Paniekaanvallen en werk, onderzoek autisme

Hoi! Ik lees al tijden mee maar heb even een nieuw account aangemaakt zodat ik mijn verhaal kan doen. Ik zal dit account ook blijven gebruiken wanneer het over dit soort onderwerpen gaat.

Ik loop al een hele lange tijd rond met problemen die ik niet onder ogen wilde zien maar die ik nu toch langzaamaan wil proberen te verhelpen omdat ik merk dat ik vastloop.

Ik ben een vrouw van bijna 40 en heb mijn leven lang het gevoel gehad dat ik 'anders' ben, weinig aansluiting heb en mensen niet altijd goed begrijp.
In mijn middelbare schoolperiode was dit het heftigst, ik durfde niet te praten, geen contact met mensen te hebben en werd 'het stille meisje' genoemd, er was ook niemand die nog initiatief nam om contact met mij te maken, dit maakte me best eenzaam. Op den duur verlangde ik terug naar de jaren waarin ik gepest werd omdat ik toen nog het gevoel had dat ik ertoe deed, dat mensen me zagen. Het pesten heb ik altijd genegeerd en ging daardoor langzaam over in onzichtbaar zijn. Het had geen zin meer om me te pesten, mensen zagen me niet meer, dat gaf mij een extra eenzaam gevoel; alsof ik niet bestond.

Ik ben veel gaan spijbelen en kreeg problemen thuis, ik kan me herinneren dat ik erg boos ben geweest op mijn moeder nadat ik erachter gekomen was dat ze in mijn dagboeken had gelezen. Hierin had ik omschreven wat er in mijn jeugd gebeurd was (ik ben seksueel misbruikt vanaf mijn vierde). had hier o.a een soort brief voor de dader ingeschreven, met de vraag waarom hij me niet vermoordde, hij deed me zo graag pijn, waarom niet nog een tandje bijzetten en me van het leven verlossen? Waarom laat je me kapot verder laten leven? Het zijn teksten die ik tot mijn 12e schreef. Maar nadat mijn moeder mijn dagboeken gelezen had heb ik ze verscheurd en hebben we hier nooit meer over gesproken.

Ik weet dat mijn moeder ontzettend boos op me was, dat ze mij niet begreep. Uit haar opmerkingen kon ik opmaken dat ze bovenstaande gelezen had maar wat ze verder precies allemaal gelezen had is me niet duidelijk want we hebben dit niet besproken. Ik weet nog dat mijn broer op het moment waarop mijn moeder zo boos was aan haar vroeg 'Nu zou je willen dat ze nooit geboren was zeker?' (we hadden geen goede band) en dat mijn moeder hierop antwoordde 'Ja, op dit soort momenten wel'.
Dit heeft me veel pijn gedaan. Ik kreeg vanaf dit moment het gevoel dat er niemand was die me echt zou missen wanneer ik er niet meer zou zijn.

Omdat niemand tot me doordrong en ik niet goed over gevoelens kon praten is mijn moeder in die periode boeken gaan lezen over autisme, ze gaf aan dat ze niet wist wat ze met me aan moest, dat ze me liever kwijt dan rijk was maar dat er vast nergens plek voor me zou zijn. Dit is overigens begrijpelijk want ik was ontzettend moeilijk, altijd boos, ik praatte niet, zat alleen maar thuis op mijn kamer, wilde niks en alles wat mijn moeder tegen me zei viel verkeerd.

Toen ik 16 was werd ik onderzocht op autisme, ik heb dit destijds afgekapt omdat ik er op dat moment geen zin in had. Op mijn 17e ben ik uit huis gegaan, bij een verkeerde man gaan wonen en in een daklozenovang terechtgekomen. Dit is hierna nog eens gebeurd, ik maakte hele domme fouten op dit gebied, ben daarom nu erg voorzichtig, heb nooit meer willen samenwonen.

Inmiddels ben ik ruim 20 jaar verder en heb ik gemerkt dat het me (ondanks dat ik me probeer af te schermen van negatieve dingen) allemaal niet meer lukt en dat ik toch wel hulp zou willen.
Tijdens mijn zoektocht naar werk kom ik meestal de proeftijd niet door, mensen geven aan geen klik met me te hebben, niet met me te willen werken, de communicatie verloopt stroef etc. Daardoor ben ik jaren geleden op de sociale werkplek beland, hier kreeg ik rust en ruimte, er was een stiltekantine en stiltekantoren waar ik mijn werk rustig kon uitoefenen. Uiteindelijk zou ik re-integreren en aan een betaalde baan beginnen, helaas liep dit zo stroef dat ik binnen 2 maanden thuis zat. De sociale dienst stuurde geen vacatures meer en ik had het gevoel dat ik opgegeven was. Ik hoefde niet meer mee te doen aan de wekelijkse vacaturerondes bij de sociale dienst en mijn jobcoach vertelde me dat ik maar even niets moest doen.

Ik ben toen op eigen houtje een opleiding gaan volgen en heb een betaalde baan gevonden, ik werk nu in een sector waar altijd grote tekorten zijn, dit geeft dus wel wat zekerheid. Gelukkig houd ik dit nu al enkele jaren vol en ik wil deze baan ook behouden.

Echter, de laatste maanden gaat het bergafwaarts, ik krijg flashbacks naar vroeger, naar het misbruik, naar dingen die ik altijd heb weggestopt, zodra ik mijn ogen 's avonds dichtdoe zie ik fragmenten, ik krijg hartkloppingen, heb de hele dag buikpijn, voelt alsof ik continu met een brok in mijn keel rondloop en ik krijg het niet onder controle.

Ik barricadeer de deuren in mijn huis 's avonds, zet alle lampen aan, zet in alle ruimtes muziek/ geluid aan maar zelfs dan heb ik rare gedachten. Denk ik dat er mensen via mijn slaapkamerraam naar binnen kunnen, ik maak mezelf helemaal gek met het idee dat ik niet veilig ben. Ik slaap hierdoor niet meer, wil mezelf opsluiten, heb paniekaanvallen.
Hierdoor liep het op het werk ook niet meer, ik maakte domme fouten en mijn collega's hebben dit ook gemerkt waardoor ik steeds vaker met lood in de schoenen naar het werk ging.

Heb mezelf ziekgemeld met een excuus maar leidinggevende/ collega's hadden vrij snel door dat het niet klopte. Leidinggevende heeft me aangeraden om, als het mentaal niet zo lekker gaat, dit bij de huisarts aan te kaarten want de bedrijfsarts geeft vooral advies mbt werk. Heb dit gedaan en een verwijzing gekregen naar Lentis om te onderzoeken of het autisme is maar de wachtlijsten zijn lang (minstens een half jaar zie ik op de site).

Ik weet niet hoe ik nu verder moet. Heb niemand verteld over mijn verleden, heb de huisarts wel gezegd dat ik slecht slaap, spanning heb en dat ik lang geleden wel eens ben onderzocht op autisme maar hier niets mee gedaan heb.

Ben altijd vrolijk op het werk, zo zien mensen me ook, ik wil niet dat ze de andere kant zien, ik wil ook niet graag op details ingaan maar heb nu wel aan enkele collega's verteld dat het even niet zo lekker gaat.

Wat moet ik hier nu mee? Zijn er mensen met dezelfde soort ervaringen? Ik heb het gevoel dat ik vastgelopen ben, dat ik er niet onderuit kan. Ik wil het negeren maar dat kan niet meer. Wanneer ik weer op het werk kom zullen ook collega's vragen hebben.
Wil gewoon functioneren als een normaal persoon, alsof er niks gebeurd is maar de wachtlijsten zijn zo lang en ik voel me zo slecht. Sorry voor dit lange verhaal, volgens mij spring ik van de hak op de tak maar er is zoveel dat ik eigenlijk kwijt wil en in het echte leven niet durf, hoop dat er mensen zijn die me misschien raad kunnen geven of in een soortgelijke situatie hebben gezeten . Wil hier graag aan werken en mijn leven (en mezelf) eens op orde krijgen

Bedankt voor je reactie. Ik heb inderdaad ook lang gedacht dat het geen autisme was maar dat mijn verleden me misschien wat gevormd heeft. Ik hoop dat het traject me wat meer duidelijkheid gaat brengen, sta eerst nog een aantal maanden op de wachtlijst dus zal nog even geduld moeten hebben.
Alleen merk dat ik het geduld nu niet heb omdat ik het gevoel heb dat ik in een neerwaartse spiraal zit, wil daar zo graag uit.
Bedankt voor je tip, ik ken de site en heb er ook een account maar heb hem al een tijd niet meer bezocht, zal nog even kijken of ik misschien ergens eerder terecht kan.

Bedankt voor je lieve reactie. Nee, ik zou ook heel graag wat eerder hulp hebben. Zit er echt een beetje doorheen dus zal kijken of het anders kan. Ben vorige week voor het eerst naar de huisarts gegaan met dit probleem, mijn eigen huisarts is momenteel op vakantie en ik vond het al best lastig om bij haar vervanger aan te geven dat het niet goed met me gaat. Het stukje misbruik kon ik ook echt niet uit mijn mond krijgen dus ik heb haar verteld dat ik slecht slaap, met spanningen zit en dat mijn familie het vermoeden van autisme altijd heeft gehad (en ik inmiddels ook wat).
Ik zit eraan te denken om een nieuwe afspraak te maken met mijn eigen huisarts, het is een hele fijne huisarts dus hoop dat het me lukt om haar dit uit te leggen.
Lief je complimentje, dat doet me goed

Dank je wel Raver. Ik heb er ook aan gedacht om het op te schrijven en het haar te laten lezen omdat ik het lastig vind om het te vertellen. Hoop dat dat niet heel gek is, merk dat ik het veel beter kan verwoorden wanneer ik opschrijf. Wanneer ik over lastige onderwerpen wil praten klap ik dicht of moet ik huilen, het is me nooit gelukt.

Vind het heel fijn dat ik wat reacties heb, de eerste uren bleef ik mijn topic maar refreshen omdat ik geen reacties kreeg. Kreeg het idee dat ik mijn situatie onmogelijk geformuleerd had en niemand het zou lezen dus ben opgelucht dat mijn bericht gelezen is en ik fijne reacties krijg, nogmaals bedankt. Ik zat er zo mee in mijn maag

Aptura; heel erg bedankt. Ik denk zelf dat mijn moeder ook het één en ander heeft meegemaakt. Ze is nooit echt bereikbaar geweest, alles wat negatief was moest weggestopt worden en wanneer ik toch zeurde was het antwoord standaard 'Niemand heeft je toch verteld dat het leven makkelijk zou zijn?' Dit is echt iets wat zij van huis uit heeft meegekregen. Ik zal nooit weten wat zich heeft afgespeeld in haar leven, het is jammer dat we wat dat betreft een beetje 'vreemden' voor elkaar zijn, over koetjes en kalfjes kunnen we praten maar niet over gevoelens.
Dat van de gesloten envelop vind ik ook een prettig idee, dank je wel!

Denk dat ik op het werk de bedrijfsarts dan als vertrouwenspersoon zal gaan zien, we hebben over 2 weken een gesprek, ik wil wel aangeven dat het niet goed met me gaat en dat ik slecht slaap. Ik hoop dat ik, zonder in detail te hoeven treden, eerst gedeeltelijk mag gaan werken i.p.v. volledig. Heb eerder contact gehad met de bedrijfsarts vanwege een botbreuk, vond het een hele vriendelijke vrouw dus heb er vertrouwen in dat het me lukt om open te zijn.

Vandaag heb ik telefonisch contact gehad met mijn leidinggevende, ik merk dat hij aan het vissen is omdat hij ook moet weten wanneer ik verwacht terug te zijn, ik had al aangegeven dat ik hulp heb gezocht n.a.v. zijn advies en dat ik binnen 5 dagen een brief van Lentis verwacht te ontvangen. Ik merk dat het voor hem lastig is dat ik weinig kwijt wil. Hij heeft aangegeven dat ik niet in detail hoef te treden maar dat de bedrijfsarts hem zal vertellen wat er gaande is. Ik ben hier niet op ingegaan maar ik neem aan dat hij dan bedoelt dat hij te horen krijgt wanneer ik weer aan het werk ga? En dat de bedrijfsarts een advies uitbrengt. Ik heb niet een hele fijne band met mijn leidinggevende omdat hij vooral zakelijk is. Vind dit daarom wat ongemakkelijk.

Gevoelige vrouw; Bedankt voor je superlieve berichtje Wat rot dat je ook te maken hebt gehad met paniekaanvallen. Hoop dat het nu beter gaat met je.
En wat fijn dat je collega's nergens van weten, ik wil zelf ook niet dat dit stukje van mij bekend wordt op het werk, wil daar gewoon mijn vrolijke 'zelf' blijven En dat andere stukje is privé, vind ik.

Avocadeau; superlief, dank je wel! Hoe slecht ik slaap wisselt, op sommige nachten zie ik ieder uur van de wekker en op andere nachten slaap ik uren achter elkaar.. Ik gok dat ik gemiddeld genomen ongeveer 5.5 tot 6 uur per nacht slaap. Ik kon het daarmee ook altijd wel redden, na een aantal slapeloze nachten kwam er vanzelf een nacht waarin ik wel opeens uren achter elkaar sliep. Maar de laatste weken slaap ik slecht, het inslapen duurt uren, soms is het 3 uur, op enkele dagen is het alweer licht wanneer ik eindelijk wat tot rust kom en in slaap val. Dat komt ook doordat jk best angstig word wanneer het donker is. Zodra het 's ochtends lichter wordt word ik wat rustiger in mijn hoofd. Dit gaat soms lastig samen met mijn werk (ik vertrek om 6.30 u en moet om 07.15 u aanwezig zijn). Dit is ook één van de redenen waarom ik nu toch echt hulp wil. Ik wil hier niet voor de rest van mijn leven mee worstelen.

Wat fijn, zoveel herkenning. Heb soms echt het idee dat ik hier alleen in sta al vind het voor jou echt heel erg dat je dit herkent. Het is zo donker en eenzaam en ik gun dat niemand.

Je bericht doet me ontzettend veel, ik lees het met tranen in mijn ogen. Ik ben heel open geweest en had er niet gelijk veel van verwacht. Ben heel blij dat mijn bericht op deze manier ontvangen is en dat ik deze reacties krijg. Het geeft me het gevoel dat ik niet gek ben of 'alleen' sta maar dat mijn emoties gerechtvaardigd zijn. Vind dat heel fijn

Avocadeau; Sorry voor het quoten, heb het weggehaald hoor!

Knap dat het je gelukt is. Kan me voorstellen dat het je behoorlijk wat uren slaap en wat stress gekost heeft..Lijkt me zo moeilijk!

Over het autisme-stukje: Hier twijfel ik ook aan, ik denk zelf dat ik moeite heb met sociale interactie/ intimiteit, maar dit kan ook te maken hebben met vroeger. Misschien is het allemaal wat met elkaar verweven.

Bijtje; vind het heel erg dat jij dat ook hebt meegemaakt. Het heeft zo'n enorme impact.
En over het onzichtbaar zijn, dat stukje heeft me geraakt, je weet niet wie je bent omdat je jezelf niet meer kunt zijn. Je verstopt jezelf omdat 'jezelf zijn' niet leuk/ gezellig/ goed genoeg is. Ik merk dat dit nog steeds doorwerkt. Ik wil dat stukje van mezelf weer terugvinden, mezelf worden en uiteindelijk hopelijk ook wat verborgen talenten ontdekken Bedankt voor je mooie reactie

Ik ben van plan om morgenvroeg te bellen en naar mijn huisarts te vragen. Als ze terug is van vakantie wil ik een afspraak inplannen vanwege mijn slaapproblemen. De rest wil ik graag per brief doen tijdens het gesprek. Mijn huisarts is een lieve, betrokken vrouw, denk wel dat ik dit aandurf, hoop echt dat ik me morgen nog zo voel!

Strelitzia: Ik vind het inderdaad moeilijk om te verwoorden. Maar in het Huisartsenportaal krijg ik te zien dat ik geen online afspraken kan maken met mijn huisarts. Zou het echt fijn hebben gevonden om alles online te kunnen vertellen maar die mogelijkheid is er bij mijn huisarts niet, helaas.
Ik ga het 'autisme-traject' in maar wil me er niet op blindstaren. Ik besef nu dat veel van mijn 'mankementen' ook te maken kunnen hebben met mijn verkenden. Bedankt voor je reactie