Ontwijkende (vermijdende) persoonlijkheidsstoornis

Een tijdje geleden heb ik de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gekregen. Voor mij viel daarmee veel op zijn plaats. Mijn hele leven loop ik al tegen bepaalde dingen aan.

Ik ben gestart met schematherapie maar daarmee zit ik nu echt in de beginfase. Meer dan dat ik gemotiveerd ben en het me aanspreekt kan ik er nog niet over zeggen. Heb wel het idee dat het iets is wat mij kan gaan helpen in de toekomst.

Maar wat nu? Ik heb de diagnose alleen gedeeld met een paar mensen die heel dichtbij me staan (partner, ouders, schoonouders/zus, vriendin). Gewoon omdat ze wisten dat ik in een traject zat en ik hoopte dat ze mij wellicht ook wat beter zouden kunnen begrijpen op sommige punten. Ik kreeg daar goede reacties op maar heb niet het idee dat ze het echt begrijpen (behalve mijn partner) en dat als je het er niet over hebt dat ze het ook weer snel vergeten.

Nu is het absoluut niet mijn intentie om het constant over mijn problematiek te hebben maar ik merk dat ik wat teleurgesteld ben dat ze het niet begrijpen. Ik heb best veel meegemaakt en zit best ingewikkeld in elkaar (vind ik zelf). Ik heb heel veel dingen nooit gedeeld omdat ik dat heel moeilijk vond en ik vanuit huis nooit geleerd heb om goed te communiceren. Ik vermoed dan ook dat ze de ernst er gewoon niet van inzien.
En nogmaals; ergens hoeft dat ook niet want ik ben niet zielig. Maar ik had gehoopt op iets ... ja, op wat eigenlijk? Meer begrip of gewoon eens een opbeurend berichtje ofzo.

Sociaal contact en alles wat daarbij komt kijken kost mij vaak heel veel energie en vind ik vaak heel erg moeilijk. Vooral bij mensen die ik niet goed ken/met wie ik geen natuurlijke klik heb. Ik voel me vaak een vreemde eend in de bijt en eenzaam en geremd.

Ik ben blij dat het beestje een naam heeft omdat ik er nu gericht mee aan de slag kan en ben ontzettend gemotiveerd en geboeid door schematherapie maar ik merk dat ik meer nodig heb. Misschien wil ik ook wel teveel en te snel.
Door een andere 'aandoening' vind ik het soms ook lastig om dingen gewoon te 'doen'. Ik zou wel wat meer energie willen en het sociale leven verder uit willen breiden. Maar misschien moet ik alles stapje-voor-stapje aanpakken.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wilde, behalve even van me afschrijven.
Zijn er meer mensen met de diagnose OPS hier op het forum?