, maar om verder te kunnen met je geplons door eerdergenoemde poel.

En je ouders nu:

Geen
Rationeel
Iets
Enkel
Pardon


P.s. Je onderschat jezelf. Je kan dit wél.

Het is jammer dat jij mij helaas moet vermoorden als ik met mijn riek en spies en schandpaal en brandstapel, castratiesetje en ranzig bestek zodat ze het ook nog zelf mogen opvreten jouw kant zou uitkomen.

Thx Feow en Maisnon. Ja, zo is het precies, dát was mijn meewerken. Vooraf zodat ze er nog iets mee kunnen. Ik had ook nog een concreet voorstel. Nu is het achteraf en kan er bijna niks meer. Het werd ook zo gebracht om me onder druk te zetten. Als je hier niet mee akkoord gaat, dan zijn dit de (negatieve) gevolgen voor jou. Sorry, maar ik prik daar zo doorheen. Ik ben niet gevoelig voor zo'n doorzichtige manier van doen. Daarom was het makkelijk om er niet in mee te gaan.

Morgen kijken of ik op mijn voorkeursdag dan maar op een andere locatie ingeroosterd kan worden. Is een kwartier langer rijden, alleen filetechnisch niet ideaal, maar woensdag is het nooit zó druk.