Huurwoning toegewezen en nu?

Ik ben geselecteerd voor een huurwoning. De woning is in alles een vooruitgang. Qua huurlasten is het nagenoeg hetzelfde als mijn huidige appartement. Het liefste zeg ik ja, alleen zit ik met twee dingen. Namelijk mijn ex en dochter.
Mijn dochter wilt dat ik terug verhuis naar de plaats waar ze naar de basisschool gaat, nog anderhalf jaar. Ik zie dat niet zitten omdat ik me daar niet op mijn gemak voel.
Daarnaast mijn ex. Ik vermoed dat hij erg vervelend gaat doen. Ik wil voordat ik beslis met hem overleggen of hem informeren, maar ben dus oprecht bang voor zijn reactie. Hoe kan ik dit het beste aanpakken richting ex en dochter?
De weinig mensen waarmee ik er bespreek geven aan dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat voelt totaal niet oké.

Aanvulling link naar mijn andere topic: viewtopic.php?t=501884&p=35012816&start=#p35012816

Ik heb het idee dat ik op een aantal berichten niet gereageerd heb. Daar voel ik me schuldig over, ik overzie het niet. Sorry. Ik zal zo proberen om op iedereen te reageren.

Het wachten op een reactie vind ik erg spannend momenteel. Het is weekend, de dagen gaan zo traag voorbij en een nieuwe week met vriend wacht me op. Het twijfelen blijft, het piekeren over de woning, of ik alles wel aankan en of het wel verstandig is. Ik baal dat ik niet activeren ben, dat ik klaag en niks aanpak. Realistisch gezien heb ik wel wat gedaan, maar het is niet genoeg en elke keer als ik me inzet dan voel ik me leeg daarna. Het helpt niet. Een nieuwe woning gaat me niet helpen, niks helpt.

Frizz: dochter heeft direct na de scheiding hulp gehad, maar deze begeleider (expres vaag) vond dat dochter geen problemen (meer) had en daarmee was het traject beëindigd. Mijn mening dat dochter op reguliere basis ondersteuning nodig had (al was het een keer per maand) werd niet meegenomen. Dat vader geen heil zag in welke begeleiding dan ook, hielp natuurlijk niet mee om begeleiding aan te houden.
Dochter lijkt (LIJKT!) redelijk te gedijen in de situatie. Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat ze echt nergens last van heeft.

S-Groot: ik probeer dochter niet te laten merken hoe somber ik ben. Ik wil mijn problemen niet op haar bordje leggen. Dat ze er af en toe wat van merkt is natuurlijk onvermijdelijk, maar ik doe echt keihard mijn best om er voor haar te zijn op de dagen dat ze bij mij is.
Dochter heeft het bijna nooit over de plek waar we wonen. Ze heeft het een paar keer benoemd, maar ik denk dat het meer mijn angst is waardoor ik het zo groot maakt. Ik blijf dat lastig inschatten vinden, want ik weet niet in hoeverre ze altijd open en eerlijk naar me is. Daarvoor ben ik te wantrouwend.
Dank je wel voor de link. Ik zal die zeker gaan bekijken.

Irish_Wasser_Woman: ik hoop dat ik beter kan gedijen in het nieuwe huis. Ik hoop het echt, want ik wil het beter maken voor mijn dochter.

Ugli: Vloer kan ik zelf leggen als nodig, maar gelukkig ligt die er al in.

Moiren: ik weet niet precies hoe of wat vader zegt over mij, maar ik krijg soms opmerkingen van dochter waar ik me wel even achter de oren krap. Ik probeer dan neutraal te reageren en niet in de verdediging te schieten, maar hoe leg je een 10 jarige iets uit op kinderniveau en zonder dat dit aan de "andere kant" (wellicht vervormt) wordt terugverteld. Ik weet het niet!

Patchouli_ : je bericht komt elke keer weer keihard binnen als ik hem lees.
Ik heb niet de illusie dat een nieuwe woning mijn problemen als sneeuw voor de zon laat verdwijnen. Allesbehalve! Ik hoop echter wel dat meer ruimte zal zorgen voor meer orde en rust.
Ja mijn dochter heeft het zwaar (gehad), maar ik heb niet het idee dat ik haar verantwoordelijk maak voor mijn geluk. Zeker niet! Ik zal zo'n uitspraken nooit doen richting haar. Wel zal ze af en toe merken dat ik somber ben, maar telkens vertel ik haar dat dat niet door haar komt.
Er lijkt inderdaad sprake van concurrentie tussen vader en mij, die wordt echter niet door mij aangezet. Ik probeer mijn focus te leggen op datgene wat ik kan doen in mijn tijd met haar. Ik heb iemand van maatschappelijk werk die me helpt de berichten van vader te relativeren en op een correcte manier te reageren zonder emoties de overhand te laten nemen. Ik doe voor mijn gevoel echt mijn best om er wat van te maken. Wat wil je dat ik nog meer doe? Ik kan mijn plek op de wachtlijst niet afdwingen? Ik kan mijn blokkades die tot nu toe bij elke therapie te voorschijn kwamen niet zomaar weghalen. Ik schiet nu heel erg in de verdediging merk ik, misschien ook niet goed. Ik weet het niet hoor. Ik probeer er te zijn voor haar en de dagen door te komen zodat ze een moeder heeft en zich niet later hoeft af te vragen waarom haar moeder er niet meer is en of zij daar iets aan had kunnen doen. Ik doe echt mijn best!

Dropdrop: ik sta bij alle makelaars en particuliere huursites ingeschreven dus ik zie veel langs komen, maar zolang ik niet weet in welk gebied ik kan zoeken, kan ik eigenlijk vrij weinig. Dus ik moet nog 1,5 jaar overbruggen en dan kan ik gerichter gaan zoeken.

deedledee: dank je wel. Ik hoop dat ik morgen bericht krijg, ook als ik afgewezen wordt. DIt afwachten en niet durven hopen, niet vooruit durven denken maar het toch doen is killing.

S-Groot: dank je wel voor het meedenken. Sociale huur is voor mij uitgesloten vanwege inkomsten, dus ik heb vrij weinig te maken inschrijfduur. Bij een bedrijf is inschrijftijd wel van belang, maar daar staat deze woning niet bij, dus ik blijf daar gelijk qua inschrijduur. (Denk ik?) Los daarvan wil ik liever gaan kopen als ik straks duidelijk is waar dochter naar de middelbare gaat, hopelijk zijn de prijzen dan niet nog meer gestegen.

Metallover: klopt, een reistijd zal ze sowieso hebben. Echter als die vanuit vader een stuk kleiner is dan is het mijn angst dat dochter meer bij vader gaat wonen of helemaal niet meer bij mij komt.

Mia: dank je wel. Helaas toch in de piekerstand. Ik wil van alles doen, maar ik kom niet vooruit. Voel me uitgeput en somber.
Ik heb nooit zo ver hoeven fietsen, maar veel van mijn leerlingen wonen ook verder weg dus dat het normaal is dat ze lang moeten fietsen (en dat ze het overleven ) weet ik. Het is de angst dat dochter besluit meer bij vader te willen zijn.
Ik ben sociaal niet handig, ik vind het lastig om de tijd met haar door te komen. Meestal doet ze iets voor zichzelf, niet echt bandverbeterend op die manier.

Merkimer schreef: ↑

10-12-2023 12:42

Of ze liever bij vader gaat wonen hangt niet af van je nieuwe woning en staat daar los van.

Dus los van die angst. Puur gebaseerd op de huizen zelf. Welke is fijner en beter de komende jaren ?

Nieuwe woning is fijner voor de komende anderhalf jaar. Ik neem even aan dat je niet het hele topic gelezen hebt (begrijpelijk), maar ik heb verhuurder laten weten dat ik de woning wil huren. Het is nu afwachten of ik door de (inkomsten)keuring kom.

Ik zie woning en dochter niet los van elkaar, teveel twijfels en angsten.

Dahlia74 schreef: ↑

10-12-2023 12:51

Er zijn maar weinig ouders die verhuizen om dichter bij de middelbare school van hun kinderen te wonen. Fietsen is prima, met elektrische fietsen tegenwoordig is verder helemaal geen probleem. Ook niet in de winter.

Ik begrijp echt dat het voor jou nu onmogelijk is je angsten los te laten. Je angst dat je dochter niet meer komt, voorlopig moet ze nog. Dat ex daarin een rol speelt is mogelijk. Ik denk dat jij ook echt je best doet om het voor je dochter zo goed mogelijk te maken als ze bij je is. Dit binnen de mogelijkheden die jij hebt. Maar toch gaat krijgt ze het mee, kun je niet voorkomen. Wat kan helpen is eerlijk praten over je gevoelens als het even niet goed gaat als ze bij je is.

Accepteer de woning, de extra ruimte ontneemt jou een zorg zeg je. Waarom ben jij verantwoordelijk voor het opslaan van de spullen van jouw ouders? Heb je andere topic niet gelezen, dus wellicht heb je dat al verteld.

Als dochter me ziet huilen, wat de afgelopen tijd wel eens gebeurd is dan zeg ik meestal dat ik me niet lekker voel en dat ik niet weet hoe dat komt. Wat deels ook zo is, want eigenlijk heb ik niks om somber over te zijn. Ik werk, heb een dak boven mijn hoofd, heb een kind, een vriend. Toch ben ik wel somber en lukt het me niet om neutraal te zijn. Gelukkig zijn is een utopie. Als de somberheid maar eens weg was en ik mijn dingen kon doen zonder schuld, zonder twijfels.

De woning van mijn ouders moet leeggehaald worden (ze zijn inmiddels allebei overleden). Van veel spullen kan ik geen afstand doen, dat zal een proces apart worden. Door die spullen nu op te kunnen slaan in de extra slaapkamer of op zolder kan ik in ieder geval het huis gaan verkopen en heb ik die last niet meer op mijn schouders hangen.

Sorry, zo had ik het niet begrepen.

Ik denk dat de twijfels blijven bestaan ondanks dat ik het goed kan beredeneren. Gevoel zegt hier iets anders bij, maar ik kan dan ook nog twijfelen of me schuldig voelen over kleine dingen van jaren geleden. Dat piekeren zit er in en ik heb geen idee hoe ik dat kan verminderen.

Vandaag gaat het afwachten weer verder. Wat als ik de woning toegewezen krijg? Wat als ik hem niet toegewezen krijg?

Hopelijk geeft werk zo meteen afleiding.

Eerst maar eens horen of ik überhaupt toegelaten wordt.

Nog steeds afwachtende op een reactie van verhuurder/stichting die het regelt.
De angst dat ik daadwerkelijk akkoord krijg wordt steeds groter. Dan moet ik stel op sprong mijn appartement op orde hebben en daarnaast de verhuizing. Appartement heb ik niet even snel op orde. De stofvlokken vliegen in het rond. De badkamer is een klus voor een hele dag. Ik zie het niet gebeuren. Hulp inroepen gaat niet.

Had ik maar niet gereageerd.

Het duurt inderdaad lang. Ik heb vorige week gebeld omdat ik toen nieuwe (aanvullende) informatie kreeg over inkomen. Ze zouden normaliter binnen een week een bericht sturen. Afgelopen dagen erg druk op het werk, terwijl er niks uit mijn handen kwam. Ik zat diep in mijn vermijding. Dat icm niet durven bellen, dus nu weet ik niks. Eigen schuld dikke bult.

Sorry voor mijn komende defensieve reactie.
Ik had van alles kunnen doen, maar het lukt me niet. Ik heb mijn handen vol van de dagen doorkomen, zeker nu mijn dochter bij me is. Ik overzie het niet meer en dat blokkeert me om vervolgens boos en teleurgesteld te zijn in mezelf. Dus ja, ik had en kan elke dag iets doen en nee ik doe het niet. Dit lukt me een keer per week dat ik iets aanpak. Als het appartement opgezegd moet worden dan zal het toonbaar moeten zijn voor nieuwe huurders binnen een paar weken, daar gaan mijn halve opruimpogingen zeker niet voldoende zijn.

(Probleem is ook iets complexer dan alleen de huurwoning, maar dat probeer ik de begrenzen in mijn andere topic.)