Psyche
alle pijlers
Mijn moeder, pfff
zondag 20 oktober 2024 om 17:49
Ik heb even raad nodig en misschien kunnen jullie mij dat geven.
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een paar maanden later constateerde de geriater Alzheimer bij mijn moeder. Echt heel erg verward is ze nog niet, het uit zich vooral in kort geheugen probleem. Je kunt haar iets vertellen ,maar een uur later is ze het kwijt.
Mijn vader en moeder hadden een behoorlijk symbiotische relatie. Naast dementie is er volgens mij ook een depressie probleem. Het leven lukt haar niet zonder mijn vader. Ze heeft elke dag thuiszorg en een organisatie komt 3 keer per week met haar koken en boodschappen doen. 2 keer per week gaat ze naar de opvang. Heel soms komen er nog wat oude vriendinnen.
Elke dag belt ze mij of ze langs kan komen, “ ik voel me niet lekker, ik ben zo alleen”.
Ik ga er ongeveer 1 a 2 keer per week heen en ik zeg ongeveer 1 keer per week dat het goed is dat ze komt.
De rest van de week houd ik haar af.
En daar zit mijn probleem. Ik voel me schuldig, elke keer als ik haar afwimpel.
Ze is alleen, ze is eenzaam. Maar ik heb er gewoon niet altijd zin in. Ik en mijn zus ( die hetzelfde probleem heeft) willen graag dat ze ergens een appartement koopt met een soort woonvorm. Maar dat wil ze absoluut niet.
Wat vinden jullie? Ben ik zo’n egoïst zoals ik mij regelmatig voel?
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een paar maanden later constateerde de geriater Alzheimer bij mijn moeder. Echt heel erg verward is ze nog niet, het uit zich vooral in kort geheugen probleem. Je kunt haar iets vertellen ,maar een uur later is ze het kwijt.
Mijn vader en moeder hadden een behoorlijk symbiotische relatie. Naast dementie is er volgens mij ook een depressie probleem. Het leven lukt haar niet zonder mijn vader. Ze heeft elke dag thuiszorg en een organisatie komt 3 keer per week met haar koken en boodschappen doen. 2 keer per week gaat ze naar de opvang. Heel soms komen er nog wat oude vriendinnen.
Elke dag belt ze mij of ze langs kan komen, “ ik voel me niet lekker, ik ben zo alleen”.
Ik ga er ongeveer 1 a 2 keer per week heen en ik zeg ongeveer 1 keer per week dat het goed is dat ze komt.
De rest van de week houd ik haar af.
En daar zit mijn probleem. Ik voel me schuldig, elke keer als ik haar afwimpel.
Ze is alleen, ze is eenzaam. Maar ik heb er gewoon niet altijd zin in. Ik en mijn zus ( die hetzelfde probleem heeft) willen graag dat ze ergens een appartement koopt met een soort woonvorm. Maar dat wil ze absoluut niet.
Wat vinden jullie? Ben ik zo’n egoïst zoals ik mij regelmatig voel?
zondag 20 oktober 2024 om 22:37
Wat fijn voor jou en voor je moeder. Je kunt je er verder niets bij voorstellen dat dat misschien ook wel eens zwaar is? Je bedacht dat het misschien wel helpend is om to nog even extra te bevestigen in haar schuldgevoel?
zondag 20 oktober 2024 om 22:38
Die dagbesteding is via de casemanager geregeld. Ze heeft ons toen gevraagd wat wij hier van vonden. Dat is toen het enige contact geweest. Ze is ook ooit bij mijn moeder op bezoek geweest. Mijn zus was daar bij.Wissewis schreef: ↑20-10-2024 22:33Ik zou die casemanager alleen al eens bellen om te horen vanaf wanneer - welke toestand, welk moment - jullie mogen beslissen om haar ergens in de buurt op een wachtlijst te zetten. Wanneer is haar ziekte erg genoeg dat zij niet meer geheel zelf mag beslissen?
Hoe is bijvoorbeeld die dagbesteding 2 dagen per week beslist? Heeft zij dat gedaan?
Of is dat via jullie en de case-manager gegaan?
En welke stapel documenten heb je ervoor nodig om dat eventueel ooit geregeld te krijgen?
Het hoeft niet te betekenen dat ze gelijk verhuist op 't moment dat er een plaats vrijkomt.
Maar wel dat ze ergens gekend is en niet naar 100 kilometer verder moet als het ooit écht nodig is.
Andere vragen ga ik aan haar vragen, dat zijn goede vragen. Dank je
zondag 20 oktober 2024 om 22:42
Ik neem mij nu voor om dat voortaan ook te doen. Tot nu toe ging ik in de verdediging . Ik zei dan bv. dat zij dat ook had op mijn leeftijd of ik werd sarcastisch:” ja, sorry dat mijn man niet dood is”.
Zo niet helpend. En thuis heb ik dan weer spijt, spijt omdat ik niet geduldiger, liever enz. ben geweest.
zondag 20 oktober 2024 om 22:49
Heel vergelijkbaar ja: de relatie tussen een moeder en een baby en die tussen een volwassen persoon en diens eenzame maar ook manipulerende moeder.
zondag 20 oktober 2024 om 22:54
Ik denk dat deze poster ook zich niet kan voorstellen dat het feit dat iemand je moeder is nog niet betekent dat je moreel verplicht bent om alles te geven.
zondag 20 oktober 2024 om 22:55
Het klinkt alsof je nog de strijd met haar aangaat wie er gelijk heeft. In haar wereld bestaat geen ' gelijk' meer, haar hersenen werken anders nu dan de jouwe.Johanna67 schreef: ↑20-10-2024 22:42Ik neem mij nu voor om dat voortaan ook te doen. Tot nu toe ging ik in de verdediging . Ik zei dan bv. dat zij dat ook had op mijn leeftijd of ik werd sarcastisch:” ja, sorry dat mijn man niet dood is”.
Zo niet helpend. En thuis heb ik dan weer spijt, spijt omdat ik niet geduldiger, liever enz. ben geweest.
Heb je genoeg kennis verzameld over het omgaan met een persoon met dementie? Zou het Alzheimer Cafe iets voor jou kunnen zijn? Of op een andere manier meer kennis verzamelen?
Het kan helpen om uit de strijd te blijven. Jij bent verbaal nu veel sterker dan zij is, jij hebt je hersenen nog mee. Zij zal zich verdedigen als ze het gevoel heeft dat er iets niet klopt. Probeer daar uit te blijven. Het verpest de sfeer en je gaat met een rotgevoel naar huis.
De ellende is dat het met zo'n voortschrijdend proces is alsof je achter de feiten aan loopt. Heb je net ontdekt hoe je met haar om moet gaan, gaat ze weer een stapje verder achteruit en kun je weer opnieuw beginnen.
Mensen met Alzheimer hebben geruststelling nodig, bevestiging. Ze zijn bang. Hun wereld verandert en ze herkennen hem niet meer.
Probeer eens andere dingen als je er bent. Kijk eens in op de site van de dementie winkel.
Zet muziek op waar ze van houdt, doe een spelletje. Zet haar naast je in de auto en ga rijden. Ontregel haar als ze in een negatieve loop zit, door iets te verzinnen wat totaal anders is.
Het is pittig maar er zijn echt hulpmiddelen/ er is hulp, voor jou en je zus om met haar te leren omgaan. Sterkte!
zondag 20 oktober 2024 om 23:44
Nou, dit inderdaad! Er zijn zoveel redenen waardoor iemand niet zomaar elke dag bij haar moeder langs kan gaan.
TO, voel je absoluut niet schuldig! Je doet wat je kunt, meer kun je niet doen.
zondag 20 oktober 2024 om 23:50
Niet doen, geen spijt hebben. Al herken ik het schuldgevoel hoor. Ik voelde me zelfs schuldig dat ik even sigaretten ben gaan halen toen ik al zestien uur aan haar sterfbed zat.Johanna67 schreef: ↑20-10-2024 22:42Ik neem mij nu voor om dat voortaan ook te doen. Tot nu toe ging ik in de verdediging . Ik zei dan bv. dat zij dat ook had op mijn leeftijd of ik werd sarcastisch:” ja, sorry dat mijn man niet dood is”.
Zo niet helpend. En thuis heb ik dan weer spijt, spijt omdat ik niet geduldiger, liever enz. ben geweest.
Een beetje mee-meanderen (sorry, rare uitdrukking) werkte bij mijn moeder het beste. Ik bevestigde haar vaak in wat ze zei, praatte een beetje mee. En probeerde dan van onderwerp te veranderen. Was echt super moeilijk. Ik nodigde haar ook vaak uit om iets te vertellen over vroeger, daar werd ze blij van. Ookal hoorde ik zo'n verhaal voor de tigste keer. Maar jeetje, wat kon ze koppig zijn...
maandag 21 oktober 2024 om 00:09
Bij een crisisopname kun je wel degelijk ver weg opgenomen worden, net waar er plek is. Er zal daarna wel geprobeerd worden de oudere naar zijn oorspronkelijke woonomgeving terug te verhuizen, maar dat hoeft dan niet perse het woonzorgcentrum te zijn waar iemand staat ingeschreven.Johanna67 schreef: ↑20-10-2024 22:38Die dagbesteding is via de casemanager geregeld. Ze heeft ons toen gevraagd wat wij hier van vonden. Dat is toen het enige contact geweest. Ze is ook ooit bij mijn moeder op bezoek geweest. Mijn zus was daar bij.
Andere vragen ga ik aan haar vragen, dat zijn goede vragen. Dank je
Inschrijven voor bv een woonzorgcentrum kan pas bij een passende indicatie. Dan is het wachten op plek. Er is geen andere route in Nederland. Mogelijk werkt het in België anders, waar Wissewis woont..
maandag 21 oktober 2024 om 00:45
Heeft je moeder een begrip van haar dementie? Toen de geriater een aantal jaren geleden de diagnose stelde, gaf ze toen blijk van enig begrip in conditie?
Wat ik me afvraag is, of je soms een stukje gesprek wat jij en zij hebben kunt opnemen en haar later kunt laten beluisteren, op een moment dat het er toe doet.
Zeker omdat je vertelde dat ze eigenlijk nog best goed is, behalve haar korte termijn geheugen.
En het is dan niet om haar te confronteren, meer op een passend moment haar een stukje inzicht laten zien.
Wat ik me afvraag is, of je soms een stukje gesprek wat jij en zij hebben kunt opnemen en haar later kunt laten beluisteren, op een moment dat het er toe doet.
Zeker omdat je vertelde dat ze eigenlijk nog best goed is, behalve haar korte termijn geheugen.
En het is dan niet om haar te confronteren, meer op een passend moment haar een stukje inzicht laten zien.
maandag 21 oktober 2024 om 01:52
Dit is niet helpend. Dit gaat weer richting je eigen ' gelijk' willen hebben, en je moet juist uit die strijd zien te blijven. Gebrek aan ziekte inzicht is een kenmerk van dementie, en je kunt dat er niet in pompen, hoe voorzichtig en lief je dat ook probeert te doen.Verbinder schreef: ↑21-10-2024 00:45Heeft je moeder een begrip van haar dementie? Toen de geriater een aantal jaren geleden de diagnose stelde, gaf ze toen blijk van enig begrip in conditie?
Wat ik me afvraag is, of je soms een stukje gesprek wat jij en zij hebben kunt opnemen en haar later kunt laten beluisteren, op een moment dat het er toe doet.
Zeker omdat je vertelde dat ze eigenlijk nog best goed is, behalve haar korte termijn geheugen.
En het is dan niet om haar te confronteren, meer op een passend moment haar een stukje inzicht laten zien.
maandag 21 oktober 2024 om 06:04
Je schuldig voelen is compleet normaal. Alleen, je neemt het te serieus. Je moet er maar eens bij stilstaan, op alle gebieden in het leven gaat het om balans. Je ego zorgt voor die balans. Doe je te weinig voor een ander, dan ben je een egoïst. Doe je teveel voor een ander, dan denk je niet genoeg aan jezelf. Heb je teveel zelfvertrouwen, dan ben je arrogant, ben je te bescheiden, dan hou jezelf te klein. Zo zieje maar, het is altijd iets die ons bezighoudt. Ik vrees dat je niet zomaar dit schuldgevoel zult kwijt geraken, dit moet slijten. Af en toe jezelf eraan herinneren dat je wel degelijk voor jezelf mag kiezen. En dat schuldgevoel mag er dan gewoon zijn. Het voelt niet fijn maar zo gaat dat nu eenmaal.
maandag 21 oktober 2024 om 06:51
Lekker makkelijk lullen van achter je toetsenbord. Je hebt geen idee hoe het op een mens kan drukken dit. Ik hoop voor jou dat het nooit zo ver komt. Je hebt namelijk ook zelf nog een leven, met werk, misschien kinderen, misschien kleinkinderen. Je hebt je sport, je hobby's, je eigen sociale leven.
En als je elke dag gaat, is dat na een tijdje ook niet meer genoeg, ga je dan twee keer per dag?
maandag 21 oktober 2024 om 07:28
Moontje schreef: ↑20-10-2024 19:46Nee je bent geen egoist. Zorgen voor een ouder met dementie is ontzettend zwaar. Tegelijkertijd is het goed(en moeilijk) om te bedenken dat je je moeder niet veranderen kunt en dat je alleen invloed hebt op hoe je er zelf mee om gaat. Ik denk dat het jullie beiden meer rust en duidelijkheid bied om zoveel mogelijk vaste afspraken te maken wanneer je moeder bezoek krijgt en van wie, en wanneer zij bij wie welkom is. Dan kan je daarnaar verwijzen als zij daar om vraagt. Vraagt zij op een ander moment of je komt of dat zij naar jou mag komen dan kun je haar kort en duidelijk op de afspraak wijzen en daarna over iets anders beginnen.
Zo te zien is de zorg rondom je moeder best wel goed geregeld en is zij zeker geen dagen aan een stuk alleen. Ik zou nu niet kiezen voor een verhuizing naar een woonvorm. Dikke kans dat ze dan echt heel hard achteruit gaat en vaak is de zorg die daar geboden word niet voldoende als ze verder komt in het proces. beter is het misschien om je moeder erover te laten denken waar ze heen zou willen als het echt niet meer gaat thuis zodat ze daar kan inschrijven. Hier hielp het wel om het plaatje spoedplaatsing voor te houden. Ik werk in een verpleeghuis in het midden van het land en wij hadden een spoedplaatsing uit Den helder. Het besef dat we dan echt niet zo heel regelmatig zouden kunnen langskomen gaf hier wel opening. Maar uiteindelijk blijft dat haar beslissing. Je kunt niet meer doen dan je eigen grenzen bewaken. Is er een case manager betrokken? Dan kan je die ook eens mee laten kijken of de geboden zorg nog wel voldoende is Sowieso kan het nooit kwaad om de eventuele depressie eens aan te kaarten bij de geriater. Wellicht kan er ook een psycholoog worden ingeschakeld vanwege depressie.
Goede reactie.
Is het vetgedrukte een optie, TO?
maandag 21 oktober 2024 om 07:43
Vergeet ook de reisafstand niet. Mijn ouders wonen op een uur rijden. Dat zou ik er naast mijn werk en huishouden (laat staan sport en hobby's) niet iedere dag bij kunnen hebben.Speculaastaart schreef: ↑21-10-2024 06:51Lekker makkelijk lullen van achter je toetsenbord. Je hebt geen idee hoe het op een mens kan drukken dit. Ik hoop voor jou dat het nooit zo ver komt. Je hebt namelijk ook zelf nog een leven, met werk, misschien kinderen, misschien kleinkinderen. Je hebt je sport, je hobby's, je eigen sociale leven.
En als je elke dag gaat, is dat na een tijdje ook niet meer genoeg, ga je dan twee keer per dag?
maandag 21 oktober 2024 om 08:43
Sorry, maar dit is een hele slechte tip. Doe het niet, is juist heel confronterend. Als ze al begrijpt dat het haar eigen stem is die ze hoort. Mensen met Alzheimer hebben hun eigen waarheid, daar moet je niet tegenin gaan. Dat maakt ze alleen maar extra onzeker en angstig. Je kunt geen inzicht meer van ze verwachten.Verbinder schreef: ↑21-10-2024 00:45Wat ik me afvraag is, of je soms een stukje gesprek wat jij en zij hebben kunt opnemen en haar later kunt laten beluisteren, op een moment dat het er toe doet.
Zeker omdat je vertelde dat ze eigenlijk nog best goed is, behalve haar korte termijn geheugen.
En het is dan niet om haar te confronteren, meer op een passend moment haar een stukje inzicht laten zien.
maandag 21 oktober 2024 om 11:03
Precies, mijn tactiek is meepraten waar het kan. Ik heb ook geleerd om niet meer te praten over bezoeken van anderen aan haar, want dat is ze vergeten en als ik daar dan iets over zeg, dan confronteert haar dat met haar vergeten en onvermogen. We praten dus over wat we zien bij een wandeling en zo. En ik laat mijn moeder gewoon vrij veel onzin vertellen. Is prima. Als het geen kwaad kan.Dahlia74 schreef: ↑21-10-2024 08:43Sorry, maar dit is een hele slechte tip. Doe het niet, is juist heel confronterend. Als ze al begrijpt dat het haar eigen stem is die ze hoort. Mensen met Alzheimer hebben hun eigen waarheid, daar moet je niet tegenin gaan. Dat maakt ze alleen maar extra onzeker en angstig. Je kunt geen inzicht meer van ze verwachten.
maandag 21 oktober 2024 om 11:13
Super knap van je dat je sowieso al zo veel bij je moeder komt. Ik zou er ontzettend veel moeite mee hebben, omdat familieleden met Alzheimer (vind ik) een enorme drain zijn op je energie (niet dat je ze iets kwalijk kan nemen, het is een verschrikkelijke ziekte). Het schuldgevoel herken ik wel; maar het is goed om ook je eigen gezondheid te bewaken - daar hoef je jezelf nooit schuldig over te voelen.
maandag 21 oktober 2024 om 11:50
maandag 21 oktober 2024 om 11:53
maandag 21 oktober 2024 om 11:56
Moeilijk hè, dat soort reacties? Misschien helpt het om haar als ‘niet meer helemaal volwassen’ te zien.
Pubers zeuren ook graag over regels en omstandigheden die gewoon goed voor ze zijn en ze eigenlijk ook niet kwijt willen.
Laat je niet in de discussie trekken met haar. Praat een beetje mee en daarna ander onderwerp.
Pubers zeuren ook graag over regels en omstandigheden die gewoon goed voor ze zijn en ze eigenlijk ook niet kwijt willen.
Laat je niet in de discussie trekken met haar. Praat een beetje mee en daarna ander onderwerp.
Het is zoals het is
maandag 21 oktober 2024 om 12:15
Wat een onzin en gemeen om to onnodig een schuldgevoel aan te praten!
To doet al ontzettend veel voor haar moeder, maar ze heeft ook haar eigen gezin/werk/leven/relatie
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 21 oktober 2024 om 12:16
Ik heb geleerd, the hard way, dat het alleen maar erger werd als ik ergens teveel tegenin ging. Dan voelde ze zich niet gehoord en ging ze er dus nog een tandje bij zetten. Als ze zich gehoord voelt, is het sneller over.Johanna67 schreef: ↑20-10-2024 22:42Ik neem mij nu voor om dat voortaan ook te doen. Tot nu toe ging ik in de verdediging . Ik zei dan bv. dat zij dat ook had op mijn leeftijd of ik werd sarcastisch:” ja, sorry dat mijn man niet dood is”.
Zo niet helpend. En thuis heb ik dan weer spijt, spijt omdat ik niet geduldiger, liever enz. ben geweest.
Wat wel erg jammer is, is dat de onbevangen band die ik met haar had, wel behoorlijk veranderd is. Daar kan ik echt soms nog steeds wel een beetje verdrietig van worden, dat met de dood van mijn vader, de band met mijn moeder eigenlijk ook 'gestorven' is. We houden veel van elkaar, dat wel, maar van mijn kant is het onbevangene eraf.
maandag 21 oktober 2024 om 12:18
Heb ik gedaan. Ik heb gezegd dat ik het jammer vind dat ze er zo over denkt, maar dat dit het is. En toen ben ik gegaan.Youk79 schreef: ↑21-10-2024 11:56Moeilijk hè, dat soort reacties? Misschien helpt het om haar als ‘niet meer helemaal volwassen’ te zien.
Pubers zeuren ook graag over regels en omstandigheden die gewoon goed voor ze zijn en ze eigenlijk ook niet kwijt willen.
Laat je niet in de discussie trekken met haar. Praat een beetje mee en daarna ander onderwerp.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
