Psyche
alle pijlers
Rouw
vrijdag 15 november 2024 om 14:15
Mijn dierbare moeder is overleden. Mijn beste vriendin. Degene met wie ik zoveel deelde dat ik met niemand anders deelde. En ja, ze was al oud. En ja, het is goed dat het nare, heftige ziekbed niet lang heeft geduurd, want god weet dat ik haar niet wil zien lijden.
Maar wat ben ik intens verdrietig. Overal zie ik dingen die me aan haar doen denken. En dan telkens die woorden: Nooit meer! Alles wat we deelden, onze grapjes, onze gesprekken, nooit meer. Mijn hart breekt.
En ik voel me schuldig. Schuldig dat ik er niet voor heb kunnen zorgen dat ze bewust afscheid heeft kunnen nemen. Een laatste helder moment.
Wat is kanker toch een wrede ziekte, zo onvoorspelbaar en zo heftig.
Ik moet het even kwijt, dus ik dump het hier want er zijn nauwelijks mensen in mijn omgeving met wie ik het hierover kan hebben. Verdriet is zo'n individuele emotie, rouw zo persoonlijk.
Ik weet dat het erbij hoort en dat mijn leven verder gaat en dat ik weer ga genieten en lachen etc. Maar nu, nu voel ik alleen maar verdriet.
Maar wat ben ik intens verdrietig. Overal zie ik dingen die me aan haar doen denken. En dan telkens die woorden: Nooit meer! Alles wat we deelden, onze grapjes, onze gesprekken, nooit meer. Mijn hart breekt.
En ik voel me schuldig. Schuldig dat ik er niet voor heb kunnen zorgen dat ze bewust afscheid heeft kunnen nemen. Een laatste helder moment.
Wat is kanker toch een wrede ziekte, zo onvoorspelbaar en zo heftig.
Ik moet het even kwijt, dus ik dump het hier want er zijn nauwelijks mensen in mijn omgeving met wie ik het hierover kan hebben. Verdriet is zo'n individuele emotie, rouw zo persoonlijk.
Ik weet dat het erbij hoort en dat mijn leven verder gaat en dat ik weer ga genieten en lachen etc. Maar nu, nu voel ik alleen maar verdriet.
vrijdag 15 november 2024 om 17:12
vrijdag 15 november 2024 om 17:13
Och wat verdrietig gecondoleerd.
Ik herken je schuldgevoel wel dat heb ik ook gehad na het overlijden van mijn man maar geloof me ook daar gaan op den duur de scherpe randjes van af.
En je mag huilen en verdrietig zijn hoezeer dit ook bij het leven hoort. Ook emoties horen daarbij.
Ook erg rot dat je er niet echt over kan praten.
Weet dat ik je gelezen heb en met je meevoel. Soms voel je je misschien alleen maar dat ben je niet.
Veel sterkte
Ik herken je schuldgevoel wel dat heb ik ook gehad na het overlijden van mijn man maar geloof me ook daar gaan op den duur de scherpe randjes van af.
En je mag huilen en verdrietig zijn hoezeer dit ook bij het leven hoort. Ook emoties horen daarbij.
Ook erg rot dat je er niet echt over kan praten.
Weet dat ik je gelezen heb en met je meevoel. Soms voel je je misschien alleen maar dat ben je niet.
Veel sterkte
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 15 november 2024 om 17:18
Doe jij dat ook? Ik vind het nog steeds een beetje raar van mezelf dat ik dat nog steeds doe. En ik klets tegen haar foto. Ze is nu anderhalf jaar dood.Purrmaid schreef: ↑15-11-2024 17:12Dikke knuffel!
Het is kut. Het moest verboden worden dat moeders dood gaan.
Ik heb vergelijkbaar meegemaakt bijna 2 jaar geleden. Nog steeds wil ik haar appen en bellen. En dan bedenk ik me weer dat dat niet kan.
Alhoewel, haar mobiele telefoon ligt bij mij thuis en die hou ik altijd opgeladen.
TO, sterkte, het is gewoon heel naar om je moeder te verliezen. En ik heb het elke dag nog, zo'n gedachtenflits. "Even mama bellen, even bijpraten." Soms voelt het heel leeg. Zij begreep me gewoon altijd zo goed.
You show me the way. To the 13th star.
vrijdag 15 november 2024 om 17:45
vrijdag 15 november 2024 om 17:50
IF YOU ARE A WOMAN WITHOUT HER MOTHER
There will never be a day you don’t miss her. Never a day, where you don’t wish you could hear her voice or ask for her advice just one more time.
There will never be a moment that you don’t regret all the times you screened her call, or missed a visit, simply because life was too goddamn busy.
And now you realise busy is fake, it isn’t real.
She was real and she is gone.
And you are alone.
And the feeling of abandonment and loneliness is huge. Mind-blowing, no matter how loved or surrounded by family you may be.
None of it is her.
When the woman who brought you into this world is no longer here, it is a lonely place.
And you are now she.
You are now the one expected to guide, to discipline, to love, to handle everything, for everyone. And that is a shock.
But you got this.
Because she taught you well.
She made you right and she made you strong and she filled you with enough love to share around, even after she was gone.
So go on.
And make her proud.
And remember, look out for the little girl who still lives inside you somewhere, she misses her Mama very much.
Be kind.
D.Ashworth.
There will never be a day you don’t miss her. Never a day, where you don’t wish you could hear her voice or ask for her advice just one more time.
There will never be a moment that you don’t regret all the times you screened her call, or missed a visit, simply because life was too goddamn busy.
And now you realise busy is fake, it isn’t real.
She was real and she is gone.
And you are alone.
And the feeling of abandonment and loneliness is huge. Mind-blowing, no matter how loved or surrounded by family you may be.
None of it is her.
When the woman who brought you into this world is no longer here, it is a lonely place.
And you are now she.
You are now the one expected to guide, to discipline, to love, to handle everything, for everyone. And that is a shock.
But you got this.
Because she taught you well.
She made you right and she made you strong and she filled you with enough love to share around, even after she was gone.
So go on.
And make her proud.
And remember, look out for the little girl who still lives inside you somewhere, she misses her Mama very much.
Be kind.
D.Ashworth.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 15 november 2024 om 17:57
Shit BGB, wat een mooie woorden.
Deze troost mij altijd, Helene Fischer over haar moeder:
https://youtu.be/U4hWtQvsxuE?si=Y64asaNnw4Q38jzi
Deze troost mij altijd, Helene Fischer over haar moeder:
https://youtu.be/U4hWtQvsxuE?si=Y64asaNnw4Q38jzi
You show me the way. To the 13th star.
vrijdag 15 november 2024 om 18:45
vrijdag 15 november 2024 om 18:52
Mijn moeder is 2 maanden geleden overleden. We zijn nu haar flat aan het opruimen en ik neem veel te veel spullen van haar mee naar huis. Ik kan haar nog niet echt loslaten. Tegen mijn zus zeg ik nog steeds : dat vind ze mooi, en niet: dat vond ze mooi. Ook is het een tweede afscheid van mijn vader, die 16 jaar geleden overleed.
Ik probeer aan de fijne herinneringen te denken, bewaar ook al haar agenda’s en reisverhalen die ik wil bundelen.
Ik probeer aan de fijne herinneringen te denken, bewaar ook al haar agenda’s en reisverhalen die ik wil bundelen.
vrijdag 15 november 2024 om 18:53
Mijn moeder is bijna 20 jaar dood. Ik ben dit jaar ouder geworden dan mijn moeder ooit geweest is. En ik mis haar nog steeds.
Het slijt nooit, maar het went wel. Er komt vanzelf weer een dag waarop je weer lacht, gelukkig bent, opstaat zonder dat je eerste gedachte is "nee, mijn moeder is dood!", waarop je leeft alsof je geen zorg hebt. Maar op al die dagen zit daaronder altijd het gemis. Een mama-vormig gat dat nooit meer dicht gaat.
Het slijt nooit, maar het went wel. Er komt vanzelf weer een dag waarop je weer lacht, gelukkig bent, opstaat zonder dat je eerste gedachte is "nee, mijn moeder is dood!", waarop je leeft alsof je geen zorg hebt. Maar op al die dagen zit daaronder altijd het gemis. Een mama-vormig gat dat nooit meer dicht gaat.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 15 november 2024 om 18:59
Heel herkenbaar.fashionvictim schreef: ↑15-11-2024 18:53Mijn moeder is bijna 20 jaar dood. Ik ben dit jaar ouder geworden dan mijn moeder ooit geweest is. En ik mis haar nog steeds.
Het slijt nooit, maar het went wel. Er komt vanzelf weer een dag waarop je weer lacht, gelukkig bent, opstaat zonder dat je eerste gedachte is "nee, mijn moeder is dood!", waarop je leeft alsof je geen zorg hebt. Maar op al die dagen zit daaronder altijd het gemis. Een mama-vormig gat dat nooit meer dicht gaat.
Ik weet het nog als de dag van gisteren, van jouw moeder, jij ongetwijfeld ook van de mijne.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 15 november 2024 om 19:00
derooiekater schreef: ↑15-11-2024 18:45Sterkte
Rouw is een raar fenomeen ben ik ook achter.
Ben dit jaar mijn moeder aan kanker verloren.
Ik blijf houvast zoeken het wisselt hier enorm.
Heb voor mijzelf een mini gedenk hoekje gemaakt met een mooie foto en vaasje met bloemen.
Hopelijk volgend jaar een beter jaar.
Mijn eerste jaar (heel 2023) zonder moeder was vreselijk kut.
Daarna werd het beter.
Dat gedenkhoekje heb ik ook. Een energieke foto van haar met een kaarshouder (met een mooie tekst) en een droogbloemetje.
vrijdag 15 november 2024 om 19:15
Ach lieve Treurig, wat ontzettend verdrietig. Het doet zoveel pijn hè.
Mijn moeder is zo'n 5 jaar geleden onverwacht overleden en de momenten dat ik denk 'even mama bellen' of 'oh dat moet ik mama nog vertellen' of dat ik iets wil weten en denk 'even aan mama vragen' zijn er nog steeds, maar worden langzaamaan minder.
Ik heb me nooit van m'n leven eenzaam gevoeld, maar sinds m'n moeder er niet meer is weet ik hoe dat voelt.
Schrijf hier van je af. Je verdriet mag er zijn, hoe lang het ook duurt.
Gecondoleerd en sterkte 
Mijn moeder is zo'n 5 jaar geleden onverwacht overleden en de momenten dat ik denk 'even mama bellen' of 'oh dat moet ik mama nog vertellen' of dat ik iets wil weten en denk 'even aan mama vragen' zijn er nog steeds, maar worden langzaamaan minder.
Ik heb me nooit van m'n leven eenzaam gevoeld, maar sinds m'n moeder er niet meer is weet ik hoe dat voelt.
Schrijf hier van je af. Je verdriet mag er zijn, hoe lang het ook duurt.
Gecondoleerd en sterkte
...
vrijdag 15 november 2024 om 19:17
Dat weet ik nog heel goed, dat jouw moeder overleed. Plotseling en zo jong. Wat een verdriet en zo heftig.fashionvictim schreef: ↑15-11-2024 18:53Mijn moeder is bijna 20 jaar dood. Ik ben dit jaar ouder geworden dan mijn moeder ooit geweest is. En ik mis haar nog steeds.
Het slijt nooit, maar het went wel. Er komt vanzelf weer een dag waarop je weer lacht, gelukkig bent, opstaat zonder dat je eerste gedachte is "nee, mijn moeder is dood!", waarop je leeft alsof je geen zorg hebt. Maar op al die dagen zit daaronder altijd het gemis. Een mama-vormig gat dat nooit meer dicht gaat.
...
vrijdag 15 november 2024 om 19:22
Wat mooiblijfgewoonbianca schreef: ↑15-11-2024 17:50IF YOU ARE A WOMAN WITHOUT HER MOTHER
There will never be a day you don’t miss her. Never a day, where you don’t wish you could hear her voice or ask for her advice just one more time.
There will never be a moment that you don’t regret all the times you screened her call, or missed a visit, simply because life was too goddamn busy.
And now you realise busy is fake, it isn’t real.
She was real and she is gone.
And you are alone.
And the feeling of abandonment and loneliness is huge. Mind-blowing, no matter how loved or surrounded by family you may be.
None of it is her.
When the woman who brought you into this world is no longer here, it is a lonely place.
And you are now she.
You are now the one expected to guide, to discipline, to love, to handle everything, for everyone. And that is a shock.
But you got this.
Because she taught you well.
She made you right and she made you strong and she filled you with enough love to share around, even after she was gone.
So go on.
And make her proud.
And remember, look out for the little girl who still lives inside you somewhere, she misses her Mama very much.
Be kind.
D.Ashworth.
...
vrijdag 15 november 2024 om 19:37
Wat mooi BGB. Tenminste, voor mensen zoals ik, en TO, die een fijne moeder hadden.
Dat geluk heeft niet iedereen.
Voor wie wel een lieve moeder had, en is kwijtgeraakt, is elk woord raak!
Dit liedje van Karin Bloemen is ook heel raak. https://youtu.be/G6hPHLNZPj4?si=9xMR4-XvGeK1tQmm
‘De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen.’
Heel veel sterkte TO.
Je moeder verliezen is gewoon heel verdrietig.
Dat geluk heeft niet iedereen.
Voor wie wel een lieve moeder had, en is kwijtgeraakt, is elk woord raak!
Dit liedje van Karin Bloemen is ook heel raak. https://youtu.be/G6hPHLNZPj4?si=9xMR4-XvGeK1tQmm
‘De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen.’
Heel veel sterkte TO.
Je moeder verliezen is gewoon heel verdrietig.
vrijdag 15 november 2024 om 19:38
Een van de passies die we deelden was lezen. In mijn boekenkast staan veel boeken die zij heel mooi vond en die ze aan mij heeft gegeven. Als ik daarnaar kijk gedenk ik haar elke keer. En ik heb pas nog mooie foto's van haar gemaakt. Daarvan komt er een op de schouw te staan.
Gelukkig weet ik dat ik me weer beter ga voelen, die rouw is een fase.
Maar wat jullie ook schrijven, er blijft een gemis, een leegte. De relatie met je ouders is toch bijzonder. In mijn puberteit hebben we wat afgeruzied, ongelooflijk. Maar later zijn we echt weer naar elkaar toe gegroeid.
En ik heb veel mooie herinneringen, daar bij ik blij om.
Toen de diagnose kwam hoopten we allemaal dat we nog een paar maanden tijd zouden hebben. Om waardig naar het einde toe te leven, nog mooie gesprekken te hebben, goed afscheid te nemen. Helaas was de realiteit veel grimmiger. We hadden nog een keer een gesprek, waarover ik heb nagedacht. En ik wilde er heel graag nog op terugkomen omdat ik iets wilde zeggen dat voor haar waardevol zou kunnen zijn. Maar het is er niet meer van gekomen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik troost me met de gedachte dat ze mijn liefde heeft gevoeld, toen ze heel ziek was en ik niet meer kon doen dan haar hoofd kroelen, wat ze altijd heel fijn vond. En zo lopen allerlei gevoelens en herinneringen door elkaar.
Gelukkig weet ik dat ik me weer beter ga voelen, die rouw is een fase.
Maar wat jullie ook schrijven, er blijft een gemis, een leegte. De relatie met je ouders is toch bijzonder. In mijn puberteit hebben we wat afgeruzied, ongelooflijk. Maar later zijn we echt weer naar elkaar toe gegroeid.
En ik heb veel mooie herinneringen, daar bij ik blij om.
Toen de diagnose kwam hoopten we allemaal dat we nog een paar maanden tijd zouden hebben. Om waardig naar het einde toe te leven, nog mooie gesprekken te hebben, goed afscheid te nemen. Helaas was de realiteit veel grimmiger. We hadden nog een keer een gesprek, waarover ik heb nagedacht. En ik wilde er heel graag nog op terugkomen omdat ik iets wilde zeggen dat voor haar waardevol zou kunnen zijn. Maar het is er niet meer van gekomen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik troost me met de gedachte dat ze mijn liefde heeft gevoeld, toen ze heel ziek was en ik niet meer kon doen dan haar hoofd kroelen, wat ze altijd heel fijn vond. En zo lopen allerlei gevoelens en herinneringen door elkaar.
vrijdag 15 november 2024 om 21:39
De 'had ik maar' gedachten zijn herkenbaar. Hoe veel of weinig tijd je ook nog samen hebt gehad, er zijn altijd dingen die je nog had willen zeggen. Vertrouw er op dat ze wist hoe veel ze voor jou betekende. Sterkte met de verwerking. Heb je een plek waar je heen kan gaan om gevoelsmatig bij haar te zijn?
zaterdag 16 november 2024 om 06:04
De had ik maar gedachten heb ik dan weer niet. Omdat mijn moeder lang ziek is geweest.
Het enigste wat ik nog wel heb is dat ik vorig jaar kerst dood ziek was omdat ik dacht dat mondkapjes onzin waren op het werk. Had ik maar geluisterd naar mijn ervaren collega dan had ik misschien nog kerst kunnen vieren.
Ik loop trouwens wel bij een psycholoog voor de rouw verwerking dat heeft mij een hoop geleerd en geholpen.
Het enigste wat ik nog wel heb is dat ik vorig jaar kerst dood ziek was omdat ik dacht dat mondkapjes onzin waren op het werk. Had ik maar geluisterd naar mijn ervaren collega dan had ik misschien nog kerst kunnen vieren.
Ik loop trouwens wel bij een psycholoog voor de rouw verwerking dat heeft mij een hoop geleerd en geholpen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
