Rouwproces na verliezen van baan

03-06-2023 13:02 49 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Mijn vriend zit in zak en as na het verliezen van zijn baan. Hij heeft bijna 19 jaar gewerkt bij dezelfde baas. Baas gaat nu met pensioen, zoon die het over wilde nemen ziet er toch vanaf na sterk dalende cijfers dus heeft hij een maand geleden besloten om per direct met zijn bedrijf te stoppen. Mijn vriend is helemaal van slag. Van 40+ uur werken naar niet werken valt hem zwaar. Hij heeft veel verdriet, voelt zich gebruikt, mist zijn werk en collega’s en de verveling thuis begint toe te slaan. De ene dag gaat beter dan de ander. De ene dag is hij vrolijk, werkt hij lekker in de tuin, kijkt hij rond naar vacatures en hebben we samen een leuke dag. En de andere dag zit hij verdrietig te snotteren op de bank voor zich uit te staren. Het lijkt echt op een rouwproces.

Hij had met weinig diploma’s en papieren en goed salaris opgebouwd. Als hij nu naar vacatures kijkt moeten we echt heel veel inleveren want hij moet als het ware weer helemaal onderaan beginnen. Dat geeft hem ook nog eens heel veel zorgen en dat uit zich oa in slecht slapen. Als hij 5 uur bij elkaar slaapt per nacht is het veel. Ik praat met hem maar ik kan natuurlijk niks oplossen voor hem. En met een professioneel iemand praten wil hij niet.

Ik merk aan mezelf dat ik het ook steeds zwaarder begin te vinden en ik ben doodop. Ik ben continue met hem thuis, kan mijn eigen ding niet doen (hij wil bijvoorbeeld overal mee naar toe) en ik vind het ook nog eens lastig om nee te zeggen tegen hem. Ik werk, help actief mee op de school van de kinderen en ik sport. Ik heb soms ook behoefte aan een ochtend niks doen maar dan is hij juist blij dat ik thuis ben en dan wil hij weer ergens naar toe. Daar voel ik me dan weer schuldig over dat ik toch weer toe geef. En ik voel me nu ook schuldig dat ik zoveel weg ben. En ik heb natuurlijk nu ook zorgen. Financieel maar het meeste maak ik mij zorgen om hem. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Moet ik hem laten of juist meer helpen? En moet ik hem zo veel mogelijk mee op sleeptouw nemen of juist niet?
Lastig en erg vervelend. Het grootste probleem van deze maatschappij vind ik, dat papieren voor ervaring gaan en visa versa.

Kan hij proberen toch buiten de regels om te solliciteren? Zo te horen neemt hij een bak aan ervaring mee. Kan zijn werkgever een goede recensie schrijven en zijn ex collega's?

Mensen halen overal voldoening uit in het leven. Voor je man was dit zijn werk. Zie het als een lege emmer.


PDie vult hij met allerlei kleine dingen op, maar het is een emmer met gaten die steeds weer leegloopt. Dus je moet steeds overal water vandaan halen.

Anderzijds is het verwerking. Die plotselinge leegte heeft ruimte nodig. En daar komen emoties bij. Die moeten en mogen er zijn. Daar probeert menig mens voor te vluchten omdat het intens is allemaal zo in ene.

Wat ik zou doen is:

Ruimte geven voor die emoties en dat kan echt wel tijd duren
Advies geven om echt in gesprek te gaan met een psycholoog of huisarts en bespreken dat het veel met hem doet en lastig is eruit te komen zonder goede hulp
Hem niet altijd op sleeptouw nemen, omdat dit maar kort helpt en niet de bodem van het probleem aanpakt.
(Zelf depressie gehad en het hielp altijd tijdelijk, professionele hulp heeft mij met de juiste handvaten eruit gekregen). Nu zeg ik niet dat hij depressief is, maar uit ervaring weet ik dat het niet altijd helpend is.
En jij moet jouw leven kunnen behouden. Vindt hierin de balans en leer nee zeggen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Lastig dit. Ik zou er inderdaad op een gegeven moment wel kriegel van worden. Hij wil niet praten met een professional maar zit wel zijn gezin ermee in de weg. Dat vind ik niet fair naar jullie toe. Tuurlijk mag zijn verdriet er zijn maar je kan er ook in blijven hangen. Hij kan ook zelf op pad. Een hobby zoeken. Zijn sollicitatie skills oppoetsen. Vrijwilligerswerk oppakken of eens met iemand gaan praten.

Geef je grenzen aan. Jouw leven is hartstikke druk zo te lezen dus om dan verplicht ineens naar vanalles toe te moeten is wel een beetje egoïstisch van hem want toen ie op zijn werk zat boeide het m waarschijnlijk ook niet zoveel als jij een ochtend me-time pakte.
'If you're gonna be dumb, you've gotta be tough'
Het lijkt me dat hij het vooral heel druk zou moeten hebben met het vinden van een nieuwe baan. Kijken naar vacatures en dan zeggen "ik heb niet het juiste diploma" is niet de manier. Laat hem gaan netwerken, een goed linkedinprofiel maken, met werkgevers die hij interessant vindt gaan praten over mogelijkheden. In de meeste steden zit wel iets van een werkbedrijf ofzo. Die kunnen daarmee helpen. Heeft hij ww? Vraag of hij een coach kan krijgen.

Zijn verdriet is begrijpelijk, maar daarnaast gaat zijn leven wel verder en moet hij er zelf weer wat van gaan maken. Het klinkt alsof hij zich nogal overgeeft aan zijn verdriet. Daar zou ik niet in meegaan. Soms gebeuren er onverwacht vervelende dingen. Daar mag je je rot over voelen. Maar dan moet je ook weer opkrabbelen.
Alle reacties Link kopieren Quote
kijkt hij rond naar vacatures
Klinkt niet echt of hij er een prioriteit van maakt. Ik snap je ergernis.
Alle reacties Link kopieren Quote
Kan zijn voormalig werkgever niet bemiddelen naar een nieuwe baan? Niet zo netjes om mensen zomaar op straat te zetten.

Hij voelt zich gebruikt, is er geen goede regeling met hem getroffen?

Ik ken een paar mensen die na hun ontslag nooit meer de oude zijn geworden. Ik kan me er niet in verplaatsen, maar blijkbaar kan het zo'n impact hebben. Misschien kan hij beter toch wat gesprekken met een professional inplannen. Een loopbaancoach bijvoorbeeld? Zoiets is ook niet door de werkgever aangeboden?
Alle reacties Link kopieren Quote
Bedankt voor de fijne reacties.

Ik merk aan hem dat hij wel zijn best doet. Maar soms overvalt zijn verdriet hem gewoon. En ik snap dat. Op de een op andere dag is iets weg waar je zoveel van hield en dat doet pijn. En het is nog vrij vers. Komende maandag is het precies 4 weken geleden dat hij dit te horen kreeg.

Hij heeft nog geen ww omdat hij tot 30 September nog betaald krijgt. Dit krijgen alle werknemers. Vanaf dan moet hij zich wel in gaan schrijven maar hij hoopt dat hij voor die tijd toch wel iets anders heeft. Hij is tot nu toe bij twee bedrijven op gesprek geweest. Bij het ene bedrijf is hij afgewezen ivm bepaalde diploma’s die hij niet had en bij het andere heeft hij zelf nee gezegd wat dat was qua loon erg laag. Nu heeft hij nog twee sollicitaties lopen waarvan hij bij een volgende week een tweede gesprek heeft en van de andere heeft hij nog niks gehoord.

Zijn werkgever heeft ook gezegd dat hij een goede recensie wil geven. Hij betaald nog een bepaalde tijd door maar verder doet hij niks (loopbaancoach, bemiddelen etc)
Ik denk dat een loopbaancoach hem wel kan helpen.
Ik heb zelf zo op een leuke baan uit een heel ander vakgebied 'durven' solliciteren.
Gewoon even met iemand zitten en uitzoeken wat je wensen nu zijn kan heel verhelderend zijn.
Het hoeft echt niet zo te zijn dat hij met nul opnieuw moet beginnen.
Het is ook echt een rouwproces: mijn ene broertje werkte al vanaf zijn vijftiende bij een familiebedrijf en is daar met een ruzie uiteindelijk weggegaan.
Zijn advocaat adviseerde ook om het te zien voor wat het ook is: je bent een beetje met mensen opgegroeid en 'ineens' is het maar een baan en kun je het uitzoeken, die advocaat zag vaak dat dat mensen veel verdriet gaf.
Geef het dus ook wat tijd, het is niet niks.

Ik zou als ik jou was je ochtenden alleen af en toe claimen: hij kan heus wel een ochtendje het huis uit of op zolder gaan zitten ofzo.
Uit mijn aura in ieder geval.
Iedereen hier in huis weet dat ze alleen met een hele goede reden bepaalde ochtenden thuis mogen zijn 🤣.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik praat met hem maar ik kan natuurlijk niks oplossen voor hem. En met een professioneel iemand praten wil hij niet.

Ik merk aan mezelf dat ik het ook steeds zwaarder begin te vinden en ik ben doodop. Ik ben continue met hem thuis, kan mijn eigen ding niet doen (hij wil bijvoorbeeld overal mee naar toe) en ik vind het ook nog eens lastig om nee te zeggen tegen hem.

Oef. Je mag gewoon echt nee tegen hem zeggen hoor. Je zegt al terecht dat jij niks op kunt lossen voor hem, hem steeds op sleeptouw nemen of juist thuisblijven voor hem lost niks op dus kijk ook gewoon echt naar je eigen behoeften.

Je kunt zijn gevoel erkennen, je kunt hem aanhoren, hem bijstaan, wat dingen adviseren en verder zal hij het toch zelf moeten doen. Als hij vindt dat je zoveel weg bent kan hij ook zelf er meer op uitgaan, wat let hem om zelf op school mee te gaan helpen bijvoorbeeld?

Pas goed op jezelf.
Alle reacties Link kopieren Quote
Sjiraf schreef:
03-06-2023 14:00
Bedankt voor de fijne reacties.

Ik merk aan hem dat hij wel zijn best doet. Maar soms overvalt zijn verdriet hem gewoon. En ik snap dat. Op de een op andere dag is iets weg waar je zoveel van hield en dat doet pijn. En het is nog vrij vers. Komende maandag is het precies 4 weken geleden dat hij dit te horen kreeg.

Hij heeft nog geen ww omdat hij tot 30 September nog betaald krijgt. Dit krijgen alle werknemers. Vanaf dan moet hij zich wel in gaan schrijven maar hij hoopt dat hij voor die tijd toch wel iets anders heeft. Hij is tot nu toe bij twee bedrijven op gesprek geweest. Bij het ene bedrijf is hij afgewezen ivm bepaalde diploma’s die hij niet had en bij het andere heeft hij zelf nee gezegd wat dat was qua loon erg laag. Nu heeft hij nog twee sollicitaties lopen waarvan hij bij een volgende week een tweede gesprek heeft en van de andere heeft hij nog niks gehoord.

Zijn werkgever heeft ook gezegd dat hij een goede recensie wil geven. Hij betaald nog een bepaalde tijd door maar verder doet hij niks (loopbaancoach, bemiddelen etc)

Man mag ook gewoon zelf in actie komen en een loopbaancoach inhuren. Krijgt hij ook doorbetaald als hij eerder dan oktober ergens gaat werken?
Alle reacties Link kopieren Quote
Dan moet hij dat doorgeven en dan krijgt hij nog 50%.
Alle reacties Link kopieren Quote
Laat hem eens naar het regionaal mobiliteitsteam gaan. Hier in de regio hebben ze open inloop, dus een afspraak maken is niet eens nodig. https://www.hoewerktnederland.nl/onderw ... teitsteams
En rouwen mag, maar erin blijven hangen wordt wel een probleem natuurlijk. Als hij er over een jaar of 3 nog net zo bij zit, heeft hij wel een afslag gemist natuurlijk. Deze vier weken is nog heel kort, geef hem wat ruimte, maar ga wel je "eisen" stellen. Dat hij meer in het huishouden doet bijvoorbeeld, of dat hij een hobby zoekt, dat hij de komende week naar dat RMT gaat, dat soort afspraken moet kunnen, lijkt me.
Shjiraf, hebben jullie het aanbod van werkgever laten checken? Is het ontslag via UWV?

Ik zou zelf vooral willen weten welke invloed de beëindiging van het bedrijf heeft op een transitievergoeding. Als je man er al zo lang werkt kan dat best oplopen en bij een vaststellingsovereenkomst is die vaak niet opgenomen (dacht ik).
anoniem_655bb3a5270cd wijzigde dit bericht op 03-06-2023 14:53
0.61% gewijzigd
Star⁴ schreef:
03-06-2023 13:47
Klinkt niet echt of hij er een prioriteit van maakt. Ik snap je ergernis.

Hij is pas vier weken thuis, het verdriet overheerst nog.
Kun je afspraken maken over samen dingen doen? Bijvoorbeeld dat je op een bepaalde dag echt je eigen ding wil doen en op een andere dag best iets samen wil doen. En ook dat hij dingen op kan pakken die jij meestal doet. Gewoon even alles thuis met een frisse blik bekijken, veranderen en ook even genieten van van de mooie dingen die het zo lang thuis zijn kan bieden.

Als je samen in de ochtend even iets oppakt in het huishouden kun je daarna samen iets anders doen. Dat is misschien ook fijn voor jullie allebei in deze periode. Even samen huishouden en dan lekker een stuk fietsen en ergens lunchen, of als je op de kleintjes wil letten, samen picknicken. Elkaar niet uit het oog verliezen is nu ook belangrijk.
Man heeft jaaaaaren bij deze werkgever gewerkt, had het naar zijn zin en functioneerde goed (neem ik aan). Hij had als toekomstbeeld dat zoon van baas het bedrijf over zou nemen en hij er nog jaaaaren kon blijven.

En dan poef… we stoppen ermee. Ik kan me voorstellen dat man nogal overvallen is door het nieuws. Het is pas 4 weken.
Alle reacties Link kopieren Quote
Andersom schreef:
03-06-2023 14:44
Hij is pas vier weken thuis, het verdriet overheerst nog.
Zwelgen helpt niemand verder en zorgt al helemaal niet voor brood op de plank.

Maar goed, aanvullende post van TO leert dat er voor nu nog gewoon doorbetaald wordt, maar met het oog op de vakantieperiode zou ik zeggen niet toegeven aan overheersend verdriet.
Star⁴ schreef:
03-06-2023 15:08
Zwelgen helpt niemand verder en zorgt al helemaal niet voor brood op de plank.

Maar goed, aanvullende post van TO leert dat er voor nu nog gewoon doorbetaald wordt, maar met het oog op de vakantieperiode zou ik zeggen niet toegeven aan overheersend verdriet.

Geen ruimte geven aan verdriet helpt ook niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Tja, ik weet dat dit niet helpend is, maar je vriend heeft de luxe gehad dat hij 19 jaar bij één en dezelfde werkgever kon blijven! Dat is iets waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen; bedrijven reorganiseren, gaan failliet, verhuizen naar de andere kant van het land ...
Bijna niemand is momenteel zeker van een 'baan voor het leven' dus je vriend moet zijn kleutergedrag als de wiedeweerga opgeven en zich als een volwassene gaan gedragen, met bijbehorende verantwoordelijkheden zoals solliciteren en/of bijscholen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoe gaat je vriend normaal met moeilijkheden om?

Weet jij ook waar nu de kern van zijn verdriet zit? In het onverwachte? Of doorgeslagen loyaliteit waardoor hij nu baalt dat de zoon niet doorstart? Stak hij altijd veel energie in zijn werk misschien teveel? Is hij een doemdenker? ( ik zou nl denken wat heerlijk even opladen na 19 jaar werken en mij eens goed bezinnen op een volgende baan, ondertussen wat vrienden helpen met klussen, leuke dingen doen, lekker veel fietsen en wandelen. lezen onder het motto, iedereen wordt wel een keer werkeloos in zijn leven. Dit is de beste tijd om zonder werk te zitten etc etc)

Jij hoeft niet veel in mijn beleving, behalve interesse en misschien af en toe uitreiken, zal dit voor jou een periode zijn om grenzen stellen te oefenen lijkt me.
Joyce48 schreef:
03-06-2023 17:32
Tja, ik weet dat dit niet helpend is, maar je vriend heeft de luxe gehad dat hij 19 jaar bij één en dezelfde werkgever kon blijven! Dat is iets waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen; bedrijven reorganiseren, gaan failliet, verhuizen naar de andere kant van het land ...
Bijna niemand is momenteel zeker van een 'baan voor het leven' dus je vriend moet zijn kleutergedrag als de wiedeweerga opgeven en zich als een volwassene gaan gedragen, met bijbehorende verantwoordelijkheden zoals solliciteren en/of bijscholen.

Dat is geen luxe meer toch, tegenwoordig?

Vroeger had je geen ambitie als je steeds een nieuwe baan zocht.

Nu heb je geen ambitie als je lang bij dezelfde werkgever blijft.
Ik snap het wel hoor. Je ziet je collega’s doorgaans veel vaker dan je familie of beste vrienden. En dan, poef, weg is het. Samen met je dagelijkse structuur en je toekomst. Ik zou van minder van slag raken! Gelukkig is het wel een tijd waarin je vrij gemakkelijk zonder papiertje aan de slag kunt. Hopelijk vindt hij snel iets nieuws, zodat zijn dagen zich weer vullen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik begrijp je vriend heel goed. Hij is nog maar kort thuis. Heb zelf in vergelijkbare situatie gezeten. Ik had in mijn vaststellingsovereenkomst onderhandeld over een outplacement traject. Mijn coach was ook psycholoog. Hij vroeg wat ik wilde: meteen aan het traject beginnen of eerst tot rust komen en alles eerst verwerken. Ik vond het maar een rare vraag. Ik wilde meteen aan de slag!

Maar wat een ramp! Ik kreeg werkelijk niets voor elkaar, geen cv op papier, wist niet wat ik wilde etc. Mijn coach adviseerde om eerst " te rouwen" voor ik aan de slag ging. Ik geloof dat ik toen snapte wat hij bedoelde. Ik heb een tijdje niet veel gedaan, proberen alles los te laten en moeten accepteren de situatie nu eenmaal zo was. En opeens kwam het moment dat ik er weer zin in kreeg. Uiteindelijk heb ik een superleuke nieuwe baan gevonden, in een gebied waar ik totaal geen ervaring of diploma voor heb.

De arbeidsmarkt is super goed momenteel. Als ik je vriend was, zou ik naar de huisarts gaan en vragen om psychologische hulp.

Is er een vaststellingsovereenkomst of wordt daar aangewerkt? Hij moet juridische hulp zoeken, er zijn genoeg zaken waarover je kunt onderhandelen
Alle reacties Link kopieren Quote
Sjiraf,

Was hij de kostwinner binnen het gezin en zo ja, vergeet niet dat dit als extra druk op zijn schouders ligt dan?! Dit is echt wel een serieuze druk op zijn schouders icm sollicitaties waarbij papieren de bovenhand voeren. Hij zit in een rouwproces, dat kost nu eenmaal wat tijd en hoeveel tijd, daarover bestaat geen handboek helaas.

Kun jij, mocht je parttime werken, wat van deze druk tijdelijk kunnen wegnemen door wat meer uren te gaan werken voorlopig? Dat hij wat minder druk ervaart en wat meer ruimte in zijn verwerkingsproces krijgt?
Wat een nare situatie. Heel begrijpelijk dat hij door een rouwperiode heen gaat. Dat heeft tijd nodig. Hulp kan hem alleen goed doen op het moment dat hij eraan toe is. Ik lijk te lezen dat hij nu nog vooral boos en verdrietig is. Klopt dat?
Als hij (nog) geen hulp lan accepteren, kun en mag je uiteraard wel hulp zoeken voor jezelf. Voor jou is het ook niet makkelijk. Juist daarom is het belangrijk dat je je momenten voor jezelf claimt. Je gezin heeft er niets aan (juist nu niet) je zou opbranden (zeg niet dat dit nu aan de hand is).

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven