Psyche
alle pijlers
Rouwen om moeilijke periode in je leven (burn-out)
dinsdag 30 juli 2024 om 07:11
Hallo allemaal, ongeveer 8 jaar geleden heb ik een flinke burn-out gehad daar ben ik gelukkig sinds een aantal jaar met vallen en opstaan weer uitgekomen en het ‘reguliere leven’ opgepakt. Maar ik merk toch dat er nog veel onverwerkt verdriet op zit. Ik heb destijds eigenlijk niet echt de juiste hulp of steun gekregen, zowel professioneel niet als niet uit mijn omgeving. En ik merk dat ik daar nu tegenaan loop, het voelt als rouw om een periode waarin ik erg alleen ben geweest. Ik merk dat ik het nodig heb dat ik met terugwerkende kracht alsnog die steun en het begrip nodig heb die ik toen heb gemist. Hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan? En misschien zijn er meer mensen die hetzelfde (hebben) ervaren, dat zou denk ik ook enorm steunend zijn om te horen/samen te kunnen bespreken.
dinsdag 30 juli 2024 om 15:45
Wat vervelend dat je je toen zo hebt gevoeld!
Ik begrijp alleen niet wat je bedoelt met 'steun met terugwerkende kracht'?
Ik zou niet weten hoe ik mijn vrienden met terugwerkende kracht in iets moet steunen, steun is iets wat je verleent in het moment, omdat iemand dat dan nodig heeft.
Dus als je nu steun wilt, waarin dan? Maak het wat specifieker. Dan is het ook makkelijker om met je omgeving te bespreken wat je graag zou willen.
Tegelijkertijd ook een tip: verlaag je verwachtingen. Steun is iets wat je vrienden en familie zelf invullen en vorm geven, dus je krijgt daarin nooit de precieze vorm of hoeveelheid die jij zou willen.
Ik begrijp alleen niet wat je bedoelt met 'steun met terugwerkende kracht'?
Ik zou niet weten hoe ik mijn vrienden met terugwerkende kracht in iets moet steunen, steun is iets wat je verleent in het moment, omdat iemand dat dan nodig heeft.
Dus als je nu steun wilt, waarin dan? Maak het wat specifieker. Dan is het ook makkelijker om met je omgeving te bespreken wat je graag zou willen.
Tegelijkertijd ook een tip: verlaag je verwachtingen. Steun is iets wat je vrienden en familie zelf invullen en vorm geven, dus je krijgt daarin nooit de precieze vorm of hoeveelheid die jij zou willen.
dinsdag 30 juli 2024 om 15:47
dinsdag 30 juli 2024 om 15:58
De steun kun je niet met terugwerkende kracht krijgen, maar je kunt wel het gesprek aan gaan met de mensen waar je je ongesteund door hebt gevoeld. Misschien dat je je dan wel gehoord en gezien gaat voelen, misschien ook niet. Kun je daar mee omgaan?
Ik heb flink wat psychische klachten gehad, en ben daardoor veel mensen kwijt geraakt. Dat reken ik hen niet aan, het was ook heel moeilijk om met mij om te gaan in die tijd. Niemand is het verplicht. Je kunt wel erg teleurgesteld zijn in andere mensen. Mij heeft het geholpen om te bedenken of mijn verwachtingen realistisch en eerlijk waren.
De enigen met wie ik heb gesproken over mijn gevoelens van niet gesteund worden en ongehoord voelen door hun toedoen, zijn mijn ouders. Dat heeft niks goeds gebracht.
Ik heb flink wat psychische klachten gehad, en ben daardoor veel mensen kwijt geraakt. Dat reken ik hen niet aan, het was ook heel moeilijk om met mij om te gaan in die tijd. Niemand is het verplicht. Je kunt wel erg teleurgesteld zijn in andere mensen. Mij heeft het geholpen om te bedenken of mijn verwachtingen realistisch en eerlijk waren.
De enigen met wie ik heb gesproken over mijn gevoelens van niet gesteund worden en ongehoord voelen door hun toedoen, zijn mijn ouders. Dat heeft niks goeds gebracht.
dinsdag 30 juli 2024 om 16:06
Tja, mensen kunnen zo zijn. Vergeet niet hoe je waarschijnlijk was toen; in je eigen bubbel van "zwaarte" en verdriet. Heel veel mensen weten niet hoe ze daarmee om kunnen gaan en laten het afweten. Ook kan het zijn dat je zelf niet goed hebt kunnen aangeven wat je precies nodig had. Dit is geen verwijt, maar hoe ik het beleefd heb tijdens mijn laatste depressieve periode.
De mensen "waar ik wat aan had", waren de ervaringsdeskundigen. Die wisten wat helpend was.
Ben heel wat mensen kwijtgeraakt toen, maar ik neem ze niks kwalijk. Want ik begrijp, achteraf, heel goed dat ik voor hen een soort van vreemde was geworden, dat ik niet de energie of de moed had om duidelijk te maken wat ik aan steun nodig had.
Vwb de hulpverlening: wat had je anders willen zien?
De mensen "waar ik wat aan had", waren de ervaringsdeskundigen. Die wisten wat helpend was.
Ben heel wat mensen kwijtgeraakt toen, maar ik neem ze niks kwalijk. Want ik begrijp, achteraf, heel goed dat ik voor hen een soort van vreemde was geworden, dat ik niet de energie of de moed had om duidelijk te maken wat ik aan steun nodig had.
Vwb de hulpverlening: wat had je anders willen zien?
dinsdag 30 juli 2024 om 16:33
Heel herkenbaar. Nu moet ik wel zeggen, sinds het beter gaat. En ik er qua emoties niet meer zo vol in zit, lukt het me beter om erover te praten met andere. En ik denk dat dat het ook makkelijker maakt voor mijn omgeving (er valt makkelijker een positieve zwaai aan te geven dan wanneer het vooral slecht gaat). Dus de laatste tijd heb ik wel gesprekken gehad waarbij ik me meer begrepen voel voor hoe het was voor me.
En daarnaast ben ik ook gewoon heel trots op mezelf dat ik me uit dat gat heb gevochten, en dat ik nu op een plek in mijn leven ben waarvan ik de hoop eigenlijk al opgegeven had. En dat trotse gevoel helpt denk ik nog het meest voor me.
En daarnaast ben ik ook gewoon heel trots op mezelf dat ik me uit dat gat heb gevochten, en dat ik nu op een plek in mijn leven ben waarvan ik de hoop eigenlijk al opgegeven had. En dat trotse gevoel helpt denk ik nog het meest voor me.
dinsdag 30 juli 2024 om 16:36
Het is nu eenmaal zo dat heel vaak geen of amper steun is door anderen als iemand het moeilijk heeft om welke reden dan ook. Zelfs bij rouwen om dood van geliefde of kinderen zit er een limiet aan de de meeste steun.
Dingen als burn-outs gebeuren nu eenmaal heel veel en vinden mensen niet zo boeiend vaak, helaas.
Ik denk dat je beter kan leren hoe je dit soort dingen kan loslaten, je nu nog bezig houden met de gemiste steun en die dan nu nog willen krijgen, begrijp ik dat goed? Dat is vragen om nieuwe geestelijke problemen want daar gaan de meeste mensen niet positief op reageren.
Dingen als burn-outs gebeuren nu eenmaal heel veel en vinden mensen niet zo boeiend vaak, helaas.
Ik denk dat je beter kan leren hoe je dit soort dingen kan loslaten, je nu nog bezig houden met de gemiste steun en die dan nu nog willen krijgen, begrijp ik dat goed? Dat is vragen om nieuwe geestelijke problemen want daar gaan de meeste mensen niet positief op reageren.
dinsdag 30 juli 2024 om 16:41
Wat vervelend dat je dat hoofdstuk nog niet hebt kunnen afsluiten TO!
Heb je nog wel (goed) contact met de mensen waar je toen meer steun van verwacht had?
Dan is het misschien een idee om het er eens met ze over te hebben. Zonder verwijten of aan te geven dat je meer steun verwacht had, maar het gewoon eens bespreken en vragen hoe zij het eigenlijk ervaren hebben.
Ik spreek namelijk uit ervaring van de andere kant, iemand die dicht bij me staat heeft ook een burn-out gehad. En hoe ik op dat moment ook mijn best deed om diegene bij te staan, het was erg lastig om precies dat te bieden wat diegene nodig had.
De ene keer wilde diegene het er absoluut niet over hebben bijvoorbeeld en de keer daarna (toen ik dus niet goed meer durfde te informeren) had hij er juist wél veel behoefte aan.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het ook erg lastig is om steun te bieden op een manier dat een ander het verwacht. Misschien hebben degenen in jouw omgeving dit ook wel zo meegemaakt en kan je er op die manier wat beter mee omgaan. Als je erachter komt dat het destijds geen onwil, maar echt onmacht was.
In ieder geval veel sterkte!
Heb je nog wel (goed) contact met de mensen waar je toen meer steun van verwacht had?
Dan is het misschien een idee om het er eens met ze over te hebben. Zonder verwijten of aan te geven dat je meer steun verwacht had, maar het gewoon eens bespreken en vragen hoe zij het eigenlijk ervaren hebben.
Ik spreek namelijk uit ervaring van de andere kant, iemand die dicht bij me staat heeft ook een burn-out gehad. En hoe ik op dat moment ook mijn best deed om diegene bij te staan, het was erg lastig om precies dat te bieden wat diegene nodig had.
De ene keer wilde diegene het er absoluut niet over hebben bijvoorbeeld en de keer daarna (toen ik dus niet goed meer durfde te informeren) had hij er juist wél veel behoefte aan.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het ook erg lastig is om steun te bieden op een manier dat een ander het verwacht. Misschien hebben degenen in jouw omgeving dit ook wel zo meegemaakt en kan je er op die manier wat beter mee omgaan. Als je erachter komt dat het destijds geen onwil, maar echt onmacht was.
In ieder geval veel sterkte!
dinsdag 30 juli 2024 om 17:45
Herkenbaar, dat gevoel van eenzaamheid en er alleen voor staan, tijdens een zware periode in je leven. Heel erg naar, ook dat besef achteraf en het af en toe weer voelen hoe je je toen voelde. Ik heb dat anderen echter nooit aangerekend. Het kan natuurlijk zo zijn dat jouw omgeving echt niet betrokken en behulpzaam was en jou aan je lot over liet maar ik weet van mezelf dat ik mezelf in die donkere periode terug trok, geen contact zocht, niet uit sprak wat ik nodig had etc. Daar had ik helemaal geen energie voor en geen zin in. Ik snap dat het voor buitenstaanders dan ook lastig is om iets/ het goede te doen.
Pas toen het beter met me ging ben ik me gaan uitspreken over hoe ik me toen voelde. Dat heeft me wel geholpen en het er achteraf met mensen die dichtbij me staan bespreken was goed voor de verwerking. Ook voelde ik daardoor alsnog de betrokkenheid van mensen in mijn omgeving. Dat is natuurlijk fijn maar doet niks af aan hoe ik me in mijn slechte tijd voelde.
Pas toen het beter met me ging ben ik me gaan uitspreken over hoe ik me toen voelde. Dat heeft me wel geholpen en het er achteraf met mensen die dichtbij me staan bespreken was goed voor de verwerking. Ook voelde ik daardoor alsnog de betrokkenheid van mensen in mijn omgeving. Dat is natuurlijk fijn maar doet niks af aan hoe ik me in mijn slechte tijd voelde.
dinsdag 30 juli 2024 om 18:00
Wat rot allemaal.
Ik herken het zeker, in mijn geval niet dat ik steun had verwacht van mensen maar gewoon dat ik altijd zo alleen heb lopen strijden en bikkelen, en dat mijn therapie zo zwaar is geweest destijds.
Daar ben ik met terugwerkende kracht verdrietig om geweest en misschien ook wel boos, op niets of niemand in het bijzonder.
Gesprekken met therapeuten en coaches hebben mij er geweldig bovenop geholpen. Vanmorgen was ik bij mijn haptotherapeut en daar gingen we toevallig ook (weer) aan de slag met een stuk slachtofferschap en boosheid, afgunst e.d. De kinderlijke gevoelens waar je niet je omgeving mee wil belasten. Het is zo bevrijdend en ik groei daar zo van. Kan het je zeker aanraden om gewoon eens wat sessies in te plannen met een professional.
Een massagetherapeut heeft me ook erg goed geholpen op enig moment, er kwam toen zo veel verdriet los, en daarna is het ook gewoon weg.
Als je altijd in overlevingsstand hebt gestaan weet je jezelf soms geen raad meer daarna, hoe nu het gewone leven op te pakken. Je kunt ook niet doen alsof er niets gebeurd is en maar doorgaan.
Dus neem je gevoelens maar serieus en leer jezelf te omarmen met alles wat er is. Als je moe bent, zoek iemand bij wie je mag uitrusten en weer even klein en kwaad en verdrietig mag zijn om alles wat er niet was, wat je zo nodig had toen. Zij krijgen ervoor betaald.
Ik herken het zeker, in mijn geval niet dat ik steun had verwacht van mensen maar gewoon dat ik altijd zo alleen heb lopen strijden en bikkelen, en dat mijn therapie zo zwaar is geweest destijds.
Daar ben ik met terugwerkende kracht verdrietig om geweest en misschien ook wel boos, op niets of niemand in het bijzonder.
Gesprekken met therapeuten en coaches hebben mij er geweldig bovenop geholpen. Vanmorgen was ik bij mijn haptotherapeut en daar gingen we toevallig ook (weer) aan de slag met een stuk slachtofferschap en boosheid, afgunst e.d. De kinderlijke gevoelens waar je niet je omgeving mee wil belasten. Het is zo bevrijdend en ik groei daar zo van. Kan het je zeker aanraden om gewoon eens wat sessies in te plannen met een professional.
Een massagetherapeut heeft me ook erg goed geholpen op enig moment, er kwam toen zo veel verdriet los, en daarna is het ook gewoon weg.
Als je altijd in overlevingsstand hebt gestaan weet je jezelf soms geen raad meer daarna, hoe nu het gewone leven op te pakken. Je kunt ook niet doen alsof er niets gebeurd is en maar doorgaan.
Dus neem je gevoelens maar serieus en leer jezelf te omarmen met alles wat er is. Als je moe bent, zoek iemand bij wie je mag uitrusten en weer even klein en kwaad en verdrietig mag zijn om alles wat er niet was, wat je zo nodig had toen. Zij krijgen ervoor betaald.
dinsdag 30 juli 2024 om 19:29
dinsdag 30 juli 2024 om 22:45
Ik snap het, TO.
Toevallig net vandaag gezocht op google naar ‘steun’: Ik ga door een moeilijke periode en heb zo’n behoefte aan steun, maar krijg het niet. Ook in een eerdere rotperiode heb ik me weleens bedacht dat je het zou moeten kunnen inkopen. Iemand die je even steunt. Er voor je is. Een kopje thee maakt en een arm om je heen slaat, als je naasten het niet doen. Gat in de markt
Ik vond vandaag een definitie van wat steun is en ik denk volgens die definitie* dat je best achteraf nog steun zou kunnen krijgen. Het moeilijke is dat er bij jou ook een verwijt in zit. Je had meer verwacht van ze. Of meer nodig dan ze je gaven. En dat is moeilijk voor mensen. Mijn ervaring is dat ze in de verdediging schieten. En er uiteindelijk dus weinig te halen valt. Ik denk dat je jezelf moet leren steunen. En troosten. Maar dat is niet makkelijk. En best ook eenzaam. Sterkte.
* Steun is iets dat je een ander geeft met als doel de ander te laten weten dat hij of zij gezien wordt en ertoe doet. Je erkent iemands gevoelens, problemen of behoefte. Steunen is niet hetzelfde als helpen. Hoewel het wel hetzelfde effect kan hebben, maar dat hoeft niet. Helpen heeft een einddoel. De meeste mensen hebben bewust of onbewust een resultaat voor ogen als ze iemand helpen. Hiermee komt druk te liggen bij zowel de helper als de geholpene.
Toevallig net vandaag gezocht op google naar ‘steun’: Ik ga door een moeilijke periode en heb zo’n behoefte aan steun, maar krijg het niet. Ook in een eerdere rotperiode heb ik me weleens bedacht dat je het zou moeten kunnen inkopen. Iemand die je even steunt. Er voor je is. Een kopje thee maakt en een arm om je heen slaat, als je naasten het niet doen. Gat in de markt
Ik vond vandaag een definitie van wat steun is en ik denk volgens die definitie* dat je best achteraf nog steun zou kunnen krijgen. Het moeilijke is dat er bij jou ook een verwijt in zit. Je had meer verwacht van ze. Of meer nodig dan ze je gaven. En dat is moeilijk voor mensen. Mijn ervaring is dat ze in de verdediging schieten. En er uiteindelijk dus weinig te halen valt. Ik denk dat je jezelf moet leren steunen. En troosten. Maar dat is niet makkelijk. En best ook eenzaam. Sterkte.
* Steun is iets dat je een ander geeft met als doel de ander te laten weten dat hij of zij gezien wordt en ertoe doet. Je erkent iemands gevoelens, problemen of behoefte. Steunen is niet hetzelfde als helpen. Hoewel het wel hetzelfde effect kan hebben, maar dat hoeft niet. Helpen heeft een einddoel. De meeste mensen hebben bewust of onbewust een resultaat voor ogen als ze iemand helpen. Hiermee komt druk te liggen bij zowel de helper als de geholpene.
dinsdag 30 juli 2024 om 23:36
Je moet het ook maar kunnen, steunen. Ik denk niet dat het onwil is van de mensen van wie je het had gewild. Ik heb een kind dat depressieve periodes en een paniekstoornis heeft. Het kost mij veel energie om het aan te horen en vervolgens los te laten. Ik kan dat ook niet veel of vaak achter elkaar omdat het soms best lange periodes zijn. En dat is dan nog mijn kind. Bij, zeg, de buurvrouw zou ik het eerder afkappen.
woensdag 31 juli 2024 om 06:49
Ik herken het. Vijf jaar geleden had ik een burn out. Ik heb in die zware periode nog steeds alles zelf moeten doen: mijn werk, de zorg voor de kinderen, het huis. Mijn eigen ouders zijn nooit geneigd geweest iets te doen voor me, mijn schoonouders hadden zichzelf oud verklaard en konden dus niet helpen, mijn man moest werken, mijn vriendinnen vonden een burnout onzin. Mijn schoonouders hebben intussen van hun dochter een kleinkind gekregen en zijn acuut niet oud meer, want passen drie dagen per week op haar kind, waar ze op die van ons misschien zes keer gepast hebben in hun hele leven.
Ik ben ook nog steeds verdrietig om hoe niemand me destijds hielp of zelfs maar erkende dat het zwaar was. Gelukkig brak Corona uit, dat heeft me toen gered. Ik heb alle contact met de mensen die me toen hebben laten zitten op een laag pitje gezet en tussen mijn man en mij is het heel lang niet goed geweest. Nog steeds niet eigenlijk. Ik kan niet meer leuk en aardig doen tegen mensen die er feitelijk niet zijn als je ze echt nodig hebt. Ik heb een nieuwe groep mensen opgebouwd, waar ik erg gelukkig mee ben. Mijn vriendinnen van vroeger zie ik nauwelijks meer, net als mijn schoonouders. Dat is eigenlijk best een opluchting.
Ik ben ook nog steeds verdrietig om hoe niemand me destijds hielp of zelfs maar erkende dat het zwaar was. Gelukkig brak Corona uit, dat heeft me toen gered. Ik heb alle contact met de mensen die me toen hebben laten zitten op een laag pitje gezet en tussen mijn man en mij is het heel lang niet goed geweest. Nog steeds niet eigenlijk. Ik kan niet meer leuk en aardig doen tegen mensen die er feitelijk niet zijn als je ze echt nodig hebt. Ik heb een nieuwe groep mensen opgebouwd, waar ik erg gelukkig mee ben. Mijn vriendinnen van vroeger zie ik nauwelijks meer, net als mijn schoonouders. Dat is eigenlijk best een opluchting.
woensdag 31 juli 2024 om 08:06
Ik herken het niet. Ik heb een nare periode gehad met veel angst en paniek na de geboorte van mijn zoon. Ik voelde me ook heel eenzaam, maar dat lag wat mij betreft bij mij. Dat was mijn gevoel. Voor mij ligt dat nu ook in het verleden, ik heb er nu geen last meer van. Ik ben vooral heel blij dat ik me niet meer zo voel.
woensdag 31 juli 2024 om 08:37
Helemaal stuk gegaan toen mijn man overleed, in mijn geval vergelijkbaar met burnout-symptomen, vooral ontstaan tijdens zijn ziekbed. Mijn omgeving had mij inmiddels bestempeld als “sterk”, dus dat is wat ik ze liet zien. Maar waarschijnlijk was het andersom. Ik heb me ontzettend eenzaam gevoeld, en dat doe ik nog heel vaak. Ik ben nu op een punt waar het leven me feitelijk toelacht (gezondheid, leuke vrienden, fijne nieuwe relatie, toffe job, heerlijk huis) maar toch blijft het leven voor mij echt vaak een struggle.
Ik heb hulp gezocht, bij een holistisch (massage)therapeut. Daar jankte en schreeuwde ik er alles uit. Mijn onvervulde kinderwens. Het missen van mijn man/ allerbeste vriend. Een moeilijke jeugd. Dit hielp ontzettend voor mij. Ik heb geleerd dat ik altijd een stukje verdriet/ gemis voor mezelf zal houden, en dat dat ok is. Dat ik van mijn familie veel praktische steun krijg, maar 0,0 emotionele steun. Dat mijn vrienden me gezelligheid en een luisterend oor in het hier en nu bieden. Maar het echte innerlijke stuk doe ik zelf, en leg ik niet bij mijn omgeving neer. Die lat ligt veel te hoog en dan volgt er hoe dan ook teleurstelling. Ik kwel mezelf en anderen daar dus niet meer mee.
Soms zijn er momenten dat ik weer maximaal in die pijn schiet. Voor mij helpt het dan om dat even toe te laten, potje te janken met melancholische muziek op. Ik ga iets eten/ koken wat ik heel lekker vind. Soms koop ik ook een belachelijk duur item (voor thuis, voor uiterlijk) en vul ik even dat gat op. Ik ga op die momenten bijv niet drinken, zoek geen contact met potentiële triggers, slaap veel, maak eindeloze wandelingen en wacht tot de bui weer overwaait. En de ervaring leert: dat gebeurt altijd, vroeg of laat.
Ik heb hulp gezocht, bij een holistisch (massage)therapeut. Daar jankte en schreeuwde ik er alles uit. Mijn onvervulde kinderwens. Het missen van mijn man/ allerbeste vriend. Een moeilijke jeugd. Dit hielp ontzettend voor mij. Ik heb geleerd dat ik altijd een stukje verdriet/ gemis voor mezelf zal houden, en dat dat ok is. Dat ik van mijn familie veel praktische steun krijg, maar 0,0 emotionele steun. Dat mijn vrienden me gezelligheid en een luisterend oor in het hier en nu bieden. Maar het echte innerlijke stuk doe ik zelf, en leg ik niet bij mijn omgeving neer. Die lat ligt veel te hoog en dan volgt er hoe dan ook teleurstelling. Ik kwel mezelf en anderen daar dus niet meer mee.
Soms zijn er momenten dat ik weer maximaal in die pijn schiet. Voor mij helpt het dan om dat even toe te laten, potje te janken met melancholische muziek op. Ik ga iets eten/ koken wat ik heel lekker vind. Soms koop ik ook een belachelijk duur item (voor thuis, voor uiterlijk) en vul ik even dat gat op. Ik ga op die momenten bijv niet drinken, zoek geen contact met potentiële triggers, slaap veel, maak eindeloze wandelingen en wacht tot de bui weer overwaait. En de ervaring leert: dat gebeurt altijd, vroeg of laat.
woensdag 31 juli 2024 om 09:51
Wat een mooie post Epicureo.
Mensen die hun lijden durven onder ogen te komen zijn weldegelijk sterk, in mijn optiek.
Anderen kunnen je soms even een stukje dragen, maar dat put hen ook uit, dus je loopt het grootste gedeelte van je innerlijke reis uiteindelijk toch alleen, dat geldt zelfs voor mensen die omringd zijn door geliefden.
Mensen die hun lijden durven onder ogen te komen zijn weldegelijk sterk, in mijn optiek.
Anderen kunnen je soms even een stukje dragen, maar dat put hen ook uit, dus je loopt het grootste gedeelte van je innerlijke reis uiteindelijk toch alleen, dat geldt zelfs voor mensen die omringd zijn door geliefden.
donderdag 1 augustus 2024 om 00:38
Bedankt voor jullie mooie reacties en herkenning. Ik heb het misschien wat verkeerd verwoord, maar ik verwijt niemand iets hoor: Ik begrijp het volledig dat het als buitenstaander moeilijk is om burn-out te begrijpen en steun te geven. Mijn vrienden hadden daarnaast ook hun eigen issues destijds, dus dan is er ook weinig ruimte om er voor een ander te kunnen zijn. Het lag aan verschillende omstandigheden. Niemands schuld dus. Maar het feit blijft dat ik me toen te weinig gesteund en alleen heb gevoeld. Ook qua professionele ondersteuning: De psycholoog bij wie ik 2 jaar lang liep had ik licht uitgedrukt geen klik mee, maar ik zat er toen te diep doorheen om dat te zien (plus ik had nooit eerder bij een psycholoog gelopen dus had geen idee). Inmiddels heb ik geleerd dat het echt noodzakelijk is om een klik te hebben met je therapeut voor een geslaagd verloop van het traject. Zij had een heel ander wereld/levensbeeld dan ik, we praatte vaak langs elkaar heen, ik voelde me niet begrepen. En dan kwam er nog bij dat zij het niet over burn-out wilde hebben omdat het niet in de DSM stond, dat maakt me soms nog boos. Maargoed. Het heeft mij dus niet veel verder gebracht en ik denk er weleens over na hoe het misschien anders was gelopen als ik wel een andere therapeut had gehad. Maar dat is achteraf.
Ik moet ook wel zeggen, zoals iemand ook schrijft, dat ik meestal de ‘sterke’ ben in vriendschappen en relaties. Het is voor mij niet makkelijk om om emotionele hulp of steun te vragen, of bijvoorbeeld te breken of me kwetsbaar op te stellen bij vrienden. Verder praatten mijn ouders vroeger ook niet veel over hun (pijnlijke) emoties, en werden vooral praktische oplossingen aangedragen enz. Zo kon mijn moeder in mijn burn-out periode bijvoorbeeld iets zeggen als: maar je hebt toch een dak boven je hoofd, probeer het positief te zien. Etc. Dus ik denk dat ik het altijd wel lastig heb gevonden om mijn negatieve emoties er te laten zijn en daarin gesteund te worden. Dat is denk ik nog een beetje zoektocht voor me die ik nu misschien mooi aan kan gaan. De laatste weken heb ik het ook bij vrienden geprobeerd wat meer aan te kaarten, en ook weleens bij ze gehuild. Maar het verdriet dat er zit is zo groot en veel, dat kunnen zijn ook niet dragen en ik wil ze daar ook niet mee belasten.
Een paar van jullie schrijven wel mooi dat je sommige gevoelens inderdaad gewoonweg niet goed of helemaal kunt delen met je naasten. Diepere kinderlijke emoties die nog opgeslagen liggen, of echt heftige emoties uit een traumatische periode. Ik denk dat ik daarmee nu dus worstel. Hoe ga ik daarmee om, hoe kan ik deze emoties toch de ruimte geven?
Ik ben er namelijk ook van overtuigd als je het blijft opkroppen of wegstopt, je ook je echte zelf met je positieve gevoelens er niet goed kunnen zijn. En die wil ik juist weer graag terug vinden <3
Ik heb gelukkig inmiddels wel iemand gevonden die burn-out specialist is waarmee ik wél een fijne klik heb, en dus ook merk dat de gesprekken met haar me deels wat steun en begrip geven, omdat er eindelijk iemand is die mijn verhaal begrijpt en ook goed snapt wat burn-out en deze emoties inhouden. Dus dat is erg fijn.
En verder stort ik mezelf soms inderdaad gewoon in de woonkamer op de grond met muziek aan om heel hard te huilen in een kussen. Dat lucht ook af en toe op. Maar toch heb ik ook het idee dat je je steun niet altijd alleen maar uit jezelf kunt halen. Misschien dat ik het ook nog meer tijd moet geven, en me dus wat meer moet openstellen. Dat het stukje bij beetje zo een plek mag krijgen en ik me door verschillende mensen en verschillende gesprekken uiteindelijk toch wat meer gesteund en begrepen kan voelen
Tot slot ben ik qua professionele ondersteuning wel benieuwd waar ik dit nog meer zou kunnen halen. Bijvoorbeeld qua lichamelijke emotie ontlading, therapie groepen, spirituele groepen misschien wel… Mochten jullie daarover ideeën hebben hoor ik het heel graag!
Veel liefs! X
Ik moet ook wel zeggen, zoals iemand ook schrijft, dat ik meestal de ‘sterke’ ben in vriendschappen en relaties. Het is voor mij niet makkelijk om om emotionele hulp of steun te vragen, of bijvoorbeeld te breken of me kwetsbaar op te stellen bij vrienden. Verder praatten mijn ouders vroeger ook niet veel over hun (pijnlijke) emoties, en werden vooral praktische oplossingen aangedragen enz. Zo kon mijn moeder in mijn burn-out periode bijvoorbeeld iets zeggen als: maar je hebt toch een dak boven je hoofd, probeer het positief te zien. Etc. Dus ik denk dat ik het altijd wel lastig heb gevonden om mijn negatieve emoties er te laten zijn en daarin gesteund te worden. Dat is denk ik nog een beetje zoektocht voor me die ik nu misschien mooi aan kan gaan. De laatste weken heb ik het ook bij vrienden geprobeerd wat meer aan te kaarten, en ook weleens bij ze gehuild. Maar het verdriet dat er zit is zo groot en veel, dat kunnen zijn ook niet dragen en ik wil ze daar ook niet mee belasten.
Een paar van jullie schrijven wel mooi dat je sommige gevoelens inderdaad gewoonweg niet goed of helemaal kunt delen met je naasten. Diepere kinderlijke emoties die nog opgeslagen liggen, of echt heftige emoties uit een traumatische periode. Ik denk dat ik daarmee nu dus worstel. Hoe ga ik daarmee om, hoe kan ik deze emoties toch de ruimte geven?
Ik ben er namelijk ook van overtuigd als je het blijft opkroppen of wegstopt, je ook je echte zelf met je positieve gevoelens er niet goed kunnen zijn. En die wil ik juist weer graag terug vinden <3
Ik heb gelukkig inmiddels wel iemand gevonden die burn-out specialist is waarmee ik wél een fijne klik heb, en dus ook merk dat de gesprekken met haar me deels wat steun en begrip geven, omdat er eindelijk iemand is die mijn verhaal begrijpt en ook goed snapt wat burn-out en deze emoties inhouden. Dus dat is erg fijn.
En verder stort ik mezelf soms inderdaad gewoon in de woonkamer op de grond met muziek aan om heel hard te huilen in een kussen. Dat lucht ook af en toe op. Maar toch heb ik ook het idee dat je je steun niet altijd alleen maar uit jezelf kunt halen. Misschien dat ik het ook nog meer tijd moet geven, en me dus wat meer moet openstellen. Dat het stukje bij beetje zo een plek mag krijgen en ik me door verschillende mensen en verschillende gesprekken uiteindelijk toch wat meer gesteund en begrepen kan voelen
Tot slot ben ik qua professionele ondersteuning wel benieuwd waar ik dit nog meer zou kunnen halen. Bijvoorbeeld qua lichamelijke emotie ontlading, therapie groepen, spirituele groepen misschien wel… Mochten jullie daarover ideeën hebben hoor ik het heel graag!
Veel liefs! X
donderdag 1 augustus 2024 om 01:11
donderdag 1 augustus 2024 om 07:29
Er zijn al wat tips gegeven voor lichaamsgerichte therapie.
Als ik je zo lees zit het nog best wel vast bij je en neig je wat naar een slachtofferhouding.
Burnout kan je zien als een proces van persoonlijke transformatie, oude patronen werken niet meer en de pijn dwingt je om dingen anders te doen. Als je voor die pijn steun uit je omgeving gaat halen blijf je in het oude.
Ik denk dat je de mildheid en compassie in jezelf nog niet hebt gevonden en dat je nog vanuit een kindrol naar je ouders kijkt, zo komt je tekst over.
Ik meen iets te herkennen in wat je schrijft van toen ik zelf in die periode zat. Er zat toen veel boosheid bij mij en ik klaagde (ook) mijn omgeving aan, ook al deed ik dat niet expliciet. In mezelf zat dat er wel en ik kon of wilde het niet loslaten, niet toegeven aan de realiteit dat ik dat niet had gekregen als kind en ook niet meer zou krijgen, niet in vriendschappen en relaties, van niemand. Niemand kan dat gat opvullen.
Qua therapie heb ik naast formele psychotherapie ook gewoon vrij ordinair rondgeshopt op zoek naar de steun en troost die ik zocht, bij coaches en alternatieve therapeuten, totdat ik ontdekte dat de meest troostrijke behandelaren niet per se de beste behandelaren zijn. Maar toen in die kwetsbare/slachtoffer fase bracht het me wel wat ik zocht.
Als ik je zo lees zit het nog best wel vast bij je en neig je wat naar een slachtofferhouding.
Burnout kan je zien als een proces van persoonlijke transformatie, oude patronen werken niet meer en de pijn dwingt je om dingen anders te doen. Als je voor die pijn steun uit je omgeving gaat halen blijf je in het oude.
Ik denk dat je de mildheid en compassie in jezelf nog niet hebt gevonden en dat je nog vanuit een kindrol naar je ouders kijkt, zo komt je tekst over.
Ik meen iets te herkennen in wat je schrijft van toen ik zelf in die periode zat. Er zat toen veel boosheid bij mij en ik klaagde (ook) mijn omgeving aan, ook al deed ik dat niet expliciet. In mezelf zat dat er wel en ik kon of wilde het niet loslaten, niet toegeven aan de realiteit dat ik dat niet had gekregen als kind en ook niet meer zou krijgen, niet in vriendschappen en relaties, van niemand. Niemand kan dat gat opvullen.
Qua therapie heb ik naast formele psychotherapie ook gewoon vrij ordinair rondgeshopt op zoek naar de steun en troost die ik zocht, bij coaches en alternatieve therapeuten, totdat ik ontdekte dat de meest troostrijke behandelaren niet per se de beste behandelaren zijn. Maar toen in die kwetsbare/slachtoffer fase bracht het me wel wat ik zocht.
donderdag 1 augustus 2024 om 08:21
Ik denk dat het misschien helpt om je te realiseren dat je niet voor niets boos bent op deze mensen. Mensen krijgen geen burn out omdat ze weinig draagkracht hebben; ze krijgen een burn out omdat ze teveel alleen dragen. Mijn burn out kwam doordat ik nooit hulp kreeg, niet emotioneel, niet praktisch, van de mensen waarop ik later boos werd. Je mag namelijk wèl verwachten dat je geliefden je steunen: in het erkennen van je gevoelens, in het bieden van praktische hulp, in af en toe een knuffel. Je hoeft niet alles alleen te doen, dat is juist wat tot een burn out leidt. De mensen die me hadden moeten steunen, mijn familie, mijn vrienden en mijn partner, deden dat niet. En dat is kwalijk. Erkennen dat dat kwalijk is, is een noodzakelijk onderdeel van zorgen dat je nooit meer in die situatie komt. Want alleen en zelfstandig leven is weliswaar emotioneel vlak en dus op korte termijn veilig, het is ook leeg en daarmee is het uiteindelijk onveilig. Zoek mensen om je heen die je wel steunen in de alledaagse dingen, die geïnteresseerd zijn in hoe je je voelt, die met je samen op pad gaan. Dat maakt je leven een stuk rijker.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
