Psyche
alle pijlers
Mijn moeder, pfff
zondag 20 oktober 2024 om 17:49
Ik heb even raad nodig en misschien kunnen jullie mij dat geven.
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een paar maanden later constateerde de geriater Alzheimer bij mijn moeder. Echt heel erg verward is ze nog niet, het uit zich vooral in kort geheugen probleem. Je kunt haar iets vertellen ,maar een uur later is ze het kwijt.
Mijn vader en moeder hadden een behoorlijk symbiotische relatie. Naast dementie is er volgens mij ook een depressie probleem. Het leven lukt haar niet zonder mijn vader. Ze heeft elke dag thuiszorg en een organisatie komt 3 keer per week met haar koken en boodschappen doen. 2 keer per week gaat ze naar de opvang. Heel soms komen er nog wat oude vriendinnen.
Elke dag belt ze mij of ze langs kan komen, “ ik voel me niet lekker, ik ben zo alleen”.
Ik ga er ongeveer 1 a 2 keer per week heen en ik zeg ongeveer 1 keer per week dat het goed is dat ze komt.
De rest van de week houd ik haar af.
En daar zit mijn probleem. Ik voel me schuldig, elke keer als ik haar afwimpel.
Ze is alleen, ze is eenzaam. Maar ik heb er gewoon niet altijd zin in. Ik en mijn zus ( die hetzelfde probleem heeft) willen graag dat ze ergens een appartement koopt met een soort woonvorm. Maar dat wil ze absoluut niet.
Wat vinden jullie? Ben ik zo’n egoïst zoals ik mij regelmatig voel?
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een paar maanden later constateerde de geriater Alzheimer bij mijn moeder. Echt heel erg verward is ze nog niet, het uit zich vooral in kort geheugen probleem. Je kunt haar iets vertellen ,maar een uur later is ze het kwijt.
Mijn vader en moeder hadden een behoorlijk symbiotische relatie. Naast dementie is er volgens mij ook een depressie probleem. Het leven lukt haar niet zonder mijn vader. Ze heeft elke dag thuiszorg en een organisatie komt 3 keer per week met haar koken en boodschappen doen. 2 keer per week gaat ze naar de opvang. Heel soms komen er nog wat oude vriendinnen.
Elke dag belt ze mij of ze langs kan komen, “ ik voel me niet lekker, ik ben zo alleen”.
Ik ga er ongeveer 1 a 2 keer per week heen en ik zeg ongeveer 1 keer per week dat het goed is dat ze komt.
De rest van de week houd ik haar af.
En daar zit mijn probleem. Ik voel me schuldig, elke keer als ik haar afwimpel.
Ze is alleen, ze is eenzaam. Maar ik heb er gewoon niet altijd zin in. Ik en mijn zus ( die hetzelfde probleem heeft) willen graag dat ze ergens een appartement koopt met een soort woonvorm. Maar dat wil ze absoluut niet.
Wat vinden jullie? Ben ik zo’n egoïst zoals ik mij regelmatig voel?
zondag 20 oktober 2024 om 19:46
Op basis van mijn ervaring wil ik je vooral adviseren om nu al je grenzen aan te geven. Het kan nog heel zwaar gaan worden, het is belangrijk dat je tijdig je grenzen bewaakt en voor jezelf bepaald wat je wel en niet doet. Je hoeft je hier niet schuldig over te voelen, juist door je grenzen te bewaken zorg je goed voor jezelf. En daardoor kan je ook voor je moeder zorgen. Ga je over je grenzen dan raak je overbelast en daar heeft niemand wat aan.
Dat je moeder zich niet wil laten wassen is haar keuzen, haar autonomie. Maar dat betekent niet dat jij het dan maar moet gaan doen. Ik zou het gesprek hierover beperken, maar wel blijven herhalen.
Maak met je moeder een vaste afspraak wanneer ze bij jou mag komen. Begrens die afspraak ook, begrens ook de bezoeken aan haar. Daarmee bedoel ik dat je bijvoorbeeld maximaal 2 uur blijft.
Eenzaamheid is klote, maar dat kan jij niet oplossen.
Dat je moeder zich niet wil laten wassen is haar keuzen, haar autonomie. Maar dat betekent niet dat jij het dan maar moet gaan doen. Ik zou het gesprek hierover beperken, maar wel blijven herhalen.
Maak met je moeder een vaste afspraak wanneer ze bij jou mag komen. Begrens die afspraak ook, begrens ook de bezoeken aan haar. Daarmee bedoel ik dat je bijvoorbeeld maximaal 2 uur blijft.
Eenzaamheid is klote, maar dat kan jij niet oplossen.
zondag 20 oktober 2024 om 19:46
Nee je bent geen egoist. Zorgen voor een ouder met dementie is ontzettend zwaar. Tegelijkertijd is het goed(en moeilijk) om te bedenken dat je je moeder niet veranderen kunt en dat je alleen invloed hebt op hoe je er zelf mee om gaat. Ik denk dat het jullie beiden meer rust en duidelijkheid bied om zoveel mogelijk vaste afspraken te maken wanneer je moeder bezoek krijgt en van wie, en wanneer zij bij wie welkom is. Dan kan je daarnaar verwijzen als zij daar om vraagt. Vraagt zij op een ander moment of je komt of dat zij naar jou mag komen dan kun je haar kort en duidelijk op de afspraak wijzen en daarna over iets anders beginnen.
Zo te zien is de zorg rondom je moeder best wel goed geregeld en is zij zeker geen dagen aan een stuk alleen. Ik zou nu niet kiezen voor een verhuizing naar een woonvorm. Dikke kans dat ze dan echt heel hard achteruit gaat en vaak is de zorg die daar geboden word niet voldoende als ze verder komt in het proces. beter is het misschien om je moeder erover te laten denken waar ze heen zou willen als het echt niet meer gaat thuis zodat ze daar kan inschrijven. Hier hielp het wel om het plaatje spoedplaatsing voor te houden. Ik werk in een verpleeghuis in het midden van het land en wij hadden een spoedplaatsing uit Den helder. Het besef dat we dan echt niet zo heel regelmatig zouden kunnen langskomen gaf hier wel opening. Maar uiteindelijk blijft dat haar beslissing. Je kunt niet meer doen dan je eigen grenzen bewaken. Is er een case manager betrokken? Dan kan je die ook eens mee laten kijken of de geboden zorg nog wel voldoende is Sowieso kan het nooit kwaad om de eventuele depressie eens aan te kaarten bij de geriater. Wellicht kan er ook een psycholoog worden ingeschakeld vanwege depressie.
Zo te zien is de zorg rondom je moeder best wel goed geregeld en is zij zeker geen dagen aan een stuk alleen. Ik zou nu niet kiezen voor een verhuizing naar een woonvorm. Dikke kans dat ze dan echt heel hard achteruit gaat en vaak is de zorg die daar geboden word niet voldoende als ze verder komt in het proces. beter is het misschien om je moeder erover te laten denken waar ze heen zou willen als het echt niet meer gaat thuis zodat ze daar kan inschrijven. Hier hielp het wel om het plaatje spoedplaatsing voor te houden. Ik werk in een verpleeghuis in het midden van het land en wij hadden een spoedplaatsing uit Den helder. Het besef dat we dan echt niet zo heel regelmatig zouden kunnen langskomen gaf hier wel opening. Maar uiteindelijk blijft dat haar beslissing. Je kunt niet meer doen dan je eigen grenzen bewaken. Is er een case manager betrokken? Dan kan je die ook eens mee laten kijken of de geboden zorg nog wel voldoende is Sowieso kan het nooit kwaad om de eventuele depressie eens aan te kaarten bij de geriater. Wellicht kan er ook een psycholoog worden ingeschakeld vanwege depressie.
zondag 20 oktober 2024 om 19:50
Ga ik doen, dank je.Fuchsia67 schreef: ↑20-10-2024 19:28Ik herken veel in wat je schrijft. Heb hier dit weekend ook een topic over geopend, misschien vind je het fijn om daar ook van je af te schrijven (loep me maar).
Je doet zéker genoeg. De grootste uitdaging is inderdaad om je niet meer zo schuldig te voelen. Sterkte, het valt niet mee!
zondag 20 oktober 2024 om 20:15
Echt je eigen grenzen bewaken, zoals hier ook al gezegd. Je bent je ouders niets verplicht.
Mijn moeder dementeerde ook behoorlijk, het was nooit goed. Klaagde dat zus nooit kwam (die kwam bijna elke dag), als broer eens in de maand kwam was hij wekenlang de held.
Je hoeft niets te doen. Je doet al best veel. Je doet meer dan genoeg.
Mijn moeder dementeerde ook behoorlijk, het was nooit goed. Klaagde dat zus nooit kwam (die kwam bijna elke dag), als broer eens in de maand kwam was hij wekenlang de held.
Je hoeft niets te doen. Je doet al best veel. Je doet meer dan genoeg.
zondag 20 oktober 2024 om 20:17
Wat ik merk bij vaste dagen is dat het dan nog moeilijker is om een keer niet te gaan. Als ik drie/vier keer op dinsdag land ga voor koffie dan wordt er de week daarna al op mee gerekend. Dan komt de vraag: 'waarom was je er niet?'
Ik ga bewust nooit steeds op dezelfde dag. (Geen dementie bij ouder maar slechts ouderdom)
zondag 20 oktober 2024 om 20:26
Mijn moeder wilde ook haar huisje niet uit, gaf tegelijkertijd aan dat ze zich zo eenzaam voelde. Ondanks de aanloop die ze elke dag had. Ze had toen zo'n drie jaar Alzheimer.
Geluld als brugman heb ik. Niet omdat ik vond dat ze teveel beslag op me legde, maar omdat het niet meer ging, alleen thuis. Alleen, zie iemand er maar eens van te overtuigen dat ze beter af is in een verzorgingstehuis. Dus ik heb vooral haar eenzaamheid steeds ter sprake gebracht. Dat het fijn zou zijn als ze onder de mensen was. Dat ik heel goed begreep dat ze in haar eigen huis nog prima uit de voeten kon (wat niet zo was), en dat ze prima zelfstandig kon leven (zonder 3x per dag thuiszorg was ze nergens). Maar dat ze niet meer eenzaam hoefde te zijn als ze zou gaan verhuizen. Uiteindelijk ging ze overstag, na vier maanden wachtlijst kon ze verhuizen.
Het was mooi om te zien hoe ze opbloeide, en wat hebben we nog een heerlijke tijd gehad toen ze daar eenmaal zat.
Geluld als brugman heb ik. Niet omdat ik vond dat ze teveel beslag op me legde, maar omdat het niet meer ging, alleen thuis. Alleen, zie iemand er maar eens van te overtuigen dat ze beter af is in een verzorgingstehuis. Dus ik heb vooral haar eenzaamheid steeds ter sprake gebracht. Dat het fijn zou zijn als ze onder de mensen was. Dat ik heel goed begreep dat ze in haar eigen huis nog prima uit de voeten kon (wat niet zo was), en dat ze prima zelfstandig kon leven (zonder 3x per dag thuiszorg was ze nergens). Maar dat ze niet meer eenzaam hoefde te zijn als ze zou gaan verhuizen. Uiteindelijk ging ze overstag, na vier maanden wachtlijst kon ze verhuizen.
Het was mooi om te zien hoe ze opbloeide, en wat hebben we nog een heerlijke tijd gehad toen ze daar eenmaal zat.
zondag 20 oktober 2024 om 21:09
zondag 20 oktober 2024 om 21:12
Zo herkenbaar, nu komt er dus een spoedopname. En als ze dan nog niet meewerkt een rechtelijke machtiging. Heel naar, maar wel gevolg van eigen keuzes. Wij hebben hier veel over gepraat, ook toen het gewoon goed ging.
zondag 20 oktober 2024 om 21:14
Daarbij huilt ze veel en zeker aan de telefoon als ik zeg dat het niet uitkomt . Het is niet echt huilen , maar meer zo’n snik in haar stem. Ze is altijd goed in manipuleren geweest, maar volgens de thuiszorg kan ze niet echt meer manipuleren door haar dementie. En elke dag voel ik een scala aan emoties. Ergernis, irritatie, pissigheid , maar ook medelijden en schuldgevoel.
zondag 20 oktober 2024 om 21:18
Zo herkenbaar! We zijn jaren verder en ouder heeft nog altijd moeite om de realiteit te accepteren. Gaat alleen maar meer op mij leunen en ik ben ongewild klankbord voor alles. Gewoon een gezellig praatje is er al tijden niet meer bij. Het is klagen over eenzaamheid en lichamelijk kwalen, administratie afhandelen, luisteren naar 'gedoe' (bedrijf dat een half uur later kwam dan afgesproken) en verhalen over mensen in kennissenkring van ouder die ik niet ken.Jufjoke schreef: ↑20-10-2024 18:13Wat ellendig, Johanna.
En ontzettend herkenbaar. Toen mijn vader stierf, heeft het mijn moeder jaren gekost om weer een beetje een stabiel ritme te vinden. In die jaren leunde ze zwaar op mij. Veel huilen, wat begrijpelijk is, maar na een paar jaar toch wel pittig begint te worden. Veel klagen over eenzaamheid, maar tegelijkertijd eigenlijk ook niets willen, en alles afschieten wat ik voorstelde.
Omdat ze dat gedrag bleef vertonen, voelde ik me eigenlijk altijd tekortschieten. Ze zei ook gerust ronduit: ja, heel leuk dat je er bent, maar dan zijn er daarna nog 22 uren van de dag over. Tja, als dat de insteek is, dan is het nooit genoeg.
Ik ben me gaan realiseren dat ik niet altijd haar uitlaatklep, rouw therapeut en bezigheidstherapie hoeft te zijn. Het is aan haar om haar rouw te verwerken, om haar leven weer op te bouwen en iets aan haar eenzaamheid te doen. Ik kon haar best steunen, maar ze leunde veel te zwaar op me. Dat heb ik langzaamaan beseft, dat haar verdriet en eenzaamheid oplossen niet mijn taak is. Dat was moeilijk, maar dat besef was nodig om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Mijn moeder heeft geen Alzheimer overigens.
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
zondag 20 oktober 2024 om 21:19
Vast niet.Johanna67 schreef: ↑20-10-2024 21:14Daarbij huilt ze veel en zeker aan de telefoon als ik zeg dat het niet uitkomt . Het is niet echt huilen , maar meer zo’n snik in haar stem. Ze is altijd goed in manipuleren geweest, maar volgens de thuiszorg kan ze niet echt meer manipuleren door haar dementie. En elke dag voel ik een scala aan emoties. Ergernis, irritatie, pissigheid , maar ook medelijden en schuldgevoel.
Maar zij kunnen er veel nuchterder naar kijken als jij als dochter van.
To, zoek hulp voor jou bij de huisarts/poh/enz.
Je hebt het nodig!
zondag 20 oktober 2024 om 21:30
De post van juf Joke is voor mij ook letter voor letter herkenbaar. Bij alles wat ik mijn moeder zeg, zegt zij: jij hebt makkelijk praten, jij hebt iemand op de bank zitten.OriginalHeleen schreef: ↑20-10-2024 21:18Zo herkenbaar! We zijn jaren verder en ouder heeft nog altijd moeite om de realiteit te accepteren. Gaat alleen maar meer op mij leunen en ik ben ongewild klankbord voor alles. Gewoon een gezellig praatje is er al tijden niet meer bij. Het is klagen over eenzaamheid en lichamelijk kwalen, administratie afhandelen, luisteren naar 'gedoe' (bedrijf dat een half uur later kwam dan afgesproken) en verhalen over mensen in kennissenkring van ouder die ik niet ken.
zondag 20 oktober 2024 om 21:31
zondag 20 oktober 2024 om 21:53
Mijn moeder heeft geen Alzheimer maar is sinds zo'n 3 jaar weduwe ( van mijn stiefvader) en ze is altijd al wel wat zo geweest maar sinds 3 jaar dus is het zoveel erger geworden met dat slachtoffergedrag. Ik kan daar dus echt niet tegen.OriginalHeleen schreef: ↑20-10-2024 21:18Gewoon een gezellig praatje is er al tijden niet meer bij. Het is klagen over eenzaamheid en lichamelijk kwalen, administratie afhandelen, luisteren naar 'gedoe' (bedrijf dat een half uur later kwam dan afgesproken)
zondag 20 oktober 2024 om 22:29
Dit vind ik zo'n dooddoener. De moeder heeft voor het kind gekozen, lijkt me logisch dat ze er dan ook voor zorgt.
Niemand is er bij gebaat als To ( of wie dan ook) zichzelf voorbij loopt uit gevoel van schuld of plichtsbesef.
zondag 20 oktober 2024 om 22:33
Ik zou die casemanager alleen al eens bellen om te horen vanaf wanneer - welke toestand, welk moment - jullie mogen beslissen om haar ergens in de buurt op een wachtlijst te zetten. Wanneer is haar ziekte erg genoeg dat zij niet meer geheel zelf mag beslissen?
Hoe is bijvoorbeeld die dagbesteding 2 dagen per week beslist? Heeft zij dat gedaan?
Of is dat via jullie en de case-manager gegaan?
En welke stapel documenten heb je ervoor nodig om dat eventueel ooit geregeld te krijgen?
Het hoeft niet te betekenen dat ze gelijk verhuist op 't moment dat er een plaats vrijkomt.
Maar wel dat ze ergens gekend is en niet naar 100 kilometer verder moet als het ooit écht nodig is.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 20 oktober 2024 om 22:35
Heeft mijn moeder idd ook wel eens gezegd. Maar het is me toch wel gelukt om me daar niet meer zo verantwoordelijk voor te voelen. Ik ga daar ook niet meer tegenin. Ik zeg dan gewoon: ja, klopt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
