Moeite hulpverleners te vertrouwen. Wat mag ik verwachten?

Ik hoop dat ik dit kort kan beschrijven, maar ik vrees dat dat nog niet lukt omdat ik het zelf niet snap.

Ik heb vanuit de WMO iemand toegewezen gekregen die me de afgelopen 2 jaar heeft bijgestaan: ik noem haar 1. Een jaar geleden kwam daar een collega van haar bij: betaald door het CJG om ons bij te staan in de opvoeding rondom onze zoon, die verschillende diagnoses heeft. Ik noem haar 2.
1en 2 kwamen van dezelfde organisatie en hadden dezelfde manager, zodat er onderling afstemming mogelijk was.

Ik vertrouwde 1, en heb fijne steun gehad. Ik heb geen groot netwerk, en kon met haar dingen bespreken die ik probeerde te bevatten. Ik heb een onveilige jeugd gehad, en daarna nog een paar heftige situaties, waabij ik steeds niet geloofd werd en niet voor mezelf op mocht komen. Daarom raak ik best wel van streek als er iets vervelends speelt: altijd moet ik eerst nadenken wat ik er eigenlijk van vind, en of ik er wel terecht boos of verdrietig om ben. Verwacht ik niet te veel, heb ik wel recht om gezien te worden? Omdat er vroeger klappen vielen als je emoties toonde, voel ik me erg onveilig als ik echt ergens van uit balans raakt. 1 heeft me geadviseerd op een wachtlijst te gaan bij de sGGZ omdat ik minder last van triggers wil hebben. Deze week kan ik na een jaar wachten starten.

Nu was 2 een ander verhaal: ze was niet zo precies als 1, en achteraf besefte ik pas dat ze helemaal niet zo zorgvuldig doelen etc had beschreven over haar bijdrage. Dat hoor je in overleg vast te stellen. Mijn zoon heeft een zwaar jaar achter de rug waarbij hij vanaf december ernstig belemmerd werd in zijn ontwikkeling door angst (wat al meer dan een half jaar te merken was, en wat steeds door mij was aangekaart). Omdat 2 ons bijstond, kon ik niet buiten haar om naar het CJG voor een verwijzing: dan willen ze toch eerst horen hoe de hulpverlener die betrokken is er over denkt. Maar wat ik steeds ook aandroeg: 2 vond het niet nodig om iets te doen. Ik heb een hele tijd gedacht dat ik haar gewoon nog niet de goede informatie had gegeven: ik bleef het gesprek met haar aangaan. Vanaf december heb ik letterlijk gemeld dat het voor mij niet meer vol te houden was.

Dit voorjaar is er veel gebeurt op gezondheidsgebied in ons gezin, inclusief een zware operatie. We waren erg uit balans, zoon leunde ontzettend zwaar op me, en pas in mei, toen het een beetje achter de rug was, kreeg ik beter voor het voetlicht hoe zwaar zoon er voor stond, en zou er een verzoek naar het CJG gaan voor verwijzing.
Toen kwam aan het licht dat het CJG onterecht ons dossier had afgesloten nadat 2 niet gereageerd had op berichten, en er was ineens niemand die de doorverwijzing kon oppakken. Bovendien schreef 2 een evaluatie omdat haar aanstelling een jaar verlengd moest worden, waarin ik pas voor het eerst letterlijk las dat ze al mijn vragen en zorgen helemaal niet in behandeling had genomen. Er was geen woord te vinden over de problemen en angsten van mijn zoon, en ze neuzelde alleen wat over het verschil in communicatie tussen mij en mijn man, wat afstemming lastig maakte.

Ik ben hier erg boos om geworden, omdat ik het gevoel had meer dan een half jaar verloren te hebben in de noodzakelijke hulp voor mijn zoon. Mijn boze mails leidden er toe dat 2 zich gekrenkt terugtrok. 1 vond het lastig om er tussen te zitten en bleef erg op de vlakte. Hun manager is op mijn verzoek 1x komen praten, maar heeft daar verder helemaal niets mee gedaan. Hij wilde verder kijken wie in zijn organisatie iets voor mijn zoon kon doen, en vond dat het CJG de aanstelling (zonder evaluatie) een tijd moest verlengen zodat ze konden zoeken.

Ik wilde eerst uitpraten wat er was gebeurd: horen of ik het nou verkeerd zag, of dat hun medewerkers inderdaad flink tekortgeschoten was. Maar hij wilde niet op zoek naar feiten, en zij was heel aangedaan dus hij wilde haar rust gunnen. Over hoe het voor mij was, werd helemaal niet gesproken.

In deze zomervakantie is mijn zoon pas op 5 augustus op een wachtlijst gezet: hij wordt niet voor half november geholpen. Het CJG kon niet eerder capaciteit vinden om de aanvraag uit te zetten. Dit had dus al in december of januari geregeld kunnen zijn; toen was er wel een CJG medewerker beschikbaar.

Ik heb de laatste weken met 1 besproken dat ik me teleurgesteld voel over haar manager, en dat ik het erg vind dat een medewerker kortsluiting veroorzaakt, en er dan geen enkele nazorg is. Ik weet dat het ongemakkelijk is dat het over haar collega en manager gaat, maar zij is de enige met wie ik over zulke dingen kan praten. Ze kent ook mijn bagage. Ik vind 1 altijd erg professioneel, maar ik begin nu het gevoel te krijgen dat ze afstand begint te nemen zonder dit uit te spreken. Dat vond ik niet professioneel, en het maakt me ontzettend onzeker, omdat ik ook het gevoel heb dat je mij nu kunt beschuldigen dat ik te achterdochtig doe ofzo. Het is niet open, en er kan altijd wel een draai aan gegeven worden om te zeggen dat ik het niet goed gezien heb.

Ze heeft gezegd dat ik zelf aan de manager moet melden dat ik verder wil praten. Ik heb gevraagd of ze wel bij dat gesprek wilde zijn om me te helpen overzicht te houden. Vervolgens heb ik die manager toch maar weer een mail gestuurd.

Daarna had ik me voorgenomen om met 1 het gesprek aan te gaan om te vragen of er inderdaad dingen spelen. Maar maandagochtend kreeg ik een app dat ze buikgriep had en niet kon komen. De manager heeft meer dan een week niet gereageerd, en ik ging me steeds rotter voelen. Ik twijfel serieus aan de buikgriep.

Dit heb ik ook besproken met de nieuwe contactpersoon van het CJG, die zegt dat de organisatie sowieso een evaluatie moet opstellen vanafgelopen jaar, en die meer neigt om me bij te vallen op basis van wat ze nu ziet dan wat ik aan bevestiging heb gekregen van 1. Ze zou zelf ook deze week navraag doen als ik niets hoorde.

Feitelijk ben ik er in mijn hoofd nu op aan het voorsorteren dat het geen bevredigend gesprek gaat worden met die manager, en dat 1 blijkbaar geen professionele steun aan me wil bieden in deze situatie. Misschien wil ze er helemaal mee stoppen: ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik hoop dat ik het te zwaar inzie, maar ik mis wel iedere poging om me het gevoel te geven dat het goed komt: er wordt op geen enkele manier iets van steun uitgesproken.

Gisteravond kreeg ik ineens een bericht van de manager: hij wil het gesprek aangaan, en deelt me mee dat hij dat maandag om 10:00 gaat doen, terwijl 1 hier op bezoek is.

Ik voel me hier enorm door overvallen. IK heb gevraagd of we kunnen verder praten. Maar ik vind echt alles lomp aan zijn reactie: Hoezo bepaalt hij wanneer & hoe we het gesprek aangaan?
Nu ik geen positieve verwachting van het gesprek heb, wil ik helemaal niet in deze setting praten. Ik ben mijn gevoel van veiligheid kwijt bij 1. Ik had juist eerst met haar willen praten, en de hoop dat ik me toch nog vergist heb, en ik misschien nog het vertrouwen terug krijg.

Nu weet ik dus wel hoe ik me voel, maar niet wat ik er mee moet: wat is redelijk om te willen?
Wat moet ik als tegenvoorstel doen? Ben ik wispelturig? Moet een organisatie rekening houden met mijn kwetsbaarheden en triggers, en mag ik er van uitgaan dat ik dat niet vooraf allemaal voor ze hoef uit te tekenen omdat dat HUN professionele bagage moet zijn, of verwacht ik veel te veel?

Inmiddels neig ik er naar om niet meer het gesprek in het bijzijn van 1 aan te gaan, maar bv op kantoor bij het CJG.
Ik merk dat ik graag een soort getuige wil voor als ik me aangevallen voel, of als ik met mijn mond vol tanden sta, maar later met iemand wil bespreken waarom ik sommige uitspraken niet vond kloppen. Ik ben niet zo goed in ad-hoc reageren.
Ik heb helemaal geen zin om me emotioneel open te laten rijten door alles op tafel te leggen en er bij te gaan zitten janken als dat tegenover een manager is die gewoon van de zaak af wil, en geen verantwoordelijkheid voelt voor wat zijn mensen veroorzaken.
Ik wil van de stress en het rotgevoel af van wat me is overkomen, maar ik denk dat dat niet gaat lukken als ik niet gehoord word. En daar ben ik dus erg bang voor.

Sorry voor het lange verhaal. Ik wil het nog steeds zo graag "goed" doen: wel voor mezelf opkomen, niet overdramatisch overkomen. Ik probeer enorm om verwijten voor te zijn waarmee ze de schuld op mij kunnen schuiven: als het niet meer volgens professionele normen gaat, heb je ineens dat mensen dat soort dingen gaan flikken. Dan zitten ze eigenlijk in mijn triggers te roeren om hun straatje schoon te vegen... Als ik daarmee ontplof, kunnen ze bewijzen hoe wispelturig ik ben.

Ik had hier zo enorm goed iemand als 1 bij kunnen gebruiken om de boel in perspectief te helpen zetten

Ik hoop dat er een paar mensen zijn die misschien mee willen denken.

Ik zal kijken of ik een genuanceerd beeld kan geven: misschien kom ik hier veeleisend of oordelend over.

Het punt is dat ik vanuit mijn jeugd nooit ruimte voor mezelf mocht vragen en niets mocht voelen. Er werd altijd eindeloos veel opgelegd of geëist met argumenten, maar achteraf besef ik dat dat manipulatie was: van een kind kan je het altijd winnen met argumenten, zeker als de ouder degene is die bepaalt wat wel en geen valide argumenten zijn.

Ik heb daarom altijd het gevoel dat ik me moet verantwoorden en met hele goede argumenten komen als ik iets wil. En dat mensen mij heel vaak niet geloven, en dat dat dan mijn schuld is.

Bij een hulpverlener voel ik me vaak niet vrij: het lijkt een soort gezagspersoon die zich mijn lot kan aantrekken en me kan helpen, maar die ook gekrenkt kan zijn en me dan niet helpt. Daarom ben ik naar hulpverleners altijd heel erg behoedzaam, en moet ik echt een tijd een vertrouwensband kunnen opbouwen.

Deze hulpverlener weet dat ik het heel erg moeilijk vind om in zo'n situatie iets voor mezelf te vragen: vaak leg ik een aantal argumenten neer die naar een bepaalde conclusie kunnen leiden, maar heb ik het gevoel dat ik niet mag vragen wat ik graag heb dat ze doen: dat moeten ze zelf beslissen.

Ik heb dit voorjaar een heel pittige tijd gehad, en heb ontzettend weinig hulp gehad (want totaal geen netwerk), waardoor ik me eenzaam heb gevoeld, en opnieuw niet gezien. Hulpverlener 1 was de enige die consequent iedere week kwam, en wel met een aantal regeldingen hielp.

In gesprekken met 1 hebben we het er een paar keer over gehad hoe lastig het is om niet gewoon te vragen wat je graag wilt, en dat ik dat wel moet doen.

Ook ben ik keihard onderuit gaan door te zware belasting als mantelzorger, en was ik in die tijd niet in staat om met haar te praten omdat ik gehoopt had dat dat zij zou zien dat het allemaal te veel werd, maar dat toch niet erkende: ik wist dat het oud zeer en de herbelevingen die ik er bovenop kreeg, niet haar schuld waren, en ik wilde alles eerst laten zakken omdat ik anders toch mijn teleurstelling over mijn hele leven op haar was gaan botvieren, waarbij ik snap dat iemand dan afhaakt. Ik stond niet voor niets op de wachtlijst bij de GGZ, en had het wel graag met haar nabesproken, maar ze is er nooit op teruggekomen, terwijl ik heel graag had dat we wel lering konden trekken uit waarom ik overbelast raakte, en wat ik had kunnen doen of zeggen dat misschien wel meer respons had opgeleverd. Ik wist niet hoe ik letterlijk meer hulp had kunnen vragen, en wat ik had kunnen vragen.

Goed: je zou verwachten dat dit na een tijd toch wel een basis vormt, met wat vertrouwen. Ik ga echt enorm respectvol met haar om. Ik stel me open op, en zoek steeds naar hoe ik contact met haar houd. Soms heb je daardoor een gesprek dat misschien erg in detailniveau zit, omdat ik probeer te begrijpen wat ik mag voelen, vragen of verwachten: dan gaat het niet om de aanleiding maar om het leerproces.

Nu was er een totaal achterlijk voorbeeld dat ze haar fiets steeds pal achter mijn auto parkeerde op onze oprit als ze langs kwam. Dat vond ik een hele onhandige plek: daar mag niemand iets zetten omdat ik er bij het inparkeren gewoon bovenop knal, en ik WEET dat je met mijn ADD hoofd gewoon geen uitzonderingen moet maken. Ik ben al te vaak op dingen op de oprit geknald. Er zijn nog 3 andere argumenten, maar dit is genoeg voor deze uitleg.

Dus toen ik na een jaar een stukje tuin achter onze tuinpoort had opgeruimd, bood ik haar aan dat ze haar fiets daar kon neerzetten. Vervolgens was er een paar weken gehakketak: ik zei: "zet hem daar maar neer", en dan zei zij "nee hoor: dat hoeft niet". Week later: "als je hem daar neerzet, staat hij ook lekker uit het zicht (dure elektrische fiets). Zij: "nee: hoeft niet!". Etc.
Na een paar weken beseft ik welk patroon zich afspeelde. Dus ik zei voor het eerst heel direct: "jij zegt steeds nee, maar ik vraag het aan je omdat IK dat graag wil. Wil je je fiets hier parkeren"? En ik was zo dom om mezelf ook nog te verantwoorden over het parkeren met de auto, terwijl ik natuurlijk niet met de auto weg ben als zij langs komt.

Nou: ze zette hem er 1x nee, maar de week erna was het: "nee hoor: hoeft niet". En DAT raakte me: ik had toch gezegd dat IK het graag wilde? Ze maakte mijn argumenten een beetje belachelijk, en zei dat hij al meer dan een jaar op die plek stond. Ze zei zelfs tegen mijn man met een beetje samrnzweerderige toon dat ik lastig deed over het parkeren, alsof hij haar zou bijvallen.

Ik was echt heel erg gekwetst: ik had letterlijk gezegd dat ik het voor mezelf vroeg, en haar reactie (oude trigger): jouw argumenten tellen niet.

Hierna heb ik eerst rondgevraagd of ik nu zo'n rare vraag had gesteld, maar de mensen aan wie ik het voorlegde zeiden: "zij is jouw gast: waarom past ze zich niet aan?". Daarna heeft ze nog 1 week geweigerd, terwijl ze me uitdagend aankeek. De week er op wilde ik het bespreken, maar dat was dus de week dat haar baas had gezegd dat hij mij tijdens haar bezoek wel te woord zou staan (wat ik dus helemaal niet wilde). Toen ik dat afzegde, had zij ineens buikgriep.

En de week daarop heb ik het huilend aan haar voorlegd, samen met nog 2 incidenten. Ik moet dan huilen omdat ik me ontzettend gespannen voel: ik verwacht dat iemand heel kwaad op me wordt als ik doorzet in voor mezelf opkomen; vroeger kreeg ik daar klappen voor.

Zij zei dat dit haar allemaal ontgaan was, en dat ze vond dat ik wel een beetje tegengas mocht omdat ze het maar een onzinargument vond. Ik heb haar ter plekke verteld wat het met mij deed dat ze er zo mee omging, terwijl zij de enige is met wie ik gesprekken voer over ruimte voor mezelf vragen. In plaats van dat ze misschien toch IETS van zelfreflectie zou tonen (wat vervelend dat ik dat gemist heb! Hoe kunnen we afspraken maken om dit te voorkomen?), bleef ze hangen in "wat vervelend voor jou dat je nu dit voelt".

Als dit samen met wat andere voorvallen voor mij eindelijk op zijn plaats valt (wat ik niet in mijn eentje kan: ik was blij met de gesprekken met de psycholoog die net gestart waren), dan voel ik me uiteindelijk genoeg doorwrocht en heb ik genoeg onderzocht wat allemaal "mijn schuld" is aan waarom iets zo verloopt (want dat is altijd mijn eerste veronderstelling), dan ik ik de samenvatting hier op het forum wel stellig of oordelend kan overkomen. Want dan laat ik de details van het langdurige zelfonderzoek achterwegen.

Ik vind dat ze mij meerdere keren een heel vervelend gevoel geeft (wat ik zo mag voelen), zonder dat ze wil kijken naar hoe het komt dat dat ontstaat: wat ZIJ verkeerd interpreteert. Het kan echt niet altijd 100% mijn schuld zijn.

Het is niet aan haar om te oordelen of mijn gevoel terecht of onterecht is: het is er, en ik moet er mee dealen. Ik zoek daar hulp bij: bij haar. Maar als het gevoel voortvloeit uit haar werk, dan neemt ze ineens heel veel dingen persoonlijk.

Terwijl ik JUIST mijn hele leven al zoek naar de woorden om zoiets zo min mogelijk aanstootgevend te formuleren: ik durf haar nergens van te beschuldigen. Maar ik benoem wel wat iets met mij doet.

Ik hoop dat dit getob een beter beeld geeft waarom ik het zo vervelend vind dat ze mijn woorden uit hun verband lijkt te trekken, en ze nu gebruikt als aanleiding om daadwerkelijk meer afstand te nemen, maar dan zo gedraaid dat dat mijn schuld is (want hoe durf ik te zeggen dat ik zelfs ging twijfelen aan de buikgriep).

Terwijl: wat ik dat gesprek vooral aankaartte, was dat ik het gevoel al langer had dat ze afstand aan het inbouwen was. Door hoe ze bewust provocerend reageerde soms, en dan iets dat ik op tafel had gelegd om van te leren, aangreep om aanstoot aan te nemen.

Uiteindelijk gebruikte ze letterlijk dit gesprek om precies dat te doen dat ik in het gesprek probeerde te benoemen, dat zij toen ontkende.

En echt: misschien zijn mijn zorgvuldige analytische gesprekken niet haar ding. OK: dat mag. Geen goede match.

Maar ZEG dat dan gewoon, en houd het ook eens bij jezelf: "dit is niet mijn ding", in plaats van alles steeds met een professioneel sausje zo te presenteren dat ze het zogenaamd uit professionaliteit zo aanpakt etc. Terwijl ze mij met haar inconsequente gedrag enorm opzadelt met allemaal zorgen wat ik nu weer fout heb gedaan.

Avage schreef: ↑

18-10-2022 08:56

Herkenbaar dit patroon van getriggerd worden.

Ik wil je een compliment geven voor hoe integer je ermee omgaat en je daarbij kwetsbaar durft op te stellen. Het lijkt erop dat je al veel geleerd hebt over jezelf en dat je zoekt naar de beste manier om je hierin op te stellen.

Dat je te veel verwacht(te) van hulpverlener 1 is misschien wel echt zo. Door jullie goede relatie is dit ontstaan, maar zij kan op enig moment niet meer leveren en trekt zich terug.

Ik denk dat gesprekken met instanties bijna altijd tegenvallen als je vertrouwen(sbreuk) probeert te bespreken. Simpelweg omdat hun verantwoordelijkheden en eigenaarschap verdeeld zijn over meerdere personen, of zelfs niet eens personen. Waardoor je gesprekspartners altijd kunnen gaan draaien en schuiven.

Heb verder geen tips, denk dat er heel veel goede tips gegeven zijn!

Dankjewel!

Frambloos schreef: ↑

18-10-2022 13:21

Ik lees even mee TO want ik herken wat je schrijft en ik merk dat het me ondertussen zo dwars zit dat het een trigger is geworden voor me bij andere situaties.

Enerzijds heb ik via het WMO en instanties echt wel goede hulp gehad, het zijn natuurlijk allemaal individuen en ik geloof echt wel dat de meeste die dat werk doen integer zijn.

Alleen ik heb net als jouw, jaren vertraging opgelopen die eigenlijk niet nodig was. Met ook nog een ervaring bij een dagbestedingsplek die niet bepaald positief was. En ik merk dat je daarmee nergens naartoe kan.

Als er dingen tegen zitten zit ik met een heel erg opgekropt gevoel van onmacht en ik merk ook dat mensen die hier geen ervaring mee hebben, het allemaal niet echt snappen. Ik heb dus niet echt tips voor je, maar je topic lezen gaf me een gevoel van herkenning wat ik niet zovaak tegenkom.

Fijn dat je je ervaring met me deelt