Paniekaanvallen en werk, onderzoek autisme

Hoi! Ik lees al tijden mee maar heb even een nieuw account aangemaakt zodat ik mijn verhaal kan doen. Ik zal dit account ook blijven gebruiken wanneer het over dit soort onderwerpen gaat.

Ik loop al een hele lange tijd rond met problemen die ik niet onder ogen wilde zien maar die ik nu toch langzaamaan wil proberen te verhelpen omdat ik merk dat ik vastloop.

Ik ben een vrouw van bijna 40 en heb mijn leven lang het gevoel gehad dat ik 'anders' ben, weinig aansluiting heb en mensen niet altijd goed begrijp.
In mijn middelbare schoolperiode was dit het heftigst, ik durfde niet te praten, geen contact met mensen te hebben en werd 'het stille meisje' genoemd, er was ook niemand die nog initiatief nam om contact met mij te maken, dit maakte me best eenzaam. Op den duur verlangde ik terug naar de jaren waarin ik gepest werd omdat ik toen nog het gevoel had dat ik ertoe deed, dat mensen me zagen. Het pesten heb ik altijd genegeerd en ging daardoor langzaam over in onzichtbaar zijn. Het had geen zin meer om me te pesten, mensen zagen me niet meer, dat gaf mij een extra eenzaam gevoel; alsof ik niet bestond.

Ik ben veel gaan spijbelen en kreeg problemen thuis, ik kan me herinneren dat ik erg boos ben geweest op mijn moeder nadat ik erachter gekomen was dat ze in mijn dagboeken had gelezen. Hierin had ik omschreven wat er in mijn jeugd gebeurd was (ik ben seksueel misbruikt vanaf mijn vierde). had hier o.a een soort brief voor de dader ingeschreven, met de vraag waarom hij me niet vermoordde, hij deed me zo graag pijn, waarom niet nog een tandje bijzetten en me van het leven verlossen? Waarom laat je me kapot verder laten leven? Het zijn teksten die ik tot mijn 12e schreef. Maar nadat mijn moeder mijn dagboeken gelezen had heb ik ze verscheurd en hebben we hier nooit meer over gesproken.

Ik weet dat mijn moeder ontzettend boos op me was, dat ze mij niet begreep. Uit haar opmerkingen kon ik opmaken dat ze bovenstaande gelezen had maar wat ze verder precies allemaal gelezen had is me niet duidelijk want we hebben dit niet besproken. Ik weet nog dat mijn broer op het moment waarop mijn moeder zo boos was aan haar vroeg 'Nu zou je willen dat ze nooit geboren was zeker?' (we hadden geen goede band) en dat mijn moeder hierop antwoordde 'Ja, op dit soort momenten wel'.
Dit heeft me veel pijn gedaan. Ik kreeg vanaf dit moment het gevoel dat er niemand was die me echt zou missen wanneer ik er niet meer zou zijn.

Omdat niemand tot me doordrong en ik niet goed over gevoelens kon praten is mijn moeder in die periode boeken gaan lezen over autisme, ze gaf aan dat ze niet wist wat ze met me aan moest, dat ze me liever kwijt dan rijk was maar dat er vast nergens plek voor me zou zijn. Dit is overigens begrijpelijk want ik was ontzettend moeilijk, altijd boos, ik praatte niet, zat alleen maar thuis op mijn kamer, wilde niks en alles wat mijn moeder tegen me zei viel verkeerd.

Toen ik 16 was werd ik onderzocht op autisme, ik heb dit destijds afgekapt omdat ik er op dat moment geen zin in had. Op mijn 17e ben ik uit huis gegaan, bij een verkeerde man gaan wonen en in een daklozenovang terechtgekomen. Dit is hierna nog eens gebeurd, ik maakte hele domme fouten op dit gebied, ben daarom nu erg voorzichtig, heb nooit meer willen samenwonen.

Inmiddels ben ik ruim 20 jaar verder en heb ik gemerkt dat het me (ondanks dat ik me probeer af te schermen van negatieve dingen) allemaal niet meer lukt en dat ik toch wel hulp zou willen.
Tijdens mijn zoektocht naar werk kom ik meestal de proeftijd niet door, mensen geven aan geen klik met me te hebben, niet met me te willen werken, de communicatie verloopt stroef etc. Daardoor ben ik jaren geleden op de sociale werkplek beland, hier kreeg ik rust en ruimte, er was een stiltekantine en stiltekantoren waar ik mijn werk rustig kon uitoefenen. Uiteindelijk zou ik re-integreren en aan een betaalde baan beginnen, helaas liep dit zo stroef dat ik binnen 2 maanden thuis zat. De sociale dienst stuurde geen vacatures meer en ik had het gevoel dat ik opgegeven was. Ik hoefde niet meer mee te doen aan de wekelijkse vacaturerondes bij de sociale dienst en mijn jobcoach vertelde me dat ik maar even niets moest doen.

Ik ben toen op eigen houtje een opleiding gaan volgen en heb een betaalde baan gevonden, ik werk nu in een sector waar altijd grote tekorten zijn, dit geeft dus wel wat zekerheid. Gelukkig houd ik dit nu al enkele jaren vol en ik wil deze baan ook behouden.

Echter, de laatste maanden gaat het bergafwaarts, ik krijg flashbacks naar vroeger, naar het misbruik, naar dingen die ik altijd heb weggestopt, zodra ik mijn ogen 's avonds dichtdoe zie ik fragmenten, ik krijg hartkloppingen, heb de hele dag buikpijn, voelt alsof ik continu met een brok in mijn keel rondloop en ik krijg het niet onder controle.

Ik barricadeer de deuren in mijn huis 's avonds, zet alle lampen aan, zet in alle ruimtes muziek/ geluid aan maar zelfs dan heb ik rare gedachten. Denk ik dat er mensen via mijn slaapkamerraam naar binnen kunnen, ik maak mezelf helemaal gek met het idee dat ik niet veilig ben. Ik slaap hierdoor niet meer, wil mezelf opsluiten, heb paniekaanvallen.
Hierdoor liep het op het werk ook niet meer, ik maakte domme fouten en mijn collega's hebben dit ook gemerkt waardoor ik steeds vaker met lood in de schoenen naar het werk ging.

Heb mezelf ziekgemeld met een excuus maar leidinggevende/ collega's hadden vrij snel door dat het niet klopte. Leidinggevende heeft me aangeraden om, als het mentaal niet zo lekker gaat, dit bij de huisarts aan te kaarten want de bedrijfsarts geeft vooral advies mbt werk. Heb dit gedaan en een verwijzing gekregen naar Lentis om te onderzoeken of het autisme is maar de wachtlijsten zijn lang (minstens een half jaar zie ik op de site).

Ik weet niet hoe ik nu verder moet. Heb niemand verteld over mijn verleden, heb de huisarts wel gezegd dat ik slecht slaap, spanning heb en dat ik lang geleden wel eens ben onderzocht op autisme maar hier niets mee gedaan heb.

Ben altijd vrolijk op het werk, zo zien mensen me ook, ik wil niet dat ze de andere kant zien, ik wil ook niet graag op details ingaan maar heb nu wel aan enkele collega's verteld dat het even niet zo lekker gaat.

Wat moet ik hier nu mee? Zijn er mensen met dezelfde soort ervaringen? Ik heb het gevoel dat ik vastgelopen ben, dat ik er niet onderuit kan. Ik wil het negeren maar dat kan niet meer. Wanneer ik weer op het werk kom zullen ook collega's vragen hebben.
Wil gewoon functioneren als een normaal persoon, alsof er niks gebeurd is maar de wachtlijsten zijn zo lang en ik voel me zo slecht. Sorry voor dit lange verhaal, volgens mij spring ik van de hak op de tak maar er is zoveel dat ik eigenlijk kwijt wil en in het echte leven niet durf, hoop dat er mensen zijn die me misschien raad kunnen geven of in een soortgelijke situatie hebben gezeten . Wil hier graag aan werken en mijn leven (en mezelf) eens op orde krijgen

Avocadeau, er is vanochtend inderdaad een afspraak ingepland! Moet nog even geduld hebben maar hij staat; dinsdagochtend 09.15 uur. Mijn eigen huisarts is er dan weer dus dat is fijn! Moet nog even goed nadenken over wat ik wil opschrijven maar daar heb ik nog een aantal dagen de tijd voor.

FaceOfOz: Verschrikkelijk dat dit in jouw familie ook is voorgekomen. Er wordt dan wel niet over gepraat maar je voelt aan alles dat iets niet klopt. In mijn familie heerste er ook altijd een vreemde sfeer. Van jongs af aan wist ik ook dat dit niet iets was wat besproken kon worden, je gaat je schamen, vies voelen, afzonderen en je leert een masker op te zetten, doen alsof alles oké is en vooral niet over gevoelens praten. Dit kan ik nog steeds niet goed.

Ik ben niet van plan om mijn leidinggevende of de bedrijfsarts dit te vertellen. Heb hem verteld dat het niet zo goed met me gaat, dat ik slecht slaap en hulp zoek maar meer weet hij niet en wil ik ook liever niet delen.
Snap wel dat het voor mijn leidinggevende, planner en collega's lastig is. Er zijn altijd tekorten op het werk dus mijn afwezigheid zorgt voor roosterproblemen. Voel me daardoor ook schuldig maar ik wil dit echt doorzetten en deze stappen zetten want ik voel me wankel. Bedankt voor je tips.

Rollergirl; dank je wel! Hier ga ik mee aan de slag

Gevoeligevrouw, wat een lief bericht weer! De reacties doen me inderdaad goed en sterken me. Vanaf het moment waarop ik me ziekmelde twijfelde ik eraan of ik er goed aan deed. Was op dat moment nog niet van plan om op zoek te gaan naar hulp en kan nog moeilijk geloven dat ik daar nu toch mee bezig ben na al die jaren. Voel me hier wel in gesteund.
Ja, slaap is zo belangrijk, je kunt de wereld toch een stukje makkelijker aan na een goede nachtrust. Merk zelf ook dat ik na een aantal slechte nachten echt meer fouten maak, slomer word, dingen langs me heengaan en minder kan hebben. Maar ook lichamelijk is het gewoon lastig. Ik heb de vorige keer geen recept meegekregen voor slaapmedicatie omdat ik aangaf deze keer juist iets aan de oorzaak te willen doen, toch wel jammer. Dinsdag weer een kans