Psyche
alle pijlers
Moeite hulpverleners te vertrouwen. Wat mag ik verwachten?
woensdag 21 september 2022 om 09:48
Ik hoop dat ik dit kort kan beschrijven, maar ik vrees dat dat nog niet lukt omdat ik het zelf niet snap.
Ik heb vanuit de WMO iemand toegewezen gekregen die me de afgelopen 2 jaar heeft bijgestaan: ik noem haar 1. Een jaar geleden kwam daar een collega van haar bij: betaald door het CJG om ons bij te staan in de opvoeding rondom onze zoon, die verschillende diagnoses heeft. Ik noem haar 2.
1en 2 kwamen van dezelfde organisatie en hadden dezelfde manager, zodat er onderling afstemming mogelijk was.
Ik vertrouwde 1, en heb fijne steun gehad. Ik heb geen groot netwerk, en kon met haar dingen bespreken die ik probeerde te bevatten. Ik heb een onveilige jeugd gehad, en daarna nog een paar heftige situaties, waabij ik steeds niet geloofd werd en niet voor mezelf op mocht komen. Daarom raak ik best wel van streek als er iets vervelends speelt: altijd moet ik eerst nadenken wat ik er eigenlijk van vind, en of ik er wel terecht boos of verdrietig om ben. Verwacht ik niet te veel, heb ik wel recht om gezien te worden? Omdat er vroeger klappen vielen als je emoties toonde, voel ik me erg onveilig als ik echt ergens van uit balans raakt. 1 heeft me geadviseerd op een wachtlijst te gaan bij de sGGZ omdat ik minder last van triggers wil hebben. Deze week kan ik na een jaar wachten starten.
Nu was 2 een ander verhaal: ze was niet zo precies als 1, en achteraf besefte ik pas dat ze helemaal niet zo zorgvuldig doelen etc had beschreven over haar bijdrage. Dat hoor je in overleg vast te stellen. Mijn zoon heeft een zwaar jaar achter de rug waarbij hij vanaf december ernstig belemmerd werd in zijn ontwikkeling door angst (wat al meer dan een half jaar te merken was, en wat steeds door mij was aangekaart). Omdat 2 ons bijstond, kon ik niet buiten haar om naar het CJG voor een verwijzing: dan willen ze toch eerst horen hoe de hulpverlener die betrokken is er over denkt. Maar wat ik steeds ook aandroeg: 2 vond het niet nodig om iets te doen. Ik heb een hele tijd gedacht dat ik haar gewoon nog niet de goede informatie had gegeven: ik bleef het gesprek met haar aangaan. Vanaf december heb ik letterlijk gemeld dat het voor mij niet meer vol te houden was.
Dit voorjaar is er veel gebeurt op gezondheidsgebied in ons gezin, inclusief een zware operatie. We waren erg uit balans, zoon leunde ontzettend zwaar op me, en pas in mei, toen het een beetje achter de rug was, kreeg ik beter voor het voetlicht hoe zwaar zoon er voor stond, en zou er een verzoek naar het CJG gaan voor verwijzing.
Toen kwam aan het licht dat het CJG onterecht ons dossier had afgesloten nadat 2 niet gereageerd had op berichten, en er was ineens niemand die de doorverwijzing kon oppakken. Bovendien schreef 2 een evaluatie omdat haar aanstelling een jaar verlengd moest worden, waarin ik pas voor het eerst letterlijk las dat ze al mijn vragen en zorgen helemaal niet in behandeling had genomen. Er was geen woord te vinden over de problemen en angsten van mijn zoon, en ze neuzelde alleen wat over het verschil in communicatie tussen mij en mijn man, wat afstemming lastig maakte.
Ik ben hier erg boos om geworden, omdat ik het gevoel had meer dan een half jaar verloren te hebben in de noodzakelijke hulp voor mijn zoon. Mijn boze mails leidden er toe dat 2 zich gekrenkt terugtrok. 1 vond het lastig om er tussen te zitten en bleef erg op de vlakte. Hun manager is op mijn verzoek 1x komen praten, maar heeft daar verder helemaal niets mee gedaan. Hij wilde verder kijken wie in zijn organisatie iets voor mijn zoon kon doen, en vond dat het CJG de aanstelling (zonder evaluatie) een tijd moest verlengen zodat ze konden zoeken.
Ik wilde eerst uitpraten wat er was gebeurd: horen of ik het nou verkeerd zag, of dat hun medewerkers inderdaad flink tekortgeschoten was. Maar hij wilde niet op zoek naar feiten, en zij was heel aangedaan dus hij wilde haar rust gunnen. Over hoe het voor mij was, werd helemaal niet gesproken.
In deze zomervakantie is mijn zoon pas op 5 augustus op een wachtlijst gezet: hij wordt niet voor half november geholpen. Het CJG kon niet eerder capaciteit vinden om de aanvraag uit te zetten. Dit had dus al in december of januari geregeld kunnen zijn; toen was er wel een CJG medewerker beschikbaar.
Ik heb de laatste weken met 1 besproken dat ik me teleurgesteld voel over haar manager, en dat ik het erg vind dat een medewerker kortsluiting veroorzaakt, en er dan geen enkele nazorg is. Ik weet dat het ongemakkelijk is dat het over haar collega en manager gaat, maar zij is de enige met wie ik over zulke dingen kan praten. Ze kent ook mijn bagage. Ik vind 1 altijd erg professioneel, maar ik begin nu het gevoel te krijgen dat ze afstand begint te nemen zonder dit uit te spreken. Dat vond ik niet professioneel, en het maakt me ontzettend onzeker, omdat ik ook het gevoel heb dat je mij nu kunt beschuldigen dat ik te achterdochtig doe ofzo. Het is niet open, en er kan altijd wel een draai aan gegeven worden om te zeggen dat ik het niet goed gezien heb.
Ze heeft gezegd dat ik zelf aan de manager moet melden dat ik verder wil praten. Ik heb gevraagd of ze wel bij dat gesprek wilde zijn om me te helpen overzicht te houden. Vervolgens heb ik die manager toch maar weer een mail gestuurd.
Daarna had ik me voorgenomen om met 1 het gesprek aan te gaan om te vragen of er inderdaad dingen spelen. Maar maandagochtend kreeg ik een app dat ze buikgriep had en niet kon komen. De manager heeft meer dan een week niet gereageerd, en ik ging me steeds rotter voelen. Ik twijfel serieus aan de buikgriep.
Dit heb ik ook besproken met de nieuwe contactpersoon van het CJG, die zegt dat de organisatie sowieso een evaluatie moet opstellen vanafgelopen jaar, en die meer neigt om me bij te vallen op basis van wat ze nu ziet dan wat ik aan bevestiging heb gekregen van 1. Ze zou zelf ook deze week navraag doen als ik niets hoorde.
Feitelijk ben ik er in mijn hoofd nu op aan het voorsorteren dat het geen bevredigend gesprek gaat worden met die manager, en dat 1 blijkbaar geen professionele steun aan me wil bieden in deze situatie. Misschien wil ze er helemaal mee stoppen: ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik hoop dat ik het te zwaar inzie, maar ik mis wel iedere poging om me het gevoel te geven dat het goed komt: er wordt op geen enkele manier iets van steun uitgesproken.
Gisteravond kreeg ik ineens een bericht van de manager: hij wil het gesprek aangaan, en deelt me mee dat hij dat maandag om 10:00 gaat doen, terwijl 1 hier op bezoek is.
Ik voel me hier enorm door overvallen. IK heb gevraagd of we kunnen verder praten. Maar ik vind echt alles lomp aan zijn reactie: Hoezo bepaalt hij wanneer & hoe we het gesprek aangaan?
Nu ik geen positieve verwachting van het gesprek heb, wil ik helemaal niet in deze setting praten. Ik ben mijn gevoel van veiligheid kwijt bij 1. Ik had juist eerst met haar willen praten, en de hoop dat ik me toch nog vergist heb, en ik misschien nog het vertrouwen terug krijg.
Nu weet ik dus wel hoe ik me voel, maar niet wat ik er mee moet: wat is redelijk om te willen?
Wat moet ik als tegenvoorstel doen? Ben ik wispelturig? Moet een organisatie rekening houden met mijn kwetsbaarheden en triggers, en mag ik er van uitgaan dat ik dat niet vooraf allemaal voor ze hoef uit te tekenen omdat dat HUN professionele bagage moet zijn, of verwacht ik veel te veel?
Inmiddels neig ik er naar om niet meer het gesprek in het bijzijn van 1 aan te gaan, maar bv op kantoor bij het CJG.
Ik merk dat ik graag een soort getuige wil voor als ik me aangevallen voel, of als ik met mijn mond vol tanden sta, maar later met iemand wil bespreken waarom ik sommige uitspraken niet vond kloppen. Ik ben niet zo goed in ad-hoc reageren.
Ik heb helemaal geen zin om me emotioneel open te laten rijten door alles op tafel te leggen en er bij te gaan zitten janken als dat tegenover een manager is die gewoon van de zaak af wil, en geen verantwoordelijkheid voelt voor wat zijn mensen veroorzaken.
Ik wil van de stress en het rotgevoel af van wat me is overkomen, maar ik denk dat dat niet gaat lukken als ik niet gehoord word. En daar ben ik dus erg bang voor.
Sorry voor het lange verhaal. Ik wil het nog steeds zo graag "goed" doen: wel voor mezelf opkomen, niet overdramatisch overkomen. Ik probeer enorm om verwijten voor te zijn waarmee ze de schuld op mij kunnen schuiven: als het niet meer volgens professionele normen gaat, heb je ineens dat mensen dat soort dingen gaan flikken. Dan zitten ze eigenlijk in mijn triggers te roeren om hun straatje schoon te vegen... Als ik daarmee ontplof, kunnen ze bewijzen hoe wispelturig ik ben.
Ik had hier zo enorm goed iemand als 1 bij kunnen gebruiken om de boel in perspectief te helpen zetten
Ik hoop dat er een paar mensen zijn die misschien mee willen denken.
Ik heb vanuit de WMO iemand toegewezen gekregen die me de afgelopen 2 jaar heeft bijgestaan: ik noem haar 1. Een jaar geleden kwam daar een collega van haar bij: betaald door het CJG om ons bij te staan in de opvoeding rondom onze zoon, die verschillende diagnoses heeft. Ik noem haar 2.
1en 2 kwamen van dezelfde organisatie en hadden dezelfde manager, zodat er onderling afstemming mogelijk was.
Ik vertrouwde 1, en heb fijne steun gehad. Ik heb geen groot netwerk, en kon met haar dingen bespreken die ik probeerde te bevatten. Ik heb een onveilige jeugd gehad, en daarna nog een paar heftige situaties, waabij ik steeds niet geloofd werd en niet voor mezelf op mocht komen. Daarom raak ik best wel van streek als er iets vervelends speelt: altijd moet ik eerst nadenken wat ik er eigenlijk van vind, en of ik er wel terecht boos of verdrietig om ben. Verwacht ik niet te veel, heb ik wel recht om gezien te worden? Omdat er vroeger klappen vielen als je emoties toonde, voel ik me erg onveilig als ik echt ergens van uit balans raakt. 1 heeft me geadviseerd op een wachtlijst te gaan bij de sGGZ omdat ik minder last van triggers wil hebben. Deze week kan ik na een jaar wachten starten.
Nu was 2 een ander verhaal: ze was niet zo precies als 1, en achteraf besefte ik pas dat ze helemaal niet zo zorgvuldig doelen etc had beschreven over haar bijdrage. Dat hoor je in overleg vast te stellen. Mijn zoon heeft een zwaar jaar achter de rug waarbij hij vanaf december ernstig belemmerd werd in zijn ontwikkeling door angst (wat al meer dan een half jaar te merken was, en wat steeds door mij was aangekaart). Omdat 2 ons bijstond, kon ik niet buiten haar om naar het CJG voor een verwijzing: dan willen ze toch eerst horen hoe de hulpverlener die betrokken is er over denkt. Maar wat ik steeds ook aandroeg: 2 vond het niet nodig om iets te doen. Ik heb een hele tijd gedacht dat ik haar gewoon nog niet de goede informatie had gegeven: ik bleef het gesprek met haar aangaan. Vanaf december heb ik letterlijk gemeld dat het voor mij niet meer vol te houden was.
Dit voorjaar is er veel gebeurt op gezondheidsgebied in ons gezin, inclusief een zware operatie. We waren erg uit balans, zoon leunde ontzettend zwaar op me, en pas in mei, toen het een beetje achter de rug was, kreeg ik beter voor het voetlicht hoe zwaar zoon er voor stond, en zou er een verzoek naar het CJG gaan voor verwijzing.
Toen kwam aan het licht dat het CJG onterecht ons dossier had afgesloten nadat 2 niet gereageerd had op berichten, en er was ineens niemand die de doorverwijzing kon oppakken. Bovendien schreef 2 een evaluatie omdat haar aanstelling een jaar verlengd moest worden, waarin ik pas voor het eerst letterlijk las dat ze al mijn vragen en zorgen helemaal niet in behandeling had genomen. Er was geen woord te vinden over de problemen en angsten van mijn zoon, en ze neuzelde alleen wat over het verschil in communicatie tussen mij en mijn man, wat afstemming lastig maakte.
Ik ben hier erg boos om geworden, omdat ik het gevoel had meer dan een half jaar verloren te hebben in de noodzakelijke hulp voor mijn zoon. Mijn boze mails leidden er toe dat 2 zich gekrenkt terugtrok. 1 vond het lastig om er tussen te zitten en bleef erg op de vlakte. Hun manager is op mijn verzoek 1x komen praten, maar heeft daar verder helemaal niets mee gedaan. Hij wilde verder kijken wie in zijn organisatie iets voor mijn zoon kon doen, en vond dat het CJG de aanstelling (zonder evaluatie) een tijd moest verlengen zodat ze konden zoeken.
Ik wilde eerst uitpraten wat er was gebeurd: horen of ik het nou verkeerd zag, of dat hun medewerkers inderdaad flink tekortgeschoten was. Maar hij wilde niet op zoek naar feiten, en zij was heel aangedaan dus hij wilde haar rust gunnen. Over hoe het voor mij was, werd helemaal niet gesproken.
In deze zomervakantie is mijn zoon pas op 5 augustus op een wachtlijst gezet: hij wordt niet voor half november geholpen. Het CJG kon niet eerder capaciteit vinden om de aanvraag uit te zetten. Dit had dus al in december of januari geregeld kunnen zijn; toen was er wel een CJG medewerker beschikbaar.
Ik heb de laatste weken met 1 besproken dat ik me teleurgesteld voel over haar manager, en dat ik het erg vind dat een medewerker kortsluiting veroorzaakt, en er dan geen enkele nazorg is. Ik weet dat het ongemakkelijk is dat het over haar collega en manager gaat, maar zij is de enige met wie ik over zulke dingen kan praten. Ze kent ook mijn bagage. Ik vind 1 altijd erg professioneel, maar ik begin nu het gevoel te krijgen dat ze afstand begint te nemen zonder dit uit te spreken. Dat vond ik niet professioneel, en het maakt me ontzettend onzeker, omdat ik ook het gevoel heb dat je mij nu kunt beschuldigen dat ik te achterdochtig doe ofzo. Het is niet open, en er kan altijd wel een draai aan gegeven worden om te zeggen dat ik het niet goed gezien heb.
Ze heeft gezegd dat ik zelf aan de manager moet melden dat ik verder wil praten. Ik heb gevraagd of ze wel bij dat gesprek wilde zijn om me te helpen overzicht te houden. Vervolgens heb ik die manager toch maar weer een mail gestuurd.
Daarna had ik me voorgenomen om met 1 het gesprek aan te gaan om te vragen of er inderdaad dingen spelen. Maar maandagochtend kreeg ik een app dat ze buikgriep had en niet kon komen. De manager heeft meer dan een week niet gereageerd, en ik ging me steeds rotter voelen. Ik twijfel serieus aan de buikgriep.
Dit heb ik ook besproken met de nieuwe contactpersoon van het CJG, die zegt dat de organisatie sowieso een evaluatie moet opstellen vanafgelopen jaar, en die meer neigt om me bij te vallen op basis van wat ze nu ziet dan wat ik aan bevestiging heb gekregen van 1. Ze zou zelf ook deze week navraag doen als ik niets hoorde.
Feitelijk ben ik er in mijn hoofd nu op aan het voorsorteren dat het geen bevredigend gesprek gaat worden met die manager, en dat 1 blijkbaar geen professionele steun aan me wil bieden in deze situatie. Misschien wil ze er helemaal mee stoppen: ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik hoop dat ik het te zwaar inzie, maar ik mis wel iedere poging om me het gevoel te geven dat het goed komt: er wordt op geen enkele manier iets van steun uitgesproken.
Gisteravond kreeg ik ineens een bericht van de manager: hij wil het gesprek aangaan, en deelt me mee dat hij dat maandag om 10:00 gaat doen, terwijl 1 hier op bezoek is.
Ik voel me hier enorm door overvallen. IK heb gevraagd of we kunnen verder praten. Maar ik vind echt alles lomp aan zijn reactie: Hoezo bepaalt hij wanneer & hoe we het gesprek aangaan?
Nu ik geen positieve verwachting van het gesprek heb, wil ik helemaal niet in deze setting praten. Ik ben mijn gevoel van veiligheid kwijt bij 1. Ik had juist eerst met haar willen praten, en de hoop dat ik me toch nog vergist heb, en ik misschien nog het vertrouwen terug krijg.
Nu weet ik dus wel hoe ik me voel, maar niet wat ik er mee moet: wat is redelijk om te willen?
Wat moet ik als tegenvoorstel doen? Ben ik wispelturig? Moet een organisatie rekening houden met mijn kwetsbaarheden en triggers, en mag ik er van uitgaan dat ik dat niet vooraf allemaal voor ze hoef uit te tekenen omdat dat HUN professionele bagage moet zijn, of verwacht ik veel te veel?
Inmiddels neig ik er naar om niet meer het gesprek in het bijzijn van 1 aan te gaan, maar bv op kantoor bij het CJG.
Ik merk dat ik graag een soort getuige wil voor als ik me aangevallen voel, of als ik met mijn mond vol tanden sta, maar later met iemand wil bespreken waarom ik sommige uitspraken niet vond kloppen. Ik ben niet zo goed in ad-hoc reageren.
Ik heb helemaal geen zin om me emotioneel open te laten rijten door alles op tafel te leggen en er bij te gaan zitten janken als dat tegenover een manager is die gewoon van de zaak af wil, en geen verantwoordelijkheid voelt voor wat zijn mensen veroorzaken.
Ik wil van de stress en het rotgevoel af van wat me is overkomen, maar ik denk dat dat niet gaat lukken als ik niet gehoord word. En daar ben ik dus erg bang voor.
Sorry voor het lange verhaal. Ik wil het nog steeds zo graag "goed" doen: wel voor mezelf opkomen, niet overdramatisch overkomen. Ik probeer enorm om verwijten voor te zijn waarmee ze de schuld op mij kunnen schuiven: als het niet meer volgens professionele normen gaat, heb je ineens dat mensen dat soort dingen gaan flikken. Dan zitten ze eigenlijk in mijn triggers te roeren om hun straatje schoon te vegen... Als ik daarmee ontplof, kunnen ze bewijzen hoe wispelturig ik ben.
Ik had hier zo enorm goed iemand als 1 bij kunnen gebruiken om de boel in perspectief te helpen zetten
Ik hoop dat er een paar mensen zijn die misschien mee willen denken.
woensdag 21 september 2022 om 10:25
Ik snap dat je heel boos bent. Nummer 2 was aangesteld om te helpen met je zoon, maar zij heeft uiteindelijk alleen maar dwarsgelegen bij het zoeken naar de juiste hulp. Ik moet zeggen dat ik het aardig onprofessioneel vind dat zij nu het slachtoffer uithangt en zogenaamd nergens op aangesproken kan worden omdat ze zo aangedaan is en rust nodig heeft en dat jij daardoor geen erkenning krijgt voor het feit dat zij het heeft verkloot en je zoon langer op hulp moet wachten. De boodschap is nu een beetje: 'ja, heel vervelend allemaal, maar je bent zo boos geworden dat nu alle aandacht is verlegd naar hoe zielig dat is voor hulpverlener 2'.
Ik herken het wel een beetje, niet in deze mate gelukkig, maar wel het gevoel dat je hebt als een hulpverlener de hand boven het hoofd wordt gehouden waardoor er eigenlijk niet echt naar je verhaal geluisterd wordt. Ik heb daar ook heel lang last van gehad.
Ik herken het wel een beetje, niet in deze mate gelukkig, maar wel het gevoel dat je hebt als een hulpverlener de hand boven het hoofd wordt gehouden waardoor er eigenlijk niet echt naar je verhaal geluisterd wordt. Ik heb daar ook heel lang last van gehad.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 21 september 2022 om 10:26
Ik denk dat je het deels te negatief ziet.
Je wilt een gesprek met de manager in aanwezigheid van 1.
Dat krijg je, op korte termijn.
In mijn ogen geeft dat aan dat ze jouw klachten serieus nemen.
Als ik jou was zou ik de zakelijke punten, de verwijten waar jij een reactie op wil of in ieder geval duidelijke uitspraken over wil doen, op een briefjes schrijven.
En laat twijfels over buikgriep e.d. weg van dat briefje.
Het zou kunnen dat je te veel verwacht van 1, die in een heel lastige positie zit. Als je bang bent dat zij niet de persoon is waar je achteraf mee kunt napraten zou je zelf een vierde persoon bij het gesprek kunnen regelen. Iemand die meeluistert en achteraf als klankbord voor jou kan fungeren. Zorg ervoor dat je niet iemand kiest die olie op het vuur gaat gooien, daar heb jij helemaal niets aan.
Vraag om een verslag van het gesprek.
Vraag ook wat zij volgens hun zouden kunnen doen om het vertrouwen te herstellen, om de fouten die zijn gemaakt (als dat zo is) door hun organisatie voor zover mogelijk recht te zetten. En bereid je voor op het antwoord “wij vinden het ook heel vervelend, maar kunnen niets doen”. Soms is dat namelijk, hoe oneerlijk ook, het enige eerlijke antwoord wat organisaties kunnen geven. Maar mocht dat zo zijn, dan is het wel goed om dat te horen en het liefst ook zwart op wit te krijgen.
Je wilt een gesprek met de manager in aanwezigheid van 1.
Dat krijg je, op korte termijn.
In mijn ogen geeft dat aan dat ze jouw klachten serieus nemen.
Als ik jou was zou ik de zakelijke punten, de verwijten waar jij een reactie op wil of in ieder geval duidelijke uitspraken over wil doen, op een briefjes schrijven.
En laat twijfels over buikgriep e.d. weg van dat briefje.
Het zou kunnen dat je te veel verwacht van 1, die in een heel lastige positie zit. Als je bang bent dat zij niet de persoon is waar je achteraf mee kunt napraten zou je zelf een vierde persoon bij het gesprek kunnen regelen. Iemand die meeluistert en achteraf als klankbord voor jou kan fungeren. Zorg ervoor dat je niet iemand kiest die olie op het vuur gaat gooien, daar heb jij helemaal niets aan.
Vraag om een verslag van het gesprek.
Vraag ook wat zij volgens hun zouden kunnen doen om het vertrouwen te herstellen, om de fouten die zijn gemaakt (als dat zo is) door hun organisatie voor zover mogelijk recht te zetten. En bereid je voor op het antwoord “wij vinden het ook heel vervelend, maar kunnen niets doen”. Soms is dat namelijk, hoe oneerlijk ook, het enige eerlijke antwoord wat organisaties kunnen geven. Maar mocht dat zo zijn, dan is het wel goed om dat te horen en het liefst ook zwart op wit te krijgen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 21 september 2022 om 10:27
Hoi To, ik herken best wel wat dingen in jouw verhaal. Ik vind het ook moeilijk om hulpverleners te vertrouwen door dingen die eerder met hulpverleners gebeurd zijn en door mijn trauma's. Ik vind het ook heel lastig om goed te voelen wat ik nu precies wil. Hoe boos mag ik worden? Hoe kom ik voor mijn belangen op?
Ik kan me wel voorstellen dat 1 het lastig vindt als jij klaagt over de handelswijze van 2. Ik denk echt dat je dat verhaal ergens anders moet kwijt kunnen.
Verder als ik mezelf zou adviseren zou ik zeggen: dat gesprek met de manager mag je doen onder jouw voorwaarden. Als jij nu 1 er niet bij wilt hebben, is dat jouw goed recht. Daarnaast zou ik bedenken, wat wil ik uit het gesprek halen? Wil ik gehoord worden? Wil ik bevestiging dat er dingen fout gelopen zijn? Wil ik excuses voor wat er fout is gelopen? En misschien in het begin van het gesprek ook aangeven wat je doel is.
Daarnaast zou ik proberen dingen op papier te zetten en dat heel feitelijk te brengen. Zo blijf je hopelijk uit de emoties en wordt je ook niet te erg getriggerd.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en veel succes met het gesprek.
Ik kan me wel voorstellen dat 1 het lastig vindt als jij klaagt over de handelswijze van 2. Ik denk echt dat je dat verhaal ergens anders moet kwijt kunnen.
Verder als ik mezelf zou adviseren zou ik zeggen: dat gesprek met de manager mag je doen onder jouw voorwaarden. Als jij nu 1 er niet bij wilt hebben, is dat jouw goed recht. Daarnaast zou ik bedenken, wat wil ik uit het gesprek halen? Wil ik gehoord worden? Wil ik bevestiging dat er dingen fout gelopen zijn? Wil ik excuses voor wat er fout is gelopen? En misschien in het begin van het gesprek ook aangeven wat je doel is.
Daarnaast zou ik proberen dingen op papier te zetten en dat heel feitelijk te brengen. Zo blijf je hopelijk uit de emoties en wordt je ook niet te erg getriggerd.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en veel succes met het gesprek.
woensdag 21 september 2022 om 10:41
Hoe moeilijk ook; focus op wat je zoon en jij de komende maanden nodig hebben. En wat ze hier in kunnen betekenen. Gelijk hebben en gelijk krijgen gaat hier niet werken en levert je niets concreet wat op. Je zoon heeft nu ook wat nodig om de tijd te overbruggen tot november.
Veel succes met het gesprek.
Veel succes met het gesprek.
woensdag 21 september 2022 om 10:54
Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben zelf erg van het schriftelijk communiceren: dan heb je tijd om na te denken of iets terug te lezen.
Het eerste gesprek met de manager vond ik enorm ad-hoc gaan. Ik had hem bewust gevraagd of we ter voorbereiding konden uitwisselen wat we uit het gesprek wilden halen. Hij stuurde daarop een soort bericht van: "we gaan het hier over hebben". Ik heb toen gerageer met de aanvulling die ik er ook uit wilde halen, maar het daadwerkelijke gesprek ging alle kanten op omdat hij niet concreet wilde worden.
Ik vroeg of hij bepaalde dingen kon nakijken (wat is er nu in jullie systeem vastgelegd over afgelopen jaar?) en ik vroeg of hij me feedback wilde sturen wat hij uit het gesprek had gehaald, zodat we een soort gezamelijk verslag hadden. Dat had mij handvatten gegeven om te reageren.
Ik had eerlijk gezegd verwacht dat hij als voorbereiding op ons gesprek wel dingen was gaan uitzoeken: ik had vooraf al gemaild wat ik kon documenteren over dingen die volgens mij mis waren gegaan. Maar hij overviel me door te zeggen dat 2 heel aangedaan was en dat hij haar dus geen vragen ging stellen, en dat hij niet in hun eigen systeem van verslaglegging had nagezocht wat de doelen en afspraken waren.
Hij heeft na het gesprek niets meer gedaan of samengevat voor me.
Nu heb ik hem een mail gestuurd met waar ik behoefte aan heb: wat ik ervaren heb, dat ik dat nog even heftig voel als een paar maanden geleden omdat niemand de moeite genomen heeft om er het gesprek over aan te gaan.
Ik wilde graag OF geruststelling dat het niet zo erg is als het op mij overkwam, en dan gestaafd door informatie over wat er is gerapporteerd etc. Dus wel inhoudelijk uitzoeken wat er gebeurd is en wat er had moeten gebeuren, voor zover mogelijk. Of, als ik niet gerustgesteld kan worden omdat er steken gevallen zijn, tenminste erkenning voor de stress.
Ik heb ook aangegeven dat de indruk wordt gewekt dat iedereen (in zijn organisatie) geprofiteerd heeft van de aanstelling behalven mijn gezin, en dat ik het vervelend vind als er "omdat het geld op is" geen aandacht is voor nazorg. Dat ik dit geen fijn moment vind om de situatie mee te beëindigen.
Ik ben altijd vrij zorgvuldig met het vooraf opstellen van een soort agenda. Ik vind het heel ongemakkelijk dat hij me gewoon een mededeling doet waarbij hij me niets aanreikt hoe ik me er op moet voorbereiden, terwijl ze me toch wel zouden moeten kennen.
Dat geeft al geen goed gevoel: het lijkt nog niet echt om mij te gaan...
Ik ben zelf erg van het schriftelijk communiceren: dan heb je tijd om na te denken of iets terug te lezen.
Het eerste gesprek met de manager vond ik enorm ad-hoc gaan. Ik had hem bewust gevraagd of we ter voorbereiding konden uitwisselen wat we uit het gesprek wilden halen. Hij stuurde daarop een soort bericht van: "we gaan het hier over hebben". Ik heb toen gerageer met de aanvulling die ik er ook uit wilde halen, maar het daadwerkelijke gesprek ging alle kanten op omdat hij niet concreet wilde worden.
Ik vroeg of hij bepaalde dingen kon nakijken (wat is er nu in jullie systeem vastgelegd over afgelopen jaar?) en ik vroeg of hij me feedback wilde sturen wat hij uit het gesprek had gehaald, zodat we een soort gezamelijk verslag hadden. Dat had mij handvatten gegeven om te reageren.
Ik had eerlijk gezegd verwacht dat hij als voorbereiding op ons gesprek wel dingen was gaan uitzoeken: ik had vooraf al gemaild wat ik kon documenteren over dingen die volgens mij mis waren gegaan. Maar hij overviel me door te zeggen dat 2 heel aangedaan was en dat hij haar dus geen vragen ging stellen, en dat hij niet in hun eigen systeem van verslaglegging had nagezocht wat de doelen en afspraken waren.
Hij heeft na het gesprek niets meer gedaan of samengevat voor me.
Nu heb ik hem een mail gestuurd met waar ik behoefte aan heb: wat ik ervaren heb, dat ik dat nog even heftig voel als een paar maanden geleden omdat niemand de moeite genomen heeft om er het gesprek over aan te gaan.
Ik wilde graag OF geruststelling dat het niet zo erg is als het op mij overkwam, en dan gestaafd door informatie over wat er is gerapporteerd etc. Dus wel inhoudelijk uitzoeken wat er gebeurd is en wat er had moeten gebeuren, voor zover mogelijk. Of, als ik niet gerustgesteld kan worden omdat er steken gevallen zijn, tenminste erkenning voor de stress.
Ik heb ook aangegeven dat de indruk wordt gewekt dat iedereen (in zijn organisatie) geprofiteerd heeft van de aanstelling behalven mijn gezin, en dat ik het vervelend vind als er "omdat het geld op is" geen aandacht is voor nazorg. Dat ik dit geen fijn moment vind om de situatie mee te beëindigen.
Ik ben altijd vrij zorgvuldig met het vooraf opstellen van een soort agenda. Ik vind het heel ongemakkelijk dat hij me gewoon een mededeling doet waarbij hij me niets aanreikt hoe ik me er op moet voorbereiden, terwijl ze me toch wel zouden moeten kennen.
Dat geeft al geen goed gevoel: het lijkt nog niet echt om mij te gaan...
woensdag 21 september 2022 om 10:59
Sommige hulpverleners zijn mooi-meegenomen-hulpverleners. Die zien hun hulp als mooi meegenomen. En als hun hulp niet helpt is het ook niet erg, want de situatie zelf was al erg voor dat ze zich er mee bemoeiden. Ze kunnen het dus nooit echt verkeerd doen. Alles wat ze beter maken is mooi meegenomen en als wat ze niet beter maken is geen probleem.
Het vergt wat moeite om de mooi-meegenomen-hulpverlener te leren kennen, maar als je eenmaal weet dat ze er zijn zijn ze al makkelijker te vermijden.
Het vergt wat moeite om de mooi-meegenomen-hulpverlener te leren kennen, maar als je eenmaal weet dat ze er zijn zijn ze al makkelijker te vermijden.
woensdag 21 september 2022 om 11:30
Precies. Het voelt zelfs alsof ik gestraft wordt voor "onbehoorlijk gedrag", terwijl ik de tekst kortgeleden nog een paar keer heb doorgelezen, en ik hem helemaal niet beschadigend vind. Ja: er staat een keer "verdomme" in. Ik beschrijf welk gevoel ik heb, en "dat dingen op me overkomen als....".Susan schreef: ↑21-09-2022 10:25Ik moet zeggen dat ik het aardig onprofessioneel vind dat zij nu het slachtoffer uithangt en zogenaamd nergens op aangesproken kan worden omdat ze zo aangedaan is en rust nodig heeft en dat jij daardoor geen erkenning krijgt voor het feit dat zij het heeft verkloot en je zoon langer op hulp moet wachten. De boodschap is nu een beetje: 'ja, heel vervelend allemaal, maar je bent zo boos geworden dat nu alle aandacht is verlegd naar hoe zielig dat is voor hulpverlener 2'.
Ik heb een whatsapp conversatie doorgestuurd: dat leest alsof een 14 jarige staat te verklaren dat het niet haar beurt is om de afwas te doen, dat ze niet weet waar de afwas is, dat ze niet nat mag worden van de dokter en dat de vaat niet zo vies is. Zo'n vergelijking heb ik er dus ook mee getrokken: de tekst sprak voor zich. Maar het ging om het helpen met de aanvraag voor dubbele kinderbijslag voor een zorgintensief kind. Ik had het 2 maanden eerder kunnen oppakken als duidelijk was geweest dat zij me niet ging helpen: heb het toch zelf moeten doen. Het is trouwens afgewezen omdat de inhoud wel voldoet, maar er geen rapportages zijn van zorgprofessionals die het verhaal kunnen bevestigen...
Ik uit nergens rechtstreeks beschuldigingen en ik scheld niet. Wel vertel ik wat ik zie en hoe dat op mij overkomt.
Het is echt een bericht van iemand die laat zien ontreddering en paniek te voelen. Ik vind het zo zwak dat een organisatie dat niet oppakt zoals het bedoeld is: moet ik midden in een kortsluiting hun lesboeken gaan opzoeken om uit te leggen waarom iemand als ik zo kan reageren?
Nummer 1 zei tegen me dat als ik het gevoel heb dat ik me niet gezien voel, ik dat tegen haar manager moet zeggen. Ik vind dat ik al heel veel op tafel heb gelegd, en vroeg waarom daar niet met een professionele bril naar gekeken wordt.
Daarmee ga ik misschien over haar grens. Maar ik kon haar adviezen niet begrijpen: zij kent me toch ook? waarom gaat zij dan niet uitleggen wat ik nodig heb?
Wat ik verder mis, is dat zij me emotionele steun biedt als ik zeg hoe rot ik me de nog over voel.
Ik denk dat ik het in ieder geval ga scheiden: ik haal haar er tussenuit.
Door alles zo op te schrijven voor jullie, kan ik het wat beter samenvatten, en ik zie dat het zo niet gaat werken met haar.
woensdag 21 september 2022 om 11:30
Ik denk dat je gelijk hebt.Thalas schreef: ↑21-09-2022 10:59Sommige hulpverleners zijn mooi-meegenomen-hulpverleners. Die zien hun hulp als mooi meegenomen. En als hun hulp niet helpt is het ook niet erg, want de situatie zelf was al erg voor dat ze zich er mee bemoeiden. Ze kunnen het dus nooit echt verkeerd doen. Alles wat ze beter maken is mooi meegenomen en als wat ze niet beter maken is geen probleem.
Het vergt wat moeite om de mooi-meegenomen-hulpverlener te leren kennen, maar als je eenmaal weet dat ze er zijn zijn ze al makkelijker te vermijden.
Bedankt voor het benoemen.
woensdag 21 september 2022 om 12:10
Heb je voor jezelf duidelijk waar welke hulpverlener voor is? Voor wie en wat zij moeten regelen en bij wie je waarvoor terecht kan en wanneer?
Jouw verhaal komt heel warrig over en heb een beetje het idee dat je je hoofs boven water probeert te houden tussen de hulpverleners en je vast klapt aan alles waar je je maar aan vast kan klampen, terecht of onterecht.
Kan het zijn dat er een verschil in visie is over de problemathiek? Jij hebt het over opvoedproblemen en angsten terwijl de CJG medewerker het heeft over problemen tussen jou en jouw man. Angstproblemen en opvoedproblemen hebben vaak een onderliggende oorzaak en daarbij zou jullie situatie als ouders ook een rol bij kunnen spelen. Het behandelen van angst heeft geen zin als de onderliggende problemen niet opgepakt worden.
Je hebt niet voor niks een medewerker vanuit de WMO, deze krijg je niet zomaar. Ik krijg uit jouw berichten alleen het gevoel dat je haar flink onder druk zet en haar belast met dingen waar ze niet voor is waardoor zij zich niet prettig voelt jou nog bij te staan.
Je wilde een gesprek met persoon 1 erbij. De manager regelt dat op korte termijn op een tijdstip dat jij en mevrouw 1 al bij elkaar zijn. Juist heel handig want jullie hebben de afspraak al staan, hij hoeft er alleen maar bij aan te sluiten. Maar ook nu zie jij hier alleen het slechte in en vind je hier iets van. Als je je er niet orettig bij vielt, zorg dan dat een geode vriendin bij je is, dat je dit samen voorbespreek, dingen op papier zet en tijdens dat gesprek rustig blijft.
Jouw verhaal komt heel warrig over en heb een beetje het idee dat je je hoofs boven water probeert te houden tussen de hulpverleners en je vast klapt aan alles waar je je maar aan vast kan klampen, terecht of onterecht.
Kan het zijn dat er een verschil in visie is over de problemathiek? Jij hebt het over opvoedproblemen en angsten terwijl de CJG medewerker het heeft over problemen tussen jou en jouw man. Angstproblemen en opvoedproblemen hebben vaak een onderliggende oorzaak en daarbij zou jullie situatie als ouders ook een rol bij kunnen spelen. Het behandelen van angst heeft geen zin als de onderliggende problemen niet opgepakt worden.
Je hebt niet voor niks een medewerker vanuit de WMO, deze krijg je niet zomaar. Ik krijg uit jouw berichten alleen het gevoel dat je haar flink onder druk zet en haar belast met dingen waar ze niet voor is waardoor zij zich niet prettig voelt jou nog bij te staan.
Je wilde een gesprek met persoon 1 erbij. De manager regelt dat op korte termijn op een tijdstip dat jij en mevrouw 1 al bij elkaar zijn. Juist heel handig want jullie hebben de afspraak al staan, hij hoeft er alleen maar bij aan te sluiten. Maar ook nu zie jij hier alleen het slechte in en vind je hier iets van. Als je je er niet orettig bij vielt, zorg dan dat een geode vriendin bij je is, dat je dit samen voorbespreek, dingen op papier zet en tijdens dat gesprek rustig blijft.
woensdag 21 september 2022 om 15:06
Ik weet wie waarvoor is ja.Noekie-Noek schreef: ↑21-09-2022 12:10Heb je voor jezelf duidelijk waar welke hulpverlener voor is? Voor wie en wat zij moeten regelen en bij wie je waarvoor terecht kan en wanneer?
Jouw verhaal komt heel warrig over en heb een beetje het idee dat je je hoofs boven water probeert te houden tussen de hulpverleners en je vast klapt aan alles waar je je maar aan vast kan klampen, terecht of onterecht.
Kan het zijn dat er een verschil in visie is over de problemathiek? Jij hebt het over opvoedproblemen en angsten terwijl de CJG medewerker het heeft over problemen tussen jou en jouw man. Angstproblemen en opvoedproblemen hebben vaak een onderliggende oorzaak...
Het is ineens flink uitgedund door vertrek van 2 en de vorige CJG medewerker. 2 was eigenlijk er bij gevraagd om te helpen inventariseren wat er nog meer nodig was: 2 jaar geleden is zoon ontslagen bij de GGZ omdat het relatief goed ging, maar toen was er al angst. Tussendoor heeft een kindertherapeut hier tijdelijk in begeleid, maar zij mocht geen contract van het CJG.
Toen kwam 2. Toen ik een filmpje van een paniekaanval van zoon liet zien, zei ze serieus dat ze zich afvroeg of hij niet aan het manipuleren was. Later heeft ze gesprekken met zoon gevoerd en liet ze dat idee vallen. Misschien is het dan ook een idee om door te pakken en hulp te regelen?
En ja: het is extreem worstelen om boven water te blijven. Er moet nog gerevalideerd worden en er speelt meer, maar geen agressie, verwaarlozing, mishandelding of wat dan ook. Niet onze schuld, en met tijdige hulp was het niet zo zwaar geworden.
Ik sta open voor "mijn" of ons aandeel als dat zou blijken bij de angstproblematiek. Maar angst komt vaker voor in combinatie met zijn andere diagnoses dus dat kan ook. Als professionals objectief vaststellen wat wij moeten veranderen om zoon te helpen, dan doen we dat. Maar dat gaat allemaal pas lopen als er professionals in beeld komen, en dat is nou juist wat 2 getraineerd heeft.
Dus zelfs als er afstemmingsproblemen spelen, is dat geen reden om hulp af te houden.
woensdag 21 september 2022 om 15:26
Ik heb aan mijn CJG contactpersoon gevraagd of het gesprek bij het CJG gevoerd kan worden ipv met zo'n soort "overval" bij mij thuis. Dan hoeft 1 er wat mij betreft niet bij te zijn. Ik hoop dat ik het morgen kan bespreken met de CJG medewerker.
CJG gaat over het geld voor deze trajecten, dus ze zijn belanghebbend, en de medewerker vind dat er sowieso een afsluitende evaluatie hoort te komen na een beschikking van een jaar.
Ze kijkt met me mee of we bezwaar kunnen aantekenen tegen de afwijzing van de dubbele kinderbijslag door een rapportage van haar in te dienen, en daarvoor heeft ze info van die organisatie nodig: officieel is ze niet inhoudelijk betrokken maar enkel voor de beschikkingen.
Dus waar ik begon met: "moeten we niet napraten om mijn frustratie uit te praten?" ben ik nu wat nuchterder: "Wat hebben we van ze nodig en gaan ze dat nog leveren?".
Ik denk dat ik het bevredigend genoeg vind als de manager aan het CJG uit mag leggen wat ze afgelopen jaar geleverd hebben. Dan laat ik het hele: "hoe denk je dat het voor mij geweest is?" maar zitten. Ik weet dat het CJG geconstateerd heeft dat afgelopen jaar veel te zwaar is geweest omdat mijn man en ik allemaal dingen deden die eigenlijk bij professionals horen.
Maandag ga ik met 1 in gesprek of mijn gevoel klopt dat ze afstand neemt, en dan zie ik wel of er genoeg vertrouwen terugkomt. Ik kan haar niet dwingen om meer betrokkenheid te voelen, maar ik wil wel kunnen vertrouwen dat er niet gedraaid wordt. Als er wat is, moet ze dat zeggen.
CJG gaat over het geld voor deze trajecten, dus ze zijn belanghebbend, en de medewerker vind dat er sowieso een afsluitende evaluatie hoort te komen na een beschikking van een jaar.
Ze kijkt met me mee of we bezwaar kunnen aantekenen tegen de afwijzing van de dubbele kinderbijslag door een rapportage van haar in te dienen, en daarvoor heeft ze info van die organisatie nodig: officieel is ze niet inhoudelijk betrokken maar enkel voor de beschikkingen.
Dus waar ik begon met: "moeten we niet napraten om mijn frustratie uit te praten?" ben ik nu wat nuchterder: "Wat hebben we van ze nodig en gaan ze dat nog leveren?".
Ik denk dat ik het bevredigend genoeg vind als de manager aan het CJG uit mag leggen wat ze afgelopen jaar geleverd hebben. Dan laat ik het hele: "hoe denk je dat het voor mij geweest is?" maar zitten. Ik weet dat het CJG geconstateerd heeft dat afgelopen jaar veel te zwaar is geweest omdat mijn man en ik allemaal dingen deden die eigenlijk bij professionals horen.
Maandag ga ik met 1 in gesprek of mijn gevoel klopt dat ze afstand neemt, en dan zie ik wel of er genoeg vertrouwen terugkomt. Ik kan haar niet dwingen om meer betrokkenheid te voelen, maar ik wil wel kunnen vertrouwen dat er niet gedraaid wordt. Als er wat is, moet ze dat zeggen.
woensdag 21 september 2022 om 15:29
Waarvoor was de kindertherapeut betrokken en wat was haar bevinding? Het CJG besluit nl niet dat iemand geen contract krijgt. De gemeente slluit de contracten met zorgaanbieders af maar een zorgaanbieder moet wel aan eisen voldoen om hiervoor in aanmerking te komen. Ook kan een zorgaanbieder ervoor kiezen geen contract met de gemeente aan te gaan. Ouders kunnen dan of de kosten zelf betalen, een PGB aanvragen (krijg je hier niet altijd voor toegekend) om deze kosten te kunnen betalen of de therapeut had, indien nodig samen met het CJG een andere zoraagnbieder kunnen kiezen die deze zorg over kon nemen en wel een contract met de gemeente had maar je had ook altijd naar de husiarts kunnen gaan voor een doorverwijzing. Maar je geeft aan dat er meerdere diagnoses zijn heeft hij daar dan geen hulp voor?OudWijf schreef: ↑21-09-2022 15:06Ik weet wie waarvoor is ja.
Het is ineens flink uitgedund door vertrek van 2 en de vorige CJG medewerker. 2 was eigenlijk er bij gevraagd om te helpen inventariseren wat er nog meer nodig was: 2 jaar geleden is zoon ontslagen bij de GGZ omdat het relatief goed ging, maar toen was er al angst. Tussendoor heeft een kindertherapeut hier tijdelijk in begeleid, maar zij mocht geen contract van het CJG.
Toen kwam 2. Toen ik een filmpje van een paniekaanval van zoon liet zien, zei ze serieus dat ze zich afvroeg of hij niet aan het manipuleren was. Later heeft ze gesprekken met zoon gevoerd en liet ze dat idee vallen. Misschien is het dan ook een idee om door te pakken en hulp te regelen?
En ja: het is extreem worstelen om boven water te blijven. Er moet nog gerevalideerd worden en er speelt meer, maar geen agressie, verwaarlozing, mishandelding of wat dan ook. Niet onze schuld, en met tijdige hulp was het niet zo zwaar geworden.
Ik sta open voor "mijn" of ons aandeel als dat zou blijken bij de angstproblematiek. Maar angst komt vaker voor in combinatie met zijn andere diagnoses dus dat kan ook. Als professionals objectief vaststellen wat wij moeten veranderen om zoon te helpen, dan doen we dat. Maar dat gaat allemaal pas lopen als er professionals in beeld komen, en dat is nou juist wat 2 getraineerd heeft.
Dus zelfs als er afstemmingsproblemen spelen, is dat geen reden om hulp af te houden.
woensdag 21 september 2022 om 16:10
Ik vind het niet relevant voor mijn verhaal om allerlei details hier neer te zetten omdat jij je eigen oordeel wilt vormen. Wordt alles veel te herkenbaar van. Reageer maar niet als je meent ergens aan te moeten twijfelen: je bent niet verplicht mee te denken.Noekie-Noek schreef: ↑21-09-2022 15:29Waarvoor was de kindertherapeut betrokken en wat was haar bevinding? Het CJG besluit nl niet dat iemand geen contract krijgt. De gemeente slluit de contracten met zorgaanbieders af maar een zorgaanbieder moet wel aan eisen voldoen om hiervoor in aanmerking te komen. Ook kan een zorgaanbieder ervoor kiezen geen contract met de gemeente aan te gaan. Ouders kunnen dan of de kosten zelf betalen, een PGB aanvragen (krijg je hier niet altijd voor toegekend) om deze kosten te kunnen betalen of de therapeut had, indien nodig samen met het CJG een andere zoraagnbieder kunnen kiezen die deze zorg over kon nemen en wel een contract met de gemeente had maar je had ook altijd naar de husiarts kunnen gaan voor een doorverwijzing. Maar je geeft aan dat er meerdere diagnoses zijn heeft hij daar dan geen hulp voor?
Er staat zo genoeg voor mensen die iets willen bijdragen.
woensdag 21 september 2022 om 17:39
Ik wil mijn eigen oordeel niet vormen en ik meen ook nergens aan te moeten twijfelen.OudWijf schreef: ↑21-09-2022 16:10Ik vind het niet relevant voor mijn verhaal om allerlei details hier neer te zetten omdat jij je eigen oordeel wilt vormen. Wordt alles veel te herkenbaar van. Reageer maar niet als je meent ergens aan te moeten twijfelen: je bent niet verplicht mee te denken.
Er staat zo genoeg voor mensen die iets willen bijdragen.
Waaruit maak je op dat ik niks wil bijdragen?!
Jouw stukjes zijn echter heel warrig geschreven. Sommige informatie die je schrijft klopt gewoonweg niet helemaal. Ik probeer alleen helder te krijgen welke hulp jullie hebben een hoe dit getegeld is zodat ik je van de juiste informatie kan voorzien voordat je straks in gesprek gaat. Ik heb hier nl werktechnisch dagelijks mee te maken.
Je zegt nu geen vertrouwen te hebben maar sommige dingen leg je echt op de verkeerde plekken neer en dat heeft onterecht invloed op jouw gevoel.
Maargoed ergens zegt jouw bovenstaande reactie ook wel genoeg. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.
woensdag 21 september 2022 om 18:09
Je kan toch ook begrijpen dat ik ivm privacy niet mijn hebben & houwen online ga zetten? Ik vind het niet heel inlevend als je zo doorvraagt in een topic waar iedereen kan meelezen: ik mag hopen dat je van de mensen waarmee je blijkbaar werkt ook niet vraagt of ze alles ff online flikkeren.Noekie-Noek schreef: ↑21-09-2022 17:39Ik wil mijn eigen oordeel niet vormen en ik meen ook nergens aan te moeten twijfelen.
Waaruit maak je op dat ik niks wil bijdragen?!
Jouw stukjes zijn echter heel warrig geschreven. Sommige informatie die je schrijft klopt gewoonweg niet helemaal. Ik probeer alleen helder te krijgen welke hulp jullie hebben een hoe dit getegeld is zodat ik je van de juiste informatie kan voorzien voordat je straks in gesprek gaat. Ik heb hier nl werktechnisch dagelijks mee te maken.
Je zegt nu geen vertrouwen te hebben maar sommige dingen leg je echt op de verkeerde plekken neer en dat heeft onterecht invloed op jouw gevoel.
Maargoed ergens zegt jouw bovenstaande reactie ook wel genoeg. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.
Er zijn altijd forummers die lekker gaan graven om je in een totaal ander topic om je oren te slaan met de diagnose van jezelf of je kind.
Als je te precies mee wilt denken en ECHT niet zonder al die info kan, dan ben je op een te persoonlijk niveau bezig voor dit platform.
Aardig dat je de moeite wil nemen, maar dat is mij het inleveren van mijn privacy niet waard.
woensdag 21 september 2022 om 20:05
Ik denk het niet.
Ik had tegen de manager gezegd dat ik een klacht overwoog, maar dat negeert hij ook, terwijl ik dacht dat ik dat bij hem moest neerleggen. Ik heb geen zin in heisa als het me niet verder helpt, dus daarom ben ik niet over een klacht doorgegaan. Maar hij was niet bepaald ondersteunend om een klacht in behandeling te willen nemen of me op een procedure te wijzen.
Ik ga er van uit dat het bij het CJG neerleggen meer effect heeft dan zelf intern blijven zoekt.
woensdag 21 september 2022 om 20:30
Je zet zelf deze vraag online op een forum en wil advies. Een juist advies kun je pas geven als de situatie helder is. Aangezien dat niet zo is en ik in jouw berichten dingen lees die niet helder zijn of niet kloppen stel ik die vragen om een beter beeld van de situatie te krijgen en je dan ook het juiste advies te kunnen geven.OudWijf schreef: ↑21-09-2022 18:09Je kan toch ook begrijpen dat ik ivm privacy niet mijn hebben & houwen online ga zetten? Ik vind het niet heel inlevend als je zo doorvraagt in een topic waar iedereen kan meelezen: ik mag hopen dat je van de mensen waarmee je blijkbaar werkt ook niet vraagt of ze alles ff online flikkeren.
Er zijn altijd forummers die lekker gaan graven om je in een totaal ander topic om je oren te slaan met de diagnose van jezelf of je kind.
Als je te precies mee wilt denken en ECHT niet zonder al die info kan, dan ben je op een te persoonlijk niveau bezig voor dit platform.
Aardig dat je de moeite wil nemen, maar dat is mij het inleveren van mijn privacy niet waard.
Ik snap je zin " als ik mee wil denken en ECHT niet zonder al die info kan, dan ben je op een te persoonlijk niveau bezig voor dit platform" niet zo goed.
Maargoed feit is dus dat je met een half verhaal en alleen jouw waarheid een goed advies wil.
Dan zou mijn advies zijn trek alle hulp in, je hebt geen vertrouwen in de hulpverleners en ze bieden toch de hulp niet die je wil. Ze falen zo te horen aan alle kanten.
donderdag 22 september 2022 om 18:03
Wat een gedoe allemaal TO. Kan me voorstellen dat je nu met je handen in het haar zit.
Ik probeer je verhaal te begrijpen en met je mee te denken, maar ik vind het wel lastig. Natuurlijk weet ik niet hoe je in het echt bent, maar zoals je schrijft en reageert komt je best dwingend over en als iemand niet met je meepraat mag diegene niet meer reageren en je reageert behoorlijk fel.
Als dit in het echte leven ook zo is, voelen de mensen zich wellicht door jouw wijze van reageren erg persoonlijk aangesproken en ben je een grens overgegaan waardoor ze afstand nemen. De manager gaat zijn medewerker (persoon 2) echt niet affakkelen naar jou toe. Maar het lijkt alsof je dat perse wil.
Als je daadwerkelijk iets met dat gesprek wil bereiken en verder wil, is het wellicht een idee om nogmaals kort aan te geven wat een en ander met jou / jullie gedaan heeft, de gevolgden en wat jij nu graag in de toekomst van hun wil en welke dingen zij jou kunnen bieden. Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn.
Voorgaande neemt niet weg dat jullie flink benadeeld zijn en je frustratie begrijpelijk is!
Ik probeer je verhaal te begrijpen en met je mee te denken, maar ik vind het wel lastig. Natuurlijk weet ik niet hoe je in het echt bent, maar zoals je schrijft en reageert komt je best dwingend over en als iemand niet met je meepraat mag diegene niet meer reageren en je reageert behoorlijk fel.
Als dit in het echte leven ook zo is, voelen de mensen zich wellicht door jouw wijze van reageren erg persoonlijk aangesproken en ben je een grens overgegaan waardoor ze afstand nemen. De manager gaat zijn medewerker (persoon 2) echt niet affakkelen naar jou toe. Maar het lijkt alsof je dat perse wil.
Als je daadwerkelijk iets met dat gesprek wil bereiken en verder wil, is het wellicht een idee om nogmaals kort aan te geven wat een en ander met jou / jullie gedaan heeft, de gevolgden en wat jij nu graag in de toekomst van hun wil en welke dingen zij jou kunnen bieden. Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn.
Voorgaande neemt niet weg dat jullie flink benadeeld zijn en je frustratie begrijpelijk is!
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
zaterdag 24 september 2022 om 00:03
Ik ben begrenzend naar iemand in dit topic als die persoon dingen in twijfel trekt en dan details vraagt die ik te persoonlijk vind.louti schreef: ↑22-09-2022 18:03Wat een gedoe allemaal TO. Kan me voorstellen dat je nu met je handen in het haar zit.
Ik probeer je verhaal te begrijpen en met je mee te denken, maar ik vind het wel lastig. Natuurlijk weet ik niet hoe je in het echt bent, maar zoals je schrijft en reageert komt je best dwingend over en als iemand niet met je meepraat mag diegene niet meer reageren en je reageert behoorlijk fel.
Als dit in het echte leven ook zo is, voelen de mensen zich wellicht door jouw wijze van reageren erg persoonlijk aangesproken en ben je een grens overgegaan waardoor ze afstand nemen. De manager gaat zijn medewerker (persoon 2) echt niet affakkelen naar jou toe. Maar het lijkt alsof je dat perse wil.
Als je daadwerkelijk iets met dat gesprek wil bereiken en verder wil, is het wellicht een idee om nogmaals kort aan te geven wat een en ander met jou / jullie gedaan heeft, de gevolgden en wat jij nu graag in de toekomst van hun wil en welke dingen zij jou kunnen bieden. Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn.
Voorgaande neemt niet weg dat jullie flink benadeeld zijn en je frustratie begrijpelijk is!
De ervaring leert dat als je er op ingaat, het hele topic meestal een zijpad in getrokken wordt, en je alleen maar jezelf aan het verantwoorden bent. Als ik zeg: "dat vind ik te persoonlijk", dan kan iemand die echt alleen maar hulpvaardig wil zijn, gewoon OK zeggen, in plaats van te gaan opsommen wat ik verkeerd doe.
Dat betekent niet dat ik zo doe naar mensen om mij heen gelukkig.
Wat betreft dit verhaal, heeft het me geholpen dingen op een rijtje te zetten. Ik was richting die manager begonnen met een voorzet waarbij ik het volgens 1 "bij mezelf zou moeten houden". Ze was me aan het adviseren dat ik me rot voel omdat ik me niet gezien voel, en dat ik dat dan bij die man moest neerleggen. Maar ik merk eigenlijk al aan alles dat die manager niet heel begaan is met mijn welzijn, en daarom voelde ik wel wat weerstand voor die aanpak, omdat ik dan zo veel regie bij hem leg. Haar antwoord zorgde er voor dat ik de vraag aan haar stelde of die man professioneel niet gewoon zelf al dingen moet weten over wat een respectvolle benadering is, zonder dat ik dat moet uitleggen. Maar het was niet het gesprek dat ik eigenlijk wilde voeren. Daarom wil ik niet meer van haar vragen of ze er bij komt zitten.
Ik heb inmiddels gebeld met mijn CJG contactpersoon met de vraag of het op haar kantoor mag ipv bij mij thuis, want ik vind het een soort overval hoe die man ineens bepaalt waar en wanneer hij gaat reageren, terwijl hij bv niet zegt wat het doel van het gesprek wordt, of waar hij op in zal gaan. Ik kan me nergens op voorbereiden, terwijl ik voor het eerste gesprek met hem duidelijk gezegd heb dat ik zulke structuur wil.
Mijn CJG dame stond er echt nuchter in, en vind dat prima. Ze wil sowieso dat er een zorgvuldige evaluatie komt: dat hoort na een toekenning. Dat is heel wat anders dan waarmee ik afgepoeierd ben, nl: "Ik weet niet wat 2 geregistreerd heeft, en ik ga haar dat ook niet vragen want ze heeft rust nodig".
Tot mijn opluchting verschuift de focus hiermee van het subjectieve onderwerp "Oud Wijf is een beetje ongelukkig en wat heb je daarop te zeggen?" naar: "Ga toch maar eens uitzoeken wat 2 het hele jaar voor haar geld gedaan heeft, en hoe haar beslissingen tot stand zijn gekomen, want het CJG heeft die informatie nodig om te voorkomen dat dingen dubbel worden ingezet of uitgeprobeerd".
De CJG medewerker gaat de agenda vooraf opstellen en zal het gesprek leiden.
Ik vind het erg fijn dat ik me nu niet in bochten hoef te wringen om steeds maar in gesprek te blijven met iemand die me misschien niet helemaal serieus neemt. Als hij dat wel doet, is het mooi meegenomen, maar het is naïef om alleen met die verwachting het gesprek in te gaan, en dan steeds verward te moeten bijsturen als de man hele andere dingen zegt (of niet zegt) die ik verwacht. Ik ben blij dat ik daar nu van af ben. Blijkbaar was het voor 1 niet mogelijk om in alle redelijkheid ook van dit scenario uit te gaan, omdat ze zich dan te wantrouwend moet uitspreken over de organisatie, maar ik kon gewoon niet uit de voeten met hoe ze er omheen probeerde te sturen. Dan heb ik liever helemaal geen advies, want dit was gewoon verwarrend.
zaterdag 24 september 2022 om 07:20
Nee, gelukkig ben je in het echte leven niet dwingend.OudWijf schreef: ↑24-09-2022 00:03Ik ben begrenzend naar iemand in dit topic als die persoon dingen in twijfel trekt en dan details vraagt die ik te persoonlijk vind.
De ervaring leert dat als je er op ingaat, het hele topic meestal een zijpad in getrokken wordt, en je alleen maar jezelf aan het verantwoorden bent. Als ik zeg: "dat vind ik te persoonlijk", dan kan iemand die echt alleen maar hulpvaardig wil zijn, gewoon OK zeggen, in plaats van te gaan opsommen wat ik verkeerd doe.
Dat betekent niet dat ik zo doe naar mensen om mij heen gelukkig.
Wat betreft dit verhaal, heeft het me geholpen dingen op een rijtje te zetten. Ik was richting die manager begonnen met een voorzet waarbij ik het volgens 1 "bij mezelf zou moeten houden". Ze was me aan het adviseren dat ik me rot voel omdat ik me niet gezien voel, en dat ik dat dan bij die man moest neerleggen. Maar ik merk eigenlijk al aan alles dat die manager niet heel begaan is met mijn welzijn, en daarom voelde ik wel wat weerstand voor die aanpak, omdat ik dan zo veel regie bij hem leg. Haar antwoord zorgde er voor dat ik de vraag aan haar stelde of die man professioneel niet gewoon zelf al dingen moet weten over wat een respectvolle benadering is, zonder dat ik dat moet uitleggen. ?????? Dus jouw manier van benaderen is de enige manier die er is en als dat niet gebeurd is het niet respectvol? Maar het was niet het gesprek dat ik eigenlijk wilde voeren. Daarom wil ik niet meer van haar vragen of ze er bij komt zitten.
Ik heb inmiddels gebeld met mijn CJG contactpersoon met de vraag of het op haar kantoor mag ipv bij mij thuis, want ik vind het een soort overval hoe die man ineens bepaalt waar en wanneer hij gaat reageren, terwijl hij bv niet zegt wat het doel van het gesprek wordt, of waar hij op in zal gaan. Ik kan me nergens op voorbereiden, terwijl ik voor het eerste gesprek met hem duidelijk gezegd heb dat ik zulke structuur wil.
Mijn CJG dame stond er echt nuchter in, en vind dat prima. Ze wil sowieso dat er een zorgvuldige evaluatie komt: dat hoort na een toekenning. Dat is heel wat anders dan waarmee ik afgepoeierd ben, nl: "Ik weet niet wat 2 geregistreerd heeft, en ik ga haar dat ook niet vragen want ze heeft rust nodig".
Tot mijn opluchting verschuift de focus hiermee van het subjectieve onderwerp "Oud Wijf is een beetje ongelukkig en wat heb je daarop te zeggen?" naar: "Ga toch maar eens uitzoeken wat 2 het hele jaar voor haar geld gedaan heeft, en hoe haar beslissingen tot stand zijn gekomen, want het CJG heeft die informatie nodig om te voorkomen dat dingen dubbel worden ingezet of uitgeprobeerd".
De CJG medewerker gaat de agenda vooraf opstellen en zal het gesprek leiden.
Ik vind het erg fijn dat ik me nu niet in bochten hoef te wringen om steeds maar in gesprek te blijven met iemand die me misschien niet helemaal serieus neemt. Als hij dat wel doet, is het mooi meegenomen, maar het is naïef om alleen met die verwachting het gesprek in te gaan, en dan steeds verward te moeten bijsturen als de man hele andere dingen zegt (of niet zegt) die ik verwacht. Ik ben blij dat ik daar nu van af ben. Blijkbaar was het voor 1 niet mogelijk om in alle redelijkheid ook van dit scenario uit te gaan, omdat ze zich dan te wantrouwend moet uitspreken over de organisatie, maar ik kon gewoon niet uit de voeten met hoe ze er omheen probeerde te sturen. Dan heb ik liever helemaal geen advies, want dit was gewoon verwarrend.
Je wil geen advies, je wil gelijk krijgen. Je wil een bevestiging hoe slecht nummer 2 is, hoe het volgens jou had moeten en nu moeten gaan, je wil bepalen hoe een manager volgens jou moet reageren. Stel hij zegt sorry, is dan voor jou de kous afgedaan? Ik denk van niet.
Verwacht je niet teveel van de manager? Mijn manager weet helemaal niets van de inhoud van mijn werk, alleen de processen. Jouw verwachting is dat de manager nu het werk zal doen van nummer 2. Dat gaat niet gebeuren.
Neem iemand uit je omgeving mee naar dat gesprek, leg uit dat je nu bepaalde informatie mist en nodig hebt, welke informatie dat is en wat de afspraken voor de toekomst zijn. Dat is denk ik de beste stap. Geef aan wat het met jullie heeft gedaan, maar dat je nu graag stappen wil maken.
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
zaterdag 24 september 2022 om 07:52
@louti volgens mij mis je het punt dat het CJG nu wil dat er verantwoording wordt afgelegd, omdat dat verplicht is na een toekenning. Dus de man zal ergens mee moeten komen (bv onderbouwen hoe beslissingen zijn genomen), en daar hoef ik verder niet meer met hem over in discussie.
Het gesprek wordt nu geleid door mijn contactpersoon, dus ik hoef niemand mee te nemen: zij krijgt de regie en stelt de vragen. Het is prettig dat wat zij gaat vragen, grotendeels overeen komt met wat ik eerder heb gevraagd. Dat doet ze dus omdat zij die info nodig heeft voor het zoeken naar een vervanger voor 2.
Ik vind zelf ook dat het gesprek met 1 niet handig liep, maar dat kwam dus doordat ze me een advies bleef geven dat niet echt passend is in deze situatie, en ik probeerde te doorgronden hoe dat voor mijn bestwil was, want ik zag het niet. Is het mijn schuld dat het gesprek daar stroef van wordt?
Ik denk dat het goed is dat ik niet met die man in gesprek ga over mijn gevoel. Het zal in ieder geval niet het hoofddoel van het gesprek zijn.
Het is namelijk een uitgangspunt waarbij je geen invloed hebt op de ontwikkeling van het gesprek, en je afhankelijk bent van de ander of die het wil oppakken of niet. Dat kan dus tot teleurstelling leiden, of de ander kan het afhouden door mij te zeggen dat er van alles aan mij ligt zonder veel te reflecteren op de rol van de organisatie. Het is een manipuleerbaar onderwerp.
Ik begreep niet waarom ze me adviseerde om alle regie bij die man te leggen: dat lijkt me niet zo'n goede voorbereiding.
Het heeft pas zin om het zo aan te pakken als je een emotionele relatie met elkaar hebt, maar ik ken hem amper en hij heeft verder niets met mij te maken: ik ben maar een klant. Dat vergt een ander soort gesprek, dat je beter vanuit gelijkwaardigheid kan voeren dan dat je je emotioneel afhankelijk of kwetsbaar opstelt. Zo ga je bv ook geen gesprek aan met de bakker of de schoonmaker.
Het gesprek wordt nu geleid door mijn contactpersoon, dus ik hoef niemand mee te nemen: zij krijgt de regie en stelt de vragen. Het is prettig dat wat zij gaat vragen, grotendeels overeen komt met wat ik eerder heb gevraagd. Dat doet ze dus omdat zij die info nodig heeft voor het zoeken naar een vervanger voor 2.
Ik vind zelf ook dat het gesprek met 1 niet handig liep, maar dat kwam dus doordat ze me een advies bleef geven dat niet echt passend is in deze situatie, en ik probeerde te doorgronden hoe dat voor mijn bestwil was, want ik zag het niet. Is het mijn schuld dat het gesprek daar stroef van wordt?
Ik denk dat het goed is dat ik niet met die man in gesprek ga over mijn gevoel. Het zal in ieder geval niet het hoofddoel van het gesprek zijn.
Het is namelijk een uitgangspunt waarbij je geen invloed hebt op de ontwikkeling van het gesprek, en je afhankelijk bent van de ander of die het wil oppakken of niet. Dat kan dus tot teleurstelling leiden, of de ander kan het afhouden door mij te zeggen dat er van alles aan mij ligt zonder veel te reflecteren op de rol van de organisatie. Het is een manipuleerbaar onderwerp.
Ik begreep niet waarom ze me adviseerde om alle regie bij die man te leggen: dat lijkt me niet zo'n goede voorbereiding.
Het heeft pas zin om het zo aan te pakken als je een emotionele relatie met elkaar hebt, maar ik ken hem amper en hij heeft verder niets met mij te maken: ik ben maar een klant. Dat vergt een ander soort gesprek, dat je beter vanuit gelijkwaardigheid kan voeren dan dat je je emotioneel afhankelijk of kwetsbaar opstelt. Zo ga je bv ook geen gesprek aan met de bakker of de schoonmaker.
vrijdag 14 oktober 2022 om 18:04
OudWijf schreef: ↑24-09-2022 07:52@louti volgens mij mis je het punt dat het CJG nu wil dat er verantwoording wordt afgelegd, omdat dat verplicht is na een toekenning. Dus de man zal ergens mee moeten komen (bv onderbouwen hoe beslissingen zijn genomen), en daar hoef ik verder niet meer met hem over in discussie.
Het gesprek wordt nu geleid door mijn contactpersoon, dus ik hoef niemand mee te nemen: zij krijgt de regie en stelt de vragen. Het is prettig dat wat zij gaat vragen, grotendeels overeen komt met wat ik eerder heb gevraagd. Dat doet ze dus omdat zij die info nodig heeft voor het zoeken naar een vervanger voor 2.
Ik vind zelf ook dat het gesprek met 1 niet handig liep, maar dat kwam dus doordat ze me een advies bleef geven dat niet echt passend is in deze situatie, en ik probeerde te doorgronden hoe dat voor mijn bestwil was, want ik zag het niet. Is het mijn schuld dat het gesprek daar stroef van wordt?
Ik denk dat het goed is dat ik niet met die man in gesprek ga over mijn gevoel. Het zal in ieder geval niet het hoofddoel van het gesprek zijn.
Het is namelijk een uitgangspunt waarbij je geen invloed hebt op de ontwikkeling van het gesprek, en je afhankelijk bent van de ander of die het wil oppakken of niet. Dat kan dus tot teleurstelling leiden, of de ander kan het afhouden door mij te zeggen dat er van alles aan mij ligt zonder veel te reflecteren op de rol van de organisatie. Het is een manipuleerbaar onderwerp.
Ik begreep niet waarom ze me adviseerde om alle regie bij die man te leggen: dat lijkt me niet zo'n goede voorbereiding.
Het heeft pas zin om het zo aan te pakken als je een emotionele relatie met elkaar hebt, maar ik ken hem amper en hij heeft verder niets met mij te maken: ik ben maar een klant. Dat vergt een ander soort gesprek, dat je beter vanuit gelijkwaardigheid kan voeren dan dat je je emotioneel afhankelijk of kwetsbaar opstelt. Zo ga je bv ook geen gesprek aan met de bakker of de schoonmaker.
Hoe is het gesprek gegaan? Voelde je je gehoord en was het bevredigend hoe de contactpersoon het gesprek leidde?
dinsdag 18 oktober 2022 om 08:24
Het gesprek is nog steeds niet geweest omdat de manager op vakantie ging. Het staat voor volgende week gepland, maar er is nog geen definitief tijdstip bepaald.
Het is erg ingewikkeld geworden: de CJG medewerker heeft haar hoofd heel hard gestoten en is nog niet in staat om te werken: ik heb 2x wat appjes van haar gehad.
Daarnaast is medewerker 1 alsnog raar gaan doen: ik had met haar gesproken en moest toen huilen omdat ik me behoorlijk rot voelde onder de signalen die ik meende op te pikken van haar.
Er bleken inderdaad minstens 2 dingen te zijn waarbij ze door inschattingsfouten niet passend reageerde op serieuze dingen die ik aankaartte. Maar verder was er ECHT niets aan de hand, zei ze.
Ik vond het vervelend dat ze dingen niet goed inschatten, maar zag dat als een aanleiding om betere afspraken te maken: we moesten toch een evaluatie invullen. Dus de keer daarop zat ik keurig voorbereid klaar voor verbeterpunten en evaluatie. En toen zei ze ineens dat ze besloten had om te stoppen
. Ze kleed het allemaal in alsof het in mijn belang is, maar wat ik zie is dit: ze zei zelf ook dat de situatie met 2 "ons geen goed gedaan had" (huh? Dat is puur vanuit haar dan). En ze struikelde er over dat ik de vorige week had gezegd dat ik me erg onzeker ging voelen door haar gedrag, waardoor ik zelfs merkte dat ik niet zeker wist of haar ziekmelding de week daarvoor echt buikgriep was, of dat dat een manier was om mij even uit de weg te gaan. Dat was voor haar de druppel.
Vrij bizar, want het was geen beschuldiging maar het benoemen van onzekerheid vanuit mij, plus dat dat gesprek had er toe geleid dat daadwerkelijk bleek dat ze inderdaad heel verwarrend reageerde soms.
In plaats van dat ze alsnog reflecteerde dat ze misschien lomp te werk was gegaan, kwam er een soort beschuldiging dat het allemaal aan mij lag. Toen was ik er wel klaar mee.
Ik had voorbereid dat we blijkbaar andere ideën hadden over haar begeleiding aan mij, en wilde kijken of het lukte te benoemen wat inmiddels mijn hulpvraag is. Als je dat neerlegt, en er komt een heel andere verwachting van mij dan wat de organisatie kan bieden, dan kan je op basis daarvan samen vaststellen dat er geen goede match is. Maar nu besloot zij dit allemaal over mijn hoofd heen, en dan ook nog met een sausje van "het is beter voor jou".
Nu ik terug kijk zie ik dit: de begeleiding gaat al 2 jaar over "wat er allemaal mis is aan mij en mijn leven": zo moet je allerlei gebieden formuleren. Jaarlijks moet je evalueren, maar dat gaat altijd over hoever die doelen zijn gehaald. Als een doel niet gehaald heb, is de onderliggende toon altijd dat "ik" een doel niet gehaald heb. Er wordt niet gekeken naar wat de bijdrage van de medewerker is: er wordt me niet gevraagd of die doelen feitelijk wel mijn prioriteit hadden, en of ik vind dat de medewerker adequaat heeft geholpen. Er wordt zeker niet gevraagd of ik denkt dat we een doel beter konden bereiken met een andere inzet van de medewerker.
Er zit echt nul zelfreflectie ingebouwd over wat die begeleiding eigenlijk doet. Ik ben daar door medewerker 2 meer op gaan focussen, en ging nu voor het eerst ook met medewerker 1 in gesprek over haar werk. Nogmaals: dat ging echt respectvol, want ik had het gevoel dat we gelijkwaardig bezig waren. Maar na al die zelfevaluatie over mij, leek de stap naar zelfreflectie bij medewerker 1 me heel logisch. En daar is ze op afgehaakt. Ze kan het inpakken hoe ze wil, maar dat maakt me wel kwaad.
Het enige gunstige is dat ik inmiddels 3x gesproken heb met de gespecialiseerde GGZ psychologe waar ik heel lang op de wachtlijst stond. Dat is nu feitelijk mijn enige gesprekspartner. Ze geeft aan dat reflecteren op haar rol in haar vak heel normaal is, en dat ik geen onrealistische wensen heb, maar dat het misschien wel meer niveau vraagt dan 1 en 2 in hun werk gewend zijn.
Voor nu ben ik echt even klaar met hulp vragen. Ik zou graag hulp krijgen, maar weet niet waar ik het moet zoeken. Het gesprek met de WMO medewerker die moet helpen zoeken naar een andere aanbieder is om onduidelijke rede geschrapt (ik geloof dat 1 gebeld had dat zij die dag niet mee kon, en dat er niet met mij afgestemd is, maar dat mijn afspraak toen geschrapt is). Half november heeft hij pas tijd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
