Ik vind het leven (momenteel) niet leuk

Beste lezers,

deze zin (topic titel) uitspreken is een behoorlijke stap voor me, want ik vind het vreselijk en deze zin gaat al langere tijd door me heen. Ik weet niet goed waar het door komt, in ieder geval is het in mijn hoofd zo'n chaos dat ik het antwoord niet vindt. Ik probeer het zo kort mogelijk te doen, dat vind ik tegelijkertijd lastig juist omdat ik niet weet in welke richting ik op moet, maar misschien willen jullie meedenken en me helpen. Ik heb geen enkele intentie om uit het leven te stappen ofzo, dat terzijde.
Ik heb de indruk dat ik vooral het gezinsleven niet leuk vind. Ik zeg momenteel, omdat ik hoop dat het iets tijdelijks is. Uiteraard hou ik zielsveel van mijn 2 kinderen (12 en 8) en mijn man, houd ik enerzijds van de dynamiek van een gezin en tegelijkertijd zou ik nu het liefst een maand weg willen alleen. Niet omdat ik niet bij ze wil zijn, wel omdat ik het zo vermoeiend vindt. Ik zou niet eens zo lang zonder mn kinderen kunnen en willen trouwens.
Ik heb gedacht aan een burnout, maar qua werk etc voel ik me niet opgebrand of vermoeid. Ik werk parttime, vind het leuk en heb een fijne balans tussen werk op kantoor/thuis en de schooltijden van de kinderen. Ik doe thuis wel het meest qua dagelijkse gang van zaken, de regeldingen, opvang, boodschappen en alles wat bij een gezin hoort. We hebben een schoonmaakster wekelijks. Met mijn man heb ik door de jaren heen vaker gesprekken gevoerd over mijn rol, alle taken en dat ik veel meer deed dan hij en ik me overbelast voelde daarin. Dit trokken we dan recht, hij snapte het maar na verloop van tijd verslonste het ook vaak weer. Door het te herhalen en hem alert te maken houden we het redelijk stabiel, ik doe meer omdat ik ook meer thuis ben en ik ben eerlijk dat ik dingen sneller naar me toe trek. Ik ben er letterlijk meer waardoor het in mijn beleving ook logisch (en sneller) is dat ik meer dingen oppak. In ieder geval doet hij zn best en ligt mijn depressieve stemming niet zozeer hieraan, denk ik.

Ik heb een verleden van therapie, door mijn jeugd ben ik sneller angstig en altijd zoekende naar controle en overzicht. Controle = veilig.
Ik slik AD, zonder is geen doen (geprobeerd) en ik heb sinds een jaar de diagnose ADHD. Ergens geloof ik die diagnose niet, want veel van mijn patronen komt voort uit mijn jeugd en aangeleerd gedrag om te overleven. Anyway, ik slik wel adhd medicatie waar ik rustiger van wordt en ik kan me beter focussen en concentreren, dus het doet wel iets. Ik verveel me snel waardoor ik altijd actief wil zijn en ga dan vaak over mn grens, die balans is lastig.
Ik leef veel in mn hoofd, gevoel ontwijk ik graag en hup doorgaan. Ik ben impulsief en als er ergens hulp nodig is sta ik op. Om later te beseffen dat ik over mn grenzen ga en het me teveel is. Ik ben heel sociaal en houd van mensen helpen en er voor ze te zijn. Ik weet dat ik dit ook vaak doe omdat het mij waarde geeft, zo heb ik het geleerd. Letten op andere mensen, voor ze zorgen en anderen helpen met hun problemen maakt dat ik gezien werd/wordt maar ik leerde ook mijzelf niet op nr 1 te zetten. En met dit laatste ben ik de laatste jaren te ver gegaan denk ik. I

Wat voel ik dan? Overbelast, niet meer willen zorgen voor anderen, ik wil met rust gelaten worden. Wil alleen zijn, geen mama zijn en alleen met mezelf bezig willen zijn. Ik ben eigenlijk altijd 'nodig' (mijn gevoel) en dat wil ik niet meer. Mijn man weet dit, hij vertelt me 100x dat hij van me houdt omdat hij mij leuk vind en niet omdat hij me nodig heeft. Ik geloof hem, maar voel het niet. Het gezinsleven draait altijd door, met een vaste planning en activiteiten (sporten van de kinderen etc.) We worden ook een beetje geleefd, dat herkennen veel ouders wel waarschijnlijk. Ik heb het onder controle, alles draait, iedereen is blij en kan zijn ding doen.

Ik heb zoveel om blij mee te zijn, het leven waardevol te moeten vinden. Rationeel weet ik zoveel, maar ik voel het niet. Praten met mijn man helpt, maar ik voel me vaak een zeur en ik krijg mijn gevoel niet goed uitgelegd omdat ik niet weet waarom ik me zo voel. Ik heb geen zin me ziek te melden en thuis te gaan zitten om uit te rusten, want ik ga graag werken en ik voel me niet ziek. Zou ook niet weten wat ik thuis moet doen. Ik wandel dagelijks, de buitenlucht vind ik fijn, ik slaap goed. Ik ben ook niet vermoeid door slaaptekort.

Als ik zonder schaamte nu mijn gevoel moet opschrijven...ik twijfel soms of het gevoel of mijn gedachten zijn, dan zou ik het volgende noteren: Ik voel me tot last thuis, ik ben snel geirriteerd en niet gezellig. Niet de moeder die ik moet en wil zijn. Wie zou mij missen behalve mijn kinderen? Mijn man boeit me momenteel niet zoveel, ik irriteer me vooral als hij er is net zoals ik me aan zoveel dingen irriteer. Ik mis de levenslust, de energie, de sprankle in mn ogen, geen zin om leuke dingen te doen. Alsof niets me echt boeit.
En ik vind dit vreselijk! Echt vreselijk dat ik dit denk, dit opschrijf en dit mijn huidige staat van zijn is. Waar begin ik? Ik wil het heel graag oplossen, het leven kan zomaar over zijn en dan zit ik continu te zeiken en me niet goed te voelen, terwijl je alles hebt om gelukkig te zijn. Ik zie mezelf als een ontevreden verwend nest die de waarde van het leven niet inziet, terwijl ik rationeel wel weet dat het waardevol is. Mijn hoofd staat onderhand niet meer stil door alle gedachten, oplossingen zoeken en het uitvinden hoe ik dit moet oplossen.

Helaas toch een te lang verhaal. Sorry, ik hoop dat het te volgen is.

Claire45 schreef: ↑

24-03-2025 20:14

Het klinkt alsof je heel goed weet wat je probleem is: zorg-syndroom. En je weet ook heel goed, ongetwijfeld dankzij therapie, waar het vandaan komt: je jeugd/achtergrond.

Blijkbaar is het een hardnekkige impuls. Dit is de manier (zoals ik het lees) waarop jij jezelf (je ego, je problemen) kan vergeten. Veel mensen willen niet met zichzelf en hun eigen gedachten geconfronteerd worden, daarom vluchten ze in gedrag (zorgen en redderen, in jouw geval) dat geen ruimte biedt voor reflectie.

Ik denk dat zorgen óók kan bestaan uit heel andere dingen dan in beweging komen en actief schoonmaken of brengen/halen of koken of opruimen of de buurvrouw helpen met haar tuinafval. Zorgen kan ook zijn: luisteren, praten met elkaar, aandacht hebben voor iemand. Gewoon vanuit rust iets voor iemand betekenen. En ik denk dat je vanuit die rust misschien ook wel toekomt aan jezelf: wat wil je écht? Wie wil je zijn als je niet doorlopend op de vlucht bent voor jezelf?

Met zorgen bedoel ik niet alleen het koken, schoonmaken of dat soort klussen. Ik bedoel misschien nog wel meer het aan staan, het beschikbaar zijn en het beroep wat altijd op me gedaan kan/moet worden. Ik kan ook slecht doseren.
Zo heb ik bijvoorbeeld een vrijwilligersfunctie gehad binnen de sportclub van mijn kinderen. Heel leuk, ga ik vol overgave in maar ergens doe ik iets waardoor veel mensen dan met allerlei dingen bij mij komen. Allerlei hulpvragen, mensen die problemen bij mij droppen omdat ik het altijd wel kan oplossen. (Ben ik ook goed in).
Mijn man zegt altijd dat dit komt omdat ik toegankelijk ben, luister naar mensen en ik open sta voor anderen. Dat zijn mooie eigenschappen, maar ik ben dan heel druk met allerlei mensen die ineens zelf niet meer kunnen nadenken en verwachten dat ik het wel even regel. Dat houd ik zelf dan te lang in stand. Dat zie ik pas in als het me teveel is geworden.

Is dit ook niet iets wat veel moeders hebben? Die altijd aanwezige verantwoordelijkheid en ballen hoog moeten houden van zichzelf?

Kipzonderkop schreef: ↑

24-03-2025 20:59

Wat een rotstreek. (Van hun, niet van jou).

Ja dat doet echt pijn. En ik heb me zo vaak afgevraagd of ik dan toch iets verkeerd heb gedaan, iets anders had moeten doen en dat ik zelf toch schuldig ben. Zo werd het me wel voorgeschoteld, en ik kan 100% in de spiegel kijken en zeggen dat ik niets heb gedaan wat dit rechtvaardigt. Alleen het feit dat ik bij mezelf bleef en mijn gevoel, ik me niet meer als speelbal wilde laten behandelen en opkwam voor mijzelf. Daar sta ik nog altijd achter! Maar dan ben je ineens wel alleen en tot op het bot gekwetst

katinke schreef: ↑

24-03-2025 21:37

Dit klinkt als een autmatische reactie waar je geen controle over hebt. Vechten - vluchten- bevriezen en er is een vierde: vleien - automatisch vervallen in pleasegedrag en een enorme sensor hebben ontwikkeld voor wat iedereen maar nodig heeft of zou kunnen hebben. En in eerste instantie ook een kick krijgen van het zorgen, want het is zo fijn als iedereen blij is, om bij te kunnen dragen, om je bestaansrecht veilig te stellen. Dat zorgt voor een shot dopamine. Het gaat allemaal zo snel en vanzelf dat je helemaal niet in staat bent te overwegen of je dit echt wel op je wilt nemen, of het echt bij jou hoort te liggen. En daarop terug komen is ook weer een ding als je nogal houdt van harmonie etc. Dan is het makkelijker om het toch maar zelf te doen in plaats van je uit te spreken.

Maar he... zo zou het bij mij gaan. Ik wil je absoluut niets aanpraten. Ik schiet weer even in de meeleesstand

Exact dit! Ben jij m'n tweelingzus?

katinke schreef: ↑

24-03-2025 21:26

Natuurlijk! Wat fijn dat mijn berichtje zo opvat. Ik durffe amper op verzenden te drukken, omdat het zo voelt als de aandacht naar mezelf te trekken (al die stomme automatische gedachten...).

Het begon bij mij onlangs met het boek 'Complexe PTSS' van Pete Walker. Dat linkje wilde ik plaatsen. Daardoor kreeg ik het inzicht dat hoe mijn bedrading werkt compleet normaal is na zo'n jeugd. Het boek gaat meer terug naar de oorzaak in plaats van het gevoel een lopende productiefout te zijn door alle therapie en verschillende diagnoses die ik door de jaren verzameld heb (en vaak weer achter me gelaten ook). Praattherapie is veel meer gericht op het bestrijden van symptomen en niet zozeer op de bron van de problematiek, in mijn optiek.

Het boek Sofasessies van Marian Mudder legt haarfijn uit waarom reguliere therapie niet of weinig helpt als je zo gewend bent je aan te passen aan de omgeving/de autoriteit door zo'n opvoeding. Dat was ook alleen maar herkenning. Het werk van van Lindsay Gibson (Ongezien opgegroeid) verklaarde ook veel. En Traumasporen, van Bessel van der Kolk. En nu ben ik bezig in De emotioneel afwezige moeder, van Jasmin Lee Cori. Ik weet niet wat me overkomt met al die boeken die maar over mij lijken te gaan. Het geeft inzicht en troost, ik snap het allemaal nog beter. Het werkt 'ontschuldigend' vooral, op een of andere manier. Ik heb me altijd zo verantwoordelijk gevoeld voor het welbevinden van iedereen in mijn omgeving. Altijd vervuld van schuld en schaamte en zeer gericht op wat ik beter of anders had kunnen of moeten doen. Dat sloopt je. Dit lijstje boeken heeft bij mij van alles in gang gezet. Misschien zit er iets bij dat intuïtief ook iets bij jou raakt, maar misschien ligt de thematiek bij jou toch heel anders hoor.

Wees maar heel lief voor jezelf! Dat mag best, die innerlijke criticus is al vaak genoeg de baas. En wat knap dat je zo'n lieve, zorgzame partner hebt uitgezocht na een lastige jeugd.

Ik reageer morgen uitgebreider, maar wilde nog ff zeggen dat ik niet een keer heb gedacht bij het lezen van je bericht dat je de aandacht naar jezelf toe wilde trekken.
Ik vind het juist heel fijn als anderen het herkennen en dat benoemen, ik kan me zo eenzaam voelen in die strijd in m'n hoofd. En herkenning door o.a. jouw verhaal maakt dat ik me gesteund voel en ik juist niet abnormaal ben of afwijkend

Yakuzakiko schreef: ↑

24-03-2025 21:21

Mij zou het eerder overtuigen dat het dus niet uitmaakt hoeveel ik ze verzorgd heb.
Ik weet natuurlijk niet hoe het er aan toe is gegaan en wat er gezegd is, maar jij bent echt wel belangrijk genoeg hoor.
Heb je nog eens geprobeerd contact met ze op te nemen?

Jouw 1e zin klopt. Ik weet dus dat de mate van zorgen niet zoveel zegt, en hoewel ik achteraf zie dat die signalen er al weleens eerder waren ging ik nog meer m'n best doen. De breuk heeft me ook doen inzien wat mijn rol was binnen dat gezinsdynamiek, hoe ik dingen in stand hield die waarschijnlijk toch wel een keer kapot zouden gaan vroeg of laat.
Wat ik altijd heb willen voorkomen is toch gebeurd (gezin wat uit elkaar viel) dat schud je ook wel wakker.

Contact zoeken heb ik zovaak geprobeerd, tevergeefs. Zus 1 is trouwens weer terug, maar die band is onherstelbaar beschadigd. Dus dat is oppervlakkig nu. Zus 2 kon niet accepteren van mij dat ik zus 1 terug liet in m'n leven. En ik heb geen enkele puf meer om daar nog meer energie in te steken, want trekken aan een dood paard.

Een vraag aan vrouwen in het algemeen: herkennen jullie dat je vaak eerst naar jezelf kijkt en je eigen aandeel? Ik zal bij welk issue dan ook eerst kijken naar mijn rol, aandeel of schuld.
En ik ben te goed in me verplaatsen in die ander, waardoor ik ook te lang verkeerd gedrag tolereer. Ik zoek ook altijd naar de oorzaak, omdat ik geloof dat veel gedrag een oorzaak heeft. Zo vond ik mijn vader altijd zielig, hoe idioot hij zich ook gedroeg, ik zag alleen maar zijn pijn en dat hij zo z'n best deed, maar het niet lukte het anders te doen. Ik koester ergens die eigenschap, tegelijkertijd zeg ik daardoor te weinig of te laat waar het echt op staat.

happyapple schreef: ↑

24-03-2025 23:05

Ja hier loop ik ook tegenaan volgens mij. Ik maak het mezelf er erg moeilijk mee en het voelt vervolgens vaak ook niet eens echt alsof dat erg gewaardeerd wordt door
mijn omgeving.

Ja snap ik. Alsof je als moeder vanzelfsprekend die verantwoordelijkheid draagt. Ik denk dat dit hij vaders anders werkt. Denk je niet?

katinke schreef: ↑

24-03-2025 22:39

Haha! Je klinkt als iemand die ik zo als zus zou willen hebben

Bedankt voor wat je zegt - over die aandacht! Reageren hoeft niet, mag wel. Er moet al zoveel, dus zorg vooral dat je je rust pakt waar mogelijk. Je hebt hier een flink ei gelegd vandaag. Ik vind dat je knap verwoord waar je mee worstelt. Alle verandering begin met inzicht

Wat ben jij lief! Zo'n zus had ik ook wel willen hebben,
Bedankt voor jouw boekentips. Enkele heb ik gelezen, maar die Sofasessies ken ik niet en spreekt me aan (heb het snel ff opgezocht). Dat hulp en therapie moe, volgens mij bedoel jij hetzelfde. Nu zit ik weer bij een praktijk voor adhd psycho-educatie en een sessie over ACT, en elke keer als ik bij de hulpverlener in de stoel zat en zit, of in de groepstherapie die ik een jaar gevolgd heb dan snapte ik het allemaal en overal haal je wat uit. Door mijn drang naar oplossen heb ik ook vaak hulp gezocht. En toch blijf ik na verloop van tijd achter met het gevoel ''en nu dan?" Ik had de hoop door medicatie dat het allemaal weg zou zijn. Naief natuurlijk.

Door continu hulp te zoeken en aan mezelf te werken maakt volgens mij ook dat je nooit iets accepteert. Snap je wat ik bedoel?
Dat je onbedoeld altijd jezelf wijsmaakt dat het beter moet, dat je moet veranderen, want waarom zou je anders hulp nodig hebben?

matchaijskoffie schreef: ↑

24-03-2025 23:47

Oef lieve Spekpannenkoek, ik herken me enorm in jouw verhaal. Ik ben een aantal jaar ouder en dus zijn ook onze kinderen ouder. Ook een lieve, begripvolle stabiele man, leuke baan met fijne collega's, fijn huis, vrienden alles. Ik heb de diagnose ADHD en ik slik AD. Ik gebruik geen medicatie voor de ADHD.

En ook regelmatig het gevoel dat het leven van mij niet zo nodig hoeft. De eerste keer schrok ik me rot van dit gevoel. Dat hoort niet! Dat is toch niet normaal? Ik ben gewoon een lui en verwend nest.

Ook twee oudere zussen met veel problemen en ik die probeerde de boel bij elkaar te houden. Ik wil er zijn voor anderen, ook ten koste van mezelf. Kortom: ik herken heel veel.

Wat ik heb ontdekt is dat dit gevoel (Het leven is momenteel niet zo leuk, of stapje verder: als ik morgen niet meer wakker word is het ook okay) is niet vreemd of gek.Natuurlijk weet ik dat mijn kinderen en mijn man verdriet zullen hebben en misschien nog wel meer mensen.

Maar alleen voor mij hoeft het leven niet altijd.
Er blijken heel veel mensen hetzelfde te voelen. We zijn gebakken zoals we gebakken zijn en in de opvoeding (nature en nurture dus) kan dat nog eens versterkt worden door allerlei verschillende oorzaken.

Ik heb dit gevoel in ieder geval vaker en het komt bij vlagen. Het komt op en het verdwijnt. Wat mij helpt als ik me zo somber voel, is inderdaad een weekend of zelfs een week met mijzelf op vakantie naar de zon. Boek mee, fiets of auto huren, beetje zwemmen en precies doen wat ik wil. Alleen maar rekening houden met mij. En daarna kan ik de wereld weer aan.

Ik heb geaccepteerd dat ik de balans nooit helemaal zal vinden. Ik wankel altijd wel een beetje. En als ik echt te veel wankel en omval, ga ik even weg met mezelf naar de zon.

Misschien is dit niet het beste advies, misschien heb je er niks aan. Maar voor mij helpt het. Toevallig heb ik net weer zo'n periode achter de rug en dit keer bleek de trigger de overgang te zijn.

Ben maar heel zacht en lief voor jezelf, zorg voor jouw behoefte en geniet van een weekendje weg.

Heb je dit gevoel altijd gehad? Ik snap wat je zegt over je rot schrikken, want je denkt toch dat je gek bent of niet als je zoiets voelt. Ik herken het hoor. En dan veroordeel je jezelf weer.

Weet je ook waardoor je dit gevoel hebt, of is het er gewoon zonder echt aanwijsbare oorzaak?

Dapper dat je zo open bent hierover