Psyche
alle pijlers
Onderzoeken of je autisme hebt als volwassene, ervaringen?
vrijdag 29 maart 2024 om 13:11
Ik weet niet anders dan dat ik mij anders voel dan anderen, de vreemde eend in de bijt zegmaar. Er nooit echt bijhoren. Ik dacht altijd dat het een gevolg was van jarenlang gepest worden. Maar steeds vraag ik mij meer af of ik niet in het autistisch spectrum zit. Ik zit te twijfelen om hierin testen af te gaan nemen, maar brengt dit mij ook wat?
Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin, meestal vind ik dit heel erg prima want ik hou van rust. Aan de andere kant baal ik er soms van omdat het zo anders is. Als ik kijk naar mijn schoonzus heeft zij een hele grote groep om haar heen. Lijkt me prachtig, maar eigenlijk ook vooral vermoeiend. Ik maak ook niet makkelijk vrienden, weet in oppervlakkige gesprekken soms mij goed te redden (bijvoorbeeld met collega’s) maar met mensen die minder bekend zijn voor me kan ik daar al meer moeite mee hebben. Ik kan ontzettend blijven malen over de stomste dingen. Zelfs of de hoi die ik tegen iemand zei niet vreemd klonk, en of ik niks geks heb gezegd. Ik kan mijzelf daar echt mee vermoeien. Ook met andere onderwerpen trouwens. Vorige week overleed een buurman en dan kan ik daar zo over na blijven denken, veel meer dan bijvoorbeeld mijn partner. Overigens kom ik op werkgebied goed mee en vind daar ook veel waardering in.
Dit zijn een aantal dingen, en zo kan ik ook nog wel doorgaan. Maar dit zijn dingen waardoor ik denk dat er mogelijk wel sprake is van (hoogfunctionerend) autisme. Ik twijfel alleen zo…. Wel of niet testen?
Ik ben benieuwd of er ook anderen zijn die zich op volwassen leeftijd nog hebben laten testen. Ben je blij dat je het hebt gedaan? Heeft het jou rust gegeven of wat heeft het jou gebracht?
Misschien dat ervaringen van anderen mij ook kunnen helpen in mijn eigen keuze om wel of niet te testen.
Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin, meestal vind ik dit heel erg prima want ik hou van rust. Aan de andere kant baal ik er soms van omdat het zo anders is. Als ik kijk naar mijn schoonzus heeft zij een hele grote groep om haar heen. Lijkt me prachtig, maar eigenlijk ook vooral vermoeiend. Ik maak ook niet makkelijk vrienden, weet in oppervlakkige gesprekken soms mij goed te redden (bijvoorbeeld met collega’s) maar met mensen die minder bekend zijn voor me kan ik daar al meer moeite mee hebben. Ik kan ontzettend blijven malen over de stomste dingen. Zelfs of de hoi die ik tegen iemand zei niet vreemd klonk, en of ik niks geks heb gezegd. Ik kan mijzelf daar echt mee vermoeien. Ook met andere onderwerpen trouwens. Vorige week overleed een buurman en dan kan ik daar zo over na blijven denken, veel meer dan bijvoorbeeld mijn partner. Overigens kom ik op werkgebied goed mee en vind daar ook veel waardering in.
Dit zijn een aantal dingen, en zo kan ik ook nog wel doorgaan. Maar dit zijn dingen waardoor ik denk dat er mogelijk wel sprake is van (hoogfunctionerend) autisme. Ik twijfel alleen zo…. Wel of niet testen?
Ik ben benieuwd of er ook anderen zijn die zich op volwassen leeftijd nog hebben laten testen. Ben je blij dat je het hebt gedaan? Heeft het jou rust gegeven of wat heeft het jou gebracht?
Misschien dat ervaringen van anderen mij ook kunnen helpen in mijn eigen keuze om wel of niet te testen.
sansi wijzigde dit bericht op 29-03-2024 13:14
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
4.69% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2024 om 19:23
Je eigen risico.
De oorverwijzing eerst bespreken bij de huisarts, daar moet je als eerste heen met je klachten en vragen.
Herkent die bepaalde zaken krijg je vaak de verwijzing naar de GGZ of een autismecentrum en wachtlijsten zijn lang, heel lang.
En traject en diagnose/conclusie kan met paar maanden afgelopen zijn. Ligt er ook aan hoe snel jij en zij bepaalde gesprekken en vragenlijsten en andere belangrijke info kunnen verkrijgen en dan is er vaak een heel team waar ze alles mee gaan overleggen, dus verschilt soms wel, ook hoe complex het is om co-morbiteiten uit te zoeken. Per persoon en instantie/zorgeverlener is dat dus heel verschillen.
vrijdag 29 maart 2024 om 19:54
Ik heb vorig jaar laten onderzoeken of ik ADHD - inattentive heb en daar heb ik veel aan gehad. Het verklaarde alleen niet alles, vooral van vroeger, dus ik heb zelf dingen uitgezocht en ik denk dat ik ook (milde) autisme heb. Ik heb de SAAP test online gedaan en dat vond ik genoeg. Ik zou alleen niet teveel waarde aan die test hechten, want het is wel een online test. Ik ga het autisme niet verder onderzoeken doordat ik daar niet per se mee vast loop en genoeg heb aan online herkenning en tips, terwijl ik door het ADHD wel vast liep.
Ik heb wel veel aan het ADHD “label” gehad. Het was een stuk makkelijker om tips en hulp te vinden en ik snap m’n brein nu beter. Voor mij is het geen excuus maar verklaring voor bepaalde dingen. Daardoor kan ik ook beter passende oplossingen vinden.
Ik heb wel veel aan het ADHD “label” gehad. Het was een stuk makkelijker om tips en hulp te vinden en ik snap m’n brein nu beter. Voor mij is het geen excuus maar verklaring voor bepaalde dingen. Daardoor kan ik ook beter passende oplossingen vinden.
vrijdag 29 maart 2024 om 20:18
Ik hoop dus juist ergens dat het mij wat rust geeft, dat ik begrijp waarom ik ben zoals ik ben. Als ik het verhaal van jou zo lees, besef ik mij ook dat het ook andere kanten op kan gaan dan dat het alleen rust brengt. Ik weet niet of ik er daarna verdere hulp bij wil, daar zou ik mij na een diagnose wel ook in willen verdiepen. Want los dat me niet de rust zou geven, zou ik daar wel wat mee willen.
vrijdag 29 maart 2024 om 20:19
Ik heb zeer recent de diagnose gekregen. Enkele jaren geleden ben ik vastgelopen en met een andere diagnose, die overigens ook kloppend was, in de GGZ terecht gekomen. Ben hier succesvol behandeld, maar heb nog steeds bepaalde klachten. Voor mijn gevoel klopte het gewoon nog niet helemaal. Ik loop in het dagelijks leven vooral tegen extreme overprikkeling aan en kan me met moeite staande houden.
Na het lezen van 'Zondagskind' van Judith Visser dacht ik: dit gaat over mij. Toch duurde het nog twee jaar voor ik naar de huisarts ging voor een verwijzing. Want, wat zou een diagnose me opleveren?
De drang naar zekerheid heeft me daar toch toe gezet, in de hoop dat ik mezelf makkelijker zou kunnen accepteren en bepaalde dingen kon verklaren. Dat woog uiteindelijk zwaarder.
Na mijn verwijzing kreeg ik een korte telefonische intake waar me al meteen werd gezegd dat het grootste deel niet eens een uitgebreid onderzoek krijgt. Er worden blijkbaar veel mensen doorgestuurd die denken dat ze autisme/ADHD/ADD hebben, het grootste deel wordt afgewezen. Het feit dat ik 'door' mocht, was bijna al een bevestiging van de diagnose.
Ik vond het traject best pittig. Veel vragenlijsten, gesprekken waarbij echt je hele leven wordt uitgediept en er diep wordt doorgevraagd over je gedrag en gevoelens. Er kwam een hoop boven uit mijn kindertijd wat ik allang was vergeten. Ook mijn ouders moesten mee voor een gesprek, waar ik best tegenop zat. Maar uiteindelijk heeft het ervoor gezorgd dat we elkaar beter begrijpen en zijn we dichter tot elkaar gekomen.
De eerste dagen na de diagnose voelde ik vooral opluchting, ik was vooral heel bang dat ik nét niet genoeg scoorde om de diagnose te krijgen. Maar ik scoorde op alle symptomen hoog, dus de diagnose kon zonder enige twijfel gesteld worden.
Nu we iets verder in de tijd zijn, heb ik het er best moeilijk mee. Dit gaat nooit meer over, er is geen pilletje voor, ik zal ermee moeten leren leven. Ik heb al mijn hele leven de overtuiging dat als ik maar heel hard mijn best blijf doen, ik op een dag net zo zal functioneren als alle anderen. Dat moet ik nu los gaan laten en dat doet me pijn.
Ik kan en doe heel veel, maar het kost ook een heleboel. Dit blijft zo, of ik moet bepaalde keuzes gaan maken en dat vind ik nu nog lastig. Ik ben nu aan het kijken op welke manier ik hierbij ondersteuning kan krijgen, maar dat is nog best een zoektocht, zeker ook in combinatie met mijn andere diagnose, die door het autisme in stand wordt gehouden.
Dus ja, mijn diagnose heeft me zeker iets opgeleverd; met name zekerheid en duidelijkheid. Maar tegelijkertijd doet het ook heel veel met me. Onderschat het dus niet.
Na het lezen van 'Zondagskind' van Judith Visser dacht ik: dit gaat over mij. Toch duurde het nog twee jaar voor ik naar de huisarts ging voor een verwijzing. Want, wat zou een diagnose me opleveren?
De drang naar zekerheid heeft me daar toch toe gezet, in de hoop dat ik mezelf makkelijker zou kunnen accepteren en bepaalde dingen kon verklaren. Dat woog uiteindelijk zwaarder.
Na mijn verwijzing kreeg ik een korte telefonische intake waar me al meteen werd gezegd dat het grootste deel niet eens een uitgebreid onderzoek krijgt. Er worden blijkbaar veel mensen doorgestuurd die denken dat ze autisme/ADHD/ADD hebben, het grootste deel wordt afgewezen. Het feit dat ik 'door' mocht, was bijna al een bevestiging van de diagnose.
Ik vond het traject best pittig. Veel vragenlijsten, gesprekken waarbij echt je hele leven wordt uitgediept en er diep wordt doorgevraagd over je gedrag en gevoelens. Er kwam een hoop boven uit mijn kindertijd wat ik allang was vergeten. Ook mijn ouders moesten mee voor een gesprek, waar ik best tegenop zat. Maar uiteindelijk heeft het ervoor gezorgd dat we elkaar beter begrijpen en zijn we dichter tot elkaar gekomen.
De eerste dagen na de diagnose voelde ik vooral opluchting, ik was vooral heel bang dat ik nét niet genoeg scoorde om de diagnose te krijgen. Maar ik scoorde op alle symptomen hoog, dus de diagnose kon zonder enige twijfel gesteld worden.
Nu we iets verder in de tijd zijn, heb ik het er best moeilijk mee. Dit gaat nooit meer over, er is geen pilletje voor, ik zal ermee moeten leren leven. Ik heb al mijn hele leven de overtuiging dat als ik maar heel hard mijn best blijf doen, ik op een dag net zo zal functioneren als alle anderen. Dat moet ik nu los gaan laten en dat doet me pijn.
Ik kan en doe heel veel, maar het kost ook een heleboel. Dit blijft zo, of ik moet bepaalde keuzes gaan maken en dat vind ik nu nog lastig. Ik ben nu aan het kijken op welke manier ik hierbij ondersteuning kan krijgen, maar dat is nog best een zoektocht, zeker ook in combinatie met mijn andere diagnose, die door het autisme in stand wordt gehouden.
Dus ja, mijn diagnose heeft me zeker iets opgeleverd; met name zekerheid en duidelijkheid. Maar tegelijkertijd doet het ook heel veel met me. Onderschat het dus niet.
vrijdag 29 maart 2024 om 20:23
bijtie schreef: ↑29-03-2024 18:34Ik zou er persoonlijk niet te licht over denken. Een diagnose als ASS kan allerlei implicaties hebben voor de zaken zoals rijbewijsverlenging, medische keuring voor hypotheken/verzekeringen. Je bent verplicht dit te melden, ook over 60 jaar nog.
Uit een onderzoek kunnen andere dingen naar voren komen zoals cptss of een persoonlijkheidsstoornis. Dat zijn geen dingen die je zomaar even naast je neerlegt en waar je vervolgens iets mee moet.
Tot slot is psychodiagnostiek geen harde wetenschap. Ik ken alleen al in mijn directe omgeving meerdere mensen bij wie een ASS diagnose later omgezet is naar persoonlijkheidsstoornis/cptss. Dit had grote impact op hun zelfbeeld, familiebanden, mensen belanden hierdoor in een identiteiscrisis.
Het goede nieuws is dat de vooruitzichten wel veel beter zijn voor cptss dan voor ASS.
Maar ik zou wel rekening houden met deze factoren. En wellicht niet aan de voorkant al focussen op autisme, maar eerst over je klachten in gesprek gaan met een professional zoals je huisarts.
Ik dacht ook ooit dat ik autisme had en mensen om me heen ook, maar dat was al van tafel na een kort intakegesprek.
Bedankt voor je reactie. Dit zijn dus dingen waar ik absoluut niet over nagedacht had. Vooral ook de gevolgen voor het rijbewijs en verzekeringen.
En misschien is het ook wel niet autisme, zou ook heel goed kunnen, maar het anders zijn dan anderen voel ik wel heel erg. Ook overdenken en niet goed zijn in grote groepen en op sociale gelegenheden. Maar dat kunnen natuurlijk ook andere dingen zijn dan autisme. Alleen toen ik mij er in ging verdiepen zag ik wel erg veel overeenkomsten.
Misschien is eerst eens een gesprek aangaan via de HA een idee, kunnen altijd vanuit daar verder gaan kijken. Even horen hoe zij hier in staat als ik aangeef hoe ik mij voel.
vrijdag 29 maart 2024 om 20:33
Ik ben zelf psycholoog in de SGGZ en doe dus ook diagnostiek naar autisme. Ik kan je vertellen wat mijn ervaringen zijn als diagnosticus. Maar niet elke psycholoog werkt precies hetzelfde natuurlijk.
Wat je van het proces kan verwachten is dat je eerst vaak de intake hebt. Na de intake volgt vaak (maar kan ook al in de intake gedaan zijn) een diagnostisch interview. Voor de psycholoog een soort ‘groen licht’: ga ik aan de hand van de antwoord van de cliënt mijn testbatterij zoals ik die had bedacht voortzetten? Zie ik voldoende aanwijzingen voor ASS, en/of evt. nog andere dingen die getest moeten worden?
Daarna krijg je twee afspraken. Eentje is een heteroanamnese waarin de symptomen in de volwassenheid worden uitgevraagd. Je neemt iemand mee die jou goed kent (vaak partner of beste vriendin oid) en aan beiden worden aan de hand van een interview symptomen uitgevraagd. Dus als jij bijvoorbeeld zegt dat je je heel erg herkent in hypergevoeligheid voor prikkels (er wordt je ook gevraagd voorbeelden te noemen), wordt daarna aan je vriendin/partner gevraagd of die jouw verhaal herkennen en of ze daar iets over kunnen vertellen.
Tweede afspraak is hetzelfde interview, maar dan mbt de kindertijd. Dus dan neem je vaak een ouder mee. Als je ouders niet meer leven zullen we vaak vragen naar een broer/zus, oude docent, jeugdvriendinnetje, etc.
In de diagnostiek wordt altijd afgewogen welke antwoorden als meest betrouwbaar worden gezien. Jijzelf weet als het goed is minder van hoe je als kleuter was dan bijvoorbeeld je moeder.
Elke afspraak duurt ongeveer twee uur. Aanvullend kan het zijn dat jij en je informanten nog vragenlijsten krijgen. Dit hoeft overigens niet, want aan de hand van de anamneses mag je de diagnose stellen. Maar de vragenlijsten kunnen wel helpend zijn om de hypothesen beter te kleuren.
Als er differentiaal diagnostisch iets anders wordt vermoed wordt dat ook echt wel goed uitgezocht! Mocht er geen autisme uitkomen dan wil je als psycholoog in je conclusie en advies wel echt beschrijven wat je ziet, en of er reden is tot vervolgonderzoek. Soms wordt het dus ook in het onderzoek zelf al meegenomen, bijvoorbeeld aanvullend ook nog een persoonlijkheids- of intelligentie onderzoek.
Wat je van het proces kan verwachten is dat je eerst vaak de intake hebt. Na de intake volgt vaak (maar kan ook al in de intake gedaan zijn) een diagnostisch interview. Voor de psycholoog een soort ‘groen licht’: ga ik aan de hand van de antwoord van de cliënt mijn testbatterij zoals ik die had bedacht voortzetten? Zie ik voldoende aanwijzingen voor ASS, en/of evt. nog andere dingen die getest moeten worden?
Daarna krijg je twee afspraken. Eentje is een heteroanamnese waarin de symptomen in de volwassenheid worden uitgevraagd. Je neemt iemand mee die jou goed kent (vaak partner of beste vriendin oid) en aan beiden worden aan de hand van een interview symptomen uitgevraagd. Dus als jij bijvoorbeeld zegt dat je je heel erg herkent in hypergevoeligheid voor prikkels (er wordt je ook gevraagd voorbeelden te noemen), wordt daarna aan je vriendin/partner gevraagd of die jouw verhaal herkennen en of ze daar iets over kunnen vertellen.
Tweede afspraak is hetzelfde interview, maar dan mbt de kindertijd. Dus dan neem je vaak een ouder mee. Als je ouders niet meer leven zullen we vaak vragen naar een broer/zus, oude docent, jeugdvriendinnetje, etc.
In de diagnostiek wordt altijd afgewogen welke antwoorden als meest betrouwbaar worden gezien. Jijzelf weet als het goed is minder van hoe je als kleuter was dan bijvoorbeeld je moeder.
Elke afspraak duurt ongeveer twee uur. Aanvullend kan het zijn dat jij en je informanten nog vragenlijsten krijgen. Dit hoeft overigens niet, want aan de hand van de anamneses mag je de diagnose stellen. Maar de vragenlijsten kunnen wel helpend zijn om de hypothesen beter te kleuren.
Als er differentiaal diagnostisch iets anders wordt vermoed wordt dat ook echt wel goed uitgezocht! Mocht er geen autisme uitkomen dan wil je als psycholoog in je conclusie en advies wel echt beschrijven wat je ziet, en of er reden is tot vervolgonderzoek. Soms wordt het dus ook in het onderzoek zelf al meegenomen, bijvoorbeeld aanvullend ook nog een persoonlijkheids- of intelligentie onderzoek.
vrijdag 29 maart 2024 om 20:52
Omdat er bij mij geen familie-anamnese kon worden afgenomen is het bij mij uiteindelijk een waarschijnlijkheidsdiagnose geworden.
A question that sometimes drives me hazy: Am I or are the others crazy?
vrijdag 29 maart 2024 om 21:07
Niet helemaal jouw situatie want ik heb niet zelf getwijfeld of ik mezelf moest laten onderzoeken. De praktijkondersteuner vond verdere diagnostiek handig (noemde ASS ook al) en uiteindelijk na een intake was het advies om inderdaad ASS onderzoek te doen voordat er een therapie kon worden opgestart. Het is er inderdaad uitgekomen, maar ik kan me er nog steeds niet helemaal in vinden/herken sommige dingen helemaal niet. De onderzoeken waren uitgebreid (gesprekken, gesprek met ouder, veel vragenlijsten en zelfs nog een extra onderzoek/gesprek omdat ze het ook niet helemaal zeker wisten…). Met wachttijd erbij heeft het een jaar geduurd ongeveer van verwijzing tot diagnose. Misschien dat jouw regio sneller is, hier waren de onderzoekers ook met vakantie waardoor het proces nog wat extra vertraging opliep. Maar houd dus rekening met lange wachttijden. En inderdaad bij mij werd het vergoed door de basisverzekering dus kostte het alleen (twee keer) mijn eigen risico.
@bijtie, heeft het echt consequenties voor de rijbewijsverlenging, dat is wel jammer daar was ik eigenlijk niet op voorbereid (nog nooit mn rijbewijs hoeven te verlengen dus wist niet dat je dan ook een briefje moet invullen zoals bij je rijexamen).
Succes met je besluit!
@bijtie, heeft het echt consequenties voor de rijbewijsverlenging, dat is wel jammer daar was ik eigenlijk niet op voorbereid (nog nooit mn rijbewijs hoeven te verlengen dus wist niet dat je dan ook een briefje moet invullen zoals bij je rijexamen).
Succes met je besluit!
vrijdag 29 maart 2024 om 21:09
Ik heb mij 7 jaar geleden laten testen, toen ik 36 was. Mijn zoon die toen 8 jaar was kreeg de diagnose en ik ging met hem mee naar psycho-educatie en herkende erg veel 
Er waren toen ook erg veel irritaties tussen mijn man en mij. Dat ik het niet zag als hij niet lekker in zijn vel zat. Dat is soms emotionele uitbarstingen had. Dat ik moeite had als dingen ineens anders gingen, bv als mijn man op de dag zelf ineens besloot om te gaan bbq-en of vrienden uit te nodigen. Dat ik geen behoefte had met iets sociaals ondernemen buitenshuis, bv op visite gaan of naar een verjaardag gaan.
Het krijgen van mijn diagnose heeft wat dat betreft voor begrip bij hem gezorgd. Begrip dat bepaalde dingen niet van mij verwacht moeten worden / kunnen worden. Dat het geen onwil is. Dat ik een bepaalde gebruiksaanwijzing heb. Ook qua knuffelen / seks e.d. Als ik druk aan het koken ben dan is een aanraking soms too much voor mij. In bed vind ik het lastig om aangeraakt te worden als ik al druk met hem bezig ben.
Het heeft ook voor rust bij mezelf gezorgd. Voor de diagnose was ik vaak geneigd om alles te doen wat van mij verwacht werd / wat als normaal gezien werd. Nu geef ik sneller mijn grenzen aan. Ik pas mijn agenda niet meer aan om het voor een ander beter te krijgen, want dan ging dat ten koste van mezelf. Ook plan ik niet teveel afspraken in 1 week, zodat er ruimte is om ineens iets erbij te krijgen. Ik werk nu veel met afvinklijstjes / takenlijsten, wat mijn hoofd veel rust geeft. Hierdoor heb ik vrijwel geen hoofdpijn meer; voorheen had ik eind van de dag altijd een vol hoofd / zeurende hoofdpijn.
Ook werk ik geen hele dagen meer, maar 5 uur per werkdag. Het werkt voor mij prettiger om elke dag tijd voor alles te hebben (werk, huishouden, boodschappen, ontspannen) dan regelmatig het gevoel voor alles te weinig tijd te hebben.
Het verklaart ook waarom ik in mijn jongere jaren tegen dingen ben aangelopen. Waarom ik van vwo naar havo ben afgestroomd. Waarom ik mijn hbo niet heb afgemaakt. Waarom ik geen vriendengroep / goede vriendinnen heb.
Ik heb na mijn diagnose ongeveer 5 keer individuele psycho-educatie gehad, maar verder geen begeleiding of hulp nodig. Maar de diagnose en die paar gesprekken hebben mij wel wat opgeleverd.
Er waren toen ook erg veel irritaties tussen mijn man en mij. Dat ik het niet zag als hij niet lekker in zijn vel zat. Dat is soms emotionele uitbarstingen had. Dat ik moeite had als dingen ineens anders gingen, bv als mijn man op de dag zelf ineens besloot om te gaan bbq-en of vrienden uit te nodigen. Dat ik geen behoefte had met iets sociaals ondernemen buitenshuis, bv op visite gaan of naar een verjaardag gaan.
Het krijgen van mijn diagnose heeft wat dat betreft voor begrip bij hem gezorgd. Begrip dat bepaalde dingen niet van mij verwacht moeten worden / kunnen worden. Dat het geen onwil is. Dat ik een bepaalde gebruiksaanwijzing heb. Ook qua knuffelen / seks e.d. Als ik druk aan het koken ben dan is een aanraking soms too much voor mij. In bed vind ik het lastig om aangeraakt te worden als ik al druk met hem bezig ben.
Het heeft ook voor rust bij mezelf gezorgd. Voor de diagnose was ik vaak geneigd om alles te doen wat van mij verwacht werd / wat als normaal gezien werd. Nu geef ik sneller mijn grenzen aan. Ik pas mijn agenda niet meer aan om het voor een ander beter te krijgen, want dan ging dat ten koste van mezelf. Ook plan ik niet teveel afspraken in 1 week, zodat er ruimte is om ineens iets erbij te krijgen. Ik werk nu veel met afvinklijstjes / takenlijsten, wat mijn hoofd veel rust geeft. Hierdoor heb ik vrijwel geen hoofdpijn meer; voorheen had ik eind van de dag altijd een vol hoofd / zeurende hoofdpijn.
Ook werk ik geen hele dagen meer, maar 5 uur per werkdag. Het werkt voor mij prettiger om elke dag tijd voor alles te hebben (werk, huishouden, boodschappen, ontspannen) dan regelmatig het gevoel voor alles te weinig tijd te hebben.
Het verklaart ook waarom ik in mijn jongere jaren tegen dingen ben aangelopen. Waarom ik van vwo naar havo ben afgestroomd. Waarom ik mijn hbo niet heb afgemaakt. Waarom ik geen vriendengroep / goede vriendinnen heb.
Ik heb na mijn diagnose ongeveer 5 keer individuele psycho-educatie gehad, maar verder geen begeleiding of hulp nodig. Maar de diagnose en die paar gesprekken hebben mij wel wat opgeleverd.
vrijdag 29 maart 2024 om 21:09
Bedankt voor al jullie reacties met ervaringen. Hier heb ik zeker wat aan.
Ik dacht dat je zelf een gesprek en vragenlijst zou krijgen, ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat mijn moeder en/of partner ook mee moeten werken. Invullijst zouden ze wel doen denk ik, een interview weet ik niet. Maar van de meesten lees ik dat het om een invullijst ging.
@zuursnoepje - fijn deze uitgebreide reactie. Geeft een wat duidelijker beeld hoe het proces kan verlopen. Moet zeggen dat ik het wel moeilijk zou vinden om mijn moeder te vragen als informant, maar daar zou ik mij dan echt overheen moeten zetten. Iemand die mij goed kent, in dit geval partner, zou dan weer geen probleem zijn.
@arriebabs - klinkt inderdaad als een pittig proces zo. Die overtuiging dat als ik mijn best heel erg doe, ik dan net zal functioneren als anderen is ook hier heel bekend. In dat kader nam ik mij laatst voor vaker ja te zeggen, met als gevolg dat ik ja heb gezegd tegen een klein feestje voor een collega, we zijn niet super hecht. Net als gevolg dat ik nu al twee weken met grote regelmaat denk; hoor ik hier wel bij? Zal ze het waarderen dat ik er ben, denkt ze niet wat doet zij hier?
Dat je het er daarna ook moeilijk mee kan krijgen snap ik best, vooral nu ik de verhalen hier zo lees. Ik had daar dus helemaal nog niet bij stilgestaan.
Zondagskind is te lezen via Kobo-plus zie ik, zal hem eens downloaden. Ben wel benieuwd.
Ik dacht dat je zelf een gesprek en vragenlijst zou krijgen, ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat mijn moeder en/of partner ook mee moeten werken. Invullijst zouden ze wel doen denk ik, een interview weet ik niet. Maar van de meesten lees ik dat het om een invullijst ging.
@zuursnoepje - fijn deze uitgebreide reactie. Geeft een wat duidelijker beeld hoe het proces kan verlopen. Moet zeggen dat ik het wel moeilijk zou vinden om mijn moeder te vragen als informant, maar daar zou ik mij dan echt overheen moeten zetten. Iemand die mij goed kent, in dit geval partner, zou dan weer geen probleem zijn.
@arriebabs - klinkt inderdaad als een pittig proces zo. Die overtuiging dat als ik mijn best heel erg doe, ik dan net zal functioneren als anderen is ook hier heel bekend. In dat kader nam ik mij laatst voor vaker ja te zeggen, met als gevolg dat ik ja heb gezegd tegen een klein feestje voor een collega, we zijn niet super hecht. Net als gevolg dat ik nu al twee weken met grote regelmaat denk; hoor ik hier wel bij? Zal ze het waarderen dat ik er ben, denkt ze niet wat doet zij hier?
Dat je het er daarna ook moeilijk mee kan krijgen snap ik best, vooral nu ik de verhalen hier zo lees. Ik had daar dus helemaal nog niet bij stilgestaan.
Zondagskind is te lezen via Kobo-plus zie ik, zal hem eens downloaden. Ben wel benieuwd.
vrijdag 29 maart 2024 om 21:15
In principe moet de hetero- en ontwikkelingsanamnese worden afgenomen dus het zal niet alleen een vragenlijst zijn. Als er iemand anders dan jouw moeder is die jou kent uit je kindertijd kan dat ook.Sansi schreef: ↑29-03-2024 21:09Bedankt voor al jullie reacties met ervaringen. Hier heb ik zeker wat aan.
Ik dacht dat je zelf een gesprek en vragenlijst zou krijgen, ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat mijn moeder en/of partner ook mee moeten werken. Invullijst zouden ze wel doen denk ik, een interview weet ik niet. Maar van de meesten lees ik dat het om een invullijst ging.
@zuursnoepje - fijn deze uitgebreide reactie. Geeft een wat duidelijker beeld hoe het proces kan verlopen. Moet zeggen dat ik het wel moeilijk zou vinden om mijn moeder te vragen als informant, maar daar zou ik mij dan echt overheen moeten zetten. Iemand die mij goed kent, in dit geval partner, zou dan weer geen probleem zijn.
vrijdag 29 maart 2024 om 21:21
Ik ben zeker introvert en wellicht autistisch.
Ik heb het nooit laten diagnosticeren maar wel aan getwijfeld.
De reden waarom ik me niet laat testen is omdat ik geen 'stempel' nodig ben om te begrijpen wat ik heb. Daarbij heb ik ondertussen eigen maniertjes aangeleerd om hier mee om te kunnen gaan. Maar ook in mijn werkveld heb ik het zo af kunnen kaderen dat het me niet (veel) belemmerd. Doet dit het wel, heb ik ook mijn manier gevonden om het op te lossen. Ik werk als maatschappelijk werker en begeleidt ook o.a introverte mensen en autisten. Eigenlijk begrijp ik ze meer dan ze denken en dat werkt wel in zijn voordeel waardoor er nog een reden is dat ik me niet (meer) wil diagnosticeren.
Ik heb de diagnose gewoonweg niet nodig om verder te kunnen.
Mensen in mijn omgeving weten dat ik introvert ben. Door duidelijk te zijn, met soms wat uitleg geef ik mijn grenzen aan en dat accepteren ze (bijna) allemaal.
Boektip voor introverten; 'ik moet nog even kijken of ik kan'.
Heeft mij veel geholpen om mijn denkwijze een plekje te kunnen geven.
Ik heb het nooit laten diagnosticeren maar wel aan getwijfeld.
De reden waarom ik me niet laat testen is omdat ik geen 'stempel' nodig ben om te begrijpen wat ik heb. Daarbij heb ik ondertussen eigen maniertjes aangeleerd om hier mee om te kunnen gaan. Maar ook in mijn werkveld heb ik het zo af kunnen kaderen dat het me niet (veel) belemmerd. Doet dit het wel, heb ik ook mijn manier gevonden om het op te lossen. Ik werk als maatschappelijk werker en begeleidt ook o.a introverte mensen en autisten. Eigenlijk begrijp ik ze meer dan ze denken en dat werkt wel in zijn voordeel waardoor er nog een reden is dat ik me niet (meer) wil diagnosticeren.
Ik heb de diagnose gewoonweg niet nodig om verder te kunnen.
Mensen in mijn omgeving weten dat ik introvert ben. Door duidelijk te zijn, met soms wat uitleg geef ik mijn grenzen aan en dat accepteren ze (bijna) allemaal.
Boektip voor introverten; 'ik moet nog even kijken of ik kan'.
Heeft mij veel geholpen om mijn denkwijze een plekje te kunnen geven.
vrijdag 29 maart 2024 om 22:04
Een vriendin van mijn zus heeft pas rond haar 60e jaar de diagnose autisme gekregen.
ik kreeg de indruk dat ze opgelucht was omdat ze nu een reden had voor haar anders zijn.
Wij gaan soms samen lunchen en dan geef ik haar eerst de ruimte om spanningen los te laten en mopperen ; )
Daarna kan ze ontspannen en met me lachen, ze zegt ook ja jij bent makkelijk.
Maar zij zal zich haar hele leven een buitenbeentje gevoeld hebben.
ik kreeg de indruk dat ze opgelucht was omdat ze nu een reden had voor haar anders zijn.
Wij gaan soms samen lunchen en dan geef ik haar eerst de ruimte om spanningen los te laten en mopperen ; )
Daarna kan ze ontspannen en met me lachen, ze zegt ook ja jij bent makkelijk.
Maar zij zal zich haar hele leven een buitenbeentje gevoeld hebben.
Denk dat je anders ziet.
zaterdag 30 maart 2024 om 16:39
Dat is dus ook foutieve informatie. Verzekeringen geen idee, maar bij rijbewijs heeft het enkel invloed als je de diagnose al hebt voordat je je rijbewijs gaat halen. En ik denk ook niet dat je het bij verzekeringen die je al hebt met terugwerkende kracht nog moet aangeven, maar dat weet ik niet dus daar zou je in moeten duiken. Zou er in ieder geval niet zomaar vanuit gaan dat het klopt wat zij zegt, want bij het rijbewijs weet ik al 100% zeker dat het niet klopt.
zaterdag 30 maart 2024 om 16:40
Zou ik ook denken, maar ik zit ook in het werkveld en weet helaas dat er ook instellingen/psychologen zijn die het vanuit kostenbesparing wat minder nauw nemen en het aan de hand van alleen vragenlijsten doen.ZuurSnoepje schreef: ↑29-03-2024 21:15In principe moet de hetero- en ontwikkelingsanamnese worden afgenomen dus het zal niet alleen een vragenlijst zijn. Als er iemand anders dan jouw moeder is die jou kent uit je kindertijd kan dat ook.
zaterdag 30 maart 2024 om 18:20
Bij mij werd 10 jaar geleden al geen gebruik meer gemaakt van iemand uit mijn jeugd.ZuurSnoepje schreef: ↑29-03-2024 21:15In principe moet de hetero- en ontwikkelingsanamnese worden afgenomen dus het zal niet alleen een vragenlijst zijn. Als er iemand anders dan jouw moeder is die jou kent uit je kindertijd kan dat ook.
Niet dat het per se niet hoeft, maar het kan prima zonder.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 30 maart 2024 om 18:27
Daar verschillen de meningen wel over in het werkveld. Er zijn plekken waar het pertinent niet kan als je niemand uit je jeugd aandraagt en er zijn plekken waar ze er bijna niet eens naar vragen.
zaterdag 30 maart 2024 om 18:29
Ik ben gediagnosticeerd door Annelies Spek, niet de minste zeg maar.
Dus als zij het niet nodig vindt, dan lijkt me dat zeer betrouwbaar.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 30 maart 2024 om 19:10
Ook op Annelies Spek komt momenteel veel kritiek vanuit het werkveld. Onder andere omdat ze lijst exclusiecriteria heeft waar je u tegen zegt waardoor je je kunt afvragen of wat zij doet überhaupt mogelijk is in de rest van het werkveld en hoe betrouwbaar het is als je enkel de hele enkelvoudige problematiek pakt. Het blijft uiteindelijk ook gewoon ontzettend afhankelijk bij deze classificaties van de opvatting met betrekking tot de DSM van de psycholoog of instelling waar je je laat onderzoeken. Hanteer je dat gewoon dat lijstje afgevinkt moet worden, vind je dat andere oorzaken eerst uitgesloten moeten worden, vind je dat neuropsychologisch profiel ook meegenomen moet worden, etc. Het is helaas nog altijd geen exact werkveld en in de DSM staat ook niet uitgewerkt wat je aan onderzoek moet verrichten om iemand te classificeren met een bepaalde diagnose waardoor het heel erg per onderzoek kan verschillen. De meeste onderzoekers vereisen bij ASS en ADHD dat iemand iets over de vroege ontwikkeling kan zeggen, maar ze doen het lang niet allemaal. Er is in ieder geval niet één juiste manier want er ligt, behalve aan waar je moet voldoen, niets vastgelegd over wat je moet doen om ASS te classificeren.
zaterdag 30 maart 2024 om 19:20
Weet ik echt allemaal.MrsBear schreef: ↑30-03-2024 19:10Ook op Annelies Spek komt momenteel veel kritiek vanuit het werkveld. Onder andere omdat ze lijst exclusiecriteria heeft waar je u tegen zegt waardoor je je kunt afvragen of wat zij doet überhaupt mogelijk is in de rest van het werkveld en hoe betrouwbaar het is als je enkel de hele enkelvoudige problematiek pakt. Het blijft uiteindelijk ook gewoon ontzettend afhankelijk bij deze classificaties van de opvatting met betrekking tot de DSM van de psycholoog of instelling waar je je laat onderzoeken. Hanteer je dat gewoon dat lijstje afgevinkt moet worden, vind je dat andere oorzaken eerst uitgesloten moeten worden, vind je dat neuropsychologisch profiel ook meegenomen moet worden, etc. Het is helaas nog altijd geen exact werkveld en in de DSM staat ook niet uitgewerkt wat je aan onderzoek moet verrichten om iemand te classificeren met een bepaalde diagnose waardoor het heel erg per onderzoek kan verschillen. De meeste onderzoekers vereisen bij ASS en ADHD dat iemand iets over de vroege ontwikkeling kan zeggen, maar ze doen het lang niet allemaal. Er is in ieder geval niet één juiste manier want er ligt, behalve aan waar je moet voldoen, niets vastgelegd over wat je moet doen om ASS te classificeren.
En eigenlijk erger ik me ook aan al die verschillende regeltjes die men dus zelf 'verzint'.
Volgens mij is in de DSM5 een vereiste dat de klachten er waren voor de leeftijd van 12 jaar. Daar kun je meestal zelf prima dingen over vertellen, ofwel uit eigen herinnering, ofwel uit verhalen van ouders en andere bekenden.
Maar goed, ik krijg überhaupt steeds meer 'aversie' tegen de manier waarop de DSM-classificaties in het dagelijks leven gebruikt worden, en daaraan gekoppeld dus over al die verschillen tussen onderzoekers.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 30 maart 2024 om 19:26
Zelfs als iemand 'alleen een of ander lijstje afwerkt' kan dat nog steeds iemand zijn die goed is in zijn/haar vak.
Want, even oneerbiedig: DSM-classificaties zijn een soort aftekenlijstjes: bij genoeg vinkjes krijg je een diagnose.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 30 maart 2024 om 19:35
Die aversie deel ik met je. Vooral ook omdat de classificaties zoveel waarde hebben gekregen ook buiten meer inzicht in jezelf. Dat de zorgverzekeringen alleen daar al op draaien bijvoorbeeld waardoor je mensen in een hokje gaat plaatsen. Bij ASS staat er niet dat de klachten er voor de leeftijd van 12 jaar moeten zijn. Bij ADHD is dat inderdaad wel zo. Bij ASS staat dat ze vanaf de vroege kindertijd aanwezig moeten zijn zonder dat er verder duidelijk gedefinieerd wordt wat de vroege kindertijd is. Klopt overigens dat je daar zelf dingen over kunt vertellen, maar dan is het wel vanuit hoe jij het beleefd hebt en als kind kan je dingen echt anders beleefd hebben of in je herinneringen hebben opgeslagen dan het daadwerkelijk was. Als ouder natuurlijk ook, maar daarom vergroten meer informanten de betrouwbaarheid.Solomio schreef: ↑30-03-2024 19:20Weet ik echt allemaal.
En eigenlijk erger ik me ook aan al die verschillende regeltjes die men dus zelf 'verzint'.
Volgens mij is in de DSM5 een vereiste dat de klachten er waren voor de leeftijd van 12 jaar. Daar kun je meestal zelf prima dingen over vertellen, ofwel uit eigen herinnering, ofwel uit verhalen van ouders en andere bekenden.
Maar goed, ik krijg überhaupt steeds meer 'aversie' tegen de manier waarop de DSM-classificaties in het dagelijks leven gebruikt worden, en daaraan gekoppeld dus over al die verschillen tussen onderzoekers.
anoniem_6614e4907d5a0 wijzigde dit bericht op 30-03-2024 19:37
0.03% gewijzigd
zaterdag 30 maart 2024 om 19:37
Wat Solomio zegt klopt. Als jij als vraag stelt bij een onderzoeker "Heb ik een autismespectrumstoornis" dan kan de onderzoeker in principe gewoon antwoord geven op die vraag door het lijstje criteria af te werken en dan wordt er precies een antwoord gegeven op je vraag. Ik zou daarom veel meer benoemen waar je tegenaan loopt en daar een verklaring en handvatten voor willen dan puur je afvragen of je ASS hebt, want ASS is gewoon een opsomming van een aantal criteria waar je aan moet voldoen in principe en zegt verder nog helemaal niks.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
