Psyche
alle pijlers
Mijn moeder, pfff
zondag 20 oktober 2024 om 17:49
Ik heb even raad nodig en misschien kunnen jullie mij dat geven.
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een paar maanden later constateerde de geriater Alzheimer bij mijn moeder. Echt heel erg verward is ze nog niet, het uit zich vooral in kort geheugen probleem. Je kunt haar iets vertellen ,maar een uur later is ze het kwijt.
Mijn vader en moeder hadden een behoorlijk symbiotische relatie. Naast dementie is er volgens mij ook een depressie probleem. Het leven lukt haar niet zonder mijn vader. Ze heeft elke dag thuiszorg en een organisatie komt 3 keer per week met haar koken en boodschappen doen. 2 keer per week gaat ze naar de opvang. Heel soms komen er nog wat oude vriendinnen.
Elke dag belt ze mij of ze langs kan komen, “ ik voel me niet lekker, ik ben zo alleen”.
Ik ga er ongeveer 1 a 2 keer per week heen en ik zeg ongeveer 1 keer per week dat het goed is dat ze komt.
De rest van de week houd ik haar af.
En daar zit mijn probleem. Ik voel me schuldig, elke keer als ik haar afwimpel.
Ze is alleen, ze is eenzaam. Maar ik heb er gewoon niet altijd zin in. Ik en mijn zus ( die hetzelfde probleem heeft) willen graag dat ze ergens een appartement koopt met een soort woonvorm. Maar dat wil ze absoluut niet.
Wat vinden jullie? Ben ik zo’n egoïst zoals ik mij regelmatig voel?
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een paar maanden later constateerde de geriater Alzheimer bij mijn moeder. Echt heel erg verward is ze nog niet, het uit zich vooral in kort geheugen probleem. Je kunt haar iets vertellen ,maar een uur later is ze het kwijt.
Mijn vader en moeder hadden een behoorlijk symbiotische relatie. Naast dementie is er volgens mij ook een depressie probleem. Het leven lukt haar niet zonder mijn vader. Ze heeft elke dag thuiszorg en een organisatie komt 3 keer per week met haar koken en boodschappen doen. 2 keer per week gaat ze naar de opvang. Heel soms komen er nog wat oude vriendinnen.
Elke dag belt ze mij of ze langs kan komen, “ ik voel me niet lekker, ik ben zo alleen”.
Ik ga er ongeveer 1 a 2 keer per week heen en ik zeg ongeveer 1 keer per week dat het goed is dat ze komt.
De rest van de week houd ik haar af.
En daar zit mijn probleem. Ik voel me schuldig, elke keer als ik haar afwimpel.
Ze is alleen, ze is eenzaam. Maar ik heb er gewoon niet altijd zin in. Ik en mijn zus ( die hetzelfde probleem heeft) willen graag dat ze ergens een appartement koopt met een soort woonvorm. Maar dat wil ze absoluut niet.
Wat vinden jullie? Ben ik zo’n egoïst zoals ik mij regelmatig voel?
zondag 20 oktober 2024 om 17:56
Je ziet je moeder 2-3x per week? Lijkt me echt meer dan voldoende. Daarnaast vult ze haar dagen ook goed met dingen, zoals ik dat lees.
Verder zou ik haar niet adviseren om een huis te kopen. Binnen niet al te lange tijd zal ze toch meer verzorging nodig hebben en ergens intern moeten gaan wonen.
Verder zou ik haar niet adviseren om een huis te kopen. Binnen niet al te lange tijd zal ze toch meer verzorging nodig hebben en ergens intern moeten gaan wonen.
Fox off!
zondag 20 oktober 2024 om 18:04
Dat is dus precies zoals ik ook denk. Ik zeg het haar ook vaak, “ je kiest hier zelf voor”. Maar toch voel ik me elke dag schuldig. Ik vind dat zo’n rotgevoel.
zondag 20 oktober 2024 om 18:05
Ze heeft een koophuis, maar daar wil ze absoluut niet uit.Nutella schreef: ↑20-10-2024 17:56Je ziet je moeder 2-3x per week? Lijkt me echt meer dan voldoende. Daarnaast vult ze haar dagen ook goed met dingen, zoals ik dat lees.
Verder zou ik haar niet adviseren om een huis te kopen. Binnen niet al te lange tijd zal ze toch meer verzorging nodig hebben en ergens intern moeten gaan wonen.
zondag 20 oktober 2024 om 18:13
Wat ellendig, Johanna.
En ontzettend herkenbaar. Toen mijn vader stierf, heeft het mijn moeder jaren gekost om weer een beetje een stabiel ritme te vinden. In die jaren leunde ze zwaar op mij. Veel huilen, wat begrijpelijk is, maar na een paar jaar toch wel pittig begint te worden. Veel klagen over eenzaamheid, maar tegelijkertijd eigenlijk ook niets willen, en alles afschieten wat ik voorstelde.
Omdat ze dat gedrag bleef vertonen, voelde ik me eigenlijk altijd tekortschieten. Ze zei ook gerust ronduit: ja, heel leuk dat je er bent, maar dan zijn er daarna nog 22 uren van de dag over. Tja, als dat de insteek is, dan is het nooit genoeg.
Ik ben me gaan realiseren dat ik niet altijd haar uitlaatklep, rouw therapeut en bezigheidstherapie hoeft te zijn. Het is aan haar om haar rouw te verwerken, om haar leven weer op te bouwen en iets aan haar eenzaamheid te doen. Ik kon haar best steunen, maar ze leunde veel te zwaar op me. Dat heb ik langzaamaan beseft, dat haar verdriet en eenzaamheid oplossen niet mijn taak is. Dat was moeilijk, maar dat besef was nodig om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Mijn moeder heeft geen Alzheimer overigens.
En ontzettend herkenbaar. Toen mijn vader stierf, heeft het mijn moeder jaren gekost om weer een beetje een stabiel ritme te vinden. In die jaren leunde ze zwaar op mij. Veel huilen, wat begrijpelijk is, maar na een paar jaar toch wel pittig begint te worden. Veel klagen over eenzaamheid, maar tegelijkertijd eigenlijk ook niets willen, en alles afschieten wat ik voorstelde.
Omdat ze dat gedrag bleef vertonen, voelde ik me eigenlijk altijd tekortschieten. Ze zei ook gerust ronduit: ja, heel leuk dat je er bent, maar dan zijn er daarna nog 22 uren van de dag over. Tja, als dat de insteek is, dan is het nooit genoeg.
Ik ben me gaan realiseren dat ik niet altijd haar uitlaatklep, rouw therapeut en bezigheidstherapie hoeft te zijn. Het is aan haar om haar rouw te verwerken, om haar leven weer op te bouwen en iets aan haar eenzaamheid te doen. Ik kon haar best steunen, maar ze leunde veel te zwaar op me. Dat heb ik langzaamaan beseft, dat haar verdriet en eenzaamheid oplossen niet mijn taak is. Dat was moeilijk, maar dat besef was nodig om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Mijn moeder heeft geen Alzheimer overigens.
jufjoke wijzigde dit bericht op 20-10-2024 18:25
1.94% gewijzigd
zondag 20 oktober 2024 om 18:15
zondag 20 oktober 2024 om 18:16
Ik zou stoppen met dat zeggen. Dat weet ze zelf ook wel. Sinds ik mijn moeder minder van dit soort adviezen geef, gaat het beter. Ze werd er alleen maar kribbig van en het hielp niets.
zondag 20 oktober 2024 om 18:17
Ja heeft ze al een Wlz indicatie?
Mijn schoonvader heeft ook Alzheimer en woont nog gewoon met mijn schoonmoeder maar de aanvraag is al een tijdje geleden gedaan en is rond zodat ze als het nodig is nog enigszins kunnen aangeven waar hij terecht komt. ( Ff buiten acute spoedopname om natuurlijk).
zondag 20 oktober 2024 om 18:21
Wat rot dat je je schuldig voelt. Je moeder heeft veel hulp, ze ziet jou en je zus heel veel en jullie zijn hartstikke lief voor haar. Ik zou iets doen aan je schuldgevoel, want dat is echt niet nodig. Jij mag en moet je eigen leven lijden. Laat het niet bepalen door je moeder, doe wat jij wil en kan doen. Mijn moeder is een stuk verder in het proces van dementie en heeft totaal geen idee wat ik allemaal doe. Gelukkig vraagt ze niet om meer bezoek, maar wat ik regel heeft ze of niet door of ze zegt dat haar ouders het geregeld hebben of wie dan ook. Ik geef dus wat ik kan geven en waar ik niet op leegloop.
zondag 20 oktober 2024 om 18:50
Ja, ze had eerst een WMO, nu een WLZ. We hebben heel vaak met haar gepraat over verhuizen. Nu kan ze nog enigszins zelf kiezen. Straks niet meer, dan wordt het een spoedopname. Maar( mede) door haar dementie snapt ze dat niet . “ wat doe ik dan fout?” Vraagt ze dan. Gesprekken met haar verlopen in een soort loupe. Ik zeg dingen, zij heeft daar antwoorden op, daar regaal ik weer op en voor ik het weet herhalen we dezelfde zinnen continu.dolfje schreef: ↑20-10-2024 18:17Ja heeft ze al een Wlz indicatie?
Mijn schoonvader heeft ook Alzheimer en woont nog gewoon met mijn schoonmoeder maar de aanvraag is al een tijdje geleden gedaan en is rond zodat ze als het nodig is nog enigszins kunnen aangeven waar hij terecht komt. ( Ff buiten acute spoedopname om natuurlijk).
zondag 20 oktober 2024 om 18:51
Heel herkenbaar. Ik voel me elke dag tekort schieten en toch kan ik het niet opbrengen om elke dag met haar bezig te zijn.Jufjoke schreef: ↑20-10-2024 18:13Wat ellendig, Johanna.
En ontzettend herkenbaar. Toen mijn vader stierf, heeft het mijn moeder jaren gekost om weer een beetje een stabiel ritme te vinden. In die jaren leunde ze zwaar op mij. Veel huilen, wat begrijpelijk is, maar na een paar jaar toch wel pittig begint te worden. Veel klagen over eenzaamheid, maar tegelijkertijd eigenlijk ook niets willen, en alles afschieten wat ik voorstelde.
Omdat ze dat gedrag bleef vertonen, voelde ik me eigenlijk altijd tekortschieten. Ze zei ook gerust ronduit: ja, heel leuk dat je er bent, maar dan zijn er daarna nog 22 uren van de dag over. Tja, als dat de insteek is, dan is het nooit genoeg.
Ik ben me gaan realiseren dat ik niet altijd haar uitlaatklep, rouw therapeut en bezigheidstherapie hoeft te zijn. Het is aan haar om haar rouw te verwerken, om haar leven weer op te bouwen en iets aan haar eenzaamheid te doen. Ik kon haar best steunen, maar ze leunde veel te zwaar op me. Dat heb ik langzaamaan beseft, dat haar verdriet en eenzaamheid oplossen niet mijn taak is. Dat was moeilijk, maar dat besef was nodig om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Mijn moeder heeft geen Alzheimer overigens.
zondag 20 oktober 2024 om 18:52
Zowel jij als je zus doen wat jullie kunnen.
Daarnaast heeft ze nog een stapel andere hulp en contacten.
Het is dus niet dat ze vastgesteld elke dag continu alleen thuis zit.
Ik zou dus heel erg oefenen op de mantra "mam, ik was er gisteren, ik kom morgen of overmorgen en vandaag hang ik met je aan de telefoon".
Het huis verkopen en iets anders kopen zou ik op dit moment wel niet meer aan beginnen. De kans bestaat aardig dat ze er verwarder van zal raken.
En héél véél (huis opruimen, de verkoop, iets anders zoeken, ...) zal op jullie schouders neerkomen.
Dat gevecht en die stapel werk zou ik eerder houden voor als ze écht niet meer alleen kan wonen en naar een verzorgingshuis moet.
Daarnaast heeft ze nog een stapel andere hulp en contacten.
Het is dus niet dat ze vastgesteld elke dag continu alleen thuis zit.
Ik zou dus heel erg oefenen op de mantra "mam, ik was er gisteren, ik kom morgen of overmorgen en vandaag hang ik met je aan de telefoon".
Het huis verkopen en iets anders kopen zou ik op dit moment wel niet meer aan beginnen. De kans bestaat aardig dat ze er verwarder van zal raken.
En héél véél (huis opruimen, de verkoop, iets anders zoeken, ...) zal op jullie schouders neerkomen.
Dat gevecht en die stapel werk zou ik eerder houden voor als ze écht niet meer alleen kan wonen en naar een verzorgingshuis moet.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 20 oktober 2024 om 18:55
zondag 20 oktober 2024 om 18:56
Ja Wissewis, dat is ook wat mijn zus zegt. Maar ik gun haar een omgeving waar ze veel meer aanspraak heeft.
Ik twijfel soms ook aan de diagnose. Ze wordt niet verwarder in al die jaren. Alleen haar kortetermijngeheugennis compleet kapot. Maar de thuiszorg geeft aan niette twijfelen, dus daar vertrouw ik dan maar op.
Ik twijfel soms ook aan de diagnose. Ze wordt niet verwarder in al die jaren. Alleen haar kortetermijngeheugennis compleet kapot. Maar de thuiszorg geeft aan niette twijfelen, dus daar vertrouw ik dan maar op.
zondag 20 oktober 2024 om 19:00
Dit zegt mijn man ook, maar het staat mij tegen om een vaste afspraak met haar te hebben. Ik heb geen zin om me vast te leggen.Youk79 schreef: ↑20-10-2024 18:55Ik vind je zeker geen egoïst!
Jullie moeten samen denk ik gewoon een modus vinden om met haar om te gaan.
Misschien kunnen jullie vaste afspraken maken wanneer jij naar haar en wanneer zij naar jou komt? Dan kun je ook duidelijk gaan maken dat daarnaast nog vragen geen zin heeft
Maar ik vind het wel fijn om te lezen dat jullie vinden dat ik genoeg doe. Dat sterkt mij.
zondag 20 oktober 2024 om 19:03
Zo herkenbaar dit, ben nu een spoedopname aan het regelen. Geloof me, dat wil je niet. Je huis uit moeten is al verschrikkelijk, maar je woonplaats uit maakt het nog erger. Echt probeer haar zover te krijgen zich ergens in te schrijven.Johanna67 schreef: ↑20-10-2024 18:50Ja, ze had eerst een WMO, nu een WLZ. We hebben heel vaak met haar gepraat over verhuizen. Nu kan ze nog enigszins zelf kiezen. Straks niet meer, dan wordt het een spoedopname. Maar( mede) door haar dementie snapt ze dat niet . “ wat doe ik dan fout?” Vraagt ze dan. Gesprekken met haar verlopen in een soort loupe. Ik zeg dingen, zij heeft daar antwoorden op, daar regaal ik weer op en voor ik het weet herhalen we dezelfde zinnen continu.
Haar laten verhuizen naar een zelfstandig eigen appartement zou ik niet doen. Verhuizing kan ze niet meer overzien en ze raakt haar routines kwijt. Haar verwardheid zal hierdoor sneller toenemen. Beter kan ze in haar eigen huis blijven. Ga het huis ook niet aanpassen aan de situatie. Is er een casemanager aanwezig?
En voel je vooral niet schuldig. Je komt al 2x per week en spreekt haar dagelijks. Ze kan vaker naar de opvang als ze wil en heeft voldoende aanloop aan huis. Al zal jij er elke dag zijn dan is ze nog steeds eenzaam. Dat gat is niet te vullen.
zondag 20 oktober 2024 om 19:05
Voor jou is het "vastleggen".
Voor haar kan het wel duidelijkheid geven als jij elke dinsdag- en donderdagavond een kop koffie komt drinken.
Daar kan je dan ook als ze belt op woensdag naar verwijzen.
"Mam, ik kom zoals elke week morgenavond na mijn werk een kop koffie drinken."
Als je zus dan op andere dagen komt kan je daar ook naar verwijzen.
"Mam, je bent vandaag niet alleen, vanavond komt Suzy koffie drinken bij jou.
Mam, Suzy was vanochtend toch bij jou?"
Zorg dus vooral ook dat je onderling van elkaar weet wie wanneer gaat of haar uitnodigt.
En dat je ook weet op welke dagen ze haar komen helpen koken.
Dat is waarschijnlijk ook in zekere mate een bekend gezicht of een bepaalde tijd dat ze niet alleen is.
wissewis wijzigde dit bericht op 20-10-2024 19:07
8.87% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 20 oktober 2024 om 19:06
Dat snap ik heel goed, dat je je niet vast wil leggen. Maar als het scheelt in vragen waar je nee op moet zeggen levert het misschien toch wat op.
Sterkte! Geen makkelijke situatie
Het is zoals het is
zondag 20 oktober 2024 om 19:16
Redelijk goed. Ze vergeet vaak welke dag het is , maar ze weet wel altijd hoe laat het is.
Koken lukt niet meer, maar koffie zetten gaat. Was doet ze ook nog zelf. Douchen is een probleem. Vaak ruikt ze naar zweet en draagt ze veel dezelfde kleding. Thuiszorg kan haar niet dwingen, dus ook daar regelmatig gedoe over.
Ik vind haar net rupsje nooit genoeg. Als ze de hele dag op de opvang is geweest belt ze standaard of ze kan komen, ze vindt het huis te stil als ze de hele dag onder de mensen is geweest.
zondag 20 oktober 2024 om 19:28
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
