Ik loop vast (32 jaar, werkloos en single)

Hey allemaal,

Ik loop nogal vast en hoop hier wat herkenning of advies te vinden. Ik ben bijna 32, single, zonder werk, en eigenlijk heb ik geen idee wat ik nu met m'n leven wil doen :') Sinds juli ben ik gestopt met m'n werk omdat het niet bij me paste en ik er overspannen door werd. Ik ben inmiddels weer wat bijgekomen, maar worstel nog steeds met het vinden van een nieuwe richting. Mijn vorige banen (en relaties) pasten uiteindelijk niet bij me, en nu twijfel ik of ik weer werk moet zoeken of een lange reis moet maken, of wat dan ook. Beide opties klinken mooi, maar ik voel me zo snel overweldigd als ik er alleen al aan denk... Laatste jaren is mijn mentale gezondheid ook niet 100% geweest..

Elke keer dat ik een stap wil zetten—zoals werk zoeken, een reis plannen, of nieuwe mensen ontmoeten—krabbel ik toch weer terug, of overtuig ik mezelf ervan dat een andere optie toch beter is. Zo blijf ik heen en weer gaan en doe ik uiteindelijk niks :') Het lijkt alsof er een diepere oorzaak zit...

In het verleden heb ik een burn-out gehad, en ik denk dat dat nog meespeelt. Ik heb lang aan m’n herstel gewerkt, maar toch blijft het denk ik meespelen. Ik vind het moeilijk om mezelf echt helemaal te vertrouwen of echt goed aan te voelen wat ik nodig heb, daardoor weet ik soms niet meer wat de juiste stappen voor me zijn en of ik mezelf juist even moet pushen of lief moet zijn voor mezelf...

Op het moment zit ik uiteindelijk toch erg veel alleen thuis. Dat vind ik aan de ene kant niet heel erg, omdat ik afgelopen jaren onwijs druk ben geweest met werk en relatie(problemen), en ik nu dus eindelijk goed aan mezelf toekom. Maar het voelt ook alsof ik nu niet echt verder kom. Ik zou graag weer toekomst plannen en dromen hebben...

Het helpt ook niet echt mee dat ik weinig mensen in m'n omgeving heb met gelijksoortige problemen. Mijn vrienden hebben fijne banen, relatie, huisje, boompje, beestje... En nieuwe mensen ontmoeten vind ik ook lastig, omdat ik niet zo lekker in m’n vel zit, me dan juist liever terugtrek, en mezelf ook liever eerst de kat uit de boom kijk..

Ik zat eraan te denken om een misschien een passende praatgroep te zoeken, om wat gelijkgestemden te ontmoeten en over m'n gevoelens te praten. Of (na jaren) toch weer eens een afspraak met de huisarts of POH te maken. Maar ik voel me daar ook bezwaard over, omdat er mensen zijn met ergere problemen.. en de wachtlijsten al zo lang zijn..

Zijn er mensen die iets soortgelijks meemaken of hebben meegemaakt? Ik zou het fijn vinden om jullie verhalen en/of tips te lezen

Bedankt voor het lezen & liefs,
X

Toevoeging: Ik leef op dit moment van mijn spaargeld. Ik heb geen uitkering o.i.d.
Ik ben ook niet van plan de eerste beste baan aan te nemen, omdat ik iets wil vinden dat bij mij past en mij energie geeft. Je hebt maar 1 leven en die wil ik ten volste proberen te leven.
Toevoeging 2: Dit was meer een reactie op mensen die zeiden dat ik gewoon moet werken en niet moet zeuren, en dat werk sowieso niet leuk is :') 'Ten volste leven' was daarom wat groots uitgedrukt haha

yourlocalhero schreef: ↑

10-11-2024 15:40

TO hoe voorzie je nu jezelf in de levensbehoeften en vooral hoe betaal je je rekeningen?

Hoe dan ook geen enkel probleem is te min om serieus genomen te worden, dus zeker langs huisarts, poh en eventueel specialist.

Ik leef op dit moment van m'n spaargeld. Dat kan ook niet al te lang meer, dus ik probeer nu zo zuinig mogelijk aan te doen.

Nogevendit schreef: ↑

10-11-2024 15:33

Werken is voor mij ook niet leuk en ook ik heb 15 jaar geleden een burn out gehad.
Maar als je verder niets mankeert kun je gewoon in je eigen levensonderhoud voorzien in plaats van op kosten van de maatschappij te leven.
Dus geef jezelf een schop onder je hol, zoek een baan om in je levensonderhoud te voorzien.

Ik leef van mijn eigen spaargeld, dus niet 'op kosten van de maatschappij'

Valtifest schreef: ↑

10-11-2024 15:53

Mensen hoeven het woord uitkering maar te ruiken hier of veranderen allemaal in keuringsartsen en medewerkers van het uwv of de gemeente, vermoeiend al die arbeidsdeskundigen hier. Dat was toch helemaal to's vraag niet.
Rare obsessie met anderen hun inkomen zeg. Kan jou het schelen. Als je zelf zo'n kutbaan heb doe dan zelf een loopbaantraject inplaats van dit ongevraagde oordeel en commentaar. Wie weet leeft ze van haar spaargeld. En zo niet, dan maakt ze gebruik van haar recht.

Ik zou wel voor jezelf per dag een doel stellen.
Capaciteitentest, kun je doen online
Uitzoeken hoe je aan een loopbaancoach komt
Je vraag aan de loopbaancoach opstellen.
Wellicht dat praatgroepje uitzoeken
Etc etc
In ieder geval niet hier blijven hangen want drs vivaforum weet wel wat je moet doen: de eerste de beste baan aannemen!

Haha, dankjewel valtifest, ik schrok inderdaad al een beetje van de reacties. Ik ben hier liever niet om mezelf te moeten verdedigen, dus bedankt dat jij dat doet haha