Ik loop vast (32 jaar, werkloos en single)

Hey allemaal,

Ik loop nogal vast en hoop hier wat herkenning of advies te vinden. Ik ben bijna 32, single, zonder werk, en eigenlijk heb ik geen idee wat ik nu met m'n leven wil doen :') Sinds juli ben ik gestopt met m'n werk omdat het niet bij me paste en ik er overspannen door werd. Ik ben inmiddels weer wat bijgekomen, maar worstel nog steeds met het vinden van een nieuwe richting. Mijn vorige banen (en relaties) pasten uiteindelijk niet bij me, en nu twijfel ik of ik weer werk moet zoeken of een lange reis moet maken, of wat dan ook. Beide opties klinken mooi, maar ik voel me zo snel overweldigd als ik er alleen al aan denk... Laatste jaren is mijn mentale gezondheid ook niet 100% geweest..

Elke keer dat ik een stap wil zetten—zoals werk zoeken, een reis plannen, of nieuwe mensen ontmoeten—krabbel ik toch weer terug, of overtuig ik mezelf ervan dat een andere optie toch beter is. Zo blijf ik heen en weer gaan en doe ik uiteindelijk niks :') Het lijkt alsof er een diepere oorzaak zit...

In het verleden heb ik een burn-out gehad, en ik denk dat dat nog meespeelt. Ik heb lang aan m’n herstel gewerkt, maar toch blijft het denk ik meespelen. Ik vind het moeilijk om mezelf echt helemaal te vertrouwen of echt goed aan te voelen wat ik nodig heb, daardoor weet ik soms niet meer wat de juiste stappen voor me zijn en of ik mezelf juist even moet pushen of lief moet zijn voor mezelf...

Op het moment zit ik uiteindelijk toch erg veel alleen thuis. Dat vind ik aan de ene kant niet heel erg, omdat ik afgelopen jaren onwijs druk ben geweest met werk en relatie(problemen), en ik nu dus eindelijk goed aan mezelf toekom. Maar het voelt ook alsof ik nu niet echt verder kom. Ik zou graag weer toekomst plannen en dromen hebben...

Het helpt ook niet echt mee dat ik weinig mensen in m'n omgeving heb met gelijksoortige problemen. Mijn vrienden hebben fijne banen, relatie, huisje, boompje, beestje... En nieuwe mensen ontmoeten vind ik ook lastig, omdat ik niet zo lekker in m’n vel zit, me dan juist liever terugtrek, en mezelf ook liever eerst de kat uit de boom kijk..

Ik zat eraan te denken om een misschien een passende praatgroep te zoeken, om wat gelijkgestemden te ontmoeten en over m'n gevoelens te praten. Of (na jaren) toch weer eens een afspraak met de huisarts of POH te maken. Maar ik voel me daar ook bezwaard over, omdat er mensen zijn met ergere problemen.. en de wachtlijsten al zo lang zijn..

Zijn er mensen die iets soortgelijks meemaken of hebben meegemaakt? Ik zou het fijn vinden om jullie verhalen en/of tips te lezen

Bedankt voor het lezen & liefs,
X

Toevoeging: Ik leef op dit moment van mijn spaargeld. Ik heb geen uitkering o.i.d.
Ik ben ook niet van plan de eerste beste baan aan te nemen, omdat ik iets wil vinden dat bij mij past en mij energie geeft. Je hebt maar 1 leven en die wil ik ten volste proberen te leven.
Toevoeging 2: Dit was meer een reactie op mensen die zeiden dat ik gewoon moet werken en niet moet zeuren, en dat werk sowieso niet leuk is :') 'Ten volste leven' was daarom wat groots uitgedrukt haha