Psyche
alle pijlers
Nostalgische "depressie"
vrijdag 20 december 2024 om 18:45
Heel lang getwijfeld of ik dit topic zou openen. Maar uiteindelijk dus wel. Ik hoop misschien wat herkenning te vinden, mensen die dit ook hebben of gewoon adviezen om hiermee om te gaan.
Ik ben sinds ongeveer een halfjaar extreem nostalgisch. Denk veel terug aan hoe het in de 80s/90s was en dan mis ik die tijd en sfeer. Niet het feit dat ik nog jong was (dat zou ik niet over willen doen!), maar gewoon puur hoe simpel het leven toen was. Op zomerse ochtenden wakker worden en kinderen buiten horen spelen. Oude DOS-games spelen, urenlang. Echt met elkaar praten, in plaats van ieder voor zich op de smartphone. Alles leek mysterieus en er was zoveel te ontdekken, zelfs het (zon)licht leek anders te schijnen. Op een moment dat dit gevoel me overvalt, doet het echt een diepe, scherpe pijn. Ik word dan overspoeld door verdriet en kan alleen maar huilen.
Ook merk ik dat ik niet de enige ben. Op Instagram (ja, tegenstrijdig genoeg kom ik daar) kom ik filmpjes tegen van beelden van de jaren 80 en 90, foto's uit die tijd met muziek uit die tijd eronder. En dan lees ik honderden reacties van mensen die alles zouden geven om terug te gaan naar die tijd. Het lijkt wel een collectief iets, bijna.
Is er iemand die dit herkent? Waar komt het opeens vandaan? En hoe ga ik ermee om? Ik snap dat het misschien aanstellerig klinkt, zeker vergeleken bij veel andere problemen.
Een kleine aanvulling: ik heb voor deze topictitel gekozen omdat het fenomeen in het Engels een "nostalgic depression" genoemd wordt. Het is dus geen klinische depressie en die indruk wil ik ook zeker niet wekken.
Ik ben sinds ongeveer een halfjaar extreem nostalgisch. Denk veel terug aan hoe het in de 80s/90s was en dan mis ik die tijd en sfeer. Niet het feit dat ik nog jong was (dat zou ik niet over willen doen!), maar gewoon puur hoe simpel het leven toen was. Op zomerse ochtenden wakker worden en kinderen buiten horen spelen. Oude DOS-games spelen, urenlang. Echt met elkaar praten, in plaats van ieder voor zich op de smartphone. Alles leek mysterieus en er was zoveel te ontdekken, zelfs het (zon)licht leek anders te schijnen. Op een moment dat dit gevoel me overvalt, doet het echt een diepe, scherpe pijn. Ik word dan overspoeld door verdriet en kan alleen maar huilen.
Ook merk ik dat ik niet de enige ben. Op Instagram (ja, tegenstrijdig genoeg kom ik daar) kom ik filmpjes tegen van beelden van de jaren 80 en 90, foto's uit die tijd met muziek uit die tijd eronder. En dan lees ik honderden reacties van mensen die alles zouden geven om terug te gaan naar die tijd. Het lijkt wel een collectief iets, bijna.
Is er iemand die dit herkent? Waar komt het opeens vandaan? En hoe ga ik ermee om? Ik snap dat het misschien aanstellerig klinkt, zeker vergeleken bij veel andere problemen.
Een kleine aanvulling: ik heb voor deze topictitel gekozen omdat het fenomeen in het Engels een "nostalgic depression" genoemd wordt. Het is dus geen klinische depressie en die indruk wil ik ook zeker niet wekken.
Adieu les cons!
vrijdag 20 december 2024 om 18:54
Ik bedoel overigens dit soort filmpjes op Insta:
https://www.instagram.com/p/DDLTf5Izx4J/
https://www.instagram.com/p/C-VbKnpuaOI/
https://www.instagram.com/p/DDe_iNxsd97/
https://www.instagram.com/p/DDLTf5Izx4J/
https://www.instagram.com/p/C-VbKnpuaOI/
https://www.instagram.com/p/DDe_iNxsd97/
Adieu les cons!
vrijdag 20 december 2024 om 18:58
Ja, ik herken dat wel.
Vooral het ontbreken van die afschuwelijke mobiele telefoons (en eigenlijk heel internet, hoewel we, hoe tegenstrijdig, op dit moment daar ook gebruik van maken...) gaf het leven zoveel eenvoud. Tijd, rust, ruimte... wat mis ik dat.
Is dit niet iets wat ook bij de leeftijd hoort? Terugverlangen naar je jeugd? (weet niet hoe oud je bent). En soort van romantiseren hoe het vroeger was?
Ik weet ook dat ik over twintig, dertig jaar (mocht ik het nog beleven) ook precies dit soort heimwee ervaar naar de tijd van nú.
Ik heb dit eigenlijk altijd al gehad, denk ik, vanaf het moment dat er iets was om naar terug te verlangen.
Geen idee wat dit over mij zegt, of dit normaal is, te verklaren, en waar het vandaan komt.
Vooral het ontbreken van die afschuwelijke mobiele telefoons (en eigenlijk heel internet, hoewel we, hoe tegenstrijdig, op dit moment daar ook gebruik van maken...) gaf het leven zoveel eenvoud. Tijd, rust, ruimte... wat mis ik dat.
Is dit niet iets wat ook bij de leeftijd hoort? Terugverlangen naar je jeugd? (weet niet hoe oud je bent). En soort van romantiseren hoe het vroeger was?
Ik weet ook dat ik over twintig, dertig jaar (mocht ik het nog beleven) ook precies dit soort heimwee ervaar naar de tijd van nú.
Ik heb dit eigenlijk altijd al gehad, denk ik, vanaf het moment dat er iets was om naar terug te verlangen.
Geen idee wat dit over mij zegt, of dit normaal is, te verklaren, en waar het vandaan komt.
vrijdag 20 december 2024 om 19:01
Eerste vraag die bij me opkomt: hoe oud ben je? Ik herken het (deels). Ik kan weemoedig terugkijken naar de tijd dat ik onderdeel was van een hechte vriendenclub, elk weekend stappen, kraakfeesten, experimenteel theater, nou ja weinig was gek eigenlijk. Nu, jaren later, hebben de meeste vrienden kinderen, zijn de kraakpanden verdwenen en lijken er zowieso minder creatieve uitspattingen. Maar misschien schuift de generatie gewoon op?
vrijdag 20 december 2024 om 19:01
Ik herken dit echt zo hard
Toen mijn opa nog leefde
Toen we nog speelden op het schoolplein, de liedjes die we zongen en de spelletjes
De hut die we maakten
De poëzie albums die nu niemand meer heeft
Sommige gebouwen die er nog waren in ons dorp, nu weg
Winkels die opgedoekt zijn
Soms kan ik me echt zo verliezen in nostalgie
Zit wel een beetje in onze familie moet ik zeggen.
En zelfs heb ik het van korter geleden.
We zijn bv heel bewust verhuisd uit een bepaald huis, dorp. Daar was helemaal niks te doen.
Maar kan soms ineens nostalgisch verlangen naar die tijd omdat de kinderen nog klein waren, terwijl ik echt niks met dat huis /dorp had..
Toen mijn opa nog leefde
Toen we nog speelden op het schoolplein, de liedjes die we zongen en de spelletjes
De hut die we maakten
De poëzie albums die nu niemand meer heeft
Sommige gebouwen die er nog waren in ons dorp, nu weg
Winkels die opgedoekt zijn
Soms kan ik me echt zo verliezen in nostalgie
Zit wel een beetje in onze familie moet ik zeggen.
En zelfs heb ik het van korter geleden.
We zijn bv heel bewust verhuisd uit een bepaald huis, dorp. Daar was helemaal niks te doen.
Maar kan soms ineens nostalgisch verlangen naar die tijd omdat de kinderen nog klein waren, terwijl ik echt niks met dat huis /dorp had..
vrijdag 20 december 2024 om 19:01
Ja, exact dit gevoel heb ik dus ook.Aureel schreef: ↑20-12-2024 18:58Ja, ik herken dat wel.
Vooral het ontbreken van die afschuwelijke mobiele telefoons (en eigenlijk heel internet, hoewel we, hoe tegenstrijdig, op dit moment daar ook gebruik van maken...) gaf het leven zoveel eenvoud. Tijd, rust, ruimte... wat mis ik dat.
Is dit niet iets wat ook bij de leeftijd hoort? Terugverlangen naar je jeugd? (weet niet hoe oud je bent). En soort van romantiseren hoe het vroeger was?
Ik weet ook dat ik over twintig, dertig jaar (mocht ik het nog beleven) ook precies dit soort heimwee ervaar naar de tijd van nú.
Ik heb dit eigenlijk altijd al gehad, denk ik, vanaf het moment dat er iets was om naar terug te verlangen.
Geen idee wat dit over mij zegt, of dit normaal is, te verklaren, en waar het vandaan komt.
Ik heb geen idee of ik terugverlang naar mijn jeugd: ik zou nu echt niet meer jong willen zijn (ben 38). Het gaat me meer om de tijd, inderdaad de eenvoud van toen.
Adieu les cons!
vrijdag 20 december 2024 om 19:02
Terugverlangen naar je jeugd is universeel volgens mij. Zeker nu de wereld zo snel verandert, dat ging honderd jaar geleden een stuk langzamer. Je was jong dus je had weinig verantwoordelijkheden en alles was nog nieuw en spannend. Nu ben je oud en cynisch en krakkemikkig dus het is allemaal niet meer zo leuk. Nee, dan vroeger!
Die instagram filmpjes doen me weinig, dat is meer amerikaanse nostalgie, mijn jeugd zag er anders uit
Die instagram filmpjes doen me weinig, dat is meer amerikaanse nostalgie, mijn jeugd zag er anders uit
If you need a hug, give it to someone else.
vrijdag 20 december 2024 om 19:05
Ik herken het zeker, al is mijn nostalgische periode iets later (of juist eerder, +/- 1900).
Als puber kon ik me erover verbazen hoeveel mensen een saaie baan hadden. Je zag ze 's ochtends in het donker vertrekken uit hun nieuwbouwwijk en 's avonds in het donker terugkomen. Zelf fietste ik dan lekker om 14.00 uur van school naar huis toe. Ik snapte niet waarom mensen het deden.
Het is altijd een angstbeeld voor me geweest. Dat zou mij nooit overkomen. Ik zou me blijven richten op de leuke, simpele dingen. Meedoen met deze maatschappij kon ik toch niet, want ze zouden mij niet willen hebben om mijn culturele achtergrond (wat onzin bleek te zijn, maar dat dacht ik toen).
Ik probeer bewust dat kinderlijke erin te houden. Als ik fiets en ik zie iets bijzonders op straat, afstappen en gaan kijken. Geen baan met allerlei verplichtingen. Geen concrete doelen stellen voor mijn leven. Ik hoef niets te bereiken, ik hoef alleen maar elke dag te doen wat nodig is. Mijn huis hoeft niet opgeruimd te zijn. Geen noodpakket, camera's of dat soort dingen waar ik angstig van zou worden. Gewoon bloemen kweken met zakjes zaad van de supermarkt.
Lukt dat altijd, nee lang niet, maar het blijft mijn doel.
Als puber kon ik me erover verbazen hoeveel mensen een saaie baan hadden. Je zag ze 's ochtends in het donker vertrekken uit hun nieuwbouwwijk en 's avonds in het donker terugkomen. Zelf fietste ik dan lekker om 14.00 uur van school naar huis toe. Ik snapte niet waarom mensen het deden.
Het is altijd een angstbeeld voor me geweest. Dat zou mij nooit overkomen. Ik zou me blijven richten op de leuke, simpele dingen. Meedoen met deze maatschappij kon ik toch niet, want ze zouden mij niet willen hebben om mijn culturele achtergrond (wat onzin bleek te zijn, maar dat dacht ik toen).
Ik probeer bewust dat kinderlijke erin te houden. Als ik fiets en ik zie iets bijzonders op straat, afstappen en gaan kijken. Geen baan met allerlei verplichtingen. Geen concrete doelen stellen voor mijn leven. Ik hoef niets te bereiken, ik hoef alleen maar elke dag te doen wat nodig is. Mijn huis hoeft niet opgeruimd te zijn. Geen noodpakket, camera's of dat soort dingen waar ik angstig van zou worden. Gewoon bloemen kweken met zakjes zaad van de supermarkt.
Lukt dat altijd, nee lang niet, maar het blijft mijn doel.
vrijdag 20 december 2024 om 19:06
Oh ja, de poëziealbums! Met van die glitterplaatjes erinKoningjulian schreef: ↑20-12-2024 19:01Ik herken dit echt zo hard
Toen mijn opa nog leefde
Toen we nog speelden op het schoolplein, de liedjes die we zongen en de spelletjes
De hut die we maakten
De poëzie albums die nu niemand meer heeft
Sommige gebouwen die er nog waren in ons dorp, nu weg
Winkels die opgedoekt zijn
Soms kan ik me echt zo verliezen in nostalgie
Zit wel een beetje in onze familie moet ik zeggen.
En zelfs heb ik het van korter geleden.
We zijn bv heel bewust verhuisd uit een bepaald huis, dorp. Daar was helemaal niks te doen.
Maar kan soms ineens nostalgisch verlangen naar die tijd omdat de kinderen nog klein waren, terwijl ik echt niks met dat huis /dorp had..
Ik kan me er idd ook heel erg in verliezen. Van korter geleden heb ik het zelf overigens niet. Ik verlang totaal niet terug naar mijn oude woonplaats. Echt vreselijk, haha.
Adieu les cons!
vrijdag 20 december 2024 om 19:11
Ik verbaas me altijd over de reacties bij nostalgische dingen. Op Facebook zijn er ook heel veel. En de meeste dingen waar mensen naar terug verlangen heb je gewoon zelf in de hand. Dat gebouwen er niet meer zijn is van alle tijden, maar een gezellige knusse keuken (niet mijn woorden maar die zie je vaak bij de commentaren staan) kan je natuurlijk gewoon zelf maken. Maar ik denk dat veel mensen die zo nostalgische naar het verleden kijken heel snel terug naar nu willen als ze echt weer zo gaan leven als vroeger.
vrijdag 20 december 2024 om 19:15
Ik herken het ook deels maar ik ben begin 30.
Wat ik bijv nu met kerst heel erg heb: vroeger kon ik echt zo'n "kerstgevoel " hebben.. de gezelligheid.. warmte.. buiten koud. De boom die dan weer opgezet werd..
Nu doe ik dat ook wel maar ik mis er een bepaald gevoel bij..
Kerst is voor mij tegenwoordig zo overvloedig geworden met kerst disco muziek, allerlei felle kleuren en hysterische versieringen, overload aan cadeautjes en eten.. waar is de eenvoud gebleven en dat we daar juist extra van genoten..
Misschein romantiseer ik het ook hoor..
Wat ik bijv nu met kerst heel erg heb: vroeger kon ik echt zo'n "kerstgevoel " hebben.. de gezelligheid.. warmte.. buiten koud. De boom die dan weer opgezet werd..
Nu doe ik dat ook wel maar ik mis er een bepaald gevoel bij..
Kerst is voor mij tegenwoordig zo overvloedig geworden met kerst disco muziek, allerlei felle kleuren en hysterische versieringen, overload aan cadeautjes en eten.. waar is de eenvoud gebleven en dat we daar juist extra van genoten..
Misschein romantiseer ik het ook hoor..
vrijdag 20 december 2024 om 19:17
Ik herinner me van de jaren tachtig vooral de dreiging van een kernoorlog, eigenlijk. Ik vond het allesbehalve een eenvoudige of prettige tijd. De jaren negentig waren dan een stuk vrolijker.
Verlangen naar eenvoud herken ik wel, maar dat heb je ook wel voor een deel zelf in de hand. Je hoeft niet op instagram te zitten, bijvoorbeeld (doe ik ook niet).
Verlangen naar eenvoud herken ik wel, maar dat heb je ook wel voor een deel zelf in de hand. Je hoeft niet op instagram te zitten, bijvoorbeeld (doe ik ook niet).
vrijdag 20 december 2024 om 19:20
Dit is toch wel juist terugverlangen naar je jeugd? Of je nu urenlang dos spellen speelde of urenlang spelletjes van nu op je spelcomputer, waarom is dat zo anders? Ik denk dat je jeugd van nu daar later met zo nostalgisch op terug kijkt. En buitenspelende kinderen zijn waar ik woon nog gewoon aan de orde van de dag.VirginieEfira schreef: ↑20-12-2024 18:45
Ik ben sinds ongeveer een halfjaar extreem nostalgisch. Denk veel terug aan hoe het in de 80s/90s was en dan mis ik die tijd en sfeer. Niet het feit dat ik nog jong was (dat zou ik niet over willen doen!), maar gewoon puur hoe simpel het leven toen was. Op zomerse ochtenden wakker worden en kinderen buiten horen spelen. Oude DOS-games spelen, urenlang.
Terugverlangen naar de onbezorgdheid van je jeugd is denk ik van alle tijden. Geen verantwoordelijkheden of verplichtingen, dat maakt het zo fijn.
In de jaren tachtig liep de werkloosheid op tot tien(!!) procent en dat zelfde percentage gold voor de rente. Onvoorstelbaar lijkt het nu. Dat was echt geen makkie hoor.
Dat degene die toen jong waren terug denken met een zorgeloos, nostalgisch gevoel moeten de generatie daarboven even vragen hoe het echt was. Maar we hebben (gelukkig!) de neiging om dat soort zaken te vergeten en het verleden te romantiseren.
vrijdag 20 december 2024 om 19:23
Dat vind ik juist wel meevallen. Je kunt veel overheids- of bankdingen bijvoorbeeld alleen nog online regelen met je DidiD. Ik mis echt de tijd dat je gewoon naar een loket kon om je dingen te regelen. Nu heb je overal dus zo'n vervloekte smartphone voor nodig, je kunt niet eens meer zonder.kweepeer schreef: ↑20-12-2024 19:17Ik herinner me van de jaren tachtig vooral de dreiging van een kernoorlog, eigenlijk. Ik vond het allesbehalve een eenvoudige of prettige tijd. De jaren negentig waren dan een stuk vrolijker.
Verlangen naar eenvoud herken ik wel, maar dat heb je ook wel voor een deel zelf in de hand. Je hoeft niet op instagram te zitten, bijvoorbeeld (doe ik ook niet).
Adieu les cons!
vrijdag 20 december 2024 om 19:24
Dat je daar dan een dagdeel in de rij stond en dat het dan nog steeds niet geregeld was mis ik echt niet.VirginieEfira schreef: ↑20-12-2024 19:23Dat vind ik juist wel meevallen. Je kunt veel overheids- of bankdingen bijvoorbeeld alleen nog online regelen met je DidiD. Ik mis echt de tijd dat je gewoon naar een loket kon om je dingen te regelen. Nu heb je overal dus zo'n vervloekte smartphone voor nodig, je kunt niet eens meer zonder.
Bovendien helpt het natuurlijk dat je al heel veel minder tijd met je smartphone in handen hoeft te zitten als je hem alleen gebruikt voor dat soort noodzakelijke dingen. Bij veel mensen (bij mij zelf toch zeker), is dat nou niet het grootste deel van de tijd waarvoor ik hem gebruik.
vrijdag 20 december 2024 om 19:29
Serieus? De spellen van nu speel ik niet eens. Er is een verschil tussen GTA5 en Leisure Suit Larry natuurlijk. Ik denk dat iedereen dat wel kan zien.ldp schreef: ↑20-12-2024 19:20Dit is toch wel juist terugverlangen naar je jeugd? Of je nu urenlang dos spellen speelde of urenlang spelletjes van nu op je spelcomputer, waarom is dat zo anders? Ik denk dat je jeugd van nu daar later met zo nostalgisch op terug kijkt. En buitenspelende kinderen zijn waar ik woon nog gewoon aan de orde van de dag.
Terugverlangen naar de onbezorgdheid van je jeugd is denk ik van alle tijden. Geen verantwoordelijkheden of verplichtingen, dat maakt het zo fijn.
In de jaren tachtig liep de werkloosheid op tot tien(!!) procent en dat zelfde percentage gold voor de rente. Onvoorstelbaar lijkt het nu. Dat was echt geen makkie hoor.
Dat degene die toen jong waren terug denken met een zorgeloos, nostalgisch gevoel moeten de generatie daarboven even vragen hoe het echt was. Maar we hebben (gelukkig!) de neiging om dat soort zaken te vergeten en het verleden te romantiseren.
Verder was mijn tienertijd ook zorgeloos en toch denk ik nooit op die manier terug aan de 2000s. Ik weet dus niet in hoeverre het de zorgeloosheid is. Daar probeer ik achter te komen.
Adieu les cons!
vrijdag 20 december 2024 om 19:30
Terugverlangen naar loketten, meen je dat nou? Ik herinner me dat als urenlang in de rij staan bij het postkantoor (dat kon makkelijk letterlijk een uur duren), en dat die medewerker dan zo langzaam mogelijk naar z'n loketje toe slofte.
Dingen via digid regelen vind ik wel vrij ideaal eigenlijk.
Urenlang aan de telefoon in de wacht hangen voordat je iemand te spreken krijgt die niks voor je kan doen is minder, dat wel, en dat heb ik nu veel te vaak. Maar dat had je vroeger ook wel.
Dingen via digid regelen vind ik wel vrij ideaal eigenlijk.
Urenlang aan de telefoon in de wacht hangen voordat je iemand te spreken krijgt die niks voor je kan doen is minder, dat wel, en dat heb ik nu veel te vaak. Maar dat had je vroeger ook wel.
vrijdag 20 december 2024 om 19:35
Het is toch niet zo dat dat de enige spellen zijn die worden gespeeld, GTA-achtigen? Mijn kinderen hebben uren en uren The Sims of Minecraft gespeeld en vonden dat heerlijk, zoals jij genoot van je DOS spelletjes. Je vergelijkt het mooiste van toen met het lelijkste van nu. Geen wonder dat dat maar 1 kant op uitvalt.VirginieEfira schreef: ↑20-12-2024 19:29Serieus? De spellen van nu speel ik niet eens. Er is een verschil tussen GTA5 en Leisure Suit Larry natuurlijk. Ik denk dat iedereen dat wel kan zien.
ldp wijzigde dit bericht op 20-12-2024 19:37
1.28% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
