Psyche
alle pijlers
Ontwijkende (vermijdende) persoonlijkheidsstoornis
maandag 27 juni 2022 om 16:39
Een tijdje geleden heb ik de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gekregen. Voor mij viel daarmee veel op zijn plaats. Mijn hele leven loop ik al tegen bepaalde dingen aan.
Ik ben gestart met schematherapie maar daarmee zit ik nu echt in de beginfase. Meer dan dat ik gemotiveerd ben en het me aanspreekt kan ik er nog niet over zeggen. Heb wel het idee dat het iets is wat mij kan gaan helpen in de toekomst.
Maar wat nu? Ik heb de diagnose alleen gedeeld met een paar mensen die heel dichtbij me staan (partner, ouders, schoonouders/zus, vriendin). Gewoon omdat ze wisten dat ik in een traject zat en ik hoopte dat ze mij wellicht ook wat beter zouden kunnen begrijpen op sommige punten. Ik kreeg daar goede reacties op maar heb niet het idee dat ze het echt begrijpen (behalve mijn partner) en dat als je het er niet over hebt dat ze het ook weer snel vergeten.
Nu is het absoluut niet mijn intentie om het constant over mijn problematiek te hebben maar ik merk dat ik wat teleurgesteld ben dat ze het niet begrijpen. Ik heb best veel meegemaakt en zit best ingewikkeld in elkaar (vind ik zelf). Ik heb heel veel dingen nooit gedeeld omdat ik dat heel moeilijk vond en ik vanuit huis nooit geleerd heb om goed te communiceren. Ik vermoed dan ook dat ze de ernst er gewoon niet van inzien.
En nogmaals; ergens hoeft dat ook niet want ik ben niet zielig. Maar ik had gehoopt op iets ... ja, op wat eigenlijk? Meer begrip of gewoon eens een opbeurend berichtje ofzo.
Sociaal contact en alles wat daarbij komt kijken kost mij vaak heel veel energie en vind ik vaak heel erg moeilijk. Vooral bij mensen die ik niet goed ken/met wie ik geen natuurlijke klik heb. Ik voel me vaak een vreemde eend in de bijt en eenzaam en geremd.
Ik ben blij dat het beestje een naam heeft omdat ik er nu gericht mee aan de slag kan en ben ontzettend gemotiveerd en geboeid door schematherapie maar ik merk dat ik meer nodig heb. Misschien wil ik ook wel teveel en te snel.
Door een andere 'aandoening' vind ik het soms ook lastig om dingen gewoon te 'doen'. Ik zou wel wat meer energie willen en het sociale leven verder uit willen breiden. Maar misschien moet ik alles stapje-voor-stapje aanpakken.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wilde, behalve even van me afschrijven.
Zijn er meer mensen met de diagnose OPS hier op het forum?
Ik ben gestart met schematherapie maar daarmee zit ik nu echt in de beginfase. Meer dan dat ik gemotiveerd ben en het me aanspreekt kan ik er nog niet over zeggen. Heb wel het idee dat het iets is wat mij kan gaan helpen in de toekomst.
Maar wat nu? Ik heb de diagnose alleen gedeeld met een paar mensen die heel dichtbij me staan (partner, ouders, schoonouders/zus, vriendin). Gewoon omdat ze wisten dat ik in een traject zat en ik hoopte dat ze mij wellicht ook wat beter zouden kunnen begrijpen op sommige punten. Ik kreeg daar goede reacties op maar heb niet het idee dat ze het echt begrijpen (behalve mijn partner) en dat als je het er niet over hebt dat ze het ook weer snel vergeten.
Nu is het absoluut niet mijn intentie om het constant over mijn problematiek te hebben maar ik merk dat ik wat teleurgesteld ben dat ze het niet begrijpen. Ik heb best veel meegemaakt en zit best ingewikkeld in elkaar (vind ik zelf). Ik heb heel veel dingen nooit gedeeld omdat ik dat heel moeilijk vond en ik vanuit huis nooit geleerd heb om goed te communiceren. Ik vermoed dan ook dat ze de ernst er gewoon niet van inzien.
En nogmaals; ergens hoeft dat ook niet want ik ben niet zielig. Maar ik had gehoopt op iets ... ja, op wat eigenlijk? Meer begrip of gewoon eens een opbeurend berichtje ofzo.
Sociaal contact en alles wat daarbij komt kijken kost mij vaak heel veel energie en vind ik vaak heel erg moeilijk. Vooral bij mensen die ik niet goed ken/met wie ik geen natuurlijke klik heb. Ik voel me vaak een vreemde eend in de bijt en eenzaam en geremd.
Ik ben blij dat het beestje een naam heeft omdat ik er nu gericht mee aan de slag kan en ben ontzettend gemotiveerd en geboeid door schematherapie maar ik merk dat ik meer nodig heb. Misschien wil ik ook wel teveel en te snel.
Door een andere 'aandoening' vind ik het soms ook lastig om dingen gewoon te 'doen'. Ik zou wel wat meer energie willen en het sociale leven verder uit willen breiden. Maar misschien moet ik alles stapje-voor-stapje aanpakken.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wilde, behalve even van me afschrijven.
Zijn er meer mensen met de diagnose OPS hier op het forum?
maandag 27 juni 2022 om 16:46
leg je vrienden een keer uit, welke belemmeringen je hebt binnen de vriendschap, als je dan een keer afhaakt, kun je het eenvoudiger uitleggen. Het is voor buitenstaanders heel moeilijk om de juiste steun/hulp te geven. Geniet van hun vrienschap
zoek lotgenoten om dit te bespreken en heb je vrienden, tja gewoon als vrienden
zoek lotgenoten om dit te bespreken en heb je vrienden, tja gewoon als vrienden
maandag 27 juni 2022 om 16:52
En wat Lilalinda zegt, probeer je verwachtingen te temperen dat anderen jou zullen begrijpen of aanvoelen. Het is ten eerste niet realistisch, omdat zij niet jou zijn en ten tweede, jouw leven draait om jou. Hun leven draait om hun. Ze willen vast graag rekening met je houden, maar je zult zelf degene moeten zijn die het telkens vraagt als die situatie zich voordoet. Vanzelfsprekendheden omdat je het hebt uitgesproken zijn verwachtingen en die gaan je teleur stellen. Verwachtingen zijn vaak geen vrienden.
maandag 27 juni 2022 om 16:58
Je zegt zelf dat je het moeilijk vindt om over bepaalde dingen te praten, dat je veel dingen niet deelt en communicatie moeilijk vindt. Dan is het natuurlijk niet zo gek dat anderen je niet goed begrijpen. Hoe kunnen ze dat ook als er verder geen input komt vanuit jou?
Overleg anders eens met je hulpverlener hoe je het het beste kan aanpakken om hier meer openheid en duidelijkheid over te geven aan de mensen in je directe omgeving.
Het is onbekend, het is moeilijk te begrijpen als je het zelf niet hebt. Maar je kunt niet verwachten dat alles voor iedereen glashelder is als jij er zelf verder het zwijgen toe doet.
Overleg anders eens met je hulpverlener hoe je het het beste kan aanpakken om hier meer openheid en duidelijkheid over te geven aan de mensen in je directe omgeving.
Het is onbekend, het is moeilijk te begrijpen als je het zelf niet hebt. Maar je kunt niet verwachten dat alles voor iedereen glashelder is als jij er zelf verder het zwijgen toe doet.
maandag 27 juni 2022 om 17:01
Herkenbaar!
Ik ben zelf gediagnosticeerd met OPS en mijn partner ook.
Het is heel lastig als anderen het niet begrijpen. Zeker aangezien het een behoorlijke impact op je leven kan hebben.
Wat mij in de afgelopen jaren wel geholpen heeft is om naast schematherapie ook sociale vaardigheidstraining te volgen en dramatherapie.
Eerst vond ik dat onzin want ik dacht best te weten hoe ik zou moeten communiceren maar het lukte me gewoon niet goed om contact te maken. Achteraf heb ik er wel veel van geleerd. Vooral dramatherapie om scenario's te spelen die ik moeilijk vond en om te leren hoe ik daar mee om kan gaan.
En in de afgelopen jaren heb ik oa door schematherapie ook geleerd om te kijken naar wat ik zelf eigenlijk zou willen. Omdat ik in praktijk altijd maar bezig was om me aan te passen aan anderen en om alles 'goed' te willen doen. Om op die manier bijvoorbeeld zo vriendelijk mogelijk over te komen en om zo min mogelijk negatieve gedachtes te hebben
Dus kijken naar wat ik zelf zou willen. Ik heb ook een mening en ik mag er zijn.
Ik heb dit onder andere geleerd door alleen mensen in mijn leven toe te laten die mij ook daadwerkelijk de moeite waard vinden. Dat zijn een aantal familieleden een enkele vriend(in) en mijn partner.
Ik probeer van daaruit mijn zelfvertrouwen op te bouwen en hoop dat het in de toekomst allemaal wat makkelijker zal gaan.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met OPS en mijn partner ook.
Het is heel lastig als anderen het niet begrijpen. Zeker aangezien het een behoorlijke impact op je leven kan hebben.
Wat mij in de afgelopen jaren wel geholpen heeft is om naast schematherapie ook sociale vaardigheidstraining te volgen en dramatherapie.
Eerst vond ik dat onzin want ik dacht best te weten hoe ik zou moeten communiceren maar het lukte me gewoon niet goed om contact te maken. Achteraf heb ik er wel veel van geleerd. Vooral dramatherapie om scenario's te spelen die ik moeilijk vond en om te leren hoe ik daar mee om kan gaan.
En in de afgelopen jaren heb ik oa door schematherapie ook geleerd om te kijken naar wat ik zelf eigenlijk zou willen. Omdat ik in praktijk altijd maar bezig was om me aan te passen aan anderen en om alles 'goed' te willen doen. Om op die manier bijvoorbeeld zo vriendelijk mogelijk over te komen en om zo min mogelijk negatieve gedachtes te hebben
Dus kijken naar wat ik zelf zou willen. Ik heb ook een mening en ik mag er zijn.
Ik heb dit onder andere geleerd door alleen mensen in mijn leven toe te laten die mij ook daadwerkelijk de moeite waard vinden. Dat zijn een aantal familieleden een enkele vriend(in) en mijn partner.
Ik probeer van daaruit mijn zelfvertrouwen op te bouwen en hoop dat het in de toekomst allemaal wat makkelijker zal gaan.
maandag 27 juni 2022 om 17:04
Ik snap heel goed wat bedoelt. Het gaat er niet zozeer om dat ze precies begrijpen wat het is en waar je mee bezig bent, maar dat ze snappen dat je het nu moeilijk en zwaar hebt en een langdurige en intensieve behandeling bent gestart. En dat je daar enige erkenning voor krijgt. Gewoon een “ik denk aan je” of “hoe gaat het nu met je”.
Mijn ervaring: dat ga je niet krijgen, hooguit van 1 of 2 personen. Ik heb me zeldzaam eenzaam gevoeld in dit traject (andere diagnose, een weinig populaire cluster b, die ik ook maar niet teveel deel).
Je kan beter kanker hebben, alle steun en begrip van de hele wereld. Waarbij ik dat uiteraard niemand dat toe wens, maar de verschillen in hoe de buitenwereld hier mee omgaat is schijnend. Hier 2 kaartjes in anderhalf jaar tijd.
Wen er maar aan…
Mijn ervaring: dat ga je niet krijgen, hooguit van 1 of 2 personen. Ik heb me zeldzaam eenzaam gevoeld in dit traject (andere diagnose, een weinig populaire cluster b, die ik ook maar niet teveel deel).
Je kan beter kanker hebben, alle steun en begrip van de hele wereld. Waarbij ik dat uiteraard niemand dat toe wens, maar de verschillen in hoe de buitenwereld hier mee omgaat is schijnend. Hier 2 kaartjes in anderhalf jaar tijd.
Wen er maar aan…
maandag 27 juni 2022 om 17:08
maar draai het eens omscout01 schreef: ↑27-06-2022 17:04Ik snap heel goed wat bedoelt. Het gaat er niet zozeer om dat ze precies begrijpen wat het is en waar je mee bezig bent, maar dat ze snappen dat je het nu moeilijk en zwaar hebt en een langdurige en intensieve behandeling bent gestart. En dat je daar enige erkenning voor krijgt. Gewoon een “ik denk aan je” of “hoe gaat het nu met je”.
Mijn ervaring: dat ga je niet krijgen, hooguit van 1 of 2 personen. Ik heb me zeldzaam eenzaam gevoeld in dit traject (andere diagnose, een weinig populaire cluster b, die ik ook maar niet teveel deel).
Je kan beter kanker hebben, alle steun en begrip van de hele wereld. Waarbij ik dat uiteraard niemand dat toe wens, maar de verschillen in hoe de buitenwereld hier mee omgaat is schijnend. Hier 2 kaartjes in anderhalf jaar tijd.
Wen er maar aan…
In jouw vriendenkring heeft Iedereen een probleem, een verdriet, een trauma, Iets rots, een ziekte, Een op sterven liggende geliefde, een kind met problemen
En hoe vaak stuur jij kaartjes? aan allemaal, 2x per jaar?
maandag 27 juni 2022 om 17:26
Lilalinda: ik heb eigenlijk heel weinig vrienden maar heb ze inderdaad wel.
Ik zal er eens over nadenken of en hoe ik daarover iets zou kunnen zeggen.
Singlejingle: goed dat je dat zegt. Je hebt een goed punt. Ik verwacht soms teveel van anderen en ik moet inderdaad leren mijn verwachtingen soms bij te stellen. Dat is wel een uitdaging maar zeker iets wat ik de volgende keer bij de GGZ zal bespreken.
Jufjoke: het is niet zo dat ik nooit iets zeg maar het gaat om het onder woorden brengen van gevoelens en gedachten. Dat vind ik heel moeilijk. Net zoals smalltalk. Maar je hebt zeker een goed punt dat ik niets van anderen kan verwachten als ik zelf niets tot weinig deel. Ook iets wat ik mee ga namen naar de behandeling.
Bubbles: fijn dat jij goede ervaringen hebt met de therapieën. Sociale vaardigheid heb ik weleens vaker gevolgd. Dramatherapie heb ik nog nooit over nagedacht. Heb je dat tegelijk met schematherapie gevolgd? En wat leverde je dat op? Ik vind schematherapie tot nu toe best intensief (ook uitdagend).
Scout: vervelend dat je je zo eenzaam hebt gevoeld. Hopelijk gaat het nu wat beter met je? Ik begrijp wat je zegt en heb zelf ook weleens te hoge verwachtingen maar ik begrijp inderdaad ook wel dat het voor anderen ook lastig is om te begrijpen. Ik ben daar zelf ook aandeel in en probeer zelf ook wat opener te worden.
Ik zal er eens over nadenken of en hoe ik daarover iets zou kunnen zeggen.
Singlejingle: goed dat je dat zegt. Je hebt een goed punt. Ik verwacht soms teveel van anderen en ik moet inderdaad leren mijn verwachtingen soms bij te stellen. Dat is wel een uitdaging maar zeker iets wat ik de volgende keer bij de GGZ zal bespreken.
Jufjoke: het is niet zo dat ik nooit iets zeg maar het gaat om het onder woorden brengen van gevoelens en gedachten. Dat vind ik heel moeilijk. Net zoals smalltalk. Maar je hebt zeker een goed punt dat ik niets van anderen kan verwachten als ik zelf niets tot weinig deel. Ook iets wat ik mee ga namen naar de behandeling.
Bubbles: fijn dat jij goede ervaringen hebt met de therapieën. Sociale vaardigheid heb ik weleens vaker gevolgd. Dramatherapie heb ik nog nooit over nagedacht. Heb je dat tegelijk met schematherapie gevolgd? En wat leverde je dat op? Ik vind schematherapie tot nu toe best intensief (ook uitdagend).
Scout: vervelend dat je je zo eenzaam hebt gevoeld. Hopelijk gaat het nu wat beter met je? Ik begrijp wat je zegt en heb zelf ook weleens te hoge verwachtingen maar ik begrijp inderdaad ook wel dat het voor anderen ook lastig is om te begrijpen. Ik ben daar zelf ook aandeel in en probeer zelf ook wat opener te worden.
maandag 27 juni 2022 om 17:39
Ik heb een persoon in mijn familie die ontwijkende/ vermijdende persoonlijkheidsstoornis heeft. En ik zal je vertellen dat het verschrikkelijk moeilijk is om deze persoon te steunen. Er is geen communicatie, als je vraagt hoe het gaat, is het altijd 'goed'. Ook doorvragen leidt tot niets. Elke therapie wordt stopgezet want het is altijd om één of andere reden niet passend. Ook concrete hulp (oppassen op kind, te eten vragen, aanbieden om boodschappen te doen, ik noem maar wat) wordt afgeslagen. Er is geen contact vanuit de persoon zelf. Alles wordt afgehouden.scout01 schreef: ↑27-06-2022 17:04Ik snap heel goed wat bedoelt. Het gaat er niet zozeer om dat ze precies begrijpen wat het is en waar je mee bezig bent, maar dat ze snappen dat je het nu moeilijk en zwaar hebt en een langdurige en intensieve behandeling bent gestart. En dat je daar enige erkenning voor krijgt. Gewoon een “ik denk aan je” of “hoe gaat het nu met je”.
Mijn ervaring: dat ga je niet krijgen, hooguit van 1 of 2 personen. Ik heb me zeldzaam eenzaam gevoeld in dit traject (andere diagnose, een weinig populaire cluster b, die ik ook maar niet teveel deel).
Je kan beter kanker hebben, alle steun en begrip van de hele wereld. Waarbij ik dat uiteraard niemand dat toe wens, maar de verschillen in hoe de buitenwereld hier mee omgaat is schijnend. Hier 2 kaartjes in anderhalf jaar tijd.
Wen er maar aan…
Ik geef het eerlijk toe, ik heb het eigenlijk maar opgegeven. Ik weet niet hoe ik deze persoon kan steunen.
Zij zal zich ongetwijfeld ook eenzaam voelen, maar ik weet niet hoe ik kan helpen. Ik vind dat heel lastig.
En zeg alsjeblieft niet dat je beter kanker kan hebben.
maandag 27 juni 2022 om 17:42
Dat is het ook een beetje. Als ik heel eerlijk bent, ben je voor anderen met jouw problemen niet zieliger. Er zijn zó ontzettend veel mensen die heel hard bezig zijn om hun leven elke dag weer opnieuw vorm te geven en daarbij alle ballen hoog te houden. En dan ga je er nog vanuit dat ze zélf niet iets hebben. Want ook mensen die geen diagnose hebben of bij een psycholoog lopen kunnen worstelen met dingen. Relatieproblemen, een kind met verborgen reflux waardoor er geen nacht fatsoenlijk geslapen kan worden, een contract dat afloopt net nu ze een koopcontract hebben ondertekent, een lieve vriendin met kanker, een broer wiens relatie over is en waar je je zorgen om maakt. Zeker in een leeftijd tussen de 30 en 50 zijn heel veel mensen vaak vol aan het overleven om alles rond te breien: werk, gezin, koophuis of uberhaupt een huis, familieleden die zorg nodig hebben, met name ouderen. Doe er nog een sterfgeval, ziekte of moeilijke peuter bij en mensen zijn blij als ze in bed liggen of een keer een weekenddag niks hoeven te doen. Natuurlijk willen we allemaal graag gezien worden. Maar de lessen die je leert bij schema therapie is dat je vooral en eerst jezelf moet zien en voor jezelf moet zorgen.
Ik snap dat het lastig is, want ik heb ook wel eens momenten dat ik me afvraag waarom ik niks hoor van mensen terwijl ze weten dat x of y. Maar dat is niet het enige waar je liefde uit kan opmaken. Soms moet je gewoon iets tegen mensen zéggen. Op een moment dat je samen bent en er tijd voor is, simpelweg vragen of je eventjes over jezelf mag vertellen omdat je daar zo'n behoefte aan hebt. Of letterlijk vragen om een knuffel. Door gewoon letterlijk aan te geven: als ik morgen langskom, wil je me dan een knuffel geven? Ik knap daar zo fijn van op. Nou, ik moet de eerste nog tegenkomen die me dan vies aankijkt en zegt echt niet. Ik vraag het dan ook niet aan vreemden he. Maar lieve familie of vrienden oid. Echt, mensen willen er echt voor je zijn Scout en daarmee ook to (ik reageerde op een post van Lilalinda op scout). Maar laat los dat ze zelf moeten ruiken hoe het met je gaat en waar je behoefte aan hebt.
Dat hoort denk ik bij je diagnose to > zelf leren zorgen en uitspreken van je behoefte. Want ik vermoed zo dat je hier niet goed in bent. Door meer uit te spreken, geef je andere mensen de kans om een manier te vinden die bij hen past, zodat ze je kunnen laten merken dat je belangrijk voor hen bent. De een zal dat doen dmv een kaartje, een ander zal je misschien wat vaker bellen. Weer een ander biedt om om iets voor je te betalen. Zoveel mensen, zoveel manieren.
En met aangeven bij voorkeur op een manier waarbij de ander kan aangeven of dat realistisch is voor hem/haar. Met een verwijtende toon komt niemand heel ver, want dan heeft de ander het al fout gedaan vóór 'ie het goed kon doen.
maandag 27 juni 2022 om 18:06
Nee, ik heb eerst schematherapie gevolgd. Dat vond ik ook heel intensief. Het heeft me veel inzicht gegeven in mijn patronen, waar dit vandaan kwam en mijn reactie hierop.cocoincolorado schreef: ↑27-06-2022 17:26Bubbles: fijn dat jij goede ervaringen hebt met de therapieën. Sociale vaardigheid heb ik weleens vaker gevolgd. Dramatherapie heb ik nog nooit over nagedacht. Heb je dat tegelijk met schematherapie gevolgd? En wat leverde je dat op? Ik vind schematherapie tot nu toe best intensief (ook uitdagend).
Dramatherapie heb ik enkele maanden daarna gestart omdat ik toch moeite bleef houden met bepaalde dingen. Ik bleef veel moeite houden met het aangaan van contacten met anderen en voelde me nog erg onzeker hierin.
Ik denk dat het goed is om je voor nu te richten op schematherapie.
maandag 27 juni 2022 om 18:57
Ik heb de diagnose OPS al jaren, hiernaast heb ik geen andere diagnose. Bij mij uit het zich vooral in angst voor afwijzing. Daardoor draaien mijn hersenen vaak overuren omdat ik steeds aan het analyseren ben of ik iets verkeerd gedaan heb. Heel vermoeiend. Als ik echt afgewezen word, dan kost het veel tijd om dit te verwerken en heeft het veel effect op mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. Dit uit zich vooral internaliserend, mensen zullen niet snel iets aan mij merken. Wel zal ik mij vaker ergens voor afmelden en thuisblijven omdat ik oververmoeid ben door het vele denken.
Vroeger had ik trouwens veel meer last van de stoornis dan nu. Ik vond het lastig om sociaal contact te zoeken, ondanks dat ik dit wel heel graag wilde. Ik liet mij tegenhouden door angst en daardoor kwam ik schuw en schichtig over. Hierdoor ben ik vele jaren gepest. Inmiddels heb ik vele jaren therapie gevolgd en ik volg het nog steeds. Nu kan ik goed met de stoornis omgaan, in de zin van dat ik mij niet meer geremd voel in sociale contacten en mijzelf durf te laten zien zoals ik ben. Ik heb meerdere mooie vriendschappen op een dieper niveau. Ik stel mij ook makkelijk open voor nieuwe mensen waardoor er snel leuke connecties ontstaan. Dit had ik vroeger niet kunnen denken, dus de therapie heeft zeker geholpen. Dit betekent niet dat ik helemaal geen last meer heb van OPS. Ik heb nog nooit een man dichterbij durven laten komen dan alleen voor een platonische vriendschap, daarnaast heb ik ook geen fysieke ervaring. En als ik het gevoel heb dat iemand een vriendschap o.i.d. niet op dezelfde manier ziet als ik, dan zal ik mij afsluiten voor die persoon. Ook al weet ik niet zeker of mijn gevoel goed zit, de persoon in kwestie zal een dichte deur bij mij aantreffen omdat ik bang ben om gekwetst te worden.
Daarnaast heb ik een grote kans om burn-out te raken omdat ik extreem streberig ben. Dit is vijf jaar geleden al gebeurd. Ik ben zo bang dat mijn contract niet verlengd word dat ik maximale inzet toon op mijn werk. Meer dan nodig is. Maar ook op andere gebieden in mijn leven geef ik steeds meer dan nodig is, alles om niet afgewezen te worden. Ik ben mij hier wel goed van bewust, maar het blijft altijd opletten. Zoals je leest, is er dus met therapie veel te bereiken als je OPS hebt. Maar is het wel een traject waar je een lange adem voor moet hebben, het is gaat toch om hardnekkige gedachtenpatronen die je er niet zomaar even uithaalt. Ik wens je heel veel succes toe met je behandeling!
Vroeger had ik trouwens veel meer last van de stoornis dan nu. Ik vond het lastig om sociaal contact te zoeken, ondanks dat ik dit wel heel graag wilde. Ik liet mij tegenhouden door angst en daardoor kwam ik schuw en schichtig over. Hierdoor ben ik vele jaren gepest. Inmiddels heb ik vele jaren therapie gevolgd en ik volg het nog steeds. Nu kan ik goed met de stoornis omgaan, in de zin van dat ik mij niet meer geremd voel in sociale contacten en mijzelf durf te laten zien zoals ik ben. Ik heb meerdere mooie vriendschappen op een dieper niveau. Ik stel mij ook makkelijk open voor nieuwe mensen waardoor er snel leuke connecties ontstaan. Dit had ik vroeger niet kunnen denken, dus de therapie heeft zeker geholpen. Dit betekent niet dat ik helemaal geen last meer heb van OPS. Ik heb nog nooit een man dichterbij durven laten komen dan alleen voor een platonische vriendschap, daarnaast heb ik ook geen fysieke ervaring. En als ik het gevoel heb dat iemand een vriendschap o.i.d. niet op dezelfde manier ziet als ik, dan zal ik mij afsluiten voor die persoon. Ook al weet ik niet zeker of mijn gevoel goed zit, de persoon in kwestie zal een dichte deur bij mij aantreffen omdat ik bang ben om gekwetst te worden.
Daarnaast heb ik een grote kans om burn-out te raken omdat ik extreem streberig ben. Dit is vijf jaar geleden al gebeurd. Ik ben zo bang dat mijn contract niet verlengd word dat ik maximale inzet toon op mijn werk. Meer dan nodig is. Maar ook op andere gebieden in mijn leven geef ik steeds meer dan nodig is, alles om niet afgewezen te worden. Ik ben mij hier wel goed van bewust, maar het blijft altijd opletten. Zoals je leest, is er dus met therapie veel te bereiken als je OPS hebt. Maar is het wel een traject waar je een lange adem voor moet hebben, het is gaat toch om hardnekkige gedachtenpatronen die je er niet zomaar even uithaalt. Ik wens je heel veel succes toe met je behandeling!
maandag 27 juni 2022 om 19:07
Ik heb zelf van dichtbij te maken met de psychiatrie en persoonlijkheidsstoornissen. Eerlijk gezegd begrijp ik het ook niet. De persoon waarom het gaat was hier ook zeer teleurgesteld over, maar de hulpverlening zei altijd: het is maar goed dat ze het niet begrijpt, dat betekent dat ze het zelf niet heeft.
Ik zou dus niet teveel van anderen verwachten dat ze het kunnen begrijpen.
En als je steun of een luisterend oor of gewoon hulp nodig hebt, daarom vragen. Want in veel situaties denken mensen daar niet zelf aan. Of ze vergeten het inderdaad na een tijdje. Iedereen heeft zijn eigen sores en dingen van anderen verdwijnen naar de achtergrond.
Mocht hulp vragen moeilijk voor je zijn, is het misschien iets dat je met je behandelaar op kunt pakken?
Ik zou dus niet teveel van anderen verwachten dat ze het kunnen begrijpen.
En als je steun of een luisterend oor of gewoon hulp nodig hebt, daarom vragen. Want in veel situaties denken mensen daar niet zelf aan. Of ze vergeten het inderdaad na een tijdje. Iedereen heeft zijn eigen sores en dingen van anderen verdwijnen naar de achtergrond.
Mocht hulp vragen moeilijk voor je zijn, is het misschien iets dat je met je behandelaar op kunt pakken?
maandag 27 juni 2022 om 19:34
In een (ver, +- 10 jaar) verleden ben ik ook ooit eens bestempeld met kenmerken en een tendens van het ontwikkelen van OPS. Hiervoor ook een jaar ambulante psychotherapie gevolgd, dus 5 dagen per week. Nu is dat ook maar een labeltje natuurlijk, er kan een dynamiek zitten in je ontwikkeling en hoe je ermee omgaat. Het impliceert hooguit dat er dus dingen aan de hand zijn en dat er bepaalde kenmerken of patronen in je gedrag zitten die voorkomen uit je persoonlijkheid, zoiets.
En ja ik herken dat moment dat je je openstelt naar je omgeving en je hierover vertelt, en dat mensen geen flauw benul hebben. Maar wat is er dan? Wat voor problemen dan? Ja we wisten dat je onzeker was maar niet dit. Alcoholgebruik was natuurlijk vast ook alleen zo omdat ik jong was en dat mooi vond. Ik heb altijd alles voor mijzelf gehouden, achter gesloten deuren op mijn kamertje.
Maar daar zit heel veel achter wat niet zichtbaar is voor de buitenwereld. Je krijgt dan dus op een gegeven moment een enorme kloof tussen de persoon die andere mensen kennen, en wie jij eigenlijk bent en wat er in je omgaat. Als je zoiets vertelt, horen ze alleen maar een labeltje, je bent niet opeens een compleet ander persoon. De implicaties van een persoonlijkheidsstoornis, ik denk niet dat dat kwartje bij iedereen even hard valt.
Als je je begrepen wil voelen kun je dus proberen deze kloof te gaan overbruggen. Dit is natuurlijk typisch iets dat je op je therapie bespreekt.. maarja je zou gewoon eens letterlijk kunnen zeggen van dat er een lijdensdruk is, en dat je dat niet allemaal kunt zien, maar dat je soms graag ondersteuning zou willen in bijvoorbeeld de vorm van een berichtje. Wat let je om hulp te vragen? Maar verwacht niet teveel begrip en ook geen hulp. Je kunt het proberen, het zou je wat op kunnen leveren, maar geen gouden bergen.
Vwb de vergelijking met kanker. Ik denk dat deze gene wilde laten zien dat er een hoge lijdensdruk is en dat iemand zich onbegrepen voelt als het onderschat wordt. Wat ik goed begrijp. Om leed met leed te vergelijken en bovendien over een kam te scheren heeft natuurlijk niet zoveel zin.
En ja ik herken dat moment dat je je openstelt naar je omgeving en je hierover vertelt, en dat mensen geen flauw benul hebben. Maar wat is er dan? Wat voor problemen dan? Ja we wisten dat je onzeker was maar niet dit. Alcoholgebruik was natuurlijk vast ook alleen zo omdat ik jong was en dat mooi vond. Ik heb altijd alles voor mijzelf gehouden, achter gesloten deuren op mijn kamertje.
Maar daar zit heel veel achter wat niet zichtbaar is voor de buitenwereld. Je krijgt dan dus op een gegeven moment een enorme kloof tussen de persoon die andere mensen kennen, en wie jij eigenlijk bent en wat er in je omgaat. Als je zoiets vertelt, horen ze alleen maar een labeltje, je bent niet opeens een compleet ander persoon. De implicaties van een persoonlijkheidsstoornis, ik denk niet dat dat kwartje bij iedereen even hard valt.
Als je je begrepen wil voelen kun je dus proberen deze kloof te gaan overbruggen. Dit is natuurlijk typisch iets dat je op je therapie bespreekt.. maarja je zou gewoon eens letterlijk kunnen zeggen van dat er een lijdensdruk is, en dat je dat niet allemaal kunt zien, maar dat je soms graag ondersteuning zou willen in bijvoorbeeld de vorm van een berichtje. Wat let je om hulp te vragen? Maar verwacht niet teveel begrip en ook geen hulp. Je kunt het proberen, het zou je wat op kunnen leveren, maar geen gouden bergen.
Vwb de vergelijking met kanker. Ik denk dat deze gene wilde laten zien dat er een hoge lijdensdruk is en dat iemand zich onbegrepen voelt als het onderschat wordt. Wat ik goed begrijp. Om leed met leed te vergelijken en bovendien over een kam te scheren heeft natuurlijk niet zoveel zin.
maandag 27 juni 2022 om 19:37
Hier heeft de moeder van mijn stiefkinderen een vermijdende en aanhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Dit is vastgesteld door de forensische psychiatrie.
Bij haar hebben een aantal dingen geleid tot het ontwikkelen ervan: heel erg gepest worden en ook ouders met torenhoge verwachtingen en liefde enkel kunnen uiten door dingen te kopen.
Eerlijk gezegd vind ik het onwijs sneu voor haar en aan de andere kant kan ik haar bloed wel drinken soms. Er vallen gewoon geen afspraken te maken en alles draait om haar. Ze laat de kinderen keihard vallen tenzij ze een ‘publiek’ heeft. Dus nee, daarin snap ik haar echt niet.
Ik kan wel begrip hebben dat je sociale situaties lastig vindt, het moeilijk vindt om dingen te regelen enz.
Maar aan de andere kant heeft ze voor echt zo ongelofelijk veel problemen gezorgd, en dat kan ik dus echt niet snappen.
En wat ik ook lastig vindt is het projecteren op de kinderen.
Zelf ben ik chronisch ziek en ik ga er niet vanuit dat anderen dat begrijpen en snappen. Wat helpt is aangeven wat je wel en niet kan. Wees vooral concreet in wat je verwacht van anderen.
Dit zijn dingen die je niet kan snappen zolang je niet in dezelfde schoenen hebt gelopen. Je kan voor bepaalde aspecten je wel deels inleven.
Een deel van je stoornis is ook het hebben van bepaalde beelden/verwachtingen van hoe mensen gaan reageren. Deze verwachtingen zijn soms juist te hoog en vaker nog te laag gesteld. Je hebt nu bepaalde verwachtingen gehad van je familie en die hebben je min of meer teleurgesteld en dat is heel lastig. Betrekt het wellicht op jezelf.
Ik neem aan dat je nog therapie krijgt om dit soort situaties te lijf te kunnen.
Bij haar hebben een aantal dingen geleid tot het ontwikkelen ervan: heel erg gepest worden en ook ouders met torenhoge verwachtingen en liefde enkel kunnen uiten door dingen te kopen.
Eerlijk gezegd vind ik het onwijs sneu voor haar en aan de andere kant kan ik haar bloed wel drinken soms. Er vallen gewoon geen afspraken te maken en alles draait om haar. Ze laat de kinderen keihard vallen tenzij ze een ‘publiek’ heeft. Dus nee, daarin snap ik haar echt niet.
Ik kan wel begrip hebben dat je sociale situaties lastig vindt, het moeilijk vindt om dingen te regelen enz.
Maar aan de andere kant heeft ze voor echt zo ongelofelijk veel problemen gezorgd, en dat kan ik dus echt niet snappen.
En wat ik ook lastig vindt is het projecteren op de kinderen.
Zelf ben ik chronisch ziek en ik ga er niet vanuit dat anderen dat begrijpen en snappen. Wat helpt is aangeven wat je wel en niet kan. Wees vooral concreet in wat je verwacht van anderen.
Dit zijn dingen die je niet kan snappen zolang je niet in dezelfde schoenen hebt gelopen. Je kan voor bepaalde aspecten je wel deels inleven.
Een deel van je stoornis is ook het hebben van bepaalde beelden/verwachtingen van hoe mensen gaan reageren. Deze verwachtingen zijn soms juist te hoog en vaker nog te laag gesteld. Je hebt nu bepaalde verwachtingen gehad van je familie en die hebben je min of meer teleurgesteld en dat is heel lastig. Betrekt het wellicht op jezelf.
Ik neem aan dat je nog therapie krijgt om dit soort situaties te lijf te kunnen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 27 juni 2022 om 19:54
Ik herken het helaas ook
Er is meer begrip en steun voor als je lichamelijk ziek bent dan psychisch.
[/quote]
Mwah, ook alleen maar tijdelijk hoor. Als je chronisch lichamelijk ziek bent blijft dat begrip en die steun ook niet aanwezig, mensen gaan door met hun leven en denken er gewoon niet steeds aan. Dat is echt heel anders dan met een verse kankerdiagnose.
maandag 27 juni 2022 om 19:57
maandag 27 juni 2022 om 19:58
En dat geldt eigenlijk voor alles. Psychisch lijden, lichamelijk ziek, het overlijden van een naaste, een moeilijke periode. Alleen als het net gebeurd is denken mensen eraan, daarna raakt het naar de achtergrond.
maandag 27 juni 2022 om 20:28
Juist. Mensen hebben nou eenmaal ook hun eigen leven met hun eigen sores, er zijn grenzen aan waar je je continu mee bezig kunt houden.
maandag 27 juni 2022 om 20:31
Wat fijn en wat goed dat je zoveel sociale contacten hebt en houdt. En ook goed dat jij je bewust bent van de communicatie met hen. Dan ben je al heel goed bezig voor iemand met OPS.
Ook geef je aan dat je de communicatie graag verdiept, en dan met name over het onderwerp OPS omdat je dit wilt delen. Nogmaals chapeau! Dat zijn heel intieme details om te willen delen.
Ik vind dat je het al heel goed doet. En jouw omgeving snapt er uiteraard weinig van. Je kunt niets waarnemen dat buiten je voorstellingsvermogen ligt. Ze zien het niet. Geef ze tijd. Heb een beetje begrip voor hun onwetendheid.
Ook geef je aan dat je de communicatie graag verdiept, en dan met name over het onderwerp OPS omdat je dit wilt delen. Nogmaals chapeau! Dat zijn heel intieme details om te willen delen.
Ik vind dat je het al heel goed doet. En jouw omgeving snapt er uiteraard weinig van. Je kunt niets waarnemen dat buiten je voorstellingsvermogen ligt. Ze zien het niet. Geef ze tijd. Heb een beetje begrip voor hun onwetendheid.
Als onwetendheid schreeuwt, dan zwijgt intelligentie ~ Unknown
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
maandag 27 juni 2022 om 21:34
En dat is ook goed, dat is ook hoe het hoort. Niemand houdt zich meer bezig met het nieuws van een maand geleden, een jaar geleden, laat staan 5 jaar geleden. Mensen gaan vooruit, niet achteruit. Dus als je het idee hebt dat het gewone leven het weer overneemt en je ondergesneeuwd raakt in verwachtingen, spreek dan uit "ho stop jongens, jullie denken dat het inmiddels wel weer goed gaat, maar ik ben er nog lang niet". Dat is geen lulligheid, maar zoals het leven nu eenmaal gaat. Blijf dus zelf goed communiceren.
Ik denk dat er ongeacht diagnose of reden van schema therapie, een grote overlap is qua mensen en het omgaan met problemen. En dat is ofwel weinig inzicht hebben in jezelf, waardoor je niet goed kunt vragen wat je nodig hebt, ofwel heel erg overspoeld zijn door de problemen, waardoor je niet op de juiste manier kunt vragen wat je nodig hebt. In alle gevallen is het beeld van jezelf en de ander (de relaties) verstoort, waardoor je nooit op de juiste manier kunt zorgen voor jezelf en dus niet op de juiste manier kunt communiceren met de buitenwereld. De schema therapie gaat daarbij helpen.
Maar ik heb ook geleerd dat je soms mensen wat los moet laten. Jij verandert en je relaties zullen ook veranderen. Sommige worden beter, andere ga je van merken dat die niet zo stevig waren als je had gehoopt. Of dat je in deze levensfase niet zoveel met elkaar kunt. Dat kan een breuk opleveren of een (tijdelijke) verwijdering. Maar dit zonder rancune leren accepteren is ook onderdeel van het proces.
p.s. ik vond (en soms vind) schema therapie wel een ingewikkeld soort therapie. Ik snap het niet altijd even goed, weet soms ook niet goed of ik nu met schema therapie bezig ben of dat ik gewoon bij de hulpverlening aan het praten ben om het praten en dat ik er meer uit zou moeten kunnen halen. Misschien dat je je specifieke vragen ook hier kwijt kunt of wilt?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
